Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 stycznia 2015 roku Sąd Rejonowy w Skierniewicach oddalił powództwo J. O. (1) i J. O. (2) przeciwko Bankowi Spółdzielczemu w S. o pozbawienie w całości wykonalności tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 25 lipca 2013 roku wystawionego przez pozwany Bank i zaopatrzony w klauzulę wykonalności mocą postanowienia z dnia 29 sierpnia 2013 roku w sprawie I Co 772/13.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu 20 maja 2003 roku J. O. (1) i J. O. (2) zawarli z Bankiem Spółdzielczym w S. umowę kredytu w rachunku bieżącym. W dniu 19 sierpnia 2005 roku powodowie zawarli
z Bankiem Spółdzielczym w S. porozumienie w sprawie spłaty kredytu bankowego udzielonego w dniu 20 maja 2003 roku. Powodowie zobowiązali się dokonać spłaty kredytu do dnia 31 lipca 2010 roku w miesięcznych ratach.

Postanowieniem z dnia 17 grudnia 2007 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia
w Ł. Sąd Gospodarczy XIV Wydział Gospodarczy dla Spraw Upadłościowych
i Naprawczych ogłosił upadłość J. O. (1) prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą PPHU (...) J. O. Transport - (...), (...) z siedzibą w S., obejmującą likwidację majątku dłużnika. Zgodnie z planem podziału sporządzonym przez syndyka oraz zmienionym przez sędziego-komisarza postanowieniem
z dnia 8 stycznia 2010 roku Bankowi Spółdzielczemu w S. w ramach postępowania upadłościowego XIV GUp 11/07 wypłacono kwotę 52.995,45 zł. W dniu
25 lipca 2013 roku Bank Spółdzielczy w S. wydał bankowy tytuł egzekucyjny na kwotę 11.018,16 zł podając, że w księgach Banku figuruje płatne, wymagalne i solidarne zadłużenie J. O. (2) i J. O. (1) z tytułu zaciągniętego kredytu obrotowego w rachunku bieżącym na podstawie porozumienia z dnia 19 sierpnia 2005 roku
w sprawie spłaty kredytu bankowego udzielonego na podstawie umowy kredytowej
w rachunku bieżącym z dnia 20 maja 2003 roku. Postanowieniem z dnia 29 sierpnia 2013 roku nadano klauzulę wykonalności.

Sąd Rejonowy oddalił powództwo podnosząc, iż w sprawie nie doszło do spełnienia
i udowodnienia przesłanek z art. 840 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. Powództwo nie znajduje żadnego uzasadnienia wobec J. O. (2), gdyż postępowanie upadłościowe było prowadzone jedynie w stosunku do J. O. (1), a roszczenie wynikające z porozumienia kredytowego przysługiwało Bankowi solidarnie od J. O. (1) i J. O. (2). Oznacza to, że wyciąg z zatwierdzonej listy wierzytelności może stanowić tytuł egzekucyjny jedynie w stosunku do J. O. (1). Jednoczesne istnienie dwóch tytułów egzekucyjnych w stosunku do J. O. (2) nie wystąpiło. Sąd Rejonowy zauważył, że w wyniku przeprowadzonego postępowania upadłościowego Bankowi Spółdzielczemu
w S. wypłacono kwotę 52.995,45 zł, co oznacza, że roszczenie zostało zaspokojone jedynie częściowo. Sąd pierwszej instancji podzielił stanowisko wyrażone
w orzecznictwie, iż wierzyciel, którego należności nie zostały spłacone w postępowaniu upadłościowym, może następnie dochodzić ich na zasadach ogólnych. Nie przeszkadza temu fakt, że ma on wyciąg z listy wierzytelności niezaspokojonych w postępowaniu upadłościowym, na podstawie którego też może prowadzić egzekucję.

Sąd Rejonowy nie podzielił zarzutu przedawnienia roszczenia, podnosząc, ze źródłem zobowiązania było porozumienie z dnia 19 sierpnia 2005 roku w sprawie spłaty kredytu bankowego udzielonego na podstawie umowy kredytu nr (...) z dnia 20 maja 2003 roku,
a kredyt miał zostać spłacony do dnia 31 lipca 2010 roku. Stronami tego porozumienia byli J. O. (1) i J. O. (2). Ogłoszenie upadłości nastąpiło w dniu 17 grudnia 2007 roku, przy czym dotyczyła ona tylko J. O. (1) prowadzącego działalność gospodarczą, (wyrok: k. 102; uzasadnienie: k. 107 – 111).

