Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, w III -cim Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Tomasz Olszewski (Sędzia sprawozdawca)

Sędzia SO Grzegorz Krogulec

Ławnicy Krzysztof Żyto, Krzysztof Rawicki, Włodzimierz Górczak

Protokolant Jolanta Kurdasińska

w obecności Prokuratora Jolanty Jagielińskiej - Piwowarskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lutego 2016 r.

sprawy D. J. (1)

syna M. i G. z domu C.

urodzonego (...) w T.

o s k a r ż o n e g o o t o , ż e :

I. w dniu 11 lipca 2015r. w T. przy ulicy (...) działając z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia K. K. (1), ugodził pokrzywdzoną nożem w okolice brzucha, w wyniku czego pokrzywdzona doznała rany kłutej brzucha z uszkodzeniem sieci większej, jelita, krężki jelita z niewielkim krwiakiem jamy otrzewnej, które to obrażenia naruszyły czynności tłoczni brzusznej na okres przekraczający siedem dni lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na udzieloną pokrzywdzonej pomoc medyczną tj. o przestępstwo określone w art. 13 § 1 kk w związku z art. 148 § 1 kk w zbiegu z art. 157 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk , oraz

II. w dniu 11 lipca 2015r. w T. przy ulicy (...) działając z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia A. J. (1), ugodził pokrzywdzoną nożem w okolice brzucha, w wyniku czego pokrzywdzona doznała powierzchownej rany kłutej okolicy lewego podżebrza oraz rany kłutej prawej ręki, które to obrażenia naruszyły czynności narządu chwytnego na okres przekraczający siedem dni lecz zamierzonego celu w postaci pozbawienia życia A. J. (1) nie osiągnął z uwagi na udzieloną pokrzywdzonej pomoc medyczną tj. o przestępstwo określone w art. 13 § 1 kk w związku z art. 148 § 1 kk w zbiegu z art. 157 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk

o r z e k a

1.  w granicach czynu zarzucanego D. J. (1) w punkcie I. aktu oskarżenia uznaje oskarżonego za winnego tego, że w dniu 11 lipca 2015r. w T. przy ulicy (...) ugodził K. K. (1) nożem w okolice brzucha, w wyniku czego pokrzywdzona doznała rany kłutej brzucha z uszkodzeniem sieci większej, jelita, krężki jelita z niewielkim krwiakiem jamy otrzewnej, które to obrażenia naruszyły czynności tłoczni brzusznej na okres przekraczający siedem dni i uznając, że tak opisany czyn wyczerpał znamiona art. 157 § 1 kk na podstawie powołanego przepisu wymierza D. J. (1) karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  w granicach czynu zarzucanego D. J. (1) w punkcie II. aktu oskarżenia uznaje oskarżonego za winnego tego, że w dniu 11 lipca 2015r. w T. przy ulicy (...) ugodził A. J. (1) nożem w okolice brzucha i ręki, w wyniku czego pokrzywdzona doznała powierzchownej rany kłutej okolicy lewego podżebrza oraz rany kłutej prawej ręki, które to obrażenia dłoni naruszyły czynności narządu chwytnego na okres nie dłuższy niż siedem dni i uznając, że tak opisany czyn wyczerpał znamiona art. 157 § 2 kk na podstawie powołanego przepisu wymierza D. J. (1) karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art.85 § 1 kk i art.86 § 1 kk kary wymierzone za przestępstwa opisane w punktach 1. i 2. wyroku łączy i wymierza D. J. (1) karę łączną 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art.63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza D. J. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 11 lipca 2015r. do dnia 8 lutego 2016r.;

5.  na podstawie art.230 § 2 kpk nakazuje zwrócić:

a)  K. K. (1) – bluzkę koloru brązowego i parciany pokrowiec koloru czarnego,

b)  A. J. (1) – jedną parę skarpetek, biustonosz, bluzkę koloru szarego, spodnie.

c)  D. J. (1) – spodnie typu bojówki i koszulkę koloru zielonego;

6.  na podstawie art.44 § 2 kk orzeka przepadek składanego noża typu scyzoryk w kolorze niebieskim;

7.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 2.500 (dwa tysiące pięćset) złotych tytułem pozostałej części kosztów sądowych, w pozostałym zakresie koszty te przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt III K 139/15

UZASADNIENIE

Ustalenia faktyczne

D. J. (1) zamieszkuje wspólnie z żoną A. J. (1) i trzema (...) córkami, w T., w domu jednorodzinnym mieszczącym się przy ul. (...). Na tej samej posesji w drugim, niezależnym budynku – domu jednorodzinnym mieszkają teściowie oskarżonego K. i S. K..

