Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Michał Jank

Protokolant : staż. (...)

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2015 r. w Gdańsku, na rozprawie

sprawy z powództwa J. M.

przeciwko (...) Towarzystwo (...) SA w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Towarzystwo (...) SA w W. na rzecz powódki J. M. kwotę 6.800 zł (sześć tysięcy osiemset złotych) wraz z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 3.500 zł od dnia 17 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 3.300 zł od dnia 13 listopada 2015 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.657,88 zł (jeden tysiąc sześćset pięćdziesiąt siedem złotych 88/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt I C 1947/13

UZASADNIENIE

Powódka J. M. domagała się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 3.500 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 17 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, iż w dniu 07 marca 2014 roku na ul. (...) w G. na skrzyżowaniu przed sygnalizatorem świetlnym doszło do zdarzenia, w wyniku którego kierowca pojazdu posiadający umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego uderzył w tył pojazdu kierowanego przez powódkę. Bezpośrednio po wypadku poszkodowana została przewieziona do Szpitala (...). (...) Sp. z o. o. w G. na Szpitalny Oddział Ratunkowy, gdzie stwierdzono uraz kręgosłupa szyjnego, co skutkowało zwichnięciem, skręceniem i naderwaniem więzadeł na poziomie szyi oraz urazem głowy. Zalecono noszenie kołnierza szyjnego, doraźnie przyjmowanie leków przeciwbólowych. Z uwagi na odniesione obrażenia ciała nie była w stanie wykonywać czynności życia codziennego. Była zdana na pomoc najbliższych. Powódka stała się nadpobudliwa, rozdrażniona, źle sypiała w nocy.

Powódka oświadczyła, iż pozwany zakład ubezpieczeń tytułem zadośćuczynienia wypłacił jej kwotę 1.200 zł.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany podał, iż nie kwestionuje co do zasady swojej odpowiedzialności cywilnej za skutki wypadku, któremu powódka uległ w dniu 07 marca 2014 roku. Pozwany przyznał, iż w wyniku postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz powódki kwotę 1200zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 368 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Według pozwanego przyznane kwoty są odpowiednie, w pełni rekompensujące poszkodowanemu doznane cierpnie w związku ze zdarzeniem z dnia 07 marca 2014 r. Pozwany kwestionował rozmiar dolegliwości powypadkowych u powódki. Zdaniem pozwanego poszkodowana wyolbrzymia te dolegliwości. Na potwierdzenie swego stanowiska wskazał m.in, iż nie były one tak znaczne z uwagi na fakt, że dopiero 3 dni po zdarzeniu udała się do lekarza internisty. Nadto konsultacja neurologiczna wykazała u powódki zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne na odcinku C5-7. Z dokumentacji medycznej wynika, iż poszkodowana w dniu 01 kwietnia 2014 r. nie nosiła kołnierza ortopedycznego, zaś w dniu 17 kwietnia 2014 r. zmniejszeniu uległy dolegliwości w odcinku szyjnym. Odnośnie urazu w sferze psychicznej pozwany uznał żądanie za nieuzasadnione z uwagi na brak dokumentacji medycznej w przedmiotowym zakresie.

Pozwany podważył również zasadność żądania odsetek na zasadach określonych w pozwie. Wskazał, iż od ewentualnego dodatkowego zadośćuczynienia przysługiwać będą powodowi odsetki od dnia wyrokowania zgodnie z art. 363§ 2 kc.

W piśmie procesowym z dnia 19 października 2015 r. powódka dokonał modyfikacji żądania pozwu wnosząc o zasadzenie od pozwanego kwoty 6.800 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 3.500 zł od dnia 17 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 3.300 zł od dnia następnego po doręczeniu odpisu niniejszego pisma stronie przeciwnej oraz podtrzymała żądanie co do zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 07 marca 2014 roku około godziny 8.00 rano doszło do zdarzenia na ul. (...) w G., na skrzyżowaniu przed sygnalizatorem świetlnym, w wyniku którego kierowca pojazdu uderzył w tył pojazdu kierowanego przez powódkę J. M..

Bezpośrednio po zdarzeniu poszkodowana udała się do miejsca zamieszkania sprawcy wypadku, gdzie spisano oświadczenie co do przebiegu zdarzenia.

W związku z nasilającymi się bólami głowy oraz kręgosłupa odcinka szyjnego około godziny 15.00 została zawieziona przez kuzyna do Szpitala (...). (...) Sp. z o. o. w G. na (...) Poszkodowana była również pod opieką poradni internistycznej i neurologicznej.