Powodowie w apelacji od opisanego wyroku w całości wnieśli o jego zmianę
i orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów postępowania apelacyjnego oraz kosztów postępowania przed Sądem pierwszej instancji według norm przepisanych.

Skarżący zarzucili naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego i pominięcie przy dokonywaniu oceny spełnienia i udowodnienia przesłanek z art. 840 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. relewantnych prawnie okoliczności faktycznych podniesionych przez powodów w treści pozwu w zakresie przedawnienia roszczenia pozwanego wobec J. O. (2) do wysokości 8.097,90 zł z uwagi na upływ 3 – letniego okresu przedawnienia, biorąc pod uwagę termin wymagalności poszczególnych rat wskazanych w § 2 porozumienia z dnia
19 sierpnia 2005 roku oraz przedawnienia roszczenia pozwanego wobec J. O. (1) w całości z uwagi na upływ 3 – letniego okresu przedawnienia, biorąc pod uwagę, iż zobowiązanie pozwanego stało się wymagalne z dniem ogłoszenia upadłości, tj. z dniem
17 grudnia 2007 roku; naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę, iż argumentacja pozwanego znajduje odzwierciedlenie w orzeczeniu Sądu Apelacyjnego w Warszawie
w sprawie I ACa 1152/07; naruszenie art. 840 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie polegające na błędnym przyjęciu, że do przedawnienia roszczenia wskazanego w (...) nie doszło, a w konsekwencji naruszenie art. 117 § 1 w zw. z art. 118 k.c. oraz, że w obrocie prawnym mogą istnieć dwa odrębne tytuły wykonawcze stwierdzające istnienie tej samej wierzytelności, tj. wyciąg z listy wierzytelności oraz bankowy tytuł egzekucyjny, (apelacja:
k. 113 – 123).

Pozwany w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od powodów solidarnie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych. Wskazano na całkowitą bezzasadność zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., w tym co do przedawnienia roszczenia wobec J. O. (1). Skarżący pominął bowiem skutki materialnoprawne związane z objęciem roszczenia listą wierzytelności w postępowaniu upadłościowym. Zatwierdzenie listy wierzytelności następuje mocą postanowienia sędziego komisarza i orzeczenie to wywołuje takie same skutki prawne jak postanowienie sądu. Zgodnie bowiem z art. 154 p.u.n. sędzia komisarz w zakresie swych czynności ma prawa
i obowiązki sądu i przewodniczącego. Na postanowienie sędziego komisarza przysługuje zażalenie, stosownie do art. 222 ust. 1 p.u.n., a zatem lista wierzytelności korzysta
z przymiotu prawomocności. Roszczenie umieszczone na liście wierzytelności jest roszczeniem stwierdzonym prawomocnym orzeczeniem sądu w rozumieniu art. 125 k.c.,
a skoro wyciąg z listy wierzytelności staje się tytułem egzekucyjnym dopiero po zakończeniu lub umorzeniu postępowania upadłościowego, stosownie do art. 264 ust. 1 p.u.n., początek biegu terminów przedawnienia z art. 125 k.c. w odniesieniu do roszczeń stwierdzonych tym tytułem należy liczyć od dnia uprawomocnienia się postanowienia o zakończeniu lub umorzeniu postępowania upadłościowego. Terminy te nie mogą rozpocząć biegu przed uzyskaniem przez listę wierzytelności waloru tytułu egzekucyjnego, gdyż inaczej mogłyby one upłynąć przed zakończeniem postępowania upadłościowego. Stosownie do art. 123 § 1 pkt 1 k.c. zgłoszenie wierzytelności w postępowaniu upadłościowym powoduje przerwę biegu przedawnienia, które nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone (art. 124 § 2 k.c.). Pozwany nie zgodził się także z argumentacją Skarżących co do zarzutu przedawnienia roszczenia wobec J. O. (2) oraz oddzielnego roszczenia o zaległe odsetki w wysokości 21.000 zł. Wskazano, że zgodnie z § 2 porozumienia w sprawie spłaty kredytu z dnia 19 sierpnia 2005 roku, kredytobiorcy – J. O. (2) i J. O. (1) zobowiązali się dokonać całkowitej spłaty kredytu wraz z odsetkami do dnia 31 lipca 2010 roku. Porozumienie określało ratalny sposób spłaty należności w zakresie kapitału kredytu
i zaległych odsetek w wysokości 33.468,36 zł, zaś co do pozostałej części odsetek
w wysokości 21.000 zł, obowiązek jej zapłaty uzależniono od warunku, tj. prawidłowej obsługi kredytu do końca okresu kredytowania. Powyższy warunek nie ziścił się. Bezzasadne jest twierdzenie powodów, jakoby powyższe roszczenie stało się wymagalne z dniem
1 stycznia 2008 roku. Strony nie rozłożyły spłaty kwoty 21.000 zł na raty, a zatem początek biegu 3 – letniego terminu przedawnienia rozpoczął się w dniu 31 lipca 2010 roku. Pozwany złożył wniosek o nadanie klauzuli wykonalności w dniu 29 lipca 2013 roku, a zatem doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia i tym samym roszczenie o zapłatę kwoty
21.000 zł nie uległo przedawnieniu, (odpowiedź na apelację: k. 185 – 187).

