Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Kosiński

Protokolant: Karolina Szewczak , Maciej Błaszczyk

w obecności oskarżyciela Prokuratora : Monika Kobryś i Anny Tondery – Wolińskiej

po rozpoznaniu dnia 03 listopada 2015 r. , 14 grudnia 2015 r. i 20 stycznia 2016 r. na rozprawie w Legionowie sprawy :

P. G. , syna W. i C. z d. (...) ur. (...) w S.

oskarżonego o to, że :

w dniu 02 października 2014 r. w miejscowości R. , powiat (...) , woj. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 22 ust. 1 Prawa o Ruchu Drogowym , w ten sposób , że kierując samochodem marki C. (...) nr rej. (...) wykonując manewr skrętu w lewo nie zachował szczególnej ostrożności i zderzył się z motocyklem marki K. nr rej. (...) kierowanym przez W. P. , który w tym czasie wykonywał manewr wyprzedzania pojazdu , w wyniku czego nieumyślnie spowodowała obrażenia ciała u W. P. w postaci stłuczenia głowy ze wstrząśnieniem mózgu niewielkiego stopnia , stłuczenia brzucha z krwiakiem podtorebkowym wątroby , złamania podstaw paliczka V ręki prawej , rany płatowej opuszki palca III ręki prawej , stanowiących naruszenie czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni

to jest o czyn z art. 177 § 1 k.k.

1.  Na podstawie art. 66 § 1 i § 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. warunkowo umarza postępowanie przeciwko oskarżonemu P. G. na okres próby 2 ( dwóch ) lat ;

2.  Na podstawie art. 67 § 3 k.k. i art. 39 pkt. 7 k.k. zasądza od oskarżonego P. G. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 1000 ( jeden tysiąc ) złotych;

3.  Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 27, poz. 152 ze zm. ) zasądza od oskarżonego P. G. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 2415,65 zł ( dwa tysiące czterysta piętnaście złotych sześćdziesiąt pięć groszy ) w tym opłatę w kwocie 100 ( sto ) złotych.

Sygn. akt II K 126/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 02 października 2014 r. w miejscowości R. , powiat (...) , woj. (...) na ul. (...) pokrzywdzony W. P. kierował motocyklem marki K. nr rej. (...) jadąc w kierunku miejscowości N. . Dojeżdżając do stojących w korku przed rondami w miejscowości R. samochodów pokrzywdzony W. P. podjął decyzje o wykonaniu manewru wyprzedzania jadącego przez nim samochodu marki C. (...) nr rej. (...) kierowanego przez oskarżonego P. G. . Pokrzywdzony W. P. włączył lewy kierunkowskaz i wjechał na lewy pas jezdni i rozpoczął manewr wyprzedzania samochodu marki C. (...) nr rej. (...) jadąc z prędkością ok. 46 km/h. W momencie gdy motocykl marki K. nr rej. (...) był w trakcie wykonywania manewru wyprzedzania kierujący samochodem marki C. (...) nr rej. (...) oskarżony P. G. podjął decyzję o wykonaniu manewru skrętu w lewo w drogę gruntową by ominąć znajdujący się przed nim korek . W tym celu oskarżony P. G. zjechał do środka jezdni i włączył lewy kierunkowskaz jednak nie zachował szczególnej ostrożności i nie sprawdził w lusterkach swojego samochodu czy może bezpiecznie wykonać ten manewr nie zajeżdżając drogi innemu pojazdowi , mimo iż kierujący motocyklem marki K. nr rej. (...) wykonywał już manewr wyprzedzania jego samochodu. W chwili rozpoczęcia manewru skrętu w lewo przez samochód marki C. (...) nr rej. (...) kierowany przez oskarżonego P. G. motocykl marki K. nr rej. (...) kierowany przez pokrzywdzonego W. P. wykonujący manewr wyprzedzania znajdował się na lewym pasie jezdni w odległości ok. 25,3 m od samochodu marki C. (...) nr rej. (...) . Pokrzywdzony W. P. widząc iż jadący przed nim samochód marki C. (...) nr rej. (...) skręca w lewo i wjeżdża na jego pasa ruchu nie wykonał żadnych manewrów obronnych i z prędkość ok. 46 km/h uderzył w lewy bok samochodu marki C. (...) kierowanego przez oskarżonego P. G.. W momencie zderzenia samochód marki C. (...) nr rej. (...) kierowany przez oskarżonego P. G. poruszał się z prędkością 10 km/h co umożliwiało mu przy zachowaniu należytej ostrożności i prawidłowej obserwacji sytuacji panującej na drodze odstąpienie od wykonania manewru skrętu w lewo i uniknięcia tego zdarzenia drogowego ( k. 57-67 ) .

