Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2015 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku XIV Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Joanna Hetnarowicz - Sikora

Protokolant: Paulina Szostakiewicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Słupsku M. K.

i oskarżyciela skarbowego z Urzędu Skarbowego w S. Joanny Rakowskiej

po rozpoznaniu w dniach 01 kwietnia 2015 roku, 22 kwietnia 2015 roku, 12 maja 2015 roku, 20 maja 2015 roku, 24 czerwca 2015 roku, 05 sierpnia 2015 roku, 16 września 2015 roku sprawy

S. W. (1)

syna J. i B. z domu M.,

urodzonego (...) w U.

oskarżonego o to, że:

w złożonej w dniu 27 listopada 2012 roku w Urzędzie Skarbowym w S. deklaracji dla podatku od towarów i usług (...)-7 za miesiąc październik 2012 roku podał nieprawdę poprzez zawyżenie podatku naliczonego o kwotę 60.742,00 zł, zawyżenie kwoty podatku do zwrotu na rachunek bankowy o kwotę 50.963,00 zł i kwoty podatku do przeniesienia na następny miesiąc o kwotę 13.441,00 zł, czym naraził podatek na uszczuplenie w łącznej wysokości 64.404,00 zł

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 2 k.k.s. w zb. z art. 76 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s.

I.  uznaje oskarżonego S. W. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu oskarżeniem czynu, z tym ustaleniem, iż wprowadził w błąd organy Urzędu Skarbowego w S. co do aktualnego przeznaczenia nabytej w dniu 23 października 2012 roku nieruchomości, narażając tym samym na nienależny zwrot podatku od towarów i usług, tj. który to czyn kwalifikuje jako przestępstwo skarbowe z art. 56 § 2 k.k.s. w zb. z art. 76 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. i za to na podstawie art. 56 § 2 k.k.s. w zw. z art. 23 § 1 i § 3 k.k.s. wymierza oskarżonemu karę 90 (dziewięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 540 zł (pięciuset czterdziestu złotych), zwalniając go od uiszczenia kosztów w pozostałej części.

Sygn. akt XIV K 479/14; KS/600/RKS-67/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 września 2015 roku Sąd Rejonowy w Słupsku uznał S. W. (1), syna J. i B. z domu M., urodzonego (...) w U., za winnego tego, że w złożonej w dniu 27 listopada 2012 roku w Urzędzie Skarbowym w S. deklaracji dla podatku od towarów i usług (...)-7 za miesiąc październik 2012 roku podał nieprawdę poprzez zawyżenie podatku naliczonego o kwotę 60.742,00 zł, zawyżenie kwoty podatku do zwrotu na rachunek bankowy o kwotę 50.963,00 zł i kwoty podatku do przeniesienia na następny miesiąc o kwotę 13.441,00 zł, czym wprowadził w błąd organy Urzędu Skarbowego w S. co do aktualnego przeznaczenia nabytej w dniu 23 października 2012 roku nieruchomości, narażając tym samym na nienależny zwrot podatku od towarów i usług w łącznej wysokości 64.404,00 zł, który to czyn Sad zakwalifikował jako przestępstwo skarbowe z art. 56 § 2 k.k.s. w zb. z art. 76 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. i za to na podstawie art. 56 § 2 k.k.s. w zw. z art. 23 § 1 i § 3 k.k.s. Sąd wymierzył oskarżonemu karę 90 (dziewięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 540 zł (pięciuset czterdziestu złotych), zwalniając go od uiszczenia kosztów w pozostałej części.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. W. (1) ma 67 lat. Prowadzi on działalność gospodarczą pod nazwą Ośrodek (...) w U.. Ośrodek zlokalizowany jest na działce nr (...) położonej w U. przy ul. (...). Działkę tę S. W. (1) nabył od Gminy Miejskiej U. w dniu 11 października 2006 roku, wskazując w swym oświadczeniu, iż nabycia tego dokonuje na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą Ośrodek (...) wykonywanej na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej nr (...) (§3 umowy notarialnej sprzedaży z dnia 11.11.2006 k. 158-161)

W dniu 10 listopada 2010 roku S. W. (1) zakupił także nieruchomość zabudowaną budynkiem gospodarczym przy Placu (...) w U.. Nieruchomość ta składała się z 2 działek: nr (...) o powierzchni 286 m kw i nr (...) o powierzchni 134 m kw. Nabywając ową nieruchomość S. W. (1) oświadczył, iż jest wdowcem, nie wskazując, iż nieruchomość ową nabywa na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (§ 3 umowy notarialnej sprzedaży z dnia 10.11.2010 roku k. 162-165). Nieruchomość owa nie jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, natomiast została wpisana na listę środków trwałych przedsiębiorstwa Ośrodek (...) w U.. Działki owe nie podlegają amortyzacji. (k. 138-140)

W związku z zakupem owej nieruchomości S. W. (1) ujął ów zakup w deklaracji podatkowej (...) za miesiąc listopad 2010 roku złożonej do Urzędu Skarbowego w S.. W deklaracji zgłosił on do zwrotu kwotę 12.987,59 zł wynikającą z podatku VAT uiszczonego przy zakupie działek nr (...), wskazując na związek zakupionej nieruchomości z prowadzoną działalnością gospodarczą. Urząd skarbowy w S. dokonał zwrotu podatku VAT w kwocie 12.987,59 zł S. W. (1), nie przeprowadzając kontroli prawidłowości rozliczenia podatku VAT za miesiąc listopad 2010 roku.

Umową z dnia 15 czerwca 2010 roku zwartą w S. S. W. (1) prowadzący Ośrodek (...) w U. zlecił A. K. (1) prowadzenie i przechowywanie księgi przychodów i rozchodów, prowadzenie i przechowywanie ewidencji dla celów podatku od towarów i usług, sporządzanie deklaracji podatkowych i deklaracji ZUS, a także doradztwo podatkowe na rzecz zlecającego. W oparciu o ową umowę doradca podatkowy zobowiązał się między innymi do prowadzenia Księgi i Ewidencji z należytą starannością, w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami prawa, na podstawie otrzymanych od Zlecającego dokumentów i informacji, a także badania odbieranych od Zlecającego dokumentów pod względem formalnym i informowania Zlecającego o brakach lub wadliwościach tychże dokumentów natychmiast po ich stwierdzeniu. Z kolei S. W. (1) zobowiązywał się miedzy innymi do właściwego pod względem formalnym i rzetelnego pod względem merytorycznym dokumentowania operacji gospodarczych podlegających wpisowi do Księgi i Ewidencji, a także opisywania dokumentów stanowiących podstawę wpisu do Księgi i Ewidencji oraz zatwierdzenia tych dokumentów przez osobę upoważnioną przed dostarczeniem ich Doradcy. W oparciu o umowę A. K. (1) nie ponosiła odpowiedzialności za sytuacje spowodowane tym, że dokumenty stanowiące podstawę dokonywania zapisów w Księdze i Ewidencji są wadliwe, bo nie odpowiadają zasadom przewidzianym dla takich dokumentów w odrębnych przepisach, dokumenty zostały źle zakwalifikowane przez Doradcę, gdyż nie miały odpowiedniego opisu albo Zlecający uchybił swoim obowiązkom i spowodowało to błędny zapis w Księdze i Ewidencji lub wadliwe ustalenie wysokości podatku dochodowego lub VAT (k. 96-97)

S. W. (1) posiada córkę S., która również prowadzi działalność gospodarczą w tym samym miejscu, co S. W. (1).

W dniu 29 kwietnia 2010 roku S. W. (1) podpisał umowę o współpracy z S. W. (2) zajmującą się prowadzeniem działalności gospodarczej pod nazwą Biuro (...). Zapisy umowy wskazują, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej S. W. (2) została wpisana do rejestru ośrodków, w których mogą odbywać się turnusy rehabilitacyjne oraz do rejestru organizatorów turnusów rehabilitacyjnych. S. W. (1) jako właściciel Ośrodka (...) położonego w U. przyjął natomiast do wykonania usługi hotelarskie i gastronomiczne dla uczestników turnusów rehabilitacyjnych organizowanych przez Biuro (...). W oparciu o umowę S. W. (1) zobowiązany był do zapewnienia uczestnikom turnusów rehabilitacyjnych krótkotrwałego zakwaterowania na czas trwania turnusu i zapewnienia uczestnikom turnusu pełnego wyżywienia. (k. 105 – 106, k. 157 – 158)

S. W. (1) nie prowadzi działalności polegającej na świadczeniu usług o charakterze lecznictwa czy fizykoterapii.

Ośrodek (...) w U. znajduje się przy ul. (...). Ogólna powierzchnia obiektu wynosi 472 m2. Ośrodek jest trzypiętrowy. Na parterze znajduje się kuchnia, stołówka, świetlica, a także sala ćwiczeń i rehabilitacji. Na pierwszym piętrze znajduje się gabinet lekarski, pomieszczenie składowe i 8 pokoi trzyosobowych. Na drugim piętrze znajduje się gabinet inhalacji, a także 8 pokoi trzyosobowych. Na III piętrze znajduje się 8 pokoi trzyosobowych. Na posesji, po przeciwnej stronie od frontu budynku głównego znajduje się wejście do odrębnej części budynku, również trzypiętrowej, gdzie na każdym piętrze mieszczą się dwa pokoje: dwuosobowy i trzyosobowy. (k. 174-188)

W tym kompleksie do działalności gospodarczej prowadzonej przez S. W. (1) wykorzystywane były pokoje noclegowe dla kuracjuszy (służyły zapewnieniu uczestnikom turnusów rehabilitacyjnych krótkotrwałego zakwaterowania), a także kuchnia i stołówka (gwarantowały wyżywienie uczestnikom turnusów). (k. 174-188)

Pozostałe pomieszczenia w kompleksie budynków obiektu, zajmujące łącznie powierzchnię 67 m2, czyli świetlica o powierzchni 21 m2, sala ćwiczeń i rehabilitacji o powierzchni 30m2, gabinet lekarski o powierzchni 8 m2 oraz gabinet inhalacji o powierzchni 8 m2, wykorzystywane były przez S. W. (2) prowadzącą Biuro (...) do jej działalności. To Biuro (...) zapewnia bowiem kuracjuszom usługi związane ze świadczeniem opieki przez lekarzy oraz rehabilitantów. Gabinety na powyższą działalność S. W. (1) użyczał nieodpłatnie swej córce S. W. (2). Wszelkie koszty eksploatacji tych gabinetów S. W. (1) ponosił sam. (k. 174-188).

S. W. (1) nie wystawiał faktur dokumentujących użyczenie lokali do prowadzenia działalności gospodarczej przez S. W. (2) ani też faktury wykazującej wykorzystanie mediów w tym zakresie.

