Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2015 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa R. S. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Zakładu Karnego w (...)

o zapłatę

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 2 czerwca 2015 r., sygn. akt I C 567/13

1)  oddala obie apelacje;

2)  zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa 120 (sto dwadzieścia) złotych z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego;

3)  przyznaje od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Katowicach) na rzecz adwokata R. S. (2) 147,60 (sto czterdzieści siedem i 60/100) złotych w tym 27,60 (dwadzieścia siedem i 60/100) złotych podatku od towarów i usług, z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

IACa 807/15

UZASADNIENIE

Powód R. S. (1) wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego Skarbu Państwa - Dyrektora Zakładu Karnego w (...) kwoty 250.000zł tytułem zadośćuczynienia.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Katowicach:

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.000zł ;

2.  w pozostałej części powództwo oddalił;

3.  odstąpił od obciążenia powoda kosztami sądowymi z zasądzonego roszczenia;

4.  nie obciążył powoda kosztami procesu;

5.  przyznał adwokatowi R. S. (2) od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Katowicach kwotę 147,60zł z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

Rozstrzygnięcie powyższe Sąd oparł na następujących ustaleniach i zważeniach ( w zakresie istotnym z uwagi na przedmiot zaskarżenia):

Powód R. S. (1) przebywa w Zakładzie Karnym w R.. W Zakładzie Karnym w (...) przebywał od 7 grudnia 2010r. do 4 lipca 2013r. Przez cały ten okres był osadzony w celach o powierzchni 9,2m ² z dwoma innymi osobami. Powód był zatrudniony w tej placówce penitencjarnej nieodpłatnie od 18 października 2011r. do 30 listopada 2011r. i odpłatnie od 1 grudnia 2011r. do 20 lutego 2013r. jako osoba roznosząca posiłki. Odwołanie powoda z tego stanowiska było podyktowane względami bezpieczeństwa, bowiem niektórzy z osadzonych odmawiali przyjmowania posiłków przez niego roznoszonych. Powód nie składał żadnych pisemnych skarg. W Zakładzie Karnym w (...) kontynuowano jego leczenie psychiatryczne, bo był już w trakcie stosowanej terapii farmakologicznej. Zgłaszał zaburzenia snu, podawał nerwowość „w związku ze sprawami sądowymi”. Z porad lekarza psychiatry korzystał często z powodu zaburzeń adaptacyjnych.

Funkcjonariusze GISW (grupy interwencyjnej służby więziennej) w Zakładzie Karnym w (...) w stosunku do osadzonych zachowywali się prowokacyjnie, byli wobec nich aroganccy, agresywni i wulgarni. W związku z takim ich postępowaniem osadzeni składali skargi do administracji pozwanego oraz kierowali do Prokuratury Rejonowej w B. zawiadomienia o popełnieniu na ich szkodę przestępstwa. W okresie od grudnia 2010r. do lipca 2013r. w Prokuraturze Rejonowej w B. zarejestrowano 109 spraw dotyczących naruszenia nietykalności cielesnej, znęcania, kierowania gróźb pod adresem osób osadzonych w Zakładzie Karnym w (...) przez funkcjonariuszy służby więziennej. W 54 takich sprawach odmówiono wszczęcia dochodzenia, 51 umorzono, a 3 po wszczęciu śledztwa pozostają w toku. W 2011r. powód po powrocie z badań w szpitalu w B. podczas przeszukania został pobity przez dwóch funkcjonariuszy GISW pozwanego. Był przez nich kopany po udach. Jego obrażenia – krwiaki na nogach widział świadek J. P.. Na zachowanie tych funkcjonariuszy powód złożył skargę, ale ją wycofał, gdyż zagrożono mu, że zostanie pozbawiony pracy roznoszącego posiłki. Wskutek szykan i agresji funkcjonariuszy SW powód był nerwowy i sam miał niekontrolowane wybuchy agresji, dlatego korzystał z pomocy lekarza psychiatry.

