Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Ka 234/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 września 2013 roku

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda (spr.)

Sędziowie: SO Celina Czerwińska

SR del. Sebastian Mazurkiewicz

Protokolant p.o. asystenta sędziego Wojciech Wójcik

przy udziale prokuratora Anny Radyno-Idzik

po rozpoznaniu w dniu 4 września 2013 roku

sprawy C. N.

oskarżonego o przestępstwa z art. 178a § 1 i 4 kk w zb. z 244 kk w zw. z 11 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie

z dnia 18 grudnia 2012 roku sygn. akt IV K 1289/10

I.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że przypisane oskarżonemu czyny kwalifikuje
z art. 178a § 1 i 4 kk, a za podstawę wymiaru kar jednostkowych przyjmuje art. 178a
§ 4 kk
;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  koszty sądowe w postępowaniu odwoławczym przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VI Ka 234/13

UZASADNIENIE

C. N. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 27.08.2010 roku w W. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że w stanie nietrzeźwości (0,52 mg/l, 0,63 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki F. nr rej. (...) przy czym czynu tego dokonał będąc wcześniej skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie IV Wydział Karny w sprawie IV K 1083/08 z dnia 6.10.2008 roku za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, dopuszczając się tego czynu w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo, tj. o czyn z art. 178a § 1 i 4 k.k. w zb. z art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

II.  w dniu 10.09.2010 roku w W. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że w stanie nietrzeźwości (0,41 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki F. nr rej. (...), przy czym czynu tego dokonał będąc wcześniej skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie IV Wydział Karny w sprawie IV K 1083/08 z dnia 6.10.2008 roku za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości dopuszczając się tego czynu w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo, tj. o czyn z art. 178a § 1 i 4 k.k. w zb. z art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie wyrokiem z dnia 18 grudnia 2012 roku w sprawie o sygn. akt IV 1289/10 orzekł:

I.  oskarżonego C. N. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu w pkt I i II czynów, a stanowiących przestępstwa z art. 178a § 1 i 4 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to za czyny z pkt I i II na podstawie art. 178a § 1 i 4 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. skazał go na kary po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzone w pkt I kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył w ich miejsce karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 (pięciu) lat tytułem próby;

IV.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięciu) lat;

V.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr. 49, poz. 223 z późn. zm.) zwolnił oskarżonego od uiszczenia w całości kosztów sądowych, a wydatkami obciążył Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelację wniósł prokurator zaskarżając wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze. Na podstawie art. 425 § 2 k.p.. zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia o karze polegający na błędnym przyjęciu, że istnieją przesłanki orzeczenia kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby, mający wpływ na treść orzeczenia, podczas gdy przesłanki prewencji ogólnej i szczególnej wskazują na konieczność wymierzenia kary bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Na zasadzie art. 437 k.p.k. prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze poprzez uchylenie orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności i orzeczenie wobec oskarżonego bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy.

Sąd Okręgowy, zważył co następuje:

Apelacja prokuratora nie zasługuje na uwzględnienie.

W kontekście argumentacji zawartej we wniesionym środku odwoławczym nie sposób nie zauważyć, że zaskarżony wyrok zapadł po uwzględnieniu na rozprawie w dniu 18 grudnia 2012 r. ( k.162-164) wniosku oskarżonego o dobrowolne poddanie się karze w trybie art. 387 k.p.k. Przy czym na tej rozprawie był obecny prokurator, który sam - przed złożeniem ostatecznego wniosku przez oskarżonego - zaproponował orzeczenie wobec C. N. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat. O taki właśnie wymiar kary łącznej wnioskował oskarżony, co zostało zaaprobowane przez sąd I Instancji i znalazło odzwierciedlenie w orzeczonym wyroku. Niezrozumiałym tym samym jest stanowisko prokuratora przedstawione we wniesionej apelacji, skoro po wydaniu wyroku nie pojawiły się żadne nowe okoliczności, które uzasadniałyby zmianę stanowiska oskarżyciela publicznego zaprezentowanego na rozprawie w dniu 18 grudnia 2012 r. Zdaniem sądu odwoławczego ustawodawca nie bez powodu uzależnił skorzystanie z trybu przewidzianego w art. 387 k.p.k. od stanowiska prokuratora (vide § 2 powołanego przepisu). Zatem zarówno ze względu na wagę stanowiska oskarżyciela publicznego przy wniosku oskarżonego o dobrowolne poddanie się karze, jak i „lojalność procesową” wobec pozostałych stron postępowania, nie może dochodzić do sytuacji, gdy przy identycznych okolicznościach kwestionuje się w środku odwoławczym rozstrzygnięcie o karze, któremu nie sprzeciwił się prokurator uczestniczący w rozprawie. Tym bardziej, że w apelacji nie wskazano żadnych nowych okoliczności, które nie byłyby znane prokuratorowi w dacie wyrokowania. Na marginesie już tylko trzeba zauważyć, że wskazując na wcześniejsze skazania oskarżonego za przestępstwa podobne skarżący powołał wyrok zaoczny z dnia 13 października 2011 r. wydany w niniejszej sprawie, którego prawomocność została uchylona (vide – k.66,66v), co w ogóle uszło uwadze autora apelacji.

Reasumując – sąd okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji prokuratora z przyczyn wyżej podniesionych, a przy tym uwzględniając przedstawioną przez sąd I instancji argumentację, w której doszedł do przekonania o zasadności orzeczenia kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Dokonując w instancji odwoławczej kontroli powyższego orzeczenia nie dostrzeżono wystarczających powodów przemawiających za zajęciem odmiennego stanowiska w realiach sprawy niniejszej.

Natomiast już z urzędu sąd odwoławczy dokonał zmiany zaskarżonego wyroku jedynie poprzez zakwalifikowanie czynów przypisanych oskarżonemu z art. 178a § 1 i 4 k.k. i przyjęcie tym samym jako podstawy prawnej wymiaru kary za każdy z nich art. 178a § 4 k.k., bowiem w pełni podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w postanowieniu z dnia 19 stycznia 2012 roku sygn. akt I KZP 22/11, zgodnie z którym między art. 178a § 4 k.k. i art. 244 k.k. nie zachodzi kumulatywny zbieg przepisów ustawy w rozumieniu art. 11 § 2 k.k.

Mając na uwadze powyższe sąd okręgowy orzekł jak w wyroku.