Pełny tekst orzeczenia

134/2/B/2015



POSTANOWIENIE

z dnia 16 marca 2015 r.

Sygn. akt Ts 278/13



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Stanisław Rymar – przewodniczący

Andrzej Wróbel – sprawozdawca

Andrzej Rzepliński,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 października 2014 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej A.Sz. oraz wniosku o orzeczenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego przed Trybunałem Konstytucyjnym w sprawie skargi konstytucyjnej,



p o s t a n a w i a:



1) nie uwzględnić zażalenia,

2) nie uwzględnić wniosku.



UZASADNIENIE



1. W skardze konstytucyjnej sporządzonej przez radcę prawnego i wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 15 października 2013 r. (data nadania) A.Sz. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 9a ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.; dalej: u.p.d.o.f.), dodanego przez art. 1 pkt 8 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 1182, ze zm.), w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 5 ustawy z dnia 12 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 202, poz. 1956, ze zm.) i zmienionym przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 marca 2010 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 75, poz. 473) – „w zakresie, w jakim podatnik, który wybrał sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 art. 9a [u.p.d.o.f.], który uzyska z działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie lub z tytułu prawa do udziału w zysku spółki niemającej osobowości prawnej przychody ze świadczenia usług na rzecz byłego lub obecnego pracodawcy, odpowiadających czynnościom, które podatnik lub co najmniej jeden ze wspólników wykonywał lub wykonuje w roku podatkowym – w ramach stosunku pracy lub spółdzielczego stosunku pracy, podatnik ten traci w roku podatkowym prawo do opodatkowania w sposób określony w art. 30c [u.p.d.o.f.] i jest obowiązany do wpłacenia zaliczek od dochodu osiągniętego od początku roku, obliczonych przy zastosowaniu skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 [u.p.d.o.f.], oraz odsetek za zwłokę od zaległości z tytułu tych zaliczek” – z art. 20, art. 22, art. 31 ust. 2 i 3, art. 32, art. 64 ust. 1 i 2, art. 65 w związku z art. 2 i art. 7 Konstytucji.

Zdaniem skarżącego art. 9a ust. 3 u.p.d.o.f. prowadzi do naruszenia: „wolności działania w gospodarce rynkowej, wyboru sposobu prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie, w jakim nie jest to przez prawo zabronione, w tworzeniu sankcyjnych konstrukcji podatkowych bez wykazania, iż takie ograniczenia wprowadzane są ze względu na ważny interes publiczny (art. 20 i art. 22 Konstytucji RP), niedyskryminowania wybranej formy działalności oraz ingerowania w prawa i wolności konstytucyjne tylko w ograniczonym zakresie i w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem publicznym (art. 31 ust. 2 i 3 Konstytucji RP), prawa do równego traktowania, niedyskryminowania ze względu na charakter prowadzonej działalności gospodarczej i podmioty z którymi skarżący współpracuje (art. 32 Konstytucji RP), ochrony własności rozumianej jako prawa do osiągania przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej, jeśli nie narusza ona prawnych zakazów i bez względu na podmioty, na rzecz których taka działalność gospodarcza jest prowadzona (art. 64 ust. 1 i 2 i art. 65 Konstytucji RP), w związku z zasadą państwa prawa (art. 2 Konstytucji RP) i wyprowadzonymi z tej zasady zasadami zaufania do organów państwa, przyzwoitej legislacji oraz praworządności (art. 7 Konstytucji RP)”.



