Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Wołominie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący : SSR Robert Żak

Protokolant: Dominika Witkowska, apl. adw. Katarzyna Bukowska, Rafał Kawałowski

w obecności Prokuratora: Marzeny Kiełek, Michała Magiera, Krzysztofa Burzyńskiego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 20.04.2015r., 12.06.2015r., 02.10.2015r., 09.12.2015r.

sprawy :

1.  G. B. (1), urodzonego (...) w W. , syna M. i K. z d. P.

2.  R. K. (2) , urodzonego (...) w W., syna M. i A. z domu M.

3.  A. W. (1) , urodzonego (...) w W., syna R. i A. z domu K.

oskarżonych o to, że :

1.  w dniu 5 czerwca 2013 roku we miejscowości B. gm. T., powiat (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, umyślnie dokonali uszkodzenia transformatora nr fabr. (...) przy stacji transformatorowej nr(...)poprzez przecięcie kabli i zrzucenie transformatora na ziemię, powodując straty w wysokości 4250 zł na szkodę (...) S.A. Oddział (...), tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

2.  w dniu 5 czerwca 2013 roku w miejscowości K. gm. K., powiat (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, umyślnie dokonali uszkodzenia transformatora nr fabr. (...) przy stacji transformatorowej nr (...) poprzez przecięcie kabli i zrzucenie transformatora na ziemię, powodując straty w wysokości 3800 zł na szkodę (...) S.A. Oddział (...), tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

3.  w dniu 5 czerwca 2013 roku w miejscowości K. gm. K., powiat (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, umyślnie dokonali uszkodzenia stacji transformatorowej nr (...) poprzez przecięcie kabli, powodując straty w wysokości 480 zł, na szkodę (...) S.A. Oddział (...), tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

przy czym R. K. (2) i A. W. (1) czynów tych dopuścili się w warunkach recydywy tj. w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

orzeka:

I.  oskarżonych G. B. (1), R. K. (2) i A. W. (1):

- w ramach zarzucanego im czynu określonego w pkt 1 uznaje za winnych tego, że w dniu 5 czerwca 2013 roku w miejscowości B. gm. T., powiat (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, umyślnie dokonali uszkodzenia elementu wchodzącego w skład sieci elektroenergetycznej w postaci transformatora o numerze fabrycznym (...) przy stacji transformatorowej numer (...) poprzez przecięcie kabli i zrzucenie transformatora na ziemię, powodując straty w wysokości 4250 złotych na szkodę (...) S.A. Oddział (...) w wyniku czego doszło do zakłócenia działania sieci elektroenergetycznej, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 254a k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 05 czerwca 2013r. ,

- w ramach zarzucanego im czynu określonego w pkt 2 uznaje za winnych tego, że w dniu 5 czerwca 2013 roku w miejscowości K. gm. K., powiat (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, umyślnie dokonali uszkodzenia elementu wchodzącego w skład sieci elektroenergetycznej w postaci transformatora o numerze fabrycznym (...) przy stacji transformatorowej numer (...)poprzez przecięcie kabli i zrzucenie transformatora na ziemię, powodując straty w wysokości 3800 złotych na szkodę (...) S.A. Oddział (...) w wyniku czego doszło do zakłócenia działania sieci elektroenergetycznej, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 254a k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 05 czerwca 2013r.

- w ramach zarzucanego im czynu określonego w pkt 3 uznaje za winnych tego, że w dniu 5 czerwca 2013 roku w miejscowości K. gm. K., powiat (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, umyślnie dokonali uszkodzenia elementu wchodzącego w skład sieci elektroenergetycznej w postaci stacji transformatorowej numer (...) poprzez przecięcie kabli, powodując straty w wysokości 480 złotych, na szkodę (...) S.A. Oddział (...) w wyniku czego doszło do zakłócenia działania sieci elektroenergetycznej, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 254a k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 05 czerwca 2013r. (co odnosi się również do wszystkich zastosowanych w niniejszym wyroku przepisów ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny) i przyjmując, iż ww. przestępstwa popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k., na ww. podstawach skazuje każdego z nich i na podstawie art. 254a k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu G. B. (1) karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, zaś oskarżonym R. K. (2) i A. W. (1) kary po 1 (jednym) roku i 6 (sześciu) miesiącach pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego G. B. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 4 (czterech) lat;

III.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu G. B. (1) karę grzywny w wysokości 100 (dwustu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

IV.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonych G. B. (1), R. K. (2) i A. W. (1) obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w częściach po 1/3 każdy poprzez zapłatę po 2843,33 zł (dwa tysiące osiemset czterdzieści trzy złote i trzydzieści trzy grosze) na rzecz (...) S.A. Oddział (...);

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. N. kwotę 672 zł (sześćset siedemdziesiąt dwa złote) + VAT tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą obronę z urzędu oskarżonego A. W. (1),