Procentowy udział działalności gospodarczej prowadzonej przez S. W. (1) na terenie obiektu to 85,81 % jego ogólnej powierzchni. (k. 174-188)

S. W. (1), w deklaracji podatkowej za rok 2012, złożonej w Urzędzie Skarbowym w (...) w dniu 27 listopada 2012 roku, dokonał odliczenia w całości podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia towarów i usług, o następujące kwoty:

a/ zakup w kwocie 44,72 zł, w tym VAT w kwocie 10,28 zł – z tytułu zakupu internetu – faktura nr (...);

b/ zakup w kwocie 100,36 zł, w tym VAT w kwocie 23,08 zł – z tytułu rozmów telefonicznych – faktura nr (...);

c/ zakup w kwocie 225,18 zł, w tym VAT w kwocie 51,79 zł – z tytułu rozmów telefonicznych – faktura nr (...);

d/ zakup w kwocie 1.556,63 zł, w tym VAT w kwocie 358,02 zł – z tytułu zakupu energii elektrycznej – faktura nr (...);

e/ zakup w kwocie 1.128,88 zł, w tym VAT w kwocie 259,64 zł – z tytułu zakupu energii elektrycznej – faktura nr (...);

f/ zakup w kwocie 200 zł, w tym Vat w kwocie 46 zł – z tytułu konserwacji dźwigu dla niepełnosprawnych – faktura nr (...);

g/ zakup w kwocie 254,10 zł, w tym VAT w kwocie 20,33 zł – z tytułu wywozu odpadów komunalnych – faktura nr (...).09. (...);

h/ zakup w kwocie 1.590,03 zł, w tym VAT w kwocie 365,71 zł – z tytułu zakupu paliwa gazowego – faktura nr (...);

i/ zakup w kwocie 7.500 zł, w tym Vat w kwocie 1.725 zł – z tytułu demontażu starego ogrodzenia i montażu nowego – faktura nr (...);

j/ zakupy dokumentowane 40 fakturami z tytułu zakupu materiałów budowlano – remontowych, na łączną kwotę 21.644,87 zł, w tym podatek VAT w łącznej kwocie 4.940,17 zł. (k. 110-116)

S. W. (1) w październiku 2012 roku w deklaracji podatkowej VAT-7 dokonał nadto obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zawarty w fakturach:

a/ w fakturze nr (...) z dnia 06 października 2012 roku z tytułu przewozu osób na kwotę 175,93 zł, w tym 14,07 zł podatku VAT;

b/ w fakturze nr (...) z dnia 20 października 2012 roku z tytułu przewozu osób na kwotę 175,93 zł, w tym 14,07 zł podatku VAT;

c/ w fakturze nr (...) z dnia 12 października 2012 roku z tytułu rejsu statkiem na kwotę 206,48 zł, w tym 16,52 zł podatku VAT;

d/ w fakturze nr (...) z dnia 30 września 2012 roku z tytułu wywozu i utylizacji odpadów na kwotę 74,07 zł, w tym 5,93 zł podatku VAT.

Zakupy te nie były związane z prowadzoną przez S. W. (1) działalnością gospodarczą. (k. 148-149, k. 169-171)

W dniu 10 października 2012 roku S. W. (1) wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 181,30 zł oraz kwotę 41,70 zł z tytułu podatku VAT, która to kwota stanowiła prowizję za pobór opłaty uzdrowiskowej za miesiąc wrzesień 2012 roku. Nabywcą usługi była Gmina M. U.. (k. 107, k. 109)

W dniu 31 października 2012 roku S. W. (1) wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 125.925,93 zł oraz kwotę 10.074,07 zł z tytułu podatku VAT, która to kwota stanowiła koszt pobytu kuracjuszy (wyżywienie i noclegi) w Ośrodku (...) w terminie od 01.10.2012 roku do 31.10.2012 roku. (k. 107, k. 108) Faktura wskazywała sprzedaż na rzecz Biura (...) usługi w postaci organizacji wyżywienia i noclegów w Ośrodku (...) w U.. (k. 107)

Na kontro bankowe S. W. (1) w październiku 2012 roku wpłynęła łącznie kwota 54.918,00 zł z tytułu zadatków, dofinansowań i dopłat za turnusy rehabilitacyjne. (k. 130 – 137, k. 146 – 148, k. 151-156). Pomimo tego, że obowiązek podatkowy powstał w momencie otrzymania poszczególnych kwot, S. W. (1) nie rozliczył podatku należnego wynikającego z wpływów przelanych na konto bankowe.

Z kwoty 54.918,00 zł jedynie kwota 5.500 zł czyli około 10,02 % globalnej kwoty wpływów na konto S. W. (1), przelana została na konto S. W. (2). (k. 130-137)

Wszystkie faktury za turnusy rehabilitacyjne w (...) wystawiane były przez Biuro (...) jako sprzedawcę usług (k. 208-231, k. 238-313, k. 318-347, k. 353-391, 396-414, k. 420-452, k. 457-466, k. 467-472, k. 476-485, k. 490-663, k. 668-710)

S. W. (1) nie rozliczył podatku należnego z kwot przelanych na jego konto bankowe z tytułu zaliczek i dofinansowań do turnusów rehabilitacyjnych, pomimo tego, iż obowiązek taki powstał w chwili otrzymania odpowiednich kwot.

S. W. (1), wezwany do złożenia w tym zakresie wyjaśnień do Urzędu Skarbowego w S., w dniu 08 stycznia 2013 roku na piśmie złożył oświadczenie, iż na jego rachunek bankowy przekazywane były wpłaty za turnusy rehabilitacyjne, które prowadziło Biuro (...), a jego rozliczenia pomiędzy jego firmą a firmą (...) odbywały się na zasadzie kompensaty. (k. 130 )

W październiku 2012 roku S. W. (1) dokonał nabycia niezabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w U. przy ul. (...), oznaczonej nr geodezyjnym (...) wielkości 0,0762 ha.

W dniu 23 października 2012 roku S. W. (1) oraz sprzedający nieruchomość Powiat S., działający przez A. Z. i A. W., zawarli umowę sprzedaży nieruchomości niezabudowanej oznaczonej numerem geodezyjnym (...) o powierzchni 0,0762 ha, położonej w U. przy ul. (...) przed notariuszem P. G.. Nieruchomość ową S. W. (1) nabył za kwotę 317.340 zł, oświadczając, iż nabycia nieruchomości dokonuje do majątku odrębnego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą pod nazwą Ośrodek (...), który mieści się w U. przy ul. (...). (k. 98-101, k. 36-41, k. 787-790)

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego wprowadzony dnia 28 września 2006 roku przez Radę Miasta U. uchwałą nr XLVIII/394/2006 pod nazwą Centrum 4 zakładał, że przeznaczeniem przedmiotowej nieruchomości jest zabudowa mieszkaniowa, kilkurodzinna lub jednorodzinna, w formie wolnostojącej, z towarzyszącymi usługami z zakresu administracji i turystyki. (k. 476-483).

Działka nr (...) sąsiaduje z działkami nr (...) należącymi do S. W. (1) i zakupionymi przez niego w 2010 roku. (k. 483)

Działka nr (...) została wprowadzona na listę środków trwałych Ośrodka (...) w U.. Działa ta nie podlegała odpisom amortyzacyjnym (k. 140) Na liście środków amortyzacyjnych znajdowały się także działki nr (...), które nie poddawane był odpisom amortyzacyjnym.

S. W. (1) w deklaracji VAT – 7 za miesiąc październik 2012 roku, złożonej w dniu 27 listopada 2012 roku, odliczył podatek naliczony w łącznej wysokości 59.579,00 zł z tytułu zakupu nieruchomości o nr geodezyjnym (...) w U., jako nieruchomości związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą. Do odliczenia przedstawił on należności wpłacane z tytułu rat za zakup nieruchomości:

a.  fakturę VAT z dnia 11 października 2012 roku nr (...) na kwotę 60.000 zł, w tym podatek VAT w kwocie 11.219,51 zł;

b.  fakturę VAT z dnia 12 października 2012 roku nr (...) na kwotę 60.000 zł, w tym podatek VAT w kwocie 11.219,51 zł;

c.  fakturę VAT z dnia 15 października 2012 roku nr (...) na kwotę 60.000 zł, w tym podatek VAT w kwocie 11.219,51 zł;

d.  fakturę VAT z dnia 16 października 2012 roku nr (...) na kwotę 60.000 zł, w tym podatek VAT w kwocie 11.219,51 zł;

e.  fakturę VAT z dnia 17 października 2012 roku nr (...) na kwotę 60.000 zł, w tym podatek VAT w kwocie 11.219,51 zł;

f.  fakturę VAT z dnia 18 października 2012 roku nr (...) na kwotę 7.340 zł, w tym podatek VAT w kwocie 1.372,52 zł;

g.  fakturę VAT z dnia 24 października 2012 roku nr (...) na kwotę 10.000 zł, w tym podatek VAT w kwocie 1.869,92 zł;

h.  fakturę VAT z dnia 23 października 2012 roku nr (...) na kwotę 1.279,20 zł, w tym podatek VAT w kwocie 239,20 zł. (k. 28-33, k. 117-129, k. 938-944).

W deklaracji podatkowej VAT-7 S. W. (1) dokonał odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT potwierdzających zapłatę za zakup w dniu 23 października 2012 roku nieruchomości oznaczonej numerem (...) położonej w U. na kwotę 59.340 zł.

W deklaracji podatkowej VAT – 7 za miesiąc październik 2012 roku S. W. (1) ujął należność z tytułu dostawy towarów oraz świadczenia usług opodatkowane podatkiem VAT w stawce odpowiednio 7% lub 8% na kwotę 125.926 zł, wykazując podatek należny w kwocie 10.074 zł. S. W. (1) w tejże deklaracji ujął również dostawę towarów oraz świadczenie usług opodatkowane stawką odpowiednio 22% lub 23% na kwotę 181,00 zł, wykazując podatek należny w kwocie 42,00 zł. W deklaracji podatkowej S. W. (1) wskazał kwotę nadwyżki z poprzedniej deklaracji VAT w wysokości 8.212,00 zł. S. W. (1) wskazał także nabycie innych towarów i usług na kwotę 325.605,00 zł, wykazując podatek naliczony w wysokości 70.345,00 zł. W podsumowaniu S. W. (1) wykazał kwotę podatku naliczonego do odliczenia w wysokości 78.55,00 zł, z czego kwota 68.441,00 zł była kwotą podatku naliczonego ponad należny. Z kwoty 68.441,00 zł naliczonego i zapłaconego podatku VAT S. W. (1) wskazał kwotę 13.441,00 zł jako kwotę do przeniesienia na następny miesiąc, zaś kwotę 55.000 zł jako kwotę do zwrotu na rachunek bankowy wskazany przez podatnika. (k. 27)

W tejże deklaracji S. W. (1):

a/ zawyżył także podatek naliczony o kwotę 1.112,00 zł, podczas gdy przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku wynikającego z faktur zakupu materiałów remonotowo – budowlanych, energii elektrycznej, telefonu jedynie w 85,81 %,

b/ zawyżył podatek naliczony o kwotę 51,00 zł dokonując odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących zakup usług przewozu osób, rejs statkiem oraz wywóz i utylizację odpadów medycznych;

c/ zaniżył podatek należny o kwotę 3.662,00 zł, nie rozliczając podatku należnego wynikającego z kwot przelanych na kontro S. W. (1) z tytułu zadatków, dofinansowania i dopłat za turnusy rehabilitacyjny, który to obowiązek rozliczenia powstał w chwili otrzymania powyższych kwot;

d/ odliczył podatek naliczony w łącznej wysokości 59.579,00 zł z tytułu zakupu nieruchomości o nr geodezyjnym (...) w U., jako nieruchomości związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą.

S. W. (1) składając w dniu 27 listopada 201 roku deklarację VAT-7 w Urzędzie Skarbowym w S., miał świadomość tego, że przedstawione do odliczenia faktury z tytułu zakupu towarów i usług przedstawiają informacje nierzetelne w zakresie związku tych zakupów z prowadzoną przez S. W. (1) w tym czasie działalnością gospodarczą, jak również miał świadomość, iż część z przedstawionych do odliczenia faktur stanowi realizację zakupu towarów i usług wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej przez inny podmiot gospodarczy – S. W. (2).

W nieustalonym dniu, pomiędzy 02 a 16 dniem listopada 2012 roku, z nieustalonych przyczyn S. W. (1) udał się do Starostwa Powiatu S. w S. przy ul. (...) i w rozmowie z urzędnikami starostwa zasygnalizował konieczność dokonania zmiany w zapisie aktu notarialnego zakupu nieruchomości nr (...) położonej w U. w zakresie odnoszącym się do związku zakupu nieruchomości z prowadzoną działalnością gospodarczą. Urzędnicy starostwa wyrazili zgodę na to, by ponownie stawić się przed notariuszem i dokonać stosownych zmian w oświadczeniu S. W. (1).

W dniu 16 listopada 2012 roku S. W. (1) przed notariuszem P. G. w Kancelarii Notarialnej w S., w obecności S. Z. i A. B. reprezentujących Starostwo Powiatowe w S., dokonał zmiany treści § 3 umowy sprzedaży nieruchomości poprzez usunięcie zapisu, iż podatnik dokonuje nabycia tej nieruchomości w ramach prowadzonej przez niego zarejestrowanej działalności gospodarczej. (k. 35-37 i k. 102 – 104, k. 784-786).

