Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR A. Z.

Protokolant: staż. M. P.

po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł.

przeciwko K. K. (1)

o zapłatę kwoty 3.990,94 zł

na skutek sprzeciwu pozwanego K. K. (1) od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi w dniu 4 czerwca 2012 roku, w sprawie o sygnaturze akt II (...)

1.oddala powództwo;

2.zasądza od (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł. na rzecz K. K. (1) kwotę 617 zł (sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt II C 800/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 10 maja 2012 roku (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w Ł. wniosła o zasądzenie, w postępowaniu upominawczym, od pozwanych I. K. i K. K. (1), solidarnie na rzecz powódki kwoty 3.990,94 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego w wysokości 600 zł oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu stanowiska wskazano, że pozwani bez tytułu prawnego zamieszkują lokal numer (...), znajdujący się w budynku położonym w Ł. przy ul. (...). Zadłużenie pozwanych w stosunku do powódki z tytułu korzystania z lokalu bez tytułu prawnego na dzień 31 marca 2012 roku wyniosło 3.844,01 zł za okres od 1 sierpnia 2011 roku do 31 marca 2012 roku, zaś należne odsetki ustawowe za okres od września 2011 roku do dnia 31 marca 2012 roku wyniosły 146,93 zł.

(pozew k.2-4)

Nakazem zapłaty z dnia 4 czerwca 2012 roku, wydanym w postępowaniu upominawczym, w sprawie o sygnaturze akt II (...), Sąd Rejonowy dla Łodzi –Widzewa w Łodzi zasądził solidarnie od pozwanych kwotę dochodzoną pozwem oraz orzekł o kosztach procesu.

(nakaz zapłaty k.25)

Przesyłka zawierająca odpis nakazu zapłaty i odpis pozwu dla K. K. (1) wysłana na adres: „ul. (...), (...)-(...) Ł.” została zwrócona po powtórnej awizacji.

(przesyłka pocztowa k.27)

W dniu 2 grudnia 2014 roku pozwany K. K. (1) złożył sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 4 czerwca 2012 roku. Wniósł o stwierdzenie skutecznego wniesienia sprzeciwu w terminie i utraty mocy przez nakaz zapłaty w całości oraz o oddalenie powództwa w całości. Pełnomocnik pozwanego wskazał, że przesyłka z przedmiotowym nakazem zapłaty była dwukrotnie, bezskutecznie awizowana, gdyż pozwany pod adresem wskazanym w pozwie nie mieszkał i nie przebywał co najmniej od 2008 roku. Podał, że w okresie (...) roku pozwany był pozbawiony wolności i osadzony w Zakładzie Karnym w S., zaś bezpośrednio przed zatrzymaniem mieszkał w lokalu przy ul. (...) w Ł.. Podniósł, że wiadomość o wydanym nakazie zapłaty pozwany powziął dopiero na skutek wszczęcia przeciwko niemu postępowania egzekucyjnego. Wskazał, że o tytule wykonawczym pozwany dowiedział się bezpośrednio od komornika w dniu 18 listopada 2014 roku. Podkreślił, że w okresie objętym pozwem pozwany nie zamieszkiwał w spornym lokalu. Ponadto, zakwestionował roszczenie co do wysokości. Wskazał, że pozwany nie jest członkiem powodowej spółdzielni mieszkaniowej, ani nie przysługuje mu spółdzielcze prawo do lokalu, w którym nie przebywał w spornym okresie, a zatem nie mają do niego zastosowania przepisy ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k.36-42)