VI.  zwalnia oskarżonych od zapłaty kosztów postępowania, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

II K 637/13

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodnego zgromadzonego w niniejszej sprawie, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. B. (1), R. K. (2) oraz A. W. (1) udali się w dniu 5 czerwca 2013 r. w godzinach porannych do miejscowości B. oraz K., znajdujących się w powiecie (...) województwa (...). Mężczyźni poruszali się samochodem marki V. (...) nr rej. (...), który to pojazd zamiast tylnej szyby miał naklejoną folię. Mężczyźni we wskazanym dniu w bliżej nieznanych okolicznościach dokonali uszkodzenia elementu wchodzącego w skład sieci elektroenergetycznej w postaci transformatora o numerze fabrycznym (...) przy stacji transformatorowej numer (...) w miejscowości B. poprzez przecięcie kabli i zrzucenie transformatora na ziemię, z kolei w miejscowości K. mężczyźni dokonali uszkodzenia elementu wchodzącego w skład sieci elektroenergetycznej w postaci transformatora o numerze fabrycznym (...) przy stacji transformatorowej numer (...)poprzez przecięcie kabli i zrzucenie transformatora na ziemię oraz dokonali uszkodzenia elementu wchodzącego w skład sieci elektroenergetycznej w postaci stacji transformatorowej numer (...) poprzez przecięcie kabli – również w miejscowości K.. W wyniku dokonanych uszkodzeń doszło do zakłócenia działania sieci elektroenergetycznej w wyżej wymienionych miejscowościach.

Z uwagi na informacje od świadków na temat samochodu którym poruszali się sprawcy, policjanci R. B. oraz K. O. dokonali tego samego dnia około godziny 18:00 zatrzymania pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) na ulicy (...) w W., którym poruszali się G. B. (1), R. K. (2) oraz A. W. (1). W wyniku dokonanego przeszukania pojazdu, funkcjonariusze policji w bagażniku samochodowym znaleźli szereg narzędzi m.in. nożyce do cięcia metalu, dwie siekiery, piłkę do cięcia metalu.

Przedstawiony powyżej stan faktyczny sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonego A. W. (1) (k. 28-29, k. 77-79, k. 115-116, k. 347-348), częściowo wyjaśnień oskarżonego R. K. (2) (k. 32-33, k. 74-76, k. 139-140, k. 346-347 ), częściowo wyjaśnień oskarżonego G. B. (1) (k. 36-37, k. 80-82, k. 348-349), zeznań świadka J. M. (k. 2-3, k. 403), zeznań świadka B. J. (k. 5, k. 350), częściowo zeznań świadka K. S. (k. 13-14, k. 350-351), zeznań świadka G. B. (2) (k. 15, k. 349), zeznań świadka M. J. (1) (k. 17-18, k. 350), zeznań świadka R. B. (k. 54-55, k. 403), protokołu oględzin wraz z załącznikiem z k. 8a, protokołu oględzin (k. 9-10v, 11-12v), pisma (k. 19), protokołu oględzin (k. 40-41v, 51-53v, 88-90v), pisma (k. 43), protokołu zatrzymania (k.46-48v, k. 69-71, k. 85-87), protokołu przeszukania (k. 60-64), tablicy poglądowej (k. 91-95), karty karnej (k. 104-110), odpisów wyroków wraz z informacją o wykonaniu kary (k. 131-136v, k. 144-146, k. 147-150, k. 176-198, k. 203-205), dokumentów dotyczących pojazdów (k. 141-143), kart karnych (k. 241-245, k. 248-250, k. 338-345, k. 377-384, k. 526-538).

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony A. W. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Ponadto wyjaśnił, iż jest właścicielem samochodu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym zaczynającym się od liter WL. Oskarżony wskazał również, że przedmiotowym samochodem jeździł dopiero po godzinie 8:00.

W trakcie drugiego przesłuchania w charakterze podejrzanego na etapie postępowania przygotowawczego, A. W. (1) przyznał się do popełnienia wszystkich zarzuconych mu czynów. Wskazał nadto, iż nie wie, dlaczego wcześniej nie przyznał się do ich popełnienia. Oskarżony wyjaśnił również, że „było tak, jak jest opisane w zarzutach” (k. 78).

Po wydaniu przez organ prowadzący postępowanie postanowienia o zmianie zarzutów (k. 114), przesłuchiwany w charakterze podejrzanego A. W. (1) również przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów, a ponadto oświadczył, iż nie chce składać wyjaśnień.

W toku postępowania sądowego oskarżony A. W. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Oskarżony wyjaśnił, iż w dniu 5 czerwca 2013 r. spotkał się z R. K. (2) oraz G. B. (1). A. W. (1) wskazał, iż pożyczył należący do niego samochód marki V. (...) R. K. (2), który tego dnia przyjechał po niego i G. B. (1). Wskazał również, że udali się oni do stacji paliw w W., zaś następnie po przejechaniu około 500 metrów zostali zatrzymani przez policjantów. Oskarżony potwierdził treść wyjaśnień złożonych w toku postępowania przygotowawczego będąc przesłuchiwanym po raz pierwszy w charakterze podejrzanego oraz podtrzymał te wyjaśnienia. Z kolei oskarżony nie podtrzymał treści wyjaśnień złożonych w toku kolejnych przesłuchań w trakcie postępowania przygotowawczego. Wyjaśnił przy tym, iż wyjaśnienia, jaki wówczas złożył, dotyczyły innych toczących się spraw, których przedmiotem była również kradzież transformatorów, nie zaś niniejszej sprawy.

