Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2016 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Śliwiński

Protokolant: p.o. stażysty A. Z.

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2016 roku

sprawy I. D.

obwinionej z art. 86 § 1 kw.

na skutek apelacji, wniesionej przez obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P.

z dnia 02.12.2015 roku sygn. akt III W1334/15

1.  Zmienia zaskarżony wyrok i uniewinnia obwinioną od popełnienia przypisanego jej wykroczenia;

2.  Kosztami postępowania za obie instancje obciąża Skarb Państwa.

D. Ś.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 2 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w P. sprawie sygn. akt III W 1334/15 uznał obwinioną I. D. za winną popełnienia wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 2 prd, wymierzając jej karę 200 zł grzywny i obciążając ją kosztami procesu. (k. 45)

Apelację od powyższego wyroku wniosła obwiniona zaskarżając go w całości. (k. 60-63).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionej okazała się zasadna i zaskarżony wyrok podlegał zmianie.

Odnosząc się do meritum zarzutów apelacji podzielić należało stanowisko skarżącej, iż zebrany w sprawie i ujawniony w trakcie postępowania materiał dowodowy nie stanowił materiału, na podstawie którego możliwe było ustalenie sprawstwa obwinionej w sposób nie budzący żadnych wątpliwości.

Pamiętać tu należy, iż do przypisania obwinionemu winy wyrokiem konieczne jest stwierdzenie, że materiał dowodowy w sposób nie budzący żadnych wątpliwości, a więc z pewnością pozwala na ustalenie winy i sprawstwa obwinionego. W ocenie Sądu okręgowego w niniejszej sprawie warunek ten nie został spełniony, a materiał dowody ujawniony w sprawie ie pozwala na przyjęcie winy i sprawstwa obwinionej.

Zauważyć należy, że relacje o przebiegu samego zdarzenia pochodzą jedynie od samych uczestników, a wiec stron zainteresowanych wynikiem tego postepowania. Relacje te są w sposób oczywisty sprzeczne jeżeli chodzi o sposób powstania uszkodzeń samochodu pokrzywdzonego. Pokrzywdzony twierdzi o sprawstwie obwinionej a ona temu zaprzecza. Koniecznym w takiej sytuacji jest więc zweryfikowanie tych twierdzeń przez obiektywny materiał dowodowy. Materiałem takim w niniejszej sprawie są niewątpliwie zeznania funkcjonariuszki Policji. Jednak trzeba tu zauważyć, iż przybyła ona na miejsce zdarzenia oczywiście już po jego zaistnieniu i wiedzę jego przebiegu uzyskać mogła jedynie od uczestników, z których każdy był zainteresowany wynikiem postepowania, jak już wyżej wskazano. Funkcjonariuszka dokonała pomiaru umiejscowienia uszkodzeń obu pojazdów stwierdzając, że są umiejscowione w odległości od podłoża wskazującej na możliwość równoczesnego powstania. Jednak nie może umknąć jedna istotna kwestia a mianowicie fakt, że pomiar został dokonany na innym miejscu niż miejsce zdarzenia albowiem pojazdy zostały przemieszczone do zatoczki autobusowej, która posiadała choćby inną nawierzchnię (pozbruk) niż jezdnia. Nie można też stwierdzić czy ukształtowanie nawierzchni zatoczki i jezdni było podobne, czy np. nie było jakiś zagłębień, kolein, czy garbów tworzących się przed światłami drogowymi. Kwestia ukształtowania nawierzchni w ocenie Sądu Okręgowego mogła mieć kluczowe znaczenie do oceny identyczności umiejscowienia uszkodzeń pojazdów. W tej sytuacji dokonanie takiego pomiaru w innym miejscu na innej nawierzchni, inaczej ukształtowanej nie4 może być traktowane jako rozstrzygające dla przyjęcia sprawstwa obwinionej. Niestety kwestii tej nie da się już wyjaśnić albowiem po pierwsze nie odtworzy się faktycznego umiejscowienia pojazdów bezpośrednio po zdarzeniu na jezdni a po drugie zgodnie z oświadczeniem pokrzywdzonego naprawił on uszkodzenia we własnym zakresie.

