Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 843/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Lidia Grzelak

Protokolant Sylwia Gawarecka

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2016 r. w Ciechanowie

sprawy z powództwa B. (...) (...) w G.

przeciwko W. Z.

o zapłatę 1855,12 zł

I zasądza od pozwanego W. Z. na rzecz powoda B. (...) (...) w G. kwotę 1855,12 zł ( jeden tysiąc osiemset pięćdziesiąt pięć złotych dwanaście groszy ) z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym od dnia 9 lipca 2014 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

II w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III zasądza od pozwanego W. Z. na rzecz powoda B. (...) (...) w G. kwotę 647,00 zł ( sześćset czterdzieści siedem złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 617,00 zł ( sześćset siedemnaście złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 843/15

UZASADNIENIE

Powód B. (...) (...) w G. wniósł w dniu 9 lipca 2014 r. pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, wnosząc o zasądzenie od pozwanego W. Z. kwoty 1855,12 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym od kwoty 7570,86 zł od dnia 9 lipca 2014 r. do dnia zapłaty. Wnosił ponadto o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego W. Z. zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Powód jest podmiotem, który nabył przedmiotową wierzytelność od (...) Bank (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W..

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Mławie do rozpoznania.

Sąd Rejonowy w Mławie nakazem zapłaty z dnia 13 marca 2015 r. wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie I Nc 292/15 uwzględnił powództwo w całości.

Pozwany W. Z. złożył sprzeciw od przedmiotowego nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Pozwany W. Z. podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, zarzut braku legitymacji procesowej po stronie powodowej oraz niewykazanie przez powoda istnienia roszczenia.

Postanowieniem z dnia 26 sierpnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Płocku wyznaczył Sąd Rejonowy w Ciechanowie do rozpoznania niniejszej sprawy.

Pismem procesowym z dnia 19 października 2015 r. ( data stempla pocztowego ) powód podtrzymał żądanie pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Bank (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. i W. Z. zawarli w dniu 27 kwietnia 2008 r. umowę o kartę kredytową ( umowa k. 6 akt I Co 2679/09 Sądu Rejonowego w Mławie ).

Sąd Rejonowy w Mławie postanowieniem z dnia 28 grudnia 2009 r. w sprawie I Co 2679/09 nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...) z dnia 25 listopada 2009 r. wystawionemu przez wierzyciela (...) Bank (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. przeciwko dłużnikowi W. Z. z tytułu zadłużenia wynikającego z przedmiotowej umowy z ograniczeniem jego odpowiedzialności do kwoty 50000,00 zł ( akta I Co 2679/09 Sądu Rejonowego w Mławie ).

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Mławie Mirosława Orkwiszewska prowadziła postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 884/10 na podstawie w/w tytułu wykonawczego przeciwko dłużnikowi W. Z.. Prawomocnym postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2012 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Mławie Mirosława Orkwiszewska umorzyła postępowanie w sprawie na wniosek wierzyciela ( akta Km 884/10 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Mławie Mirosławy Orkwiszewskiej ).

Wierzytelność przysługująca (...) Bank (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. przeciwko dłużnikowi W. Z. została przeniesiona na B. (...) (...) w G. w ramach umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 27 kwietnia 2012 r. ( umowa sprzedaży wierzytelności wraz z wyciągiem z listy sprzedanych wierzytelności k. 19 - 22 ).

W dniu 27 października 2012 r. B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G. i W. Z. zawarli porozumienie nr (...). Zgodnie z tym porozumieniem strony ustaliły zgodnie wysokość zadłużenia W. Z. z tytułu umowy o kartę kredytową z dnia 27 kwietnia 2008 r. na łączną kwotę 1528,74 zł, w tym 1234,79 zł - kapitał, 293,95 zł – odsetki za okres od dnia wymagalności do dnia 27 października 2012 r.; strony uzgodniły ponadto, ze W. Z. poniesie koszty w wysokości: 30,57 zł – koszty obsługi zadłużenia i 45,86 zł - koszty prowizji za sporządzenie porozumienia. W. Z. uznał swój dług w całości. Strony uzgodniły, że zapłata należności nastąpi w 120 miesięcznych ratach po 29,76 zł począwszy od dnia 31 października 2012 r. Strony uzgodniły, że w przypadku opóźnienia w zapłacie którejkolwiek z rat, spłaty w kwotach niższych bądź postawienia przez wierzyciela niespłaconych należności w stan natychmiastowej wymagalności, wierzyciel uprawniony jest do pobierania od całości kwoty zadłużenia, w tym odsetek i kosztów, odsetek maksymalnych w rozumieniu art. 359 § 2 kpc ( porozumienie k. 35 ).

