Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powodowie: K. A. i E. R. prowadzący działalność gospodarczą jako wspólnicy spółki cywilnej (...) s.c. domagali się zasądzenia od pozwanego W. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) kwoty 50.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powodowie podali, że w dniu 24 lipca 2013 r. zamówili u pozwanego mrożoną wieprzowinę zrazową górną, co zostało potwierdzone wystawieniem potwierdzenia zamówienia towaru nr (...). Termin wykonania zamówienia został ustalony przez strony na dzień 5 sierpnia 2013 r., a wykonanie płatności za ten produkt miało nastąpić w terminie 14 dni po jego dostarczeniu. Pozwany nie wykonał zamówienia, a strony ustaliły, iż w przypadku niedostarczenia towaru w wyznaczonym terminie powodowie byli uprawnieni do nałożenia na pozwanego kary umownej w wysokości 50.000,00 zł. Na tej podstawie powodowie obciążyli pozwanego notą księgową nr (...) na kwotę 50.000,00 złotych. Powodowie wezwali pozwanego do zapłaty, a pozwany nie spełnił ich żądania .

W odpowiedzi na pozew pozwany wnosił o odrzucenie pozwu wobec braku zdolności sądowej spółki cywilnej, a w wypadku nie uwzględnienia tego wniosku przez Sąd, pozwany wnosił o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podnosił, iż jako stronę powodową wskazano spółkę cywilną poprzez oznaczenie jej NIP, a spółka cywilna nie posiada zdolności sądowej. Pozwany zaprzeczał twierdzeniom powodów, że między stronami doszło do zawarcia umowy przewidującej karę umowną w wysokości 50.000,00 zł opisaną w zamówieniu nr (...). Pozwany zarzucał, iż na w.w dokumencie nie widnieje jego podpis, co można ustalić poprzez porównanie podpisu z pełnomocnictwa i podpisu na w/w zamówieniu. Pozwany podkreślał, iż ciężar dowodu w tym zakresie obciążał powodów, a pozwany zaprzeczył, aby strony zawarły w/w umowę.

W piśmie procesowym z dnia 27 listopada 2013 r. powodowie wnosili o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka A. G. na okoliczność zawarcia przez strony umowy udokumentowanej zamówieniem nr (...). Powodowie podali, iż prowadzą działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej, więc z tego względu w pozwie wskazano NIP spółki. Powodowie podnosili także, iż zamówienie nr (...) zostało opatrzone pieczęcią firmową pozwanego oraz podpisem wskazującym, że pochodzi od pozwanego. Powodowie podnieśli także, iż ciężar dowodu, że podpis na w/w dokumencie nie pochodzi od pozwanego, obciąża pozwanego, a nie stronę powodową. Powodowie wskazali, iż sprawdzenie autentyczności podpisu pozwanego powinno zostać wykonane przez biegłego grafologa, ale dowód w tym zakresie obciąża pozwanego.

Postanowieniem z dnia 15 maja 2015 r. Sąd odmówił odrzucenia pozwu.

Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 26 maja 2015 r. zasądził od pozwanego solidarnie na rzecz powodów kwotę 50.000 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 9 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz zasądził od pozwanego solidarnie na rzecz powodów koszty procesu w kwocie 4.917 zł.

Sąd Rejonowy ustalił , iż A. G. współpracowała z pozwanym w zakresie nawiązywania kontaktów handlowych przez przedsiębiorstwo pozwanego z kontrahentami. A. G. nie była zatrudniona przez pozwanego na podstawie umowy o pracę, ani nie zawarła z pozwanym umowy o współpracy na piśmie, ale otrzymywała prowizję od zrealizowanych transakcji. W czasie współpracy z pozwanym A. G. prowadziła własną działalność gospodarczą. Na tej podstawie świadek przekazała powodom ofertę, iż pozwany ma do sprzedania elementy wieprzowe. A. G. przekazała zamówienie powodów do sekretariatu przedsiębiorstwa pozwanego. Dane, które stanowiły podstawę do wypełnienia zamówienia świadek otrzymała od pozwanego.

