Ts 255/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
130/2/B/2015
POSTANOWIENIE
z dnia 8 kwietnia 2015 r.
Sygn. akt Ts 255/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – przewodnicząca
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Małgorzata Pyziak-Szafnicka,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 października 2014 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Sz.R.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
1. W sporządzonej przez adwokata skardze konstytucyjnej, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 11 września 2013 r. (data prezentaty), Sz.R. (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność art. 65 ust. 2 i 4, art. 72 oraz art. 73 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego oraz ustawę o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego (Dz. U. Nr 104, poz. 711, ze zm.; dalej: ustawa z 2006 r.) – „w zakresie, w jakim przepisy te nie określają następstwa prawnego Wojskowych Służb Informacyjnych [dalej: WSI] i naruszają prawa pracownicze pracowników tych służb” – z art. 2, art. 24, art. 32 oraz art. 65 ust. 1 Konstytucji.
Zdaniem skarżącego kwestionowane przepisy są niezgodne z zasadą ochrony pracy (art. 24 Konstytucji) oraz wolnością wyboru i wykonywania zawodu i wyboru miejsca pracy (art. 65 ust. 1 Konstytucji) w powiązaniu z zasadami demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji) i równości (art. 32 Konstytucji).
2. Postanowieniem z 1 października 2014 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
2.1. Zasadniczym powodem odmowy nadania skardze dalszego biegu – w oparciu o art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – była niedopuszczalność orzekania, spowodowania tym, że zarzuty skarżącego w istocie dotyczyły sfery stosowania prawa. W petitum skargi wprawdzie zakwestionowano zgodność art. 65 ust. 2 i 4, art. 72 oraz art. 73 ustawy z 2006 r. z art. 2, art. 24, art. 32 i art. 65 ust. 1 Konstytucji, niemniej jednak skarżący zarzucił, że w związku z likwidacją WSI w sposób nieprawidłowy i przewlekły prowadzono wobec niego postępowanie weryfikacyjne oraz wydano mu nieprawidłowe świadectwo pracy, a Służba Kontrwywiadu Wojskowego (dalej: SKW) nie reagowała na jego wnioski o sprostowanie treści tego świadectwa. Ponadto, rozpoznające sprawę skarżącego sądy pracy zajmowały rozbieżne stanowiska odnośnie do obliczania terminu do wniesienia powództwa w sprawie sprostowania świadectwa pracy. W ocenie Trybunału argumentacja skarżącego (podnoszone nieprawidłowości) – pod pretekstem kontroli przepisów ustawy z 2006 r. – odnosiła się do jednostkowych aktów stosowania prawa, czyli działań faktycznych, których ocena przez polski sąd konstytucyjny – w myśl art. 79 ust. 1 w związku z art. 188 pkt 5 Konstytucji – jest niedopuszczalna.
2.2. Trybunał zwrócił uwagę na to, że w petitum skargi skarżący jako wzorce kontroli wskazał art. 2, art. 24, art. 32 i art. 65 ust. 1 Konstytucji, natomiast w jej uzasadnieniu sprecyzował, iż zarzuca niezgodność kwestionowanych przepisów ustawy z 2006 r. z zasadą ochrony pracy (art. 24 Konstytucji), wolnością wyboru i wykonywania zawodu oraz wyboru miejsca pracy (art. 65 ust. 1 Konstytucji) w powiązaniu z zasadami demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji) i równości (art. 32 Konstytucji).
2.3. Odnośnie do zarzutu niezgodności art. 65 ust. 2 i 4, art. 72 oraz art. 73 ustawy z 2006 r. z art. 24 Konstytucji Trybunał stwierdził, że wskazany przepis ustawy zasadniczej ma charakter ustrojowy i nie wynikają z niego konstytucyjne prawa podmiotowe dla obywatela (zob. np. postanowienia TK z 22 czerwca 1998 r., Ts 69/98, OTK ZU z nr I/1999 r. Suplement, poz. 60 oraz 24 kwietnia 2003 r. i 14 października 2003 r., Ts 144/02, OTK ZU nr 4/B/2003, poz. 216 i 217). Z tego też względu nie może stanowić wzorca kontroli w sprawach inicjowanych skargą konstytucyjną, co skutkowało odmową nadania dalszego biegu skardze w tym zakresie ze względu na niedopuszczalność orzekania (art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK).
2.4. Z kolei zarzut niezgodności art. 65 ust. 2 i 4, art. 72 oraz art. 73 ustawy z 2006 r. z art. 65 ust. 1 Konstytucji Trybunał uznał za oczywiście bezzasadny. Zniesienie WSI z dniem 30 września 2006 r. na mocy art. 57 ustawy z 2006 r. oraz powołanie ustawą z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego (Dz. U. Nr 104, poz. 709, ze zm.) nowych wojskowych służb specjalnych, a także przyjęcie przez ustawodawcę, że SKW nie stanowi w sensie prawnym następcy (kontynuatora) WSI, lecz nową wojskową służbę specjalną, jest decyzją ustawodawcy, niepodlegającą – z punktu widzenia jej zasadności – kontroli sądu konstytucyjnego. Związane zaś ze zniesieniem WSI regulacje przejściowe ustawy z 2006 r., które dotyczą byłych żołnierzy oraz pracowników tejże służby (w tym: w zakresie, w jakim wymagają od nich złożenia wniosków o wyznaczenie na stanowisko służbowe w SKW lub Służbie Wywiadu Wojskowego, mianowanie na funkcjonariuszy tych służb albo zatrudnienie w nich, a także w zakresie, w jakim przewidują weryfikację tych osób oraz zwolnienie ze służby w wyniku negatywnej weryfikacji bądź niezłożenia przez zainteresowanych wspomnianych oświadczeń), znajdują swoje umocowanie w art. 65 ust. 1 zdanie drugie Konstytucji.