Na wniosek W. Z. został pomiędzy stronami zawarty aneks nr (...) z dnia 11 września 2013 r. do porozumienia nr (...) z dnia 27 października 2012 r., którym obniżono wysokość raty miesięcznej do kwoty 26,67 zł oraz termin płatności pierwszej raty na 30 września 2013 r. ( wniosek k. 37, aneks k. 36 ).

Na skutek nieterminowej spłaty zobowiązania wierzytelność z tytułu porozumienia z dnia 27 października 2012 r. została postawiona w stan natychmiastowej wykonalności. Łączne zadłużenie na dzień 8 lipca 2014 r. wyniosło 1855,12 zł, w tym kapitał – 1472,16 zł, odsetki – 310,90 zł oraz koszty – 72,06 zł ( wyciąg z ksiąg rachunkowych k. 46 ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt sprawy I Co 2679/09 Sądu Rejonowego w Mławie, akt Km 884/10 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Mławie Mirosławy Orkwiszewskiej oraz zebranych w sprawie dokumentów, których prawdziwość nie budzi wątpliwości Sądu.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, powództwo zasługuje w zasadniczej części na uwzględnienie.

Powód B. (...) (...)w G. wniósł w dniu 9 lipca 2014 r. pozew przeciwko pozwanemu W. Z., domagając się zasądzenia kwoty 1855,12 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym za okres od dnia wytoczenia powództwa tj. 9 lipca 2014 r. do dnia zapłaty.

Dochodzona pozwem kwota stanowi sumę niespłaconego kapitału umowy kredytu, skapitalizowanych odsetek oraz kosztów. Niewątpliwie, w świetle umowy o kartę kredytową z dnia 27 kwietnia 2008 r., umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 27 kwietnia 2012 r. oraz porozumienia nr (...) z dnia 27 października 2012 r. wraz z aneksem nr (...) z dnia 11 września 2013 r., roszczenie powoda uznać należy za zasadne. Wysokość wierzytelności wraz z odsetkami umownymi i kosztami wynosi łącznie 1855,12 zł. Niewątpliwie również, za zasadne uznać należy żądanie powoda zapłaty odsetek umownych od kwoty zadłużenia.

Uwzględniając powyższe, Sąd zasądził w pkt I wyroku od pozwanego W. Z. na rzecz powoda B. (...) (...) w G. kwotę 1855,12 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym od dnia 9 lipca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, w pozostałym zakresie oddalając powództwo ( tj. w zakresie odsetek wyższych niż odsetki maksymalne za opóźnienie ).

Sąd uwzględnił roszczenie w zakresie żądania odsetek umownych od całości zadłużenia z uwagi na treść porozumienia zawartego przez strony.

Orzekając w zakresie odsetek, Sąd miał na uwadze, że zgodnie z art. 481 § 1 i 2 kc, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Treść cyt. artykułu uległa z dniem 1 stycznia 2016 r. zmianie wskutek wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw. Zgodnie z art. 56 cyt. ustawy, do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

Obecne brzmienie art. 481 §§ 1 i 22 1, 2 2, 2 3 kc jest następujące: Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie). Jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie. Postanowienia umowne nie mogą wyłączać ani ograniczać przepisów o odsetkach maksymalnych za opóźnienie, także w przypadku dokonania wyboru prawa obcego. W takim przypadku stosuje się przepisy ustawy.

Uznać zatem należy, że powodowi przysługują odsetki umowne za opóźnienie za okres od dnia wytoczenia powództwa do dnia 31 grudnia 2015 r. w wysokości wynikającej z art. 481 § 2 zd. 2 kc w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2016 r. w zw. z § 5 ust. 3 porozumienia nr (...) z dnia 27 października 2012 r., zaś za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty w wysokości wynikającej w art. 481 §§ 2 zd. 2, 2 1, 2 2, 2 3 kc w brzemieniu określonym przepisem art. art. 2 pkt 2 lit. a i b ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw. Zgodnie z obwieszczeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 stycznia 2016 r. w sprawie wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, poczynając od dnia 1 stycznia 2016 r. wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie wynosi 7% w stosunku rocznym.

Odnosząc się do zarzutu pozwanego W. Z. co do nieudowodnienia zasadności roszczenia, jak też braku legitymacji czynnej powoda wskazać należy, iż w zakresie roszczenia wynikającego z umowy karty kredytowej i w związku z tym przelewu wierzytelności powinnością powoda było udowodnienie tego, iż kredyt został udzielony i świadczenie zostało przeniesione na rzecz kredytobiorcy oraz udowodnienie faktu przelewu wierzytelności. Natomiast pozwany, zajmując odmienne stanowisko w tej kwestii, podnosząc zarzut nieudowodnienia roszczenia, winien w sposób pełny i kompleksowy go uzasadnić.

