Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Konin, dnia 22-10-2015 r.

Sąd Rejonowy w Koninie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Kinga Śliwińska – Buśkiewicz

Protokolant:sekretarz sądowy Emilia Dzwoniarska

po rozpoznaniu w dniu 22-10-2015 r. w Koninie

sprawy z powództwa P. B., K. B., M. B.

przeciwko Sądowi Rejonowemu w K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego solidarnie na rzecz powodów kwotę 10.715,84 zł (dziesięć tysięcy siedemset piętnaście złotych osiemdziesiąt cztery grosze) z ustawowymi odsetkami od dnia 24-12-2013r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  znosi wzajemnie koszty procesu między stronami;

4.  odstępuje od obciążenia pozwanego kosztami sądowymi;

5.  wyrokowi w punkcie 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 4.309,83 zł (cztery tysiące trzysta dziewięć złotych osiemdziesiąt trzy grosze).

SSR Kinga Śliwińska – Buśkiewicz

UZASADNIENIE

Powódka A. B. wniosła o zasądzenie od pozwanego Sądu Rejonowego w K.kwoty 22.019,31 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi:

- od kwoty 615,14 zł od dnia 31.12.2010r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 4.108,01 zł od dnia 31.12.2011r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 7.739,17 zł od dnia 31.12.2012r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 9.556,99 zł od dnia 30.11.2013r. do dnia zapłaty,

tytułem równowartości niezwaloryzowanego wynagrodzenia w okresie od października 2010r. do listopada 2013r.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że jest zatrudniona u pozwanego i zgodnie z art. 14 ustawy o kuratorach sądowych wynagrodzenie zasadnicze kuratorów zawodowych na równorzędnych stopniach służbowych jest równe i stanowi odpowiednio do rangi stopnia służbowego wielokrotność kwoty bazowej, której wysokość, ustaloną według zasad z art. 14 ust. 1 a i ust. 1 b, określa ustawa budżetowa. Natomiast w myśl art. 14 ust. 1 b kwota bazowa począwszy od 2004r. jest waloryzowana corocznie średniorocznym wskaźnikiem wzrostu wynagrodzeń ustalanym na podstawie przepisów o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej. Zdaniem powódki powyższe normy wskazują na konieczność corocznej, dodatniej waloryzacji jej wynagrodzenia z uwzględnieniem wskaźnika inflacji za rok poprzedni, wskutek czego udałoby się przynajmniej zneutralizować spadek siły nabywczej pieniądza, który miał miejsce. W oparciu o wskaźniki inflacji z lat poprzednich powódka zwaloryzowała swoje wynagrodzenie za lata 2010, 2011, 2012 i 2013 i przedmiotowym pozwem domagała się zapłaty różnicy pomiędzy wynagrodzeniem wypłaconym przez pozwanego a obliczonym z uwzględnieniem waloryzacji przez powódkę. Odsetek powódka domagała się od ostatniego dnia każdego roku co do zsumowanych roszczeń za dany rok celem ułatwienia kalkulacji dochodzonych roszczeń.

Powódka dodatkowo zakwestionowała zgodność unormowań prawnych regulujących kształtowanie wynagrodzeń kuratorów z art. 2 Konstytucji, jako kolidujących z zasadą sprawiedliwości społecznej i zasadą demokratycznego państwa prawnego, w tym z dyrektywą ochrony praw słusznie nabytych. Powódki wskazywały, że pomimo ustawowego wymogu corocznej waloryzacji ich wynagrodzenia nie wzrastały od lat, a biorąc pod uwagę występujące zjawisko inflacji faktycznie wynagrodzenia te ulegały zmniejszeniu.

W dniu 29.09.2014r. powódka zmarła, a jej następcy prawni: mąż P. B. oraz córki K. B. i M. B. podtrzymali pozew.

Pozwany Sąd Rejonowy w K. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka A. B. pozostawała z pozwanym w 2010r. w stosunku pracy i była zatrudniona do chwili śmierci tj. do dnia 29.09.2014r. na podstawie umowy o pracę (okoliczności bezsporne).

Powódka w 2013r. uzyskiwała miesięczne wynagrodzenie w kwocie 4.309,83zł brutto.

Za cały 2010r. otrzymała ona wynagrodzenie zwaloryzowane o 1%, czyli zgodnie z prognozowanym w ustawie budżetowej na 2010r. średniorocznym wskaźnikiem wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych. Natomiast w latach 2011, 2012 i 2013 jej wynagrodzenie nie uległo żadnej waloryzacji.