2.5. Stwierdzenie niedopuszczalności kontroli art. 65 ust. 2 i 4, art. 72 oraz art. 73 ustawy z 2006 r. z art. 24 Konstytucji oraz oczywistej bezzasadności zarzutu naruszenia art. 65 ust. 1 Konstytucji przekładało się na bezprzedmiotowość zarzutów naruszenia art. 2 oraz art. 32 Konstytucji (które nie mogą być samoistnymi wzorcami kontroli w postępowaniu ze skargi konstytucyjnej) i w konsekwencji odmowę nadania dalszego biegu skardze – w zakresie badania zgodności zaskarżonych przepisów z art. 2 i art. 32 Konstytucji – z powodu niedopuszczalności orzekania (art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK).
2.6. Odpis postanowienia Trybunału został doręczony pełnomocnikowi skarżącego 7 października 2014 r.
3. W piśmie procesowym sporządzonym przez adwokata i wniesionym do Trybunału Konstytucyjnego 14 października 2014 r. (data nadania) skarżący wniósł zażalenie na postanowienie z 1 października 2014 r.
W uzasadnieniu zażalenia skarżący stwierdził, że nie kwestionował praktyki stosowania prawa w jego sprawie, lecz uczynione przedmiotem zaskarżenia przepisy ustawy z 2006 r. Jego zdaniem art. 65 ust. 2 i 4, art. 72 oraz art. 73 tej ustawy „naruszają prawa obywateli przewidziane przez Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej oraz wprowadzają ograniczenie bezpieczeństwa prawnego i pewności prawa z powodu ingerencji w stosunki pracownicze, wynikające z zaskarżonych przepisów, które winno się dokonywać z poszanowaniem niezbędnych gwarancji bezpieczeństwa prawnego osób, których zaskarżone regulacje dotyczą oraz gwarancji, które wykluczają arbitralność decydentów i nadmierną dolegliwość ograniczeń”. Ponadto skarżący przytoczył kwestionowane regulacje, treść art. 2 i art. 32 Konstytucji oraz zarzucił ustawie z 2006 r. niedookreślenie ram prawnych dla działania Komisji Weryfikacyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w związku z art. 36 ust. 6 i 7 w związku z art. 49 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.
2. Odniesienie się do treści zażalenia musi zostać poprzedzone uwagami natury ogólnej, dotyczącymi zasady skargowości obowiązującej w postępowaniu przed polskim sądem konstytucyjnym. Zgodnie z art. 66 ustawy o TK Trybunał, orzekając, jest związany granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi. Zasada ta wymaga, aby sam skarżący określił akt normatywny lub jego część, które są przedmiotem postępowania. Trybunał nie może z urzędu rozszerzyć tak wskazanego przedmiotu kontroli. Istotne jest przy tym, że niemożność działania Trybunału ex officio zachowuje aktualność we wszystkich stadiach postępowania przed tym organem. Należy zatem przyjąć, że podmiot występujący z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu sam określa granice, w ramach których sprawa podlega rozpoznaniu.
Niezwykle istotna jest przy tym funkcja, jaką pełni ten środek odwoławczy. Jak wynika z treści art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK, na postanowienie w sprawie nienadania skardze dalszego biegu skarżącemu przysługuje zażalenie do Trybunału w terminie siedmiu dni od daty doręczenia postanowienia. Przedmiotem zażalenia jest wydane w ramach wstępnej kontroli postanowienie dotyczące oceny strony formalnej skargi. Ze względu na to, że w przepisie tym stanowi się o postanowieniu w sprawie nienadania dalszego biegu skardze, należy uznać, że zażalenie może odnosić się jedynie do przedstawionych przez Trybunał Konstytucyjny argumentów przemawiających za negatywną oceną strony formalnej skargi. Brak takiego odniesienia musi zostać każdorazowo oceniony jako niepodważenie zasadności argumentacji zawartej w zaskarżonym postanowieniu i skutkować będzie nieuwzględnieniem zażalenia (por. np. postanowienie TK z 31 października 2011 r., Ts 306/10, OTK ZU nr 5/B/2011, poz. 381).
3. Przystępując do oceny wniesionego przez skarżącego środka odwoławczego, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że skarżący w zażaleniu odniósł się jedynie do odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w części, w której uznano, iż zakwestionowano praktykę stosowania prawa wobec skarżącego. Nie zaskarżył natomiast podstawy odmowy odnośnie do badania zgodności zaskarżonych przepisów z art. 24 oraz art. 65 ust. 1 w związku z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji; za takowe nie można bowiem uznać jedynie sformułowania „z poczynionymi przez Trybunał Konstytucyjny ustaleniami i rozważaniami nie sposób się zgodzić” oraz zreferowania treści art. 2 i art. 32 Konstytucji, przytoczenia kwestionowanych przepisów ustawy z 2006 r. czy – wreszcie – zarzutu niedookreślenia przez ustawodawcę ram prawnych dla działania Komisji Weryfikacyjnej.
W związku z powyższym Trybunał – zgodnie z art. 66 ustawy o TK – rozpatrzył zażalenie skarżącego w zakresie, w jakim dotyczy ono stwierdzenia przez Trybunał, że analizowana skarga konstytucyjna była w istocie skargą na stosowanie prawa.
4. Trybunał przypomina, że skuteczne wszczęcie postępowania w sprawie hierarchicznej kontroli norm uzależnione jest przede wszystkim od właściwego sformułowania zarzutu, który ma zostać poddany ocenie Trybunału Konstytucyjnego. Nie chodzi przy tym wyłącznie o zaprezentowanie odpowiedniej argumentacji, mającej świadczyć o słuszności stanowiska skarżącego, ale o takie zidentyfikowanie problemu konstytucyjnego, które pozwoli Trybunałowi wypowiedzieć się merytorycznie na temat treściowej zgodności norm stanowiących przedmiot konkretnej skargi konstytucyjnej z powołanym w tej sprawie wzorcem kontroli.