/ zeznania A. J. (1) k. 208-209,
wywiad środowiskowy k. 131-132/

Relacje D. J. (1) z rodziną są pozytywne. Pomiędzy D. J. (1), a A. J. (1) nigdy nie dochodziło do rękoczynów, zdarzały się między nimi sprzeczki, jednakże tworzyli oni zgodne małżeństwo. Także wzajemne relacje ze S. i K. K. (1) układały się poprawnie. Nie było zastrzeżeń co do zachowania D. J. (1). Nigdy nie dochodziło do konfliktów na tle majątkowym.

/ zeznania A. J. (1) k. 208-209, 244,

wyjaśnienia D. J. (1) k. 223/

W dniu 11 lipca 2015 roku około godziny 11.00 do D. J. (1) przyjechał ojciec - M. J.. Następnie D. J. (1) się wraz z żoną i ojcem udał się do lasu na grzybobranie. W drodze powrotnej zatrzymali się przy sklepie na ul. (...), gdzie M. J. kupił 2 butelki piwa. Do domu wrócili około godziny 14.30. D. J. (1) wspólnie z ojcem usiedli przy stoliku przed domem oskarżonego, do którego po pewnym czasie przysiadł się również S. K.. A. J. (1) udała się do domu. Po wypiciu zakupionego uprzednio alkoholu, M. J. udał się do pobliskiego sklepu zakupić kolejne piwa. S. K. wypił wspólnie z M. i D. J. (1) jedno piwo po czym udał się do swojego domu. D. J. (1) wraz z ojcem pozostali w ogrodzie. D. J. (1) podczas spożywania alkoholu pokazywał ojcu nóż, był to scyzoryk sprężynowy z rękojeścią z tworzywa sztucznego o długości ostrza 8 cm. Chwalił się jak ładnie jest wykonany, a przy tym był niedrogi. Podczas rozmowy miał go cały czas przy sobie, bawił się nim.

/zeznania A. J. (1) k. 208-209, 244,

wyjaśnieniaD. J. (1) k. 31-31v, 223/

Około godziny 19.00 kiedy D. J. (1) wraz z M. J. spożywali nalewkę z domu wyszła A. J. (1). Pomiędzy małżonkami doszło do utarczki słownej. A. J. (1) zwracała uwagę, że oskarżony nie powinien pić nalewki skoro uprzednio wypił już piwo. Podczas wymiany zdań D. J. (1) wstał z ławki podszedł do stojącej przy wejściu do domu żony i raz ugodził A. J. (1) scyzorykiem, który miał na grzybach. Słysząc odgłosy kłótni małżonków, na podwórko wyszła także K. K. (1). D. J. (1) po zadaniu ciosu żonie odwrócił się do K. K. (1) i jej również zadał pojedyncze uderzenie nożem w brzuch.

/ zeznania A. J. (1) k. 208-209, 244,

wyjaśnienia D. J. (1) k. 32, 223/

Po zadaniu ciosu A. J. (1) oskarżony przeniósł ją na schody. Cały czas trzymając ją na rękach uciskał ranę, aby zatamować krwawienie. Do przyjazdu służb medycznych i mundurowych klęcząc czuwał przy żonie, rozmawiał z nią.

/ zeznania A. J. (1) k. 224,

zeznania K. J. (1) k. 206v, 225

wyjaśnienia D. J. (1) k. 32-32v, 223/

K. K. (1) zaś pobiegła do domu. Trzymając się za brzuch, ręcznikiem tamowała krwawienie.

/ zeznania K. J. (1) k. 7, 225/

Po przyjeździe na miejsce zdarzenia pracownicy służby medycznej udzieli A. J. (1) i K. K. (1) pomocy. Pokrzywdzone następnie zostały przewiezione do Szpitala w T.. W czasie gdy funkcjonariusze policji dokonywali zatrzymania D. J. (1), K. J. (2) przekazała S. K. przedmioty otrzymane uprzednio od D. J. (1) tj. pieniądze, telefon oraz niebieski scyzoryk. S. K. przekazał funkcjonariuszom niebieski składany scyzoryk i poinformował, iż to nim D. J. (1) dźgnął pokrzywdzone.

( zeznania M. S. k. 23v, zbiór C,

zeznania K. J. (1) k. 7, 225

protokół zatrzymania rzeczy k. 21-23,

protokół oględzin noża wraz z dokumentacją fotograficzną k. 14a- 15v/

Podczas zatrzymania D. J. (1) był w stanie nietrzeźwości – 0,58 mg/l w wydychanym powietrzu.

