Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 czerwca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2013 r. w Krakowie

sprawy z wniosku R. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.

o emeryturę

na skutek apelacji wnioskodawcy R. B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach Wydziału V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 30 sierpnia 2012 r. sygn. akt V U 684/12

oddala apelację.

sygn. akt III AUa 1397/12

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Kielcach Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 30 sierpnia 2012 r., sygn. akt V U 684/12, oddalił odwołanie R. B. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. z dnia 1 czerwca 2012 r., którą to decyzją organ rentowy odmówił wnioskodawcy przyznania emerytury, uzasadniając to tym, iż wnioskodawca nie wykazał wymaganego co najmniej 15 – letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Z poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych wynika, że R. B., ur. (...), w okresie od 23 stycznia 1974 r. do 20 maja 1990 r. był zatrudniony w (...) spółka z o.o. w K., a w okresie od 11 października 1991 r. do 30 listopada 1997 r. w Przedsiębiorstwie (...)spółka z o.o. w K.. W obydwu tych spółkach wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych i stale zajmował się naprawianiem pojazdów samochodach. W zależności od potrzeb wykonywał pracę zarówno w kanałach remontowych, jak i poza tymi kanałami, zajmował się także malowaniem samochodów. W dniu 22 grudnia 2000 r. i w dniu 21 maja 2003 r. byli pracodawcy wystawili wnioskodawcy świadectwa pracy, w których potwierdzono powyższy okres zatrudnienia i wskazano, że wykonywał on pracę w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A, dział XIV, poz. 16. Ponadto z ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego i nie jest zatrudniony w ramach stosunku pracy, a jego ogólny staż ubezpieczeniowy według stanu na dzień 1 stycznia 1999 r. wynosi 30 lat, 1 miesiąc i 10 dni, przy czym ten staż pracy nie obejmuje żadnych okresów pracy w warunkach szczególnych.

W powyższym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ wnioskodawca nie spełnia przesłanek do przyznania mu prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych wynikających z art. 184 i art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tj. Dz.U. nr. 153, poz. 1227 z 2009 r. ze zm.) w zw. z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz.U. nr. 8, poz. 43 z 1983 r.). Z zeznań świadków oraz samego wnioskodawcy wynika, że wnioskodawca w spornym okresie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy remonty i naprawy samochodów osobowych i półciężarowych, przy czym czynności te wykonywał w jednakowym stopniu w kanale remontowym, jak i poza kanałem, a uzależnione to było od rodzaju usterki samochodu oddanego mu do naprawy. W ocenie Sądu Okręgowego w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie było podstaw do uwzględnienia odwołania, ponieważ z § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. wynika, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych
w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Skoro praca wnioskodawcy nie była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w kanale remontowym, nie można jej uznać za pracę w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A, Dział XIV, poz. 16, a w konsekwencji wnioskodawca nie legitymuje się wymaganym okresem wykonywania pracy w warunkach szczególnych, co implikuje uznanie zaskarżonej decyzji za prawidłową.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją wnioskodawca R. B. i zarzucił: 1) niewyjaśnienie istotnych okoliczności sprawy, a w szczególności: czy wykonywanie pracy przez wnioskodawcę w charakterze mechanika samochodowego przede wszystkim w kanałach remontowych i wykonywanie czynności przygotowawczych, pomocniczych poza kanałem remontowym na tej samej hali warsztatowej i w tym samym środowisku pracy, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy 8 godzin, a więc normie dobowej obowiązującej dla rodzaju pracy
i przypisanego dla wnioskodawcy stanowiska wykluczało możliwość zaliczenia tych czynności pracowniczych jako przygotowawczych, pomocniczych z charakteru pracy w warunkach szczególnych; b) czy wnioskodawca podczas wykonywania prac związanych z naprawą pojazdów mechanicznych z wykorzystaniem niewątpliwie kanałów remontowych o których mowa w wykazie A, dział XIV, poz. 16
i wykonywania prac związanych z lakierowaniem ręcznym lub natryskowym, otrzymywał dodatki za szkodliwe warunki pracy, a także, jakie było środowisko pracy, w którym apelujący prace te wykonywał w okresie zatrudnienia u wskazanych
w wniosku pracodawców i czy te czynności związane z wykonywaniem pracy wyczerpywały pełny dobowy wymiar czasu pracy; 2) naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 46 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, poprzez jego niezastosowanie i pominięcie
w podstawie prawnej zaskarżonego wyroku, a przyjęcie art. 27 tej ustawy, który nie ma zastosowania w sprawie z uwagi na fakt, że wnioskodawca jest urodzony po 31 grudnia 1948 r., a przed 1 stycznia 1969 r. ; 3) naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną, ocenę dowodów. Podnosząc te zarzuty apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie odwołania i przyznanie emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, ewentualnie
o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Ponadto apelujący wnioskował o uzupełnienie postępowania dowodowo poprzez przeprowadzenie dowodów: z jego akt osobowych będących w posiadaniu pracodawcy Przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o. w K. na okoliczność powstania i długości pozostawania wnioskodawcy w stosunku pracy, powierzonego wnioskodawcy stanowiska pracy, rodzaju wykonywanej przez niego pracy na powierzonym stanowisku pracy, wymiaru czasu pracy, jej charakteru i miejsca wykonywania pracy; z akt organu rentowego dotyczących J. Z. i z akt organu rentowego dotyczących J. S. na okoliczność przyznania tym osobom świadczeń emerytalnych przez organ rentowy,
z zaliczeniem pracy w warunkach szczególnych i szczególnym charakterze, czyli takich warunkach, w jakich pracę wykonywał wnioskodawca, bowiem pracowali
w tym okresie przez co najmniej 15 lat u tych samych pracodawców oraz na okoliczność nierównego traktowania wnioskodawcy przez organ rentowy w zakresie stosowania prawa przy takim samym stanie faktycznym; opinii biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy na okoliczność, czy wykonywanie czynności przygotowawczych, pomocniczych przez wnioskodawcę poza kanałem remontowym w ciągu jego dobowego wymiaru czasu pracy podczas napraw pojazdów mechanicznych eliminowało warunki szczególne tej pracy i jej szczególny charakter
i czy na hali warsztatowej nie istniały szkodliwe warunki pracy, a utrzymywały się wyłącznie w kanałach remontowych; z zeznań świadków S. W.
i A. S. na okoliczność rodzaju i warunków wykonywanej pracy przez wnioskodawcę, środowiska pracy w którym wnioskodawca wykonywał pracę, jej charakteru, wymiaru i miejsca w (...) sp. z o.o. w K. i (...)sp. z o.o. w K. w okresie zatrudnienia wnioskodawcy u tych pracodawców. W uzasadnieniu apelujący wywodził, że wnioskodawca przez cały okres zatrudnienia wykonywał tę samą pracę, w tym samym charakterze
i warunkach, w pełnym wymiarze czasu pracy, stale i nieprzerwanie na jednej hali warsztatowej w ponad 80 % dobowego wymiaru czasu pracy w kanale remontowym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Zaskarżony wyrok należy ocenić jako trafny i odpowiadający prawu, ponieważ w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wnioskodawca nie legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych. Orzeczenie to zostało wydane w oparciu o niewadliwe ustalenia faktyczne, które Sąd Apelacyjny w całości podziela. Z uwagi na fakt, iż wnioskodawca jest ubezpieczonym urodzonym w (...) r., Sąd I instancji przy rozpatrywaniu kwestii jego uprawnień do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych prawidłowo zastosował przepisy art. 184 i art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) w związku z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43). W świetle powołanych przepisów, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, a zatem na dzień 1 stycznia 1999 r. osiągnęli: okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury (art. 184 ust. 1 pkt 1) oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, czyli okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzn (art. 184 ust. 1 pkt 2). Nadto, w myśl art. 184 ust. 2 ustawy emerytalno – rentowej, emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku
w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. W myśl art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku rozważania prawne wskazują, że Sąd I instancji dokonał prawidłowej wykładni powołanych wyżej przepisów. Niezasadnie apelacja zarzuca pominięcie w podstawie prawnej zaskarżonego wyroku przepisu art. 46 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ponieważ przepis ten nie znajdował zastosowania w przedmiotowej sprawie. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sad Okręgowy trafnie odwołał się do art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z którym warunkiem nabycia uprawnień emerytalnych jest spełnienie - odmiennie jak w przypadku art. 46 - wyłącznie przesłanki stażu przed dniem 1 stycznia 1999 r. (brak jest w treści art. 184 przesłanki końcowej daty spełnienia pozostałych warunków nabycia uprawnień emerytalnych).

W rozpoznawanej sprawie spór dotyczył wyłącznie spełnienia przesłanki legitymowania się co najmniej 15 – letnim okresem pracy w warunkach szczególnych – organ rentowy na etapie postępowania administracyjnego odmówił uznania za okres pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia przypadającego od 25 stycznia 1974 r. do 20 maja 1990 r. Sąd I instancji rozpatrując odwołanie przeprowadził postępowanie dowodowe mające wyjaśnić, jaki był rzeczywisty charakter czynności wykonywanych w spornym okresie, a także w okresie od 11 października 1991 r. do 30 listopada 1997 r. i w oparciu o wyniki postępowania dowodowego uznał, że
w żadnym z tych okresów wnioskodawca nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych. Analiza zebranego materiału dowodowego została przez Sąd I instancji dokonana w sposób w pełni odpowiadający wymogom wynikającym z art. 233 § 1 k.p.c., tj. zgodnie z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Nie jest uzasadniony podniesiony w apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Inaczej mówiąc, dokonana przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona jedynie wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, a taka sytuacja nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie. Apelujący konkretyzując zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. odniósł się do oceny zeznań świadka J. P., jednak niezasadnie podnosił, że w świetle tych zeznań konieczne było ustalenie przez Sąd I instancji, jaki rodzaj lakierowania był wykonywany przez wnioskodawcę, ponieważ ani z zeznań tego świadka, ani też zeznań J. S. i samego wnioskodawcy nie wynika, aby wnioskodawca miał zajmować się lakierowaniem – w treści tych zeznań mowa jest wyłącznie o wykonywaniu dodatkowych czynności polegających na malowaniu.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko Sądu I instancji co do tego, że praca wykonywana przez wnioskodawcę w okresach od 25 stycznia 1974 r. do 20 maja 1990 r. i od 11 października 1991 r. do 30 listopada 1997 r. nie była pracą
w warunkach szczególnych, o jakiej jest mowa w wykazie A, dział XIV, poz. 16 „Prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych”. W pierwszym rzędzie zauważyć należy, że pracą
w warunkach szczególnych jest tylko taka praca, w której pracownik w sposób znaczny jest narażony na niekorzystne dla zdrowia czynniki, a stosownie do § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze, praca taka musi być wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Motyw przyświecający ustawodawcy w stworzeniu instytucji emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych opiera się zatem na założeniu, że praca wykonywana w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę posiada uprawnienie do przejścia na emeryturę wcześniej niż inni ubezpieczeni. Trzeba też mieć na uwadze, że prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym stanowi odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ustawy emerytalno – rentowej i określonego tam powszechnego wieku emerytalnego, zatem przepisy regulujące to prawo muszą być wykładane w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo. Przy takim założeniu czynności
w postaci napraw i remontów pojazdów mechanicznych, tj. samochodów osobowych
i półciężarowych, aby mogły być zakwalifikowane jako praca w warunkach szczególnych ujęta w wykazie A, Dział XIV, poz. 16 „Prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych”, musiałyby być wykonywane w warunkach bezpośrednio narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki, a więc wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w kanałach remontowych ( por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r., II UK 306/07 – LEX nr. 528599, czy też Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 18 września 2012 r., III AUa 377/12 ).

Jak wynika z zebranego materiału dowodowego, fakt taki nie został
w niniejszej sprawie potwierdzony ani zeznaniami świadków, ani też zeznaniami wnioskodawcy. Z zeznań wnioskodawcy nie wynika, że stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał on czynności z zakresu napraw pojazdów mechanicznych
w kanale remontowym. Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że w zależności od potrzeby, a ściśle rzecz biorąc od rodzaju usterki wymagającej naprawy, pracował
w kanale remontowym lub też poza nim, zatem praca w kanale remontowym
w przypadku wnioskodawcy była jedynie częścią technologicznego procesu naprawy i nie obejmowała pełnego wymiaru czasu pracy. Taki charakter pracy wnioskodawcy potwierdzili w swoich zeznaniach świadkowie. Znamiennym jest, że apelacja powołuje się na fakt wykonywania przez wnioskodawcę pracy w kanałach remontowych przez około 80 % dziennego wymiaru czasu pracy, domagając się na tej podstawie przyznania spornego świadczenia, podczas gdy taki fakt w istocie rzeczy jednoznacznie wyklucza możliwość przyznania emerytury z tytułu pracy
w warunkach szczególnych, a to z uwagi na treść § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Trzeba też zwrócić uwagę na to, że z zeznań świadków wynika, iż sama organizacja pracy
w hali, w której swoje czynności wykonywał wnioskodawca, czyniła niemożliwym wykonywanie pracy w kanale remontowym stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, jeżeli weźmie się pod uwagę, że zatrudnionych było tam 7 osób, które miały do dyspozycji dwa kanały remontowe i dwa stanowiska bezkanałowe. Nie można zgodzić się z twierdzeniami apelacji, że wnioskodawca oprócz czynności wykonywanych w kanale remontowym wykonywał także poza kanałem bezpośrednio związane z nimi czynności przygotowawcze i pomocnicze, ponieważ z zebranego materiału dowodowego wynika, że wnioskodawca w ramach zatrudnienia na stanowisku mechanika wykonywał po prostu różnego rodzaju czynności naprawcze, uzależnione od rodzaju usterki, a nie wszystkie usterki wymagały pracy w kanale remontowym. Zwracał na to uwagę przede wszystkim świadek J. P., wskazując, że nie było podziału, w myśl którego określeni mechanicy mieliby pracować wyłącznie w kanale remontowym, zaś inni wyłącznie poza takim kanałem. Powyższych wniosków w żaden sposób nie podważają dane zawarte w aktach osobowych wnioskodawcy – dowód z tych akt został dopuszczony przez Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 9 kwietnia 2013 r. Nie ma też znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy odwołanie się do dokumentacji dotyczącej innych ubezpieczonych, którzy zatrudnieni byli u tego samego pracodawcy w tożsamych okresach. Świadczenia z ubezpieczenia społecznego mają charakter indywidualny
i dla ich przyznania niezbędne jest poczynienie ustaleń co do spełnienia niezbędnych przesłanek przez konkretną osobę, która ubiega się o przyznanie tego świadczenia. Sam tylko fakt przyznania świadczenia innemu ubezpieczonemu nie przekłada się automatycznie na sytuację wnioskodawcy, która wymaga indywidualnej oceny. Mając to na uwadze należało stwierdzić, że dokonane przez Sąd I instancji ustalenia doprowadziły go do uprawnionej konkluzji, iż praca wykonywana przez wnioskodawcę w okresach od 25 stycznia 1974 r. do 20 maja 1990 r. i od 11 października 1991 r. do 30 listopada 1997 r. nie była pracą w warunkach szczególnych. Skoro wnioskodawca sam przyznał, że oprócz czynności wykonywanych w kanałach remontowych, wykonywał też rozmaite czynności
w ramach dziennego wymiaru czasu pracy poza kanałami, a więc poza miejscem bezpośredniego narażenia na szkodliwe dla zdrowia czynniki, to praca wykonywana przez niego w wymienionych wyżej okresach nie odpowiadała pracy ujętej w wykazie A, Dział XIV, poz. 16. Apelacja niezasadnie powołuje się na występowanie szkodliwych dla zdrowia czynników na terenie hali, w której przebywał wnioskodawca, bowiem w świetle wykazu A, Dział XIV, poz. 16, powodem zapewnienia przez ustawodawcę uprawnienia do emerytury z tytułu pracy
w warunkach szczególnych jest tylko i wyłącznie wykonywanie pracy w kanałach remontowych. Niezasadnie apelujący domagał się dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy na okoliczność, czy wykonywanie czynności przygotowawczych przez wnioskodawcę poza kanałem remontowym
w ciągu dobowego wymiaru czasu pracy podczas napraw pojazdów mechanicznych eliminowało warunki szczególne pracy i czy na hali warsztatowej nie istniały szkodliwe warunki pracy, a utrzymywały się wyłącznie w kanałach remontowych. Teza dowodowa, jaka sformułowana została przez apelującego, godziła bowiem bezpośrednio w rozumienie pracy w warunkach szczególnych ujętej wykazie A, Dział XIV, poz. 16, gdzie jednoznacznie jest mowa o konieczności wykonywania pracy właśnie w kanałach remontowych, jako przesłance prawa do emerytury.

Reasumując stwierdzić należy, że w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego wnioskodawca nie legitymuje się wymaganym okresem wykonywania pracy w warunkach szczególnych, słusznie zatem Sąd I instancji nie dopatrzył się podstaw do uwzględnienia odwołania wnioskodawcy od decyzji odmawiającej przyznania emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Mając na względzie, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a wywiedziona apelacja nie zawierała usprawiedliwionych zarzutów, Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 385 k.p.c.