Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 18 maja 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Woli w Warszawie V Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Wioleta Krulikowska

Protokolant Mateusz Dobczyński

przy udziale oskarżyciela publicznego: S. M.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 maja 2015 r. w Warszawie

sprawy R. W.

oskarżonego o czyn z art. 107 § 1 k.k.s.

z urzędu

w przedmiocie umorzenia postępowania

postanawia:

1.  na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. umorzyć postępowanie wobec R. W. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. wobec braku znamion czynu zabronionego;

2.  na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. kosztami procesu obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

R. W. został oskarżony o to, że: w okresie od 25 stycznia 2014 r. do 12 lutego 2014 r., działając czynem ciągłym w wykonaniu tego samego zamiaru, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą S. R. W., w pawilonie nr(...) w ciągu handlowym na terenie Pasażu Handlowego przy ul. (...) w W., wspólnie i w porozumieniu z K. B., urządzał gry na czterech niezarejestrowanych automatach o nazwach (...) o numerze (...), (...) o numerze (...), (...) o numerze (...)i (...) o numerze (...), o których mowa w art. 2 ust. 3 – 5 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r., nr 201, poz. 1540 z późn. zm), bez koncesji w zakresie prowadzenia działalności w zakresie gier na automatach, wbrew art. 6 ust. 1 w zw. z art. 3 w/w ustawy, tj. o czyn z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony R. W. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą S.. W ramach tej działalności w wynajętym pawilonie nr(...) w ciągu handlowym na terenie Pasażu Handlowego przy ul. (...) w W. urządzał gry na czterech automatach o nazwach (...) o numerze (...), (...) o numerze (...), (...) o numerze(...)i (...) o numerze (...).

W dniu 12 lutego 2014 r. funkcjonariusze Urzędu Celnego przeprowadzili przeszukanie wyżej opisanego lokalu, w wyniku którego stwierdzili, że automaty te działają jak typowe automaty hazardowe, tzn. aby rozpocząć na nich grę należało wrzucić do nich pieniądze, które następnie zamieniały się na punkty kredytowe. Urządzenia były podłączone do sieci elektrycznej i gotowe do gry.

(dowody: notatka urzędowa – k. 1, protokół przeszukania – k. 2 – 13, protokół zeznań świadka M. P. – k. 15v, protokół zeznań świadka P. S. – k. 18v – 19, protokoły oględzin – k. 20 – 27, metryka identyfikacji nośnika – k. 28, dane z ewidencji działalności gospodarczej – k. 36, umowa najmu – k. 47, wyjaśnienia oskarżonego K. B. – k. 67, wyjaśnienia oskarżonego R. W. – k. 131)

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd ocenił jako zasadniczo wiarygodny, w sprawie brak jest bowiem dowodów wskazujących na odmienne ustalenia.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 107 § 1 k.k.s. odpowiedzialności karnoskarbowej podlega ten, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny. Wskazany przepis ma charakter blankietowy, co oznacza, że w celu pełnego zdekodowania jego treści odsyła on do przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r., nr 201, poz. 1540 z późn. zm).

W ocenie Sądu, nie budzi wątpliwości, że przepisy art. 6 oraz art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych mają charakter techniczny w rozumieniu art. 1 pkt 11 Dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. (Dz.U.UE.L z 1998 roku Nr 204 poz. 37 z późn. zm.), czego konsekwencją jest, że winny zostać poddane obowiązkowej notyfikacji Komisji Europejskiej, która to procedura bezspornie nie została przez Polskę dochowana.

Europejski Trybunał Sprawiedliwości w orzeczeniu z dnia 19 lipca 2012 r. wydanym w połączonych sprawach C-213/11, C- 214/11 i C 217/11 wskazał na brak możliwości stosowania i to nie tylko przez sądy norm prawnych, które nie zostały notyfikowane, a zostały zawarte w jednostkach redakcyjnych podlegających obowiązkowi notyfikacji.

Nadto, podkreślenia wymaga, że zgodnie z art. 91 ust. 3 Konstytucji RP, prawo stanowione przez organizację międzynarodową, jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez Polskę umowy konstytuującej tę organizację, jest stosowane bezpośrednio i ma pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami.

Dodać należy, że w licznych orzeczeniach ETS zwracał uwagę, że każdy sąd krajowy, mający w ramach swoich kompetencji zastosować przepisy prawa wspólnotowego zobowiązany jest zapewnić pełną skuteczność norm prawa wspólnotowego, nie stosując w razie konieczności wszelkich, nawet późniejszych, sprzecznych z prawem wspólnotowym przepisów ustawodawstwa krajowego (por. m.in. wyrok z dnia 9 marca 1978 r., 106/77 Simmenthal).

Mając zatem na względzie treść powyższych rozważań i konieczność odmowy zastosowania „przepisu technicznego” nienotyfikowanego Komisji, Sąd Rejonowy umorzył postępowanie przeciwko R. W. wobec braku wyczerpania znamion przepisu art. 107 § 1 i k.k.s. w zw. z art. 6 § 1 k.k.s.

Powyższe stanowisko Sądu Rejonowego jest zgodne z poglądami judykatury w tym zakresie (w ten sposób: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2014 r., II KK 55/14, postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2015 r., IX Kz 253/15).

Na marginesie nadmienić należy, że Sądowi Rejonowemu znany jest wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 marca 2015 r., sygn. akt P 4/14, zgodnie z którym Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 14 ust. 1 i art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy z 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych są zgodne z: art. 2 i art. 7 w związku z art. 9 Konstytucji oraz art. 20 i art. 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji. W uzasadnieniu orzeczenia Trybunał Konstytucyjny uznał, że notyfikacja tzw. przepisów technicznych, o której mowa w dyrektywie 98/34/WE i rozporządzeniu w sprawie notyfikacji, nie stanowi elementu konstytucyjnego trybu ustawodawczego.

W ocenie Sądu Rejonowego, orzeczenie to nie ma jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Trybunał Konstytucyjny badał zgodność przepisów ustawy o grach hazardowych z Konstytucją, a nie z prawem unijnym. Nie ulega natomiast wątpliwości, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości oraz polski Trybunał Konstytucyjny nie są wobec siebie sądami konkurującymi i każdy z nich ma odmienne role, na co zwrócił też uwagę Sąd Najwyższy w powoływanym już postanowieniu w sprawie II KK 55/14. Powtórzyć również należy, że takie stanowisko zaprezentował również Sąd Okręgowy w Warszawie w powołanym postanowieniu w sprawie IX Kz 253/15, które zostało wydane już po wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Reasumując, orzeczenie o zgodności zaskarżonych przepisów z Konstytucją nie przesądza oceny o zgodności tych przepisów z dyrektywą unijną oraz następstw uznania tych przepisów za niezgodne z bezpośrednio skutecznym prawem unijnym.

Z tych przyczyn, orzeczono jak w sentencji.

Na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. kosztami procesu obciążono Skarb Państwa.