/ protokół badania stanu trzeźwości k. 6/

W następstwie zaistniałego zdarzenia K. K. (1) doznała obrażeń ciała w postaci rany kłutej brzucha z uszkodzeniem sieci większej, krezki jelita i niewielkim krwiakiem jamy otrzewnej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności tłoczni brzusznej na okres powyżej siedmiu dni. Obrażenia te powstały od urazów narzędziem ostrym i kończystym.

A. J. (1) doznała obrażeń ciała w postaci powierzchownej rany kłutej powłok lewego podżebrza i ranę podstawy prawego kciuka, które to obrażenia naruszyły czynności narządu chwytnego na okres poniżej siedmiu dni. Obrażenia te powstały od urazów narzędziem ostrym i kończystym.

/opinie sądowo – lekarskie k. 65v, 66v

ustna uzupełniająca opinia biegłego k. 277/

D. J. (1) ma (...) lat. Od (...) lat pozostaje w związku małżeńskim z A. J. (1). Z małżeństwa mają trzy (...) córki. D. J. (1) legitymuje się wykształceniem (...), zawód wyuczony- (...). Od kwietnia 2015 roku rozpoczął własną działalność gospodarczą, na rozpoczęcie której uzyskał dofinansowanie z Powiatowego Urzędu Pracy. Uprzednio D. J. (1) parał się pracami dorywczymi jako (...). Relacje D. J. (1) z rodziną są pozytywne. Wśród sąsiadów posiada pozytywną opinie środowiskową, jego zachowanie wobec nich było poprawne.

/ kwestionariusz wywiadu środowiskowego k. 54-57)

D. J. (1) był uprzednio karany wyrokami:

- Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 19 grudnia 2013r. w sprawie sygn. akt II K 1240/11 za czyn z art. 177§1 kk. Wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat;

- Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 14 listopada 2014r. w sprawie sygn. akt 585/14 za czyn z art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000r. Prawo własności przemysłowej. Wymierzono mu karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 50 złotych każda;

- Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 25 września 2015r. w sprawie sygn. akt II K 579/14 za czyn z art. 65 §1 kks i art. 65 §3 kks. Wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat oraz grzywnę w wymiarze 120 stawek dziennych po 150 złotych każda.

/ karty karne k. 39, 185-186

odpisy wyroków k. 137-138v/

D. J. (1) nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo. W czasie czynu jego poczytalność nie budziła wątpliwości. Znajdował się w stanie zwykłej nietrzeźwości. U oskarżonego stwierdzono cechy osobowości nieprawidłowej.

Sprawność intelektualna D. J. (1) mieści się w normie intelektualnej. Oskarżony nie przejawia psychotycznie zaburzonej struktury osobowości. Zauważane są jednak cechy chwiejności emocjonalnej, niedojrzałość, trudności z zakresie kontroli impulsów, popędliwość oraz zachowania agresywne. Charakteryzują go tendencje do emocjonalnego przeżywania rzeczywistości, ujawniania skłonności do odraczania odpowiedzialności, urażania się spowodowanego oczekiwaniami innych osób względem niego, co powoduje, że może reagować impulsywną złością.

/ opinia sądowo- psychologiczna k. 101-113,

opinia sądowo-psychiatryczna k. 114-136/

Ocena dowodów

Ustalenia faktyczne poczynione zostały w oparciu o zeznania A. J. (1) oraz wyjaśnienia D. J. (1). Druga z pokrzywdzonych K. K. (1) oraz ojciec oskarżonego- M. J., będący naocznym świadkiem zdarzenia na rozprawie głównej skorzystali z prawa do odmowy składania zeznań przysługującego im z mocy art.182 § 1 kpk, a zatem ich depozycje ze śledztwa nie mogły zostać ujawnione, a tym samym – stanowić dowodów w sprawie (art.186 § 1 kpk). S. K., teść D. J. (1) również odmówił składania zeznań.

