Ts 134/98
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
131
POSTANOWIENIE
z dnia 2 grudnia 1998 r.
Sygn. Ts 134/98
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stefan J. Jaworski
na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Bogusława P., w sprawie:
zgodności art. 3931 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 2 i art. 77 Konstytucji RP na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust 1 i 3 oraz art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej złożonej 23 września 1998 r. Bogusław P. zarzucił, że art. 3931 kpc narusza wyrażoną w art. 2 zasadę demokratycznego państwa prawnego oraz narusza wynikające z art. 77 Konstytucji RP jego prawo do wynagrodzenia za szkodę spowodowaną działaniem organów władzy publicznej państwa. Wyrokiem z 24 lutego 1997 r. Sąd Wojewódzki w G. oddalił powództwo skarżącego o zapłatę skierowane przeciwko Gminie Miejskiej w S.G. oraz Skarbowi Państwa, reprezentowanemu przez Kierownika Urzędu Rejonowego w S.G. Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w G. z 22 października 1997 r. wyrok ten został utrzymany w mocy. Od powyższego wyroku skarżący złożył kasację, która postanowieniem Sądu Apelacyjnego z 18 grudnia 1997 r. została odrzucona. Na postanowienie to skarżący złożył zażalenie, które zostało oddalone postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 1998 r. Jak wynika z akt sprawy, postanowienie Sądu Najwyższego doręczono skarżącemu 2 lipca 1998 r. Zdaniem skarżącego, art. 3931 kpc przez żądanie dla ważności kasacji powołania konkretnego przepisu prawa zamyka mu drogę sądową oraz pozbawia możliwości wynagrodzenia szkody wyrządzonej działaniem organów władzy publicznej. Zdaniem skarżącego, w świetle powołanych wyżej przepisów Konstytucji RP, dla konieczności naprawienia takiej szkody wystarcza tylko stwierdzenie, że szkoda rzeczywiście nastąpiła.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej jest złożenie jej w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Interpretacja tego przepisu w związku z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP prowadzi do wniosku, że dwumiesięczny termin biegnie od daty doręczenia tego ostatecznego rozstrzygnięcia, które przesądziło o ostateczności orzeczenia naruszającego, zdaniem skarżącego, jego prawa (por. postanowienie TK z dnia 23 lutego 1998 r., sygn. Ts 8/98, OTK ZU Nr 3 (18) z 1998 r., s. 219). W przedstawionej przez skarżącego sprawie takim ostatecznym rozstrzygnięciem jest postanowienie Sądu Najwyższego z 19 marca 1998 r., doręczone skarżącemu 2 lipca 1998 r. Skarga konstytucyjna została złożona 23 września 1998 r. Z zestawienia powyższych dat wynika, że skarga konstytucyjna została złożona z przekroczeniem zawitego dwumiesięcznego terminu do jej złożenia, określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Dlatego też nie wdając się w inne rozważania w przedmiocie dopuszczalności skargi, już tylko z powodu przekroczenia terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym należało postanowić jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
z dnia 2 grudnia 1998 r.
Sygn. Ts 134/98
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stefan J. Jaworski
na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Bogusława P., w sprawie:
zgodności art. 3931 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 2 i art. 77 Konstytucji RP na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust 1 i 3 oraz art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej złożonej 23 września 1998 r. Bogusław P. zarzucił, że art. 3931 kpc narusza wyrażoną w art. 2 zasadę demokratycznego państwa prawnego oraz narusza wynikające z art. 77 Konstytucji RP jego prawo do wynagrodzenia za szkodę spowodowaną działaniem organów władzy publicznej państwa. Wyrokiem z 24 lutego 1997 r. Sąd Wojewódzki w G. oddalił powództwo skarżącego o zapłatę skierowane przeciwko Gminie Miejskiej w S.G. oraz Skarbowi Państwa, reprezentowanemu przez Kierownika Urzędu Rejonowego w S.G. Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w G. z 22 października 1997 r. wyrok ten został utrzymany w mocy. Od powyższego wyroku skarżący złożył kasację, która postanowieniem Sądu Apelacyjnego z 18 grudnia 1997 r. została odrzucona. Na postanowienie to skarżący złożył zażalenie, które zostało oddalone postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 1998 r. Jak wynika z akt sprawy, postanowienie Sądu Najwyższego doręczono skarżącemu 2 lipca 1998 r. Zdaniem skarżącego, art. 3931 kpc przez żądanie dla ważności kasacji powołania konkretnego przepisu prawa zamyka mu drogę sądową oraz pozbawia możliwości wynagrodzenia szkody wyrządzonej działaniem organów władzy publicznej. Zdaniem skarżącego, w świetle powołanych wyżej przepisów Konstytucji RP, dla konieczności naprawienia takiej szkody wystarcza tylko stwierdzenie, że szkoda rzeczywiście nastąpiła.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej jest złożenie jej w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Interpretacja tego przepisu w związku z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP prowadzi do wniosku, że dwumiesięczny termin biegnie od daty doręczenia tego ostatecznego rozstrzygnięcia, które przesądziło o ostateczności orzeczenia naruszającego, zdaniem skarżącego, jego prawa (por. postanowienie TK z dnia 23 lutego 1998 r., sygn. Ts 8/98, OTK ZU Nr 3 (18) z 1998 r., s. 219). W przedstawionej przez skarżącego sprawie takim ostatecznym rozstrzygnięciem jest postanowienie Sądu Najwyższego z 19 marca 1998 r., doręczone skarżącemu 2 lipca 1998 r. Skarga konstytucyjna została złożona 23 września 1998 r. Z zestawienia powyższych dat wynika, że skarga konstytucyjna została złożona z przekroczeniem zawitego dwumiesięcznego terminu do jej złożenia, określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Dlatego też nie wdając się w inne rozważania w przedmiocie dopuszczalności skargi, już tylko z powodu przekroczenia terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym należało postanowić jak na wstępie.