U poszkodowanej stwierdzono uraz kręgosłupa szyjnego, w postaci zwichnięcia, skręcenia i naderwania więzadeł na poziomie szyi oraz urazu głowy. Nie stwierdzono pourazowych uszkodzeń kręgosłupa w obrębie elementów kostnych i więzadłowych, tkanek miękkich. W badaniu RTG uwidoczniono nasilone zmiany zwyrodnieniowe na poziomie (...) Zalecono noszenie kołnierza szyjnego, doraźnie przyjmowanie leków przeciwbólowych.

Kołnierz poszkodowana nosiła około 2 tygodnie.

Po wypadku nie mogła wykonywać gwałtownych ruchów. Korzystała z pomocy rodziny przy wykonywaniu czynności życia codziennego przez okres około 4 tygodni.

W okresie od 07.04.2014 r. do 18.04.2014r. odbyła w warunkach ambulatoryjnych 10 zabiegów rehabilitacyjnych w postaci lasera i pola magnetycznego.

Na zwolnieniu lekarskim przebywała około 6 tygodni.

Leczenie ortopedyczne powódki zostało zakończone w kwietniu 2014 r.

W zakresie narządu ruchu nie doszło u powódki do urazu do uszkodzeń kręgosłupa szyjnego o charakterze trwałym lub długotrwałym. Uraz kręgosłupa szyjnego spowodował krótkotrwałą niezdolność do pracy. W zakresie ortopedycznym uraz nie spowodował długotrwałych ograniczeń w czynnościach życia codziennego, w związku z czym nie wymagała pomocy osób trzecich w wykonywaniu podstawowych czynności. Obecnie nie występują ograniczenia w życiu codziennym powódki. Konieczne było okresowe stosowanie kołnierza ortopedycznego i zabiegów fizykoterapeutycznych. Obecnie nie występuje konieczność rehabilitacji ze względu na stan kręgosłupa szyjnego, związany z przebytym urazem.

Uszczerbek neurologiczny na zdrowiu powódki J. M. w związku z wypadkiem z dnia 07 marca 2013 r. ma charakter trwały i wynosi 5%. Stan po urazie skrętnym kręgosłupa szyjnego spowodował utrwalone bóle korzeniowe z poziomu szyjnego i nie wynika z jej wcześniejszego stanu zdrowia w szczególności ewentualnych zmian zwyrodnieniowych, wcześniejszych urazów. Z medycznego punktu widzenia występowały znaczne ograniczenia w wykonywaniu czynności życia codziennego w ciągu pierwszych 6-ciu tygodni po wypadku, a następnie miały one charakter umiarkowany w kolejnych 6-ciu tygodniach mają charakter trwały w zakresie uznanego uszczerbku na zdrowiu. W związku z doznanymi urazami neurologicznymi wymagała pomocy osób trzecich w ciągu pierwszych 6-ciu tygodni po wypadku w wymiarze 4-6 godzin w tygodniu (pomoc w robieniu zakupów, sprzątaniu, przygotowywaniu posiłków zmywaniu).

Zdarzenie komunikacyjne z dnia 07 marca 2014 r. nie spowodowało wystąpienia u powódki żadnego schorzenia psychiatrycznego. Nie doszło w czasie wypadku do trwałego uszkodzenia struktur mózgu. Nie wystąpił u powódki uszczerbek na zdrowiu psychicznym . Nie ma potrzeby podjęcia leczenia psychiatrycznego.

( dowód: dokumentacja medyczna – k. 12-24, akta szkody, oświadczenie sprawcy kolizji –k. 10, zeznania powódki J. M. – k. 69-70, pisemna opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii R. P. –k. 88-89, pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii dr med. R. O. –k. 102-108, pisemna uzupełniająca opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii dr med. R. O. –k. 153, pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii J. Ł. –k. 132-140)

Pojazd, którym poruszał się sprawca kolizji, w dniu zdarzenia objęty był ubezpieczeniem majątkowym od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej w W..

( okoliczność bezsporna, nadto dowód: akta szkody)

Pismem z 2 kwietnia 2014 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty m.in. kwoty 6000 zł tytułem zadośćuczynienia.

(dowód: pismo z 2.04.2014 r. – k. 25)

(...) Spółka Akcyjna w W. tytułem zadośćuczynienia wypłaciła J. M. kwotę 1.200 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 368 zł tytułem odszkodowania.