Sąd Rejonowy ustalił nadto, iż zgodnie z zamówieniem nr (...) z dnia 24 lipca 2013 r. powodowie zamówili u pozwanego dostawę 20000,00 kg mrożonej wieprzowiny zrazowej górnej w ilości 25 palet za kwotę 3,13 Euro za 1 kg. Zamówienie miało zostać wykonane do dnia 5 sierpnia 2013 r. do godz. 9.00. Na zamówieniu zostały ustalone także inne warunki dotyczące transakcji , w tym, iż w przypadku niedostarczenia towaru w w/w terminie, sprzedawca (pozwany) zapłaci powodom karę umowną w wysokości 50.000,00 zł. Wieczorem N. P. otrzymała skan zamówienia nr (...) z podpisem pozwanego oraz jego pieczęcią firmową. Przedłożony przez powodów odpis zamówienia nr (...) zawierał podpis świadczący o pochodzeniu od pozwanego oraz pieczęć jego przedsiębiorstwa. Załadunek towaru miał być w Hiszpanii w piątek popołudniu, a dostawa w poniedziałek rano.

Ostatecznie zamówienie nie zostało zrealizowane, pozwany nie dostarczył powodom zamówionych mrożonek.Wobec powyższego powodowie w dniu 5 sierpnia 2013 r. nałożyli na pozwanego karę umowną w wysokości 50.000,00 zł. Na tej podstawie powodowie obciążyli pozwanego notą księgową nr (...) na której oznaczono termin zapłaty w/w kwoty do dnia 8 sierpnia 2013 r. Powodowie wezwali pozwanego do zapłaty w/w kwoty, a pozwany nie spełnił żądania powodów.

Sąd Rejonowy zważył, iż bezzasadny był zarzut pozwanego dotyczący braku zdolności sądowej po stronie powodowej. Na podstawie art. 199 § 1 pkt. 3 k.p.c. Sąd odmówił odrzucenia pozwu, uznając, że powodowie posiadają zdolność sądową. W pozwie jako strona powodowa zostali oznaczeni powodowie: K. A. i E. R. prowadzący działalność gospodarczą jako wspólnicy spółki cywilnej (...) s.c. Fakt, iż podany został NIP spółki, a nie NIP każdego z powodów nie miał w ocenie Sądu żadnego znaczenia dla prawidłowości oznaczenia powodów, którzy jako osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą jako wspólnicy spółki cywilnej posiadali zdolność sądową.

Sąd zważył również, iż zgodnie z art. 483 § 1 k.c. strony mogą zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy. W razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody (art. 484 § 1 k.c.)

Jednak zastrzeżenie kary umownej powoduje modyfikację ogólnych reguł odpowiedzialności w tym sensie, że dla zaistnienia obowiązku zapłaty kary umownej niezbędne jest łączne wystąpienie tylko dwóch przesłanek pozytywnych i niezaistnienie żadnej z przesłanek negatywnych. Pierwszą z przesłanek pozytywnych jest istnienie skutecznego postanowienia umownego, z którego wynika obowiązek świadczenia kary umownej, drugą – niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania lub pojedynczego obowiązku, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność (zob. P. Drapała (w:) System..., s. 963; wyrok SN z dnia 9 lutego 2005 r., II CK 420/04, LEX nr 301769).

W przypadku kary umownej przesłanką uzasadniającą zwolnienie dłużnika z odpowiedzialności z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania jest wykazanie, że przyczyną takiego stanu rzeczy są okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Wobec powyższego, dłużnik zatem będzie zwolniony z obowiązku zapłaty kary umownej, jeżeli wykaże, że przyczyną niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania są okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności (W. Czachórski, Zobowiązania, 2009, s. 350; Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania, 2008, s. 343; T. Wiśniewski (w:) G. Bieniek, Komentarz, t. I, 2007, s. 626).

Sąd zważył także, iż w procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). Innymi słowy ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo (żąda czegoś od innej osoby) obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu (czyli neguje uprawnienie żądającego) obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. W myśl ogólnych zasad procesowych, to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1997 r., II CKN 531/97, LEX nr 496544), a na stronie pozwanej spoczywa obowiązek wykazania, że powodowi jego żądanie nie przysługuje (por. wyrok SN z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06).

Wierzyciel, dla którego zastrzeżona została kara umowna, nie ma obowiązku wykazywać faktu poniesienia szkody oraz że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania nastąpiło na skutek okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność. Dla realizacji przysługującego mu roszczenia o zapłatę kary umownej musi jednak wykazać istnienie i treść zobowiązania łączącego go z dłużnikiem, a także fakt niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (wyrok SN z dnia 7 lipca 2005 r., V CK 869/04, LEX nr 150649).