Strona powodowa w piśmie procesowym z dnia 13 sierpnia 2015 roku podtrzymała stanowisko zaprezentowane w apelacji, (pismo procesowe: k. 189 – 193).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację jako bezzasadną należało oddalić.

W pierwszej kolejności należy rozważyć zarzuty naruszenia prawa procesowego, gdyż kontrola prawidłowości zastosowania oraz wykładni prawa materialnego może być dokonana jedynie na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego sprawy.

Sąd pierwszej instancji przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe, na podstawie którego dokonał istotnych do rozstrzygnięcia sprawy ustaleń. Ustalenia te Sąd Okręgowy w Łodzi uznaje za prawidłowe i przyjmuje za własne. Należy bowiem przywołać utrwalone stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym w postępowaniu apelacyjnym nie wymaga się dokonywania ustaleń na podstawie dowodów przeprowadzonych we
własnym zakresie oraz ich samodzielnej oceny, jeżeli sąd odwoławczy nie dostrzega potrzeby ponowienia dowodów dopuszczonych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym oraz podziela ocenę ich wiarygodności wyrażoną przez sąd pierwszej instancji. Wówczas wystarczająca jest aprobata dla stanowiska przedstawionego w orzeczeniu sądu pierwszej instancji (zob. m.in. postanowienie SN z dnia 22 lipca 2010 r., sygn. I CSK 313/09, niepubl.; wyrok SN z dnia
16 lutego 2005 r., sygn. IV CK 526/04, niepubl.; wyrok SN z dnia 20 maja 2004 r., sygn.
II CK 353/03, niepubl.). Sąd Okręgowy w Łodzi podziela przedstawiony pogląd.

Jako bezzasadny należy ocenić zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. Ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa. Stosownie do wskazanego przepisu, sąd ma swobodę w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego słusznie przyjmuje się, że zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. może tylko wtedy być uznany za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, zasadami wiedzy lub
z doświadczeniem życiowym. Sprzeczność ta występuje, w szczególności w sytuacji, gdy
z treści dowodu wynika, co innego niż przyjął sąd, gdy pewnego dowodu nie uwzględniono przy ocenie, gdy sąd przyjął pewne fakty za ustalone, mimo że nie zostały one w ogóle lub
w dostatecznie potwierdzone, gdy sąd przyjął pewne fakty za nieudowodnione, mimo, że nie było ku temu podstawy. Ponadto, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego udałoby się wysnuć wnioski odmienne (zob. postanowienie SN z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. II CKN 572/99; wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., sygn. II CKN 817/00). Skarżący nie wykazał, aby przedmiotem dowodu w postępowaniu przed Sądem Rejonowym były fakty nie mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotnego znaczenia (art. 227 k.p.c.), a przez to, aby na takich faktach oparto rozstrzygnięcie w sprawie. Należy podkreślić, że zakres ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego wyznaczyła podstawa prawna i treść żądania pozwu. Co do oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego trzeba wskazać, iż zgodnie z zawartym
w dniu 19 sierpnia 2005 r. pomiędzy stronami porozumieniem w sprawie spłaty kredytu bankowego udzielonego w dniu 20 maja 2003 r., powodowie zobowiązali się dokonać spłaty kredytu do dnia 31 lipca 2010 r. w miesięcznych ratach. Wysokość przedmiotowego zobowiązania w dacie zawarcia porozumienia wynosiła kwotę 193.299,52 zł. Na tę kwotę składała się kwota: zaległego kapitału kredytu w wysokości 138.831,16 zł, odsetki zaległe
w wysokości 54.468,36 zł, koszty upomnienia w wysokości 10 zł. Mocą porozumienia uzgodniono, że kapitał kredytu będzie płatny w 59 ratach miesięcznych, a zaległe odsetki
w kwocie 33.468,36 zł także w 59 ratach miesięcznych. Natomiast zaległe odsetki w kwocie 21.000 zł miały zostać umorzone „po całkowitej spłacie kredytu pod warunkiem, że kredyt będzie obsługiwany prawidłowo do końca okresu kredytowania”. Trzeba przypomnieć,
że całkowita spłata kredytu wraz z odsetkami miała nastąpić do dnia 31 lipca 2010 r.
Natomiast z treści zakwestionowanego tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego wystawionego przez pozwany Bank w dniu 25 lipca 2013 r. wynika jedynie,
iż w księgach Banku figuruje wymagalne i solidarne zadłużenie powodów na podstawie porozumienia z dnia 19 sierpnia 2005 r., na które składa się kapitał wymagalny w kwocie 11.018,16 zł. Z treści bankowego tytułu egzekucyjnego nie wynika zatem, w jakim zakresie kwotę kapitału wymagalnego ustalonego na podstawie porozumienia z dnia 19 sierpnia
2005 r. stanowi zaległy kapitał kredytu obrotowego w rachunku bieżącym z dnia 20 maja 2003 r., ustalony na dzień porozumienia na kwotę 138,831,16 zł, a jaką skapitalizowane odsetki zaległe ustalone na kwotę 54.468,36 zł. Wykazanie powyższej okoliczności obciążało stronę powodową, zgodnie z ogólną zasadą postępowania dowodowego z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Ustalenie powyższej okoliczności ma rozstrzygające znaczenie dla oceny zarzutu przedawnienia solidarnego zobowiązania powodów, objętego bankowym tytułem egzekucyjnym.