W tego zdarzenia kierujący motocyklem marki K. nr rej. (...) W. P. doznał obrażeń ciała w postaci : w postaci stłuczenia głowy ze wstrząśnieniem mózgu niewielkiego stopnia , stłuczenia brzucha z krwiakiem podtorebkowym wątroby , złamania podstaw paliczka V ręki prawej , rany płatowej opuszki palca III ręki prawej , stanowiących naruszenie czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni w myśl art. 157 § 1 k.k. ( k. 29 ) .

Oskarżony P. G. i pokrzywdzony W. P. w chwili zdarzenia byli trzeźwi ( k. 10 i k. 26 ) . Bezpośrednio przed zdarzeniem samochód marki C. (...) nr rej. (...) jechał z prędkością 10 km/h a motocykl marki K. nr rej. (...) z prędkością ok. 46 km/h ( k. 57-67) . Warunki drogowe były dobre, nawierzchnia jezdni sucha , świeciło słońce . W miejscu wypadku obowiązywało ograniczenie prędkości do 90 km/h .

P. G. ma ukończone 44 lat, jest kawalerem , nie ma nikogo na utrzymaniu , prowadzi własną działalność gospodarczą i osiąga dochód 3000 zł miesięcznie , nie był karany ( k. 144) , nie leczy się psychiatrycznie ani odwykowo.

Sąd powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie następujących dowodów : częściowo wyjaśnień oskarżonego P. G. ( k. 40 -40v i k. 124-125 ) , częściowo zeznań świadka W. P. ( k. 21v-22 , k.125-127 , k. 133 ), notatki urzędowej ( k. 1-2 ) , protokołu oględzin wypadku drogowego ( k. 3-4 ) , szkicu miejsca wypadku drogowego ( k. 5 ) , protokołu oględzin pojazdu ( k. 6-7 ) , protokołu oględzin pojazdu ( k. 8-9 ) , protokołu użycia urządzenia pomiarowego ( k. 10 ) , sprawozdania z badania krwi ( k. 26-27 ) , karty informacyjnej z leczenia szpitalnego ( k. 28 ) , opinii biegłego ( k. 29 ) , dokumentacji fotograficznej wraz z płytą DVD ( k. 42 ) , opinii biegłego ( k. 57-67 ) , karty karnej ( k. 115 i k. 144 ) i uzupełniającej ustnej opinii biegłego ( k. 133-136 ) .

P. G. stanął pod zarzutem w dniu 02 października 2014 r. w miejscowości R. , powiat (...) , woj. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 22 ust. 1 Prawa o Ruchu Drogowym , w ten sposób , że kierując samochodem marki C. (...) nr rej. (...) wykonując manewr skrętu w lewo nie zachował szczególnej ostrożności i zderzył się z motocyklem marki K. nr rej. (...) kierowanym przez W. P. , który w tym czasie wykonywał manewr wyprzedzania pojazdu , w wyniku czego nieumyślnie spowodowała obrażenia ciała u W. P. w postaci stłuczenia głowy ze wstrząśnieniem mózgu niewielkiego stopnia , stłuczenia brzucha z krwiakiem podtorebkowym wątroby , złamania podstaw paliczka V ręki prawej , rany płatowej opuszki palca III ręki prawej , stanowiących naruszenie czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dnito jest popełnienia przestępstwa z art. 177 § 1 k.k..

Oskarżony P. G. podczas postępowania przygotowawczego i na rozprawie przed Sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu ( k. 40 i k. 124 ). Oskarżony P. G. wyjaśnił , że w dniu 02 października 2014 r. jechał samochodem marki C. (...) nr rej. (...) w kierunku miejscowości N. przez miejscowość R. . Dojeżdżając do podwójnego ronda w miejscowości R. widząc korek postanowił skręcić w lewo w prostopadłą ulice . Po upewnieniu się w lusterku zewnętrznym i wewnętrznym iż żaden pojazd znajdujący się za nim nie sygnalizuje chęci wykonania jakiegokolwiek manewru , włączył lewy kierunkowskaz i zbliżył się do osi jezdni . Przed wykonaniem manewru skrętu w lewo jeszcze raz upewnił się czy żaden jadący za nim pojazd nie zamierza wykonań żadnego manewru . Następnie wykonał manewr skrętu w lewo i został niespodziewanie uderzony przez motocykl . Oskarżony P. G. wskazał iż nie wdział w lusterku przed wykonaniem tego manewru jadącego z tyłu motocykla . Następnie oskarżony P. G. opisał swoje zachowanie po tym wypadku drogowym ( k. 40 - 40v i k. 124-125 ) .

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego P. G. w części w której opisał przebieg przedmiotowego zdarzenia drogowego za wyjątkiem części w której oskarżony stwierdził iż przed wykonaniem manewru skrętu w lewo obserwował w lusterku zewnętrznym i wewnętrznym czy żaden jadący za nim pojazd nie wykonuje jakiegoś manewru , jednak nie widział motocykla wykonującego manewr wyprzedzana jego samochodu . W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego P. G. są jasne , dokładne i korespondują z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zwłaszcza z zeznaniami świadka W. P. ( k. 21v-22 , k.125-127 , k. 133 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę oraz z opina biegłego Z. Ż. ( k. 57-67 i k. 133-136 ) .

Sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom oskarżonego P. G. w zakresie jakim stwierdził iż w dniu 2 października 2014 r. w miejscowości R. przed wykonaniem swoim samochodem marki C. (...) nr rej. (...) manewru skrętu w lewo obserwował w lusterku zewnętrznym i wewnętrznym czy żaden jadący za nim pojazd nie wykonuje jakiegoś manewru i jednak nie widział motocykla wykonującego manewr wyprzedzana jego samochodu . W tym zakresie wyjaśnienia P. G. są niejasne , nielogiczne i pozostające w sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym i stanowią przyjętą przez oskarżonego linię obrony mającą na celu pomniejszenie jego odpowiedzialności za popełniony czyn. Należy zauważyć iż z opinii biegłego Z. Ż. wynika iż czas ruchu motocykla K. od chwili rozpoczęcia skrętu przez samochód C. do chwili zderzenia wynosiła ok. 1,98 s a droga przejechana przez ten motocykl wynosiła 25,3 m ( rysunek 3 ) ( k. 57-67 i k.133-136 ) . Tym samym oskarżony P. G. gdyby zachował szczególna ostrożność podczas wykonywania manewru skrętu w lewo i prawidłowo obserwował w lusterkach znajdujące się za nim pojazdy powinien zobaczyć przed wykonaniem manewru skrętu w lewo iż jest wyprzedzany przez motocykl marki K. kierowany przez pokrzywdzonego W. P. . Fakty te dyskwalifikują prawdziwość wyjaśnień oskarżonego P. G. w zakresie jakim Sąd nie dał im wiary .

Natomiast z zeznań świadka W. P. – pokrzywdzonego w niniejszej sprawie - kierowcy motocykla marki K. nr rej. (...) wynika iż w dniu 2 października 2014 r. jechał ul. (...) w miejscowości R. z prędkością ok. 50 km/h środkiem prawego pasa jezdni w kierunku miejscowości N. . Przed nim w odległości 200-250 m jechała wolno kolumna pojazdów . Po dojechaniu do tej kolumny zaczął wyprzedzać poszczególne pojazdy z prędkością 25-30 km/h za każdym razem po wykonaniu manewru wyprzedzania zjeżdżając na prawy pas jezdni . W pewnym momencie dojechał do pojazdu marki C. za którym jechał 3-4 minuty w odległości 4-5 m , po czym włączył lewy kierunkowskaz i z prędkością 30 km/h zjechał na lewy pas jezdni i rozpoczął manewr wyprzedzania tego pojazdu . Gdy dojechał do tyłu tego pojazdu wykonał on manewr skrętu w lewo . Świadek W. P. wskazał iż jedynie zdołał zmniejszyć gaz i uderzył w lewy bok tego pojazdu . Następnie świadek W. P. opisał jakie obrażenia doznał w wyniku tego zdarzenia drogowego i jakie było zachowanie kierującego samochodem C. oskarżonego P. G. ( k. 21v-22 , k.125-127 , k. 133 ).

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka W. P. poza częścią w której ten stwierdził iż przed rozpoczęciem manewru wyprzedzania samochodu marki C. jechał za nim 3-4 minuty w odległości 4-5 m , a następnie wyprzedzał ten samochód z prędkością 30 km/h. W tym zakresie zeznania tego świadka są jasne , logiczne , dokładne i korespondują z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego .

Na wiarę nie zasługują natomiast zeznania świadka W. P. w części w której stwierdzili iż przed rozpoczęciem manewru wyprzedzania samochodu marki C. jechał za nim 3-4 minuty w odległości 4-5 m , a następnie wyprzedzał ten samochód z prędkością 30 km/h. Należy zauważyć iż opinii biegłego Z. Ż. wynika że czas ruchu motocykla K. od chwili rozpoczęcia skrętu przez samochód C. do chwili zderzenia wynosiła ok. 1,98 s a droga przejechana przez ten motocykl wynosiła 25,3 m ( rysunek 3 ). Natomiast prędkość motocykla K. podczas wykonywania manewru wyprzedzania wynosiła ok. 46 km/h ( k. 57-67 i k.133-136 ) . Wyżej wskazane fakty dyskwalifikują prawdziwość zeznań świadka W. P. w zakresie jakim Sąd nie dał im wiary .

Sąd dał pełną wiarę pisemnej opinii sporządzonej przez biegłego Z. Ż. ( k. 57-67 ) , która została uzupełniona opinią ustną przedstawioną na rozprawie w dniu 14 grudnia 2015 r. ( k. 133-136 ) , jako jasnej , dokładnej i w sposób precyzyjny opisującej przebieg całego zdarzenia . Z opinii biegłego Z. Ż. wynika iż bezpośrednią przyczyną zaistniałego zdarzenia było nieupewnienie się dostatecznie kierującego samochodem C. o możliwości bezpiecznego wykonania manewru skrętu w lewo . Kierujący motocyklem K. miał możliwość uniknięcia zderzenia z samochodem C. podejmując manewr awaryjnego hamowania i nie miał możliwości manewru omijania samochodu ale nie można wykluczyć , że taką próbę podjął . Gdyby kierujący samochodem C. zachował szczególną ostrożność i upewnił się , czy może bezpiecznie wykonań manewr skrętu w lewo , to miałby możliwość odstąpienia od rozpoczęcia manewru skrętu w lewo i uniknięcia wypadku . Bezpośrednio przed wypadkiem prędkość samochodu C. wynosiła ok. 10 km/h a prędkość motocykla K. wynosiła ok. 46 km/h .

Sąd dał pełną wiarę opinii pisemnej z dnia 25 października 2014 r. r. ( k. 29 ) i sporządzonej przez biegłego M. R. . Biegły w sposób logiczny w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyciągnął prawidłowe wnioski które zostały zawarte w opinii pisemnej . Z opinii tej wynika iż w dniu 02 października 2014 r. W. P. doznał następujących obrażeń ciała : stłuczenia głowy ze wstrząśnieniem mózgu niewielkiego stopnia , stłuczenia brzucha z krwiakiem podtorebkowym wątroby , złamania podstaw paliczka V ręki prawej , rany płatowej opuszki palca III ręki prawej. Obrażenia jakich doznał W. P. stanowią naruszenie czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni w myśl art. 157 § 1 k.k.. Obrażenia jakich doznał W. P. mogły powstać w okolicznościach wypadku drogowego zaistniałego w dniu 2 października 2014 r. najprawdopodobniej w mechanizmie bezpośredniego uderzenia głową , okolicą nadbrzusza prawego i ręką prawa o twarde , tępe lub tępokrawędziste przedmioty , elementy samochodu lub podłoża po upadku .

