Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Barbara Żukowska (spr.)

Sędziowie SO Andrzej Tekieli SO Andrzej Wieja

Protokolant Konrad Woźniak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze M. P.

po rozpoznaniu w dniu 27 października 2015 roku

sprawy D. T. ur. (...) w L.

s. J., H. z domu G.

oskarżonego z art. 193 kk, art. 190 § 1 kk, art. 288 § 1 kk, art. 157 § 1 kk w zw z art. 57a § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu

z dnia 8 kwietnia 2015 r. sygn. akt II K 543/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. T.,

II.  zasądza od oskarżonego D. T. na rzecz oskarżycieli posiłkowych K. B. i M. M. (1) po 420 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 200 zł.

Sygn. akt VI Ka 341/15

UZASADNIENIE

D. T. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 4 kwietnia 2014 roku w L. przy ul. (...), woj. (...) wtargnął do nieczynnego biura firmy (...) z/s w L., gdzie wewnątrz powywracał znajdujące się tam przedmioty, czym działał na szkodę wskazanej firmy , tj. o czyn z art. 193 k.k.,

II.  w tym samym miejscu i czasie wypowiadał w kierunku osoby K. B. groźby pozbawienia życia, które wzbudziły w zagrożonym uzasadniona obawę ich spełnienia , czym działał na szkodę wymienionego, tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.,

III.  w tym samym miejscu i czasie dokonał umyślnie uszkodzenia mebli i przyborów biurowych oraz sprzętu komputerowego, czym spowodował straty w łącznej kwocie 2.443,12 zł działając na szkodę (...) z/s w L., tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.,

IV.  w tym samym miejscu i czasie uderzając rękoma w głowę M. M. (1) spowodował u niego obrażenia w postaci krwiaka podskórnego okolicy ciemieniowej prawej, zaczerwienienia małżowiny usznej lewej, podbiegnięcia krwawego w okolicy łokcia prawego 1,5 x 2 cm oraz podbiegnięcia krwawego w okolicy lędźwiowej 2 x 3 cm, skutkujące rozstrojem zdrowia poniżej 7-iu dni, przy czym czynu tego dopuścił się publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku publicznego , tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 57 a § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Lubaniu wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2015 r. w sprawie o sygn. akt II K 543/14:

I.  uznał oskarżonego D. T. za winnego czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku tj. czynu z art. 193 k.k. i za to, na podstawie art. 193 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  uznał oskarżonego D. T. za winnego czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku tj. czynu z art. 190 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 190 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

III.  uznał oskarżonego D. T. za winnego czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku tj. czynu z art. 288 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 288 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

IV.  uznał oskarżonego D. T. za winnego czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku tj. czynu z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a nadto na podstawie art. 57 a § 2 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz M. M. (1) nawiązkę w kwocie 1 000 (tysiąca) złotych,

V.  na podstawie art. 85 i art. 86 § 1 k.k. połączył wymierzone oskarżonemu D. T. w punkcie I, II , III i IV wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzył mu jedną karę łączną 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

VI.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 oraz 4 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie wymierzonej oskarżonemu D. T. kary warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata,

VII.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądził od oskarżonego D. T. na rzecz firmy (...) z/s w L. kwotę 2.443,12 (dwa tysiące czterysta czterdzieści trzy 12/100) złotych tytułem naprawienia szkody,

VIII.  na podstawie art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. zasądził od oskarżonego D. T. na rzecz oskarżycieli posiłkowych K. B. i M. M. (1) kwotę po 1.000 (jeden tysiąc) złotych dla każdego z nich, stanowiącą równowartość poniesionych przez nich kosztów postępowania związanych z ustanowieniem w sprawie pełnomocnika w osobie adw. T. K.,

IX.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego D. T. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, a na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierzył mu opłaty.