2. Postanowieniem z 8 października 2014 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



2.1. Na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) Trybunał odmówił nadania skardze dalszego biegu – ze względu na niedopuszczalność orzekania – w zakresie badania zgodności zaskarżonego przepisu z art. 20, art. 31 ust. 2 i 3, art. 32, art. 64 ust. 1 i 2 oraz art. 65 w związku z art. 2 i art. 7 Konstytucji. Wskazane art. 20, art. 31 ust. 2 i 3 oraz art. 32 Konstytucji – przywołane przez skarżącego jako „samodzielne” wzorce kontroli – nie mogą bowiem stanowić punktu odniesienia dla Trybunału w ramach postępowania inicjowanego skargą konstytucyjną (art. 20 ma charakter ustrojowy, zaś art. 31 ust. 1 i 3 oraz art. 32 nie wyrażają w sposób samoistny wolności lub praw konstytucyjnych). Z kolei art. 64 ust. 1 i 2 oraz art. 65 ustawy zasadniczej nie stanowiły adekwatnych wzorców do kontroli w sprawie, gdyż (odnośnie do art. 64 ust. 1 i 2 możliwość optymalizacji obciążeń podatkowych nie jest prawem konstytucyjnym o charakterze podmiotowym, którego ewentualne naruszenie legitymuje do wniesienia skargi konstytucyjnej, art. 65 reguluje zaś ogólnie materię prawa pracy i nie może być punktem odniesienia przy kontroli regulacji prawa podatkowego). Ponadto, stwierdzenie niedopuszczalności kontroli art. 9a ust. 3 u.p.d.o.f. z art. 65 Konstytucji przekładało się na bezprzedmiotowość wzorców „pomocniczych” w postaci art. 2 oraz art. 7 Konstytucji (pierwszy z tych przepisów wyznacza jedynie standard kreowania wolności i praw przez ustawodawcę, nie wprowadzając jednocześnie konkretnej wolności czy konkretnego prawa, drugi zaś nie kreuje po stronie obywateli żadnych praw ani wolności konstytucyjnych, gdyż jest przepisem o charakterze ustrojowym i dotyczy zasady legalizmu w działaniach władz publicznych).



2.2. Na podstawie art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK Trybunał odmówił nadania dalszego biegu skardze – ze względu na oczywistą bezzasadność zarzutu – w zakresie badania zgodności zaskarżonego przepisu z art. 22 Konstytucji. Nałożenie obowiązków podatkowych znajduje bowiem bezpośrednią podstawę w art. 84 Konstytucji i nie może ono rozpatrywane w kategoriach koniecznego ograniczania praw jednostki, o którym mowa w art. 31 ust. 3 czy art. 22 Konstytucji. Obowiązek ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych przez obywatela może być kontrolowany z punktu widzenia jego zgodności z Konstytucją, jednak podstawą tej kontroli nie może być zasada wolności gospodarczej.



2.3. Odpis postanowienia Trybunału został doręczony pełnomocnikowi skarżącego 27 października 2014 r.



3. Pismem procesowym, sporządzonym przez radcę prawnego i wniesionym do Trybunału Konstytucyjnego 3 listopada 2014 r. (data nadania), skarżący złożył zażalenie na postanowienie z 8 października 2014 r. Zarzucił w nim Trybunałowi: po pierwsze – „nieodniesienie się do wszystkich zarzutów sformułowanych w skardze, w tym przedstawionych w uzasadnieniu na ich poparcie faktów, poglądów, ocen, analiz w szczególności zawartych w: a) opinii do projektu poprawki do rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (druk 1853 Sejmu IV kadencji) przygotowanej w dniu 18.09.2003 r. przez dr Irenę Ożóg (…), b) piśmie Ministra Finansów z 07.07.2008 r. DD2/0601/5/BRT/08/MB7-8530 kierowanym do Krzysztofa Kwiatkowskiego Przewodniczącego Komisji Ustawodawczej Senatu (…), c) uzasadnieniu projektu rządowego (druk 1566 z 11 lipca 2008 r.) (…)”; po drugie – „błędne przyjęcie, iż w skardze nie wykazano w sposób należyty samoistnych wzorców kontroli, co pozostaje w sprzeczności z treścią skargi, w tym argumentacją skarżącego przedstawioną w skardze i jej uzasadnieniu (…)”; po trzecie – „błędne przyjęcie, iż art. 22, art. 31 ust. 2 i 3, art. 32, art. 64 ust. 1 i ust. 2, art. 65 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 2 i art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w oderwaniu od art. 84 i 217 Konstytucji nie mogą stanowić samodzielnych wzorców pozwalających na rozpoznanie skargi”.

W uzasadnieniu zażalenia skarżący powtórzył argumentację przedstawioną w uzasadnieniu skargi konstytucyjnej odnośnie do niezgodności art. 9a ust. 3 u.p.d.o.f. z przywołanymi przezeń przepisami Konstytucji. Wniósł również o „orzeczenie od Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej oraz Ministra Finansów obowiązku zwrotu kosztów postępowania przed Trybunałem, w tym kosztów zastępstwa prawnego ustanowionego pełnomocnika za czynności związane z wniesieniem skargi oraz zażalenia według norm przepisanych, także w przypadku nieuwzględnienia skargi konstytucyjnej”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w związku z art. 36 ust. 6 i 7 w związku z art. 49 ustawy o TK). Na etapie rozpatrzenia zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.