W dniu 03 stycznia 2013 roku rozpoczęła się kontrola skarbowa przeprowadzana u S. W. (1) przez pracowników Urzędu Skarbowego w S., której celem było sprawdzenie prawidłowości rozliczenia z budżetem Skarbu Państwa w zakresie podatku od towarów i usług za październik 2012 roku (k. 9 i k. 195).

S. W. (1) w dniu 09 stycznia 2013 roku dokonał zgłoszenia przedmiotowej nieruchomości do Burmistrza Miasta U. na druku IN-1. W części E.1 poz. 3 tego druku S. W. (1) opisał zgłaszaną nieruchomość jako „pozostałe grunty” i wskazał jej obszar na 762 m kw. (k. 191-192).

W trakcie przeprowadzanej kontroli skarbowej S. W. (1) został wezwany do złożenia wyjaśnień odnośnie celu, na jaki zakupił nieruchomość oznaczoną numerem geodezyjnym (...) w U.. Kontrolujący urzędnicy zwrócili bowiem uwagę na to, że z zapisu aktu notarialnego wynika, iż nieruchomość zakupiona jest na cele prywatne. (k. 121, k. 126-129)

W dniu 10 grudnia 2012 roku S. W. (1) na piśmie wskazał, iż działkę nr (...) zlokalizowaną w U. przy ul. (...) zakupił dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, jednak nie był w stanie sprecyzować dokładnie, jaka to będzie działalność. (k. 34)

W nieustalonym dniu, pomiędzy 19 a 25 dniem stycznia 2013 roku, po doręczeniu S. W. (1) protokołu kontroli skarbowej, S. W. (1) udał się do Starostwa Powiatu S. w S. przy ul. (...) i w rozmowie z urzędnikami starostwa zasygnalizował konieczność dokonania zmiany w zapisie aktu notarialnego zakupu nieruchomości nr (...) położonej w U. w zakresie odnoszącym się do związku zakupu nieruchomości z prowadzoną działalnością gospodarczą. Urzędnicy starostwa wyrazili zgodę na to, by ponownie stawić się przed notariuszem i dokonać stosownych zmian w oświadczeniu S. W. (1).

W dniu 25 stycznia 2013 roku S. W. (1) dokonał ponownie zgłoszenia przedmiotowej nieruchomości do Burmistrza Miasta U. na druku IN-1. W części E.1 poz. 1 tego druku S. W. (1) opisał zgłaszaną nieruchomość jako „grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej”, wskazując jej rozmiar, tj. 762 m2. (k. 189-190)

W dniu 07 lutego 2013 roku S. W. (1) przed notariuszem P. G. w Kancelarii Notarialnej w S., w obecności S. Z. i A. B. reprezentujących Starostwo Powiatowe w S., dokonał ponownej zmiany treści § 3 umowy sprzedaży nieruchomości, oświadczając, iż nabycia nieruchomości dokonuje do majątku odrębnego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą pod nazwą Ośrodek (...), który mieści się w U. przy ul. (...). (k. 77-78, k. 802-803, k. 457-458)

S. W. (1) w toku kontroli skarbowej nie był w stanie określić, w jaki dokładnie sposób wykorzysta zakupioną nieruchomość. Nie posiadał on żadnych analiz zagospodarowania tej nieruchomości, biznesplanu zawierającego charakterystykę przedmiotowej inwestycji, analizę finansową przedsięwzięcia i jego zakres.

Do stycznia 2013 roku S. W. (1) nie podejmował żadnych czynnych działań zmierzających do zagospodarowania zakupionej nieruchomości i przygotowana jej do prowadzenia na niej działalności gospodarczej. (k. 55)

Decyzją z dnia 07 października 2013 roku Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. określił S. W. (1) z tytułu podatku od towarów i usług za październik 2012 roku kwotę różnicy podatku do zwrotu na rachunek bankowy w wysokości 4.037 zł. (k. 46-53) Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. nie uznał zasadności zwrotu zapłaconego podatku VAT w kwocie 55.000 zł. (k. 62, k. 63-73, k. 79-89).

Decyzją z dnia 07 października 2013 roku Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. określił S. W. (1) z tytułu podatku od towarów i usług za październik 2012 roku kwotę różnicy podatku do zwrotu na rachunek bankowy w wysokości 4.037 zł, odmawiając zwrotu podatku VAT uiszczonego przy zakupie nieruchomości w U., podatku VAT powyżej 85,81% należności wynikającej z faktur przedstawionych do odliczeń z tytułu zakupu materiałów remontowo – budowlanych i kosztów telefonu oraz podatku VAT naliczonego od usług przewozu uczestników turnusów rehabilitacyjnych. Od tej decyzji S. W. (1) złożył odwołanie do Izby Skarbowej w G., które nie zostało uwzględnione, przy czym w uzasadnieniu decyzji wskazano, że było brak ewidentnego związku zakupu z prowadzoną przez S. W. (1) działalnością gospodarczą. We wnioskach końcowych decyzji

W decyzji swej Urząd Skarbowy w S. wskazał, iż podatnik (po zmianie przeznaczenia nieruchomości) nabędzie prawo dokonania rocznej korekty i odliczenia jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z nieruchomością w deklaracji VAT-7 złożonej po zakończeniu roku, w którym podatnikowi będzie przysługiwało prawo do odliczenia, tj. w roku zmiany przeznaczenia nieruchomości.

W dniu 03 stycznia 2014 roku S. W. (1) poinformował Dyrektora Izby Skarbowej w G., iż działka nr (...) położona w U. przy ul. (...) zostanie przeznaczona pod budowę obiektu z lokalami pod wynajem dla turystów. (k. 884)

W dniu 29 maja 2014 roku S. W. (1) zawiązał umowę z (...) w S., na mocy której pracownia miała wykonać pełnobranżowy projekt budowlany zespołu zabudowy mieszkalnej kilkurodzinnej na działkach nr (...) przy ul. (...) w U.. (k. 818)

W grudniu 2014 roku powstał projekt zagospodarowania działek nr (...) leżących pomiędzy ul. (...) oraz projekt zespołu budynków mieszkaniowych wielorodzinnych. Inwestycja obejmować ma także działki nr (...). Na działkach nr (...) przewidziano i zaprojektowano budowę dwóch budynków mieszkalnych kilkurodzinnych, przy czym w każdym z budynków znajdować się ma 6 mieszkań. (k. 894-937)

S. W. (1) ma wykształcenie zawodowe – jest stolarzem, utrzymuje się z działalności gospodarczej, prowadząc Ośrodek (...) w U. przy ul. (...), jednak z tego tytułu nie ma żadnego dochodu. S. W. (1) jest właścicielem nieruchomości gruntowej położonej w U. przy ul. (...), zabudowanej Ośrodkiem (...), samochodu marki M. (...) rok produkcji 2014 oraz właścicielem nieruchomości gruntowych przy ul. (...) w U. o łącznej powierzchni 11 arów. S. W. (1) jest wdowcem, nie ma nikogo na utrzymaniu.

S. W. (1) nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo.

S. W. (1) nie był dotąd karany sądownie (karta karna k. 71 oraz k. 812, k. 453).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów zgromadzonych w sprawie:

- częściowo wyjaśnień oskarżonego S. W. (1) (k. 863-866, k. 816-817 – inna numeracja: 77-78);

- zeznań świadka M. M. (k. 876-878) i zeznań świadka M. L. (k. 459-461);

- zeznań świadka K. R. (1) (k. 947-948) i zeznań świadka A. K. (1) (k. 948 – 950);

- zeznań świadka A. B. (k. 470 – 471), zeznań świadka S. Z. (k. 471 – 472), zeznań świadka K. M. (k. 492 – 493) i zeznań świadka B. Ż. (k. 493 – 494);

- dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy i znajdujących się na kartach: 476-483, 486, 453, 1-391, k. 397-452, 459-466, 477-485, 491-710, 715-805, 808, 812, 818, 883-889, 895-944, aktualna karta karna z 29.05.2015r. oraz akt notarialny z 7.02.2013r. nr rep. (...);

Oskarżony S. W. (1) (k. 863-866) na rozprawie w dniu 01 kwietnia 2015 roku nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że tamte działki nabył, tzn. pierwszą z dwóch działek nabył dwa lata wcześniej na nazwisko S. W. (1) i Urząd Skarbowy zwrócił mu VAT z tej działki, nie doszukując się tam ze swej strony nieprawidłowości. Po nabyciu tej działki od strony K., S. W. (1) kupił też na swe nazwisko kolejną działkę, z zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej. Po złożeniu dokumentów do Urzędu Skarbowego, Urząd Skarbowy odmówił jednak oskarżonemu zwrotu VAT, twierdząc, że zakup został dokonany na nazwisko W. S.. Urząd Skarbowy twierdził, że to powinno być związane z ośrodkiem (...). Oskarżony złożył wyjaśnienie, że ośrodek (...) dzisiaj jest, jutro go nie ma, a W. S. dopóki żyje, to jest. Urząd Skarbowy zapytał się oskarżonego, do czego będzie służyć ta działka, a wtedy oskarżony wiedział już, że to będzie gdzieś szło w kierunku działalności turystycznej, jednak nie mógł tak tego sprecyzować. Powiedziano mu, że jakby był ten zakup na Ośrodek (...), to ten VAT zostałby zwrócony. W tej sytuacji S. W. (1) zwrócił się z takim wnioskiem do notariusza i przepisał tą działkę na Ośrodek (...). Wtedy Urząd Skarbowy stwierdził, że powinien jeszcze sprecyzować, co oskarżony na tej działce będzie robił. Zdecydował się na postawienie na tych działkach dwóch pensjonatów. Oskarżony wskazał, że zwrócił się do Biura (...) o przygotowanie projektu. Biuro przygotowało projekt dwóch domów mieszkalnych z przeznaczeniem na zakwaterowanie ludzi i taką jakby umowę oskarżony przedłożył w Biurze (...) prowadzącym księgowość ośrodka, a także w Urzędzie Skarbowym. Na dzień składania wyjaśnień projekt miał być do odebrania w ciągu miesiąca i oskarżony zamierzał podjąć budowę tego wszystkiego. Na czas składania wyjaśnień działka była ogrodzona, zabezpieczona, a oskarżony czekał na projekt. Oskarżony wskazał, że w spodziewał się, iż w ciągu miesiąca dojdzie do przekazania dokumentów do organu administracji odpowiedzialnego za dokumentację projektową i budowlaną. W związku z powyższym zarzut aktu oskarżenia jest dla niego zaskoczeniem, tym bardziej, że on cały czas prowadzi działalność gospodarczą i rozlicza się z podatku VAT i nie uchylam się od płacenia. Był kontrolowany, jednak nie pamiętał protokołu pokontrolnego. Oskarżony wskazał, iż w jego mniemaniu wyniki tej kontroli były zerowe. Oskarżony nie wiedział, czy wobec niego były wydawane jakieś decyzje przez Naczelnika Urzędu Skarbowego, w której określano by różnicę podatku od towaru i usług. Urząd Skarbowy nie chciał od oskarżonego żadnych pieniędzy, nie wskazywał, że jest coś winien Urzędowi Skarbowemu. Biuro (...), obsługujące działalność gospodarczą oskarżonego, odwoływało się od decyzji Naczelnika US w S.. Księgowa, która prowadziła sprawy oskarżonego, to K. A.. S. W. (1) ma stałą umowę z biurem (...), jednak nie wiedział, kto według tej umowy odpowiada za wszelkie rozliczenia z Urzędem Skarbowym. Oskarżony wyjaśnił dalej, że Urząd Skarbowy doszedł do tego, że jak oskarżony wskaże, że będzie coś robił, to może wystąpić o zwrot VAT i oskarżony zamierza z tej drogi w przyszłości skorzystać. S. W. (1) wskazał, iż podnajmuje pomieszczenia w Ośrodku (...) innemu podmiotowi. Chodzi o biuro S. W. (2), jest to biuro obsługi klienta i ona zajmuje się bezpośrednio rehabilitacją. Tutaj były uwagi ze strony Urzędu Skarbowego, ale po zaleceniach urzędu naprowadzili to na takie tory, tak jak to powinno być. Po zrealizowaniu zaleceń Urzędu Skarbowego oskarżony nie pamiętał, czy coś się jeszcze działo w tym zakresie. Po kontroli Urzędu Skarbowy jakby wszystko ucichło i oskarżony myślał, że wszystko jest w porządku. Nigdy mu nie przychodziły do głowy krętactwa. Przy natłoku prac uszło to uwadze oskarżonego, że nie złożył on do Urzędu Miasta U. oświadczenia o nabyciu nieruchomości na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Oskarżony wskazał, że jest osobą w bardziej dojrzałym wieku i to porostu mu umknęło. Tak jak powiedział na początku, pierwsza działka została zakupiona na W. S.. Urząd Skarbowy zwrócił mu podatek, a za drugim razem, jak kupił działkę na nazwisko W. S., to Urząd Skarbowy nie zwrócił mu podatku VAT, więc się zapytał dlaczego, a Urząd Skarbowy powiedział, że nie jest to zakup na działalność gospodarczą. W tej sytuacji chciał sprostować oświadczenie w akcie notarialnym i stąd ta zmiana 24 dni później. Przy pierwszym zakupie działki oskarżony nabywał ją na własny rachunek, ale nie wiedział, czy było wówczas w akcie notarialnym stwierdzenie, że nieruchomość tę nabywa w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wszystkie działki zakupował jednak na działalność gospodarczą i w tym kierunku szły jego zamysły. Oskarżony nie złożył deklaracji podatkowej od zakupu nieruchomości. Wówczas było tyle zamieszania i tyle rzeczy się działo w związku z zakupem tej drugiej działki, że nie mógł tego ogarnąć. Trudno mu się ustosunkować do tego, w jakiej pozycji ujęty został w deklaracji zakup nieruchomości. Deklarację przygotowywało biuro (...). Deklaracje podpisywał jednak sam oskarżony.

