Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE
z dnia 9 grudnia 2015 r.
Sygn. akt Ts 266/14

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stanisław Biernat – przewodniczący
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – sprawozdawca
Marek Zubik,


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia adwokata M.P. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2015 r. o odrzuceniu wniosku o przyznanie zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu,

p o s t a n a w i a:

odrzucić zażalenie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 21 lipca 2015 r. Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia na postanowienie z 12 marca 2015 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej M.J. Postanowieniem wydanym w tym samym dniu Trybunał oddalił również wniosek jego pełnomocnika – adwokata M.P. – o przyznanie zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu za sporządzenie i wniesienie skargi konstytucyjnej. Jak stwierdził Trybunał, wniosek pełnomocnika nie zawierał wymaganego prawem oświadczenia, że koszty pomocy prawnej udzielonej z urzędu nie zostały zapłacone w całości lub w części (§ 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Dz. U. z 2013 r. poz. 461, ze zm.; dalej: rozporządzenie). Pismem z 5 sierpnia 2015 r. (data nadania) adwokat M.P. zwrócił się o przyznanie zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w wysokości 150% stawki minimalnej. Oświadczył, że dotychczasowe wnioski złożone zarówno w skardze, jak i zażaleniu zostały sformułowane nie w jego w imieniu, lecz w imieniu skarżącego. Postanowieniem z 21 października 2015 r. Trybunał odrzucił wniosek jako niedopuszczalny. Stwierdził, że stanowił on ponowny wniosek o zwrot kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu i został złożony po prawomocnym zakończeniu postępowania.
W zażaleniu z 27 października 2015 r. (data nadania) adwokat powtórzył, że wniosek o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej w urzędu złożył w swoim imieniu dopiero w dniu 5 sierpnia 2015 r. i oświadczył, że koszty te nie zostały pokryte w całości ani w części (wniosek zawarty w zażaleniu na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu był – jak stwierdził – wnioskiem samego skarżącego). Jego zdaniem rozporządzanie (ani ustawa) nie ogranicza w czasie prawa pełnomocnika do złożenia wniosku o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Wniosek taki może być zatem – jego zdaniem – złożony także po prawomocnym zakończeniu postępowania. Ponadto adwokat oświadczył: „Dziwi mnie Państwa postawa. Zrozumiałbym przekazanie wniosku do Sądu Rejonowego w Tychach, jako organu zlecającego mi udzielenie pomocy prawnej z urzędu (…). Nie mogę jednak zrozumieć, dlaczego tak uparcie odmawiacie mi Państwo 120 zł za kilkadziesiąt godzin pracy, tylko i wyłącznie z powodu niezamieszczenia jednego zdania w piśmie (…)”. Jak podkreślił, „żaden pracownik nawet na najgorszej umowie śmieciowej nie zostałby z takiego powodu pobawiony wynagrodzenia”. Zadeklarował również, że nie wniesie do Trybunału więcej skarg w charakterze pełnomocnika z urzędu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Na podstawie art. 134 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. poz. 1064) w sprawach wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie tej ustawy w postępowaniu przed Trybunałem w zakresie dotyczącym wstępnego rozpoznania stosuje się przepisy dotychczasowe, tzn. przepisy ustawy o TK z 1997 r. Zgodnie z art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) w sprawach nieuregulowanych w tej ustawie do postępowania przed Trybunałem stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, ze zm.; dalej: k.p.c. lub kodeks postępowania cywilnego). Trybunał Konstytucyjny nie może być uznany za sąd pierwszej lub drugiej instancji. Stosownych dla Trybunału regulacji należy zatem szukać wśród przepisów odnoszących się do Sądu Najwyższego, w szczególności przepisów dotyczących postępowania kasacyjnego. Żaden jednak przepis kodeksu postępowania cywilnego nie przewiduje zażaleń na postanowienia wydane przez Sąd Najwyższy, co znajduje jednoznaczne potwierdzenie w jego orzecznictwie (zob. postanowienia SN z 3 marca 2010 r., sygn. akt III SO 1/10, LexPolonica nr 5897814 i z 22 listopada 2010 r., sygn. akt III SO 3/10, LexPolonica nr 5897853). Tym samym należy stwierdzić, że również postanowienia Trybunału Konstytucyjnego są – w zakresie nieuregulowanym w ustawie o TK – niezaskarżalne.

W związku z powyższym złożone zażalenie jako niedopuszczalne podlega odrzuceniu na podstawie art. 20 ustawy o TK w zw. z art. 39821 w zw. z art. 397 § 2 zdanie pierwsze w zw. z art. 370 k.p.c.