Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 sierpnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania A. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 27 czerwca 2014 roku nr (...)

w sprawie A. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu A. Z. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 kwietnia 2014 roku na okres dwóch lat.

Sygn. akt IVU 906/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 25 sierpnia 2015 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 27.06.2014 r. odmówił A. Z. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 18.06.2014 r. nie został uznany za niezdolnego do pracy.

A. Z. w odwołaniu od tej decyzji domagał się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Zaskarżona decyzja nie odzwierciedla jego stanu zdrowia, ponieważ z powodu istniejących u niego schorzeń nie jest w stanie pracować w wyuczonym zawodzie technik sztuk plastycznych - meblarstwo artystyczne.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. Z. urodzony w dniu(...) r., z wykształceniem technik sztuk plastycznych - meblarstwo artystyczne, pracował jako renowator, od 2005 r. pracuje jako magazynier - kierowca, a ostatnio jako pomocnik magazyniera. Od 07.03.2013 r. do 31.03.2014 r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 17.02.2014 r. wystąpił z wnioskiem o rentę.

(dowód: wniosek z dnia 17.02.2014 r. –k.217 ar czI)

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u A. Z. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) i jej stopnia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu psychiatrii i biegłego psychologa.

Biegły psycholog na podstawie wyników badań, w tym osobistego badania odwołującego rozpoznał u odwołującego:

- normę intelektualną, znaczne obniżenie w zakresie skal niewerbalnych,

- wskaźniki uogólnionych zmian organicznych w obrębie OUN,

- zaburzenia funkcjonowania emocjonalnego i osobowości, na podłożu zmian organicznych w OUN, z zaburzeniami lękowymi, z komponentą depresyjną, z somatyzacją, z zaburzeniami w zakresie funkcjonowania społecznego, z obniżoną tolerancją na frustrację, z chwiejnością emocjonalną, ze stanem napięcia, niepokoju, drażliwości, nieufności,

Biorąc wskazane okoliczności pod uwagę odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy okresowo na okres 2 lat od złożenia wniosku o rentę. Odwołujący 56-letni technik plastyk, wykonujący aktualnie zawód pomocnika magazyniera, który wykonuje jedynie z konieczności, z powodu niemożności wykonywania wyuczonego zawodu i który uważa za obniżający jego poczucie własnej wartości. Od 1998 r. leczony psychiatrycznie, najpierw z powodu zespołu paranoidalnego, schizofrenii paranoidalnej, depresji w przebiegu schizofrenii paranoidalnej, aktualnie wykazuje zaburzenia lękowe, z lękami o charakterze społecznym, z komponentą depresyjna, osłabienie zdolności adaptacyjnych, tolerancji na stres, wykazał osłabienie funkcjonowania procesów poznawczych w zakresie pamięci świeżej, koncentracji uwagi, koordynacji wzrokowo-ruchowej, wskaźniki zmian organicznych w OUN. Uwzględniając zasadnicze rozpoznanie - schizofrenia paranoidalna - utrudnia odwołującemu wykonywanie wyuczonego zawodu.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k.23-25 as/

Na podstawie osobistego badania i analizy zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły psychiatra rozpoznał u odwołującego:

- schizofrenię rezydualnej.

Z powodu rozpoznanego schorzenia oraz stopnia jej nasilenia biegły uznał odwołującego za częściowo niezdolnego do pracy okresowo na okres 2 lat od 01.04.2014 r. Nie rokuje odzyskania zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, u odwołującego stwierdza się chorobę psychiczną pod postacią schizofrenii rezydualnej. W przebiegu choroby występują okresy zaostrzeń i częściowych remisji objawów chorobowych z przewlekle utrzymującymi się zaburzeniami funkcjonowania społecznego. Choroba ma przebieg przewlekły. Aktualnie bez objawów wytwórczych, z zachowaniem krytycyzmu wobec uprzednich objawów. Kontakt z odwołującym logiczny, bez cech rozkojarzenia myślenia. Dominują objawy negatywne: apatia, zniechęcenie, wycofania, sztywność sądów, ale też drażliwość i napięcie. Niejasne poczucie choroby - z jednej strony pewność siebie, arogancja, z drugiej strony poczucie bezradności wobec problemów i negatywna ocena swojej sytuacji życiowej. Występujące u odwołującego zaburzenia w istotny sposób zaburzają jego funkcjonowanie społeczne, a tym samym upośledzają zdolność do świadczenia pracy.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 30-31 as/

Sąd ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy podzielił wnioski opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii i biegłego psychologa, gdyż zostały one w sposób przekonujący uzasadnione, a poza tym w rzeczowy sposób odnosiły się do okoliczności niezbędnych dla ustalenia stanu zdrowia odwołującego, a w konsekwencji jego zdolności do pracy. Przedmiotowe opinie sporządzone zostały przez biegłych posiadających odpowiednią wiedzę, kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe. Opinie są rzetelne, przekonujące i w pełni pozwalają ustalić stan zdrowia odwołującego. Specjaliści wydali opinie po zapoznaniu się z dokumentacją oraz po osobistym badaniu odwołującego, a zatem posiadali kompleksowe informacje niezbędne do sformułowania wniosków. Opinia jest spójna i udziela odpowiedzi na istotne dla rozstrzygnięcia sprawy pytania.

Organ rentowy wniósł zastrzeżenia do opinii biegłego psychiatry i domagał się jej uzupełnienia. Sąd oddalił ten wniosek dowodowy uznając, że zmierza on jedynie do przewłoki postępowania.

Opinia biegłego w ocenie Sądu spełnia ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Dowody z dokumentów nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie A. Z. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 27.06.2014 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust.2 powołanego przepisu). W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

Przedmiotem postępowania było ustalenie, czy ubezpieczony ze względu na stan zdrowia jest niezdolny do pracy, czy też jest zdolny do pracy, jak to wynika z decyzji ZUS wydanej w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej.

W toku postępowania sądowego ubezpieczony został poddany badaniu przez biegłego lekarza psychiatrę i biegłego psychologa. Sąd w oparciu o opinię wskazanych biegłych stwierdził, że odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy okresowo na okres 2 lat od dnia 01.04.2014 r. tj. od daty ustania dotychczasowych świadczeń rentowych i nie jest możliwe odzyskanie zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu. U odwołującego stwierdza się chorobę psychiczną pod postacią schizofrenii rezydualnej. W przebiegu choroby występują okresy zaostrzeń i częściowych remisji objawów chorobowych z przewlekle utrzymującymi się zaburzeniami funkcjonowania społecznego. Choroba ma przebieg przewlekły. Aktualnie u odwołującego dominują objawy negatywne: apatia, zniechęcenie, wycofania, sztywność sądów, ale też drażliwość i napięcie. Niejasne poczucie choroby - z jednej strony pewność siebie, arogancja, z drugiej strony poczucie bezradności wobec problemów i negatywna ocena swojej sytuacji życiowej. Występujące u odwołującego zaburzenia w istotny sposób zaburzają jego funkcjonowanie społeczne, a tym samym upośledzają zdolność do świadczenia pracy.

Pozostałych warunków z art. 57 ust. 1 ustawy organ rentowy nie kwestionował.

W niniejszym przypadku odwołujący spełnia przesłanki z art. 12, 13 i 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) oraz art. 477 ¹⁴ §2 kpc należało orzec jak sentencji wyroku i zmienić zaskarżoną decyzję z dnia 27.06.2014 r. przyznając A. Z. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01.04.2014 r. na okres 2 lat.