W niniejszej sprawie powodowie wykazali, iż strony w umowie ustaliły, że w przypadku nie wykonania przez pozwanego zamówienia w terminie powodowie byli uprawnieni do nałożenia na pozwanego kary umownej. Pozwany nie wykazał natomiast, że nie składał zamówienia nr (...), jak również nie wykazał, iż podpis znajdujący się na tym dokumencie nie pochodził od pozwanego.

Sąd Rejonowy podkreślił, iż w/w dokument był opatrzony pieczęcią przedsiębiorstwa pozwanego, a skoro pozwany zaprzeczał prawdziwości podpisu na tym dokumencie, to ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na pozwanym (art. 6 k.c.). Pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie wnosił o powołanie dowodu z opinii biegłego grafologa, więc nie udowodnił zasadności swojego zarzutu.

W ocenie Sądu bez znaczenia był fakt, iż A. G. nie miała zawartej na piśmie z pozwanym umowy o współpracy czy, że nie była pracownikiem pozwanego. Powodowie wykazali, iż A. G. współpracowała z pozwanym, pośredniczyła przy zawieraniu przez pozwanego transakcji handlowych. Pozwany nie przedstawił więc żadnych wniosków dowodowych, których przeprowadzenie pozwoliłoby na zniweczenie argumentów powodów. Tymczasem, samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą, co wynika z przepisu art. 232 k.p.c. (wyrok Sądu Najwyższego z 22 listopada 2001 roku, I PKN 660/00 Wokanda 2002/7-8/44).

Sąd zważył też ,iż pozwany nie zapłacił powodom kary umownej w terminie do spełnienia tego świadczenia, więc popadł w zwłokę z jego spełnieniem (art. 476 k.c.).

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 483 k.c. zasądził od pozwanego na solidarnie rzecz powodów kwotę 50.000,00 zł. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 99 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. W myśl tej zasady strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

W niniejszej sprawie, koszty poniesione przez powoda wyniosły 4.917,00 zł. W powyższej kwocie mieściła się kwota 17,00 zł stanowiąca opłatę skarbową od pełnomocnictwa oraz kwota 3.600,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego na podstawie § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, a także kwota 2.500,00 zł tytułem opłaty od pozwu.

Apelację od rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego wywiódł pozwany.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił;

Naruszenie przepisów postępowania;

-art. 199 § 1 pkt.3 kpc w związku z art. 64 kpc poprzez rozpoznanie sprawy pomimo braku zdolności sądowej strony powodowej, wskazanej w pozwie jako (...) s.c. prowadzące do nieważności postępowania na podstawie art. 379 pkt 2 kpc

-art.217 § 2 kpc w zw. z art. 227 kpc poprzez dopuszczenie i przeprowadzenie przez Sąd dowodu spóźnionego w postaci przesłuchania świadka A. G., którego to dowodu powodowie nie wskazali w pozwie, a dopiero w piśmie przygotowawczym z dnia 27 listopada 2013 r. wobec czego wniosek ten winien zostać oddalony jako spóźniony

-art. 231 kpc poprzez przyjęcie za ustalony fakt zawarcia umowy pomiędzy stronami na podstawie rzekomego podpisu pozwanego na zamówieniu z 24.07.2013 r. podczas gdy pozwany wyraźnie zaprzeczał jakoby podpisał się pod tym zamówieniem, a pozostałe okoliczności sprawy takie jak uzgadnianie wszystkich warunków zamówienia z osobą niezatrudnioną przez pozwanego ani nieposiadajacą od niego umocowania do prowadzenia jego spraw oraz samo wysłanie podpisanego zamówienia drogą elektroniczną z konta pocztowego tej osoby nie pozwalało na wyprowadzenie domniemania faktycznego co do zawarcia umowy przez strony

-art. 232 kpc poprzez przyjęcie że pozwany nie udowodnił , że nie złożył on zamówienia nr (...) oraz, że podpis znajdujący się pod tym zamówieniem nie należy do niego podczas gdy z ogółu okoliczności sprawy wynika, że pozwany nie brał udziału ani w negocjacjach warunków umowy, ani nie wiedział o podpisaniu zamówienia , o czym świadczy chociażby fakt, że zamówienie nie zostało wysłane z jego konta pocztowego, a więc na tej podstawie Sąd I instancji powinien uznać za udowodnione stanowisko pozwanego