W świetle informacji Prokuratury Rejonowej w B. o ilości zarejestrowanych spraw dotyczących naruszenia nietykalności cielesnej, znęcania, kierowania gróźb pod adresem osób osadzonych w Zakładzie Karnym w (...) przez funkcjonariuszy służby więziennej, Sąd dał wiarę zeznaniom świadków J. P., D. P., A. S., J. H. (1), że powód został pobity przez funkcjonariuszy GISW oraz, że był przez nich szykanowany i poniżany.

Lekarz psychiatra G. C. w opinii z dnia 16 kwietnia 2014r. i uzupełniającej z dnia 2 lipca 2014r. stwierdziła, że powód w chwili obecnej nie zdradza zaburzeń psychicznych i nie wymaga pomocy psychiatry. Zaburzenia adaptacyjne występowały u niego jedynie w trakcie

pobytu w Zakładzie Karnym w (...), a zatem miały ścisły związek z jego pobytem w tej placówce.

Sąd Okręgowy uznał, że powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

W okresie objętym żądaniem pozwu, powód przez cały czas osadzony był w celach, w których powierzchnia przypadająca na skazanego, wynosiła nie mniej niż 3 m ². Natomiast pozostałe ograniczenia praw i wolności, na które uskarża się powód są typowe dla osób odbywających karę pozbawienia wolności.

Niewątpliwie jednak podjęte wobec powoda przez funkcjonariuszy GISW pozwanego w 2011r. działania w postaci pobicia go, poniżania, szykanowania i zastraszania wykroczyły poza dolegliwości związane bezpośrednio z pozbawieniem go wolności. Były bowiem jedną z przyczyn stwierdzonych u niego zaburzeń adaptacyjny, a zatem skutkowały naruszeniem jego dóbr osobistych w postaci zdrowia i godności. Działania te bezsprzecznie należało uznać za bezprawne, a to powoduje, że przesłanki roszczenia powoda opartego o przepis art.24kc zostały w tym zakresie spełnione. W tym stanie rzeczy, powód co do zasady zasługiwał na ochronę.

Biorąc pod uwagę powyższe wskazówki oraz rozmiar i intensywność doznanej przez powoda krzywdy związanej wyłącznie z poniżającym go zachowaniem funkcjonariuszy GISW pozwanego, zakres i stopień negatywnych dla niego konsekwencji wynikających z dokonanego naruszenia dobra osobistego w postaci godności, a przede wszystkim zdrowia psychicznego, ale i to, że w chwili obecnej przebywając w Zakładzie Karnym w R. nie zdradza on już przejawów zaburzeń psychicznych i nie wymaga pomocy psychiatry, Sąd Okręgowy uznał, iż zadośćuczynienie pieniężne w kwocie 250.000zł jest zdecydowanie wygórowane i dlatego powództwo ponad kwotę 10.000zł oddalił. W ocenie Sądu zasądzona kwota 10.000zł nie jest symboliczna, ma kompensacyjny charakter, spełnia funkcję represyjną wobec sprawcy naruszenia i utrzymuje się w rozsądnych granicach, gdyż jest adekwatna do rozmiaru i intensywności krzywdy doznanej przez powoda, odpowiada aktualnym warunkom oraz przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Podstawą prawną rozstrzygnięcia były art. 24 § 1 kc i art. 448 kc w związku z art. 417 kc. O kosztach procesu w punkcie 4 wyroku orzeczono na mocy art. 102 kpc, który wyraża zasadę słuszności w orzekaniu o kosztach, stanowiąc wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Szczególne znaczenie dla możliwości jego zastosowania ma ocena zachowania się stron z punktu widzenia zasad współżycia społecznego. Zdaniem Sądu Okręgowego, w rozpatrywanej sprawie tak zasady współżycia społecznego, jak i stan majątkowy oraz szczególna sytuacja życiowa powoda zastosowanie tej zasady w pełni uzasadniały.