Gdyby jako wskaźnik waloryzacji na lata 2011, 2012 i 2013 przyjąć - analogicznie do 2010r. i lat wcześniejszych - prognozowany w ustawach budżetowych na lata 2011, 2012 i 2013 średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych (2,3% w 2011r., 2,8% w 2012r. i 1,6% w 2013r.), to różnice w wynagrodzeniach wypłaconych powódce a należnych przedstawiałyby się następująco:

2011r.

wypłacone 79.535,53 zł x 2,3% = 1.829,32 zł

2012r.

wypłacone 79.891,46 zł x 2,3% = 1.837,50 zł

79.891,46 zł + 1.837,50 zł = 81.728,96 zł x 2,8% = 2.288,41 zł

2013r. (za objęty pozwem okres od stycznia do listopada)

wypłacone 69.528,07 zł x 2,3% = 1.599,15 zł

69.528,07 zł + 1.599,15 zł = 71.127,22 zł x 2,8% = 1.991,56 zł

71.127,22 zł + 1.991,56 zł = 73.118,78 zł x 1,6% = 1.169,90 zł

Według tych obliczeń suma różnic pomiędzy wynagrodzeniem wypłaconym powódce a zwaloryzowanym według prognozowanego w ustawach budżetowych na lata 2011, 2012 i 2013 średniorocznego wskaźnika wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych wyniosła 10.715,84 zł.

Dokumenty, na podstawie których ustalono stan faktyczny Sąd uznał za całkowicie wiarygodne, bowiem autentyczności i prawdziwości treści w nich zawartych nie kwestionowały strony, a i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.

Z uwagi na okoliczność, iż stan faktyczny przedmiotowej sprawy nie był sporny między stronami, a spór sprowadzał się jedynie do jego oceny prawnej, ograniczono postępowanie dowodowe do dowodów z dokumentów.

Sąd zważył, co następuje:

Z uwagi na zakwestionowanie przez powódkę zgodności z Konstytucją przepisów regulujących jej wynagrodzenie ta kwestia w pierwszej kolejności podlegała zbadaniu przez Sąd.

Dla Sądu orzekającego w sprawie jest oczywiste, że co do zasady badanie zgodności ustaw z Konstytucją jest prerogatywą zastrzeżoną do właściwości Trybunału Konstytucyjnego. Jednakże Sąd orzekający podziela stanowisko zaprezentowane w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 01.06.2006r. (sygn. I SA/Po 809/05, POP 2007/1/5) w myśl, którego: „Sądy administracyjne nie mogą „chować głowy w piasek” ani gdy stwierdzają, iż jest złe prawo finansowe (sędziowie administracyjni mają wówczas konstytucyjny obowiązek wydawania orzeczeń precedensowych contra legem), ani gdy występuje konflikt pomiędzy władzą publiczną a obywatelem i niedostatecznie przez prawo finansowe pozostaje rozstrzygnięta sfera owego konfliktu (sędzia administracyjny ma w takich sytuacjach konstytucyjny obowiązek wydawania orzeczeń precedensowych praeter legem)”.

Oczywiście orzeczenie to dotyczy sądów administracyjnych, ale skoro w myśl art. 175 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wymiar sprawiedliwości w Rzeczypospolitej Polskiej sprawują Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjne oraz sądy wojskowe, to sądowi powszechnemu przysługują takie same uprawnienia, jak sądowi administracyjnemu.

Warto w tym miejscu przytoczyć wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 25.11.2003r. (sygn. I SA/Łd 2407/02, Lex nr 114877), w którym stwierdzono, że: ”Bezpośrednie stosowanie Konstytucji polega nie tylko na możliwości przedstawienia Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego. Skoro bowiem sędzia podlega zarówno Konstytucji, jak i ustawom, to w razie sprzeczności między przepisami tych aktów prawnych powinien on stosować akt wyższej rangi, czyli Konstytucję. Stanowi ona w art. 8 ust. 1, że Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem dopuszczalna jest odmowa stosowania przez sąd przepisu ustawy, który jest sprzeczny z Konstytucją”. Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 20.12.2001r. (sygn. I SA/Po 1684/00, Lex nr 1686610) orzekł, że: „Zgodnie z art. 178 ust. 2 Konstytucji RP – gwarancje niezawisłości sędziowskiej polegają na tym, iż w zakresie orzekania podlegają oni jedynie postanowieniom Konstytucji i ustawom. Władza ustawodawcza może wywierać wpływ na działania sądów tylko w drodze stanowienia aktów prawnych najwyżej stojących w hierarchii. Sędziowie mają prawo, na podstawie postanowień art.8 ust. 2 Konstytucji o bezpośrednim jej stosowaniu – do wydawania orzeczeń opierających się wprost na Konstytucji. Dzięki temu sędzia sądu administracyjnego może w konkretnej sprawie odstąpić od stosowania przepisu ustawy podatkowej, który uznaje za sprzeczny z Konstytucją.”

