Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Wołominie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Robert Żak

Protokolant: Dominika Witkowska

w obecności Prokuratora: nie stawił się, zawiadomiony prawidłowo

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2015 r.

sprawy A. K. (1)

urodzonego (...) w W.,

syna S. i C. z domu L.

oskarżonego o to, że:

w dniu 24 maja 2015 roku o godzinie 16:35 w miejscowości P. na ulicy (...) powiatu (...), woj. (...), będąc w ruchu lądowym, kierował po drodze publicznej samochodem osobowym marki H. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, gdzie badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu przeprowadzone urządzeniem (...) dały następujące wyniki: o godzinie 17:11 – 1,17 mg/l, o godzinie 17:14 – 1,19 mg/l i o godzinie 17:30 – 1,09 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc wcześniej tj. w dniu 10.10.2014 roku prawomocnie skazanym przez Sąd Rejonowy w Wołominie sygnatura akt II K 149/14 za kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, tj. o czyn z art. 178a § 4 k.k.

orzeka:

I.  oskarżonego A. K. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 24 maja 2015 roku o godzinie 16:35 w miejscowości P. na ulicy (...) powiatu (...), woj. (...), będąc w ruchu lądowym, kierował po drodze publicznej samochodem osobowym marki H. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, gdzie badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu przeprowadzone urządzeniem (...) dały następujące wyniki: o godzinie 17:11 – 1,17 mg/l, o godzinie 17:14 – 1,19 mg/l i o godzinie 17:30 – 1,09 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc wcześniej prawomocnie skazanym przez Sąd Rejonowy w Wołominie wyrokiem z dnia10 października 2014 roku sygn. akt II K 149/14 za kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, przy czym czynu tego dopuścił się w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów samochodowych orzeczonego ww. wyrokiem, czym wyczerpał dyspozycję występku z art. 178a § 4 k.k. i za to na ww. podstawie skazuje go i wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio;

III.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

II K 579/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodnego zgromadzonego w niniejszej sprawie, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 maja 2015 r. A. K. (1) spożył bliżej nieokreśloną ilość alkoholu, a następnie wsiadł za kierownicę samochodu marki H. (...) o nr rej. (...), uruchomił silnik i włączył się nim do ruchu ulicznego. Przed godziną 16:35 będąc w stanie nietrzeźwości poruszał się wskazanym wyżej pojazdem po ul. (...) w miejscowości P.. O godzinie 16:35 A. K. (1) został zatrzymany do kontroli drogowej przez pełniących służbę funkcjonariuszy Policji, którzy wcześniej uzyskali informację, iż kierujący tym pojazdem może znajdować się w stanie nietrzeźwości. A. K. (1) został przewieziony do Komendy Powiatowej Policji w W., gdzie został poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu przy pomocy urządzenia (...). Badanie przeprowadzone o godzinie 17:11 wykazało u A. K. (2) 1,17 mg/l, o godzinie 17:14 - 1,19 mg/l, zaś o godzinie 17:30 - 1,09 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. A. K. (1) był uprzednio prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 10 października 2014 r. sygn. II K 149/14 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości został skazany na karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania w tym okresie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym. Ponadto na podstawie art. 42 § 2 k.k. sąd orzekł wobec A. K. (1) zakaz prowadzenia pojazdów samochodowych w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym na okres 3 (trzech) lat. Wyrok uprawomocnił się z dniem 4 listopada 2014 r.

Przedstawiony powyżej stan faktyczny sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonego (k. 27, k. 49), zeznań świadka K. O. (k. 9), protokołu badania trzeźwości i świadectwa wzorcowania (k. 2-3), powiadomienia z załącznikami (k. 5-7), karty karnej (k. 17,20, 43-44), informacji z ewidencji kierowców (k. 28), sprawozdania z wywiadu środowiskowego kuratora wraz z załącznikami (k. 45-48).