( dowód: decyzja –k. 11,29-30, korespondencja stron -k. 25-28, akta szkody,)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w sprawie był zasadniczo niesporny. Niekwestionowaną okolicznością był fakt zaistnienia zdarzenia, w którym powódka doznała określonego uszczerbku na zdrowiu, legitymacja bierna pozwanego oraz fakt wypłacenia powódce kwoty 1.200 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 368 zł tytułem odszkodowania.

Spór między stronami koncentrował się wokół charakteru doznanych obrażeń – ich trwałości, zasadności opieki osób trzecich nad poszkodowaną.

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie zgromadzonej do akt sprawy dokumentacji lekarskiej, dokumentów prywatnych, zeznań powódki oraz opinii biegłych lekarzy.

Sąd zasadniczo uznał za wiarygodne zeznania powódki uznając, iż są one logiczne, konsekwentne oraz spójne z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Poszkodowana dokładnie zrelacjonowała swój stan zdrowia, okoliczności zdarzenia, wskazywała na przebieg leczenia, który znalazł potwierdzenie w dokumentacji lekarskiej. Strona pozwana wiarygodności zeznań nie podważała, zaś Sąd nie miał podstaw do kwestionowania prawdziwości zeznań.

Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy miały opinie biegłych sądowych z zakresu chirurgii i ortopedii, psychiatrii oraz neurologii którzy ocenili, zakres poniesionych przez powódkę obrażeń i wysokości trwałego uszczerbku na zdrowiu doznanego wskutek wypadku komunikacyjnego z dnia 07 marca 2014 roku oraz ocenili jej aktualny stan zdrowia oraz rokowania na przyszłość.

W ocenie Sądu opinie sporządzone zostały przez osoby mające odpowiednią wiedzę i doświadczenie z zakresu odpowiednio chirurgii i ortopedii, neurologii oraz psychiatrii, w oparciu o odpowiednie przesłanki i metody badawcze. Biegli w sposób poprawny zanalizowali stan faktyczny, prawidłowo zgromadzili materiały potrzebne do wydania opinii i sporządzili opinie uwzględniające wszystkie aspekty sprawy. Zdaniem Sądu, sporządzone opinie są jasne, logiczne i wewnętrznie niesprzeczne, stąd nie ma podstaw do kwestionowania wniosków w nich zawartych. Wskazać również należy, iż są to opinie sporządzone przez osoby, co do bezstronności których nie można mieć wątpliwości.

Strona pozwana wniosła skutecznie zastrzeżenia do opinii biegłego z zakresu neurologii wskazując na zawyżenie uszczerbku na zdrowiu powódki. Biegły w złożonej pisemnej opinii uzupełniającej wskazał w sposób jednoznaczny, iż uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi 5% oraz że przy ocenie następstw wypadku uwzględnił istniejące u powódki zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, wyliczając je w schorzeniach poszkodowanej. Tym niemniej przy ocenie uszczerbku na zdrowiu w następstwie przedmiotowego zdarzenia wskazał zakres cierpień powódki wynikający ze stłuczenia korzeni szyjnych, a nie zmian zwyrodnieniowych i stwierdzonej dyskopatii spowodowanej obecnością zmian samoistnych. Opinia uzupełniająca nie była kwestionowana.

Opinie biegłych sądowych z zakresu chirurgii i ortopedii oraz z zakresu psychiatrii nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd uznał, iż powództwo wniesione w przedmiotowej sprawie zasługuje na uwzględnienie niemalże w całości.

Dla określenia zasad odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych mają przepisy art. 34 ust. 1 i 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U 2003.124.1152). Treść tych przepisów pozwala stwierdzić, że odpowiedzialność ubezpieczyciela ma charakter pochodny w stosunku do odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu kierującego. Powstaje ona tylko wówczas, gdy istnieje odpowiedzialność posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem mechanicznym ma podstawie przepisów prawa cywilnego. Dla określenia zakresu ochrony ubezpieczeniowej konieczne jest ustalenie zasad odpowiedzialności cywilnej ubezpieczonego posiadacza (lub kierującego), wynikających z przepisów prawa cywilnego (art. 435-437 k.c.). Odpowiedzialność cywilna posiadacza pojazdu mechanicznego za szkody spowodowane ruchem tego pojazdu jest oparta na zasadzie ryzyka, tj. na podstawie art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c.. Jest to odpowiedzialność za sam skutek zdarzenia powodującego szkodę. Dla jej powstania wystarczy, aby komukolwiek została wyrządzona szkoda na osobie lub na mieniu, przyczyną powodującą szkodę był ruch mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody i pomiędzy szkodą a przyczyną (ruchem tego środka) zachodził związek przyczynowy (art. 436 k.c.).

