Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUa 53/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Anna Szczepaniak-Cicha

Sędziowie: SSA Dorota Rzeźniowiecka (spr.)

SSA Iwona Szybka

Protokolant: st. sekr. sąd. Kamila Tomasik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 października 2015 r. w Ł.

sprawy A. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziałowi w Ł.

o prawo do emerytury,

na skutek apelacji A. P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu

z dnia 3 grudnia 2014 r. sygn. akt IV U 886/14,

oddala apelację.

Sygn. akt: III AUa 53/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 września 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. odmówił A. P. prawa do emerytury wcześniejszej, podnosząc, że ubezpieczony nie udowodnił 15 – letniego stażu pracy w szczególnych warunkach, o którym mowa w art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W odwołaniu z dnia 25 września 2014 r. A. P. podniósł, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych, bezpodstawnie odmówił uwzględnienia w poczet szczególnego stażu pracy okresu jego zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł. na stanowisku „mechanik – spawacz” od 3 września 1974 r. do 23 października 1974 r. i od 5 listopada 1976 r. do 31 grudnia 1998 r.

W odpowiedzi z 3 października 2014 r. organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania A. P., argumentując jak w treści spornej decyzji. Organ rentowy odmówił zaliczenia do szczególnego stażu pracy okresu zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł., podnosząc, że wskazane w przedłożonym przez ubezpieczonego świadectwie pracy z dnia 30 maja 2005 r. stanowisko pracy oraz jej rodzaj nie są zgodne z wykazem, stanowiącym załącznik do powołanego w tym świadectwie zarządzenia resortowego. W ww. świadectwie pracy wskazano bowiem, że ubezpieczony w spornym okresie zatrudnienia wykonywał prace na stanowisku „mechanik – spawacz”. W świadectwo doprecyzowano, że ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy świadczył wówczas pracę robotnika w przemyśle materiałów budowlanych wykonując stale prace pomocnicze lub inne przy produkcji wyrobów ceramicznych. Z przywołanych przez zakład pracy przepisów wykazu zarządzenia resortowego, wynika natomiast, że ubezpieczony wykonywał w spornym okresie zatrudnienia pracę „ślusarza remontowego” przy oczyszczaniu przemysłowych kotłów parowych lub wodnych. Z uwagi zatem, na fakt, że przedłożone świadectwo pracy sporządzone zostało wadliwie, organ rentowy odmówił uwzględnienia potwierdzonego nim okresu zatrudnienia w poczet w szczególnego stażu pracy, odmawiając jednocześnie przyznania ubezpieczonemu prawa do wnioskowanej przez niego emerytury wcześniejszej w oparciu o art. 184 ustawy o emeryturach i rentach.

Zaskarżonym wyrokiem z 3 grudnia 2014 r., sygn. akt: IV U 886/14, Sąd Okręgowy w Sieradzu, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, oddalił odwołanie.

Powyższe orzeczenie poprzedziły następujące ustalenia faktyczne:

Dnia 12 sierpnia 2014 r. A. P., ur. (...), złożył wniosek o emeryturę wcześniejszą w oparciu o art 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Wnioskodawca wykazał staż sumaryczny wynoszący 25 lat. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Ukończył 60 rok życia.

Od 3 września 1974 r. do 30 maja 2005 r. A. P. był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Oddziale w W. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku „mechanik – spawacz”. W okresie od 23 października 1974 r. do 5 listopada 1976 r. wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową.

Wydane przez Zakład (...) Spółka z o.o. w Ł., będący następcą prawnym (...) Przedsiębiorstwa (...), świadectwo pracy stwierdza, iż w okresie od 3 września 1974 r. do 23 października 1974 r. oraz od 5 listopada 1976 r. do 30 maja 2005 r. wnioskodawca wykonywał pracę w szczególnych warunkach określoną w Wykazie A Dział XIV poz. 2 pkt 3 Zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 1 sierpnia 1983 r. Do akt emerytalnych zostało również załączone świadectwo wystawione przez Zakład (...) Spółka z o.o. w Ł. stwierdzające, iż wnioskodawca był zatrudniony w tym zakładzie pracy od 3 września 1974 r. do 30 maja 2005 r. i w okresie tym stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace, jako robotnik w przemyśle materiałów budowlanych wykonujący stale prace pomocnicze lub inne przy produkcji wyrobów ceramicznych na stanowisku “mechanik – spawacz” wymienionym w Wykazie A dziale XIV poz. 2 pkt 3 Wykazu Szczegółowego stanowiącego załącznik nr 3 do Zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa z 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładzie pracy podległym Ministrowi Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach.

