Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W nocy z 16 na 17 czerwca 2015 roku J. G. wraz z K. C. udał się do miejscowości M. W., gm. P., na teren Ośrodka (...). Tam działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu dokonali wybicia szyby w oknie domku letniskowego. Następnie po wejściu do jego wnętrza zabrali w celu przywłaszczenia: wieżę T. wraz z dwiema kolumnami, skórę z dzika, dekoder marki O. wraz z osprzętem, grilla okrągłego, narzędzia w postaci kombinerek, obcęgów, m. wiertarki, plecak na ryby z osprzętem wędkarskim łącznej wartości 1.400 zł na szkodę A. G..

Następnie w tym samym miejscu i czasie dokonali włamania do drugiego domku. Po uprzednim wybiciu szyby w oknie dostali się do jego wnętrza, skąd zabrali w celu przywłaszczenia mikrofalówkę nieustalonej marki, czajnik elektryczny marki P., czajnik elektryczny nieustalonej marki, to jest mienie łącznej wartości 200 złotych na szkodę L. B..

W toku dochodzenia cześć skradzionych rzeczy odzyskano i zwrócono pokrzywdzonym za pokwitowaniem.

(dowód: zeznania świadków: L. B. k.6v., R. G. k. 2v.-3, 24v., M. U. k.36v.-37, A. G. k.47v., A. D. k.55v.; protokół oględzin miejsca zdarzenia wraz z dokumentacją fotograficzną k.10-23; protokoły przeszukania wraz z dokumentacją fotograficzną k.28-29, 30-35; protokół oględzin pojazdu k.44-46; wyjaśnienia J. G. k.74v.-75, 153; protokół oględzin telefonu k.87-96;materiał poglądowy oględzin pojazdu k.103-117; protokół oględzin rzeczy k.126-127v.; pokwitowanie k.132, 133; wyjaśnienia K. C. k.156v.-157)

J. G. wyżej opisanego czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu kary co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku XV Wydział Karny z dnia 28 października 2011 roku sygn. akt XV K. 1045/11 za umyślne przestępstwo podobne. Wyżej wymienionym wyrokiem skazany został za czyn z art. 286 § 1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności (wykonanie tej kary zarządzono w dniu 25 kwietnia 2013 roku). Później jeszcze trzykrotnie był karany sądownie – raz z art. 178a § 1 kk i art. 270 § 1 kk oraz dwukrotnie w dwóch różnych sprawach ponownie z art. 286 § 1 kk.

K. C. także był karany sądownie. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie VII Zamiejscowy W. Karny z siedzibą w P. z dnia 6 maja 2014 roku w sprawie VII K. 86/14 za czyn z art. 158 § 1 kk na karę 12 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne.

Obaj oskarżeni zostali w tej sprawie zatrzymani do wyjaśnienia i zastosowano wobec nich środki zapobiegawcze w postaci dozoru Policji.

(dowód: protokół zatrzymania osoby k.26-26v., 27-27v., karta karna k. 129-129v., 131; odpis wyroku k.150-150v.)

Początkowo obaj oskarżeni zaprzeczali swemu udziałowi w popełnienie przestępstwa. Ostatecznie jednak oskarżeni przyznali się do popełnienia zarzucanego im czynu. J. G. wskazał, że zrobił to sam i odmówił składania wyjaśnień (vide: k.74v.-75, 153), natomiast K. C. wyjaśnił, że włamań dokonał wspólnie z J. G.. To G. wchodził do domków a oskarżony stał na czatach. Ze skradzionych przedmiot on zabrał jedynie wieżę, którą odnalazła policja. Resztę rzeczy zabrał G.. Oskarżony wyraził żal za to co zrobił ( vide: k.156v.-157).

W toku przesłuchań obaj oskarżeni złożyli wnioski w trybie art. 335 kpk.

(dowód: wnioski k.75, 158)

Stanowiska oskarżonych przyznających się do winy znajdują potwierdzenie w reszcie materiału dowodowego. W połączeniu z nimi pozwalają na dokonanie dokładnych ustaleń faktycznych w zakresie zarzucanego obu oskarżonym czynu. Fakt pokonania zabezpieczeń i dokonania włamań do dwóch pomieszczeń - domków oraz kradzieży mienia wskazanego w treści zarzutów nie budzi najmniejszych wątpliwości. Oskarżeni dokonując poszczególnych włamań działali w krótkim odstępie czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zaboru cudzego mienia.