4.1. Aby ocenić zasadność przedstawionych w analizowanej skardze konstytucyjnej zarzutów, należy przypomnieć zwięźle kontekst normatywny, w którym funkcjonują zaskarżone przepisy:
Ustawa z 2006 r. ureguluje sprawy związane z utworzeniem SKW i Służby Wywiadu Wojskowego (dalej: SWW). Ustawa ta powierzyła pełnomocnikom do spraw organizacji SKW i SWW zadanie zorganizowania SKW oraz SWW przez wykonanie czynności niezbędnych do rozpoczęcia działalności przez te służby. W myśl przepisów ustawy z 2006 r. pełnomocnicy do spraw organizacji SKW oraz SWW wyznaczali żołnierzy zawodowych na stanowiska służbowe i mianowali funkcjonariuszy SKW i SWW po przeprowadzeniu postępowania kwalifikacyjnego przewidzianego w ustawie z 2006 r., a ponadto zatrudniali pracowników tych służb. Jednocześnie ustawodawca wprowadził przepisy szczególne dotyczące wyznaczania na stanowiska służbowe, mianowania i zatrudniania osób, które pełniły służbę w WSI lub były zatrudnione w WSI, a także byłych żołnierzy i byłych pracowników WSI lub wojskowych jednostek organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu lub kontrwywiadu wojskowego. W terminie trzydziestu dni od dnia wejścia w życie ustawy osoby te mogły złożyć pełnomocnikom wniosek o wyznaczenie na stanowisko służbowe, mianowanie na funkcjonariuszy albo zatrudnienie w SKW lub SWW. W myśl przepisów ustawy z 2006 r. osoba składająca taki wniosek składa również oświadczenie, czy w okresie pełnienia służby albo zatrudnienia w WSI lub wojskowych jednostkach organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu wojskowego lub kontrwywiadu wojskowego przed wejściem w życie ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o Wojskowych Służbach Informacyjnych (Dz. U. Nr 139, poz. 1326, ze zm.; dalej: ustawa o WSI) sama lub wspólnie i w porozumieniu z inną osobą nie dopuściła się czynów bliżej określonych w ustawie. Zainteresowana osoba składała mianowicie oświadczenie, czy: (1) wbrew przepisom ustawy ujawniła lub wykorzystała informacje stanowiące tajemnicę państwową lub służbową; (2) wbrew przepisom ustawy lub ciążącemu na sobie obowiązkowi ujawniła lub wykorzystała informacje, uzyskane w wyniku wykonywanych przez WSI albo inne organy, służby lub instytucje państwowe czynności operacyjno-rozpoznawczych; (3) mając wiarygodną wiadomość o karalnym przygotowaniu albo usiłowaniu lub dokonaniu czynu zabronionego nie zawiadomiła niezwłocznie organu powołanego do ścigania przestępstw; (4) utrudniała lub udaremniała postępowanie karne, pomagając sprawcy przestępstwa, w tym przestępstwa skarbowego, uniknąć odpowiedzialności karnej; (5) stosowała przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia; (6) wpływała w sposób bezprawny na rozstrzygnięcia, w tym decyzje administracyjne, oraz inne czynności urzędowe organów władzy publicznej, a także na zaniechanie ich podjęcia; (7) prowadziła tajną współpracę z przedsiębiorcą, nadawcą, redaktorem naczelnym, dziennikarzem lub podmiotem prowadzącym działalność wydawniczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; (8) tworzyła lub przekazywała fałszywe informacje lub podejmowała inne działania w celu: (a) skierowania przeciwko określonej osobie ścigania karnego o przestępstwo, przestępstwo skarbowe, wykroczenie, wykroczenie skarbowe lub przewinienie dyscyplinarne, (b) pomówienia określonej osoby, grupy osób, instytucji, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą ją poniżyć w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności; (9) kierowała popełnieniem przez inną osobę czynu, o którym mowa w art. 67 ust. 1 pkt 1-6 i 8 ustawy z 2006 r., nakłaniała inną osobę do popełnienia takiego czynu, ułatwiła jego popełnienie lub, wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleciła jej wykonanie takiego czynu; (10) osiągnęła korzyść majątkową lub osobistą z tytułu działań, o których mowa w art. 67 ust. 1 pkt 1-9 ustawy z 2006 r.
Oświadczenie obejmowało również opisane działania, zaistniałe po zwolnieniu ze służby albo ustaniu zatrudnienia w WSI lub innych wojskowych jednostkach organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu wojskowego lub kontrwywiadu wojskowego przed wejściem w życie ustawy o WSI, jeżeli pozostawały one w związku z tą służbą albo zatrudnieniem.
Wraz z wnioskiem o wyznaczenie na stanowisko służbowe, mianowanie na funkcjonariuszy albo zatrudnienie w SKW lub SWW zainteresowany składał jednocześnie oświadczenie, czy był lub jest członkiem zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej spółki prawa handlowego, członkiem zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej spółdzielni, członkiem zarządu fundacji prowadzącej działalność gospodarczą, czy posiada lub posiadał w spółkach prawa handlowego akcje lub udziały, prowadzi lub prowadził działalność gospodarczą na własny rachunek lub wspólnie z innymi osobami.
Stosowne oświadczenia dotyczące popełnienia wymienionych wyżej czynów, członkostwa w wymienionych organach spółek, spółdzielni i fundacji, posiadania akcji lub udziałów oraz prowadzenia działalności gospodarczej, mogli również złożyć żołnierze oraz pracownicy WSI, a także byli żołnierze oraz byli pracownicy WSI lub wojskowych jednostek organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu wojskowego lub kontrwywiadu wojskowego przed wejściem w życie ustawy o WSI nieubiegający się o wyznaczenie na stanowiska służbowe w SKW lub SWW, mianowanie na funkcjonariuszy albo zatrudnienie w SKW lub SWW.