W konsekwencji zaistniałej sytuacji procesowej Sąd poczytał zeznania A. J. (1) oraz wyjaśnienia oskarżonego D. J. (1) za główne dowody, na których oparł rekonstrukcję inkryminowanego zajścia.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania A. J. (1), na podstawie których weryfikował prawdomówność relacji oskarżonego, a także ustalał okoliczności zdarzeń. Nie było powodów aby kwestionować ich wiarygodność, mimo, iż pokrzywdzona jest małżonką oskarżonego. Świadek zeznawała w sposób rzeczowy i wolny od emocji, zrelacjonowała okoliczności związane z ich pożyciem małżeńskim jak i przebieg zdarzenia z dnia 11 lipca 2015r. Pokrzywdzona od pierwszego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym zeznawała niezmiennie, opisując zarówno okoliczności związane z przebiegiem ich małżeństwa, jak i dotyczące bezpośrednio inkryminowanego zdarzenia. Jej relacje były konsekwentne i spójne. Będąc przesłuchiwana na rozprawie głównej, spontanicznie i nieskrępowanie odtworzyła przebieg zdarzenia w sposób w pełni korelujący z jej relacjami ze śledztwa. Nie tylko korespondowały one z wyjaśnieniami D. J. (1), ale też uzupełniały przedstawiany przez niego obraz zdarzenia. Jej zeznania znalazły potwierdzenie również pozostałym materiałem dowodowym. Mimo, iż A. J. (1) wskazywała, iż nie pamięta szczegółów, które miały miejsce już po zadaniu jej ciosu, to w pozostałej części jej depozycje są na tyle dokładne, by stanowić jeden z głównych dowodów, który posłużył sądowi do rekonstrukcji przebiegu zdarzenia.

Sąd podszedł do wyjaśnień oskarżonego z uwagi na opinie biegłych psychiatrów z pewną dozą ostrożności. Nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego jakoby dopuścił się zarzucanych mu czynów ponieważ tak podpowiadały mu „głosy”, które nakazywały mu „ zrób to”. Jak stwierdzili biegli w jasnej opinii sądowo – psychiatrycznej nie stanowią one bowiem żadnego związku psychopatologicznego mogącego świadczyć o chorobie, lecz stanowią symulację oskarżonego. W pozostałym zakresie Sąd uznał, iż wyjaśnienia D. J. (1) zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności. Oskarżony wyjaśniał w sposób obszerny, zasadniczo niezmienny, spontaniczny. Od pierwszego przesłuchania przyznawał się, że ugodził A. J. (1) oraz K. K. (2) posiadanym przez siebie scyzorykiem. Dokładnie opisał jego wygląd, długość ostrza, okoliczności w jakich z niego korzystał, a także co robił z nim feralnego dnia. D. J. (1) przedstawił relacje jakie panowały w jego małżeństwie oraz te łączące go z rodzicami A. J. (1). Oskarżony nie zatajał w żaden sposób faktu, iż pił w dniu zdarzenia alkohol, wskazał dokładną jego ilość, jednocześnie przyznając, iż miał świadomość jak negatywny wpływ na niego wywiera. D. J. (1) opisał cały przebieg sytuacji z dnia 11 lipca 2015r. od momentu przyjazdu ojca, aż po swoje zatrzymanie przez funkcjonariuszy policji. Mimo, iż częściowo zasłaniał się on niepamięcią w zakresie dokładnego przebiegu zajścia, podczas którego ugodził pokrzywdzone nożem, to w zestawieniu z depozycjami A. J. (1) oraz nieosobowymi źródłami dowodowymi tj. opiniami sądowo – lekarskimi, protokołami oględzin miejsca zdarzenia, rzeczy jego wyjaśnienia pozwoliły na dokonanie rekonstrukcji zdarzenia.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków M. S. (2) oraz K. J. (2). Ich zeznania pozwoliły ustalić co działo się już po przedmiotowym zdarzeniu.

Sąd uznał sporządzone opinie sądowo - psychologiczne i sądowo - psychiatryczną, uzupełnione podczas rozprawy w dniu 8 lutego 2016r. za pełne, jasne i nie budzące zastrzeżeń.