Od powyższego wyroku apelację złożył obrońca oskarżonego zarzucając:

1)  odnośnie pkt I - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w postaci uznania przez Sąd, iż oskarżony wchodząc do biura firmy (...) z/s w L. wbrew wcześniejszym ustaleniom z K. B. w dniu 04.04.2014 r. wyczerpał znamiona czynu z art. 193 k.k., w sytuacji, gdy brak jest ustalenia przedmiotu przestępstwa;

2)  odnośnie pkt II - błędne przyjęcie przez Sąd, iż społeczna szkodliwość popełnionego czynu z art. 190 § 1 k.k. charakteryzuje się średnim stopniem szkodliwości społecznej, w sytuacji, gdy mając na uwadze całokształt okoliczności, a w szczególności przyczyny zdenerwowania oskarżonego, jego żal i przypadkowości działania uznać należy, że społeczna szkodliwość jest nieznaczna;

3)  odnośnie pkt III - błędne ustalenia, iż zachowanie oskarżonego polegające na zniszczeniu mebli i przyborów biurowych oraz sprzętu komputerowego na łączną kwotę 2.443,12 zł wyczerpuje znamiona czynu z art. 288 § 1 k.k. podczas, gdy mając na uwadze wzburzenie oskarżonego, zachowanie się K. B. polegające na unikaniu rozmowy, pomimo wcześniejszych telefonicznych uzgodnień, niewielką wartość szkody, naprawienie wyrządzonej szkody, uznać należy, iż zachowanie to wyczerpuje znamiona czynu opisanego z art. 288 § 2 k.k., tj. stanowi przypadek mniejszej wagi, charakteryzujący się nieznacznym stopniem społecznej szkodliwości;

4)  odnośnie pkt IV - błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż zachowanie oskarżonego w postaci spowodowania obrażeń ciała u M. M. (2) przed wejściem do lokalu (...) zostało popełnione w warunkach występku o charakterze chuligańskim, w sytuacji, gdy oskarżony nie działał publicznie, był zdenerwowany zachowaniem pokrzywdzonego, który nie chciał wpuścić go do lokalu, w którym znajdował się K. K., zaś mając na uwadze takie okoliczności jak niewielkie obrażenia ciała spowodowane u pokrzywdzonego, przeproszenie i zapłacenie zadośćuczynienia uznać należy, iż czyn z art. 157 § 2 k.k. charakteryzuje się nieznacznym stopniem społecznej szkodliwości.

Apelujący stawiając powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez:

1)  uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art. 193 k.k.,

2)  uznanie, iż czyn zarzucany w pkt III wyczerpuje znamiona czynu z art. 288 § 2 k.k.,

3)  wyeliminowanie z opisu czynu z pkt IV art. 57 a § 1 k.k.,

4)  warunkowe umorzenie postępowania na okres próby wynoszący 2 lata.

Sąd Okręgowy, zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Skarżący zarzucił, iż Sąd Rejonowy w następstwie błędnie dokonanej oceny dowodów poczynił wadliwe ustalenia faktyczne, co w konsekwencji doprowadziło do niezasadnego skazania oskarżonego za czyn z art. 193 k.k., z art. 288 § 1 k.k., z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 57 a § 1 k.k. Sąd Okręgowy ocenia jednakże, iż wbrew twierdzeniom apelacji Sąd Rejonowy realizując zasadę prawdy materialnej przeprowadził w przedmiotowej sprawie prawidłowe, a przy tym wyczerpujące, szczegółowe i odnoszące się do wszystkich okoliczności sprawy postępowanie dowodowe, nie nasuwające żadnych wątpliwości w zakresie przypisania oskarżonemu D. T. sprawstwa i winy zarzucanych mu czynów z art. 193 k.k., z art. 190 § 1 k.k., z art. 288 § 1 k.k., z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 57 a § 1 k.k. Sąd Rejonowy rozstrzygając w przedmiotowej sprawie nie pominął żadnych z przeprowadzonych istotnych dowodów i wnikliwie je ocenił.

Zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych postawione w złożonej apelacji przez obrońcę oskarżonego nie mogą sprowadzać się tylko do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji czy też do polemiki z ustaleniami sądu, a do tego w swej istocie sprowadza się zarówno treść zarzutów apelacji, jak i ich uzasadnienie, lecz powinny wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu co do oceny okoliczności sprawy. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie uzasadnia wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Skarżący może natomiast podważać prawidłowość ustaleń co do faktów, jeśli wykaże, że popełniono błąd przy ich rekonstrukcji w oparciu o przeprowadzone dowody. Nie powinno to jednak polegać na prezentowaniu przekonania, że te same dowody pozwalałyby na przyjęcie odmiennej wersji zdarzeń, lecz na wykazaniu, iż przy ustalaniu faktów sąd posłużył się rozumowaniem logicznie nieprawidłowym bądź sprzecznym ze wskazaniami doświadczenia życiowego.