Osoby, które w złożonych oświadczeniach lub wyjaśnieniach składanych przed Komisją Weryfikacyjną ujawniły występek popełniony podczas i w związku z pełnieniem służby lub zatrudnieniem w WSI albo wojskowych jednostkach organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu wojskowego lub kontrwywiadu wojskowego przed wejściem w życie ustawy o WSI, nie podlegają karze za taki występek. Osoby, które ujawniły czyn popełniony podczas i w związku z pełnieniem służby lub zatrudnieniem w WSI albo wojskowych jednostkach organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu wojskowego lub kontrwywiadu wojskowego przed wejściem w życie ustawy o WSI, nie podlegali odpowiedzialności dyscyplinarnej.
Żołnierze WSI, którzy nie złożyli stosownego wniosku albo nie zostali wyznaczeni na stanowiska służbowe w SKW albo SWW, mianowani na funkcjonariuszy SKW albo SWW oraz zatrudnieni w SKW albo SWW, mieli zostać zwolnieni z zajmowanych stanowisk służbowych i wyznaczeni na inne stanowisko służbowe, przeniesieni do rezerwy kadrowej albo należało im wypowiedzieć stosunek służbowy zawodowej służby wojskowej. Stosunki pracy z pracownikami WSI, którzy nie złożyli stosownego wniosku albo nie zostali mianowani na funkcjonariuszy ani zatrudnieni w SKW albo SWW, wygasły z dniem zniesienia WSI.
Pełnomocnicy do spraw organizacji SKW oraz SWW mogli wyznaczać na stanowiska, mianować bądź zatrudniać osoby, które pełniły służbę w WSI lub były zatrudnione w WSI, a także byłych żołnierzy i byłych pracowników WSI lub wojskowych jednostek organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu lub kontrwywiadu wojskowego, po złożeniu przez nie stosownych oświadczeń oraz po zapoznaniu się ze stanowiskiem Komisji Weryfikacyjnej. Pełnomocnicy mogli ponadto zwrócić się o przekazanie złożonych oświadczeń oraz protokołów z czynności złożenia wyjaśnień.
4.2. Zarzut przedstawiony do oceny Trybunału Konstytucyjnego w rozpoznawanej sprawie odnosi się wyłącznie do sfery stosowania prawa. Skarżący identyfikuje stan naruszenia przysługujących mu wolności i praw (wywodzonych z art. 65 ust. 1 w związku z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji – abstrahując od kwestii zasadności przywołania tych wzorców) z sytuacją, w jakiej się znalazł już po zniesieniu WSI oraz – stanowiących efekt tego zdarzenia – zachowania organów SKW wobec skarżącego (kwestie sprostowania świadectwa pracy oraz nieprzyjęcia do pracy w nowo powstałej służbie specjalnej), jak również rozstrzygnięć sądów pracy. Przytaczając okoliczności faktyczne stanowiące tło badanej sprawy, skarżący wyznacza określony kontekst ewentualnej kontroli konstytucyjności dokonywanej przez Trybunał. Poprzestaje jednak na opisaniu swojej sytuacji związanej z procesem stosowania prawa bez określenia sposobu, w jaki przepisy, które uczynił przedmiotem skargi, miałyby powodować naruszenie przysługujących mu konstytucyjnych wolności i praw. Wynika stąd jednoznacznie, że skarżący nie wiąże sygnalizowanego przez siebie naruszenia z treścią przepisów, które miały wobec niego zastosowanie, a następnie zostały zakwestionowane w skardze konstytucyjnej, ale wyłącznie z opieszałością organów SKW w jego sprawie. Czyni art. 65 ust. 2 i 4, art. 72 oraz art. 73 ustawy z 2006 r. przedmiotem skargi konstytucyjnej, ale nie wyjaśnia z jakiego powodu należy je uznać za niezgodne z przywołanymi przezeń wzorcami kontroli. W tym konkretnym aspekcie skarżący ogranicza się jedynie do stwierdzenia, że zaskarżone przepisy naruszają art. 24 oraz art. 65 ust. 1 w związku z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji (przytacza przy tym treść tych przepisów oraz wybrane cytaty z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego względem nich), ponieważ nie dają możliwości skutecznego sprostowania świadectwa pracy oraz sądowej weryfikacji działań podejmowanych wobec skarżącego przez SKW. Tak określony zarzut nie odnosi się jednak do treści przywołanych przepisów ustawy z 2006 r., ale jedynie do skutków ich zastosowania w sprawie skarżącego. Sam ten fakt – niezależnie od oceny przywoływanej następnie argumentacji – wyłącza możliwość zbadania konstytucyjności zaskarżonych w analizowanej skardze przepisów. Dokonanie merytorycznej oceny tych unormowań musiałoby się bowiem wiązać z samodzielnym sformułowaniem przez Trybunał Konstytucyjny zarzutu ich treściowej niezgodności z Konstytucją, do czego Trybunał nie jest uprawniony. Podobnie też Trybunał nie jest uprawniony do badania zarzutów odnoszących się wyłącznie do sfery stosowania prawa.
5. Odnośnie do zarzucanego przez skarżącego niedookreślenia w ustawie z 2006 r. ram prawnych dla działania Komisji Weryfikacyjnej Trybunał zwraca uwagę na to, że przepisy dotyczące rzeczonej komisji nie były przedmiotem zaskarżenia w analizowanej skardze konstytucyjnej, toteż rozpatrywanie tej kwestii na obecnym etapie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym – w myśl art. 66 ustawy o TK – jest niedopuszczalne.