W przekonaniu sądu na wiarę zasługują wyjaśnienia A. W. (1) w zakresie, w jakim przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. W tym bowiem zakresie jego wyjaśnienia znajdują potwierdzenie w niewątpliwie wiarygodnych dowodach przeprowadzonych w niniejszej sprawie, w szczególności w wyjaśnieniach złożonych w charakterze podejrzanych przez R. K. (2) oraz G. B. (1), w zakresie w jakim sąd tym wyjaśnieniom przyznał walor wiarygodności. Ponadto oczywistym jest, że gdyby oskarżony nie dopuścił się przedmiotowych czynów, nie przyznałby się do ich popełnienia. Miał on bowiem pełną świadomość poważnych konsekwencji karnych w wypadku uznania go za winnego popełnienia czynów będących przedmiotem niniejszego postępowania. Zauważyć wszak należy, że w toku postępowania przygotowawczego oskarżony wystąpił z wnioskiem o uznanie go za winnego popełnienia tego czynu i wymierzenie mu kar: 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres 5 lat próby, grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych, zobowiązanie go do naprawienia szkody oraz poddanie go pod dozór kuratora w okresie próby.

Na wiarę z kolei nie zasługują wyjaśnienia A. W. (1) złożone przez niego w toku postępowania sądowego. Wskazane wyjaśnienia oskarżonego stanowiły zdaniem sądu przyjętą przez A. W. (1) linię obrony. Nie sposób dać wiarę oświadczeniu oskarżonego, iż składał on w toku postępowania przygotowawczego wyjaśnienia dotyczące czynów niebędących przedmiotem niniejszego postępowania. Konkluzja ta wynika z faktu, iż oskarżony w toku postępowania przygotowawczego jednoznacznie przyznał, iż rozumie treść przedstawionych mu zarzutów, a nadto treść protokołu przesłuchania w charakterze odczytał, jak również własnoręcznie podpisał, zatem oskarżony miał z pewnością świadomość, jakie jego zachowania są przedmiotem niniejszego postępowania.

Oskarżony R. K. (2) w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Wyjaśnił nadto, iż w dniu 5 czerwca 2013 r. spotkał się z A. W. (1) w godzinach popołudniowych. R. K. (2) oświadczył również, że razem z A. W. (1) oraz innym mężczyzną, którego imienia i nazwiska nie zna, pojechali do Z., zaś następnie jadąc w kierunku miejscowości K. zostali zatrzymani przez funkcjonariuszy Policji. Oskarżony wyjaśnił, że noc z 4 na 5 czerwca 2013 r. spędził w domu, zaś opuścił go dopiero w godzinach popołudniowych w dniu 5 czerwca 2013 r., spotykając się właśnie z A. W. (1) i jego kolegą.

W toku drugiego przesłuchania w charakterze podejrzanego w toku postępowania przygotowawczego, oskarżony R. K. (2) najpierw nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów oraz skorzystał z prawa do odmowy wyjaśnień. Po odczytaniu oskarżonemu treści protokołu przesłuchania w charakterze podejrzanego, oskarżony R. K. (2) wyjaśnił z kolei, że przyznaje się do popełnienia wszystkich zarzuconych mu czynów. Oskarżony wyjaśnił również, że uprzednio nie przyznał się do ich popełnienia „bo to nerwówka jest” (k. 75). Mężczyzna oświadczył nadto, że działał wspólnie i w porozumieniu z A. W. (1) oraz G. B. (1).

Po wydaniu przez organ prowadzący postępowanie postanowienia o zmianie zarzutów (k. 138), przesłuchiwany w charakterze podejrzanego R. K. (2) także przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów, wskazał że podtrzymuje uprzednio złożone w obecności asesora Prokuratury Rejonowej w Wołominie wyjaśnienia, a ponadto oświadczył, iż nie chce składać wyjaśnień.

Na etapie postępowania jurysdykcyjnego oskarżony R. K. (2) przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów, przy czym wskazał, iż dopuścił się ich działając jedynie z G. B. (1). Oskarżony wyjaśnił w toku rozprawy głównej, iż A. W. (1) nie brał udziału w przedmiotowych zdarzeniach w dniu 5 czerwca 2013 r. Ponadto oskarżony potwierdził treść odczytanych mu wyjaśnień, które złożył w toku postępowania przygotowawczego, przy czym utrzymywał, iż zarzuconych mu czynów dopuścił się bez udziału A. W. (1).