Opinie sądowo - lekarskie sporządzone w toku procesu przez biegłego W. K. (1), jak i również jego uzupełniająca ustna opinia złożona w trakcie rozprawy, w której zmodyfikował wnioski opinii dotyczącej obrażeń A. J. (1), przyjmując, że naruszenie czynności dłoni trwało nie dłużej niż 7 dni, były jasne i niesprzeczne. Opinie te nie budziły zastrzeżeń i złożyły się na logiczny, wzajemnie skorelowany obraz skutków, jakie dotknęły pokrzywdzone w następstwie działania D. J. (1). Opinie określały mechanizm powstania obrażeń u pokrzywdzonych. Biegły wskazał, że siła zadanego ciosu nie była duża. Opinie medyka sądowego nie były podważane przez żadną ze stron i również jako takie zasługują na walor wiarygodności. Biegły wyjaśnił, iż zwykle przy tego rodzaju obrażeniach, jakich doznała K. K. (1), dochodzi do powstania rozlanego zapalenia otrzewnej, które jest stanem bezpośrednio zagrażającym życiu. Nie można również wykluczyć powstania wstrząsu krwotocznego, krwawienia do jamy otrzewnej, czyli skutkiem takich właśnie obrażeń są albo te dwa stany razem, albo któryś z nich. Te stany można utożsamiać z realnie zagrażającymi życiu. Z powodu szybkiego udzielenia pomocy lekarskiej nie doszło u pokrzywdzonej do stanu bezpośredniego zagrożenia życia. Dlatego też we wnioskach końcowych opinii określił, iż doznane przez pokrzywdzoną obrażenia spowodowały naruszenie czynności tłoczni brzusznej na okres przekraczający siedem dni. W odniesieniu natomiast do urazów doznanych przez A. J. (1) jak wskazano powyżej W. K. (1) na rozprawie w dniu 8 lutego 2016r. zmodyfikował wnioski ze sporządzonej uprzednio opinii pisemnej. Biegły wskazał, że opinia była przezeń wydana bez wywiadu pokrzywdzonej, z uwagi na co oparł się na posiadanej wiedzy, z której płynie wniosek, iż w zdecydowanej większości przypadków tego typu obrażenia dłoni powodują naruszenie narządu chwytnego na okres powyżej siedem dni. Tym bardziej, że rana znajdowała się na wysokości stawu, co niewątpliwie musiało mieć wpływ na ruchomość, na zaburzenie nieruchomości w tym miejscu. Jednakże po wysłuchaniu zeznań A. J. (1) i dokonaniu oględzin jej dłoni podczas rozprawy głównej, biegły W. K. (2) dokonał zmiany opinii, w ten sposób, że uznał, iż rana ręki spowodowała naruszenie czynności dłoni trwające nie dłużej niż siedem dni.

Na wiarę zasługują również dowody o charakterze nieosobowym, m.in. w postaci protokołów oględzin miejsca, rzeczy, osoby, protokoły użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego, dokumentacja fotograficzna, informacje o karalności oraz wywiad środowiskowy. Przedmiotowe dokumenty i dowody zostały sporządzone przez odpowiednie podmioty, w granicach przyznanych im kompetencji i nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Rozważania prawne

Zebrane w sprawie dowody pozwoliły na ustalenie, że D. J. (1) w dniu 11 lipca 2015r. w T. przy ulicy (...) ugodził K. K. (1) nożem w okolice brzucha, w wyniku czego pokrzywdzona doznała rany kłutej brzucha z uszkodzeniem sieci większej, jelita, krezki jelita z niewielkim krwiakiem jamy otrzewnej, które to obrażenia naruszyły czynności tłoczni brzusznej na okres przekraczający siedem dni tj. czynu z art. 157§1 kk.

Ponadto, że w dniu 11 lipca 2015r. w T. przy ulicy (...) ugodził A. J. (1) nożem w okolice brzucha i ręki, w wyniku czego pokrzywdzona doznała powierzchownej rany kłutej okolicy lewego podżebrza oraz rany kłutej prawej ręki, które to obrażenia dłoni naruszyły czynności narządu chwytnego na okres nie dłuższy niż siedem dni tj. czyn z art. 157§2 kk.

Sąd nie podzielił stanowiska oskarżyciela publicznego odnośnie przyjętej przez niego kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych D. J. (1) tj. art. 13§1 kk w związku z art. 148§1 kk w związku z art. 157§1 kk i art. 11§2 kk.

W odniesieniu do czynu zarzucanego D. J. (1) w pkt. 1 aktu oskarżenia Sąd przyjął, że zachowanie oskarżonego wypełniło jedynie znamiona przestępstwa określonego w art. 157§1 kk. Sąd doszedł do takiego wniosku analizując okoliczności przedmiotowe i podmiotowe popełnionego przestępstwa, po uprzednim odtworzeniu zajścia w oparciu o procesowo dostępne w postępowaniu sądowym środki dowodowe. Jednocześnie w odniesieniu do czynu zarzucanego D. J. (1) w pkt. 2 aktu oskarżenia Sąd, prócz wyeliminowania z działania oskarżonego usiłowania dokonania zabójstwa, dokonał także jego modyfikacji z uwagi na treść opinii biegłego W. K. (1) uznając, że D. J. (1) swym działaniem wyczerpał znamiona art. 157 § 2 kk.