Z wyżej przedstawionych powodów, na podstawie art. 36 ust. 7 w związku z art. 49 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 8 kwietnia 2015 r.
Sygn. akt Ts 255/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – przewodnicząca
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Małgorzata Pyziak-Szafnicka,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 października 2014 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Sz.R.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
1. W sporządzonej przez adwokata skardze konstytucyjnej, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 11 września 2013 r. (data prezentaty), Sz.R. (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność art. 65 ust. 2 i 4, art. 72 oraz art. 73 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego oraz ustawę o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego (Dz. U. Nr 104, poz. 711, ze zm.; dalej: ustawa z 2006 r.) – „w zakresie, w jakim przepisy te nie określają następstwa prawnego Wojskowych Służb Informacyjnych [dalej: WSI] i naruszają prawa pracownicze pracowników tych służb” – z art. 2, art. 24, art. 32 oraz art. 65 ust. 1 Konstytucji.
Zdaniem skarżącego kwestionowane przepisy są niezgodne z zasadą ochrony pracy (art. 24 Konstytucji) oraz wolnością wyboru i wykonywania zawodu i wyboru miejsca pracy (art. 65 ust. 1 Konstytucji) w powiązaniu z zasadami demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji) i równości (art. 32 Konstytucji).
2. Postanowieniem z 1 października 2014 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
2.1. Zasadniczym powodem odmowy nadania skardze dalszego biegu – w oparciu o art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – była niedopuszczalność orzekania, spowodowania tym, że zarzuty skarżącego w istocie dotyczyły sfery stosowania prawa. W petitum skargi wprawdzie zakwestionowano zgodność art. 65 ust. 2 i 4, art. 72 oraz art. 73 ustawy z 2006 r. z art. 2, art. 24, art. 32 i art. 65 ust. 1 Konstytucji, niemniej jednak skarżący zarzucił, że w związku z likwidacją WSI w sposób nieprawidłowy i przewlekły prowadzono wobec niego postępowanie weryfikacyjne oraz wydano mu nieprawidłowe świadectwo pracy, a Służba Kontrwywiadu Wojskowego (dalej: SKW) nie reagowała na jego wnioski o sprostowanie treści tego świadectwa. Ponadto, rozpoznające sprawę skarżącego sądy pracy zajmowały rozbieżne stanowiska odnośnie do obliczania terminu do wniesienia powództwa w sprawie sprostowania świadectwa pracy. W ocenie Trybunału argumentacja skarżącego (podnoszone nieprawidłowości) – pod pretekstem kontroli przepisów ustawy z 2006 r. – odnosiła się do jednostkowych aktów stosowania prawa, czyli działań faktycznych, których ocena przez polski sąd konstytucyjny – w myśl art. 79 ust. 1 w związku z art. 188 pkt 5 Konstytucji – jest niedopuszczalna.
2.2. Trybunał zwrócił uwagę na to, że w petitum skargi skarżący jako wzorce kontroli wskazał art. 2, art. 24, art. 32 i art. 65 ust. 1 Konstytucji, natomiast w jej uzasadnieniu sprecyzował, iż zarzuca niezgodność kwestionowanych przepisów ustawy z 2006 r. z zasadą ochrony pracy (art. 24 Konstytucji), wolnością wyboru i wykonywania zawodu oraz wyboru miejsca pracy (art. 65 ust. 1 Konstytucji) w powiązaniu z zasadami demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji) i równości (art. 32 Konstytucji).
2.3. Odnośnie do zarzutu niezgodności art. 65 ust. 2 i 4, art. 72 oraz art. 73 ustawy z 2006 r. z art. 24 Konstytucji Trybunał stwierdził, że wskazany przepis ustawy zasadniczej ma charakter ustrojowy i nie wynikają z niego konstytucyjne prawa podmiotowe dla obywatela (zob. np. postanowienia TK z 22 czerwca 1998 r., Ts 69/98, OTK ZU z nr I/1999 r. Suplement, poz. 60 oraz 24 kwietnia 2003 r. i 14 października 2003 r., Ts 144/02, OTK ZU nr 4/B/2003, poz. 216 i 217). Z tego też względu nie może stanowić wzorca kontroli w sprawach inicjowanych skargą konstytucyjną, co skutkowało odmową nadania dalszego biegu skardze w tym zakresie ze względu na niedopuszczalność orzekania (art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK).
2.4. Z kolei zarzut niezgodności art. 65 ust. 2 i 4, art. 72 oraz art. 73 ustawy z 2006 r. z art. 65 ust. 1 Konstytucji Trybunał uznał za oczywiście bezzasadny. Zniesienie WSI z dniem 30 września 2006 r. na mocy art. 57 ustawy z 2006 r. oraz powołanie ustawą z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego (Dz. U. Nr 104, poz. 709, ze zm.) nowych wojskowych służb specjalnych, a także przyjęcie przez ustawodawcę, że SKW nie stanowi w sensie prawnym następcy (kontynuatora) WSI, lecz nową wojskową służbę specjalną, jest decyzją ustawodawcy, niepodlegającą – z punktu widzenia jej zasadności – kontroli sądu konstytucyjnego. Związane zaś ze zniesieniem WSI regulacje przejściowe ustawy z 2006 r., które dotyczą byłych żołnierzy oraz pracowników tejże służby (w tym: w zakresie, w jakim wymagają od nich złożenia wniosków o wyznaczenie na stanowisko służbowe w SKW lub Służbie Wywiadu Wojskowego, mianowanie na funkcjonariuszy tych służb albo zatrudnienie w nich, a także w zakresie, w jakim przewidują weryfikację tych osób oraz zwolnienie ze służby w wyniku negatywnej weryfikacji bądź niezłożenia przez zainteresowanych wspomnianych oświadczeń), znajdują swoje umocowanie w art. 65 ust. 1 zdanie drugie Konstytucji.