Również za wiarygodne sąd uznał wyjaśnienia R. K. (2) w części, w jakiej przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Wyjaśnienia w tym zakresie znajdują również potwierdzenie w niewątpliwie wiarygodnych dowodach przeprowadzonych w niniejszej sprawie, w szczególności w wyjaśnieniach złożonych w charakterze podejrzanych przez A. W. (1) oraz G. B. (1), w zakresie w jakim sąd tym wyjaśnieniom przyznał walor wiarygodności. Również w przypadku tego oskarżonego oczywistym jest, że gdyby oskarżony nie dopuścił się przedmiotowych czynów, nie przyznałby się do ich popełnienia. Także R. K. (2) miał świadomość skutków karnoprawnych w wypadku uznania go za winnego popełnienia czynów będących przedmiotem niniejszego postępowania. Podobnie jak A. W. (1), oskarżony wystąpił z wnioskiem o uznanie go za winnego popełnienia tego czynu i wymierzenie mu określonych kar (k. 75).

Z pewnością na wiarę nie zasługiwały wyjaśnienia R. K. (2) w zakresie, w jakim podał, iż przedmiotowych czynów dopuścił się bez udziału A. W. (1). Nie budziło wątpliwości sądu, iż zarówno R. K. (2), jak i G. B. (1) dążyli wówczas do nieobciążania swoimi wyjaśnieniami w tym zakresie trzeciego z oskarżonych. Była to jednak zdaniem sądu określona, choć nieskuteczna linia obrony przyjęta przez mężczyzn. Pozytywnie zweryfikowany materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w tym częściowo wiarygodne wyjaśnienia pozostałych oskarżonych, jak również zeznania świadka M. J. (2), jednoznacznie wskazują, iż wszyscy trzej mężczyźni działali wspólnie i w porozumieniu w celu dokonania uszkodzeń sieci elektroenergetycznych.

Oskarżony G. B. (1) będąc przesłuchiwanym w toku dochodzenia w charakterze podejrzanego, również nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Wyjaśnił, iż w dniu 5 czerwca 2013 r. pomiędzy północą a godziną 6:00 spożywał alkohol na stacji kolejowej w Z. wraz ze znajomym o pseudonimie (...). Po godzinie 6:00, jak oświadczył oskarżony, udał się on do domu, gdzie spał. Następnie, co również wynika z relacji oskarżonego, wyszedł on do sklepu, spotykając wówczas A. W. (1) i R. K. (2). G. B. (1) wyjaśnił, iż mężczyźni poruszali się samochodem marki V. (...). Wszyscy trzej mężczyźni udali się do miejscowości W., zaś wracając ze stacji paliw położonej przy ul. (...) w W., zostali zatrzymani przez funkcjonariuszy Policji.

G. B. (1) w toku drugiego przesłuchania w charakterze podejrzanego na etapie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów oraz skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.

W toku postępowania jurysdykcyjnego oskarżony G. B. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił przy tym, iż zarzuconych mu czynów dopuścił się wspólnie i w porozumieniu jedynie z R. K. (2), natomiast jak oświadczył oskarżony – w przedmiotowych zdarzeniach nie brał udziału A. W. (1).

Również za wiarygodne sąd uznał wyjaśnienia G. B. (1) w zakresie, w jakim przyznał się on do popełnienia zarzuconych mu czynów. Podobnie jak w przypadku R. K. (2), G. B. (1) dążył jednak do nieobciążania A. W. (1) swoimi wyjaśnieniami. Także w przypadku tego oskarżonego aktualne pozostają rozważania dotyczące jego świadomości co do poważnych konsekwencji karnych w przypadku uznania go za winnego zarzuconych mu czynów. G. B. (1) na etapie postępowania jurysdykcyjnego złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze, który nie zasługiwał na uwzględnienie (k. 349).

Sąd za wiarygodne uznał zeznania świadka J. M.. Mężczyzna nie był co prawda naocznym świadkiem zdarzeń będących przedmiotem niniejszego postępowania, jednakże nie budziło wątpliwości sądu, iż jego relacje są spójne, logiczne i korespondują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. J. M. wskazał, iż uczestniczył w przyjęciu zgłoszeń dotyczących uszkodzonych transformatorów. Należy zaznaczyć, iż w toku postępowania sądowego świadek potwierdził treść złożonych w toku postępowania przygotowawczego zeznań.

Za wiarygodne sąd uznał również zeznania świadka B. J.. Świadek wskazała, iż w dniu 5 czerwca 2013 r. około godziny 4:20 jechała na giełdę. B. J. zeznała, iż wówczas dostrzegła samochód osobowy marki V. (...) przy transformatorze w miejscowości K.. Jak wynika z relacji świadka, samochód ten miał zasłonięte zarówno przednie, jak i tylne tablice rejestracyjne. Kobieta zeznała nadto, iż około godziny 4:10, jeszcze przed wyjściem z domu, światło w budynku paliło się, zaś około godziny 4:15-4:20 – już nie. Na wiarę zasługiwały również zeznania B. J. złożone w toku rozprawy głównej, pomimo że były mniej szczegółowe. Niemniej jednak od dnia złożenia zeznań w toku postępowania przygotowawczego do dnia złożenia zeznań w toku rozprawy głównej upłynął okres prawie dwóch lat, zatem oczywistym jest, że świadek mogła określonych szczegółów nie pamiętać. W przekonaniu sądu zeznania te polegają na prawdzie, albowiem znajdują potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, a ponadto są one logiczne i koherentne.