Rozstrzygające też nie może być stwierdzenie przez funkcjonariuszkę Policji „świeżego” uszkodzenia na pojeździe obwinionej. Oczywiście jest poza sporem, że uszkodzenie takie istniało. Jednak sam fakt jego stwierdzenia nie powoduje automatycznie możliwości twierdzenia, że powstało w tych a nie innych okolicznościach. Materiał dowodowy wskazuje, że samochód obwinionej nosił różne ślady inne uszkodzeń, a więc samochód ten był narażony wielokrotnie na uszkodzenia i nie można wykluczyć , że stwierdzone uszkodzenia powstało w innych okolicznościach np., wcześniej tego samego dnia. Sąd Okręgowy ma również wątpliwości co do kwestii stwierdzonych na tej świeżej rysie drobinek, co do których Sąd Rejonowy stwierdził, że na pewno nie kurzu, nie ustalając jednak czego były to drobinki. Zauważyć tu też należy różnice w opisie tych drobinek wynikające z zeznań policjantki i pokrzywdzonego. Funkcjonariuszka stwierdziła, że drobinki były jasne (k.40) a pokrzywdzony stwierdził, że policjantka pokazała mu drobinki czarne (k.42). Co więcej pokrzywdzony rozróżnia czarne drobinki i brud pochodzący z innych uszkodzeń na samochodzie obwinionej. Jest to spora rozbieżność, której obecnie nie da się już wyjaśnić. Co więcej tak sformułowane zeznani świadków wykluczają możliwość stwierdzenia, że drobinki te stanowiły faktycznie fragmenty lakieru pochodzącego z samochodu obwinionej. Tak wiec i to ustalenie nie przesądza w sposób pewny o sprawstwie obwinionej. Zauważyć też należy, że sam pokrzywdzony przyznał, że nie zauważył na swoim samochodzie śladów lakieru pochodzącego z samochodu pokrzywdzonej a jak wyżej wskazano nie sposób wykazać by na samochodzie obwinionej znajdował się lakier pochodzący z samochodu pokrzywdzonego. Na pewno nie jest tego dowodem pyłek lub drobinka nie wiadomo czego znaleziona przez policjantkę. Wtym stanie rzeczy trudno z cała pewnością stwierdzić, że faktycznie doszło do kontaktu prowadzonego przez obwinioną pojazdu z pojazdem pokrzywdzonego.

Wobec powyższego trudno nie zgodzić się ze skarżącą iż zgromadzony materiał dowodowy jest bardzo szczupły i nie wystarcza do negatywnego zweryfikowania jej wyjaśnień. Jakkolwiek brak podstaw by kwestionować prawdomówność świadka funkcjonariuszki Policji, to przy braku innych dowodów, obiektywnych i pewnych, potwierdzających wersję zdarzenia przyjętą przez Sąd Rejonowy, nie sposób wykluczyć, że uszkodzenia samochodu pokrzywdzonego powstały w innych okolicznościach. Innymi słowy tylko w oparciu o materiał dowodowy istniejący w niniejszej sprawie nie jest możliwe ustalenie ponad wszelką wątpliwość, że obwiniona uszkodziła inny pojazd. Zatem treść art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 8 kpw przemawiała za koniecznością zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej, tym bardziej, że stwierdzonych wątpliwości w przyczyn wyżej wskazanych nie da się już wyjaśnić..

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw zmienił zaskarżony wyrok poprzez uniewinnienie obwinioną od przypisanego mu czynu.

Kosztami postępowania za obie instancje na podstawie art. 118 § 2 kpw obciążyć należało Skarb Państwa.

SSO Dariusz Śliwiński