Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XIII Ga 772/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 maja 2015 roku Sąd Rejonowy w Kaliszu w sprawie z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. przeciwko J. S. o zapłatę, w punkcie 1 – zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 17.361,48 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.564, 58 zł od dnia 30 września 2012 roku do dnia zapłaty, od kwoty 190,04 zł od dnia 8 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty, od kwoty 6.663, 22 zł od dnia 18 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty i od kwoty 8.943,64 zł od dnia 30 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty oraz w punkcie 2 – zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.286 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy ustalił, że pozwana J. S. oraz poprzednik prawny powoda D. Ś. współpracowały ze sobą w zakresie sprzedaży i montażu między innymi drzwi oraz bram garażowych i przemysłowych. Współpraca polegała na tym, iż pozwana zamawiała określony asortyment u cedentki wierzytelności - autoryzowanego przedstawiciela firmy (...) Sp. z o.o., a cedentka następnie u producenta - firmie (...) Sp. z o.o. Po dostarczeniu zamówionego towaru, pozwana odsprzedawała go i wykonywała usługę jego montażu u końcowego nabywcy.

W lipcu 2009 r. firma (...), zamówiła w firmie pozwanej trzy bramy przemysłowe firmy (...) o specyficznym skośnym prowadzeniu, na poczet czego w dniu 20.07.2009 r. wpłaciła zaliczkę w kwocie 6.600,00zł. Podczas montażu bram przez pozwaną okazało się, że posiadają one wady, z powodu których klient pozwanej nie wyrażał zgody na ich nabycie. U cedentki została wówczas złożona reklamacja przez pozwaną. Ta następnie złożyła ją w firmie (...). Proces rozpoznawania reklamacji trwał bardzo długo, a zamawiający w rezultacie nie zapłacił pozwanej za bramy kwoty, która została do zapłacenia po uiszczeniu zaliczki. Cedentka, pozwana oraz zamawiający umówili się, że wadliwe bramy zostaną zdemontowane i zabrane przez cedentkę wierzytelności, natomiast zamawiającemu zostanie zwrócona zaliczka. Bramy nie zostały jednak zdemontowane, albowiem zamawiający nie wpuścił pracowników cedentki wierzytelności na teren posesji. Pozwana nie zapłaciła cedentce należności za bramy. Zwróciła natomiast zamawiającemu wpłaconą przez niego zaliczkę.

Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. W.. nabył w dniu 29.07.2013r. od P.H.U. (...) z siedzibą w S. w następstwie powierniczego przelewu wierzytelności wierzytelność wobec pozwanej, wynikającą z tytułu sprzedaży objętej fakturami VAT nr (...) z dnia 12.09.2012r., nr (...) z dnia 31.12.2012r., nr (...) z dnia 17.06.2013r oraz nr (...) z dnia 18.06.2013r. O fakcie zawarcia umowy o przelewie wierzytelności pozwany został zawiadomiony. Powód ostatecznym wezwaniem do zapłaty z dnia 01.08.2013r. wezwał pozwaną do dobrowolnego uregulowania należności. Do dnia wniesienia pozwu pozwana nie uregulowała należności.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z zeznań pozwanej J. S. i świadków: P. W. (1) E. W. S., G. K. oraz załączonych dokumentów.

Sąd Rejonowy uznał, że powód udokumentował dokonaną przez cedentkę wierzytelności sprzedaż pozwanej towaru w postaci drzwi oraz bram garażowych i przemysłowych firmy (...) w oparciu o faktury na łączną kwotę stanowiącą przedmiot sporu. W ocenie Sądu Rejonowego przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że bramy nie zostały zdemontowane ani zabrane z posesji zamawiającego je klienta pozwanej, a pozwana nie zapłaciła należności za te konkretnie zakupione bramy ani nie złożyła oświadczenia o odstąpieniu od umowy z powodu wadliwości bram. Uznał, że cedentka wierzytelności słusznie zaliczała wpłaty dokonywane przez pozwaną na najdalej wymagalne wierzytelności, tym bardziej, że pozwana w tytule przelewu nie określała na poczet której faktury wpłata jest dokonywana. Tym samym w oparciu o umowę z dnia 17.06.2013r r. sprzedająca przeniosła na powoda wierzytelność w kwocie 17.361,48 zł. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi wskazanymi w pozwie i na mocy art. 509 § 1 i 2 k.c. powód stał się wierzycielem względem pozwanej. W oparciu o powyższe Sąd I instancji uznał powództwo za uzasadnione i uwzględnił je w całości (wyrok Sądu I instancji wraz z uzasadnieniem k. 441, 442-446).