Sąd dał pełną wiarę sprawozdania z przeprowadzonych badań krwi sporządzonego przez Laboratorium Kryminalistyczne Komendy (...) nr LKK-779/14 z dnia 07 października 2014 r. jako jasnemu , rzeczownemu , fachowemu i obiektywnemu . Z opinii tej wynika iż w nadesłanej próbce krwi należącej do W. P. nie stwierdzona alkoholu etylowego ( k. 26 ) .

Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów , albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia .

Sąd dał ponadto wiarę wszystkim ujawnionym na rozprawie dokumentom. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Przepis art. 177 § 1 k.k. stanowi iż karze podlega , kto, narusza chociażby nieumyślnie , zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym , powoduje nieumyślnie wypadek , w którym inna osoba odniosła obrażenia wskazane w art. 157 § 1 kk. Przedmiotem ochrony art. 177 k.k. są najbardziej fundamentalne z wartości, za jakie należy uznać życie i zdrowie człowieka. Nie jest natomiast przedmiotem ochrony bezpieczeństwo w komunikacji, które stanowi jedynie pewien specyficzny stan, charakteryzujący się brakiem zagrożeń dla wspomnianych dóbr. Zwraca uwagę fakt, że w katalogu tym zabrakło mienia, co jest wynikiem częściowej depenalizacji tzw. lekkiego wypadku komunikacyjnego. Wymogiem odpowiedzialności karnej w oparciu o znamiona art. 177 k.k. jest naruszenie reguł ostrożnego postępowania z dobrem prawnym. Ta cecha, charakterystyczna skądinąd dla wszystkich przestępstw nieumyślnych, doznaje w treści omawianego przepisu pewnych ograniczeń. Przy ustalaniu zakresu odpowiedzialności karnej sprawcy wypadku komunikacyjnego uwzględnić należy okoliczności przedmiotowe związane ze zdarzeniem , takie jak trudne warunki drogowe, opady atmosferyczne, siła wiatru, stan drogi lub innego szlaku komunikacyjnego itp. Na uwzględnienie zasługują również liczne okoliczności związane z cechami pojazdu prowadzonego przez sprawcę, na przykład zły stan techniczny, o ile rzecz jasna nieprawidłowości w tym zakresie nie zostały sprowadzone przez kierującego. Krąg stawianych sprawcy wymogów odnoszony jest do pewnego zgeneralizowanego wzorca normatywnego ; może on przybrać formę standardową („rozsądny obywatel”) lub kwalifikowaną („dobry kierowca”), zależeć to będzie od istoty badanego zdarzenia i roli, jaką odegrał sprawca (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 1995 r., III KRN 20/95, PiP 1996, z. 6, poz. 105). Znamieniem strony przedmiotowej spowodowania wypadku jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Pojęcie tych zasad obejmuje zarówno zasady ujęte w przepisach prawa drogowego lub regulujących komunikację kolejową, wodną lub powietrzną, jak też wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu zasady prakseologiczne odnoszące się do danej sfery ruchu (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 II 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3, poz. 33). Zasady bezpieczeństwa dotyczące ruchu drogowego określone zostały w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.). Naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może być zarówno umyślne, jak i nieumyślne, natomiast wynikające stąd skutki dotyczące życia, zdrowia lub mienia muszą być objęte winą nieumyślną. Przesądza to o kwalifikacji wypadku komunikacyjnego jako występku nieumyślnego. Podmiotem występku spowodowania wypadku komunikacyjnego - ze względu na znamię naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu - może być jedynie uczestnik ruchu, którego dotyczy obowiązek przestrzegania tych zasad, a więc kierujący pojazdem mechanicznym, pieszy, woźnica, rowerzysta, osoba prowadząca kolumnę pieszych i in. (por. K. Buchała, w: A. Zoll (red.), Komentarz 2, wyd. 1999, s. 394). W zależności od skutków rozróżnia się zwykły i ciężki wypadek. Według art. 177 § 1 k.k. ze zwykłym, zwanym też średnim wypadkiem mamy do czynienia, jeżeli jego skutkiem jest uszczerbek na zdrowiu osoby innej niż sprawca, polegający na naruszeniu czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia przez okres przekraczający 7 dni (tj. skutek określony w art. 157 § 1 k.k. ).