Powód wniósł apelację od powyższego wyroku, zaskarżając go w części, a to w zakresie pkt. 2 (tj. w części w jakiej oddalono nim powództwo ponad kwotę 10.000 zł) i wniósł o:

1.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 250.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od daty wniesienia pozwu;

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych lub przyznanie pełnomocnikowi powoda od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej mu z urzędu;

ewentualnie o:

3.  uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

• naruszenie prawa procesowego, a to art. 233 k.p.c., polegające na bezpodstawnym przyjęciu, iż zasądzona na rzecz powoda tytułem zadośćuczynienia kwota 10.000 zł jest adekwatna do rozmiaru i intensywności krzywdy doznanej przez powoda, odpowiada aktualnym warunkom oraz przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, a zarazem nie jest symboliczna, ma kompensacyjny charakter i spełnia funkcję represyjną wobec sprawcy naruszenia, podczas gdy w istocie rzeczy zadośćuczynienie w w/w kwocie pozostaje rażąco zaniżone i nie spełnia żadnej ze wskazanych przez Sąd I instancji funkcji.

Pozwany także wywiódł apelację od przedmiotowego wyroku. Zaskarżył go w części tj. w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w pkt 1 orzeczenia - zasądzającego na rzecz powoda kwotę 10.000 zł,

-

w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w pkt 3 orzeczenia - odstąpienia od obciążenia powoda kosztami procesu.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie prawa procesowego w postaci:

a)  art. 233 § 1 kpc w zw. z art. 232 i 299 kpc poprzez dokonanie błędnego

ustalenia, opartego w szczególności o zeznania samego powoda, że został on pobity przez funkcjonariuszy służby więziennej oraz był przez nich poddawany szykanom, zastraszany, a także poniżany, jak również przez zaniechanie wszechstronnego rozważenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego

b)  art. 102 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że powód jako strona przegrywająca proces w znacznej części nie jest zobowiązany do zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego,

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj:

a)  art. 23 kc i 24 § 1 kc w zw. z art. 448 kc i art. 361 § 2 kc poprzez przyjęcie,

iż w realiach rozpoznawanej sprawy pozwany naruszył dobro osobiste strony powodowej w postaci zdrowia i godności, co uzasadniało zasądzenie na rzecz powoda zadośćuczynienia pieniężnego,

b)  art. 448 k.c. poprzez przyjęcie, iż zasądzona przez Sąd I instancji kwota zadośćuczynienia jest kwotą odpowiednią w rozumieniu przywołanego przepisu.

Mając powyższe na uwadze pozwany wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 1 i 3 sentencji wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed sądem I instancji według norm przepisanych,

w przypadku nieuwzględnienia powyższego wniosku wniósł o:

2.  uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

Sąd Apelacyjny zważył:

Apelacje obu stron były bezzasadne i jako takie podlegały oddaleniu.

Rozważania rozpocząć należy od apelacji pozwanego, jako dalej idącej niż apelacja powoda, skoro kwestionuje ona zasądzone roszczenie co do zasady i postuluje zmianę zaskarżonego wyroku przez całkowite oddalenie powództwa.

Pozwany zarzucił, iż Sąd pierwszej instancji naruszył przepisy prawa procesowego dotyczące postępowania dowodowego dokonując błędnego ustalenia, że powód został pobity przez funkcjonariuszy służby więziennej oraz był przez nich poddawany szykanom, zastraszany i poniżany. Zarzut ten nie zasługiwał na podzielenie.

Wbrew wywodom apelującego pozwanego, podstawą ustaleń Sądu Okręgowego w powyższym zakresie nie były wyłącznie zeznania samego powoda. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd oparł się również na zeznaniach J. P., D. P., A. S. i J. H. (1), a zeznania wszystkich tych świadków i powoda rozważył Sąd pierwszej instancji w kontekście informacji o ilości doniesień, jakie wpłynęły do Prokuratury Rejonowej w B. w okresie od grudnia 2010 roku do lipca 2013 roku, a które dotyczyły naruszenia nietykalności cielesnej, znęcania się, kierowania gróźb pod adresem osób osadzonych w Zakładzie Karnym w (...) przez funkcjonariuszy służby więziennej. Zarejestrowano 109 takich spraw.

Sąd Okręgowy dokonał zatem oceny szerszego materiału dowodowego, pochodzącego zarówno ze źródeł osobowych, jak i z obiektywnych danych statystycznych dotyczących pracy Prokuratury. W efekcie uznał zeznania powoda i zawnioskowanych przez niego świadków co do nagannego i niezgodnego z prawem zachowania się funkcjonariuszy Zakładu Karnego w (...) wobec osadzonych, a także faktu, iż doszło do pobicia przez nich powoda - za wiarygodne.