Wskazać należy, iż błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 k.p.k.), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie trafnie podnosi się, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas „gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania", nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975r., II KR 355/74). Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (wyrok Sądu Najwyższego z 22 stycznia 1975r., I KR 197/74).

Wywiedziona przez obrońcę oskarżonego apelacja takim wymaganiom nie sprostała. Skarżący nie wskazał w żaden sposób, jakim kryteriom ocen nie odpowiada dokonana przez Sąd I instancji ocena materiału dowodowego, ani nawet jakie konkretnie dowody i w jakim zakresie zastały ocenione w sposób nieodpowiadający treści art. 7 k.p.k. Zarzuty skarżącego zawarte w apelacji stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ocenami i ustaleniami Sądu I instancji co sprawia, iż nie mogły być skuteczne. Obrońca forsując w apelacji własne wyobrażenie o przebiegu krytycznych zdarzeń nie wykazał nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń. Sąd I instancji rozpoznając przedmiotową sprawę dokonał wnikliwej analizy zgromadzonego materiału dowodowego zgodnie z zasadami wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego. Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zapadłego wobec D. T. wyroku były wynikiem swobodnej, zgodnej z zasadą wyrażoną w art. 7 k.p.k., oceny dowodów.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił, iż D. T. w dniu 4 kwietnia 2014 r. w L. przy ul. (...), woj. (...) wtargnął do nieczynnego biura firmy (...) z siedzibą w L., gdzie wewnątrz powywracał znajdujące się tam przedmioty, czym działał na szkodę wskazanej firmy. Treść uzasadnienia wyroku Sądu I instancji nie pozostawia wątpliwości, że podstawą przypisania oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie czynu z art. 193 k.k. były zeznania M. M. (1), K. B., A. B., M. G., P. K..

Nie świadczy o wadliwości ustaleń Sądu Rejonowego podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego twierdzenie, iż wolność jako dobro chronione dotyczy przede wszystkim ochrony osób fizycznych. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 marca 1990 r., sygn. akt V KZP 33/89, opowiedział się za szerszą wykładnią tego pojęcia kodeksowego, stwierdzając, że „bezpośrednim przedmiotem ochrony prawnej w przypadku przestępstwa naruszenia miru domowego jest prawo osoby uprawnionej do wyłącznego swobodnego korzystania z obiektów (terenu) wymienionych w art. 171 § 1 k.k. (obecnie art. 193 k.k.). Ze względów oczywistych pojęcie wolności osobistej łączy się tylko z człowiekiem, ale osoba taka może wyrażać swoją wolę we własnym imieniu lub jako organ uprawniony do działania w imieniu podmiotów nie będących osobami fizycznymi (art. 40 § 2 k.p.k. w zw. z art. 42 § 1 k.p.k.-obecnie art. 49 § 2 k.p.k. w zw. z art. 51 § 1 k.p.k., art. 38 k.c.). Oba te wypadki różnią się tylko tytułem do wyrażania woli, natomiast sam akt wyrażania woli jest identyczny; jego istota w obu sytuacjach jest taka sama. Jest to bowiem zawsze wola osoby fizycznej. Stanowisko takie znajduje swoje uzasadnienie także w art. 43 k.c., stwierdzającym, że "przepisy o ochronie dóbr osobistych osób fizycznych stosuje się odpowiednio do osób prawnych", a dobra osobiste człowieka - to m.in. wolność i nietykalność mieszkania (art. 23 k.c.).”

Nie ma racji także obrońca oskarżonego zarzucając, iż z materiału dowodowego nie wynika, aby osoba uprawniona wzywała oskarżonego do opuszczenia lokalu, w chwili gdy oskarżony już w nim przebywał. Wskazać zatem należy, iż przestępstwo naruszenia miru domowego może być popełnione zarówno przez działanie („wdziera się”), jak i przez zaniechanie („wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza”). W tej sprawie oskarżony D. T., jak prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy, wtargnął do biura wbrew wyraźnie wyrażonej woli właściciela lokalu, a zatem już w tym momencie popełnił czyn z art. 193 k.k. poprzez działanie.