Z uwagi na okoliczność, że z analogicznym do roszczenia powódki powództwem występowali pracownicy sądów i prokuratur z całego kraju, powołując się na podobną argumentację, sądy rozpoznające tamte sprawy zwracały się z pytaniami prawnymi do Trybunału Konstytucyjnego. Jednakże we wszystkich rozpoznanych do tej pory sprawach postępowania zostały umorzone ze względu na nieprawidłowy sposób zakwestionowania zaskarżonych przepisów oraz utratę ich mocy obowiązującej (tak TK w postanowieniach z 11.02.2015r., sygn. P 44/13, z 28.04.2015r., sygn. P 7/15, z 02.06.2015r., sygn. P 52/15). Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że sądy rozpoznające sprawy powinny ustalić, czy i w jaki sposób wynagrodzenia za pracę powodów winny być zwaloryzowane, a dodatkowo zwrócił uwagę, że wieloletni brak waloryzacji wynagrodzeń pracowników sądów i prokuratur oraz kuratorów sądowych budzi niepokój z punktu widzenia realizacji zasad i wartości konstytucji. Natomiast postanowieniem z dnia 28.04.2015r. (sygn. akt S 4/15) Trybunał Konstytucyjny w trybie art. 4 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym postanowił przedstawić Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej uwagi dotyczące niezbędności podjęcia działań ustawodawczych, zmierzających do właściwego uregulowania kwestii waloryzacji wynagrodzeń pracowników sądów.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż powódka słusznie zakwestionowała zgodność norm regulujących jej wynagrodzenie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 14 ust. 1b ustawy o kuratorach sądowych kwota bazowa jest waloryzowana corocznie średniorocznym wskaźnikiem wzrostu wynagrodzeń ustalanym na podstawie przepisów o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej. Natomiast w myśl art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz zmianie niektórych ustaw stanowi, że w ustawie budżetowej ustala się średnioroczne wskaźniki wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2010 ustalono średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej – w wysokości 101,0%. W art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2011 ustalono średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej – w wysokości 100,0%. W art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2012 ustalono średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej – w wysokości 100,0%. W art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2013 ustalono średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej – w wysokości 100,0%. Zatem o ile na 2010r. przewidziano niewielką podwyższę wynagrodzeń, o tyle w latach 2011, 2012, 2013 wynagrodzenia ukształtowano na tym samym poziomie, co w roku 2010.

Jest oczywiste, że – jak zauważył Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 12.12.2012r., (sygn.K 1/12) – ani Konstytucja, ani ustawa o wynagrodzeniach nie gwarantują w sposób bezwarunkowy stałego, corocznego wzrostu wynagrodzeń pracowników sfery budżetowej, to jednak pracownicy sfery budżetowej również są objęci konstytucyjnymi gwarancjami i zdaniem Sądu wieloletnie zamrożenie ich wynagrodzeń jest niedopuszczalne. Analizując lata wcześniejsze już w 2007r. wynagrodzenia pracowników sądów nie zostały zwaloryzowane, przy czym była to sytuacja jednorazowa, a stosowany wobec pracowników sądów brak waloryzacji wynagrodzeń od 2011r. ma charakter stały, gdyż trwa do chwili obecnej.

W związku z powyższym w ocenie Sądu istnieją przesłanki do uznania art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2011, art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2012, art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2013 za niezgodne z zasadą zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa – wyrażoną w art. 2 Konstytucji , z zasadą ochrony przez państwo warunków pracy – wyrażoną w art. 24 Konstytucji , z zasadą równości – wyrażoną w art. 32 Konstytucji , z zasadą prawa do ochrony praw majątkowych – wyrażoną w art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji .

Podkreślić należy, że w art. 14 ust 1 b ustawy o kuratorach sądowych mówi się o podwyższaniu wynagrodzeń, a zatem obywatel w oparciu o art. 2 Konstytucji ma prawo ufać, że przepisy ustaw budżetowych określających wskaźniki wzrostu wynagrodzeń będą stanowione z uwzględnieniem innych regulacji ustawowych, co w przypadku ustaw budżetowych na lata 2011, 2012 i 2013 nie miało miejsca.