Nie ma racji skarżący pozwany twierdząc, że Sąd Okręgowy wykroczył przy tym poza ramy swobodnej oceny dowodów wynikające z art. 233 § 1 k.p.c. Zeznania powoda i wymienionych wyżej świadków były zgodne co do tego, że funkcjonariusze przedmiotowej jednostki penitencjarnej stosowali wobec osadzonych przemoc fizyczną i psychiczną. D. P. relacjonował, że jemu samemu grozili pobiciem, i że osobiście był świadkiem jak dwóch funkcjonariuszy głosiło poglądy rasistowskie. Według A. S. funkcjonariusze stosowali prowokację i pobicia osadzonych. J. H. (1) stwierdził, że „ ze strony funkcjonariuszy cały czas była agresja”. Prowokowali oni osadzonych, na przykład ubliżając im (zeznania wymienionych świadków - k.165,243-244,325,404 akt). Powyższa zbieżność zeznań podlegała dalszej ocenie w kontekście tego, że aż 109 osadzonych zdecydowało się skierować do Prokuratury doniesienie o nagannych zachowaniach funkcjonariuszy Zakładu Karnego w (...) w tym samym okresie. Przyjęcie przez Sąd Okręgowy, iż uwiarygadnia to zgodne relacje powoda i osób, które także osadzone były w przedmiotowej jednostce penitencjarnej, nie może być uznane za sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, wobec czego taki sposób wnioskowania i oceny miarodajności zeznań świadków oraz stron jest prawidłowy.

Pozwany pomija w swojej apelacji to, że zeznania zawnioskowanych przez powoda świadków były zgodne i wzajemnie się uzupełniające oraz potwierdzały zeznania samego powoda co do zachowania funkcjonariuszy więziennictwa - bezzasadnie twierdząc równocześnie, że zarzuty dotyczące złego traktowania samego powoda nie zostały niczym poparte. Nie można zgodzić się z pozwanym. Po pierwsze, przeczą temu przytoczone wyżej zeznania świadka J. H. (1), iż w stronę powoda były kierowane groźby, że zostanie pobity. Po drugie, fakt, że pozostali świadkowie opisali zachowanie funkcjonariuszy służby penitencjarnej generalnie, a nie jako skierowane bezpośrednio do osoby powoda, nie pozbawia tych zeznań miarodajności w sprawie. Słusznie bowiem przyjął Sąd Okręgowy, że skoro niewłaściwe działania funkcjonariuszy więziennictwa były znane i zostały opisane przez kilku świadków, ponadto nie jako incydentalne lecz stałe i powszechne elementy postępowania, co dodatkowo potwierdzają skargi osadzonych złożone do Prokuratury, to uprawdopodabnia to w wystarczającym stopniu twierdzenie powoda, iż on także doznał tego rodzaju bezprawnych poczynań. Powyższe uwagi o dopuszczalności oceny wiarygodności zeznań strony w kontekście wymowy innych dowodów odnoszą się także do zarzutów pozwanego, iż żaden ze świadków nie był osobiście obecny przy tym jak powód miał być pobity przez funkcjonariuszy. Przesłuchane w sprawie osoby osadzone w Zakładzie Karnym w (...) słyszały od innych, że pobicie powoda miało miejsce, „ mówiło się o tym”. W świetle zasad doświadczenia życiowego zasadnym jest przyjęcie, że pobicie osadzonego nie musiało odbyć się na oczach współosadzonych. J. H. (2) słyszał, jak powodowi grożono pobiciem, a J. P. powód pokazywał krwiaki na nogach jako skutek takiego pobicia.