S. W. (1) rozpoznał swój podpis pod deklaracją, przyznając, że widział tą deklarację. Nie pytał się jednak w biurze rachunkowym, co oni mu wpisali w tą deklarację ani dlaczego wpisali tak, a nie inaczej. Oskarżony nigdy tego nie robi, musi ufać ludziom. Nie pamiętał, w jakim czasie była złożona korekta w zakresie informacji składanej do Burmistrza Miasta U. w zakresie zakupu nieruchomości. Korekta była składana prawdopodobnie dlatego, że Urząd Skarbowy nie zwrócił mu podatku VAT i oskarżony zaczął się plątać w tym wszystkim. S. W. (1) wskazał, że zawsze podatek VAT miał w nadpłacie. Zakwestionowane faktury, zdaniem oskarżonego, miały związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Np. przewóz statkiem oskarżony organizuje sam wraz z biurem obsługi klienta. Klientowi organizuje się różne wycieczki lub zabawy taneczne w celach rehabilitacyjnych, żeby oferta była bogatsza. Jest zatrudniony kaowiec na ośrodku i on organizuje różne atrakcje, takie jak rejs statkiem, wycieczki piesze, grille. Oskarżony przedłożył w październiku 2012 roku faktury za zakup usług w postaci przewozu osób, rejsu statkiem, wywozu i utylizacji odpadów medycznych. Jeśli chodzi o przewóz osób i rejsy statkiem, to były to usługi faktycznie zrealizowane wobec klientów ośrodka. Dokładnie oskarżony nie pamiętał, czy utylizacja wyrobów medycznych była stwierdzona na rachunkach oskarżonego czy rachunkach S. W. (2), ale to jest związane z działalnością prowadzoną przez ośrodek. Czy to jest u S. W. (2), czy u oskarżonego, to oskarżony nie widzi tutaj żadnego problemu, bo to się wiąże z klientami ośrodka oskarżonego, a oskarżony córce tylko podnajmuje powierzchnię ośrodka, natomiast sam odpowiada osobiście za działalność całego ośrodka. Oskarżony wskazał, że w październiku 20912 roku zakupił działkę, którą zamierzał wykorzystać w ramach działalności gospodarczej. W deklaracji VAT 7 wnioskował o zwrot podatku VAT uiszczonego przy zakupie działki, jednak urząd skarbowy odmówił mu zwrotu. Tymczasem on na chwilę obecną wykazał realnie, iż nieruchomość nabyta wiązać się będzie z działalnością gospodarczą, gdyż zamierza wybudować tam budynki z mieszkaniami pod wynajem dla turystów, zatem i tak będzie mu przysługiwał zwrot podatku VAT. W tej sytuacji trudno zgodzić się z tym, że naraził on podatek VAT na uszczuplenie.

S. W. (1) wskazał nadto, że mieszka w pokoju służbowym na ośrodku (...) na ul. (...), przy czym mieszka tam okresowo. Na co dzień przebywa natomiast w U. na ul. (...). To jest mieszkanie należące do córki, dwupokojowe. W tym mieszkaniu mieszka również S. W. (2). Mieszkają tam razem. Nieruchomość zakupiona przy ul. (...) znajduje się około 150 metrów od ośrodka przy ul. (...). Działka na ul. (...) jest oddzielona od działki, na której stoi ośrodek, jeszcze innymi nieruchomościami, tam bloki stoją, wodociągi są. Trudno jest powiedzieć, ile jest nieruchomości między nimi. Ta działka na ul. (...) znajduje się w rejonie, gdzie są bloki i jeden domek jednorodzinny. Z tyłu są domki wielorodzinne – pensjonaty, które należą do u. K..

W toku postępowania przygotowawczego w dniu 06 sierpnia 2014 roku (k. 816-817 – inna numeracja 77-78) oskarżony S. W. (1) nie przyznał się do stawianego mu zarzutu i odmówił składania wyjaśnień, jak również odmówił odpowiedzi na pytania.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało zasadność postawionego oskarżonemu zarzutu popełnienia występku skarbowego kwalifikowanego z art. 56 § 2 k.k.s. w zw. z art. 76 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s.

Przede wszystkim zauważyć należy, że oskarżony S. W. (1), wprawdzie na rozprawie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, to jednak złożył wyjaśnienia częściowo zgodne z ustalonym stanem faktycznym. Nie negował zatem oskarżony okoliczności stwierdzonych poprzez dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, a odnoszących się do samego faktu nabycia nieruchomości, braku zgłoszenia nieruchomości do celów podatkowych w Urzędzie Miasta U. bezpośrednio po nabyciu, zmian w treści umowy sprzedaży nieruchomości, prowadzenia działalność gospodarczej w obiekcie, którego użytkowanie dzieli oskarżony z córką S. W. (2), jak również faktu dokonania odliczenia podatku VAT za usługi przewozu i organizację rejsu statkiem dla korzystających z turnusów rehabilitacyjnych. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego w zestawieniu ze zgromadzonymi w sprawie dowodami z dokumentów oraz zeznaniami świadków stanowiły zwarty, spójny i rzeczowy materiał dowodowy, na podstawie którego Sąd odtworzył przebieg wydarzeń.

Zauważyć jednocześnie trzeba, że w wyjaśnieniach swych oskarżony wymienione okoliczności poddawał własnej interpretacji, tak kształtując swą wypowiedź, aby uwypuklić te wszystkie elementy, które mogłyby wyłączyć, czy chociażby umniejszyć jego zawinienie. Z uwagi na powyższe Sąd z ostrożnością podszedł w tym zakresie do wypowiedzi oskarżonego, które odnosiły się do momentu powzięcia planów związanych z wykorzystaniem zakupionej w październiku 2012 roku nieruchomości na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy też okoliczności związanych z organizacją ośrodka (...) i podziałem kompetencji i zadań pomiędzy S. W. (1) a jego córkę prowadzącą odrębną działalność gospodarczą. Znamienne przy tym, że oskarżony nie kwestionował w tym zakresie ani ustaleń organu podatkowego odnoszących się do wyliczenia procentowego udziału działalności S. W. (2) na terenie nieruchomości należącej do Ośrodka (...), ani samego faktu wykorzystywania obiektu do bieżącej działalności przedsiębiorstwa swej córki. Jednocześnie w swych wyjaśnieniach S. W. (1) nie naświetlał okoliczności związanych z sukcesywnym nabywaniem działek gruntu przy Placu (...) w U., skupiając się na eksponowaniu projektu inwestycyjnego, jaki powstał w grudniu 2014 roku, stanowiąc niejako odpowiedź na zarzut organów podatkowych o braku działań zmierzających do konkretyzacji planów inwestycyjnych na tej nieruchomości. Jakkolwiek zatem wyjaśnienia oskarżonego pozostają spójne z pozostałymi dowodami w sprawie w zakresie samych zdarzeń faktycznych, to do relacji oskarżonego odnośnie sfery motywacyjnej i intencyjnej Sąd podszedł z ostrożnością, weryfikując deklaracje oskarżonego z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie i dając prymat tym ostatnim.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. M. i M. L., albowiem zeznania te są jasne, spójne i logiczne, odnajdując potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie, w szczególności zaś z dowodami z dokumentów wygenerowanych w związku z przeprowadzana przez świadków kontrolą prawidłowości rozliczenia podatku VAT przez S. W. (1). Świadkowie jako osoby urzędniczki skarbowe, będąc osobami postronnymi dla oskarżonego, nie miały żadnego interesu w tym, aby wskazywać na okoliczności nieprawdziwe lub aby bezpodstawnie obciążać oskarżonego. Sąd dał zatem świadkom w pełni wiarę.

Zauważyć należy, że świadek M. M. podkreśliła, iż S. W. (1) na czas przeprowadzanej kontroli nie był w stanie sprecyzować, jakie konkretnie plany przyświecają mu wobec zakupionej nieruchomości, jakiego rodzaju działalność chciałby na niej prowadzić, kiedy rozpocząć inwestycję. Świadek przyznała, że podatnik jedynie stwierdzał, że planuje jakiegoś rodzaju działalność na tej nieruchomości, nie precyzując bliżej w tym zakresie swoich planów. Z kolei świadek M. L. w swej wypowiedzi nawiązała do faktu, iż w deklaracji złożonej do Urzędu Miejskiego w U., mającej na celu zgłoszenie nieruchomości do celów podatkowych, S. W. (1) opisał nabytą nieruchomość jako inne grunty, nie umieszczając informacji o niej w dziale poświęconym nieruchomościom związanym prowadzoną działalnością gospodarczą. Świadek zwróciła także uwagę, że takiego sposobu opisu nieruchomości podatnik nie był w stanie przekonująco wytłumaczyć, podobnie, jak nie był w stanie wskazać, w jakim celu dokonał on zmian w zapisie aktu notarialnego odnoszącym się do nabycia nieruchomości do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, który to zapis oskarżony usunął z treści aktu notarialnego przy zmianie oświadczenia.

W tym zakresie zeznania wymienionych świadków korelowały przy tym z zeznaniami świadków A. B. (k. 470 – 471), S. Z. (k. 471 – 472), K. M. (k. 492 – 493) i B. Ż. (k. 493 – 494). Wymienieni świadkowie, jako pracownicy Starostwa Powiatowego w S. będącego zbywcą nieruchomości, uczestniczyli w przygotowaniu dokumentacji do sporządzenia aktu notarialnego sprzedaży nieruchomości, planowaniu terminu każdej z trzech czynności notarialnych, a wreszcie – uczestniczyli w samej czynności notarialnej. Jako osoby nie związane bezpośrednio z oskarżonym wymienieni świadkowie nie mieli żadnego interesu w tym, aby pomijać czy zniekształcać relację w zakresie przebiegu zdarzeń. Zeznania wymienionych świadków były spójne, rzeczowe i wzajemnie uzupełniające się. Świadkowie zgodnie wskazali, że przy pierwotnym nabyciu nieruchomości S. W. (1) nie dzielił się z nimi informacjami na temat swoich planów co do zakupowanej nieruchomości, przyznali także, że już po nabyciu nieruchomości oskarżony wniósł o sporządzenie jeszcze jednego aktu notarialnego zmieniającego oświadczenie w zakresie odniesienia do nabycia nieruchomości na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, wskazując, ze zmiana owa była inicjatywą samego oskarżonego, a motywów tej zmiany nie przybliżał on urzędnikom w chwili artykułowania prośby o dokonanie zmiany ani też w czasie sporządzania samego aktu notarialnego. Świadkowie zgodnie akcentowali także, że S. W. (1) nie tłumaczył ani nie usprawiedliwiał również drugiej swej prośby odnoszącej się do powrotu zapisu o celach zakupu związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Znamienne przy tym, że świadkowie posiedli od oskarżonego wiedzę, iż ostatnia ze zmian związana była z kontrolą podatkową.