W okresie zatrudnienia w (...) Oddział w W. wnioskodawca zajmował stanowisko mechanika. Od przełomu lat 80 – tych i 90 – tych był brygadzistą grupy mechaników. Do zadań wnioskodawcy, jako mechanika należała naprawa oraz konserwacja urządzeń pracujących w tym zakładzie pracy. Były to zarówno urządzenia, które służyły bezpośrednio do wytwarzania wyrobów mechanicznych, jak również urządzenia, które służyły do wydobywania surowca używanego następnie do produkcji wyrobów ceramicznych, jak również inne urządzenia typu pojazdy mechaniczne funkcjonujące poza obrębem hali zakładu pracy. Większość maszyn, które podlegały naprawie i konserwacji przez mechaników w tym wnioskodawcę znajdowała się w obrębie hali produkcyjnej. W tej hali było również wyodrębnione stanowisko mechaników – zakład mechaniczny, w którym dokonywano napraw tych urządzeń, które można było przenieść z miejsca ich pracy do warsztatu mechanicznego. Swoje obowiązki wnioskodawca wykonywał zarówno wewnątrz hali produkcyjnej, gdzie wytwarzano wyroby ceramiczne jak również poza obrębem tej hali wówczas, kiedy jego czynności dotyczyć miały tych urządzeń, które funkcjonowały poza obiektem hali produkcyjnej.

W świetle tak sformułowanych ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie. Zdaniem Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym przede wszystkim treść zeznań wnioskodawcy oraz przesłuchanych świadków, nie pozwala stwierdzić, że w spornym okresie zatrudnienia w (...) Oddział w W. od 3 września 1974 r. do 23 października 1974 r. oraz od 5 listopada 1976 r. do 30 maja 2005 r. wykonywał on pracę w szczególnych warunkach, o której mowa w art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Sąd Okręgowy podkreślił, że za taką pracę według działu V (w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych) poz. 11 Wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. uważa się pracę przy produkcji materiałów ogniotrwałych oraz wyrobów ceramicznych. Sąd Okręgowy przypomniał przy tym, że pomocniczo dla oceny, tego czy dana praca była pracą przy produkcji materiałów ogniotrwałych oraz wyrobów ceramicznych, można stosować wykaz stanowisk zawarty w załączniku numer 1 dział V poz. 11 zarządzenia numer 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach prac nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty. W dziale V poz. 11 wymienione zostały stanowiska, które zaliczane są do prac przy produkcji materiałów ogniotrwałych oraz wyrobów ceramicznych. Są to stanowiska: (1) zestawiacza surowców i mieszanek, (2) młynowego surowców mineralnych, (3) formowacza, (4) operatora urządzeń formujących, (5) operatora urządzeń obróbczych, (6) wypalacza, (7) robotnika w przemyśle materiałów budowlanych wykonującego stale prace pomocnicze lub inne przy produkcji wyrobów ceramicznych lub materiałów ogniotrwałych. Odnotować należy, że w świadectwie pracy złożonym do akt sprawy wskazano co prawda, że wnioskodawca zajmował rzekomo właśnie stanowisko opisane jako robotnik w przemyśle materiałów budowlanych wykonującego stale prace pomocnicze lub inne przy produkcji wyrobów ceramicznych lub materiałów ogniotrwałych. Niemniej jednak w ocenie Sądu stanowisko, które faktycznie zajmował wnioskodawca nie może być uznane za stanowisko robotnika w przemyśle materiałów budowlanych wykonującego stale prace pomocnicze lub inne przy produkcji wyrobów ceramicznych lub materiałów ogniotrwałych.

Sąd Okręgowy ustalił bowiem, że do zadań wnioskodawcy należało obsługiwanie a w zasadzie naprawa i konserwacja wszystkich maszyn mechanicznych, które funkcjonowały zarówno w obrębie hali produkcyjnej jak też poza tą halą. Stąd też nie można przyjąć, iż było to stanowisko wymienione właśnie w dziale V, poz. 11, pkt. 7 wspomnianego Zarządzenia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych.

Z tych wszystkich względów zgodnie z art. 477 14 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy uznając, iż wnioskodawca nie udowodnił wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych odwołanie wnioskodawcy oddalił.