Z art. 24 Konstytucji wynika obowiązek ochrony przez państwo pracy i warunków jej wykonywania. Tymczasem nie można uznać za przejaw ochrony stosunku pracy określenia w trzech kolejnych (a również w dwóch następnych) ustawach budżetowych wskaźnika wzrostu wynagrodzeń na poziomie zerowym. Nawet bowiem najniższe wynagrodzenie jest co roku podwyższane, a pracowników sądownictwa na wiele lat pozbawiono możliwości wzrostu ich wynagrodzeń, co sprawia, że osoby pracujące zawodowo zarabiają faktycznie coraz mniej w odniesieniu do nieustannie wzrastających cen towarów i usług.

Podobnie art. 13 ust. 1 pkt 3 ustaw budżetowych za lata 2011, 2012 i 2013 naruszają art. 32 Konstytucji statuujący zasadę równości obywateli wobec prawa. Podkreślić należy, że wszystkie świadczenia są waloryzowane (najniższe wynagrodzenie, emerytury, renty, zasiłki dla bezrobotnych i wszelkie inne świadczenia wypłacane przez państwo), a jedynie pensje pracowników sfery budżetowej zostały zamrożone na lata.

Natomiast w świetle art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji każdy ma prawo do praw majątkowych, a prawa te podlegają równej dla wszystkich ochronie prawnej, o czym przy ustaleniu wskaźnika waloryzacji wynagrodzeń na kilka lat na poziomie zerowym nie może być mowy.

Sąd natomiast nie podzielił stanowiska powódki dotyczącego niezgodności z Konstytucją przepisów kształtujących jej wynagrodzenie na 2010r. Zauważyć bowiem należy, że o ile wskaźnik wzrostu wynagrodzenia był niewielki, gdyż tylko 101,0%, to jednak wynagrodzenia w 2010r. zostały podwyższone.

Wobec stwierdzenia przez Sąd niezgodności z Konstytucją art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2011, art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2012 i art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2013 Sąd musiał samodzielnie ustalić wskaźnik waloryzacji, który winien znaleźć zastosowanie w przedmiotowej sprawie.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 19.09.2007r. (sygn.VIII SA/Wa 405/07, Lex nr 469855): „Proces bezpośredniego stosowania konstytucji może dla sędziego przybrać postać już to konstruowania podstawy rozstrzygnięcia w oparciu o łączne stosowanie norm konstytucyjnych i ustawowych, już to podejmowania próby usunięcia normy ustawowej z systemu prawa poprzez zakwestionowanie jej zgodności z konstytucją. Nie może on być rozumiany jako możliwość orzekania na podstawie konstytucji zamiast orzekania na podstawie ustawy.”

W świetle wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 14.02.2002r. (sygn. I SA/Po 461/01, OSP 2003/2/17) „Sędziowie mają prawo (a obowiązek wówczas, gdy z powodu utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego nie może wypowiedzieć się Trybunał Konstytucyjny – co ma miejsce w przedmiotowej sprawie) – na podstawie art. 8 ust. 2 Konstytucji o bezpośrednim jej stosowaniu – do wydawania wyroków wprost na podstawie Konstytucji. Sędzia sądu administracyjnego może w indywidualnej sprawie odstąpić od stosowania przepisu ustawy podatkowej, który uznaje za sprzeczny z Konstytucją oraz pominąć sprzeczny z Konstytucją i ustawą akt podustawowy.”

Natomiast w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 09.10.1998r. (sygn. II SA 1246/98) stwierdzono, że „Konstytucja RP wprowadza zasadę, że jej przepisy stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja RP stanowi inaczej (art. 8 ust. 2). Oznacza to m.in., że sądy są uprawnione do niestosowania ustaw z nią sprzecznych.”

Z kolei Sąd Najwyższy w wyroku z 25.07.2003r. (sygn. V CK 47/02, Lex nr 157312) orzekł, że: „Odmowa zastosowania przepisu w sprawie ma takie znaczenie, że sąd, stwierdziwszy „niekonstytucyjność” danego przepisu uwzględnia ten fakt przy orzekaniu o indywidulanym stosunku w rozpoznawanej sprawie, a jego pogląd nie jest wiążący dla innych sądów orzekających w analogicznych sprawach. To uprawnienie sądu nie uchybia kompetencji Trybunału Konstytucyjnego, którego orzeczenie jest powszechnie obowiązujące i ostateczne (art. 188 pkt 1 Konstytucji).”