Co do zasady na przymiot wiarygodności zasługiwały również zeznania świadka K. S., która w swoich zeznaniach przedstawiła zdarzenie, jakie miało miejsce w miejscowości B.. Z relacji K. S. wynika, iż w dniu 5 czerwca 2013 r. około godziny 8:00 samochód koloru ciemnego znajdował się w pobliżu transformatora. Świadek wskazała, iż tablice rejestracyjne samochodu były zasłonięte, zaś sam pojazd kilkukrotnie przemieszczał się obok posesji świadka. Wówczas w pojeździe znajdowała się jedna osoba, zaś kilka innych osób przebywało w okolicach lasu, gdzie umieszczony jest transformator. Po powrocie do domu K. S. spostrzegła, iż w budynku brak jest energii elektrycznej, po czym skontaktowała się ze swoją sąsiadką G. B. (2). Sąd co do zasady uznał zeznania K. S. za wiarygodne, albowiem w powyżej opisanym zakresie są one zgodne w szczególności z zeznaniami innych świadków. Uwadze sądu nie umknęła jednak okoliczność, iż świadek w toku postępowania przygotowawczego podała, że typ samochodu, jaki znajdował się w okolicach transformatora to kombi. Jak wynika bowiem ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego samochód, jakim poruszali się oskarżeni, nie był typu kombi, zatem sąd w tym zakresie nie dał wiary relacji K. S.. Okoliczność ta nie mogła jednakże w żaden sposób wpłynąć na przypisanie odpowiedzialności karnej oskarżonym, w szczególności z uwagi na wiarygodne w tym zakresie zeznania świadka M. J., która w swoich wiarygodnych zeznaniach wskazała jednoznacznie, że samochód, jakim poruszali się mężczyźni, nie był typu kombi.

Za wiarygodne sąd uznał również zeznania świadka G. B. (2). Świadek podała, iż jeszcze przed godziną 7:00 transformator był nieuszkodzony. O godzinie 8:45 świadek została poinformowana telefonicznie przez K. S., iż transformator został ukradziony i poprosiła o poinformowanie o tym fakcie zarządcę sieci energetycznej. Świadek wskazała również, iż K. S. poinformowała ją, że sprawcy mieli poruszać się samochodem marki V. koloru czarnego. W toku postępowania jurysdykcyjnego świadek nie była pewna, czy wskazany samochód był koloru czarnego, czy grafitowego. Brak pewności świadka w tym zakresie należy w przekonaniu sądu tłumaczyć z pewnością upływem czasu, jaki minął od dnia przedmiotowego zdarzenia, co nie wpływa jednak na ocenę wiarygodności jej zeznań. Świadek wskazała również, iż widziała w okolicach swojej posesji pojazd koloru czarnego około 20-30 minut przed rozmową telefoniczną z K. S..

Walor wiarygodności sąd przyznał zeznaniom świadka M. J. (1). Świadek wskazał bowiem, iż w dniu 5 czerwca 2013 r. około godziny 8:30 była w miejscowości B., gdzie sprzedawała K. S. pieczywo. M. J. (1) zeznała, że widziała wówczas mijający ją samochód marki V. (...) koloru czarnego, który miał zasłonięte tablice rejestracyjne, a ponadto samochód ten zamiast tylnej szyby miał zaklejoną czarną folię. M. J. (1) wskazała również, że w samochodzie tym znajdowało się trzech mężczyzn. Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że zeznania M. J. (1) polegają na prawdzie. Są one w pełni spójne, logiczne i znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, pozytywnie zweryfikowanym przez sąd.

Świadek R. B., będący funkcjonariuszem Policji, zeznał iż w dniu 5 czerwca 2013 r. wraz z post. K. O. pełnił służbę patrolu nieoznakowanym radiowozem. Świadek wskazał, iż jadąc ul. (...) w W., dostrzegł on wraz z K. O. samochód marki V. (...) o nr rej. (...), w którym znajdowało się trzech mężczyzn. R. B. oświadczył również, że zamiast tylnej szyby, w samochodzie znajdowała się folia. Z relacji świadka wynika nadto, że w dniu 5 czerwca 2013 r. Policjanci zostali poinformowani przez Oficera Dyżurnego o kradzieży miedzianych elementów stacji transformatorowej przez sprawców, którzy mieli poruszać się samochodem marki V. (...) o początkowym numerze rejestracyjnym (...). Ponadto, z uzyskanych przez świadka informacji wynikało, iż samochód ten miał wybitą tylną szybę w klapie, zamiast której znajdowała się tam folia. Z uwagi na powyższe okoliczności, policjanci zdecydowali się zatrzymać pojazd do kontroli drogowej. R. B. wskazał też, że na miejsce kontroli przyjechali inni funkcjonariusze Policji w celu udzielenia asysty w trakcie kontroli. Świadek zeznał, iż w bagażniku pojazdu znaleziono między innymi nożyce do cięcia metalu, dwie siekiery oraz piłkę do cięcia metalu. Świadek w toku postępowania sądowego złożył zeznania tożsame z relacjami przedstawionymi przez niego w toku postepowania przygotowawczego. Co prawda były one mniej szczegółowe, jednakże sąd nie miał jakichkolwiek podstaw, by odmówić im waloru wiarygodności. Oczywistym zdaniem sądu jest, iż upływ czasu zaciera w pamięci człowieka określone szczegóły zdarzeń, zaś charakter wykonywanego przez R. B. zawodu powoduje, iż naturalnym jest, że świadek nie pamiętał przedmiotowej sytuacji już tak dokładnie, jak w postępowaniu przygotowawczym.