-art. 233 kpc poprzez dokonanie swobodnej oceny dowodów i wyprowadzenie wniosków z nich nie wynikających to jest;

1.przyjęcie , że pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy na podstawie przedstawionego przez powodów zamówienia, podczas gdy dowód i sposób jego doręczenia powodom świadczy jedynie o tym, że to A. G. dążyła do zawarcia tej umowy a nie była ona osobą upoważnioną przez pozwanego do zawierania umów w jego imieniu

2.przyjęcie, że A. G. działała zgodnie z wolą i w imieniu pozwanego podczas gdy z jej zeznań wprost wynika, że nie była ona pracownikiem pozwanego, ani nie posiadała umocowania do działania w jego imieniu, niedopuszczalnym było wiec przyjęcie , że umowa negocjowana i finalizowana przez nią jest umową zawartą przez pozwanego

-przyjęcie, że na zamówieniu znajduje się podpis pozwanego, o czym świadczyć ma w ocenie Sądu okoliczność, że obok podpisu jest pieczęć firmowa podczas gdy jedyny wiarygodny podpis pozwanego widnieje pod pełnomocnictwem załączonym do akt przedmiotowej sprawy i porównanie obu tych dokumentów budzi istotne wątpliwości co do wiarygodności podpisu na zamówieniu (...).

-art. 321 kpc poprzez orzeczenie ponad żądanie i nieuprawnione zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów solidarnie należności głównej i kosztów procesu

-art. 328 § 2 kpc poprzez zaistnienie niedopuszczalnych uchybień w uzasadnieniu wyroku w postaci przytoczenia stanu faktycznego nie mającego związku z przedmiotową sprawą – str. 5 uzasadnienia.

Pozwany zarzucił także zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie prawa materialnego to jest;

-art. 6 kc poprzez jego błędne zastosowanie w stosunku do sytuacji procesowej pozwanego, podczas gdy to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności zawarcia umowy

-art. 65 § 1 kc poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że pozwany złożył oświadczenie woli pomimo braku stosownych okoliczności umożliwiających mu złożenie takiego oświadczenia .

Apelujący w przypadku uwzględnienia zarzutu dotyczącego naruszenia art. 199 § 1 pkt 3 kpc w zw. z art. 64 kpc wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku zniesienia postępowania w tym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania pozostawiając temu sądowi rozstrzygniecie o kosztach procesu za I i II instancję.

W przypadku nieuwzględnienia w.w. zarzutu apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu od powodów solidarnie na rzecz pozwanego za I i II instancję .

Powodowie w odpowiedzi na apelację wnieśli o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Apelacja okazała się zasadna w części .

Zgodnie z przepisem art. 378 § 1 kpc Sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania.

Najdalej idącym zarzutem apelującego był zarzut naruszenia art. 199 § 1 pkt 3 kpc w zw. z art. 64 kpc, którego uwzględnienie skutkowałoby właśnie nieważnością postępowania .

Pozwany zarzucił bowiem, iż powodowie w pozwie zostali określeni jako K. A. E. R. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) s.c., przy czym wskazany Nip jest Nip-em spółki cywilnej a zatem powodowie zostali oznaczeni jako spółka cywilna, która nie posiada zdolności sądowej.

Sąd Okręgowy nie podziela tej argumentacji. Przedmiotowy zapis pozwu w sposób jednoznaczny wskazuje , iż stroną niniejszego postępowania jest K. A., E. R. a zatem osoby fizyczne wymienione z imienia i nazwiska, które bezsprzecznie posiadają zdolność sądową zaś oznaczenie ich jako przedsiębiorców było niezbędne dla wykazania gospodarczego charakteru niniejszego postępowania.

Niezasadnym okazał się również zarzut naruszenia art. 217 § 1 kpc w zw. z art. 227 kpc poprzez dopuszczenie i przeprowadzenie spóźnionego dowodu z przesłuchania świadka w osobie A. G..

