Pełny tekst orzeczenia

42/1/B/2015

POSTANOWIENIE
z dnia 30 stycznia 2015 r.
Sygn. akt Ts 240/13

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Liszcz – przewodnicząca
Leon Kieres – sprawozdawca
Mirosław Granat,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 lipca 2014 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej W.G.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.


UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 4 września 2013 r. (data wpływu do Trybunału Konstytucyjnego) W.G. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 175 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270; dalej: p.p.s.a.) z art. 2 oraz art. 65 ust. 1 w związku z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 32 Konstytucji.
Zdaniem skarżącego kwestionowana regulacja narusza wynikającą z art. 2 Konstytucji zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, gdyż wśród osób uprawnionych do samodzielnego sporządzenia i wniesienia skargi kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego pomija osoby, które ukończyły wyższe studia prawnicze oraz zdały państwowy egzamin prokuratorski obejmujący zagadnienia praktyczno-teoretyczne, dotyczące m.in. postępowania sądowoadministracyjnego. Regulacja ta narusza również konstytucyjnie gwarantowaną wolność wykonywania zawodu (art. 65 ust. 1 w związku z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 32 Konstytucji), wyłącza bowiem z kręgu osób uprawnionych do sporządzenia skargi kasacyjnej we własnej sprawie osoby mające takie kwalifikacje jak skarżący.
Postanowieniem z 31 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał stwierdził, że przedmiotem skargi konstytucyjnej skarżący uczynił brak odpowiedniej regulacji – tak, jakby występowała luka prawna wymagająca uzupełnienia. Tym samym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), Trybunał odmówił nadania analizowanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu z powodu jej oczywistej bezzasadności. Trybunał stwierdził również, że rozpatrywana skarga konstytucyjna nie spełnia warunków dotyczących określenia jej podstawy.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego wniósł w ustawowym terminie zażalenie. W złożonym środku odwoławczym skarżący ponownie przytoczył argumenty – w jego ocenie – świadczące o niekonstytucyjności zaskarżonej regulacji. W szczególności podkreślił, że narusza ona wywodzone z art. 2 Konstytucji prawo do samodzielnego dokonywania czynności procesowej przez ustanowienie ograniczenia w jego korzystaniu w sposób niezgodny z art. 31 ust. 3 Konstytucji. Ponadto wywiódł, że ograniczenie prawa do sporządzenia skargi kasacyjnej narusza wynikającą z art. 65 Konstytucji wolność wykonywania zawodu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6 i 7 oraz w związku z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał stwierdza, że postanowienie z 31 lipca 2014 r. jest prawidłowe, a zarzuty postawione w zażaleniu (stanowiące w istocie powtórzenie argumentacji skargi konstytucyjnej) nie zasługują na uwzględnienie. Wniesiony środek odwoławczy w żadnej mierze nie podważył bowiem argumentacji przedstawionej w zaskarżonym postanowieniu.
Trybunał podkreśla, że zgodnie z zasadą skargowości obowiązującą w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym podmiot kierujący do Trybunału skargę bądź zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu sam określa granice, w ramach których sprawa podlega rozpoznaniu. Artykuł 66 ustawy o TK wyklucza w tym zakresie jakąkolwiek aktywność Trybunału. Rola tego organu została ograniczona do oceny argumentacji przedstawionej we wnoszonych pismach procesowych.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego sformułowane w zażaleniu zarzuty nie podważają ustaleń dokonanych w zakwestionowanym postanowieniu, a forma i treść przedstawionych przez skarżącego racji nie zasługują na uwzględnienie. Zażalenie stanowi bowiem jedynie powtórzenie tez skargi konstytucyjnej, które w sposób wyczerpujący zostały poddane ocenie Trybunału, co znalazło odzwierciedlenie w treści zaskarżonego postanowienia. Trybunał podkreśla, że podstawą zażalenia powinien być zarzut dotyczący uchybień, do których – zdaniem skarżącego – doszło przy wydawaniu zaskarżonego postanowienia. Przedstawioną przez skarżącego argumentację w tym zakresie należało uznać za niewystarczającą do podważenia prawidłowości postanowienia z 31 lipca 2014 r.

Wziąwszy powyższe pod uwagę, Trybunał w obecnym składzie uznał, że skarżący nie podważył przesłanek odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, i – na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK – zażalenia nie uwzględnił.