W świetle zebranego materiału dowodowego Sąd uznał odpowiedzialność pozwanego za szkody poniesione przez powoda z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej właściciela pojazdu samochodowego, przy czym podstawę prawną odpowiedzialności pozwanego stanowiły przepisy art. 805 § 1 k.c. i art. 822 k.c.

W świetle art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia.

Przepis art. 445 § 1 kc, przewiduje z kolei, iż w przypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia można przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Przyznanie zadośćuczynienia w warunkach powołanego przepisu jest, nawet w przypadku istnienia krzywdy, fakultatywne.

Odnośnie zakresu doznanego przez powoda uszczerbku na zdrowiu, który to zakres miał bezpośredni wpływ na wysokość przyznanego zadośćuczynienia Sąd miał na względzie, iż zasądzenie stosownej kwoty z tytułu zadośćuczynienia zależy od uznania i oceny sądu konkretnych okoliczności sprawy. Przysługuje ono za doznaną krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) cierpienia psychiczne (negatywne odczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi, niemożnością wykonywania działalności zawodowej i wyłączeniem z życia codziennego). Konieczne jest więc ustalenie i rozważenie wszystkich elementów związanych z doznanym uszczerbkiem (wyrok SN z 03.05.1972 r., I CR 106/72 niepubl.). Przy ustalaniu zadośćuczynienia nie można więc mieć na uwadze wyłącznie procentowego uszczerbku na zdrowiu. Nie odzwierciedla on bowiem psychicznych konsekwencji doznanego urazu. Konieczne jest również uwzględnienia stosunków majątkowych społeczeństwa i poszkodowanego, tak, aby miało ono dla niego odczuwalną wartość (...)

Podsumowując i stosując w przedmiotowej sprawie powołane przepisy należy stwierdzić, że dla domagania się zadośćuczynienia powódka miała obowiązek udowodnienia uszczerbku na zdrowiu, faktu, z którego on wynikł oraz związku przyczynowego pomiędzy uszczerbkiem, a zdarzeniem. Ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność na zasadzie ryzyka.

Celem ustalenia rozmiarów doznanego przez powódkę uszczerbku na zdrowiu Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty chirurgii urazowej i ortopedycznej, neurologii i ortopedii. Biegły sądowy z zakresu neurologii wskazał, że J. M. w związku doznanymi obrażeniami w postaci urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego, utrwalonych bóli korzeniowych z poziomu szyjnego poniosła uszczerbek na zdrowiu, który wg pkt 94 a Dziennik Ustaw 234/02 wyniósł 5%.

Sąd w sprawie o zadośćuczynienie może dokonywać własnych ustaleń co do wysokości zadośćuczynienia biorąc pod uwagę wszystkie aspekty sprawy. Samo ustalenie uszczerbku na zdrowiu jest jednym z elementów branych pod uwagę przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia. Jest to element istotny, ale nie jedyny. Biegły z zakresu neurologii podał, iż doznany uszczerbek ma charakter trwały. Biegli z zakresu psychiatrii oraz z zakresu chirurgii i ortopedii wskazali, że poszkodowana nie doznała uszczerbku w związku ze zdarzeniem z dnia 07 marca 2014 r.

Wydając orzeczenie w sprawie Sąd miał na uwadze powyżej sporządzone opinie, a także zeznania powódki, która wskazywała na skutki wypadku. Sąd miał w szczególności na uwadze fakt, iż wskutek wypadku powódka w związku z doznanym trwałym neurologicznym uszczerbkiem na zdrowiu zmuszona była do korzystania z opieki osób trzecich, nie mogła samodzielnie wykonywać czynności życia codziennego. Leczenie powódki skupiało się na przeciwdziałaniu objawom bólowym oraz rehabilitacji kręgosłupa. Podkreślenia wymaga, iż powódka do dnia dzisiejszego odczuwa bóle korzeniowe z poziomu szyjnego, co negatywnie wpływa na wykonywaną przez nią pracę zawodową w trybie siedzącym. Zmuszona jest robić częste przerwy w pracy przy komputerze. Niezależnie od stanu zdrowia powódki, przy określeniu należnego zadośćuczynienia stwierdzić należy, że dla poszkodowanej sam fakt uczestnictwa w wypadku był ogromnym przeżyciem. Już to, że uczestniczyła ona w kolizji drogowej, zaburzyło poczucie bezpieczeństwa podczas późniejszego uczestnictwa w ruchu drogowym.

Powyżej wskazane okoliczności uzasadniają pogląd, że cierpienie, jakiego doznała powódka w czasie wypadku, a także w dalszym okresie przemawiają za tym, by uznać, iż kwotą adekwatną do doznanej szkody niematerialnej dla powódki będzie kwota 6.800 zł, co uwzględnia również fakt, iż pozwany dokonał wypłaty tytułem zadośćuczynienia na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia kwoty 1200 zł. Kwota ta z jednej strony zrekompensuje powódce doznane cierpienia fizyczne, skutkujące jej niesamodzielnością, pogorszenie stanu jej zdrowia i stres w związku z wypadkiem, z drugiej zaś strony nie jest kwotą wygórowaną, mieszczącą się w ramach utrwalonego orzecznictwa sądów powszechnych. Sąd orzekając o zadośćuczynieniu miał też na uwadze fakt, że tak określona wysokość zadośćuczynienia nie doprowadzi do jej bezpodstawnego wzbogacenia względem pozwanego.

Mając na uwadze całokształt materiału zgromadzonego w sprawie Sąd w pkt I wyroku zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki kwotę 6.800 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 3.500 zł od dnia 17 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 3.300 zł od dnia 13 listopada 2015 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach od kwoty 3.500 zł Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie 481 k.c., w zw. z art. 817 k.c. oraz 14 ust 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) / Dz. U. z 2003 r. nr 124 poz. 1152 ze zm. /. Art. 14 ust. 2 ustawy ubezpieczeniach obowiązkowych, (...)zakład ubezpieczeń stanowi, iż w przypadku gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe(...). Ocenia stanu zdrowia powódki była możliwa już w dacie wydania decyzji przyznającej zadośćuczynienie w wysokości 1200 zł. W tej dacie pozwany znał już wysokość żądanej przez powódkę kwoty. W późniejszym czasie stan zdrowia powódki nie uległ pogorszeniu

Żądanie w zakresie kwoty 3.300 zł powódka zgłosiła pismem z dnia 19 października 2015r., wskazując, iż wnosi o zasadzenie odsetek ustawowych od ww. kwoty od dnia następnego po doręczeniu odpisu wskazanego powyżej pisma stronie przeciwnej. Z uwagi jednak na fakt, iż powódka nie przedłożyła potwierdzenia odbioru ww. pisma przez pozwanego, w ocenie Sądu zasadnym było zasądzenie odsetek ustawowych od kwoty 3.300 zł od dnia 13 listopada 2015 r. tj. od dnia nadania pisma procesowego przez stronę pozwaną w placówce pocztowej, uznając, iż w tej dacie pozwany znał już wysokość roszczenia dodatkowego powódki; w pozostałym zaś zakresie roszczenie zostało oddalone.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 108 § 1 k.p.c. 98 § 3 k.p.c. 100 k.p.c. oraz § 2, § 4 ust. 1 i § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. Nr 490).

Sąd rozstrzygając o kosztach postępowania miał z jednej strony na uwadze treść art. 98 k.p.c., zgodnie z którym stronom procesu należy się zwrot kosztów procesu, oraz treść art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego uwzględnienia żądania, koszty rozdziela się między stronami w stosunku do zakresu w jakim powództwo zostało uwzględnione. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

W związku z tym, iż powódka uległa tylko nieznacznej części swego żądania, jedynie w zakresie daty początkowej naliczania odsetek ustawowych od kwoty 3.300 zł, Sąd w pkt III wyroku obciążył w całości kosztami postępowania pozwanego w wysokości 1.657,88 zł.

Każda ze stron postępowania uiściła tytułem zaliczki na poczet sporządzenia opinii biegłego sądowego kwotę w wysokości 1000 zł. Wynagrodzenia biegłych do wysokości kwoty 882,88 zł zostały pokryte z zaliczki uiszczonej przez powódkę. Mając na względzie okoliczność, iż pozwany został obciążony kosztami sądowymi w całości zasadnym było obciążenie pozwanego kosztami w wysokości 1557,88 zł ( 882,88 zł kwota wykorzystanej zaliczki uiszczonej przez powódkę + 175 zł tytułem opłaty od pozwu + 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego).