Pełny tekst orzeczenia

34





POSTANOWIENIE

z dnia 21 kwietnia 1998 r.


Sygn. Ts 23/98





Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Marian Zdyb



na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu na mocy art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) skargi konstytucyjnej Alicji N., w sprawie:

zgodności art. 3 ustawy z dnia 6 marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent (Dz.U. Nr 30, poz. 164 ze zm.) oraz art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent (Dz.U. Nr 107, poz. 691) z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej na mocy art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 i 3 oraz art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)





p o s t a n o w i ł:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.





Uzasadnienie:



W skardze konstytucyjnej z 12 lutego 1998 r. zakwestionowano art. 3 ustawy z dnia 6 marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent (Dz.U. Nr 30, poz. 164 ze zm.) oraz art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent (Dz.U. Nr 107, poz. 691), jako niezgodny z artykułem 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 10 marca 1998 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej.

W odpowiedzi na to zarządzenie pełnomocnik powiadomił że, jego zdaniem, niezasadne jest żądanie nadesłania ostatecznego rozstrzygnięcia wydanego w postępowaniu sądowym w niniejszej sprawie, wszczętym na podstawie art. 19 ust. 2 ustawy z 6 marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent ponieważ, zgodnie z treścią art. 19 ust. 1, tylko uprawnionemu do nieodpłatnego nabycia świadectw rekompensacyjnych przysługuje prawo wniesienia odwołania.



Trybunał Konstytucyjny rozpatrując wniesione pismo procesowe zważył co następuje:



Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) skarga konstytucyjna może być wniesiona wyłącznie po wyczerpaniu przez skarżącego przysługujących mu środków prawnych w toku instancji.

Z pisma nadesłanego przez adwokata bezspornie wynika, że skarżąca nie wniosła do właściwego Sądu Pracy odwołania w terminie 30 dni od daty doręczenia jej zawiadomienia Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej o odmowie uwzględnienia żądania umieszczenia skarżącej w spisie osób uprawnionych do nieodpłatnego nabycia świadectw rekompensacyjnych. Możliwość skorzystania z tego środka przewiduje art. 19 ustawy o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent, a uściśla ją rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 22 maja 1997 r. w sprawie spisów osób uprawnionych do nieodpłatnego nabycia świadectw rekompensacyjnych. W wymienionym rozporządzeniu w załączniku nr 13 zatytułowanym – “zawiadomienie”, stanowiącym wzór pisma sporządzonego przez właściwy organ, także w razie nieuwzględnienia żądania o zamieszczeniu w spisie, wyraźnie zawarto pouczenie o możliwości wniesienia odwołania.

Nie jest więc zasadne twierdzenie pełnomocnika skarżącej podniesione w piśmie procesowym będącym odpowiedzią na zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego wzywające do uzupełnienia braków, jakoby nieuprawnionym do uzyskania świadectw rekompensacyjnych nie przysługiwało odwołanie z art. 19 powołanej ustawy.

W tym stanie rzeczy należy uznać, iż skarga konstytucyjna została złożona, zanim skarżący skorzystał z przysługujących mu środków prawnych w ramach toku instancji, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy i w związku z tym należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.