A. K. (1) na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień (k. 27).

W toku postępowania jurysdykcyjnego oskarżony również przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i odmówił składania dalszych wyjaśnień (k. 49). A. K. (1) w toku rozprawy głównej potwierdził treść odczytanych mu wyjaśnień, które złożył w trakcie dochodzenia.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy jest kompletny i wystarczający do prawidłowego rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności karnej oskarżonego. Materiał ten w pełni pozwala na ustalenie, że oskarżony A. K. (1) dopuścił się zarzucanego mu występku z art. 178a § 4 k.k.

Za w pełni wiarygodne sąd uznał oświadczenia oskarżonego, który zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i postępowania sądowego przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Oczywistym w przekonaniu sądu jest, że gdyby oskarżony nie dopuścił się tego czynu, nie przyznałby się do jego popełnienia. Miał on bowiem pełną świadomość poważnych konsekwencji karnych w wypadku uznania go za winnego popełnienia przedmiotowego przestępstwa.

Również na przymiot wiarygodności zasługiwały zeznania funkcjonariusza Policji K. O., który w dniu 24 maja 2015 r. brał udział w kontroli drogowej w wyniku której stwierdzono, po przewiezieniu A. K. (1) do Komendy Powiatowej Policji w W., że oskarżony kierował samochodem znajdując się w stanie nietrzeźwości. W swoich zeznaniach K. O. opisał przebieg kontroli drogowej z udziałem A. K. (1), jak również późniejsze przewiezienie oskarżonego do Komendy Powiatowej Policji w W.. Zeznania K. O. sąd uznał za spójne, logiczne i korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach przedmiotowej sprawy, a nadto przyczyniły się one w znacznym stopniu do ustalenia stanu faktycznego przedmiotowej sprawy.

Sąd nie miał także podstaw, aby kwestionować prawidłowość przeprowadzonych badań oskarżonego na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu ani rzetelności protokołu sporządzonego z tych czynności. Badanie przeprowadzono bowiem sprawnym urządzeniem pomiarowym posiadającym ważne świadectwo legalizacji (k. 3). Protokół sporządzono natomiast w sposób fachowy i odpowiadający wymogom proceduralnym. Nadto do protokołu załączono wydruki z A. opatrzone własnoręcznym podopisem oskarżonego (k. 2 – protokół).

Ponadto sąd posiłkował się w przedmiotowej sprawie kwestionariuszem wywiadu środowiskowego, z którego wynika, iż oskarżony A. K. (1) oświadczył kuratorowi, że nie nadużywa obecnie alkoholu, zaś w przeszłości uczęszczał do poradni uzależnień (k.45-47).

Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, dla których można byłoby zakwestionować wiarygodność dokumentów zgromadzonych w toku niniejszej sprawy. Nadmienić w tym miejscu należy, że dokumentów tych nie kwestionowała żadna ze stron.

Mając na względzie powyższe rozważania w kontekście analizy materiału dowodowego ocenianego swobodnie, Sąd doszedł do przekonania, że zarówno sprawstwo i wina oskarżonego jak i okoliczności popełnienia czynu nie budzą jakichkolwiek wątpliwości.

Dla przypisania odpowiedzialności karnej za występek opisany w art. 178 a § 4 k.k. niezbędne jest ustalenie, że sprawca, będąc uprzednio prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, ponownie prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości. Zgodnie natomiast z art. 115 § 16 pkt 2 k.k. stan nietrzeźwości zachodzi wówczas gdy zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