Tym samym fakt popełnienia zarzucanego oskarżonym czynu jest bezsporny i udowodniony. Poprawna jest także wskazana w akcie oskarżenia kwalifikacja prawna tego czynu. Oskarżeni działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń w każdym z pomieszczeń, dokonali zaboru cudzego mienia, a następnie rozporządzali nim jak właściciele. To zachowanie wyczerpuje wszystkie ustawowe znamiona występku kradzieży z włamaniem popełnionego czynem ciągłym w rozumieniu art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk.

W przypadku J. G. dział on także w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 kk.

Orzekając karę za popełnione przestępstwo Sąd oparł się na dyrektywach jej wymiaru określonych w art. 53 kk, uwzględniając zarówno okoliczności łagodzące jak i okoliczności obciążające. Do tych ostatnich należy działanie z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej, uprzednia karalność oskarżonych za umyślne przestępstwa a w przypadku J. G. także umyślne przestępstwa podobne. Oskarżeni działali w sposób przemyślany, zaplanowany z podziałem ról. Do okoliczności natomiast łagodzących Sąd zaliczył postawę oskarżonych po popełnieniu przestępstwa, którzy jeszcze w toku dochodzenia przyznali się do popełnienia przestępstwa i w żaden sposób dalej nie utrudniali postępowania. W przypadku K. C. istotną okolicznością jest jego młody wiek – młodociany w rozumieniu przepisów kodeksu karnego.

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił też wcześniejsze ustalenia pomiędzy oskarżonym i oskarżycielem publicznym, co do wysokości i rodzaju kary, a zawarte we wniosku Prokuratora Rejonowego w Piszu złożonym w trybie art. 335 kpk (k.3-4 akt sądowych).

Oskarżony J. G. jest wdowcem, ojcem trojga dzieci. Pracuje dorywczo na budowach zarabiając około 2.000 złotych miesięcznie. Majątku własnego nie posiadał. W chwili orzekania miał ukończone 32 lata (k.3 akt sądowych)

Oskarżony K. C. w chwili orzekania miał ukończone 21 lat. Jest kawalerem. Nie ma nikogo na utrzymaniu. Utrzymuje się z prac dorywczych, własnego majątku nie posiada ( k.3v. akt sądowych).

Z uwagi na powyższe okoliczności Sąd orzekł wobec oskarżonych za popełnione przestępstwo na podstawie art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk kary po jednym roku pozbawienia wolności – czyli w wymiarze wskazanym we wniosku oskarżonego i oskarżyciela publicznego – vide: punkt I. sentencji wyroku. Kara w ocenie Sądu jest współmierna do zawinienia oskarżonych i spełnia wymogi prewencji ogólnej i szczególnej.

Postępowanie oskarżonego J. G. pomimo wcześniej stosowanych kar pozbawienia nie uległo zmianie. Jak dotychczas nie zostały osiągnięte cele wychowawcze, jakie stawiano przed tamtymi karami. Oskarżony nadal nie próbuje chociażby zrozumieć swego nagannego postępowania. Nie wykazuje najmniejszej nawet skruchy, czy też chęci poprawy. Znaczny stopień nasilenia złej woli świadczy o realnym zagrożeniu dla porządku prawnego ze strony oskarżonego.

Zdaniem Sądu nie ma żadnej uzasadnionej prognozy, że oskarżony J. G. nie popełni kolejnego przestępstwa. Brak jest też jakichkolwiek przesłanek dla twierdzenia, iż nagle po wydaniu wyroku oskarżony diametralnie zmieni swe postępowanie i będzie zachowywał się zgodnie z prawem. Wręcz przeciwnie - wcześniej orzekane kary, zastosowane środki probacyjne nie przyniosły w przypadku tej osoby spodziewanych efektów. Skoro, zatem nie można go już wychować należy izolować, aby chronić społeczeństwo przed kolejnymi czynami zabronionymi oskarżonego. Pobyt w odosobnieniu może skłoni J. G. do przemyślenia swego dotychczasowego postępowania i w przyszłości będzie bardziej krytycznie podchodził do podejmowanych przez siebie działań oraz zda sobie sprawę, że za naruszanie prawa kara jest nieuchronna.