2.5. Stwierdzenie niedopuszczalności kontroli art. 65 ust. 2 i 4, art. 72 oraz art. 73 ustawy z 2006 r. z art. 24 Konstytucji oraz oczywistej bezzasadności zarzutu naruszenia art. 65 ust. 1 Konstytucji przekładało się na bezprzedmiotowość zarzutów naruszenia art. 2 oraz art. 32 Konstytucji (które nie mogą być samoistnymi wzorcami kontroli w postępowaniu ze skargi konstytucyjnej) i w konsekwencji odmowę nadania dalszego biegu skardze – w zakresie badania zgodności zaskarżonych przepisów z art. 2 i art. 32 Konstytucji – z powodu niedopuszczalności orzekania (art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK).
2.6. Odpis postanowienia Trybunału został doręczony pełnomocnikowi skarżącego 7 października 2014 r.
3. W piśmie procesowym sporządzonym przez adwokata i wniesionym do Trybunału Konstytucyjnego 14 października 2014 r. (data nadania) skarżący wniósł zażalenie na postanowienie z 1 października 2014 r.
W uzasadnieniu zażalenia skarżący stwierdził, że nie kwestionował praktyki stosowania prawa w jego sprawie, lecz uczynione przedmiotem zaskarżenia przepisy ustawy z 2006 r. Jego zdaniem art. 65 ust. 2 i 4, art. 72 oraz art. 73 tej ustawy „naruszają prawa obywateli przewidziane przez Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej oraz wprowadzają ograniczenie bezpieczeństwa prawnego i pewności prawa z powodu ingerencji w stosunki pracownicze, wynikające z zaskarżonych przepisów, które winno się dokonywać z poszanowaniem niezbędnych gwarancji bezpieczeństwa prawnego osób, których zaskarżone regulacje dotyczą oraz gwarancji, które wykluczają arbitralność decydentów i nadmierną dolegliwość ograniczeń”. Ponadto skarżący przytoczył kwestionowane regulacje, treść art. 2 i art. 32 Konstytucji oraz zarzucił ustawie z 2006 r. niedookreślenie ram prawnych dla działania Komisji Weryfikacyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w związku z art. 36 ust. 6 i 7 w związku z art. 49 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.
2. Odniesienie się do treści zażalenia musi zostać poprzedzone uwagami natury ogólnej, dotyczącymi zasady skargowości obowiązującej w postępowaniu przed polskim sądem konstytucyjnym. Zgodnie z art. 66 ustawy o TK Trybunał, orzekając, jest związany granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi. Zasada ta wymaga, aby sam skarżący określił akt normatywny lub jego część, które są przedmiotem postępowania. Trybunał nie może z urzędu rozszerzyć tak wskazanego przedmiotu kontroli. Istotne jest przy tym, że niemożność działania Trybunału ex officio zachowuje aktualność we wszystkich stadiach postępowania przed tym organem. Należy zatem przyjąć, że podmiot występujący z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu sam określa granice, w ramach których sprawa podlega rozpoznaniu.
Niezwykle istotna jest przy tym funkcja, jaką pełni ten środek odwoławczy. Jak wynika z treści art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK, na postanowienie w sprawie nienadania skardze dalszego biegu skarżącemu przysługuje zażalenie do Trybunału w terminie siedmiu dni od daty doręczenia postanowienia. Przedmiotem zażalenia jest wydane w ramach wstępnej kontroli postanowienie dotyczące oceny strony formalnej skargi. Ze względu na to, że w przepisie tym stanowi się o postanowieniu w sprawie nienadania dalszego biegu skardze, należy uznać, że zażalenie może odnosić się jedynie do przedstawionych przez Trybunał Konstytucyjny argumentów przemawiających za negatywną oceną strony formalnej skargi. Brak takiego odniesienia musi zostać każdorazowo oceniony jako niepodważenie zasadności argumentacji zawartej w zaskarżonym postanowieniu i skutkować będzie nieuwzględnieniem zażalenia (por. np. postanowienie TK z 31 października 2011 r., Ts 306/10, OTK ZU nr 5/B/2011, poz. 381).
3. Przystępując do oceny wniesionego przez skarżącego środka odwoławczego, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że skarżący w zażaleniu odniósł się jedynie do odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w części, w której uznano, iż zakwestionowano praktykę stosowania prawa wobec skarżącego. Nie zaskarżył natomiast podstawy odmowy odnośnie do badania zgodności zaskarżonych przepisów z art. 24 oraz art. 65 ust. 1 w związku z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji; za takowe nie można bowiem uznać jedynie sformułowania „z poczynionymi przez Trybunał Konstytucyjny ustaleniami i rozważaniami nie sposób się zgodzić” oraz zreferowania treści art. 2 i art. 32 Konstytucji, przytoczenia kwestionowanych przepisów ustawy z 2006 r. czy – wreszcie – zarzutu niedookreślenia przez ustawodawcę ram prawnych dla działania Komisji Weryfikacyjnej.
W związku z powyższym Trybunał – zgodnie z art. 66 ustawy o TK – rozpatrzył zażalenie skarżącego w zakresie, w jakim dotyczy ono stwierdzenia przez Trybunał, że analizowana skarga konstytucyjna była w istocie skargą na stosowanie prawa.
4. Trybunał przypomina, że skuteczne wszczęcie postępowania w sprawie hierarchicznej kontroli norm uzależnione jest przede wszystkim od właściwego sformułowania zarzutu, który ma zostać poddany ocenie Trybunału Konstytucyjnego. Nie chodzi przy tym wyłącznie o zaprezentowanie odpowiedniej argumentacji, mającej świadczyć o słuszności stanowiska skarżącego, ale o takie zidentyfikowanie problemu konstytucyjnego, które pozwoli Trybunałowi wypowiedzieć się merytorycznie na temat treściowej zgodności norm stanowiących przedmiot konkretnej skargi konstytucyjnej z powołanym w tej sprawie wzorcem kontroli.