Dla możliwości przeprowadzenia kontroli instancyjnej niezaskarżalnych postanowień Sądu I instancji ustawa przewiduje bowiem dodatkową przesłankę. Zgodnie z art. 162 kpc warunkiem dopuszczalności powoływania się przez stronę na uchybienia Sądu I instancji przepisom postępowania jest zwrócenie temu sądowi uwagi na te uchybienia poprzez wniesienie o wpisanie stosownego zastrzeżenia do protokołu. Termin do złożenia tego rodzaju zastrzeżenia dla obecnych stron kończy się wraz z zakończeniem posiedzenia lub tez dla nieobecnych –kończy się z zakończeniem najbliższego posiedzenia. Niezłożenie tego zastrzeżenia wyklucza natomiast możliwość późniejszego powoływania się w środkach zaskarżenia na powstałe uchybienia procesowe z wyjątkiem uchybień , które sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu albo w braku zgłoszenia zastrzeżenia z przyczyn niezawinionych przez stronę. Brak winy musi być jednak uprawdopodobniony ( uchwała SN z dnia 27 października 2005 r. IIICZP 55/05, OSNC 2006, Nr 9 poz 144 , wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2006 , V CSK 237/06, Biul. SN 2006, Nr 11, poz. 17) .

Pełnomocnik pozwanego obecny na rozprawie w dniu 4 lutego 2014 r. na której Sąd I instancji dopuścił dowód z przesłuchania świadka G. nie złożył zastrzeżenia do protokołu w trybie art. 162 kpc w zakresie wadliwości dopuszczenia tego dowodu a zatem nie ma prawa powoływania się na ten zarzut w apelacji.

Ponadto zdaniem Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie ocena zgromadzonego materiału dowodowego i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne zostały dokonane przez Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy i zgodny z wytycznymi art. 233 § 1 kpc i brak jest podstaw do podzielenia stanowiska apelującego odnośnie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów . W konsekwencji za nieuzasadniony uznać należy zarzut obrazy art. 233 § 1 kpc W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, który Sąd Okręgowy podziela, iż dla skuteczności zarzutu naruszenia tego przepisu konieczne jest wykazanie, że sąd pierwszej instancji uchybił podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych dowodów, tj. zasadom logicznego myślenia, doświadczenia życiowego, właściwego kojarzenia faktów lub też nie uwzględnił całokształtu zebranego materiału dowodowego bądź przeprowadził dowody z naruszeniem przepisów procedury cywilnej (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05,Lex nr 172176 i z dnia 13 października 2004 r., III CK 245/04, Lex nr 174185).

W szczególności rację ma Sąd Rejonowy , iż bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy był fakt, iż A. G. nie miała zawartej z pozwanym pisemnej umowy o współpracę ani też nie była jego pracownikiem. Powodowie zeznaniami świadka G. udowodnili bowiem, że współpracowała ona z pozwanym , pośredniczyła przy zawieraniu przez pozwanego transakcji handlowych za co otrzymywała prowizję a pozwany nie zgłosił żadnych wniosków dowodowych, których przeprowadzenie pozwoliłoby na zniweczenie argumentacji powodów.

Prawidłowe było także stanowisko Sądu Rejonowego, iż skoro dokument zamówienia zawierał podpis pozwanego i jego pieczęć firmową to skoro pozwany zaprzeczał prawdziwości podpisu na tym dokumencie to ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na pozwanym. W konsekwencji zarzuty apelacji dotyczące naruszenia przepisu art. 6 kc i 65 kc okazały się niezasadne.

Rację ma natomiast apelujący, iż Sąd Rejonowy zasądzając należność główną jak i koszty postępowania solidarnie na rzecz powodów wobec braku takiego żądania w pozwie orzekł ponad żądanie pozwu i w tym zakresie Sąd Odwoławczy dokonał stosownej korekty wyroku.

Na koniec trzeba tez zauważyć, iż pozwany nie podniósł w apelacji żadnych argumentów, które mogłyby stanowić podstawę do miarkowania zasądzonej kary umownej.

Z opisanych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w pkt. I. zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 50.000 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 9 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz w pkt. II. zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 4.917 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W pozostałym zakresie Sąd Odwoławczy na podstawie art. 385 kpc apelację oddalił a także zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 1.200 zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję ( art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc w zw. z § 6 pkt. 5 i § 12 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państw kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu).

Elżbieta Kala Wojciech Wołoszyk Ewa Gatz – Rubelowska