W ocenie Sądu kara jednego roku pozbawienia wolności za przypisane oskarżonemu przestępstwo jest karą wyważoną, proporcjonalną do stopnia zawinienia i co należy podkreślić umiarkowaną, orzeczoną w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Winna ona spełnić swoją rolę zwłaszcza w zakresie jej funkcji prewencyjnej w środowisku, z którego oskarżony się wywodzi, a być może także - do czego nie doprowadziły poprzednio orzekane kary - w zakresie jej funkcji wychowawczej wobec samego oskarżonego.

Oskarżony K. C. był dotychczas raz karany sądownie na karę ograniczenia wolności. Jest osobą młodocianą i w pierwszej kolejności należy jeszcze podjąć wobec niego działania wychowawcze.

Wskazane wyżej okoliczności, jak również dotychczasowy sposób życia oskarżonego, jego uprzednia karalność oraz zachowanie po popełnieniu przestępstwa uzasadniają przypuszczenie, że pomimo niewykonywania kary pozbawienia wolności K. C. będzie w przyszłości przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Za zastosowaniem tego środka probacyjnego przemawia także i to, że w ocenie Sądu już sam fakt przeprowadzenia postępowania w sprawie odniósł pożądane efekty wychowawcze wobec tego oskarżonego. W tej sytuacji Sąd wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo oskarżonemu zawiesił na okres próby 3 lat. Podkreślić należy, że warunkowe zawieszenie wykonania kar pozbawienia wolności nie jest równoznaczne z uwolnieniem od niej. Jeżeli oskarżony nadużyje zaufania Sądu kara go nie ominie. Skoro jednak istnieje szansa zrealizowania celów wychowawczych i resocjalizacyjnych przy pomocy środków probacyjnych to należy ją wykorzystać w pierwszej kolejności.

Oskarżeni J. G. i K. C. swoim umyślnym zachowaniem wyrządzili szkodę w mieniu pokrzywdzonych, dlatego też stosowanie do treści art. 46 § 1 kk przy zastosowaniu przepisów prawa cywilnego należało ich zobowiązać do naprawienia szkody. Biorąc pod uwagę treść złożonego przez Prokuratora wniosku i wniosków oskarżonych, wartość skradzionego mienia i to co zdołano odzyskać, realnie pozostała szkoda w kwocie 125 złotych na rzecz A. G. i kwota 75 złotych na rzecz L. B.. Tych kwot oskarżony K. C. nie kwestionował. Co więcej uznał je, składając wniosek o wydanie wyroku skazującego, wnosząc o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody. Odpis wniosku złożonego w trybie art. 335 § 1 kpk doręczono oskarżonemu w dniu 9 listopada 2015 roku i od tego dnia zasadne są odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty do dnia zapłaty. Niewątpliwie orzeczenie tej treści będzie miało walor wychowawczy wobec oskarżonego uzmysławiając mu nieopłacalność takich zachowań.

W toku postępowania oskarżeni byli zatrzymani ( vide: k.26-26v., 27-27v.), dlatego też te okresy stosownie do treści art. 63 § 1 i 5 kk podlegały zaliczeniu na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności – punkt V. wyroku.

Sporządzając wyrok Sąd omyłkowo pominął obligatoryjnie orzekany w przypadku młodocianych oskarżonych dozór kuratora sądowego (art. 73 § 2 kk). Taki środek we wniosku złożonym w trybie art. 335 § 1 kpk się znajduje.

O kosztach postępowania i opłacie sądowej Sąd orzekł w myśl powołanych w sentencji wyroku przepisów uznając, że ich poniesienie przez oskarżonych nie będzie zbyt uciążliwe.

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować;

2.  Odpis wyroku z odpisem uzasadnienia doręczyć:

- (...),

- (...)

(...);

3.  Za 14 dni lub z apelacją.

P., (...)