Odnosząc się do sprzeciwu złożonego przez pozwanego, pełnomocnik powoda podtrzymał dotychczasowe wnioski i twierdzenia. Wniósł o orzeczenie, że odpowiedzialność pozwanego jest solidarna z odpowiedzialnością I. K. i wynika z art.4 ust 6 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych. Podkreślił, że powódka wywodzi swoje roszczenie z art.18 ust.1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego. Wskazał także, że wysokość roszczenia dochodzonego w niniejszej sprawie odpowiada wysokości opłat, jakie pozwani zobowiązani byliby uiszczać, gdyby legitymowali się tytułem prawnym do korzystania z przedmiotowego lokalu. Stawki opłat zostały zaś naliczone w oparciu o obowiązujące w Spółdzielni w spornym okresie uchwały rady Nadzorczej (...) Spółdzielni Mieszkaniowej. Pełnomocnik powoda podniósł także, że zarzut braku zamieszkania pozwanego pod wskazanym w pozwie adresem jest bezskuteczny w obliczu obowiązku pozwanego poinformowania spółdzielni o zmianie miejsca zamieszkania.

(pismo procesowe powódki k.63-64v.)

Postanowieniem z dnia 25 września 2015 roku, Sąd stwierdził że nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, wydany przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w dniu 4 czerwca 2012 roku, w sprawie o sygnaturze akt II (...)utracił moc w całości w stosunku do K. K. (1).

(postanowienie k.103)

Zarządzeniem, wydanym na rozprawie w dniu 29 stycznia 2016 roku, uchylono zarządzenie z dnia 19 lipca 2012 roku o uznaniu za doręczoną przesyłki zawierającej nakaz zapłaty dla K. K. (1) k.27 oraz uchylono w stosunku do K. K. (1) zarządzenie z dnia 19 lipca 2012 roku o stwierdzeniu prawomocności nakazu zapłaty k.29.

(zarządzenie k.120)

W toku postępowania strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie.

(protokół rozprawy k.80-81, k.84-86, k.98, k.117-118, k.120)

W piśmie z dnia 6 października 2015 roku strona powodowa podniosła, iż sporny lokal został opróżniony i wydany powódce w 2015 roku.

(pismo pełnomocnika powódki k.104-104v)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal mieszkalnym numer (...), znajdujący się w budynku położonym w Ł. przy ul. (...), należy do zasobów (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł..

(okoliczność bezsporna)

Spółdzielcze lokatorskie prawo do powyższego lokalu przysługiwało S. K., która zmarła w 2007 roku. Spadkobiercy zmarłej nie uregulowali sytuacji prawnej lokalu. Powódka rozpoczęła naliczanie odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu. Odszkodowanie naliczano na podstawie stawek z uchwał Rady Nadzorczej, podejmowanych na wniosek Zarządu, po zasięgnięciu opinii Rady Osiedla. Na odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu składają się: opłata eksploatacyjna, opłata na fundusz remontowy, zaliczki na wodę, opłata za wywóz śmieci, opłata za centralne ogrzewania. Opłaty za wodę i wywóz śmieci uzależnione są od ilości osób zajmujących lokal. W przypadku lokalu numer (...) przy ul. (...) w Ł., w okresie objętym pozwem, opłaty te naliczane były od dwóch osób zamieszkujących lokal. Ilość osób zamieszkujących dany lokal powodowa spółdzielnia ustala na podstawie informacji uzyskanych z administracji osiedla. W przypadku spornego lokalu informacja ta pochodziła z października 2007 roku.

(dowód: zeznania świadka E. K. k.119-120, raport k.12-15)

Wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2011 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt II C 278/09, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi nakazał pozwanym I. K. i K. K. (1), aby opróżnili i wydali (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł. lokal mieszkalny numer (...), położony w Ł. przy ul. (...). Sąd orzekł również, że pozwanym nie przysługuje prawo do otrzymania lokalu socjalnego. Na skutek apelacji pozwanej, Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 10 stycznia 2012 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt III Ca 1068/11, zmienił powyższy wyrok w ten sposób, że ustalił, iż I. K. przysługuje prawo do otrzymania lokalu socjalnego i nakazał wstrzymać wobec pozwanej wykonanie wyroku do czasu zaoferowania pozwanej przez Miasto Ł. lokalu socjalnego.