2. Odniesienie się do treści zażalenia musi zostać poprzedzone uwagami natury ogólnej, dotyczącymi zasady skargowości obowiązującej w postępowaniu przed polskim sądem konstytucyjnym. Zgodnie z art. 66 ustawy o TK Trybunał, orzekając, jest związany granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi. Zasada ta wymaga, aby sam skarżący określił akt normatywny lub jego część, które są przedmiotem postępowania. Trybunał nie może z urzędu rozszerzyć tak wskazanego przedmiotu kontroli. Istotne jest przy tym, że niemożność działania Trybunału ex officio zachowuje aktualność we wszystkich stadiach postępowania przed tym organem. Należy zatem przyjąć, że podmiot występujący z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu sam określa granice, w ramach których sprawa podlega rozpoznaniu.

Niezwykle istotna jest przy tym funkcja, jaką pełni ten środek odwoławczy. Jak wynika z treści art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK, na postanowienie w sprawie nienadania skardze dalszego biegu skarżącemu przysługuje zażalenie do Trybunału w terminie siedmiu dni od daty doręczenia postanowienia. Przedmiotem zażalenia jest wydane w ramach wstępnej kontroli postanowienie dotyczące oceny strony formalnej skargi. Ze względu na to, że w przepisie tym stanowi się o postanowieniu w sprawie nienadania dalszego biegu skardze, należy uznać, że zażalenie może odnosić się jedynie do przedstawionych przez Trybunał Konstytucyjny argumentów przemawiających za negatywną oceną strony formalnej skargi. Brak takiego odniesienia musi zostać każdorazowo oceniony jako niepodważenie zasadności argumentacji zawartej w zaskarżonym postanowieniu i skutkować będzie nieuwzględnieniem zażalenia (por. np. postanowienie TK z 31 października 2011 r., Ts 306/10, OTK ZU nr 5/B/2011, poz. 381).



3. Przystępując do oceny wniesionego przez skarżącego środka odwoławczego, Trybunał Konstytucyjny zauważa, że skarżący w uzasadnieniu zażalenia w żaden sposób nie odniósł się do podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, wskazanych w postanowieniu z 8 października 2014 r. Argumentacja przedstawiona w zażaleniu jest w dużej mierze powtórzeniem treści skargi konstytucyjnej (por. odpowiednio s. 6-14 uzasadnienia zażalenia oraz s. 11-20 uzasadnienia skargi). Świadczy to o niezrozumieniu przez pełnomocnika skarżącego ani istoty skargi konstytucyjnej, ani funkcji zażalenia na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu.



4. Niezależnie jednak od powyższego Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a sformułowane w petitum zażalenia zarzuty są niezasadne.



4.1. Odnośnie do pierwszego i drugiego zarzutu Trybunał przypomina, że określona w art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy o TK procedura wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej ma charakter formalny.

W ramach wstępnej kontroli Trybunał ocenia skargę konstytucyjną z punktu widzenia przesłanki oczywistej bezzasadności (art. 36 ust. 3 in principio w związku z art. 49 ustawy o TK). Ustawowe kryterium zasadności skargi konstytucyjnej nakłada na Trybunał obowiązek badania na tym etapie postępowania, czy wolność lub prawo konstytucyjne, na które powołuje się skarżący, pozostaje w odpowiednim (adekwatnym) związku z przepisem aktu normatywnego, który jest przedmiotem zaskarżenia (zob. np. postanowienie TK z 11 kwietnia 2013 r., Ts 154/11, OTK ZU nr 2/B/2013, poz. 158). Jednocześnie Trybunał bada, czy w sprawie zachodziłaby podstawa do umorzenia postępowania z art. 39 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o TK, tj. – odpowiednio – ze względu na zbędność lub niedopuszczalność orzekania albo utratę mocy zaskarżonego przepisu w zakwestionowanym przez skarżącego zakresie (zob. np. postanowienia TK z 13 grudnia 2010 r., Ts 103/09, OTK ZU nr 6/B/2010, poz. 439 oraz 21 lutego 2014 r., Ts 210/13, niepubl.).