W rekonstrukcji stanu faktycznego w sprawie Sąd wykorzystał również zeznania świadków K. R. (1) i A. K. (1), które na podstawie odrębnej umowy prowadziły obsługę podatkową przedsiębiorstwa (...). Zeznania świadków, z uwagi na konsekwencję, zbieżność z pozostałym materiałem dowodowym oraz spójność Sąd orzekający w sprawie uznając za dowód w pełni wiarygodny uczynił również za podstawę ustaleń stanu faktycznego, nie dopatrzywszy się jakichkolwiek podstaw, dla jakich miałby odmówić wiary zeznaniom omawianych świadków.

Zarówno świadek K. R. (1), jak i świadek A. K. (1) wskazały, iż prowadzona przez A. K. (1) firma – biuro rachunkowe – obsługiwała księgowość S. W. (1) jako przedsiębiorcy. Świadkowie zaznaczyli, że S. W. (1) w 2012 roku dostarczył do biura rachunkowego faktury VAT zakupu nieruchomości przy ul. (...) w U. i oświadczył, że „coś na tej działce postawi”, co dla świadków było dostateczną podstawą do przyjęcia, iż nieruchomość służyć będzie celom związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zresztą, jak wskazali świadkowie, podstawą do kwalifikacji danego zdarzenia gospodarczego pod kątem podatkowym pozostawały dla świadków faktury wskazujące jako nabywcę nieruchomości S. W. (1) Ośrodek (...) w U.. Znamienne przy tym, że świadkowie mieli wiedzę o akcie notarialnym zakupu nieruchomości w brzmieniu pierwotnym, okazano im również faktury, będące podstawą do rozliczeń księgowych, jednak nie były informowane o zmianie prowadzonej do aktu notarialnego. A. K. (1) i K. R. (1) otrzymały natomiast informację o tym, że oskarżony zmuszony był dokonać kolejnej zmiany w akcie notarialnym w związku z zastrzeżeniami w toku kontroli artykułowanymi przez urzędników Urzędu Skarbowego w S.. Świadkowie przyznały także, że S. W. (1) dwa lata wcześniej dokonał zakupu innych działek, które – według ich wiedzy – służyły do poszerzenia terenu już wykorzystywanego pod prowadzoną działalność gospodarczą, i zakup ów ujął w deklaracji VAT, otrzymując zwrot zapłaconego podatku. Tę ostatnią informację wynikającą z treści relacji świadków skonfrontować jednak należy z faktem, że działki nr (...) zakupione w dniu 10 listopada 2010 roku położone są w znacznej odległości od miejsca usytuowania Ośrodka (...) w U. (znajdują się one bowiem w pobliżu Placu (...) w U.) i nie sposób jest dopatrzeć się ich związku z poprawą funkcjonalności obszaru wykorzystywanego w działalności ośrodka. Z kolei działka nr (...) jest działką graniczącą z działkami (...) i może tworzyć z nimi ekonomiczną całość, o czym jednak świadkowie K. R. (1) i A. K. (1) nie były poinformowane przez oskarżonego. Jeśli przy tym tę ostatnią uwagę zestawi się ze stwierdzeniem, iż w oparciu o umowę z dnia 15 czerwca 2010 roku biuro (...) odpowiadało za kontrolę odbieranych od Zlecającego dokumentów pod względem formalnym, zaś S. W. (1) odpowiadał za ich merytoryczną zawartość i prawidłowy opis, to oczywistym stanie się, że S. W. (1) nie tylko przedstawiał dokumenty księgowe A. K. (1), ale nadto sam wskazywał na związek nieruchomości z prowadzoną działalnością gospodarczą, a pracownicy biura rachunkowego nie weryfikowali tych okoliczności, bo nie mieściło się to w sferze ich obowiązków umownych. Zauważyć także trzeba, że A. K. (1) w swych zeznaniach przyznała, iż w sytuacji, w której w jednym miejscu prowadzone są dwie firmy ( firma (...) i firma (...)) należy poszukiwać jakiegoś optymalnego sposobu rozliczenia kosztów prowadzonej działalności, co w tym konkretnym przypadku zostało wypunktowane przez urzędników skarbowych przy kontroli. Świadek A. K. (1) zaznaczyła także, iż S. W. (2) nie jest płatnikiem VAT, dlatego jej firma nie ma prawa do odliczeń podatku VAT w przeciwieństwie do przedsiębiorstwa (...).

Sąd uznał za wiarygodny pozostały materiał dowodowy zebrany w sprawie w postaci dokumentów z kart: 476-483, 486, 453, 1-391, k. 397-452, 459-466, 477-485, 491-710, 715-805, 808, 812, 818, 883-889, 895-944, aktualna karta karna z 29.05.2015r. oraz akt notarialny z 7.02.2013r. nr rep. (...), jako że wymienione dokumenty stanowiły rzeczowe uzupełnienie materiału dowodowego ze źródeł osobowych.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy dostarczył podstaw do ustalenia, że S. W. (1) w złożonej w dniu 27 listopada 2012 roku w Urzędzie Skarbowym w S. deklaracji dla podatku od towarów i usług (...)-7 za miesiąc październik 2012 roku podał nieprawdę poprzez zawyżenie podatku naliczonego o kwotę 60.742,00 zł, zawyżenie kwoty podatku do zwrotu na rachunek bankowy o kwotę 50.963,00 zł i kwoty podatku do przeniesienia na następny miesiąc o kwotę 13.441,00 zł, czym wprowadził w błąd organy Urzędu Skarbowego w S. co do aktualnego przeznaczenia nabytej w dniu 23 października 2012 roku nieruchomości, narażając tym samym na nienależny zwrot podatku od towarów i usług w łącznej wysokości 64.404,00 zł.

Przede wszystkim zauważyć należy, że deklarację VAT-7 za miesiąc październik 201 roku składał sam S. W. (1), oskarżony też deklarację ową podpisał. S. W. (1) był przy tym jedyną osobą, która dostarczała biuru rachunkowemu faktury do rozliczeń. Ponadto z umowy o świadczenie usług rachunkowo – księgowych zawartej z biurem (...) wynika w sposób jednoznaczny, iż biuro rachunkowe odpowiada jedynie za kontrolę formalną dokumentów księgowych, zaś za ich zawartość merytoryczną i ich opis odpowiada sam S. W. (1). Na S. W. (1) jako tego, który wskazywał związek zakupionej nieruchomości z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą oraz jako tego, który dostarczał faktury wskazujące S. W. (1) Ośrodek (...) w U. jako nabywcę zakwestionowanych przez Urząd Skarbowy w S. towarów i usług wskazywały także zeznania świadków A. K. (1) i K. R. (2). Wymienieni świadkowie w sposób wyraźny podkreślali, że dla nich wiążące są faktury wskazujące nabywcę usługi lub towaru, natomiast nie prowadzą one weryfikacji pod kątem zgodności zapisu faktury ze stanem faktycznym czy pod kątem zasadności nabycia danego towaru/usługi przez przedsiębiorcę.

Dalej, wskazać należy, że w deklaracji podatkowej VAT-7 S. W. (1) dokonał nienależnego odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT potwierdzających zapłatę za zakup w dniu 23 października 2012 roku nieruchomości oznaczonej numerem (...) położonej w U. na kwotę 59.340 zł. Zakupiona przez S. W. (1) w dniu 23 października 2012 roku działka nie była bowiem nieruchomością związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zauważyć przecież trzeba, że w toku postępowania podatkowego, jak wskazują zgromadzone w sprawie dowody w postaci akt kontroli skarbowej i zawartych w nich świadczeń podatnika, S. W. (1) nie był w stanie określić, w jaki dokładnie sposób wykorzysta zakupioną nieruchomość, nie przedłożył tez żadnych analiz zagospodarowania nieruchomości czy biznesplanu inwestycyjnego. Do dnia wydania decyzji przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. S. W. (1) nie wykazał zatem w żaden sposób, aby nabyta nieruchomość miała w przyszłości służyć czynnościom podlegającym opodatkowaniu, dlatego też nie można mówić o rozpoczęciu procesu inwestycyjnego związanego z przyszłą działalnością gospodarczą na czas składania przez oskarżonego deklaracji Vat. Dalej podnieś należy i ten argument, że z niewytłumaczalnych względów S. W. (1) w dniu 16 lutego 2012 roku doprowadził do zmiany umowy sprzedaży nieruchomości, polegającej na pominięciu w jego oświadczeniu stwierdzenia, iż nieruchomość nabywa do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. W tym zakresie zaś S. W. (1) doprowadził do ujednolicenia zapisu w akcie notarialnym zakupu działki nr (...) z zapisem figurującym w akcie notarialnym zakupu działek nr (...) sąsiadujących przecież z działką nr (...) (vide: akt notarialny umowy sprzedaży z dnia 10 listopada 2012 roku nr rep. (...) k. 162 – 165). Dopiero w toku kontroli podatkowej, po dacie doręczenia podatnikowi protokołu kontroli, S. W. (1) ponownie przywrócił w akcie notarialnym zakupu nieruchomości z dnia 23 października 2012 roku zapis wskazujący na nabycie nieruchomości do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, przy czym zapis w akcie notarialnym zakupu działek nr (...) pozostał niezmieniony, wskazując, iż nabycia owego S. W. (1) dokonał będąc stanu wolnego (bez związku z prowadzoną działalnością gospodarczą). Co więcej, zauważyć tez należy, że S. W. (1) zgłosił nieruchomość o nr (...) do Burmistrza Miasta U. na druku IN-1 opisując ową nieruchomość jako pozostałe grunty, a więc z pominięciem rubryk odnoszących się do nieruchomością związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. S. W. (1) nie tylko zatem nie wykazał niezwłocznego związku zakupu działki nr (...) z opodatkowaną działalnością gospodarczą, ale nadto swoim zachowaniem w tym zakresie, uzewnętrznionym poprzez obiektywnie stwierdzone czynności związane ze zmianami w akcie notarialnym sprzedaży nieruchomości i z treścią zgłoszenia nieruchomości do celów podatkowych, wskazał w sposób jednoznaczny, iż owego niezwłocznego związku nieruchomości z jego działalnością gospodarczą nie było.

Dalej, w deklaracji VAT-7 S. W. (1):

a/ zawyżył także podatek naliczony o kwotę 1.112,00 zł, podczas gdy przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku wynikającego z faktur zakupu materiałów remontowo – budowlanych, energii elektrycznej, telefonu jedynie w 85,81 %,

b/ zawyżył podatek naliczony o kwotę 51,00 zł dokonując odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących zakup usług przewozu osób, rejs statkiem oraz wywóz i utylizację odpadów medycznych;

c/ zaniżył podatek należny o kwotę 3.662,00 zł, nie rozliczając podatku należnego wynikającego z kwot przelanych na kontro S. W. (1) z tytułu zadatków, dofinansowania i dopłat za turnusy rehabilitacyjny, który to obowiązek rozliczenia powstał w chwili otrzymania powyższych kwot.

Powyższe ustalenia wnikają wprost z treści samej deklaracji VAT-7 zestawionej z fakturami VAT przedłożonymi przez S. W. (1) w toku kontroli podatkowej i szczegółowo opisanymi w stanie faktycznym, jak również zestawionej z wynikami oględzin nieruchomości przy ul. (...), gdzie mieści się Ośrodek (...) oraz z treścią umowy o współpracę pomiędzy S. W. (1) a S. W. (2). Trudno przecież kwestionować (jest to okoliczność potwierdzana przecież przez samego oskarżonego w jego wyjaśnieniach), że w ośrodku odrębną działalność gospodarczą prowadzi także S. W. (2), która nie jest płatnikiem VAT i nie ma prawa do odliczeń podatku VAT, zaś umowa o współpracę pomiędzy S. W. (1) a S. W. (2) nie reguluje w żaden sposób zasad korzystania z infrastruktury gospodarczej ośrodka należącego do S. W. (1), natomiast w oparciu o samą umowę S. W. (1) obowiązany jest dostarczać przedsiębiorstwu (...) jedynie usługi związane z krótkoterminowym zakwaterowaniem i wyżywieniem kuracjuszy turnusów rehabilitacyjnych.