(dowód: kserokopia odpisu wyroku w sprawie II C 278/09 k.105, kserokopia odpisu wyroku w sprawie III Ca 1068/11 k.105v.)

Pozwany K. K. (1) jest zameldowany i w przeszłości zamieszkiwał w mieszkaniu numer (...) przy ul. (...) w Ł.. W 2009 roku, po opuszczeniu A. Ś., pozwany zamieszkał wraz ze swoją partnerką – K. K. (2), w lokalu numer (...), przy ul. (...) w Ł. u jej matki A. K.. W 2010 roku pozwany przeprowadził się wraz z partnerką K. K. (2) i jej matką do A., gdzie zamieszkali w wynajmowanym przez A. K. mieszkaniu przy ul. (...). W tym czasie pozwany zabrał wszystkie swoje rzeczy z mieszkania położonego przy ul. (...) w Ł.. W styczniu 2012 roku pozwany wraz z K. K. (2) przeprowadzili się do lokalu numer (...) przy ul. (...) w Ł., gdzie zamieszkiwali razem do chwili zatrzymania pozwanego przez Policję w dniu 27 marca 2012 roku. Pozwany K. K. (1) w okresie od 27 marca 2012 roku do 7 marca 2014 roku był pozbawiony wolności i przebywał w Zakładzie Karnym w S..

Po wyjściu z Zakładu Karnego pozwany zamieszkał w A. przy ul. (...).

Pozwany dotychczas nie wymeldował się z lokalu numer (...), przy ul. (...) w Ł..

(dowód: zeznania świadka K. K. (2) k.82, zeznania świadka A. K. k.83-84, zeznania świadka A. W. k.99, przesłuchanie pozwanego w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.100-101 w związku z k.85, umowa najmu lokalu przy ul. (...) w Ł. k.48, umowa najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w A. k.49-51, kserokopia świadectwa zwolnienia k.45-46, kserokopia pisma Sądu Okręgowego w Łodzi Wydziału IV Karnego k.110, kserokopia protokołu zatrzymania k.111-112)

K. K. (1) po tym jak wyprowadził się z mieszkania numer (...) przy ul. (...), widywał i odwiedzał swoją matkę, także w mieszkaniu przy ul. (...). W sytuacjach, gdy matka informowała pozwanego telefonicznie o korespondencji dla niego, pozwany przychodził i ją odbierał.

(dowód: zeznania świadka A. K. k.83-84, przesłuchanie pozwanego w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.100-101 w związku z k.85)

O nakazie zapłaty wydanym w dniu 4 czerwca 2012 roku pozwany dowiedział się w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego przeciwko niemu, po tym jak zajęto środki na jego rachunku bankowym. W dniu 18 listopada 2014 roku K. K. (1) odebrał w Kancelarii (...) zawiadomienie o wszczęciu egzekucji, prowadzonej na podstawie nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu o sygnaturze akt II (...)

(dowód: przesłuchanie pozwanego w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.100-101 w związku z k.85, zawiadomienie o wszczęciu egzekucji z adnotacją o odbiorze k. 47 – a także w załączonych aktach komorniczych (...) k.29)

Lokal numer (...) przy ul. (...) w Ł. został wydany (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w lipcu 2015 roku. Zadłużenie związane z lokalem miało zostać rozliczone z wkładu mieszkaniowego.