Rozpoznanie wstępne skargi konstytucyjnej w oparciu o przesłankę niedopuszczalności orzekania (art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine ustawy o TK) obejmuje badanie przez Trybunał w szczególności, czy: po pierwsze – została ona sporządzona przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 48 ust. 1 ustawy o TK); po drugie – wniesiono ją w przepisanym terminie od daty otrzymania przez skarżącego ostatecznego orzeczenia lub innego orzeczenia o jego konstytucyjnych wolnościach lub prawach (art. 46 ust. 1 lub art. 48 ust. 2 zdanie drugie ustawy o TK); po trzecie – skarżący wyczerpał, o ile takie są przewidziane w ramach konkretnego postępowania, przysługujące mu zwykłe środki zaskarżenia rozstrzygnięcia, z wydaniem którego wiąże swoje uprawnienie do wystąpienia ze skargą konstytucyjną (art. 79 ust. 1 Konstytucji w związku z art. 46 ust. 1 ustawy o TK); po czwarte – przedmiot zaskarżenia łączy się z rozstrzygnięciem, z wydaniem którego skarżący wywodzi swoje uprawnienie do wystąpienia ze skargą konstytucyjną (art. 79 ust. 1 Konstytucji w związku z art. 47 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy o TK); po piąte – wzorzec kontroli mieści się w hipotezie art. 79 ust. 1 Konstytucji; po szóste – sformułowany w petitum skargi zarzut został należycie uzasadniony (art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK). Podkreślenia wymaga, że wstępna kontrola skargi konstytucyjnej obejmuje każdą z wyżej wymienionych przesłanek z osobna (zob. np. postanowienie TK z 5 lipca 2013 r., Ts 85/12, OTK ZU nr 4/B/2013, poz. 384).

W postanowieniu z 8 października 2014 r. Trybunał stwierdził, że kontrola merytoryczna art. 9a ust. 3 u.p.d.o.f. z art. 20, art. 31 ust. 2 i 3, art. 32, art. 64 ust. 1 i 2 oraz art. 65 w związku z art. 2 i art. 7 Konstytucji jest niedopuszczalna z powodu nieprawidłowego przywołania przez skarżącego wzorców konstytucyjnych, zaś z art. 22 Konstytucji – z powodu oczywistej bezzasadności zarzutu. Trybunał w obecnym składzie w pełni podziela argumentację przedstawioną w punktach 3.2-3.9 uzasadnienia zaskarżonego postanowienia. Trybunał podkreśla, że z art. 79 ust. 1 Konstytucji bezspornie wynika, iż w skardze konstytucyjnej można postawić wyłącznie zarzut niezgodności ustawy lub innego aktu normatywnego z przepisami Konstytucji, które – po pierwsze – dotyczą wolności lub praw jednostki, a po drugie – pozostają w adekwatnym związku z przedmiotem zaskarżenia. Rozpatrywana skarga wskazywała tymczasem na „przypadkowe” kryterium przy doborze przez skarżącego wzorców kontroli względem art. 9a ust. 3 u.p.d.o.f., co zasadnie przemawiało za odmową nadania jej dalszego biegu. Ustalenie zaś, że skarga nie kwalifikowała się do rozpoznania merytorycznego (z powodu oczywistej bezzasadności zarzutu naruszenia art. 22 Konstytucji oraz niedopuszczalności orzekania w zakresie pozostałych wzorców kontroli), a także dyspozycja art. 19 ust. 2 in principio ustawy o TK przekładały się na irrelewantność przywoływanych w uzasadnieniu skargi: opinii zleconej przez Biuro Studiów i Ekspertyz Kancelarii Sejmu z 18 września 2003 r. do projektu poprawki do rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (druk 1853/IV kad.), pisma Ministra Finansów z 7 lipca 2008 r. (znak: DD2/0601/5/BRT/08/MB7-8530) oraz uzasadnienia senackiego (a nie rządowego – jak twierdził skarżący) projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (druk nr 1566/VI kad.).



