Pełny tekst orzeczenia

57


POSTANOWIENIE
z dnia 9 czerwca 1998 r.

Sygn. Ts 74/98




Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stefan J. Jaworski

na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Józefa K., w sprawie:
zgodności art. 3 ust. 3 oraz art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 105, poz. 509) z art. 75 ust. 2 konstytucji na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)


p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.


Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Józefa K., sporządzonej 30 kwietnia 1998 r. zarzucono, iż art. 3 ust. 3 oraz art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 105, poz. 509) są niezgodne z art. 75 ust. 2 konstytucji. Zdaniem skarżącego, zakwestionowane przepisy nie gwarantują w pełni ochrony praw lokatorskich w ujęciu konstytucji.
Skarżący wskazał nadto, iż o jego prawach orzeczono w wyroku Sądu Wojewódzkiego w K. z 7 sierpnia 1996 r. Apelacja od tego wyroku została oddalona przez Sąd Apelacyjny w G. wyrokiem z 24 kwietnia 1997 r. doręczonym skarżącemu 17 maja 1997 roku.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie taki akt normatywny, na podstawie którego sąd lub inny organ władzy publicznej ostatecznie orzekł o prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji. Wydanie takiego orzeczenia jest koniecznym warunkiem dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej. Przedłożona skarga konstytucyjna warunku tego nie spełnia. Wskazane w niej orzeczenia Sądu Wojewódzkiego w K. oraz Sądu Apelacyjnego w G. wydane zostały w oparciu o wymienione w tych orzeczeniach przepisy kodeksu cywilnego. Orzeczenia te nie odwołują się natomiast, ani bezpośrednio ani pośrednio do wskazanych w skardze przepisów ustawy z 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych.
Wymienione wyżej orzeczenia nie zostały zaskarżone w trybie skargi kasacyjnej do Sądu Najwyższego. Nie zostały zatem dopełnione warunki, o których mówi art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, w szczególności zaś nie został przez skarżącego wyczerpany tok instancji, którego elementem w sprawach cywilnych jest postępowanie kasacyjne. Pogląd ten znajduje potwierdzenie w utrwalonym już orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego.
Niezależnie od tego należy dodać, iż skarga konstytucyjna została złożona po upływie dwumiesięcznego terminu określonego we wspomnianym art. 46 ust. 1 ustawy, którego bieg rozpoczyna się od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku lub innego rozstrzygnięcia przesądzającego o ostatecznym charakterze orzeczenia o przysługujących mu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Jak wynika z pisma pełnomocnika skarżącego z 25 maja 1998 r., ostatni wyrok w tej sprawie, tj. wyrok Sądu Apelacyjnego w G. został skarżącemu doręczony już 17 maja 1997 r. Tymczasem skarga konstytucyjna sporządzona w formie prawem przewidzianej, została wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego dopiero 6 maja 1998 roku.
W tym stanie rzeczy, z uwagi na niespełnienie określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej oraz niedochowanie terminu jej wniesienia, należało odmówić skardze konstytucyjnej Józefa K. nadania dalszego biegu.