(dowód: zeznania świadka E. K. k.119-120)

Powyższy stan faktyczny, ustalony został w oparciu o powołane wyżej dowody, w tym dokumenty i ich kserokopie (art.308 k.p.c.), zeznania świadków oraz przesłuchanie pozwanego. W tym miejscu podkreślić należy, że dokument złożony przez powoda znajdujący się na karcie 11, zawierający informację, że w lokalu numer (...) przy ul. (...) mieszkają I. K. i K. K. (1) - stanowi dokument prywatny, oświadczenie pochodzące od Kierownika Administracji Osiedla (...) w Ł. – I. M.. A zatem, jego moc dowodową określa przepis art.245 k.p.c., zgodnie z którym dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Natomiast, jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zeznań świadka E. K., informacja o ilości osób zamieszkujących lokal pochodziła od I. K. z 2007 roku, a zatem sprzed okresu objętego pozwem. Nie mogła zatem mieć znaczenia dla czynionych ustaleń.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W rozpoznawanej sprawie strona powodowa żądała ostatecznie zasądzenia od pozwanego K. K. (1), solidarnie z I. K., w stosunku do której uprawomocnił się nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 4 czerwca 2012 roku, wydany w sprawie o sygnaturze akt II Nc 693/12, kwoty 3.990,94 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 10 maja 2012 roku do dnia zapłaty, w związku z korzystaniem z lokalu mieszkalnego numer (...) przy ul. (...) w Ł., bez tytułu prawnego, w okresie od 1 sierpnia 2011 roku do 31 marca 2012 roku.

Pozwany K. K. (1) podnosił natomiast, że w okresie objętym pozwem nie przebywał, nie zamieszkiwał i nie korzystał ze spornego lokalu.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwestii formalnych, należy wskazać, że w niniejszej sprawie zostało dowiedzione, że odpis nakazu zapłaty z dnia 4 czerwca 2012 roku nie został K. K. (1) skutecznie doręczony, gdyż korespondencję dla niego przesłano na adres, pod którym nie zamieszkiwał.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że w dacie wniesienia pozwu (10 maja 2012 roku) oraz także później, K. K. (1) nie zamieszkiwał pod adresem wskazanym w pozwie, dlatego nie można uznać doręczenia korespondencji dla niego, zawierającej odpis nakazu zapłaty, wraz z odpisem pozwu z załącznikami oraz pouczeniem, za skuteczne z powołaniem się na przepis art. 139 k.p.c. (tak też Sąd Najwyższy m.in. w postanowieniu z dnia 30 sierpnia 2000 roku, V CKN 1384/00, opubl. L., Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 22 marca 1995 roku, II CRN 4/95, opubl. L.; Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 1 lipca 1967 roku, III PRN 47/67,opubl. L.).

Skoro przed datą wniesienia przez pozwanego sprzeciwu od nakazu zapłaty, odpis nakazu zapłaty nie został mu skutecznie doręczony, to nie może być mowy o uchybieniu przez pozwanego terminowi do wniesienia tego sprzeciwu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał sprzeciw pozwanego za wniesiony w terminie i stwierdził utratę mocy przedmiotowego nakazu zapłaty w całości, w stosunku do K. K. (1). Z tych samych przyczyn, uchylono zarządzenie z dnia 19 lipca 2012 roku o uznaniu za doręczoną przesyłki zawierającej nakaz zapłaty dla K. K. (1) oraz uchylono w stosunku do K. K. (1) zarządzenie z dnia 19 lipca 2012 roku o stwierdzeniu prawomocności nakazu zapłaty.

Przechodząc do aspektów merytorycznych sprawy, wskazać należy, że w sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany kwestionował zarówno fakt zamieszkiwania w lokalu, którego pozew dotyczy, w okresie objętym pozwem, jak i wysokość świadczeń dochodzonych przez powoda.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2005r., Nr 31, poz. 266), osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego (art. 18 ust. 2 powołanej ustawy). Osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł (art. 18 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów).

Jak wynika z treści przepisu art. 18 ust.1 ustawy o ochronie praw lokatorów, chwilą, do której na osobie zajmującej lokal bez tytułu prawnego spoczywa obowiązek uiszczania odszkodowania jest chwila opróżnienia lokalu. Opróżnienie lokalu to moment, w jakim osoba ta opuści lokal wraz ze wszystkimi swoimi rzeczami oraz nie będzie już posiadała kluczy do lokalu, umożliwiających jej zajmowanie i korzystanie z tego lokalu.

Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, pozwany K. K. (1) opróżnił sporny lokal, już w 2010 roku, gdy zabrał ze spornego lokalu wszystkie pozostawione tam rzeczy. Sam pozwany z przedmiotowego lokalu wyprowadził się w 2009 roku. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika także, że w późniejszym okresie pozwany nie powrócił do lokalu numer (...) przy ul. (...) w Ł., nie przebywał w nim ani nie korzystał z niego w inny sposób.

Zaś strona powodowa, na której w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu, zgodnie z art. 6 k.c., nie wykazała, aby pozwany w okresie objętym pozwem zajmował sporny lokal, korzystał z lokalu, w tym zamieszkiwał w nim.

Na uwagę zasługuje okoliczność, iż pozew w niniejszej sprawie obejmuje okres od 1 sierpnia 2011 roku do dni 31 marca 2012 roku. Natomiast, wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi nakazujący opróżnienie lokalu numer (...) przy ul. (...) w Ł. także K. K. (1) został wydanym w dniu 13 kwietnia 2011 roku, a zatem przed okresem objętym żądaniem pozwu. W konsekwencji, nie może świadczyć o tym, że w okresie od 1 sierpnia 2011 roku do dni 31 marca 2012 roku pozwany korzystał ze spornego lokalu.

O fakcie zamieszkiwania przez pozwanego w spornym lokalu w okresie objętym pozwem, nie świadczy także okoliczność, iż pozwany był w tym lokalu zameldowany ani okoliczność, że adres owego lokalu widnieje w jego dowodzie osobistym.

Dla ustalenia miejsca zamieszkania osoby fizycznej, zgodnie z art.25 k.c., nie jest bowiem konieczne ani przydatne badanie zameldowania, lecz ustalenie faktu przebywania osoby w danej miejscowości z zamiarem stałego pobytu. Zameldowanie jest aktem administracyjnym, który potwierdza okoliczność stałego zamieszkania w danej miejscowości i ułatwia ustalenie, ale nie przesądza o miejscu zamieszkania. Z zameldowaniem nie jest więc związane domniemanie, że określa ono miejsce zamieszkania (tak między innymi wyrok NSA w W. z dnia 14 grudnia 2005 roku, I (...) 212/05, Lex nr 195823; orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 3 maja 1973 roku, I CZ 48/73, Lex nr 7250; orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 1973 roku, I CZ 38/73, Lex nr 7234).

Na gruncie prawa cywilnego miejsce zamieszkania zostało powiązane z całym obszarem określonej miejscowości, bez dalszego uszczegółowienia co do dzielnicy, ulicy, budynku, a wreszcie konkretnego lokalu (por. wyrok Sądu Najwyższego dnia 13 lutego 1976 roku, I CR 930/75, OSN 1977 rok, Nr 1, poz. 5 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1983 roku, II UR 4/83, OSP 1984 rok, Nr 12, poz. 265). Ta cecha odróżnia cywilistyczne ujęcie miejsca zamieszkania od potocznego rozumienia tego pojęcia, utożsamianego – niesłusznie, a nagminnie - z adresem zameldowania (na pobyt stały lub czasowy) osoby fizycznej. Różnica wynika z odmienności celów, których realizacji ma służyć kategoria miejsca zamieszkania w prawie cywilnym oraz administracyjne zameldowanie, które zostało stworzone przede wszystkim dla potrzeb ewidencjonowania ludności.

Życie każdego człowieka, prowadzona przez niego działalność oraz kształtujące jego sytuację prawną zdarzenia mogą być związane z różnymi, zmieniającymi się w czasie, punktami przestrzeni. W tym kontekście istotne znaczenie ma zwłaszcza miejsce, w którym człowiek funkcjonuje w sposób trwały, a nie tylko czasowy czy też wręcz okazjonalny. Miejsce stabilnego ześrodkowania funkcji życiowych człowieka określić można generalnie jako jego miejsce zamieszkania (tak E. G. „Kodeks cywilny. Komentarz.”). Tak rozumiane miejsce zamieszkania nadaje się do wykorzystania przy ustaleniu miejsca zamieszkania pod określonym adresem tj. przebywanie w określonym lokalu, który to lokal ma stanowić centrum życia określonej osoby (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 22 czerwca 1988 roku, III CZP 18/88, opubl. L.).

Jak wskazano powyżej, pozwany wykazał, że w okresie objętym pozwem nie zamieszkiwał w spornym lokalu, ani nie korzystał z niego w inny sposób np. przechowując w nim rzeczy. K. K. (1) już w 2009 roku zamieszkał ze swoją partnerką, wraz z nią zmieniał miejsca zamieszkania, a następnie przebywał w Zakładzie Karnym. Nigdy jednak nie wrócił do spornego lokalu, opróżnił go z swoich rzeczy i w żadnym zakresie nie koncentrował tam swoich spraw życiowych.

Na marginesie rozważań wskazać należy, że nietrafne były argumenty powódki co do konieczności zastosowania w niniejszej sprawie przepisów art.4 ust. 6 i 6 ¹ ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych w zakresie wynikającej z nich solidarności.

Zgodnie z art. 4 ust.1 i 1 ¹, 6 i 6 ¹ ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1222), członkowie spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali oraz osoby niebędące członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, obowiązane są uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni.

Za opłaty wnoszone do spółdzielni, odpowiadają solidarnie z członkami spółdzielni lub osobami niebędącymi członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, osoby pełnoletnie stale z nimi zamieszkujące w lokalu, z wyjątkiem pełnoletnich zstępnych pozostających na ich utrzymaniu, a także osoby faktycznie korzystające z lokalu. Odpowiedzialność tych osób, ogranicza się do wysokości opłat należnych za okres ich stałego zamieszkiwania lub faktycznego korzystania z lokalu.

Zatem przepis art.4 ust. 6 ¹ ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych uzależnia wprost solidarną odpowiedzialność osób pełnoletnich od stałego zamieszkiwania w lokalu lub faktycznego korzystania z lokalu. Należy podkreślić, iż jest to przepis szczególny, w jego braku bowiem spółdzielnia mieszkaniowa mogłaby dochodzić opłat za lokale jedynie od osób, którym przysługiwałyby do nich prawa. Jako przepis szczególny nie może więc być interpretowany rozszerzająco, zwłaszcza w przypadku, gdy jego wykładnia językowa daje jasny i jednoznaczny wynik interpretacji. O solidarnej odpowiedzialności osób, które faktycznie w lokalu nie zamieszkują i z niego nie korzystają nie może więc przesądzać ani fakt zameldowania w nim, ani brak zgłoszenia ich wyprowadzenia się z lokalu w administracji spółdzielni. Ponadto, jak powszechnie przyjmuje się w doktrynie wskazany przepis art. 4 ust. 6 ¹ ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych nie dotyczy sytuacji bezumownego korzystania z lokalu spółdzielni.

Konkludując, powództwo podlegało oddaleniu wobec nieudowodnienia przez powódkę, iż pozwany w okresie objętym pozwem korzystał ze sporego lokalu. Pozwany zarzucał także nieudowodnienie przez powodową spółdzielnię wysokości odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu. Jak wynika z zeznań świadka E. K., na skutek wydania spornego lokalu spółdzielni w lipcu 2015 roku, zadłużenie związane z lokalem miało zostać rozliczone z wkładu mieszkaniowego. Powódka nie wykazała, czy rozliczenie to nastąpiło ani czy w jego wyniku rozliczono okres objęty pozwem w niniejszej sprawie, czy też nie.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Powódka przegrała proces w całości. Winna więc zwrócić na rzecz pozwanego poniesione przez niego koszty procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 600 zł (ustalone na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)