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana, zaskarżając go w całości.

Skarżąca zarzuciła wyrokowi:

1. naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c., polegające na:

- wybiórczym, a nie wszechstronnym rozważeniu materiału dowodowego, a w szczególności pominięciu okoliczności wynikających z zeznań P. W. (1) oraz cedentki wierzytelności – D. Ś., świadczących o rozwiązaniu za porozumieniem stron umowy sprzedaży bram firmy (...) zawartej między firmą (...) a firmą pozwanej, a tym samym nieistnienia obowiązku zapłaty za przedmiotowe bramy po stronie pozwanej, a co najwyżej obowiązku wydania rzeczy cedentce wierzytelności, co z kolei miało wpływ na wynik niniejszego postępowania w zakresie bezzasadnego zastosowania przepisu prawa materialnego, t.j. art. 451 § 3 k.c. poprzez uznanie za uzasadnione zarachowanie na poczet długu o charakterze pieniężnym wynikającego z roszczenia o zapłatę ewentualnie istniejącego długu o charakterze rzeczowym wynikającego z roszczenia o zwrot przedmiotu sprzedaży,

- dokonaniu oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego sprzecznie ze wskazaniami doświadczenia życiowego oraz logiki, przejawiające się w bezzasadnym uznaniu, iż po stronie pozwanej istniał obowiązek zapłaty za przedmiotowe bramy firmy (...), podczas gdy przedmiotowy materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że doszło do rozwiązania za porozumieniem stron umowy sprzedaży bram firmy (...), zawartej pomiędzy cedentką wierzytelności a pozwaną, co miało wpływ na wynik postępowania w zakresie przysługującego sprzedawcy roszczenia, t. j. roszczenia o zwrot rzeczy, nie zaś o zapłatę ceny, co z kolei przesądza o bezzasadnym zastosowaniu przez Sąd art. 451 § 3 k.c.,

- braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonaniu oceny tegoż materiału sprzecznie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, przejawiającego się w bezzasadnym uznaniu, iż pozwana nie dokonała wskazania, na poczet jakiego zobowiązania uiściła kwoty 6.663,22 zł oraz 8.944,87 zł, co miało wpływ na orzeczenie wydane w niniejszej sprawie poprzez bezzasadne zastosowanie art. 451 § 3 k.c., zamiast ewentualnie art. 451 § 1 k.c.,

2. naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 328 k.p.c. przez niewłaściwe uzasadnienie wyroku, w którym Sąd nie wyjaśnił, dlaczego uznał za uzasadnione zastosowanie w niniejszej sprawie art. 451 § 3 k.c., w sytuacji, kiedy cedentce wierzytelności przysługiwało wobec pozwanej - wobec rozwiązania umowy- co najwyżej roszczenie o zwrot sprzedanych bram firmy (...), a nie roszczenie o zapłatę ceny, ponadto roszczenie to – jeżeli nawet przysługiwało cedentce wierzytelności – było przedawnione, a nadto pozwana dokonując wpłat kwot 6.663,22 zł oraz 8.944,87 zł, co najmniej w sposób dorozumiany wskazała, na poczet jakiego długu dokonuje zapłaty, wobec powyższego zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli, co ma wpływ na wynik postępowania,

3. naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez bezzasadne zastosowanie normy art. 451 § 3 k.c. w sytuacji, gdy:

- cedentka wierzytelności dokonała zarachowania wpłat dokonanych przez pozwaną na poczet długu, który nie istniał, ponieważ związany był z rozwiązaną umową sprzedaży, a jeżeliby przyjąć, że dług ten istniał, to niewątpliwie nie był to dług o charakterze pieniężnym, lecz ewentualnie o charakterze rzeczowym wynikający z roszczenia o zwrot przedmiotu sprzedaży, a nadto był to dług przedawniony,

- pozwana uzgodniła z cedentką wierzytelności, na poczet jakiego długu dokonuje wpłat, w szczególności wpłat kwot 6.663,22 zł oraz 8.944,87 zł, a co najmniej w sposób dorozumiany wskazała, w tym także w korespondencji mailowej oraz w rozmowach telefonicznych oraz w tytule przelewu, tytułem jakiego zobowiązania wpłaciła na konto cedentki wierzytelności kwoty 6.663,22 zł oraz 8.944,87 zł.