4.1. Aby ocenić zasadność przedstawionych w analizowanej skardze konstytucyjnej zarzutów, należy przypomnieć zwięźle kontekst normatywny, w którym funkcjonują zaskarżone przepisy:
Ustawa z 2006 r. ureguluje sprawy związane z utworzeniem SKW i Służby Wywiadu Wojskowego (dalej: SWW). Ustawa ta powierzyła pełnomocnikom do spraw organizacji SKW i SWW zadanie zorganizowania SKW oraz SWW przez wykonanie czynności niezbędnych do rozpoczęcia działalności przez te służby. W myśl przepisów ustawy z 2006 r. pełnomocnicy do spraw organizacji SKW oraz SWW wyznaczali żołnierzy zawodowych na stanowiska służbowe i mianowali funkcjonariuszy SKW i SWW po przeprowadzeniu postępowania kwalifikacyjnego przewidzianego w ustawie z 2006 r., a ponadto zatrudniali pracowników tych służb. Jednocześnie ustawodawca wprowadził przepisy szczególne dotyczące wyznaczania na stanowiska służbowe, mianowania i zatrudniania osób, które pełniły służbę w WSI lub były zatrudnione w WSI, a także byłych żołnierzy i byłych pracowników WSI lub wojskowych jednostek organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu lub kontrwywiadu wojskowego. W terminie trzydziestu dni od dnia wejścia w życie ustawy osoby te mogły złożyć pełnomocnikom wniosek o wyznaczenie na stanowisko służbowe, mianowanie na funkcjonariuszy albo zatrudnienie w SKW lub SWW. W myśl przepisów ustawy z 2006 r. osoba składająca taki wniosek składa również oświadczenie, czy w okresie pełnienia służby albo zatrudnienia w WSI lub wojskowych jednostkach organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu wojskowego lub kontrwywiadu wojskowego przed wejściem w życie ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o Wojskowych Służbach Informacyjnych (Dz. U. Nr 139, poz. 1326, ze zm.; dalej: ustawa o WSI) sama lub wspólnie i w porozumieniu z inną osobą nie dopuściła się czynów bliżej określonych w ustawie. Zainteresowana osoba składała mianowicie oświadczenie, czy: (1) wbrew przepisom ustawy ujawniła lub wykorzystała informacje stanowiące tajemnicę państwową lub służbową; (2) wbrew przepisom ustawy lub ciążącemu na sobie obowiązkowi ujawniła lub wykorzystała informacje, uzyskane w wyniku wykonywanych przez WSI albo inne organy, służby lub instytucje państwowe czynności operacyjno-rozpoznawczych; (3) mając wiarygodną wiadomość o karalnym przygotowaniu albo usiłowaniu lub dokonaniu czynu zabronionego nie zawiadomiła niezwłocznie organu powołanego do ścigania przestępstw; (4) utrudniała lub udaremniała postępowanie karne, pomagając sprawcy przestępstwa, w tym przestępstwa skarbowego, uniknąć odpowiedzialności karnej; (5) stosowała przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia; (6) wpływała w sposób bezprawny na rozstrzygnięcia, w tym decyzje administracyjne, oraz inne czynności urzędowe organów władzy publicznej, a także na zaniechanie ich podjęcia; (7) prowadziła tajną współpracę z przedsiębiorcą, nadawcą, redaktorem naczelnym, dziennikarzem lub podmiotem prowadzącym działalność wydawniczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; (8) tworzyła lub przekazywała fałszywe informacje lub podejmowała inne działania w celu: (a) skierowania przeciwko określonej osobie ścigania karnego o przestępstwo, przestępstwo skarbowe, wykroczenie, wykroczenie skarbowe lub przewinienie dyscyplinarne, (b) pomówienia określonej osoby, grupy osób, instytucji, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą ją poniżyć w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności; (9) kierowała popełnieniem przez inną osobę czynu, o którym mowa w art. 67 ust. 1 pkt 1-6 i 8 ustawy z 2006 r., nakłaniała inną osobę do popełnienia takiego czynu, ułatwiła jego popełnienie lub, wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleciła jej wykonanie takiego czynu; (10) osiągnęła korzyść majątkową lub osobistą z tytułu działań, o których mowa w art. 67 ust. 1 pkt 1-9 ustawy z 2006 r.
Oświadczenie obejmowało również opisane działania, zaistniałe po zwolnieniu ze służby albo ustaniu zatrudnienia w WSI lub innych wojskowych jednostkach organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu wojskowego lub kontrwywiadu wojskowego przed wejściem w życie ustawy o WSI, jeżeli pozostawały one w związku z tą służbą albo zatrudnieniem.
Wraz z wnioskiem o wyznaczenie na stanowisko służbowe, mianowanie na funkcjonariuszy albo zatrudnienie w SKW lub SWW zainteresowany składał jednocześnie oświadczenie, czy był lub jest członkiem zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej spółki prawa handlowego, członkiem zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej spółdzielni, członkiem zarządu fundacji prowadzącej działalność gospodarczą, czy posiada lub posiadał w spółkach prawa handlowego akcje lub udziały, prowadzi lub prowadził działalność gospodarczą na własny rachunek lub wspólnie z innymi osobami.
Stosowne oświadczenia dotyczące popełnienia wymienionych wyżej czynów, członkostwa w wymienionych organach spółek, spółdzielni i fundacji, posiadania akcji lub udziałów oraz prowadzenia działalności gospodarczej, mogli również złożyć żołnierze oraz pracownicy WSI, a także byli żołnierze oraz byli pracownicy WSI lub wojskowych jednostek organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu wojskowego lub kontrwywiadu wojskowego przed wejściem w życie ustawy o WSI nieubiegający się o wyznaczenie na stanowiska służbowe w SKW lub SWW, mianowanie na funkcjonariuszy albo zatrudnienie w SKW lub SWW.