Świadkowie A. W. (2) oraz R. W., jako osoby najbliższe dla oskarżonego A. W. (1) w rozumieniu art. 115 § 11 k.k., skorzystały z uprawnienia do odmowy składania zeznań.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia zgromadzonych w sprawie pozostałych dowodów nieosobowych nie była przedmiotem zarzutów stron. Sąd również nie dopatrzył się też żadnych okoliczności, dla których można byłoby zakwestionować dokumenty zgromadzone w niniejszej sprawie i ujawnione w toku rozprawy głównej.

Mając na względzie powyższe rozważania w kontekście analizy materiału dowodowego ocenianego swobodnie, Sąd doszedł do przekonania, że zarówno sprawstwo i wina oskarżonych G. B. (1), R. K. (2) i A. W. (1) odnośnie przypisanych im czynów, jak i okoliczności ich popełnienia nie budzą jakichkolwiek wątpliwości.

Wskazać należy, że oskarżeni pierwotnie stanęli pod zarzutem uszkodzenia transformatorów (czyn 1. i 2. w akcie oskarżenia) oraz uszkodzenia stacji transformatorowej (czyn 3. w akcie oskarżenia) – tj. trzech czynów z art. 288 § 1 k.k. (przy czym R. K. (2) oraz A. W. (1) w warunkach recydywy podstawowej, określonej w art. 64 § 1 k.k.). W przekonaniu Sądu zaistniała jednak konieczność modyfikacji zarówno opisu jak i kwalifikacji prawnej czynów zarzuconych oskarżonym.

Pamiętać bowiem trzeba, że przedmiotem postępowania karnego nie jest ani opis czynu ani jego prawna formuła zaproponowana przez oskarżyciela, lecz sam czyn oskarżonego jako zdarzenie (zachowanie) zarzucone w akcie oskarżenia i zweryfikowane przez sąd, a następnie poddane ocenie z punktu widzenia obowiązującego prawa ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2013 r., sygn. akt III KK 176/12, LEX nr 1288692). Po dokonaniu tej oceny Sąd doszedł do przekonania, że G. B. (1), R. K. (2) i A. W. (1) swoimi zachowaniami wyczerpali znamiona występku określonego w art. 254a k.k., jednakże czynów tych dopuścili się w ramach ciągu przestępstw określonego w art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 5 czerwca 2013 r. (o czym w dalszej części uzasadnienia). Przedmiotem ochrony w przypadku art. 254a k.k. jest więc porządek publiczny i bezpieczeństwo powszechne. Dokonując modyfikacji kwalifikacji prawnej czynów zarzuconych oskarżonym, sąd miał na względzie, iż przepis art. 254a k.k. stanowi lex specialis wobec przyjętej przez oskarżyciela publicznego kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonych z art. 288 § 1 k.k.

Odpowiedzialności karnej za występek stypizowany w art. 254a k.k. (który to przepis wszedł w życie w dniu 12 listopada 2011 r.) podlega ten, kto zabiera, niszczy, uszkadza lub czyni niezdatnym do użytku element wchodzącego w skład sieci wodociągowej, kanalizacyjnej, ciepłowniczej, elektroenergetycznej, gazowej, telekomunikacyjnej albo linii kolejowej, tramwajowej, trolejbusowej lub linii metra, które powodują zakłócenie działania całości lub części sieci albo linii.

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, iż oskarżeni wspólnie i w porozumieniu w dniu 5 czerwca 2013 r. dokonali następujących uszkodzeń:

- w miejscowości B. mężczyźni dokonali uszkodzenia elementu wchodzącego w skład sieci elektroenergetycznej w postaci transformatora o numerze fabrycznym (...) przy stacji transformatorowej numer (...) poprzez przecięcie kabli i zrzucenie transformatora na ziemię,

- w miejscowości K. dokonali uszkodzenia elementu wchodzącego w skład sieci elektroenergetycznej w postaci transformatora o numerze fabrycznym (...) przy stacji transformatorowej numer (...) poprzez przecięcie kabli i zrzucenie transformatora na ziemię,

- w miejscowości K. dokonali uszkodzenia elementu wchodzącego w skład sieci elektroenergetycznej w postaci stacji transformatorowej numer (...) poprzez przecięcie kabli.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż mężczyźni doprowadzili do opisanego powyżej uszkodzenia wyżej wymienionych elementów sieci elektroenergetycznej, powodując tym zakłócenie jej działania. Przedmiotowa sieć, do chwili podjęcia przez oskarżonych przypisanych im zachowań, była sprawna, na co bezspornie wskazują wiarygodne zeznania świadków – B. J. oraz K. S..