Przestępczego zachowania D. T. nie tłumaczy fakt, że K. B., wbrew wcześniejszym ustaleniom, chciał rozmawiać tylko z A. S., czym sprowokował wybuch złości u oskarżonego. Także zachowanie M. M. (1), który nie chciał wpuścić do środka biura D. T. nie usprawiedliwia agresji oskarżonego przejawiającej się w uderzaniu M. M. (1) rękoma w głowę, wtargnięcia do biura, uszkodzeniu mebli i przyborów biurowych oraz sprzętu komputerowego, a także wypowiedzeniu w kierunku osoby K. B. groźby pozbawienia życia.

W kontekście przeprowadzonych i swobodnie ocenionych dowodów słusznie Sąd Rejonowy przypisał oskarżonemu sprawstwo i winę zarzucanego mu czynu z art. 193 k.k.

Wniosek skarżącego o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tegoż przestępstwa jako bezzasadny nie zasługiwał na uwzględnienie.

Nie zasługiwał na uwzględnienie kolejny zarzut podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego a dotyczącego tego, iż Sąd Rejonowy błędnie ocenił, iż przypisany oskarżonemu czyn z art. 190 § 1 k.k. charakteryzuje się średnim stopniem szkodliwości społecznej. Zdaniem skarżącego – zważywszy na całokształt okoliczności, a w szczególności przyczyny zdenerwowania oskarżonego, jego żal i przypadkowość działania społeczna szkodliwość tego czynu mogła być oceniana jako nieznaczna. Obrońca stwierdził w uzasadnieniu apelacji, iż „takie zachowanie oskarżonego jest w pełni naganne i w żadnym wypadku go nie usprawiedliwia, gdyż rzeczywiście oskarżony zachowując się w sposób ustalony przez Sąd wyczerpał znamiona czynu z art. 190 § 1 k.k., tj. użycia groźby zniszczenia mienia”. Skarżący przedstawiając takie twierdzenia nie dostrzegł, iż oskarżony został uznany przez Sąd Rejonowy za winnego popełnienia czynu z art. 190 § 1 k.k., polegającego na wypowiadaniu gróźb pozbawienia życia K. B., co wynikało z zeznań tegoż pokrzywdzonego oraz z zeznań M. M. (1) i M. G., przy czym K. B. obawiał się realizacji zapowiadanych przez oskarżonego przestępczych zachowań.

Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił stopień społecznej szkodliwości tego czynu jako „średni” biorąc pod uwagę zamiar bezpośredni, jak i charakter chuligański przestępstwa. Wskazane przez skarżącego przyczyny zdenerwowania oskarżonego, jego żal i przypadkowość działania nie umniejszają stopnia społecznej szkodliwości tegoż czynu. Przypomnieć należy, iż Kodeks karny przewiduje trzy poziomy „społecznej szkodliwości czynu”: znikomy, nieznaczny i znaczny. W tej sprawie Sąd I instancji uznał, iż stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 190 § 1 k.k. jest „średni” a zatem można przyjąć, iż mieści się on pomiędzy stopniem nieznacznym a znacznym.

Nie ma racji skarżący, o ile w apelacji domaga się uznania, że przypisany oskarżonemu D. T. w pkt III części dyspozytywnej występek z art. 288 § 1 k.k. zakwalifikowany winien być z art. 288 § 2 k.k.

Dla ustalenia „wypadku mniejszej wagi” musi być stwierdzony stosunkowo niski ładunek społecznej szkodliwości w porównaniu z czynem zakwalifikowanym jako typ podstawowy tego samego przestępstwa. "Wypadek mniejszej wagi jest stanem pośrednim między brakiem treści materialnej przestępstwa a stanem uznawanym za przestępstwo typu podstawowego", jest to czyn, w którym "stopień społecznej szkodliwości oraz wina sprawcy są znacznie niższe niż w przypadku typu podstawowego, a nie są jeszcze subminimalne, jak w razie znikomości tych znamion, zupełnie odejmującej czynowi charakter przestępczy" (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 5.6.2002 r., II AKa 128/02, KZS 2002, Nr 6, poz. 16).