Stosownie do treści art. 6 kc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W tym miejscu warto również wskazać i zacytować art. 232 zd. 1 kpc. zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Stosownie art. 511 kc jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony. Do akt niniejszej sprawy została umowa karty kredytowej zawartej w dniu 27 października 2008 r. przez W. Z. z pierwotnym wierzycielem (...) Bank (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W., której prawdziwości oraz rzetelności pozwany nie kwestionował ( akta I Co 2679/09 Sądu Rejonowego w Mławie ) oraz poświadczona za zgodność z oryginałem kopia umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 27 października 2012 r. pomiędzy (...) Bank (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. a B. (...) (...) w G.. Z załącznika umowy jednoznacznie wynika z nich kto jest dłużnikiem powoda i z jakiego tytułu. Nadto zostało przedłożone wezwanie, w którym powód zawiadomił pozwanego W. Z. o zawarciu umowy cesji z pierwotnym wierzycielem, czego pozwany nie negował. Co więcej, pozwany W. Z., zawierając w dniu 27 października 2012 r. porozumienie nr (...) uznał roszczenie powoda B. (...) (...) w G., dochodzone w niniejszym procesie.

Na skutek sprzedaży wierzytelności oraz zawarcia porozumienia z dnia 27 października 2012 r. doszło do zmiany strony stosunku zobowiązaniowego po stronie wierzyciela, a zatem powód jest legitymowany czynnie do występowania w niniejszym procesie.

Wobec powyższego uznać należy, że powód w niniejszej sprawie wykazał zarówno fakt zawarcia umowy kredytu jak i fakt nabycia wierzytelności wobec pozwanego mocą umowy sprzedaży wierzytelności, zaś pozwany w żadnej mierze nie udowodnił podnoszonego przez siebie zarzutu.

Ustosunkowując się zaś do zarzutu przedawnienia, wskazać należy, że pierwotny wierzyciel (...) Bank (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W., który zawarł z pozwanym W. Z. umowę karty kredytowej i któremu przedmiotowa wierzytelność pierwotnie przysługiwała, jest przedsiębiorcą, a wierzytelność ta była związana z prowadzeniem przez niego działalności gospodarczej. A zatem w tej sytuacji do przedawnienia przysługujących mu roszczeń stosownie do treści art. 118 kc znajdzie zastosowanie termin 3 – letni. Zgodnie bowiem z art. 118 kc, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat 10, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - 3 lata. Stosownie zaś do treści art. 120 § 1 zd. 1 kc bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jak wynika z treści art. 123 § 1 zd. 1 kc, bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Jedną z czynności, o której mowa w w/w art. 123 § 1 zd. 1 kc jest złożenie wniosku do Sądu o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2012 r. w sprawie II CSK 203/11, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2014 r. w sprawie III CZP 101/13).

Jak wskazano powyżej, postanowieniem z dnia 29 grudnia 2009 r. w sprawie I Co 2679/09 Sąd Rejonowy w Mławie nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wystawionemu przez (...) Bank (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. w zakresie roszczeń przysługujących mu w stosunku do dłużnika W. Z. z tytułu umowy karty kredytowej. Złożenie wniosku nastąpiło przed upływem terminu przedawnienia. Niewątpliwie bowiem pomiędzy dniem 27 kwietnia 2008 r. ( zawarcie umowy ), a dniem 24 grudnia 2009 r. ( złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu ) nie upłynął 3-letni okres przedawnienia roszczenia. Nastąpiło zatem przerwanie biegu przedawnienia przedmiotowego roszczenia.

Stosownie do treści art. 124 § 1 i 2 kc, w przypadku przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju, nie biegnie ono dopóki to postępowanie nie zostanie zakończone, a po jego zakończeniu biegnie na nowo. Przyjmując, iż w sprawie I Co 2679/09 Sądu Rejonowego w Mławie postępowania zostało zakończone z dniem 28 grudnia 2009 r. to od tej daty przedawnienie rozpoczęło bieg na nowo ( art. 124 § 1 kc ).

Następnie na podstawie tego tytułu wykonawczego pierwotny wierzyciel złożył wniosek do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Mławie Mirosławy Orkwiszewskiej o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, które zostało wszczęte w sprawie Km 884/10 zostało w dniu 10 marca 2010 r. Uznać zatem należy, że ponownie nastąpiło przerwanie biegu terminu przedawnienia przedmiotowego roszczenia i przedawnienie to nie biegło do czasu zakończenia tego postępowania. Postępowanie to zostało umorzone postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2012 r. na wniosek wierzyciela. W tej sytuacji przedawnienie to mogło rozpocząć najwcześniej z tym dniem bieg ponownie, ale z uwagi na wcześniejsze zbycie przedmiotowej wierzytelności i zawarcie przez nabywcę wierzytelności B. (...) (...)w G. i pozwanego W. Z. porozumienia z dnia 27 października 2012 r. ponownie bieg tego terminu został przerwany. Wskazać bowiem należy, że w § 1 ust. 3 dłużnik W. Z. uznał w całości swój dług wynikający z przedmiotowej umowy o kartę kredytową. Zgodnie natomiast z art. 123 § 1 pkt 2 kc, bieg przedawnienia przerywa się również przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której przysługuje.