Wyrok Sądu Okręgowego zaskarżył apelacją z dnia 23 grudnia 2014 r. w całości A. P. zarzucając mu:

1. naruszenie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) w zw. z § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983, Nr 8, poz. 43 ze zm.), poprzez przyjęcie, iż odwołujący nie wykazał 15 lat pracy w szczególnych warunkach, w sytuacji, gdy z materiału dowodowego wynika, iż we wskazanych spornych okresach obejmujących łącznie ponad 15 lat pracy odwołujący wykonywał prace, jakie winny być bezsprzecznie uznane za pracę w warunkach szczególnych;

2. naruszenie art. 233 k.p.c., poprzez dowolną ocenę dowodów, z pominięciem całokształtu okoliczności sprawy, w szczególności:

a. pominięcie istotnej okoliczności, iż „ruch” zakładu, w którym pracował odwołujący odbywał się na jednej hali, gdzie panujące tam szkodliwe warunki oddziaływały na wszystkich pracowników pracujących w jej obrębie, co potwierdzają spójne zeznania świadków, jak i twierdzenia samego odwołującego, gdzie odwołujący wykonywał prace w różnych miejscach tej hali, m.in. w kuźni, obejmujące remonty kotłowni, pieca wypałowego, suszarni, maszyn technologicznych itp.

b. zupełnie dowolną ocenę dowodu z dokumentu tj. świadectwa z Zakładu (...) Sp. z o.o. w Ł. Cegielnia (...), którego następcą prawnym było (...) Przedsiębiorstwo (...) w Ł. Zakład (...), poprzez przyjęcie wbrew jego treści, iż stanowisko, które zajmował odwołujący nie może być uznane za stanowisko robotnika w przemyśle materiałów budowlanych.

W świetle tak sformułowanych zarzutów skarżący wniósł o:

1. zmianę skarżonego wyroku – po przeprowadzeniu uzupełniającego postępowania dowodowego – i przyznanie odwołującemu A. P. prawa do emerytury w oparciu o art. 184 powołanej ustawy o emeryturach i rentach z FUS w związku z § 4 rozpozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, ewentualnie

2. uchylenie skarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, bądź też

3. uchylenie skarżonego wyroku i poprzedzającej go decyzji organu rentowego oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu.

Dodatkowo skarżący wnisół o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu w (...) instancji według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i z tego powodu podlega oddaleniu.

Sąd Apelacyjny uznał, iż zaskarżony wyrok Sądu I instancji jest prawidłowy i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa. Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonał analizy zebranych dowodów, nie naruszając zasady swobodnej ich oceny i w oparciu o zasadnie przyjęty stan faktyczny sprawy prawidłowo zastosował konkretnie przywołane przepisy prawa materialnego. Sąd Apelacyjny podzielił więc ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego i przyjął je za własne. Podzielił również rozważania prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.

W niniejszej sprawie w sporze pozostawało to, czy A. P. w okresach zatrudnienia w (...) Oddział w W. od 3 września 1974 r. do 23 października 1974 r. oraz od 5 listopada 1976 r. do 31 grudnia 1998 r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach w rozumieniu ustawy, a co za tym idzie, czy spełnił on wszystkie przesłanki pozwalające na przyznaniu mu prawa do emerytury wcześniejszej na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Na wstępie wskazać należy, że podstawę ustalenia prawa do emerytury
z tytułu pracy w szczególnych warunkach stanowi art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z treścią przywołanego przepisu ubezpieczonemu, urodzonemu po 31 grudnia 1948 r., przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ustawy, tj. po ukończeniu 60 lat, jeżeli w dniu wejścia w życia ustawy tj. na dzień 1 stycznia 1999 r., osiągnął okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) tj. 15 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy, czyli 25 lat. Poza tym, stosownie do treści art. 184 ust. 2 przywołanej ustawy, emerytura przysługuje pod warunkiem nie przystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W myśl § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, okresy pracy uzasadniające prawo do wcześniejszego świadczenia emerytalnego to okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywana jest stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Poza tak opisanym kryterium merytorycznym praca, by zostać uznaną za świadczoną w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze wymieniona być musi w rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43). Praca która nie spełnia łącznie obu kryteriów nie uprawnia do emerytury w niższym wieku emerytalnym określonym w tym rozporządzeniu.