Zgodnie z art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 5 czerwca 2013 r. jeżeli sprawca popełnia w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę na podstawie przepisu, którego znamiona każde z tych przestępstw wyczerpuje, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Sąd nie miał wątpliwości, iż oskarżeni przypisanych im przestępstw dopuścili się w ramach powyżej wskazanego ciągu przestępstw – przestępstwa jakich dopuścili się zostały popełnione w podobny sposób tj. techniczne metody ich realizacji wykazywały niewątpliwie podobieństwo, a ponadto zostały one popełnione w przeciągu zaledwie kilku godzin, co stanowi niewątpliwie „krótki odstęp czasu”, o jakim mowa w przywołanym przepisie ustawy karnej. Wobec powyższego stwierdzić należy, iż zasadnym było zastosowanie przepisu art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 5 czerwca 2013 r.

Mając na względzie, że zarówno wina oskarżonych, jak i okoliczności popełnienia przypisanych im czynów nie budzą żadnych wątpliwości Sąd wymierzył G. B. (1) karę jednego roku pozbawienia wolności, zaś oskarżonym R. K. (2) i A. W. (1) kary po jednym roku i sześciu miesiącach pozbawienia wolności. Wymierzając oskarżonym kary pozbawienia wolności za przypisane im przestępstwa sąd wziął pod uwagę wszelkie okoliczności ujawnione w sprawie oraz miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k.

Wymierzone oskarżonym kary sądu uznał za najbardziej adekwatne zarówno do stopnia zawinienia jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionych czynów, który jawi się w niniejszej sprawie jako znaczny. Oskarżeni dopuścili się przypisanych im czynów w ramach ciągu przestępstw stypizowanego w art. 91 § 1 k.k. Nie może również umknąć uwadze, że skutki uszkodzenia elementu wchodzącego w skład sieci elektroenergetycznej w postaci zakłócenia działania tej sieci swoją wagą niejednokrotnie przewyższają element naganności związany z bezpośrednio wyrządzoną szkodą o charakterze materialnym, co również wpływa na podwyższenie poziomu społecznej szkodliwości tych czynów.

Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił fakt, iż oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu. Nie budziło żadnych wątpliwości sądu iż, mężczyźni przypisanych im przestępstw dopuścili się działając wspólnie i w porozumieniu. Zauważyć należy, że dla wspólnego dokonania czynu zabronionego nie jest konieczne, aby każdy ze współsprawców wypełnił wszystkie, opisane w ustawie karnej znamiona tego czynu. Okolicznością wystarczającą do przyjęcia odpowiedzialności karnej obu, działających wspólnie i w porozumieniu sprawców, jest, by każdy z nich wykonywał znamiona te w ramach przyjętego między sobą podziału ról, bądź też, by zachowanie jednego z nich, nie stanowiące nawet bezpośredniej realizacji znamion czynu zabronionego, stanowiło na tyle istotny wkład w realizację wspólnego przedsięwzięcia, że bez jego udziału w ogóle nie doszłoby do popełnienia czynu zabronionego lub też doszłoby do jego popełnienia w inny sposób ( vide P. Kardas, Komentarz do art. 18 Kodeksu karnego, Zakamycze 2004).

Mając to na uwadze Sąd doszedł do przekonania, że adekwatną i sprawiedliwą karą, której wymiar będzie rokował nadzieje na resocjalizację i poprawę zachowania oskarżonego oraz powstrzyma go od popełniania kolejnych przestępstw, będzie kara pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku. Zdaniem Sądu, kara ta spełni swoje cele w zakresie społecznego oddziaływania, a w szczególności jednak będzie stanowić przestrogę dla oskarżonego.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności, jak też właściwości i warunki osobiste G. B. (1) Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 4 lat próby. Sąd uznał, że czteroletni okres próby umożliwi oskarżonemu poprawę oraz przemyślenie swego postępowania, a Sądowi pozwoli na kontrolowanie jego zachowania w zakresie przestrzegania przez niego porządku prawnego oraz na zweryfikowanie założonej pozytywnej prognozy kryminologicznej. Wskazać należy, iż G. B. (1) był uprzednio jednokrotnie karany – został on bowiem prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 5 lutego 2014 r. w sprawie o sygn. II K 605/13 za czyn z art. 254a k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby. W ocenie Sądu, w stosunku do G. B. (1) istnieje szansa, że wykorzysta on dobrodziejstwo instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary i nie będzie w przyszłości wchodził w konflikt z prawem. Jego uprzednia jednokrotna karalność nie przesądziła bowiem o uznaniu przez sąd, iż jest on osobą zdemoralizowaną oraz wobec której nie zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna.