Przedstawione przez powoda wyjaśnienia, dlaczego wycofał skargę na pobicie go przez funkcjonariuszy służby penitencjarnej, wbrew wywodom apelacji pozwanego nie jest nieprawdopodobne. W warunkach więziennych wykonywanie pracy przy roznoszeniu posiłków ma duży walor. Jeśli powodowi zagrożono, że zostanie tej pracy pozbawiony, mogło to spowodować wycofanie przez niego skargi. Podnosząc, że w dokumentacji medycznej powoda nie ma informacji o zgłoszeniu przez niego dolegliwości związanych z pobiciem, pozwany pomija, iż powód zeznał, że po pobiciu domagał się, by zaprowadzono go do lekarza lecz spotkał się z odmową popartą wyjaśnieniem, że w tym momencie lekarza w zakładzie karnym nie ma (zeznanie powoda –k.166 akt). Z książki zdrowia powoda ( k.122-124 akt) i opinii biegłej psychiatry G. C. ( k.186-187 akt) wynika natomiast, że powód leczony był podczas pobytu w Zakładzie Karnym w (...) psychiatrycznie z rozpoznaniem reakcji sytuacyjnej - problemów ze snem, niepokojami, drażliwością. Znamienne jest, że problemy te ustały po opuszczeniu przez powoda wymienionej placówki penitencjarnej. ( vide- psychiatryczna opinia uzupełniająca-k.202 akt). Powód zeznał, że zgłosił się do psychiatry, gdyż wskutek szykan funkcjonariuszy służby więziennej był bardzo nerwowy i miał niekontrolowane wybuchy agresji.

Tak więc, zdaniem Sądu Apelacyjnego ze zgromadzonego materiału dowodowego Sąd Okręgowy wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, a ocena Sądu I instancji nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów.

Prawidłowość ustaleń faktycznych prowadzi do oceny, iż bezzasadnie zarzucił pozwany Sądowi pierwszej instancji błędne zastosowanie art. 23 kc i art. 24 kc w zw. z art. 448 kc. W pełni prawidłowo przyjął bowiem Sąd Okręgowy, że przedmiotowe bezprawne postępowanie funkcjonariuszy więziennictwa w stosunku do powoda stanowiło naruszenie jego dóbr osobistych w postaci godności i zdrowia. Wyzywanie, ubliżanie, grożenie, zastraszanie, pobicie - w sposób oczywisty powodowały taki skutek.

Nie zasługiwał na podzielenie także zarzut apelacji pozwanego o nadmiernej wysokości zasądzonego na rzecz powoda zadośćuczynienia.

Podkreślić należy, że ponieważ sąd meriti dysponuje pełną swobodą decyzyjną przy określeniu, jaka suma zadośćuczynienia zapewni w okolicznościach danej sprawy pełną rekompensatę krzywdy doznanej przez osobę poszkodowaną czynem niedozwolonym, w orzecznictwie panuje zgodny pogląd , że korygowanie przez sąd drugiej instancji zasądzonego zadośćuczynienia może mieć miejsce tylko wtedy, gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, mających wpływ na jego wysokość, jest ono niewspółmiernie nieodpowiednie, tj. albo rażąco wygórowane, albo rażąco niskie (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2004 r., I CK 219/04, LEX nr 146356, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 27 września 2012 r., I ACa 607/12, LEX nr 1223370, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 26 czerwca 2013 r. ,IACa 253/13,LEX nr 1353605). Zarzut niewłaściwego określenia wysokości zadośćuczynienia mógłby być uwzględniony , gdyby nie zostały wzięte pod uwagę wszystkie istotne kryteria, wpływające na tę postać kompensaty, bądź też gdyby sąd uczynił jedno z wielu kryteriów, decydujących o wysokości zadośćuczynienia, elementem dominującym (vide - wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2000 r. III CKN 536/98 ,LEX 6942276, z dnia 18 kwietnia 2002 r. II CKN 605/00 , LEX 484718 i z dnia 26 września 2002 r. III CKN 1037/00, LEX 56905, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 2 lipca 2013 r.,I ACa 199/13 , LEX nr 1339380).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, w niniejszym przypadku rażąca nadmierność zadośćuczynienia nie zachodzi. Wbrew twierdzeniom apelującego pozwanego, Sąd Okręgowy nie przyjął, że powód doznał krzywdy w postaci trwałego uszczerbku psychicznego. Zgodnie z wymową materiału dowodowego przyjął Sąd natomiast, że naruszanie dóbr osobistych w czasie pobytu powoda w Zakładzie Karnym w (...) powodowało u niego wówczas problemy emocjonalne, które leczył u więziennego psychiatry. Niezależnie od tego, oczywistym jest, że długotrwałe doznawanie upokarzania, zastraszania, wywołuje u każdego cierpienie psychiczne, zaś naruszenie nietykalności fizycznej, a nawet zdrowia przez pobicie powoduje krzywdę zarówno psychiczną, jak i fizyczną. Ocena Sądu Okręgowego, iż z uwagi na rozmiar tej krzywdy adekwatnym będzie zadośćuczynienie w wysokości 10.000 zł, dokonana w ramach dyskrecjonalnej oceny sędziowskiej, zasługuje na podzielenie, gdyż argumentacja apelacji pozwanego nie zdołała wykazać nadmierności tego świadczenia w stopniu rażącym.