Oskarżony P. G. wypełnił wszystkie znamiona czynu zabronionego opisanego w art. 177 § 1 k.k. albowiem w dniu 02 października 2014 r. w miejscowości R. , powiat (...) , woj. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 22 ust. 1 Prawa o Ruchu Drogowym . Oskarżony P. G. kierując samochodem marki C. (...) nr rej. (...) wykonując manewr skrętu w lewo nie zachował szczególnej ostrożności i zderzył się z motocyklem marki K. nr rej. (...) kierowanym przez W. P. , który w tym czasie wykonywał manewr wyprzedzania pojazdu . Bezpośrednio przed wypadkiem prędkość samochodu C. wynosiła ok. 10 km/h a prędkość motocykla K. wynosiła ok. 46 km/h ( k. 57-67 ) .

Z treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r. , poz. 1137 ze zm. ) wynika iż kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Zmiana kierunku jazdy jest manewrem polegającym na kontynuowaniu jazdy w innym niż dotychczasowy kierunku, niewynikającym jedynie z przebiegu drogi, a zależnym od woli kierującego; jest nią jazda polegająca na skręcaniu zarówno w prawo, jak i w lewo oraz na zawracaniu. Istotą manewru jest dalsza jazda w prawo lub w lewo w stosunku do tego kierunku, w jakim poruszał się pojazd . Z treści tego przepisu wynika, że zmiana kierunku jazdy lub zajmowanego pasa ruchu może nastąpić: z zachowaniem szczególnej ostrożności, kierujący pojazdem przed wykonaniem tego manewru jest obowiązany zbliżyć się pojazdem do prawej krawędzi jezdni - jeżeli zamierza skręcić w prawo, do środka jezdni lub na jezdni o ruchu jednokierunkowym do lewej jej krawędzi - jeżeli zamierza skręcić w lewo. Manewr może być jednak niekiedy wykonany niezgodnie z tą regułą, a mianowicie: wtedy gdy wymiary pojazdu uniemożliwiają skręcenie zgodnie z zasadą określoną wyżej lub dopuszczalna jest jazda wyłącznie w jednym kierunku . Kierujący pojazdem jest obowiązany zawczasu i wyraźnie sygnalizować zamiar zmiany kierunku jazdy oraz zaprzestać sygnalizowania niezwłocznie po wykonaniu manewru . Szczególna ostrożność polega na upewnieniu się, czy można dokonać zmiany kierunku jazdy lub pasa ruchu bez utrudnienia ruchu lub spowodowania jego zagrożenia. Innymi słowy, kierujący pojazdem musi być na tyle uważny, by zdążyć zaniechać zmiany kierunku jazdy lub pasa ruchu, gdyby jego kontynuowanie stwarzało zagrożenie dla ruchu drogowego lub zmuszało innego uczestnika ruchu do podjęcia manewru obronnego. Wymaganie zachowania szczególnej ostrożności przez zmieniającego kierunek jazdy nie oznacza, że w razie zaistnienia wypadku w czasie wykonywania tego manewru odpowiedzialność za jego powstanie zawsze spada na dokonującego zmiany kierunku jazdy. Jest ona wyłączona, jeżeli przyczyną nastąpienia wypadku jest nieprawidłowe zachowanie się innego uczestnika ruchu . ( za Komentarz do art. 22 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.05.108.908), [w:] R.A. Stefański, Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, LEX, 2008, wyd. III. ) .

Z pisemnej opinii sporządzonej przez biegłego Z. Ż. ( k. 57-67 ) , która została uzupełniona opinią ustną przedstawioną na rozprawie w dniu 14 grudnia 2015 r. ( k. 133-136 ) wynika iż bezpośrednią przyczyną zaistniałego zdarzenia było nieupewnienie się dostatecznie kierującego samochodem C. o możliwości bezpiecznego wykonania manewru skrętu w lewo . Kierujący motocyklem K. miał możliwość uniknięcia zderzenia z samochodem C. podejmując manewr awaryjnego hamowania i nie miał możliwości manewru omijania samochodu ale nie można wykluczyć , że taką próbę podjął . Gdyby kierujący samochodem C. zachował szczególną ostrożność i upewnił się , czy może bezpiecznie wykonań manewr skrętu w lewo , to miałby możliwość odstąpienia od rozpoczęcia manewru skrętu w lewo i uniknięcia wypadku . Należy wskazać iż warunkiem sprostania obowiązkowi szczególnej ostrożności, nałożonemu na uczestnika ruchu drogowego w sytuacjach wskazanych w ustawie, jest nieustająca obserwacja sytuacji na drodze, umożliwiająca percepcję wszystkich zmian i odpowiednie dostosowanie się do nich. Odbiega od takiego modelu zachowania wykonywanie manewru skrętu w lewo, bez upewnienia się, czy nie spowoduje on zajechania drogi także pojazdowi jadącemu z tyłu. Zaniechanie takiego upewnienia się o braku zagrożenia przy wykonywaniu skrętu w lewo oznacza niezachowanie szczególnej ostrożności, jako warunku prawidłowego wykonania manewru zmiany kierunku jazdy, określonego w art. 22 ust. 1 prawa o ruchu drogowym, a tym samym naruszenie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym ( tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 sierpnia 2009 r. V KK 34/09 OSNKW 2009/9/81, Biul. SN 2009/9/18 ) . Podczas przedmiotowego zdarzenia oskarżony P. G. kierując samochodem marki C. (...) nr rej. (...) nie sprostał obowiązkowi zachowania szczególnej ostrożność i nie upewnił się o możliwości bezpiecznego wykonania manewru skrętu w lewo w wyniku czego zajechał drogę jadącemu z tyłu kierowanemu przez pokrzywdzonego W. P. motocyklowi marki K. nr rej. (...) który wykonywał manewr wyprzedzania samochodu C. . Fakt ten wynika wprost z opinii biegłego Z. Ż. ( k. 57-67 i k. k. 133-136 ) .

Należy ponadto stwierdzić iż w wyniku tego zdarzenia drogowego oskarżony P. G. nieumyślnie spowodowała obrażenia ciała u kierującego motocyklem marki K. nr rej. (...) pokrzywdzonego W. P. w postaci stłuczenia głowy ze wstrząśnieniem mózgu niewielkiego stopnia , stłuczenia brzucha z krwiakiem podtorebkowym wątroby , złamania podstaw paliczka V ręki prawej , rany płatowej opuszki palca III ręki prawej , stanowiących naruszenie czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni. Należy wskazać iż z opinii biegłego M. R. wynika iż obrażenia te stanowią naruszenie czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni w myśl art. 157 § 1 k.k.. Obrażenia jakich doznał W. P. mogły powstać w okolicznościach wypadku drogowego zaistniałego w dniu 2 października 2014 r. najprawdopodobniej w mechanizmie bezpośredniego uderzenia głową , okolicą nadbrzusza prawego i ręką prawa o twarde , tępe lub tępokrawędziste przedmioty , elementy samochodu lub podłoża po upadku ( k. 29 ) .

Z tych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina oskarżonego P. G. co do popełnienia przez niego czynu z art. 177 § 1 k.k. nie budzą wątpliwości .

W powyższej sprawi Sąd uznał , iż zachodzą przesłanki wskazane w art. 66 § 1 i § 2 k.k. i dlatego warunkowo umorzył postępowanie przeciwko oskarżonemu P. G. na okres próby 2 ( dwóch ) lat zgodnie z treścią art. 67 § 1 k.k. .

Zgodnie z treścią art. 66 § 1 k.k. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W treści art. 66 § 1 i 2 k.k. wskazane zostały więc trzy przesłanki warunkowego umorzenia postępowania związane z czynem zarzucanym oskarżonemu to jest : społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna, wina nie jest znaczna , zagrożenie karą za zarzucane sprawcy przestępstwo nie przekracza 5 lat pozbawienia wolności . W powyższej sprawie czyn który popełnił oskarżony P. G. spełnia wszystkie wyżej wskazane przesłanki. Niewątpliwym jest , iż w tym przypadku społeczna szkodliwość czynu jak i winna sprawcy nie jest znaczna . Czyn którego znamiona wypełnił oskarżony P. G. to jest czyn z art. 177 § 1 k.k. jest zagrożony karą nie przekraczającą 5 lata pozbawienia wolności .

