Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

z dnia 1 kwietnia 1998 r.


Sygn. Ts 7/98





Trybunał Konstytucyjny w składzie :



Andrzej Mączyński



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jana P., w sprawie zgodności art. 2 pkt 5 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz.U. Nr 118, poz. 561 ze zm.) z art. 2 i art. 32 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 )



p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



Uzasadnienie:



22 stycznia 1998 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęła skarga konstytucyjna Jana P., w której pełnomocnik skarżącego – radca prawny wniósł o stwierdzenie niezgodności art. 2 pkt 5 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz.U. Nr 118, poz. 561 ze zm.) z art. 2 i art. 32 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ).

Jak wynika z dołączonych do skargi konstytucyjnej dokumentów, skarżący był pracownikiem Przedsiębiorstwa Budowy Kopalń (obecnie spółka z o.o.), wchodzącego w skład KGHM Polska Miedź S.A. i w związku z tym złożył pismo reklamacyjne w sprawie nieodpłatnego nabycia akcji przedsiębiorstwa. Reklamacja ta została rozpatrzona przez zarząd PBK sp. z o.o. na niekorzyść skarżącego, ponieważ nie spełnił on warunków uprawniających do nieodpłatnego nabycia akcji, określonych w ustawie z 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw oraz w wydanym na jej podstawie zarządzeniu nr PZ/18/97 Prezesa Zarządu KGHM Polska Miedź S.A.

Zgodnie z  7 ust. 2 in fine rozporządzenia Ministra Skarbu Państwa z dnia 3 kwietnia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad podziału uprawnionych pracowników na grupy, ustalania liczby akcji przypadających na każdą z tych grup oraz trybu nabywania akcji przez uprawnionych pracowników (Dz.U. Nr 33, poz. 200) rozpatrzenie reklamacji wyczerpuje tok postępowania reklamacyjnego. Jednakże wyczerpanie trybu reklamacji, związanej z ustaleniem przesłanki nabycia uprawnienia, nie zamyka skarżącemu sądowej drogi dochodzenia jego praw. Prawa te mogą być dochodzone w postępowaniu przed sądem powszechnym. Stanowisko takie wyraził Naczelny Sąd Administracyjny, który w postanowieniu z 18 lutego 1998 r. (sygn. akt III SA 1783/97) uznał brak swojej właściwości do rozpoznania skargi na negatywne rozpatrzenie reklamacji, w sprawie nieumieszczenia pracownika na liście uprawnionych do nieodpłatnego nabycia akcji przedsiębiorstwa i wskazał, że roszczeń tych można dochodzić przed sądami powszechnymi. Podobny pogląd, wyraził w tej kwestii Naczelny Sąd Administracyjny – Ośrodek Zamiejscowy w G. w postanowieniu z 15 stycznia 1998 r. (sygn. akt III SA/Gd 1722/97).

Analizując uregulowania dotyczące zasad i trybu nieodpłatnego nabywania akcji przez uprawnionych pracowników, wprowadzone przepisami ustawy z 30 sierpnia 1996 r. oraz wydanym na jej podstawie rozporządzeniem Ministra Skarbu Państwa z 3 kwietnia 1997 r., NSA doszedł do wniosku, że pismo będące wynikiem rozpatrzenia reklamacji, stwierdzające nieprzyznanie określonej osobie prawa do nieodpłatnego nabycia akcji prywatyzowanego przedsiębiorstwa, nie stanowi aktu lub czynności poddanej kontroli sądu administracyjnego.

Art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) wyłącza właściwość NSA co do aktów, czynności i działań organów administracji publicznej mających charakter cywilnoprawny. Użycie w przepisach ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych oraz wydanego na jej podstawie rozporządzenia Ministra Skarbu Państwa zwrotów: “nieodpłatne nabycie akcji” oraz “zbycie akcji”, ,,reklamacja” świadczy o cywilnoprawnym charakterze analizowanej instytucji. Zatem osoba, której reklamację w sprawie nieodpłatnego nabycia akcji rozpatrzono odmownie, może dochodzić ochrony swoich praw w postępowaniu przed właściwym w sprawie sądem powszechnym.

Z pisma procesowego złożonego przez pełnomocnika skarżącego 18 marca 1998 r., po wezwaniu zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 10 lutego 1998 r. do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej, nie wynika, iżby skarżący podjął jakiekolwiek działania w celu dochodzenia swych praw przed sądem powszechnym.

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna może być wniesiona wyłącznie po wyczerpaniu przez skarżącego środków prawnych przysługujących mu w toku instancji. Niedochowanie tego warunku powoduje, iż nie jest dopuszczalne rozpoznanie przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy trzeba uznać, iż skarga konstytucyjna została złożona zanim skarżący skorzystał ze środków prawnych, przysługujących mu w toku instancji, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Dlatego na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym należy odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.