Na wstępie wskazać należy, że artykuł 157 kk typizuje przestępstwa spowodowania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia "inne" niż określone w art. 156 kk - ciężki uszczerbek na zdrowiu. Występek stypizowany w art. 157 § 1 i 2 kk ma charakter powszechny i może być popełniony przez każdego. Jest to przestępstwo materialne, którego czynność sprawcza polega na powodowaniu opisanych w jego dyspozycji skutków. Może być popełnione umyślnie zarówno z zamiarem bezpośrednim jak i wynikowym. Oznacza to, że sprawca musi obejmować świadomością możliwość spowodowania swoim zachowaniem skutku określonego w art. 157 kk i chcieć takiego skutku albo na nastąpienie takiego skutku się godzić. Postać naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia nie musi być sprecyzowana w świadomości sprawcy co może prowadzić do przyjęcia zamiaru ogólnego. Czynność sprawcza polega na spowodowaniu opisanych w tym przepisie skutków i obejmuje wszystkie zachowania, pozostające w związku przyczynowym i normatywnym ze skutkiem. Zachowanie to musi obiektywie naruszać wynikającą z wiedzy i doświadczenia regułę postępowania z dobrem prawnym, jakim jest zdrowie człowieka. Niewątpliwie wszystkie te elementy zostały spełnione, oskarżony zadając pokrzywdzonym uderzenie nożem, przynajmniej godził się na nastąpienie skutku w postaci naruszenia czynności narządów ich ciała.

Zamiar zabójstwa, zarówno bezpośredni jak i ewentualny, jest tym znamieniem, które odróżnia typ czynu zabronionego, określony w art.13 § 1 w związku z art. 148 § 1 kk od określonego w 157 § 1 i § 2 kk. Konieczna jest szczególna ostrożność i rozwaga przy ustalaniu zamiaru sprawcy. Ustalenia dotyczące zamiaru muszą być wnioskiem koniecznym, wynikającym z analizy całokształtu przedmiotowych i podmiotowych okoliczności zajścia, a w szczególności z analizy stosunku sprawcy do pokrzywdzonego, jego właściwości osobistych i dotychczasowego trybu życia, pobudek oraz motywów działania, siły ciosu, głębokości, kierunku rany i rozmiarów użytego narzędzia oraz wszelkich innych przesłanek, wskazujących na to, że sprawca chcąc spowodować uszkodzenie ciała zgodą swą - stanowiącą realny proces psychiczny - obejmował tak wyjątkowo ciężki skutek, jakim jest śmierć ofiary. Wniosek dotyczący zamiaru zabójstwa- chociażby ewentualnego - nie może opierać się na samym tylko fakcie użycia niebezpiecznego narzędzia oraz sposobu działania, polegającego zwłaszcza na godzeniu w ważne dla życia okolice ciała pokrzywdzonego, lecz powinien znaleźć potwierdzenie w całokształcie okoliczności czynu oraz cechach osobowości sprawcy ( tak: wyrok SA Łódź z dnia 30 stycznia 2014r., II AKa 251/13, wyrok SA w Lublinie z dnia 10 marca 2008 r., II AKa 20/08, L.). W orzecznictwie przyjmuje się, iż dla przyjęcia „że sprawca działał w zamiarze zabójstwa człowieka nie wystarczy ustalenie, iż działał on umyślnie, chcąc zadać nawet ciężkie obrażenia ciała lub godząc się z ich zadaniem, lecz konieczne jest ustalenie objęcia zamiarem także skutku w postaci śmierci. Jeżeli takiego ustalenia nie da się dokonać bezspornie, to mimo stwierdzonej umyślności działania w zakresie spowodowania obrażeń, odpowiedzialność sprawcy kształtuje się wyłącznie na podstawie przepisów przewidujących odpowiedzialność za naruszenie prawidłowych funkcji organizmu, odpowiednio z art. 156 lub 157 kk. Zadanie ciosu w miejsce dla życia ludzkiego niebezpieczne, ani też użycie narzędzia mogącego spowodować śmierć człowieka same w sobie nie decydują jeszcze o tym, że sprawca działa w zamiarze ewentualnym zabójstwa” ( wyrok SA w Katowicach z 31 stycznia 2002 r, II AKa 478/01). Poglądy te, będące kompendium utrwalonej linii orzeczniczej Sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, Sąd w niniejszym składzie w pełni podziela.

Analizując okoliczności popełnionego w niniejszej sprawie przestępstwa, nie można w sposób niekwestionowany i bezsporny wywieść, aby D. J. (1) podczas sprzecznego z prawem działania swoim zamiarem (tak bezpośrednim, jak i ewentualnym) obejmował skutek w postaci śmierci zarówno K. K. (1) jak i A. J. (1). Feralnego dnia oskarżony pokłócił się z żoną, gdy ta zwróciła mu uwagę, by nie spożywał już alkoholu, zaś K. K. (2) włączyła się do sprzeczki małżonków. Przed zajściem spędzali wspólnie dzień, jak opisała A. J. (1) podczas wyprawy do lasu atmosfera była dobra, „było wesoło”. Relacje D. J. (1) z żoną i teściową bezpośrednio przed zajćiem, jak i w przeszłości były pozytywne. Nie dochodziło między nimi do kłótni, awantur, konfliktów. Darzyli się wzajemnym szacunkiem. Powód agresywnego zachowania sprawcy był zatem błahy, narodził się spontanicznie i był ewidentnie podyktowany impulsywną pobudką, a nie dowodem w pełni kontrolowanej i świadomej motywacji.