W przedmiotowej sprawie zasadnie Sąd Rejonowy ocenił stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu z art. 288 § 1 k.k. jako średni, tj. wyższy niż nieznaczny w wyniku dokonanej oceny rodzaju i charakteru naruszonego dobra, rozmiaru wyrządzonej szkody - uszkodzenie mebli i przyborów biurowych oraz sprzętu komputerowego, sposób i okoliczności popełnienia czynu; oskarżony wiedząc, że z woli K. B. miał pozostać na zewnątrz biura, nie zastosował się do tego polecenia i świadomie w ramach zemsty zniszczył meble, przybory biurowe i komputery.

W ocenie Sądu Okręgowego czyn przypisany oskarżonemu w punkcie III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku zasadnie zakwalifikowany został, jako wyczerpujący znamiona przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. a nie z art. 288 § 2 k.k., jak domagał się tego w apelacji obrońca oskarżonego.

Przechodząc do ostatniego zarzutu podniesionego w apelacji obrońcy oskarżonego stwierdzić należy, iż prawidłowo Sąd Rejonowy uznał, iż oskarżony dopuścił się czynu z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 57 a § 1 k.k. na szkodę M. M. (1). Sąd Okręgowy akceptuje ocenę Sądu Rejonowego, iż czyn popełniony przez oskarżonego z art. 157 § 2 k.k. miał charakter chuligański, umyślnie dokonał on zamachu na zdrowie M. M. (1), zdając sobie sprawę ze swej siły i przewagi nad zaatakowanym M. M. (1) (k. 165-dane dotyczące wzrostu i wagi), przy czym działał publicznie, bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

Działanie „publicznie” zachodzi wówczas, gdy bądź ze względu na miejsce działania, bądź ze względu na okoliczności i sposób działania sprawcy jego zachowanie jest lub może być dostępne (dostrzegalne) dla nieokreślonej liczby osób (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 września 1973 r., VI KLZP 26/73, OSNKW 1973, nr 11, poz. 132). Miejsce przed lokalem gdzie oskarżony zaatakował M. M. (1) było publicznym, zachowanie oskarżonego mogło być dostrzeżone przez przypadkowe osoby a potwierdzał to fakt, iż przejeżdżający drogą M. G. zauważył zachowanie oskarżonego i podjął interwencję. Trafnie zatem Sąd I instancji ustalił, iż oskarżony działał publicznie nadto bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, ponieważ pokrzywdzony M. M. (3) był osobą postronną, niezaangażowaną w konflikt pomiędzy D. T. a K. B.. W świetle ocen społecznych agresywne zachowanie oskarżonego nie znajduje usprawiedliwienia.

Wniosek zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego o wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt IV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku art. 57 a § 1 k.k. jako bezzasadny nie zasługiwał na uwzględnienie.

Nie znalazł Sąd Odwoławczy podstaw do uwzględnienia wniosku apelacji o zmianę zapadłego wobec oskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania karnego.

Ustalone przez Sąd Rejonowy okoliczności przedmiotowe sprawy, negatywnie oceniana sylwetka oskarżonego, wyższy niż nieznaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, wykluczyły możliwość zastosowania doń dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania.

Sąd Rejonowy w procesie orzekania o karze uwzględnił istotne okoliczności mające znaczenie dla przesądzenia o rodzaju i wymiaru kary za poszczególne przypisane oskarżonemu przestępstwa i kary łącznej; brak jest podstaw do jakiejkolwiek ingerencji sądu odwoławczego w rozstrzygnięcie o karze, które to orzeczenie w żadnym razie nie nosi cech niewspółmierności i to w stopniu rażącym.

Wyrok Sądu Rejonowego - jako słuszny - Sąd Okręgowy utrzymał w mocy (art. 437 § 1 k.p.k.).

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 4 i § 17 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych po 420 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, zaś na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych i § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 200 zł.

Andrzej Tekieli Barbara Żukowska Andrzej Wieja