Dodać należy, że dla kwalifikacji pracy jako wykonywanej w szczególnych warunkach istotne znaczenie ma przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży. Usystematyzowanie prac o znacznej szkodliwości i uciążliwości do oddzielnych działów oraz poszczególnych stanowisk w ramach gałęzi gospodarki nie jest przypadkowe, gdyż należy przyjąć, że konkretne stanowisko narażone jest na ekspozycję na czynniki szkodliwe w stopniu mniejszym lub większym w zależności od tego, w którym dziale przemysłu jest umiejscowione. Konieczny jest bezpośredni związek wykonywanej pracy z procesem technologicznym właściwym dla danego działu gospodarki (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 19 marca 2012 r. w sprawie (...) UK 166/11, opubl. w LEX nr 1171002)

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 ww. rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji,
w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Brak takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, jak miało to miejsce w przedmiotowej sprawie, nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

W ocenie Sądu Apelacyjnego w niniejszej sprawie, zainicjowanej odwołaniem A. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 22 września 2014 r., Sąd Okręgowy dokonał wnikliwej analizy prawidłowo zebranego w sprawie materiału dowodowego i na jego podstawie sformułował zgodne z nim ustalenia faktyczne, pozostające w tym stanie rzecz pod ochroną art. 233 k.p.c. Oceny tej nie były zdolne podważyć zarzuty sformułowane w treści wywiedzionej przez ubezpieczonego apelacji, sprowadzające się jedynie do polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Przypomnieć zaś należy, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Skarżący zaś, mimo, że to właśnie na nim spoczywał obowiązek udowodnienia podnoszonych przez siebie twierdzeń, w opinii Sądu Apelacyjnego, obowiązkowi temu nie sprostał, ograniczając swą argumentację wyłącznie do prezentacji własnej interpretacji zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Tak umotywowanego zarzutu Sąd Apelacyjny nie podzielił.

Z zaakceptowanych tym samym ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Okręgowy wynika, że w spornym okresie zatrudnienia w (...) Oddział w W. od dnia 3 września 1974 r. do dnia 30 maja 2005 r. A. P. wykonywał pracę mechanika, polegającą na naprawie oraz konserwacji urządzeń znajdujących się w tym zakładzie pracy. Charakter wykonywanych przez ubezpieczonego czynności wynika wprost z zeznań samego wnioskodawcy, jak i świadków przesłuchanych w toku postępowania przed Sądem I instancji – J. K. (1) i J. K. (2) – ówczesnych współpracowników ubezpieczonego zatrudnionych w (...) Przedsiębiorstwie (...).

W świetle tych zeznań, niekwestionowanych przez skarżącego, zarzuty apelacji, zmierzające do zakwalifikowania pracy wykonywanej przez A. P., jako odpowiadającej poz. 11, działu V, zarządzenia numer 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach prac nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty, a co za tym idzie mającej odpowiadać poz. 11, dział V (w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych), wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze tj. pracom wykonywanym przy produkcji materiałów ogniotrwałych oraz wyrobów ceramicznych, nie mogły odnieść zamierzonego skutku. Nie ulega bowiem wątpliwości, że praca mechanika, choć zatrudnionego w przedsiębiorstwie trudniącym się produkcją ceramiki budowlanej, przez sam fakt zatrudnienia w tego rodzaju zakładzie, nie staje się przez to od razu pracą tożsamą z pracą „robotnika w przemyśle materiałów budowlanych wykonującego stale prace pomocnicze lub inne przy produkcji wyrobów ceramicznych lub materiałów ogniotrwałych”, o której mowa w przywołanym wcześniej zarządzeniu Ministra Budownictwa z dnia 1 sierpnia 1983 r. W ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest jakichkolwiek podstaw, by pracę na stanowisku mechanika, do obowiązków którego należała naprawa i konserwacja, nie tylko maszyn i urządzeń biorących udział w wytwarzaniu wyrobów ceramicznych lub materiałów ogniotrwałych, ale wszystkich maszyn i urządzeń będących wówczas w dyspozycji Zakładu, kwalifikować, jako pracę wykonywaną stale przy procesie produkcji. Tak wyrażone stanowisko Sądu Apelacyjnego wspiera dodatkowo doprecyzowujące treść ww. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. zarządzenie Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r., które to zarządzenia wyszczególnia stanowiska pracy, będące stanowiskami robotniczymi „przy produkcji” materiałów ogniotrwałych oraz wyrobów ceramicznych. Zarządzenie nie wyróżnia natomiast stanowiska pracy określonego, jako „mechanik”, czy „mechanik – spawacz”, a takie właśnie stanowiska w spornym okresie zatrudnienia wykonywał A. P..