Ugodzenie przez D. J. (1) pokrzywdzonych nożem samo w sobie również nie determinuje przyjęcia zamiaru zabójstwa, z jakim działać miał oskarżony. Lokalizacja obrażeń na ciele pokrzywdzonych oraz ich charakter wskazują, że ciosy były zadane przypadkowo, w okolice żeber (A. J. (1)) i brzucha (K. K. (2)), zaś siła, z jaką godził oskarżony – jak wynika z opinii biegłego – nie była duża. Rana ręki prawej u A. J. (1) powstała w wyniku osłonięcia się pokrzywdzonej przed ciosem, bowiem jak ustalono bezspornie oskarżony tylko raz ugodził żonę nożem. D. J. (1) szybko zaniechał swojego działania, poprzestał na zadaniu pokrzywdzonym pojedynczego ciosu. Nie zbiegł z miejsca zdarzenia. Co więcej przeniósł A. J. (1) na schody domu. Trzymając ją na rękach tamował krwawienie, czuwał przy niej do przyjazdu odpowiednich służb. Nadto wielokrotnie podkreślał w toku postępowania, że nie chciał zabić ani swojej teściowej, ani małżonki, które chciał tylko przestraszyć. K. K. (2) samodzielnie przemieściła się z podwórka do domu, gdzie do przyjazdu karetki pogotowia tamowała krwawienie ręcznikiem.

Reasumując sposób działania, jaki obrał oskarżony pozostawał w sprzeczności z zamiarem, jaki przypisywał mu oskarżyciel publiczny w rozpoznawanej skardze. D. J. (1) działał także przy użyciu narzędzia ze swej natury nie predestynowanego do tego, by pozbawić życia drugiego człowieka. Oględziny przedmiotu dowiodły, iż jest to scyzoryk o dość krótkim ostrzu - 8 cm. Przyznać trzeba, że obiektywnie posiadał cechy pozwalające na pozbawienie życia człowieka, jednakże był to mały nóż zakupiony i używany w celu używania go na grzybach, na rybach, nie zaś choćby duży nóż kuchenny jawiący się jako narzędzie zbrodni.

Nadto, gdyby D. J. (1) faktycznie zmierzał do realizacji zamiaru zabójstwa, obrałby sposób działania dający choćby szansę jego osiągnięcia. Oskarżony mógł bowiem zadać uderzenia usytuowane w ważne dla życia organy np. w serce, czy szyję tj. takie, które bardziej „narażone” są na spowodowanie skutku śmiertelnego, nie zaś w okolice żebra, nadbrzusza. Pojedyncze ciosy, które wyprowadził, dowodzą przypadkowości, a ich siła – określona przez biegłego jako niewielka – ewidentnie wskazywała na chęć spowodowania przez oskarżonego dolegliwości z goła innej od rany śmiertelnej. Podkreślić również trzeba, że D. J. (1) chcą wprowadzić w życie swe mordercze zamiary nie miałby żadnych problemów, aby zadać pokrzywdzonym kolejny cios, czy też kolejne ciosy. W ocenie Sądu miał ku temu obiektywne możliwości – zadziałał z zaskoczenia, pokrzywdzone znajdowały się w bliskiej odległości od niego i nie podejmowały najmniejszych prób obrony, oskarżony miał więc realne możliwości ponowienia ciosów.

Postawa w trakcie procesu oskarżonego, jak i również samych pokrzywdzonych wskazują, że nie miał on zamiaru pozbawić życia najbliższych członków rodziny.

W następstwie swojego działania D. J. (1) spowodował u K. K. (1) skutki w postaci „średniego” uszczerbku na zdrowiu, sklasyfikowane w art.157§1 kk, dlatego też Sąd mając na uwadze powyższe rozważania, przypisał oskarżonemu popełnienie takiego właśnie występku. Zaś z uwagi na zmodyfikowane wnioski opinii W. K. (1) należało przyjąć, iż w stosunku do A. J. (1) oskarżony swym działaniem wypełnił znamiona art.157 § 2 kk, bowiem skutek działania oskarżonego zmaterializował się w postaci obrażeń ciała pokrzywdzonej, powodujących naruszenie czynności ciała na okres poniżej siedmiu dni.

Wymiar kary:

Wina i społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu były znaczne.

