Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 7 czerwca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym

sprawy J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

na skutek zażalenia ubezpieczonego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 14 lutego 2013 r. sygn. akt VII U 2475/12

p o s t a n a w i a :

oddalić zażalenie.

SSA Barbara Białecka SSA Anna Polak del. SSO Beata Górska

Sygn. akt III AUz 123/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 14 lutego 2013r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VII wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu sprawy z odwołania J. S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. od decyzji z dnia 13 czerwca 2012 roku odmawiającej prawa do emerytury, umorzył postępowanie w sprawie. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że podczas rozprawy w dniu 14 lutego 2013 roku pierwotnie ubezpieczony podtrzymał swoje odwołanie potwierdzając jednocześnie fakt ciągłości zatrudnienia od 2009 roku do chwili obecnej. Po pouczeniu przez Przewodniczącą o konsekwencjach tej okoliczności co do prawa do emerytury, o którą wniosek został złożony przed 1.1.2013 roku ubezpieczony oświadczył, że cofa odwołanie w sprawie i niezwłocznie złoży nowy wniosek w organie rentowym. Pełnomocnik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wyraził zgodę na cofnięcie odwołania przez stronę przeciwną. W związku z powyższym oświadczeniem, Sąd umorzył postępowanie w sprawie w związku z cofnięciem odwołania przez ubezpieczonego. Biorąc pod uwagę, że ubezpieczony jest w niniejszej sprawie „gospodarzem procesu” i ma prawo decydować, czy chce aby postępowanie toczyło się dalej, czy też nie, Sąd I instancji po przeanalizowaniu znajdującego się w aktach materiału dowodowego, uznał, że cofnięcie odwołania w przedmiotowej sprawie jest dopuszczalne, zgodne z prawem i nie zmierza do obejścia prawa (art. 203 § 1 i 4 k.p.c.), oraz nie narusza słusznego interesu strony (art. 469 k.p.c.). Dokonując oceny dopuszczalności cofnięcia odwołania przez ubezpieczonego, Sąd Okręgowy uwzględnił przede wszystkim bezsporny fakt, że ubezpieczony pozostaje w ciągłym zatrudnieniu od 2009 roku, a więc pozostawał w zatrudnieniu także w momencie składania wniosku o emeryturę w dniu 11 maja 2011 roku oraz w momencie wydania zaskarżonej decyzji w dniu 13 czerwca 2012 roku. Zgodnie z art. 184 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach (w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji, tj. do 31 grudnia 2012 roku) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po rozwiązaniu stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem oraz po spełnieniu innych przesłanek. Zważywszy na bezsporny fakt nierozwiązania przez ubezpieczonego stosunku pracy – bezprzedmiotowym w ocenie Sądu Okręgowego było prowadzenie w sprawie postępowania dowodowego na okoliczność ustalenia, czy ubezpieczony w podnoszonym przez siebie okresie rzeczywiście wykonywał pracę w szczególnych warunkach. W świetle powyższego nawet pozytywne ustalenie tej okoliczności uniemożliwiłoby przyznanie odwołującemu prawa do emerytury, bowiem nie spełnił on jednej z koniecznych przesłanek uzyskania prawa do emerytury. Jednocześnie uwadze Sądu nie uszło, że przepis art. 184 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS z dniem 1 stycznia 2013 roku został znowelizowany i aktualnie warunkiem przyznania emerytury wcześniejszej na podstawie art. 184 ustawy emerytalnej nie jest już konieczność rozwiązania stosunku pracy. Niemniej jednak Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że postępowanie sądowe w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wszczynane jest w rezultacie wniesienia odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, stąd ma charakter odwoławczy. Jego przedmiotem jest ocena zgodności z prawem – w aspekcie formalnym i materialnym – decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek ubezpieczonego lub z urzędu. Jednocześnie skoro jest to postępowanie kontrolne, badanie owej legalności decyzji i orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydania zaskarżonej decyzji.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł ubezpieczony, podając, że nie zgadza się z tym postanowieniem.

Organ rentowy nie ustosunkował się do zażalenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie ubezpieczonego jest nieuzasadnione.

Ubezpieczony nie wskazał w istocie żadnych merytorycznych zarzutów odnośnie zaskarżonego postanowienia. Słuszne jest stanowisko Sądu Okręgowego, że wobec cofnięcia odwołania przez ubezpieczonego i braku przesłanek do uznania go za niedopuszczalne, należało umorzyć postępowanie w sprawie.

W myśl art. 203 § 1 i 4 k.p.c. pozew (odwołanie) może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

Natomiast zgodnie z art. 469 k.p.c. Sąd uzna zawarcie ugody, cofnięcie pozwu, sprzeciwu lub środka odwoławczego oraz zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia za niedopuszczalne także wówczas, gdyby czynność ta naruszała słuszny interes pracownika lub ubezpieczonego. Na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego cofnięcie odwołania w niniejszej sprawie nie jest ani sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego, ani nie narusza słusznego interesu ubezpieczonego. W wyniku złożenia nowego wniosku organ rentowy na nowo rozpozna prawo ubezpieczonego do emerytury, bez konieczności rozwiązywania stosunku pracy. Należy też zauważyć, że ubezpieczony dobrowolnie i świadomie złożył oświadczenie o cofnięciu odwołania, twierdząc, że niezwłocznie złoży nowy wniosek o emeryturę. Nie ma zatem podstaw, aby uchylić zaskarżone postanowienie.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny uznał zażalenie ubezpieczonego za niezasadne i je oddalił na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 1 i 2 k.p.c.

SSA Barbara Białecka SSA Anna Polak del. SSO Beata Górska