Dodać należy, jak trafnie uczynił to Sąd Apelacyjny w Białymstoku (wyrok z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt: III AUa 725/12, opubl. w LEX nr 1267191), że skoro nie wszystkie nawet stanowiska pracy robotnicze przy produkcji materiałów ogniotrwałych oraz wyrobów ceramicznych są uznawane za wykonywane w szczególnych warunkach, to tym bardziej za taką uznane być nie może, nie wymienione w zarządzeniu, stanowisko mechanika, który jedynie część swoich obowiązków pracowniczych wykonuje bezpośrednio na hali przy pracownikach. Takie zaś ustalenia legły u podstaw zaskarżonego wyroku Sądu I instancji, i takich to ustaleń, nie udało się stronie apelującej skutecznie zakwestionować. Z zeznań złożonych w toku rozprawy przed Sądem I instancji w dniu 3 grudnia 2014 r., zarówno przez przesłuchanych świadków, jak również i samego wnioskodawcę, wynika wprost, że poza czynnościami wykonywanymi na hali produkcyjnej, cześć powierzonych mu obowiązków ubezpieczony wykonywał poza nią. Na okoliczność taką wskazują zeznania samego wnioskodawcy, zgodnie z którymi poza halą naprawiał on m.in. koparkę naczyniową, czy spycharkę. Na konieczność wykonywania pewnych prac poza halą produkcyjną wskazywały także zeznania świadka J. K. (2). Co się zaś tyczy napraw i konserwacji wykonywanych w obrębie hali produkcyjnej, nie może ujść uwadze fakt, który słusznie zaakcentował Sąd I instancji, iż w hali tej znajdowało się wyodrębnione stanowisko pracy mechaników. Z ustaleń Sądu Okręgowego wynika natomiast, że nie każda naprawa, choć wykonywana w obrębie hali produkcyjnej, odbywała się w warunkach właściwych procesowi produkcji. Urządzenia, które można było przenieść z miejsca ich pracy naprawiano, czy konserwowano w wyznaczonym dla tego celu miejscu – warsztacie mechanicznym.

Co za tym idzie, w świetle tak opisanych ustaleń faktycznych Sądu I instancji, znajdujących oparcie w prawidłowo zebranym w sprawie materiale dowodowym, nie może budzić żadnych wątpliwości bezzasadność kwestionujących go zarzutów wywiedzionej przez skarżącego apelacji. Brak zatem jakichkolwiek podstaw, by zgodnie z wnioskami sformułowanymi przez autora skargi apelacyjnej, uznać, że praca wykonywana przez A. P. w spornych okresach zatrudnienia odpowiadała stanowisko wskazanym w poz. 11, dział V (w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych), wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r., a w rezultacie, jako taka podlega uwzględnieniu w poczet szczególnego stażu pracy.

Na marginesie jedynie zaznaczyć należy, że z tych samych względów nie sposób również zakwalifikować wykonywanej przez ubezpieczonego pracy, jako odpowiadającej stanowisku opisanemu w dziale XIV pkt. 25, jako bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano – montażowe i budowlano – remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala bowiem z wyłożonych wcześniej powodów, uznać, by praca tego rodzaju wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, jak wymaga tego § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r.

Mając zatem na uwadze, że podniesiony przez skarżącego zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 233 k.p.c. Sąd Apelacyjny ocenił, jako bezzasadny, akceptując i podzielając tym samym treść poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych, w rezultacie i sformułowany przez autora zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego nie mógł wywołać oczekiwanego przez niego skutku. W tym stanie rzeczy nie budzi bowiem wątpliwości, że A. P. nie spełnił przesłanki co najmniej 15 – letniego stażu pracy w szczególnych warunkach, o której mowa w art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, a co za tym idzie nie nabył prawa do wnioskowanego świadczenia.

Mając na uwadze tak poczynione rozważania Sąd Apelacyjny, uznając, że zaskarżony wyrok sądu I instancji jest słuszny i odpowiada przepisom prawa, działając na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną.

Przewodnicząca: Sędziowie: