Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział XVII Karny - Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Justyna Andrzejczak

Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Kujawa

Przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu Jerzego Maćkowiaka

po rozpoznaniu dnia 29 stycznia 2016 roku

sprawy K. M.

oskarżonego z art. 178a§4 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Grodzisku Wlkp.

z dnia 29.10.2015 r., wydanego w sprawie o sygn. II K 290/15

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Grodzisku Wlkp. do ponownego rozpoznania.

Justyna Andrzejczak

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Grodzisku Wielkopolskim z dnia 29 października 2010 r., sygn.. akt II K 290/15, oskarżonego K. M. uznano za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a § 4 kk (k. 47).

Powyższe rozstrzygnięcie zostało zaskarżone w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść K. M. (k. 59-60). Oskarżyciel publiczny wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie od oskarżonego K. M. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i pomocy Postpenitencjarnej świadczenie w wysokości 10 000 zł, z zachowaniem pozostałych rozstrzygnięć.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego okazała się konieczna, albowiem pozwoliła na kontrolę zaskarżonego orzeczenia.

Nie budziła w prawdzie wątpliwości prawidłowość ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie K. M., które wskazywały, iż oskarżony w dniu 24 maja 2015 r., w ruchu lądowym na drodze publicznej w miejscowości A., gm. G. W.., w woj. (...), kierował samochodem będąc w stanie nietrzeźwości, mając 1,39‰ alkoholu we krwi. Natomiast ustalenie, że dopuścił się tego będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości-już tak. W konsekwencji i kwalifikacja prawna czynu zaproponowana przez oskarżyciela publicznego we wniosku złożonym na podstawie art. 335 § 1 kpk.

Podstawą przyjęcia , że oskarżony dopuścił się kwalifikowanej formy przestępstwa było ustalenie, iż wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Grodzisku Wielkopolskim z 11 grudnia 2013 r., sygn. akt VII K 961/143 (k. 17-18), został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 kk i wymierzono mu karę grzywny w ilości 50 stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych., środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku, z zaliczeniem okresu od dnia zatrzymania prawa jazdy (3.11.2013 r.), a także zobowiązano K. M. do zapłaty świadczenia pieniężnego w wysokości 100 zł. Wspomniany wyrok nakazowy uprawomocnił się dnia 28 grudnia 2013 r.

Środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów został wykonany przez oskarżonego K. M. z dniem 3 listopada 2014 r. (k. 47v akt sprawy (...)), zaś kara grzywny została wykonana - 13 maja 2014 r.

Zgodnie z treścią art. 107 § 4a kk, w razie skazania na grzywnę zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem roku od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania. Z kolei wedle treści art. 107 § 6 kk, jeżeli orzeczono środek karny, przepadek lub środek kompensacyjny, zatarcie skazania nie może nastąpić przed jego wykonaniem, darowaniem albo przedawnieniem jego wykonania.

Tym samym z całą stanowczością należy stwierdzić, iż wobec wykonania przez oskarżonego nałożonej na niego kary grzywny oraz środków karnych doszło do zatarcia uprzedniego skazania, już kilka miesięcy przed wydaniem zaskarżonego wyroku.

Przyczyną błędnych ustaleń Sądu I instancji był fakt, iż nie wziął pod uwagę zawartej w aktach sprawy informacji z Krajowego Rejestru Karnego, wskazującej iż oskarżony K. M. w dniu 27 maja 2015 r. nie figurował w kartotece karnej KRK (k. 16) i rozstrzygał w niniejszej sprawie w oparciu o kserokopię wyroku nakazowego z dn. 11 grudnia 2013 r., a nie dowód z akt, zaniechawszy jakiekolwiek jej weryfikacji, co pozwoliłoby Sądowi I instancji na powzięcie informacji, iż doszło do zatarcia skazania. Powyższe uchybienie sprawiało, iż działanie oskarżonego uznał za kwalifikowany typ przestępstwa-prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego – z art. 178a § 4 kk.

Tym samym z całą stanowczością należy uznać, iż nawet jeśli Sąd Rejonowy rozstrzygał w trybie z art. 335 kpk, to winien był dostrzec błędy zaproponowanego przez oskarżyciela publicznego rozstrzygnięcia, które objawiały się między innymi w błędnie przyjętej kwalifikacji prawnej czynu i w konsekwencji-nieadekwatnych wnioskach, co do kary.

Przypomnieć należy stanowisko orzecznictwa, które w pełni podziela Sąd Okręgowy, wskazujące, iż oczywistą sprawą jest, że sąd pierwszej instancji, orzekając na posiedzeniu w trybie art. 343 § 1-6 k.p.k., jest związany treścią uzgodnień pomiędzy oskarżonym i prokuratorem, poczynionych na podstawie art. 335 § 1 k.p.k., i nie może wydać innego wyroku niż skazujący i orzec innej kary lub środka karnego od uzgodnionych przez strony. Rozpoznając zaś wniosek o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kary lub środka karnego bez przeprowadzenia rozprawy, Sąd nie może się uchylić od zbadania sprawy zarówno pod kątem ustaleń faktycznych i zawinienia, a także zastosowanych przepisów prawa materialnego i w sytuacji dostrzeżenia jakichkolwiek wad propozycji oskarżyciela publicznego nie tylko nie może wniosku takiego uwzględnić, ale zobligowany jest treścią art. 343 § 7 k.p.k. skierować sprawę do rozpoznania na zasadach ogólnych, chyba że w toku posiedzenia prokurator za zgodą oskarżonego dokona modyfikacji wniosku w kierunku przez sąd postulowanym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 sierpnia 2013 r., II KK 199/13, LEX nr 1350542).

Mając na względzie powyższe w pełni uprawnione jest stwierdzenie, iż Sąd Rejonowy winien był skierować niniejszą sprawę do rozpoznania na zasadach ogólnych, czego jednakże nie uczynił.

W tym stanie rzeczy, zważywszy na konsensualny tryb wydania zaskarżonego orzeczenia, koniecznym stało się jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Grodzisku Wielkopolskim do ponownego rozpoznania.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy winien mieć na względzie wyżej wskazane uwagi, a zatem na potrzebę rozważenia prawidłowości opisu zachowania zarzuconego oskarżonemu, co do którego przyjęto kwalifikowany typ przestępstwa z art. 178a kk. Dotąd wyłaniające się z materiału dowodowego ustalenia, wskazujące na zatarcie uprzedniego skazania i konieczność wymierzenia adekwatnej, do takich ustaleń kary.

Justyna Andrzejczak