Nie zachodziły podstawy do uwzględnienia zarzutu pozwanego dotyczącego rozstrzygnięcia z punktu 4. zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym nie obciążono powoda kosztami procesu na mocy art. 102 kpc. Podzielić należy ocenę Sądu Okręgowego, że w niniejszym przypadku zachodził przypadek szczególnie uzasadniony w rozumieniu tego przepisu, przede wszystkim z powodu przedmiotu sprawy i zasad współżycia społecznego, skoro powód (zasadnie, jak wynika z końcowego rozstrzygnięcia), dochodził wyrównania krzywdy wywołanej naruszaniem jego praw przez funkcjonariuszy państwowych.

Także apelacja powoda, dotycząca tylko wysokości zasądzonego zadośćuczynienia, nie była zasadna i podlegała oddaleniu.

Przeciwnie niż pozwany, powód zarzucał, iż przedmiotowe świadczenie jest zbyt niskie i powinno wynieść 250.000 zł. Poglądu tego nie sposób podzielić. Tak, jak przyznana powodowi suma 10.000 zł nie jest rażąco nadmierna, tak samo nie może być uznana za rażąco zaniżoną. Poza relacją świadka J. P. o krwiakach na nogach powoda, Sądowi nie przedstawiono innych dowodów, z których wynikałby większy uszczerbek na zdrowiu poniesiony przez powoda na skutek przedmiotowego pobicia go przez funkcjonariuszy więziennictwa. Co do krzywdy w postaci reakcji sytuacyjnej, to wskazane wyżej jej objawy, wynikające z adnotacji w książce zdrowia powoda, także nie przemawiają za określeniem wyższej niż zasądzona kwoty zadośćuczynienia. Nerwowość powoda i jego kłopoty ze snem leczone były farmakologicznie, brak dowodów na dalej idące objawy złego samopoczucia, problemy te definitywnie minęły, nie doszło zatem do trwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym. Żądana przez skarżącego suma 250.000 zł jest nieadekwatna do wymienionego zakresu jego krzywdy postrzeganego obiektywnie; niewątpliwie powód wycenił ją zgodnie z własnymi, subiektywnymi odczuciami. Dyskrecjonalna ocena sędziowska dokonana przez Sąd pierwszej instancji zasługuje na podzielenie.

Wobec powyższego, apelacje obu stron jako bezpodstawne podlegały oddaleniu. Sąd Apelacyjny orzekł więc jak w punkcie 1) sentencji, na mocy powołanych wyżej przepisów prawa materialnego oraz art. 385 kpc. O kosztach postępowania apelacyjnego należnych pozwanemu od powoda rozstrzygnięto w punkcie 2) na zasadzie art. 98 kpc w zw. z art. 391§1 kpc oraz § 11 pkt.25 w zw. z §13 ust. 1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j.Dz.U. z 2013 r., poz.461) w zw. z art.99 kpc. Podstawą orzeczenia zawartego w punkcie 3) sentencji były § 11 pkt. 25 w zw. z §13 ust. 1 pkt. 2 w zw. z §2 ust.3 powołanego rozporządzenia.

SSO Ewa Solecka SSA Ewa Tkocz SSA Anna Bohdziewicz