Ponadto, dla oceny zarzutów prawa materialnego istotne znaczenie ma rozumienie sformułowania zawartego w § 2 ust. 1 in fine porozumieniu z dnia 19 sierpnia 2005 r.,
tj. „Zaległe odsetki w kwocie 21.000 zł zostaną umorzone po całkowitej spłacie kredytu pod warunkiem, że kredyt będzie obsługiwany prawidłowo do końca okresu kredytowania”
(k. 16). Zgodnie z art. 65 § 1 i 2 k.c. oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. W umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Kierując się wskazanymi przesłankami, zwłaszcza celem umowy, trzeba stwierdzić, że z treści porozumienia wynika, iż datą, w jakiej należy ocenić, czy kredyt był prawidłowo obsługiwany, tak aby nastąpiło umorzenie zaległych odsetek w kwocie 21.000 zł, jest dzień 31 lipca 2010 r. Ponadto strony zgodnie uzgodniły, iż powodowie dokonają całkowitej spłaty kredytu wraz z odsetkami. Jak wynika z § 9 ust. 2 porozumienia, strony uzgodniły, iż powodowie poddali się egzekucji i pozwany Bank mógł wystawić bankowy tytuł egzekucyjny oraz wystąpić o nadanie mu klauzuli wykonalności w terminie do dnia 1 sierpnia 2013 r.
(k. 18). Dla oceny, czy spłata kredytu była prawidłowo obsługiwana decydujące znaczenie miał stan istniejący w dniu 31 lipca 2010 r.

Należy także dodać, że dla oceny zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. nie ma żadnego znaczenia odwołanie się przez Sąd pierwszej instancji do argumentacji prawnej zawartej
w orzeczeniu Sądu Apelacyjnego w Warszawie w sprawie I ACa 1152/07.

W świetle powyższego, jako bezzasadne należało ocenić zarzuty naruszenia prawa materialnego w postaci art. 840 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie polegające na błędnym przyjęciu, że do przedawnienia roszczenia wskazanego w bankowym tytule egzekucyjnym nie doszło, a w konsekwencji naruszenie art. 117 § 1 w zw. z art. 118 k.c. oraz, że w obrocie prawnym mogą istnieć dwa odrębne tytuły wykonawcze stwierdzające istnienie tej samej wierzytelności, tj. wyciąg z listy wierzytelności oraz bankowy tytuł egzekucyjny.

Należy wskazać, że postępowanie upadłościowe było prowadzone wyłącznie przeciwko jednemu z dłużników solidarnych. W wyniku postępowania upadłościowego wierzytelność pozwanego została zaspokojona jedynie w części. Wyciąg z zatwierdzonej listy wierzytelności stanowił w świetle art. 264 ust. 1 p.u.n. tytuł egzekucyjny jedynie wobec powoda J. O. (1), a do momentu wydania w dniu 25 lipca 2013 roku bankowego tytułu egzekucyjnego pozwany nie miał tytułu egzekucyjnego przeciwko J. O. (2).