Niewątpliwie, zgodnie z powszechnie przyjętym stanowiskiem orzecznictwa i doktryny, uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje, krótko określane jako uznanie długu, obejmuje dwie postacie uznania: uznanie właściwe i niewłaściwe. Uznanie niewłaściwe przypomina instytucję prawa postępowania cywilnego, a mianowicie - przyznanie faktu. O ile jednak treścią tego ostatniego byłby sam fakt bycia dłużnikiem, o tyle przy uznaniu niewłaściwym chodzi o wyraz świadomości samego zobowiązanego. Zapłata części długu, zapłata odsetek, udzielenie zabezpieczenia przez dłużnika - co do zasady - są traktowane jako okoliczności przerywające bieg przedawnienia. Poza tym wskazuje się na wszelkie "prośby" skierowane do wierzyciela, czy to o rozłożenie na raty, czy to o odroczenie terminu płatności, czy to o zwolnienie z odsetek lub długu. Takie ujęcie aprobuje Sąd Najwyższy, który wskazał w wyroku z dnia 19 września 2002 r. w sprawie II CKN 1312/00 że, zwrócenie się przez dłużnika do wierzyciela o rozłożenie należności głównej na raty i zwolnienie z obowiązku zapłaty odsetek za opóźnienie może stanowić uznanie roszczenia, także wtedy, gdy proponowane porozumienie między stronami nie doszło do skutku". Ogólnie rzecz ujmując, chodzi o każde zachowanie dłużnika, z którego wynika jego świadomość bycia dłużnikiem. Przykłady dowodzą, że uznanie przerywające bieg przedawnienia może być dokonane w sposób wyraźny lub dorozumiany przez czynność czysto faktyczną. Już z tego wynika, że nie musi ono wskazywać ani podstawy prawnej, ani wysokości uznawanego roszczenia, choć dopuszcza się zastrzeżenie przez dłużnika ograniczonego charakteru uznania.

W niniejszej sprawie, jak wskazano powyżej, pozwany W. Z. zawarł z powodem B. (...) (...)w G. porozumienie z dnia 27 października 2012 r., w którym, w sposób nie budzący wątpliwości, uznał dług. Dodatkowe potwierdzenie uznania znajduje się w aneksie zawartym na wniosek pozwanego, wydłużającym w istocie termin spłaty zadłużenia. Sąd podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 lipca 2004 r. w sprawie V CK 620/03, że zrzeczenie się zarzutu przedawnienia jest jednostronną czynnością prawną, która wywołuje skutki prawne ex nunc. Jest to wykonanie prawa kształtującego. Jeśli zrzeczenie się zarzutu przedawnienia jest oświadczeniem woli, to należy do niego stosować wszelkie reguły dotyczące składania oświadczeń woli. Zrzeczenie się zarzutu przedawnienia wywołuje zatem skutki prawne, gdy doszło do drugiej strony w taki sposób, iż mogła zapoznać się z jego treścią. Wprawdzie zrzeczenie zarzutu przedawnienia jest jednostronnym oświadczeniem woli, to jednak może ono stanowić element składowy ugody. Tylko wówczas można przyjąć dorozumiane oświadczenie woli dłużnika o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia, gdy jego zamiar zrzeczenia się zarzutu przedawnienia wynika w sposób niewątpliwy z towarzyszących temu oświadczeniu okoliczności. Takie okoliczności to np. pertraktacje dłużnika z wierzycielem na temat rozłożenia długu na raty, zawarcie umowy nowacyjnej, zawarcie ugody sądowej lub pozasądowej.

Tym samym, uznać należy, podnoszony przez pozwanego W. Z., zarzut przedawnienia roszczenia za chybiony.

O kosztach procesu, Sąd rozstrzygnął w pkt III wyroku, orzekając w tym zakresie na podstawie art. 100 zd.2 kpc, obciążając nimi pozwanego W. Z. w całości. Wprawdzie, jak wskazano powyżej, Sąd oddalił powództwo jednakże, jedynie co do części odsetek w związku ze zmianą przepisów ustawy w tym zakresie od dnia 1 stycznia 2016 r. W niniejszej sprawie, Sąd uznał zatem za zasadne zobowiązanie pozwanego W. Z. do zwrotu wszystkich kosztów, w tym 30,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz 617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Koszty zastępstwa procesowego ustalone zostały stosownie do przepisów przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.