Działanie oskarżonego było skierowane na jedno z najważniejszych dóbr chronionych prawem – zdrowie człowieka. Przypisanego czynu dopuścił się on wobec żony i teściowej tj. osób najbliższych. Do zdarzenia doszło w wyniku sprzeczki małżonków, na którą zareagowała także teściowa. Zdarzenie oceniane w niniejszej sprawie nie miało charakteru planowanego. Zamiar ugodzenia pokrzywdzonych nożem powstał nagle, miał charakter incydentalny. Do tej pory nigdy nie dochodziło pomiędzy nimi to rękoczynów.

D. J. (1) w toku całego postępowania wyrażał głęboki żal za czyny, których się dopuścił. Ze skruchą podkreślał, że nie chciał zrobić krzywdy pokrzywdzonym, a tym bardziej dopuścić się w stosunku do nich zabójstwa.

Wymierzając oskarżonemu D. J. (1) kary pozbawienia Sąd jako okoliczności obciążające oskarżonego poczytał:

- działanie pod wpływem alkoholu,

- wobec osób najbliższych,

- użycie niebezpiecznego narzędzia, jakim jest nóż,

- jego uprzednią karalność.

Na korzyść oskarżonego Sąd przyjął:

- przeproszenie pokrzywdzonych,

- nade wszystkim fakt, że pokrzywdzone przeprosiny te przyjęły i wybaczyły oskarżonemu.

Mając na względzie wymienione wyżej okoliczności oceniane przez pryzmat dyrektyw wymiaru kar określonych w art. 53 kk Sąd uznał, że adekwatne z punktu widzenia stopnia społecznej szkodliwości i zawinienia będzie wymierzenie oskarżonemu za czyn opisany pkt. 1 wyroku kary 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, zaś za czyn drugi opisany w pkt. 2 wyroku karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85§ 1 kk kk i art. 86 § 1 kk powyższe orzeczone kary jednostkowe sąd połączył i wymierzył karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając oskarżonemu karę łączną pozbawienia wolności Sąd zastosował zasadę częściowej kumulacji. W myśl zasady wyrażonej w art.86 § 1 kk sąd wymierzając karę łączną orzeka ją w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności; karę pozbawienia wolności wymierza się w miesiącach i latach. Zatem granice, w jakich Sąd Okręgowy mógł kształtować wymiar kary łącznej zawarte były pomiędzy dwiema wartościami od 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności do 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności. Sąd uznał, że optymalną karą łączną, tj. taką, która najpełniej uwzględni dyrektywy jej wymiaru określone w art.85 a kk, będzie kara łączna 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Orzeczona kara winna spełnić swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze zarówno wobec oskarżonego, wskazując na konieczność przestrzegania prawa, jak i w zakresie właściwego kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd nie rozważał zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności z uwagi na brak formalnych podstaw do takiego orzeczenia, wskazanych w art.69 § 1 kk.

Na podstawie art. 63 §1 kk sąd zaliczył D. J. (1) na poczet kary łącznej okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 11 lipca 2015r. do dnia 8 lutego 2016 r.

O dowodach rzeczowych Sąd rozstrzygnął na podstawie art.44§2 kk – co do noża, którym posługiwał się D. J. (1) oraz na podstawie art. 230§2 kpk – uznając dowody rzeczowe opisane w pkt. 5a wyroku jako zbędne dla dalszego toku postępowania i nakazując ich zwrot osobie uprawnionej – K. K. (1), opisane w pkt. 5b - A. J. (1), w pkt. 5c – D. J. (1).

Na podstawie art. 626§1 kpk w zw. z art. 624§1 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt. 4 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U Nr 27, poz. 152) Sąd zasądził od oskarżonego kwotę 300 zł tytułem opłaty oraz kwotę 2 500 zł tytułem pozostałej części kosztów sądowych, uznając że ich uiszczenie nie będzie stanowiło zbytniego obciążenia dla budżetu oskarżonego. D. J. (1) prowadzi działalność gospodarczą, z której osiągał dochód miesięczny w kwocie około 3000 złotych. Oskarżony zamieszkuje wspólnie z żoną i córkami. A. J. (1) pracuje zawodowo i osiąga dochód miesięczny w kwocie 1287 złotych. Córki D. J. (1) są już (...), dwie z nich pracują zawodowo, tym samym oskarżony nie ponosi kosztów związanych z ich bieżącym utrzymaniem.

W pozostałej zaś części Sąd zwolnił D. J. (1) od ponoszenia kosztów postępowania, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

ZARZĄDZENIE

- odpis wyroku wraz z pisemnym uzasadnieniem oraz pouczeniem o apelacji doręczyć obrońcy oraz Prokuraturze Rejonowej w T.