4.2. Trzeci sformułowany w petitum zażalenia zarzut Trybunał ocenia jako nadinterpretację motywów zawartych w punktach 3.2-3.9 uzasadnienia postanowienia z 8 października 2014 r. Trybunał odwołał się wyłącznie do art. 84 Konstytucji przy ocenie zasadności zarzutu naruszenia przez art. 9a ust. 3 u.p.d.o.f. art. 22 ustawy zasadniczej (pkt 3.3) oraz ocenie dopuszczalności badania zgodności zaskarżonego przepisu z art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji (pkt 3.7). W obu częściach uzasadnienia Trybunał stwierdził, że ocena konstytucyjności obowiązku podatkowego nie może odbywać się tylko w kategoriach ograniczenia praw jednostki, o którym mowa w art. 31 ust. 2, art. 22 czy art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji.



5. Trybunał odniósł się także do zawartego w zażaleniu wniosku o „orzeczenie od Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej oraz Ministra Finansów obowiązku zwrotu kosztów postępowania przed Trybunałem, w tym kosztów zastępstwa prawnego ustanowionego pełnomocnika za czynności związane z wniesieniem skargi oraz zażalenia według norm przepisanych, także w przypadku nieuwzględnienia skargi konstytucyjnej”.



5.1. Artykuł 20 ustawy o TK stanowi, że w sprawach nieuregulowanych w ustawie do postępowania przed Trybunałem stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego. Bezsporne jest zatem, że uregulowania procedury cywilnej mogą znaleźć zastosowanie w postępowaniu przed Trybunałem, w tym również w zakresie dotyczącym zwrotu kosztów, jakie jego uczestnik poniósł, tylko wówczas, gdy określone sprawy nie zostały uregulowane w ustawie o TK. Zastosowanie tych przepisów musi być zawsze odpowiednie, a więc uwzględniające określone w ustawie o TK zasady postępowania przed Trybunałem.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że brak jest podstaw do odpowiedniego stosowania w zakresie kosztów postępowania uregulowań Kodeksu postępowania cywilnego. Trybunał podtrzymuje tu swoje stanowisko zajęte w postanowieniu z 3 marca 1998 r. o sygn. Ts 14/98 (OTK ZU nr 1/1999, poz. 20), w którym zasadę tę – w odniesieniu do zwolnienia od kosztów – sformułował. Zachowuje ona również aktualność w przypadku przyznania uczestnikowi kosztów postępowania, gdyż kwestię tę – podobnie jak zwolnienie od kosztów – ustawodawca uregulował. Z art. 24 ust. 2 ustawy o TK wynika, że Trybunał zobowiązany jest orzec o zwrocie kosztów na rzecz wnoszącego skargę w sytuacji, gdy skarga konstytucyjna została uwzględniona (zdanie pierwsze), a w uzasadnionych przypadkach może rozważyć orzeczenie o zwrocie kosztów również wtedy, gdy nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi (zdanie zdrugie).

Zwrot kosztów na rzecz skarżącego obejmuje zarówno postępowanie zakończone wydaniem wyroku, jak i postępowanie zakończone wydaniem postanowienia o umorzeniu postępowania albo nienadaniu skardze dalszego biegu (por. M. Masternak-Kubiak, [w:] Skarga konstytucyjna, red. J. Trzciński, Warszawa 2000, s. 201).

Zwrot kosztów postępowania w sytuacjach wskazanych wyżej ma charakter wyjątkowy i jest odstępstwem od ogólnej zasady (art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o TK). Oznacza to, że pojęcie „uzasadnionego przypadku” musi być interpretowane ściśle i nie może podlegać wykładni rozszerzającej. Na wnioskodawcy zatem ciąży obowiązek wykazania, że mimo umorzenia postępowania albo prawomocnego nieuwzględnienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, a więc nawet wtedy, gdy skarga nie mogła zostać skierowana do rozpoznania na rozprawie, istnieje uzasadniona podstawa do zwrotu kosztów.



5.2. W sprawie, której dotyczy rozpoznawany wniosek o zwrot kosztów, Trybunał Konstytucyjny nie znalazł podstaw do uznania, że zachodzi „uzasadniony przypadek”, o którym mowa w art. 24 ust. 2 zdanie drugie ustawy o TK. Dlatego też nie uwzględnił wniosku o orzeczenie zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.



Z przedstawionych wyżej powodów – na podstawie art. 36 ust. 7 w związku z art. 49 oraz art. 24 ust. 2 ustawy o TK – Trybunał postanowił jak w sentencji.