Sąd orzekł wobec R. K. (2) i A. W. (1) kary po 1 roku i 6 miesiącach pozbawienia wolności, a więc karę, której wykonanie, przy wystąpieniu pozostałych przesłanek wskazanych w art. 69 § 1 i 2 k.k. – w brzmieniu obowiązującym w dniu 5 czerwca 2013 r. - można warunkowo zawiesić na okres próby. Wskazać należy, iż powyżej wskazana możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności do lat 2 na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., w brzmieniu obowiązującym w dniu 5 czerwca 2013 r. stanowiła okoliczność uzasadniającą zastosowanie przez sąd art. 4 § 1 k.k. w wyroku z dnia 9 grudnia 2015 r., którą to możliwość sąd rozważał w okolicznościach przedmiotowej sprawy. Na marginesie powyższych rozważań wskazać jedynie należy, iż zgodnie z art. 69 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 r., sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, zatem przy zastosowaniu przepisów obowiązujących od dnia 1 lipca 2015 r., sąd nie miałby w realiach przedmiotowej sprawy w ogóle możliwości rozważenia zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Sąd może zawiesić wykonanie kary jedynie w sytuacji, gdy jest przekonany, że skorzystanie z takiej możliwości będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, w szczególności dla zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Prognozę kryminologiczną ustala się w oparciu o postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Dotychczasowy sposób życia obydwu wymienionych powyżej oskarżonych, w szczególności fakt ich uprzedniej wielokrotnej karalności – w tym również za przestępstwa podobne - absolutnie nie pozwala przyjąć w stosunku do nich pozytywnej prognozy kryminologicznej i warunkowo zawiesić wykonanie wymierzonej im kary pozbawienia wolności.

Sąd na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu G. B. (1) karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 złotych.

Wskazać również należy, że akt oskarżenia oskarżyciela publicznego w odniesieniu do R. K. (2) oraz A. W. (1) wskazywał, iż wymienieni oskarżeni dopuścili się zarzuconych im czynów w warunkach recydywy tj. w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne. Sąd nie zdecydował się zakwalifikować przypisanych oskarżonym czynów jako popełnionych w warunkach recydywy podstawowej, określonej w art. 64 § 1 k.k. Okoliczność ta wynika bowiem z faktu, iż czyny, jakich dopuścili się oskarżeni w realiach przedmiotowej sprawy godziły w takie dobra prawne jak porządek publiczny i bezpieczeństwo powszechne. Mając na względzie uprzednią karalność oskarżonych, wskazać należy, że przestępstwa jakich dopuścili się w dniu 5 czerwca 2013 r. nie mogły zostać uznane za przestępstwa podobne do przestępstw, za jakie uprzednio oskarżeni zostali skazani – w szczególności wskazać należy, iż czyny będące przedmiotem niniejszego postępowania, nie spełniają kryteriów jednorodzajowości dóbr, w jakie godzili sprawcy przestępstw w stosunku do uprzednio popełnianych przestępstw. Stwierdzić bowiem należy, iż stypizowane w art. 254a k.k. przestępstwo niszczenia infrastruktury znajduje się w Rozdziale XXXII Kodeksu karnego – „Przestępstwa przeciwko porządkowi publicznemu”. Ustawodawca decydując się na umieszczenie omawianego przepisu ustawy karnej we wskazanym powyżej rozdziale miał bowiem na celu przede wszystkim ochronę wymienionych dóbr prawnych w postaci bezpieczeństwa powszechnego oraz porządku publicznego. Zatem sama już systematyka kodeksowa sygnalizuje, iż niewłaściwym i bezzasadnym byłoby przyjęcie, iż popełnione przez oskarżonych czyny w dniu 5 czerwca 2013 r. należało zakwalifikować jako popełnione w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k.

Jednocześnie na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonych do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami poprzez zapłatę na rzecz (...) S.A. Oddział (...) po 2843,33 zł (dwa tysiące osiemset czterdzieści trzy złote i trzydzieści trzy grosze), a więc w częściach po 1/3 każdy, albowiem łączna wysokość poniesionej przez wskazany podmiot szkody, a wyrządzonej przestępstwem, wyniosła 8530 złotych.

Sąd odstąpił od obciążania oskarżonych opłatą oraz pozostałymi kosztami sądowymi, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. Analiza sytuacji majątkowej, rodzinnej i osobistej G. B. (1), R. K. (2) oraz A. W. (1) skłoniła Sąd do stwierdzenia, że nie będą oni w stanie ponieść tych kosztów - oprócz obowiązku naprawienia szkody - bez istotnego uszczerbku dla swojego utrzymania. Egzekucja należności sądowych niewątpliwie okazałaby się bezskuteczna. Dlatego też, Sąd uznał za zasadne zastosowanie art. 624 § 1 k.p.k. i zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.