Pełny tekst orzeczenia

327/3/B/2015

POSTANOWIENIE

z dnia 6 maja 2015 r.

Sygn. akt Ts 343/14



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Andrzej Wróbel – przewodniczący

Andrzej Rzepliński – sprawozdawca

Wojciech Hermeliński,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 lutego 2015 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej A.Z.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 1 grudnia 2014 r. A.Z. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność, po pierwsze, art. 97 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 25 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1382, ze zm.; dalej: ustawa o ofercie) z art. 2, art. 31 ust. 3 oraz art. 64 ust. 1 Konstytucji; po drugie, art. 69 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych (Dz. U. Nr 184, poz. 1539; dalej: ustawa o ofercie w brzmieniu z 2005 r.) z art. 2 Konstytucji; po trzecie, art. 2 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, ze zm.; dalej: ordynacja podatkowa) z art. 2 Konstytucji.

Postanowieniem z 16 lutego 2015 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu ustaliwszy, że skarżący nie nawiązał do treści art. 64 ust. 1 Konstytucji. Ponadto – zdaniem Trybunału –zarzut niezgodności art. 97 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o ofercie z art. 64 ust. 1 Konstytucji nie został uzasadniony, co oznacza, że skarżący nie spełnił wymogu określonego w art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK.

W uzasadnieniu postanowienia Trybunał stwierdził także, że pozostałe wskazane w skardze wzorce kontroli, tj. art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji, nie są samoistnymi źródłami praw podmiotowych. Odniósł się również do zarzutu naruszenia zasady prawidłowej legislacji i uznał, że skarżący nie przedstawił żadnych przykładów, które obrazowałyby wątpliwości sądów pozwalające uzasadnić tezę o niekonstytucyjności art. 2 § 2 ordynacji podatkowej. Skarżący ograniczył się do wyrażenia własnego przekonania o niejasności kwestionowanych przepisów i nie uwzględnił tego, że przepisy te podlegają wykładni sądów i że w tym procesie zgłaszane przez skarżącego wątpliwości mogły zostać rozstrzygnięte.

W zażaleniu na to postanowienie skarżący stwierdza, że spełnił wszystkie wymogi formalne skargi konstytucyjnej wynikające z ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zdaniem skarżącego „oczywistym jest, iż kwestionując konstytucyjność (…) przepisu [dotyczącego wysokości kar finansowych] domaga się ochrony praw majątkowych”. Skarżący zauważa także, że Trybunał powinien „zbadać czy ograniczenie prawa własności (…) nie ogranicza w sposób nadmierny praw i wolności konstytucyjnych”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



1. W myśl art. 49 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6–7 i w związku z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy w wydanym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.



2. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że postanowienie o odmowie nadania rozpatrywanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe, a zarzuty sformułowane w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.



3. Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinno dotyczyć podstaw tej odmowy. Przedmiotem postępowania zażaleniowego jest bowiem ustalenie, czy jej wydanie było prawidłowe. Rozpatrywane zażalenie ogranicza się do zanegowania stanowiska, które Trybunał przedstawił w zakwestionowanym postanowieniu. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego zażalenie nie zawiera żadnych argumentów podważających przesłanki tego orzeczenia. W środku odwoławczym skarżący nie odniósł do argumentacji przemawiającej za odmową nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, nie wykazał tym samym, na czym polega nietrafność zaskarżonego postanowienia.



4. Trybunał Konstytucyjny w pełni podziela stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu i jeszcze raz podkreśla, że obowiązkiem skarżącego jest wskazanie, jakie wolności lub prawa i w jaki sposób zostały naruszone (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK). Prawidłowe jego wypełnienie oznacza nie tylko wymienienie (numeryczne) przepisów Konstytucji, z którymi – zdaniem skarżącego – kwestionowana regulacja jest niezgodna, ale także przytoczenie szczegółowych argumentów za takim stanowiskiem. W rozpatrywanej sprawie skarżący tego obowiązku nie spełnił – po obszernym opisaniu stanu faktycznego (s. 1-8) przedstawił jedynie rozważania na temat zasady proporcjonalności ograniczeń konstytucyjnych wolności i praw (s. 9-10) oraz zasady prawidłowej legislacji (s. 10-11).



5. Skarżący nie podważył ustaleń o nieuzasadnieniu zarzutu niezgodności art. 97 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o ofercie z art. 2, art. 31 ust. 3 oraz art. 64 ust. 1 Konstytucji i nie określił sposobu naruszenia praw podmiotowych w odniesieniu do art. 69 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o ofercie w brzmieniu z 2005 r. i art. 2 § 2 ordynacji podatkowej, dlatego Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK – nie uwzględnił zażalenia.