W przedmiotowej sprawie nie ulega żadnej wątpliwości, że oskarżony znajdował się w czasie objętym zarzutem w stanie nietrzeźwości. Wskazują na to bezspornie wyniki badań oskarżonego na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, które wykazały kolejno – 1,17 mg/l (godz. 17:11), 1,19 mg/l (godz. 17:14) i 1,09 mg/l (godz. 17:30). Powyższa konkluzja prowadzi do logicznego wniosku, iż w chwili gdy oskarżony prowadził samochód H. (...) o nr rej. (...) na ul. (...) w miejscowości P. (w ruchu lądowym) znajdował się w stanie nietrzeźwości. Nie budzi również wątpliwości fakt, iż A. K. (1) był uprzednio prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. Jak bowiem wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, A. K. (1) wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 10 października 2014 r. został skazany na karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania w tym okresie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym za popełniony w dniu 21 lutego 2014 r. czyn z art. 178a § 1 k.k. Ponadto na podstawie art. 42 § 2 k.k. sąd orzekł wobec A. K. (1) zakaz prowadzenia pojazdów samochodowych w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym na okres 3 (trzech) lat. Wskazany wyżej wyrok uprawomocnił się z dniem 4 listopada 2014 r, zatem nie budzi wątpliwości, iż A. K. (1) kierował samochodem marki H. (...) o nr rej. (...) na ul. (...) w miejscowości P., w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów samochodowych, orzeczonego wskazanym powyżej wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie.

W kontekście powyższych rozważań Sąd uznał, że wina oskarżonego i okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą najmniejszych wątpliwości. W związku z powyższym Sąd wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności jako najbardziej adekwatną do stopnia zawinienia sprawcy jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu. Zgodnie z art. 69 § 1 k.k. Sąd może zawiesić wykonanie kary jedynie w sytuacji, gdy jest przekonany, że skorzystanie z takiej możliwości będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, w szczególności dla zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Prognozę kryminologiczną zgodnie z art. 69 § 2 k.k. ustala się w oparciu o postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Dotychczasowy sposób życia oskarżonego, w szczególności fakt uprzedniej jego karalności za przestępstwo podobne, nie pozwala przyjąć w stosunku do niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. W tym miejscu należy też zauważyć, że w myśl przepisu art. 69 § 4 k.k. wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 k.k. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach. W realiach niniejszej sprawy zdaniem Sądu takie przesłanki nie zachodziły. Dotychczasowy sposób życia A. K. (1), w szczególności fakt uprzedniej jego karalności za przestępstwo podobne, nie pozwala przyjąć w stosunku do niego pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Zdaniem Sądu kara 6 miesięcy pozbawienia wolości zapobiegnie popełnieniu przez oskarżonego innych przestępstw w przyszłości, nadto osiągnie ona swoje cele w zakresie społecznego oddziaływania, poprzez stworzenie wśród obywateli świadomości nieopłacalności popełniania przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji oraz nieuchronności grożącej za ich popełnienie kary. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił przede wszystkim fakt, iż oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Okolicznością obciążającą było znaczne stężenie alkoholu w organizmie, które w znaczny sposób przekraczało dopuszczalną prawem granicę.

W myśl przepisu art. 42 § 3 k.k. Sąd orzekł także wobec oskarżonego obligatoryjny środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio. Środek karny, jaki orzeczono w niniejszej sprawie wobec A. K. (1), ma charakter względnie obligatoryjny, albowiem sąd może odstąpić od orzeczenia tego środka karnego, jeżeli - verba legis - "zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami”. W przekonaniu sądu w przedmiotowej sprawie taki wyjątkowy wypadek z pewnością nie zachodzi. Oskarżony A. K. (1) jest bowiem osobą dorosłą, zaś przypisanego mu czynu dopuścił się działając z bezpośrednim zamiarem jego popełnienia.

Na podstawie art. 43a § 2 k.k. sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 złotych. Orzeczenie tego środka karnego jest obligatoryjne, przy czym wskazać należy, iż sąd orzekł dolną granicę wysokości tego środka.

Sąd odstąpił od obciążania oskarżonego kosztami postępowania, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. Analiza sytuacji finansowej oskarżonego, który nie pracuje zawodowo i utrzymuje się z zasiłku socjalnego z Ośrodka Pomocy (...), skłoniła Sąd do stwierdzenia, że nie będzie on w stanie ponieść tych kosztów, bez istotnego uszczerbku dla utrzymania siebie i rodziny. Dlatego też, Sąd uznał za zasadne zastosowanie art. 624 § 1 k.p.k. i zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.