Wskazane w art. 66 § 1 k.k. właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego postawa i dotychczasowy sposób życia stanowią odrębną przesłankę warunkowego umorzenia postępowania. Nie mogą one być uwzględniane w ocenie społecznej szkodliwości popełnionego czynu i winy sprawcy, tj. przemawiać za ich „znacznością” lub „nieznacznością”. Należy zatem przyjąć, że przesłanka ta wchodzi w grę dopiero po ustaleniu, iż społeczna szkodliwość czynu i wina sprawcy nie są znaczne, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie . Pozytywna ocena postawy oskarżonego i jego dotychczasowego życia ma charakter prognostyczny, prowadząc sąd do przekonania, że mimo warunkowego umorzenia postępowania sprawca będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa . Przesłanka ta nie będzie spełniona, a przeciwnie - zachodzi przeszkoda w orzekaniu o warunkowym umorzeniu postępowania, jeżeli sprawca był już skazany za jakiekolwiek przestępstwo umyślne i nie nastąpiło zatarcie tego skazania. Lege non distinguente nie stanowi przeszkody w orzekaniu o warunkowym umorzeniu wcześniejsze skazanie za występek nieumyślny, a także wcześniejsze orzeczenie wobec sprawcy warunkowego umorzenia postępowania w sprawie o występek popełniony umyślnie. ( tak Komentarz do art. 66 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, Dom Wydawniczy ABC, 2006, wyd. III.) .

W powyższej sprawie dotychczasowy sposób życia oskarżonego P. G. oraz fakt , iż nie był on dotychczas karany ( k. 144 ) , wskazuje , że spełnia on również tą przesłankę warunkowego umorzenia postępowania . Pozytywna ocena postawy oskarżonego P. G. oraz jego dotychczasowego życia wskazuje , iż będzie on przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa .

Jeżeli chodzi o kolejną przesłankę wskazaną w art. 66 § 1 k.k. - braku wątpliwości co do popełnionego czynu, to taki brak wątpliwości wynika przede wszystkim z postawy sprawcy i złożenia przez niego wiarygodnych wyjaśnień. Formalne przyznanie się do winy nie jest jednak warunkiem sine qua non orzekania o warunkowym umorzeniu postępowania (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2003 r., I KK 301/03, OSNKW 2004, nr 1, poz. 9). Ustawa bowiem wymaga jedynie, aby zachodził brak wątpliwości co do popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu i okoliczności tego czynu - w aspekcie wskazanych w art. 66 k.k. przesłanek stosowania tej instytucji. W powyższej sprawie oskarżony P. G. nie przyznał się w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie przed Sądem do popełnienia zarzucanego mu czynu . Należy jednak twierdzić, iż z zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań świadka W. P. ( k. 21v-22 , k.125-127 , k. 133 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę oraz z opina biegłego Z. Ż. ( k. 57-67 i k. 133-136 ) , wynika niezbicie że dopuściła się on zarzucanego mu czynu który przez Sąd został zakwalifikowany jako czyn z art. 177 § 1 k.k.. Dlatego też okoliczności jego popełnienia nie budzą w powyższej sprawie żadnych wątpliwości.

Sąd kierując się dyrektywą zwartą w art. 67 § 3 k.k. i art. 39 pkt. 7 k.k. zasądza od oskarżonego P. G. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 1000 ( jedne tysiąc ) złotych. Sąd uznał iż ten środek karny będzie stanowił dla oskarżonego P. G. wystarczającą dolegliwość i środek ten spełni wobec oskarżonego funkcję zarówno prewencyjną jak i wychowawczą.

Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 27, poz. 152 ze zm. ) Sąd zasądza od oskarżonego P. G. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 2415,65 zł ( dwa tysiące czterysta piętnaście złotych sześćdziesiąt pięć groszy ) w tym opłatę w kwocie 100 ( sto ) złotych.

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.