Tymczasem stosownie do treści art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnik ma prawo do odliczenia podatku naliczonego (obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W powyższym zakresie nie sposób jest uznać, aby S. W. (1) towary i usługi nabyte w przedłożonych przez siebie w toku kontroli fakturach wykorzystywał do opodatkowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie odliczeń podatku VAT w zakresie towarów i usług nie wykorzystywanych w całości do wykonywania czynności opodatkowanych w zgłoszonej do opodatkowania działalności stanowi działanie sprzeczne z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym stanowi realizację znamion czynu zabronionego w rozumieniu ustawy karno – skarbowej.

W tym miejscu wskazać należy, że oskarżony S. W. (1) stanął pod zarzutem popełnienia czynu zabronionego wyczerpującego znamiona występku z art. 56 § 2 k.k.s. w zb. z art. 76 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s.

Zgodnie z art. 56 § 1 i § 2 k.k.s. działa bezprawnie podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie. Czynność sprawcza w przypadku czynów zabronionych, określonych w § 1-3, polega na „podawaniu nieprawdy” lub „zatajaniu prawdy” albo na „niedopełnieniu obowiązku zawiadomienia o zmianie danych, objętych deklaracją lub oświadczeniem”. Podawanie nieprawdy obejmuje taką sytuację, w której sprawca świadomie przedstawia organowi podatkowemu dane, które - w jego przekonaniu - są niezgodne z rzeczywistością, tj. ze stanem faktycznym. Zatajanie prawdy polega na niewyjawieniu, na utrzymywaniu w tajemnicy określonych - zgodnych ze stanem rzeczywistym - informacji. Zauważyć w tym miejscu należy, że na treść deklaracji podatkowych w znacznej mierze wpływają określone fakty konwencjonalne. W przypadku tych ostatnich zaś - z uwagi na różną wykładnię przepisów konstytutywnych dla danej sytuacji konwencjonalnej - możliwe jest różne postrzeganie skutków tych faktów. Dopiero wszakże przepisy podatkowe decydują o tym, czy dany wydatek podlega odliczeniu podatkowemu, czy też nie. Przytaczany przepis zdaje się przy tym odnosić do nieprawdy subiektywnej. Chodzi zatem o stan rzeczy, co do którego podatnik (sprawca) ma przekonanie, że stanowi podanie nieprawdy czy też zatajenie prawdy. Podobny problem stał się przedmiotem rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego. Dnia 12.09.2005 r. TK rozpoznał skargę konstytucyjną podatnika dotyczącą zeznania nieprawdy w PIT-32 o wysokości osiągniętego dochodu. Jakkolwiek w orzeczeniu z 12.9.2005 r., SK 13/05 (publ. http://www.trybunal.gov.pl) Trybunał Konstytucyjny orzekł, że kwestionowany przepis jest zgodny z Konstytucją, to jednak jednocześnie w treści uzasadnienia podniesiono, iż nierzetelność podatkowa nie powinna być zawsze automatycznie utożsamiana z dokonaniem oszustwa podatkowego, z czym wiąże się sankcja karna KKS. Wymierzenie kary za oszustwo podatkowe wymaga w polskim systemie prawnym ustalenia winy i to winy umyślnej, z uwzględnieniem okoliczności konkretnego oszustwa i świadomość popełnienia go przez podatnika. Czyny zabronione, opisane w art. 56 § 1 i 2 k.k.s. są bowiem przestępstwami umyślnymi i to popełnionymi z zamiarem bezpośrednim. Podkreśla się ten fakt także w orzecznictwie (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 23.2.2006 r., III KK 267/2005, Orzecznictwo Sądu Najwyższego w Sprawach Karnych 2006, poz. 422), jak i w doktrynie praw karnego skarbowego (zobacz Piotr Kardas, Komentarz do art.56 Kodeksu karnego skarbowego, stan prawny na 01 kwietnia 2012 roku). Konstrukcja przestępstwa oszustwa podatkowego, charakteryzując czynność sprawczą jako "narażenie podatku na uszczuplenie", precyzuje zarazem sposoby wywołania ustawowo stypizowanego stanu rzeczy (skutku). Przy czym ustawodawca wykorzystał w omawianym przepisie jednostopniowy sposób precyzowania relewantnych sposobów wywoływania stanu narażenia podatku na uszczuplenie. W konstrukcji art. 56 k.k.s. pominięto charakterystyczne dla oszustwa ogólne znamię modelu ujęte jako "wprowadzenie w błąd", co sprawia, że oszustwo podatkowe z art. 56 k.k.s. zalicza się do kategorii oszustw sensu largo (por. P. Kardas, G. Łabuda, Kryminalizacja oszustwa podatkowego..., s. 60 i n.). Jednocześnie, konkretyzując relewantne sposoby "narażenia podatku na uszczuplenie", ustawodawca wprowadził do treści art. 56 k.k.s. dwa szczegółowe znamiona modalne, przesądzając, że narażenie podatku na uszczuplenie możliwe jest jedynie przez: a) podanie w deklaracji lub oświadczeniu nieprawdy; b) zatajenie w deklaracji lub oświadczeniu prawdy; c) niedopełnienie obowiązku zawiadomienia o zmianie danych objętych deklaracją lub oświadczeniem. Przepis art. 56 § 1 k.k.s. wymienia taksatywnie sposoby narażenia na uszczuplenie podatku. Wszelkie inne sposoby wywołania skutku w postaci narażenia podatku na uszczuplenie pozostają poza zakresem kryminalizacji z art. 56 § 1 k.k.s.

Z uwagi na treść postawionego S. W. (1) zarzutu w sferze zainteresowania Sądu w przedmiotowej sprawie pozostaje znamię modalne „podania nieprawdy co do podatku naliczonego”.

I tak zaznaczyć należy, że podanie nieprawdy polega na przedstawieniu organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi okoliczności niezgodnych z rzeczywistością, istotnych z punktu widzenia danego typu podatku w kontekście elementów mających znaczenie dla ustalenia istnienia tego zobowiązania podatkowego oraz wskazania jego wysokości. Trafnie wskazuje Trybunał Konstytucyjny, że zwrot "podaje nieprawdę" odnosi się do treści deklaracji lub oświadczenia, a konkretnie przedstawianych w tych dokumentach danych dotyczących okoliczności istotnych z punktu widzenia ustalenia istnienia oraz określenia wysokości zobowiązania podatkowego. Z punktu widzenia znamienia "podaje nieprawdę" istotne są dwa elementy: po pierwsze, kwestia rzetelności podawanych w deklaracji lub oświadczeniu danych, a więc odzwierciedlenia przez podatnika w tych dokumentach danych zgodnych z faktami; po wtóre, zagadnienie właściwej kwalifikacji pewnych okoliczności, które rzeczywiście wystąpiły z punktu widzenia ich znaczenia dla ustalenia istnienia oraz wysokości zobowiązania podatkowego. Ustawodawca wymaga bowiem od podatnika nie tylko przedstawienia w deklaracji lub oświadczeniu danych zgodnych z rzeczywistością, a więc przedstawienia ich w sposób rzetelny, lecz także dokonania określonej "kwalifikacji" tych danych z punktu widzenia konstrukcji danego rodzaju podatku. Oba elementy składają się na pojęcie "podanie nieprawdy", które może objawiać się albo podaniem w deklaracji lub oświadczeniu danych w sposób nierzetelny, a więc niezgodnie z rzeczywistością, albo na przedstawieniu w deklaracji lub oświadczeniu danych w sposób rzetelny, tj. zgodnie z rzeczywistością, lecz przy jednoczesnym przyjęciu ich niewłaściwej kwalifikacji z punktu widzenia regulacji odnoszących się do danego typu podatku. Trafnie wskazuje Trybunał Konstytucyjny, że oba wskazane wyżej elementy obowiązku podatnika w zakresie złożenia deklaracji lub oświadczenia, a więc zarówno powinność podania prawdziwych, rzetelnych faktów, jak i powinność dokonania właściwej ich kwalifikacji z punktu widzenia elementów konstrukcyjnych danego typu podatku, "składają się na pojęcie podania nieprawdy w deklaracji lub oświadczeniu" (por. uzasadnienie wyroku TK z dnia 12 września 2005 r., SK 13/05, OTK-A 2005, nr 8, poz. 91). Podobnie na znaczenie regulacji prawa podatkowego dla prawidłowej rekonstrukcji normy sankcjonowanej i sankcjonującej z art. 56 k.k.s. wskazuje się w wyroku SN z dnia 11 lutego 2003 r., IV KKN 22/00, LEX nr 77434. Podanie nieprawdy, zatajenie prawdy oraz niedopełnienie obowiązku zawiadomienia o zmianie danych objętych deklaracją lub oświadczeniem dotyczyć muszą przy tym takich okoliczności, które mają znaczenie dla ustalenia istnienia lub wysokości zobowiązania podatkowego. Jest oczywiste, że taki rezultat wynikać może jedynie z podania nieprawdy lub zatajenia prawdy albo niedopełnienia obowiązku zawiadomienia o zmianie danych objętych deklaracją lub oświadczeniem, które są istotne z punktu widzenia zobowiązania w danym rodzaju podatku (por. R. Kubacki, A. Bartosiewicz, Kodeks karny skarbowy..., s. 317-318). Odnosząc się do charakteru danych, co do których sprawca podaje nieprawdę lub zataja prawdę, w piśmiennictwie wskazuje się, że chodzi tutaj o takie zdarzenia rzeczywiste, które normy podatkowe uznają za zdarzenia rzutujące na przedmiot lub podstawę opodatkowania, a więc nie wszelkie zdarzenia, które mogą na nie wpływać (por. T. Grzegorczyk, Kodeks karny skarbowy..., 2006, s. 325).

W tym miejscu wskazać trzeba, że uzupełnieniem kryminalizacji wynikającej z art. 56 k.k.s. jest przepis art. 76 k.k.s. O ile bowiem art. 56 k.k.s. kryminalizuje zachowania polegające na podaniu nieprawdy lub zatajeniu prawdy i narażeniu w ten sposób na uszczuplenie podatku, obejmując sytuacje, w wyniku których dochodzi do niezasadnego pomniejszenia wysokości zobowiązania podatkowego, a tym samym pomniejszenia ekspektatywy Skarbu Państwa lub innego uprawnionego podmiotu wynikającej z prawidłowo ukształtowanego stosunku podatkowoprawnego, o tyle art. 76 k.k.s. kryminalizuje zachowania polegające na narażeniu na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej lub zaliczenie nadpłaty na poczet zaległości podatkowych, odsetek lub bieżących albo przyszłych zobowiązań podatkowych. Zakres kryminalizacji wynikający z art. 56 k.k.s. obejmuje zatem wszystkie te przypadki, w których dochodzi do nieprawidłowego, tj. określonego na niższym niż wynika to z przepisów prawa podatkowego poziomie, ustalenia wysokości należnego zobowiązania podatkowego. Istota konstrukcji zawartej w art. 56 k.k.s. sprowadza się natomiast do kryminalizacji przypadków niezasadnego obniżenia wysokości zobowiązania podatkowego. Konsekwencją zachowania realizującego znamiona określone w art. 56 k.k.s. jest uszczuplenie spodziewanego dochodu uprawnionego podmiotu wynikającego z ekspektatywy związanej z prawidłowym ustaleniem wysokości zobowiązania podatkowego. W żadnym zakresie istota zachowania karalnego opisanego w art. 56 k.k.s. nie obejmuje sytuacji przekazania przez właściwy organ lub stworzenia stanu wysokiego prawdopodobieństwa przekazania przez właściwy organ kwot znajdujących się już w jego dyspozycji w formie zwrotu na rachunek podatnika lub zaliczenia ich na poczet zaległości podatkowych, bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych. Ta część zachowań wynikających z nieprawidłowego zastosowania przepisów prawa podatkowego prowadzi do narażenia na zwrot lub do uzyskania zwrotu, a więc specyficznego rozporządzenia mieniem przez właściwy organ i objęta jest zakresem kryminalizacji z art. 76 k.k.s. (z uwagi na taki sposób kryminalizacji ustawodawca posługuje się odpowiednio w obu przepisach pojęciami "naraża na uszczuplenie" oraz "naraża na nienależny zwrot"). Zauważyć więc trzeba, że przepis art. 76 k.k.s. obejmuje kryminalizacją dwa typy zachowań pozostające poza zakresem kryminalizacji wynikającej z art. 56 k.k.s. Po pierwsze, kryminalizuje zachowania prowadzące do narażenia na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej, a więc niesprowadzające się wyłącznie do zaniżenia wysokości zobowiązania podatkowego, po wtóre - przypadki zaliczenia nadpłaty na poczet zaległości podatkowych lub bieżących albo przyszłych zobowiązań podatkowych, także pozostające poza zakresem regulacji art. 56 k.k.s. Zaliczenie różni się od zwrotu tym, że nie prowadzi do przekazania określonych kwot na konto podmiotu występującego z wnioskiem o zwrot, lecz sprowadza się do swoistego uznania długu przez właściwy organ wynikającego z nadpłaty i dokonania specyficznego potrącenia poprzez pomniejszenie ciążących na podmiocie, który dokonał nadpłaty, jego zobowiązań wynikających z zaległości podatkowej albo bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych. Konsekwencją zaliczenia jest zatem zmniejszenie długu podmiotu posiadającego nadpłatę wobec właściwego organu z tytułu zobowiązań podatkowych.