Osoby, które w złożonych oświadczeniach lub wyjaśnieniach składanych przed Komisją Weryfikacyjną ujawniły występek popełniony podczas i w związku z pełnieniem służby lub zatrudnieniem w WSI albo wojskowych jednostkach organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu wojskowego lub kontrwywiadu wojskowego przed wejściem w życie ustawy o WSI, nie podlegają karze za taki występek. Osoby, które ujawniły czyn popełniony podczas i w związku z pełnieniem służby lub zatrudnieniem w WSI albo wojskowych jednostkach organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu wojskowego lub kontrwywiadu wojskowego przed wejściem w życie ustawy o WSI, nie podlegali odpowiedzialności dyscyplinarnej.
Żołnierze WSI, którzy nie złożyli stosownego wniosku albo nie zostali wyznaczeni na stanowiska służbowe w SKW albo SWW, mianowani na funkcjonariuszy SKW albo SWW oraz zatrudnieni w SKW albo SWW, mieli zostać zwolnieni z zajmowanych stanowisk służbowych i wyznaczeni na inne stanowisko służbowe, przeniesieni do rezerwy kadrowej albo należało im wypowiedzieć stosunek służbowy zawodowej służby wojskowej. Stosunki pracy z pracownikami WSI, którzy nie złożyli stosownego wniosku albo nie zostali mianowani na funkcjonariuszy ani zatrudnieni w SKW albo SWW, wygasły z dniem zniesienia WSI.
Pełnomocnicy do spraw organizacji SKW oraz SWW mogli wyznaczać na stanowiska, mianować bądź zatrudniać osoby, które pełniły służbę w WSI lub były zatrudnione w WSI, a także byłych żołnierzy i byłych pracowników WSI lub wojskowych jednostek organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu lub kontrwywiadu wojskowego, po złożeniu przez nie stosownych oświadczeń oraz po zapoznaniu się ze stanowiskiem Komisji Weryfikacyjnej. Pełnomocnicy mogli ponadto zwrócić się o przekazanie złożonych oświadczeń oraz protokołów z czynności złożenia wyjaśnień.
4.2. Zarzut przedstawiony do oceny Trybunału Konstytucyjnego w rozpoznawanej sprawie odnosi się wyłącznie do sfery stosowania prawa. Skarżący identyfikuje stan naruszenia przysługujących mu wolności i praw (wywodzonych z art. 65 ust. 1 w związku z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji – abstrahując od kwestii zasadności przywołania tych wzorców) z sytuacją, w jakiej się znalazł już po zniesieniu WSI oraz – stanowiących efekt tego zdarzenia – zachowania organów SKW wobec skarżącego (kwestie sprostowania świadectwa pracy oraz nieprzyjęcia do pracy w nowo powstałej służbie specjalnej), jak również rozstrzygnięć sądów pracy. Przytaczając okoliczności faktyczne stanowiące tło badanej sprawy, skarżący wyznacza określony kontekst ewentualnej kontroli konstytucyjności dokonywanej przez Trybunał. Poprzestaje jednak na opisaniu swojej sytuacji związanej z procesem stosowania prawa bez określenia sposobu, w jaki przepisy, które uczynił przedmiotem skargi, miałyby powodować naruszenie przysługujących mu konstytucyjnych wolności i praw. Wynika stąd jednoznacznie, że skarżący nie wiąże sygnalizowanego przez siebie naruszenia z treścią przepisów, które miały wobec niego zastosowanie, a następnie zostały zakwestionowane w skardze konstytucyjnej, ale wyłącznie z opieszałością organów SKW w jego sprawie. Czyni art. 65 ust. 2 i 4, art. 72 oraz art. 73 ustawy z 2006 r. przedmiotem skargi konstytucyjnej, ale nie wyjaśnia z jakiego powodu należy je uznać za niezgodne z przywołanymi przezeń wzorcami kontroli. W tym konkretnym aspekcie skarżący ogranicza się jedynie do stwierdzenia, że zaskarżone przepisy naruszają art. 24 oraz art. 65 ust. 1 w związku z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji (przytacza przy tym treść tych przepisów oraz wybrane cytaty z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego względem nich), ponieważ nie dają możliwości skutecznego sprostowania świadectwa pracy oraz sądowej weryfikacji działań podejmowanych wobec skarżącego przez SKW. Tak określony zarzut nie odnosi się jednak do treści przywołanych przepisów ustawy z 2006 r., ale jedynie do skutków ich zastosowania w sprawie skarżącego. Sam ten fakt – niezależnie od oceny przywoływanej następnie argumentacji – wyłącza możliwość zbadania konstytucyjności zaskarżonych w analizowanej skardze przepisów. Dokonanie merytorycznej oceny tych unormowań musiałoby się bowiem wiązać z samodzielnym sformułowaniem przez Trybunał Konstytucyjny zarzutu ich treściowej niezgodności z Konstytucją, do czego Trybunał nie jest uprawniony. Podobnie też Trybunał nie jest uprawniony do badania zarzutów odnoszących się wyłącznie do sfery stosowania prawa.
5. Odnośnie do zarzucanego przez skarżącego niedookreślenia w ustawie z 2006 r. ram prawnych dla działania Komisji Weryfikacyjnej Trybunał zwraca uwagę na to, że przepisy dotyczące rzeczonej komisji nie były przedmiotem zaskarżenia w analizowanej skardze konstytucyjnej, toteż rozpatrywanie tej kwestii na obecnym etapie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym – w myśl art. 66 ustawy o TK – jest niedopuszczalne.
Z wyżej przedstawionych powodów, na podstawie art. 36 ust. 7 w związku z art. 49 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.