Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, X Wydział Gospodarczy

w składzie następującym :

Przewodniczący: SSO Lesław Zieliński

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2015 r. w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: M. P. i A. P. także pozwanych wzajemnych

przeciwko: (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R. także powoda wzajemnego

w postępowaniu uproszczonym

na skutek apelacji pozwanego jak i powoda wzajemnego (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R.

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 15 października 2015 r.

sygn. akt VI GC 267/14

oddala apelację od powództwa podstawowego jak i powództwa wzajemnego

SSO Lesław Zieliński

Sygn. akt X Ga 534/15

UZASADNIENIE

Powodowie A .P. i M. P. wnieśli pozew przeciwko (...) s. z o.o. w R. o zapłatę kwoty 4.871,35 z ustawowymi odsetkami i stosownymi kosztami postępowania. Dochodzona kwota jest ceną za wykonane i skierowane do zamontowania żaluzje fasadowe.

Sąd Rejonowy w Gliwicach uwzględnił pozew w postępowaniu upominawczym - uproszczonym w całości. / nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym / k.28 akt /

Pozwana Spółka wnosząc sprzeciw wskazała iż powodowie wykonali żaluzje ale wobec złego pomiaru otworów okiennych dokonanego przez powodów okazały się one nieprzydatne do zamontowania . / sprzeciw k.34-37 / Jednocześnie pozwana Spółka złożyła powództwo wzajemne o zapłatę kwoty 2.088,00 zł na którą składało się roszczenie o zwrot zaliczki w wysokości 1500,00 zł oraz naliczoną karę umowna.

W zaskarżonym wyroku, po przeprowadzeniu dowodów z dokumentów oraz zeznań świadka oraz stron Sąd I instancji uwzględnił powództwo podstawowe w całości i zasądził stosowne koszty oraz oddalił powództwo wzajemne i ponownie orzeł o kosztach. / k.110 akt /

W uzasadnieniu Sąd Rejonowy podniósł, że zgromadzony materiał dowodowy pozwala na uznanie iż strona pozwana nie współpracowała w sposób należyty w toku realizacji umowy nie tylko w sposób profesjonalny ale nawet w sposób przyjęty w nieprofesjonalnym obrocie . Wobec zaś faktu iż powodowie należycie wykonali swoją cześć zobowiązania należy im się stosowne wynagrodzenie zaś powództwo wzajemne nie zasługuje na uwzględnienie

W złożonej apelacji pozwany zarzucił Sądowi I instancji nieprawidłową ocenę materiału dowodowego co narusza przepisy dotyczące postępowania tj. art. 231 i 233 kpc.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli Sąd II instancji nie prowadzi postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Wyrok Sądu Okręgowego oparty jest o art. 385 § 1 k.p.c. w związku z art. 505 ⁹§1 ¹ k.p.c. zgodnie z którym apelację w postępowaniu uproszczonym można oprzeć na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, oraz naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Zaskarżone orzeczenie należy uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego i trafnej wykładni prawa materialnego, w szczególności w zakresie ustalenia podmiotu który powinien uiścić cenę za pobrany towar.

Przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku motywy tej oceny
nie wykazują sprzeczności ustaleń faktycznych Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, zaoferowanego przez strony, który został oceniony bez przekroczenia przysługującego mu uprawnienia do swobodnej oceny dowodów, zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 6 k.c.

Tak poczynione ustalenia Sąd Okręgowy przyjmuje za własne i podziela
w pełni zarówno dokonaną ocenę dowodów, jak i wykładnię prawa materialnego. Uwzględniając powyższe Sąd uznał, iż ponowne przytaczanie argumentów uzasadniających to stanowisko, wskazanych już w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku jest zbędne i niecelowe. Faktycznie uznać można iż treść uzasadnienia jest zbyt lakoniczna niemniej pozawala na pełną kontrolę toku rozumowania Sądu Rejonowego a ewentualne braki nie mają wpływu na prawidłowość rozstrzygnięcia. Oceniając wiarygodność przeprowadzonych dowodów Sąd Rejonowy nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów określonych przepisem art. 233 §1 k.p.c. Za chybione należało uznać zarzuty apelującego dotyczące prawidłowości poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 czerwca 1999 r. (sygn. akt II UKN 685/98) ramy swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) wyznaczone są wymogami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, odnosi je do pozostałego ,materiału dowodowego. Błąd w ustaleniach faktycznych następuje, gdy zachodzi dysharmonia pomiędzy materiałem zgromadzonym w sprawie a konkluzją, do której dochodzi sąd na skutek przeinaczenia dowodu oraz wszelkich wypadków wadliwości wynikających z naruszenia przepisu art. 233 §1 k.p.c. Przepis ten byłby naruszony, gdy ocena materiału dowodowego koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego wnioskowania. Tak rozumianego zarzutu sprzeczności ustaleń Sądu z treścią materiału dowodowego Sądowi pierwszej instancji w niniejszej sprawie skutecznie zarzucić nie można.

Dlatego przy przyjętym przez Sad Rejonowy stanowisku co do realizacji umowy należało jednocześnie oddalić powództwo wzajemne jako nie znajdujące podstawy co też Sąd merytoryczny uczynił.

Z przytoczonych względów, wobec prawidłowego rozstrzygnięcia Sądu I instancji obie apelacje, na podstawie art. 385 k.p.c. należało oddalić, jako bezzasadne.

SSO Lesław Zieliński