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że zasadne jest zwaloryzowanie wynagrodzeń powódki za lata 2011, 2012 i 2013 w oparciu o prognozowany średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych na dany rok budżetowy.

W ocenie Sądu nie ma podstaw do waloryzacji w odniesieniu do rzeczywistego wskaźnika inflacji z roku poprzedniego, gdyż taki sposób waloryzacji stawiałby powódkę w sytuacji nadmiernie uprzywilejowanej w stosunku do pozostałych obywateli, co naruszałoby art. 32 Konstytucji. Żadna grupa społeczna nie ma zagwarantowanego wzrostu wynagrodzeń, czy świadczeń w sposób zapewniający pełne pokrycie inflacji z roku poprzedniego. Natomiast waloryzując wynagrodzenia pracowników sfery budżetowej w latach ubiegłych co do zasady średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń był adekwatny do prognozowanego średniorocznego wskaźnika wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych na dany rok, określonego również w ustawie budżetowej na ten sam rok.

I tak: w 2006r. oba wskaźniki były równe i wyniosły 1,5 %, w 2007r. prognozowany średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów i usług wyniósł 101,9%, ale wynagrodzenia w danym roku nie wzrosły, w 2008r. oba wskaźniki wyniosły 102,3%, w 2009r. prognozowany średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów i usług wyniósł 102,9%, a wskaźnik wzrostu wynagrodzeń 103,9%.

Zdaniem Sądu odwołanie się do prognozowanego średniorocznego wskaźnika wzrostu cen towarów i usług, będzie nie tylko zgodne z poprzednią praktyką stosowaną w latach wcześniejszych, ale również będzie zgodne z art. 220 Konstytucji, stanowiącym o konieczności zapewnienia równowagi budżetowej. Zatem prognozowane średnioroczne wskaźniki wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych, do których Sąd odniósł się w przedmiotowej sprawie zostały określone w art. 18 ustawy budżetowej na rok 2011 – co do waloryzacji wynagrodzeń za 2011r., w art. 18 ustawy budżetowej na rok 2012 – co do waloryzacji wynagrodzeń za 2012r., w art. 18 ustawy budżetowej na rok 2013 co do waloryzacji wynagrodzeń za 2013.

Mając na uwadze wszystkie wskazane powyżej okoliczności Sąd zwaloryzował wynagrodzenia powódki za lata 2011, 2012 i 2013, posługując się prognozowanymi średniorocznymi wskaźnikami wzrostu cen towarów i usług ustalonymi w ustawach budżetowych na lata 2011, 2012 i 2013, o czym orzeczono w punkcie 1 wyroku.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 300 kp, zasądzając je od dnia wniesienia pozwu. Podkreślić należy, że powódka nie dostarczyła przedprocesowego wezwania do zapłaty, w których domagałaby się od pozwanego waloryzacji, a pozwany wypłacał wynagrodzenia zgodnie z obowiązującym prawem.

W punkcie 2 wyroku oddalono powództwa w zakresie różnicy w waloryzacji wynagrodzeń, jaka wystąpiła pomiędzy rzeczywistym wskaźnikiem inflacji za poprzedni rok, do którego odnosiła się powódka a prognozowanym średniorocznym wskaźnikiem wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych określonym w ustawach budżetowych na lata 2011, 2012 i 2013, którymi posłużył się Sąd. Ponadto oddalono powództwo w zakresie żądań zasądzenia odsetek za okres sprzed wytoczenia powództwa.

W punkcie 3 wyroku Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 kpc, albowiem strony wygrały i przegrały proces niemal w takim samym stopniu, gdyż roszczenia powódki zostały uwzględnione prawie w 50%.

W punkcie 4 wyroku w oparciu o art. 102 kpc odstąpiono od obciążenia pozwanego kosztami sądowymi w zakresie w jakim uległ w sprawie. Zdaniem Sądu skomplikowany, a zarazem precedensowy charakter sprawy przemawiał za takim rozstrzygnięciem. Dodatkowo należy zauważyć, że pozwany wypłacał wynagrodzenie powódce w przewidzianej prawem wysokości, a u podstaw częściowego uwzględnienia powództwa legło stwierdzenie przez Sąd niezgodności z Konstytucją przepisów, na podstawie których wypłacano wynagrodzenie, do czego sam pozwany nie był władny, a wręcz ciążył na nim – jako na jednostce budżetowej – obowiązek przestrzegania dyscypliny finansowej.

Sąd w punkcie 5 nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki na podstawie art. 477 ² § 1 kpc, zgodnie z którym zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika.

SSR Kinga Śliwińska- Buśkiewicz