Sąd Okręgowy w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela pogląd, zgodnie
z którym wierzyciel, którego należności nie zostały spłacone w postępowaniu upadłościowym, może następnie dochodzić ich na zasadach ogólnych. Nie przeszkadza temu fakt, że ma on wyciąg z listy wierzytelności niezaspokojonych w postępowaniu upadłościowym, na podstawie którego też może prowadzić egzekucję. Może zatem korzystać z jednego i drugiego narzędzia (zob. wyrok SA w Warszawie z dnia 20 listopada 2007 r.,
I ACa 1152/07, R. 2007, nr 12, poz. 210). Jak słusznie wskazuje się, celem art. 170 prawa upadłościowego (obecnie: art. 264 ust. 1 prawa upadłościowego i naprawczego) jest uproszczenie procedury dochodzenia przez wierzyciela roszczeń zgłoszonych do masy upadłości w przypadku ukończenia lub umorzenia postępowania upadłościowego.
W szczególności umożliwia on egzekucję wierzytelności każdemu wierzycielowi, którego wierzytelność została wpisana na listę wierzytelności, bez konieczności uprzedniego przeprowadzenia postępowania sądowego i uzyskania orzeczenia. Przepis ten nie niweczył jednak uprawnień banków wynikających z przepisów obowiązującego wówczas prawa bankowego, odnośnie możliwości wystawienia bankowego tytułu wykonawczego
i przeprowadzenia egzekucji w oparciu o ten tytuł. Należy podkreślić, iż w stanie faktycznym niniejszej sprawy nie kwestionowano, że wierzytelność pozwanego Banku nie została
w całości zaspokojona w toku postępowania upadłościowego, ponadto trzeba zwrócić uwagę, iż postępowanie to dotyczyło tylko jednego z dłużników solidarnych. W tym zakresie w pełni zasadne są wywody strony pozwanej.

Roszczenie umieszczone na liście wierzytelności jest roszczeniem stwierdzonym prawomocnym orzeczeniem sądu, gdyż sędzia – komisarz zatwierdza listę wierzytelności mocą postanowienia, mając prawa i obowiązki sądu (zob. art. 260 ust. 1 i 2 w zw. z art. 154 prawa upadłościowego i naprawczego). Od postanowienia sędziego – komisarza przysługuje zaś zażalenie, zgodnie z art. 222 ust. 1 prawa upadłościowego i naprawczego. Zgodnie
z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono nowo, przy czym nie zaczyna swojego biegu, dopóki postępowanie przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym nie zostanie zakończone (art. 124 k.c.). Zgodnie zaś z art. 125 k.c. roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju, przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy. Jak wskazano wcześniej, postanowienie sędziego-komisarza wydane na podstawie art. 161 § 2 prawa upadłościowego (obecnie: art. 260 prawa upadłościowego
i naprawczego), jest objęte dyspozycją art. 125 k.c. (zob. wyrok SN z dnia 8 kwietnia 2008 r., II CSK 533/07, LEX nr 420385). Wobec powyższego, należy podzielić stanowisko pozwanego, iż stosownie do art. 125 k.c. roszczenie stwierdzone wyciągiem z listy wierzytelności zatwierdzonej przez sędziego – komisarza ulega przedawnieniu po upływie 10 lat od dnia uprawomocnienia się przedmiotowego orzeczenia. Zważywszy, że stosownie do art. 264 ust. 1 prawa upadłościowego i naprawczego, wyciąg z zatwierdzonej przez sędziego-komisarza listy wierzytelności staje się tytułem egzekucyjnym przeciwko upadłemu dopiero po zakończeniu lub umorzeniu postępowania upadłościowego, datą, od której na nowo biegnie przedawnienie roszczenia to dzień 10 kwietnia 2013 r., czyli data uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania. Jak również wcześniej wskazano, zgodnie z § 2 ust. 1 porozumienia z dnia 19 sierpnia 2005 r. ostateczny termin spłaty całości należności wyznaczono na dzień 31 lipca 2010 r., przy czym co do części kwoty odsetek w wysokości 21.000 zł nie ustalono spłaty ratalnej, co powoduje, że wymagalność roszczenia w tej części, a zatem początek biegu terminu przedawnienia rozpoczął się w dniu 31 lipca 2010 r. Pozwany złożył wniosek o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu w dniu 29 lipca 2013 r., a zatem przed upływem 3-letniego terminu przedawnienia.

Mając na uwadze powyższe, należało uznać, że apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy w Łodzi orzekł na podstawie
art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., zasądzając je solidarnie od powodów jako strony przegrywającej postępowanie na rzecz pozwanego. Na koszty procesu strony pozwanej złożyła się kwota 1.200 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego w osobie adwokata (§ 6 pkt 5 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia MS z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, jedn. tekst Dz. U. z 2013, poz. 461 ze zm.).