Zgodnie zatem z treścią art. 76 § 1 i § 2 k.k.s. działa bezprawnie ten, kto przez podanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajenie rzeczywistego stanu rzeczy wprowadza w błąd właściwy organ narażając na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej, w szczególności podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, podatku akcyzowym, zwrot nadpłaty lub jej zaliczenie na poczet zaległości podatkowej lub bieżących albo przyszłych zobowiązań podatkowych.

Przestępstwo to chroni obowiązek podatkowy (każdy obowiązek podatkowy, a nie tylko dotyczący podatków w zakresie towarów i usług) i jest przestępstwem skarbowym powszechnym, które można popełnić z winy umyślnej i to zarówno w postaci zamiaru bezpośredniego, jak i ewentualnego, zaś jego strona przedmiotowa polega na: a) wprowadzeniu w błąd właściwego organu poprzez podanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajenie rzeczywistego stanu rzeczy; b) narażeniu na zwrot podatkowej należności publicznoprawnej. Innymi słowy dla bytu tego przestępstwa nie jest niezbędne, aby sprawca doprowadził do zwrotu lub zaliczenia podatkowej należności publicznoprawnej na poczet zobowiązań podatkowych, lecz wystarczające jest powstanie samego narażenia na nienależny zwrot wspomnianej wcześniej należności, która dotyczy w szczególności: a) podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; b) podatku akcyzowego; lub c) zwrot nadpłaty lub jej zaliczenie na poczet zaległości podatkowej lub bieżących albo przyszłych zobowiązań podatkowych. Użycie przez ustawodawcę w przepisie art. 76 § 1 i § 2 k.k.s. zwrotu „w szczególności” oznacza, iż wyliczenie tam zawarte nie ma charakteru katalogu zamkniętego, lecz zostało podane w sposób przykładowy.

W tym miejscu należy podkreślić, że istota zwrotu podatkowej należności publicznoprawnej związana jest ze złożoną procedurą samoobliczenia podatku, w której uwzględniane są różnorodne elementy kształtujące ostatecznie treść i zakres obowiązku podatkowego, w tym także takie, które związane są z regulacjami stwarzającymi podstawę do pomniejszenia wysokości zobowiązania podatkowego o wydatki poniesione w związku z koniecznością "pośredniego uregulowania" danego typu podatku. Chodzi tu w szczególności o zasadę neutralności podatku od towarów i usług, która sprawia, że wydatki ponoszone przez podatnika na zakup towarów i usług wykorzystywanych przez niego do wykonywania czynności opodatkowanych w zakresie wliczonego w nie podatku VAT stanowią zgodnie z treścią art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług podstawę do obniżenia kwoty podatku należnego od danego podatnika. Innymi słowy, także w przypadku konstrukcji zwrotu podatkowej należności publicznoprawnej, z uwagi na znaczenie podstaw zwrotu dla prawidłowego ukształtowania wysokości zobowiązania podatkowego, ostatecznie dochodzi do pomniejszenia dochodu finansowego Skarbu Państwa lub innych uprawnionych podmiotów z tytułu podatku poprzez uzyskanie albo bezpośredniego zwrotu, albo zaliczenie na poczet innych zobowiązań kwot, które pierwotnie uznane zostały za część należnego od podatnika zobowiązania podatkowego (por. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 1 marca 2004 r., V KK 248/03, OSNKW 2004, nr 5, poz. 51). Należy zaznaczyć, że zwrot w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług stanowi konsekwencję zastosowania procedury przewidzianej w art. 86 tej ustawy służącej do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z tym uzupełnieniem, że obniżenie ma miejsce wówczas, gdy kwota podatku naliczonego jest niższa lub równa kwocie podatku należnego, zaś zwrot w wypadku, gdy kwota podatku naliczonego jest wyższa od kwoty podatku należnego (zob. szerzej P. K., G. Ł., Zbieg przepisów kryminalizujących klasyczne oszustwo oraz oszustwa skarbowe..., s. 122 i n.; P. K., O wzajemnych relacjach..., s. 8 i n.). 57. Przyjmując za podstawę dalszych rozważań zaprezentowany wyżej sposób interpretacji znamienia modalnego "podaje dane niezgodne ze stanem rzeczywistym", jako obejmujące podanie danych niezgodnych z rzeczywistością co do zdarzeń, a więc danych dotyczących zdarzeń w ogólne niezaistniałych (fikcyjnych) lub zdarzeń, które obiektywnie miały miejsce, lecz zostały przedstawione właściwemu organowi odmiennie co do treści i przebiegu, jak i podanie danych co prawda mających u podstawy określone zdarzenia, lecz kwalifikowanych niewłaściwie z punktu widzenia przesłanek służących do ustalenia podstaw i wysokości zwrotu (sic!), podnieść należy, iż na gruncie art. 76 k.k.s. nie ma znaczenia, czy sprawca podaje dane niezgodne ze stanem rzeczywistym w ten sposób, że przedstawia dane nierzetelne (niezgodne z rzeczywistością) czy też przedstawiając dane rzetelne, jednocześnie dokonuje ich niewłaściwej kwalifikacji z punktu widzenia przepisów prawa podatkowego istotnych dla zwrotu. Wykazanie jednej z wymienionych wyżej okoliczności przesądza o spełnieniu znamienia modalnego określonego jako "podanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym".

Reasumując powyższe rozważania odnoszące się do podstaw prawnych zarzutu, wskazać należy, że w realiach niniejszej sprawy, przy ustalonym powyżej stanie faktycznym, zasadnym jest przeprowadzenie rozważań w kierunku ustalenia, czy oskarżony swym zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego kwalifikowanego kumulatywnie z art. 56 § 2 k.k.s. i art. 76 § 1 k.k.s. przy zastosowaniu art. 7 § 1 k.k.s.

Oto więc wskazać trzeba, że w sprawie niniejszej doszło do zdarzenia rzutującego na podstawę opodatkowania, tj. do rozliczenia zakupu towarów i usług nabytych w miesiącu październiku 2012 roku oraz do zawarcia i realizacji umowy sprzedaży nieruchomości w tym miesiącu. W listopadzie 2012 roku S. W. (1) złożył wszakże w US w S. deklarację VAT-7 za październik 2012 roku i wskazał on w niej należność z tytułu dostawy towarów oraz świadczenia usług opodatkowane podatkiem VAT w stawce odpowiednio 7% lub 8% na kwotę 125.926 zł, wykazując podatek należny w kwocie 10.074 zł. S. W. (1) w tejże deklaracji ujął również dostawę towarów oraz świadczenie usług opodatkowane stawką odpowiednio 22% lub 23% na kwotę 181,00 zł, wykazując podatek należny w kwocie 42,00 zł. W deklaracji podatkowej S. W. (1) wskazał kwotę nadwyżki z poprzedniej deklaracji VAT w wysokości 8.212,00 zł. S. W. (1) wskazał także nabycie innych towarów i usług na kwotę 325.605,00 zł, wykazując podatek naliczony w wysokości 70.345,00 zł. W podsumowaniu S. W. (1) wykazał kwotę podatku naliczonego do odliczenia w wysokości 78.55,00 zł, z czego kwota 68.441,00 zł była kwotą podatku naliczonego ponad należny. Z kwoty 68.441,00 zł naliczonego i zapłaconego podatku VAT S. W. (1) wskazał kwotę 13.441,00 zł jako kwotę do przeniesienia na następny miesiąc, zaś kwotę 55.000 zł jako kwotę do zwrotu na rachunek bankowy wskazany przez podatnika. (k. 27)

W deklaracji powyższej, S. W. (1) odliczył zatem podatek naliczony w łącznej wysokości 59.579,00 zł z tytułu zakupu nieruchomości o nr geodezyjnym (...) w U., jako nieruchomości związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą. Ponadto w deklaracji podatkowej VAT-7 S. W. (1) dokonał odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT potwierdzających zapłatę za zakup w dniu 23 października 2012 roku nieruchomości oznaczonej numerem (...) położonej w U. na kwotę 59.340 zł. W tejże deklaracji S. W. (1):

a/ zawyżył także podatek naliczony o kwotę 1.112,00 zł, podczas gdy przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku wynikającego z faktur zakupu materiałów remonotowo – budowlanych, energii elektrycznej, telefonu jedynie w 85,81 %,

b/ zawyżył podatek naliczony o kwotę 51,00 zł dokonując odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących zakup usług przewozu osób, rejs statkiem oraz wywóz i utylizację odpadów medycznych;

c/ zaniżył podatek należny o kwotę 3.662,00 zł, nie rozliczając podatku należnego wynikającego z kwot przelanych na kontro S. W. (1) z tytułu zadatków, dofinansowania i dopłat za turnusy rehabilitacyjny, który to obowiązek rozliczenia powstał w chwili otrzymania powyższych kwot.

Zarówno przy tym nabycie towarów i usług w postaci nabycia energii elektrycznej, internetu, świadczeń telekomunikacyjnych i zapłata za ich użycie, nabycie usługi w postaci naprawy i wymiany płotu, jak i pobranie zaliczek czy dopłat do turnusów rehabilitacyjnych są w tych konkretnych realiach sprawy takimi zdarzeniami faktycznymi, które stanowią podstawę do rozliczenia podatku od towarów i usług, którego czynnym płatnikiem był w owym czasie S. W. (1).

Z kolei nabycie nieruchomości (działka nr (...)), jak i nabycie usługi w postaci przewozu osób i rejsu statkiem, byłoby takim zdarzeniem, gdyby nastąpiło na cele związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Tak jednak w przedmiotowym stanie faktycznym nie było.

Zgodnie przecież z treścią art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług obowiązującego w lipcu 2010 roku w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Powyższe przepisy wskazują zatem, że odliczenie podatku naliczonego to przysługujące zarejestrowanemu czynnemu podatnikowi podatku od towarów i usług prawo do obniżenia kwoty podatku należnego dotyczącego opodatkowanych dostaw towarów i świadczenia usług o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim nabywane towary lub usługi są lub będą w przyszłości wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Dla dokonania takiego odliczenia niezbędnym jest więc, aby istniał związek między zakupami a prowadzoną działalnością. Z całą mocą podkreślić należy, że istnienie tegoż związku pomiędzy pobraniem zaliczek na poczet przyszłych usług, dostawą internetu i usług telekomunikacyjnych czy zakupem energii elektrycznej a prowadzoną przez S. W. (1) działalnością nie było kwestionowane w żaden sposób przez organy podatkowe. Zakwestionowano natomiast samą prawidłowość odliczenia uiszczonego podatku od towarów i usług w wysokości wskazanej przez S. W. (1).

Uprawnienie wynikające z art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług – pozwalające na tzw. odliczenie podatku VAT – nie ma bowiem charakteru nieograniczonego. W przedmiotowej sprawie wykazano, że S. W. (1) nie dokonał rozliczenia podatku VAT w sposób rzetelny w zakresie odnoszącym się do zawyżenia podatku naliczonego o kwotę 1.112,00 zł, podczas gdy przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku wynikającego z faktur zakupu materiałów remonotowo – budowlanych, energii elektrycznej, telefonu jedynie w 85,81 %, a także w zakresie zaniżenia podatku należnego o kwotę 3.662,00 zł, nie rozliczając podatku należnego wynikającego z kwot przelanych na kontro S. W. (1) z tytułu zadatków, dofinansowania i dopłat za turnusy rehabilitacyjny, który to obowiązek rozliczenia powstał w chwili otrzymania powyższych kwot.

Z kolei w zakresie odnoszącym się do zawyżenia podatku naliczonego o kwotę 51,00 zł w wyniku dokonania odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących zakup usług przewozu osób, rejs statkiem oraz wywóz i utylizację odpadów medycznych, które to usługi nie były związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą oraz w zakresie wskazującym na podstawę odliczenia podatku VAT z tytułu zakupu nieruchomości, która nie była nabyta dla celów związanych z prowadzoną naówczas działalnością gospodarczą, to tutaj stwierdzić należy, że S. W. (1) podał organowi skarbowemu dane niezgodne ze stanem rzeczywistym, wprowadzając tym samym organ podatkowy w błąd co do podstaw odliczenia.

W tym miejscu wskazać należy, że kwestia charakteru związku zakupu z czynnościami opodatkowanymi była podkreślana w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który choćby w sprawie C-4/94 w dniu 06 kwietnia 1995 roku (wyrok w sprawie (...) plc v. C. of C. & E.) wskazał, iż powstanie prawa do odliczenia podatku jest uzależnione od bezpośredniego i niezwłocznego związku z transakcjami opodatkowanymi. Orzeczenie owo wskazywało na brak prawa do odliczenia w sytuacji, w której podatek związany jest niewątpliwie z transakcją zwolniona, która jednak dopiero w przyszłości została wykorzystana w działalności opodatkowanej. Z kolei w sprawie C-408/98 (orzeczenie z dnia 22 lutego 2001 roku w sprawie A. N. plc v. C. of C. and E.) trybunał stwierdził, że przepisy dyrektywy, dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego powinny być interpretowane w ten sposób, aby warunkiem powstania prawa do odliczenia podatku było co od zasady istnienie bezpośredniego i niezwłocznego związku pomiędzy daną transakcją , z którą związany jest podatek naliczony a działalnością opodatkowaną, dla której zakup ów uczyniono. Z kolei w wyroku z 6.7.2006 r. C-439/04, (…) A. K. (2) v. Państwo Belgijskie oraz Państwo Belgijskie v. (...), Trybunał wskazał, że o ile organ podatkowy stwierdzi, że prawo do odliczenia było wykonywane w sposób oszukańczy, jest on uprawniony do wystąpienia, z mocą wsteczną, z wnioskiem o dokonanie zwrotu odliczonych kwot (por. wyroki z 14.2.1985 r. w sprawie 268/83 R., pkt 24, z 29.2.1996 r. w sprawie C-110/94 (...) pkt 24), a do sądu krajowego należy stwierdzenie niemożności skorzystania z prawa do odliczenia. Warunkiem jest tu jednak ustalenie w świetle obiektywnych okoliczności, że nadużyto tego prawa lub że było ono wykonywane w sposób świadomie nieuczciwy (por. wyrok w sprawie F. (...), pkt 34). Z tego ostatniego orzeczenia wynika zatem, że podatnik, który wiedział lub powinien był wiedzieć o tym, że nabywając towar, uczestniczył w transakcji wykorzystanej do popełnienia oszustwa w podatku VAT, dla celów VI Dyrektywy powinien zostać uznany za osobę biorącą udział w tym oszustwie.

Zdaniem Sądu w realiach tej konkretnej sprawy zasadnym jest uczynienie takiej konstatacji w odniesieniu do S. W. (1), co implikuje stwierdzenie, iż dopuścił się on czynu zabronionego kwalifikowanego jako przestępstwo skarbowe z art. 56 § 2 k.k.s. w zw. z art. 76 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s.

W kontekście przytoczonych powyżej orzeczeń (...) zaznaczyć trzeba, że określone w art. 56 § 1-3 k.k.s., jak i określone w art. 76 § 2 k.k.s. typy oszustwa podatkowego mają charakter umyślny. Trafnie więc wskazuje się w orzecznictwie, że "przestępstwo z art. 56 k.k.s. można popełnić jedynie umyślnie (art. 4 § 1 i 2 k.k.s.)" (postanowienie SN z dnia 23 lutego 2006 r., III KK 267/05, LEX nr 180799; uzasadnienie wyroku TK z dnia 12 września 2005 r., SK 13/05, OTK-A 2005, nr 8, poz. 91). R yzyko podania nieprawdy lub zatajenia prawdy obciąża zatem podatnika w sytuacjach, których istotą jest to, że podatnik, podając nieprawdę lub zatajając prawdę, ma świadomość niezgodności przedstawianych przez siebie danych z rzeczywistością lub nieprawidłowości ich prawnopodatkowej kwalifikacji.

W realiach przedmiotowej sprawy co do wszystkich ustalonych zachowań zasadną jest konstatacja o umyślnym działaniu S. W. (1). Oskarżony, jak wynika choćby z sekwencji podejmowanych przez niego działań odnoszących się do zmian w umowie sprzedaży nieruchomości, czy z faktu, iż miał on pełną wiedzę o zakresie usług świadczonych przez jego przedsiębiorstwo przedsiębiorstwu (...) nie będącej płatnikiem Vat, obejmował świadomością i wolą (w postaci chęci lub co najmniej godzenia się) wszystkie elementy strony przedmiotowej tego typu czynu zabronionego. S. W. (1) był zatem w pełni świadomy, że swoim zachowaniem podaje nieprawdę lub zataja prawdę, że czyni to, kształtując w określony sposób treść deklaracji lub oświadczenia i że w ten sposób przedstawia błędnie okoliczności istotne z punktu widzenia podstawy lub wysokości zobowiązania podatkowego oraz że naraża w ten sposób podatek na uszczuplenie. W tym konkretnym stanie faktycznym nie istniały przy tym trudności w prawidłowej kwalifikacji prawnej podanych przez podatnika rzetelnych faktów przekraczające horyzont ocenny przeciętnego adresata przepisów podatkowych.

Podobnie, z uwagi na konstrukcję znamion strony przedmiotowej typów przewidzianych w art. 76 § 1-3 k.k.s., stwierdzić trzeba, ze S. W. (1) był świadomy, że swoim zachowaniem wprowadza właściwy organ w błąd poprzez podanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajenie rzeczywistego stanu rzeczy i w ten sposób przedstawił błędnie okoliczności istotne z punktu widzenia podstawy lub wysokości zwrotu podatkowej należności publicznoprawnej oraz naraził w ten sposób na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej i nienależne zaliczenie nadpłaty na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych.

Jednocześnie Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności wyłączających czy też umniejszających stopień winy oskarżonego.

W szczególności za okoliczność umniejszającą stopień zawinienia nie sposób jest uznać faktu powierzenia innemu uprawnionemu podmiotowi (np. doradcy podatkowemu) prowadzenia swoich spraw podatkowych, które mogłyby doprowadzić – poprzez nieznajomość przepisów – do narażenia podatku na uszczuplenie. Samo powierzenie obowiązków w zakresie rozliczeń podatkowych fachowym osobom trzecim nie znosi bowiem odpowiedzialności podatnika w sferze prawa karnego skarbowego w sytuacji, w której podatnik miał świadomość możliwości wadliwego rozliczenia i godził się na ewentualnie niezgodne z przepisami prawa podatkowego rozliczenie, zwłaszcza wobec stwierdzenia, że za merytoryczną zawartość dokumentów księgowych odpowiadał sam podatnik. Takie działanie nie tylko wypełnia znamiona oszustwa skarbowego narażającego na uszczuplenie należności Skarbu Państwa, ale nadto jest w pełni zawinione.

Sąd ustalił, że czyn S. W. (1) charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości, a to z uwagi na fakt, iż godzi on w dobro o charakterze powszechnym, jakim jest Skarb Państwa.

Przystępując do wymiaru kary, Sąd miał na względzie dyrektywy jej wymiaru opisane w art. 12 § 1 i 2 k.k.s. i art. 13 § 1 k.k.s., w tym przede wszystkim zapobiegawcze i wychowawcze działanie kary, które mają zostać osiągnięte w stosunku do sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd uwzględnił wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające po stronie oskarżonego.

Do tych pierwszych, Sąd zaliczył: dotychczasową niekaralność oskarżonego, a także właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który będąc w dojrzałym wieku wzorowo wywiązywał się ze wszystkich ról społecznych, do jakich został powołany.

Do okoliczności obciążających w stosunku do oskarżonego Sąd zaliczył natomiast to, że działania oskarżonego wymierzone były w dobro prawne o dużym znaczeniu – to jest w obowiązek podatkowy ciążący na każdym podmiocie prawa finansowego. Ponadto jako okoliczność obciążającą Sąd uznał także fakt powstania znacznego uszczuplenia należnego podatku VAT.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznając oskarżonego S. W. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa skarbowego na podstawie art. 56 § 2 k.k.s. w zw. z art. 23 § 1 i § 3 k.k.s. wymierzył oskarżonemu karę 90 (dziewięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych.

Sąd uznał, że tak ukształtowana kara za czyn przypisany oskarżonemu jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz do stopnia zawinienia sprawcy.

Orzeczona kara osiągnie przy tym pokładane w niej cele w zakresie oddziaływania społecznego i wpłynie wychowawczo i zapobiegawczo wobec oskarżonego na przyszłość, stanowiąc nadto czynnik kształtujący świadomość prawną społeczeństwa i informując o normach sankcjonowanych oraz karach orzekanych za ich naruszenie. Wymierzając karę grzywny w ilości 90 (dziewięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych, Sąd kierował się przy tym przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować i uświadomić mu, że czyny bezprawne są wysoce naganne, piętnowane społecznie i prawnie, a przestępstwo nie popłaca. W ocenie sądu tak ukształtowana kara nie tylko osiągnie pokładane w niej cele, ale nadto istotnie zmobilizuje oskarżonego do unikania nagannych prawnie zachowań.

Podkreślić należy, że wymierzona kara w pełni uwzględnia sytuację rodzinną, majątkową i zdrowotną oskarżonego. Sąd wziął pod uwagę sytuację majątkową i zarobkową oskarżonego również w momencie ustalania wysokości jednej stawki dziennej grzywny.

O kosztach sądowych Sąd orzekł stosownie do art. 626 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k.

Zgodnie z treścią art. 626 § 1 k.p.k. w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie, Sąd określa kto, w jakiej części i zakresie ponosi koszty procesu.

Powyżej przytoczony przepis wskazuje, iż w każdym orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie Sąd zobowiązany jest rozstrzygać o kosztach procesu, przy czym zasadą jest, że koszty sądowe – w razie wydania wyroku skazującego – ponosi skazany.

Zwolnienie skazanego w całości bądź w części od zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa stanowi wyjątek od tejże reguły, mając charakter fakultatywny i ocenny, a przy tym – znajdując swe zastosowanie jedynie w szczególnych wypadkach i to przy zaistnieniu określonych przepisami przesłanek.

W oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał, iż oskarżony B. M. jedynie w części jest w stanie uiścić koszty sądowe, tj. w kwocie 540 zł (pięciuset czterdziestu złotych). W pozostałym zakresie Sąd zwolnił go z obowiązku uiszczenia kosztów, o czym orzeczono w punkcie piątym części dyspozytywnej wyroku.

S. dnia 16 listopada 2015 r.

Sędzia Sądu Rejonowego w Słupsku

Joanna Hetnarowicz – Sikora