Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ka 561/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariusz Sztorc

Protokolant: protokolant Anna Matuszkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 26 listopada 2015r. i 30 grudnia 2015 r.

sprawy H. P.

obwinionej o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 51 ust. 5 PRD, art. 92§2 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego w Ropczycach

z dnia 23 lipca 2015 r., sygnatura akt II W 2/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok z ten sposób, że w miejsce przyjętej w czynie przypisanym w pkt. I kwalifikacji z art. 97 kw w zw. z art. 51 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym przyjmuje kwalifikację czynu obwinionej z art. 88 kw,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zwalnia obwinioną od ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa koszów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 551/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Ropczycach wyrokiem z dnia 23 lipca 2015 r., sygn. akt II W 2/15 uznał obwinioną H. P. za winną tego, że:

1)  w dniu 1 lutego 2014r. około godziny 20.30 na ul. (...) w miejscowości S. M., woj. (...), kierując samochodem osobowym marki B. o nr rej (...), podczas jazdy w warunkach normalnej przejrzystości powietrza korzystała z przednich świateł przeciwmgielnych tj. popełnienia wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 51 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym

2)  w miejscu i czasie jak w pkt. 1 kierując w/w pojazdem w celu uniknięcia kontroli drogowej nie zastosowała się do sygnałów świetlnych i dźwiękowych podanych przez umundurowanych policjantów znajdujących się w oznakowanym radiowozie odjeżdżając drogą K-4 w kierunku R., tj. popełnienia wykroczenia z art. 92 § 2 kw.

Za powyższe czyny Sąd Rejonowy na mocy art. 92 § 2 kw w zw. z art. 9 §2 kw wymierzył obwinionej karę grzywny w kwocie 700 zł, a na mocy art. 92 § 3 kw, orzekł wobec obwinionej zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy.

Na mocy art. 29 § 3 kw Sąd Rejonowy nałożył na obwinioną obowiązek zwrotu prawa jazdy do właściwego z uwagi na miejsce zamieszkania Wydziału Komunikacyjnego na czas obowiązywania zakazu.

Na podstawie art. 118 § 1 kpow Sąd Rejonowy zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 170 złotych tytułem kosztów postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionej.

Zarzucił powyższemu rozstrzygnięciu:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego:

- art. 97 kw w zw. z art. 51 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym polegające na niesłusznym uznaniu obwinionej H. P. za winną popełnienia czynu z art. 97 kw w zw. z art. 51 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, podczas gdy nie zaistniała obligatoryjna przesłanka dla popełnienia tego czynu zabronionego tj. jazda na włączonych światłach przeciwmgielnych na drodze niebędącej krętą, ani też publiczną i oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi, nie stanowiło wypełnienia znamion stypizowanych w wymienionych przepisach ustawy;

- art. 92 § 3 kw z powodu wymierzenia obwinionej środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy oraz zobowiązanie skazanej do zwrotu prawa jazdy na czas obowiązywania zakazu, podczas gdy na podstawie ujawnionych okoliczności tj. błędu obwinionej co do znamienia czynu z art. 92 § 2 kw, który wyłączył jej umyślność zastosowanie środka na mocy art. 92 § 3 kw staje się niedopuszczalne.

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku:

- z powodu przyjęcia wadliwej kwalifikacji prawnej w punkcie pierwszym zaskarżonego wyroku,

- z powodu ustalenia w punkcie drugim wyroku umyślności skazanej w popełnieniu wykroczenia z art. 92 § 2 kw, podczas gdy H. P. pozostawała w błędzie co do znamienia czynu zabronionego, który wyłącza stwierdzoną w wyroku umyślność;

3. obrazę przepisów postępowania:

- art. 7 kpk poprzez dowolną, sprzeczną ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasad logicznego rozumowania, jednostronną ocenę materiału dowodowego zebranego w toku niniejszego postepowania.

Obrońca wniósł o zmianę wyroku poprzez całkowite uwolnienie skazanej od odpowiedzialności za czyn z art. 97 kw w zw. z art. 51 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, w tym za czyn z art. 92 § 2 kw oraz uchylenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych i zwolnienie obwinionej z obowiązku zwrotu praw jazdy oraz zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna, o ile skutkuje zmianą kwalifikacji prawnej czynu przypisanego w pkt. I wyroku. W pozostałej części nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy ujawniony w trakcie rozprawy głównej materiał dowodowy poddał właściwej ocenie. Ponieważ Sąd Rejonowy wskazał na przyczynę, dla której pozytywnie ocenił dowody, na podstawie których dokonał ustaleń faktycznych, jak i wskazał powody, dla których odmówił wiary dowodom przeciwnym, nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych. Tym samym Sąd I instancji nie pozostawił w sprawie wątpliwości, które nie zostałyby usunięte, a tym bardziej rozstrzygnięte na niekorzyść obwinionej.

Uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego zostało sporządzone stosownie do reguł wynikających z art. 424 kpk. Dało ono Sądowi Okręgowemu podstawę do skontrolowania słuszności rozumowania Sądu I instancji i zgodności tego rozumowania z materiałem dowodowym.

Ocenie zawartej w uzasadnieniu nie można zarzucić, by była sprzeczna ze wskazaniami wiedzy, czy doświadczenia życiowego, by zawierała błędy logiczne. Ocenę tę Sąd Okręgowy w pełni podziela.

Sąd Rejonowy objęte treścią zarzutu zdarzenia przeanalizował w sposób dokładny, a ustalenia stanu faktycznego i opis każdego z czynów przypisanego obwinionej w wyroku, oparł ściśle na tym, co w sposób pewny i nie budzący wątpliwości zostało obwinionej dowiedzione.

Zasadnie natomiast apelacja kwestionuje kwalifikację prawną czynu przypisanego obwinionej w pkt. I zaskarżonego wyroku. Nie ulega wątpliwości, że w doktrynie ugruntowany jest pogląd, że niestosowanie się do zasad dotyczących używania świateł stanowi wykroczenie z art. 88 kw. Brakiem wymaganych świateł w rozumieniu tego przepisu jest też jazda z innymi światłami niż wymagane. Stąd też do znamion tego wykroczenia należy włączenie świateł innych niż wymagane, co uczyniła obwiniona w sytuacji drogowej, gdy jazda z użyciem świateł przeciwmgłowych była niedozwolona.

W aspekcie powyższego należy odrzucić argumentację apelacji o tym, że obwiniona jechała drogą krętą i była uprawniona do używania świateł przeciwmgłowych. Takich świateł ze względów bezpieczeństwa można używać na drodze krętej od zmierzchu do świtu również w warunkach normalnej przejrzystości powietrza, ale oznaczonej znakami A-3 lub A-4 wraz z tabliczką T-5 (art. 51 ust. 5 Prawa o ruchu drogowym). Jak wynika z pisma Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w R. na odcinku drogi, na którym miało miejsce zdarzenie z udziałem obwinionej w dniu 1 lutego 2014 r. nie były ustawione znaki A-3 lub A-4 wraz z tabliczką T-5. W rozumieniu prawa droga ta nie była drogą krętą i użycie tam niedozwolonych świateł przez obwinioną stanowiło wykroczenie z art. 88 kw.

Równie niezasadna jest argumentacja apelacji starająca się wykazać działanie obwinionej pod wpływem błędu co do tego, że nie była zatrzymywana przez patrol policji. W okolicznościach sprawy twierdzenie to jest dowolne, gdyż jadąca z obwinioną pasażerka nie mała żadnych wątpliwości, iż patrol policji nakazywał obwinionej zatrzymanie się do kontroli. Świadek informowała o tym obwinioną i apelowała do niej o zatrzymanie się do kontroli. W sytuacji drogowej, w której była obwiniona oraz na terenie zamieszkałym nie było obiektywnie żadnych podstaw do uznania, że zatrzymać samochód obwinionej chcą osoby przebrane za policjantów. Nie ma też wątpliwości, że sygnał do zatrzymania został podany przez policję na drodze publicznej, w następstwie czego nie można twierdzić – jak chce apelacja – że policja nie miała podstaw do kontrolowania powódki po zakończeniu pościgu, gdyż wtedy znajdowała się na prywatnej posesji.

Wymierzając obwinionej karę 700 zł, Sąd I instancji uwzględnił wszystkie przesłanki z art. 33 kw. W pisemnych motywach wyroku stanowisko w tym względzie przekonująco uzasadnił, wskazując na okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść obwinionej.

Kara grzywny, jest w okolicznościach sprawy, karą adekwatną do czynu, nie zawierającą w sobie elementów nadmiernej dolegliwości.

W ocenie Sądu Okręgowego wymierzona obwinionej kara spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, zapobiegając popełnieniu przez obwinioną wykroczenia w przyszłości. Właściwie będzie też oddziaływać na środowisko społeczne obwinionej, w którym jej czyn jest znany.

Prawidłowo Sąd Rejonowy orzekł o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych przez obwinioną, gdyż swoją postawą wykazała, że konieczna jest jej eliminacja z ruchu drogowego na czas niezbędny do wyrobienia u niej postawy poszanowania dla podstawowej wartości, którą stanowi bezpieczeństwo w ruchu drogowym oraz respektowanie poleceń osób nadzorujących przestrzeganie przepisów obowiązujących na drogach.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.