Na tej podstawie skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrot kosztów procesu według norm przepisanych. Ewentualnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia – przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego (apelacja k. 450-457).

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych (odpowiedź na apelację k. 470- 471).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja w przeważającym zakresie zasługiwała na uwzględnienie, co skutkowało częściową zmianą zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy poddał ponownej analizie dowody zgromadzone w sprawie i doszedł do odmiennych wniosków niż Sąd I instancji w zakresie, w jakim uznał, że po stronie pozwanej istniał obowiązek zapłaty za bramy zakupione u cedentki wierzytelności D. Ś., których przyjęcia odmówił klient pozwanej w związku z ujawnionymi wadami oraz nie zostały przez pozwaną zapłacone należności wynikające z faktur VAT nr (...) z dnia 17 czerwca 2013 roku oraz nr (...) z dnia 18.06.2013 r.

Sąd Okręgowy ustalił odmiennie niż Sąd Instancji, że między cedentką wierzytelności D. Ś. oraz pozwaną doszło do porozumienia, na mocy którego rozwiązały one umowę kupna - sprzedaży 3 bram pochodzących od firmy (...), u których stwierdzono wady. W dniu 22 maja 2013 r. w drodze przelewu bankowego pozwana uiściła na rzecz pozwanej należności w kwocie 6.663,22 zł wynikające z faktury VAT nr (...) z dnia 17 czerwca 2013 roku, a w dniu 14 czerwca 2013 roku należności w kwocie 8.944,87 zł wynikające z faktury VAT nr (...) z dnia 18.06.2013 r. Powyższe okoliczności zostały ustalone w oparciu o dowody z dokumentów w postaci faktur, potwierdzeń przelewów bankowych oraz korespondencji e – mailowej między pozwaną a cedentką wierzytelności, a nadto zeznań świadków P. W., D. Ś., W. S. oraz E. K. (1).

Sąd Okręgowy podzielił w całości zarzuty sformułowane w apelacji i nie zgodził się z oceną dokonaną przez Sąd I instancji, w wyniku której w sposób nieprawidłowy pominął okoliczność, że pozwana oraz cedentka wierzytelności D. Ś. rozwiązały umowę sprzedaży wadliwych bram za porozumieniem, przy czym uzgodnione zostało, że towar będący przedmiotem transakcji stron zostanie odebrany od klienta pozwanej po uprzednim zdemontowaniu przez samą cedentkę wierzytelności lub przez producenta – firmę (...).

Sąd Rejonowy w sposób nieprawidłowy uznał, że brak złożenia pisemnego oświadczenia o odstąpieniu od umowy z powodu wadliwości bram przesądza o tym, że umowa nie została przez strony rozwiązania. Nie uwzględniono natomiast, że strony w sposób dorozumiany zawarły porozumienie o rozwiązaniu umowy, co wynikało z zebranego w sprawie materiału dowodowego. W szczególności z zeznań świadków P. W., D. Ś. i W. S. wynika, że z powodu odmowy przez klienta pozwanej nabycia wadliwych bram, strony porozumiały się co do tego, że pozwana zwróci klientowi zaliczkę wpłaconą na poczet tego zamówienia, zaś cedentka dokona demontażu bram, co jednak nie doszło do skutku, gdyż klient P. R. nie wydał bram pomimo kilkukrotnych prób podjętych przez cedentkę. Fakt odmowy wydania przez P. R. przedmiotowych bram nie ma jednak wpływu na skuteczność porozumienia między cedentką a pozwaną w przedmiocie rozwiązania umowy. Tym bardziej, że jak wynika z zeznań P. W. (2) po zwróceniu zaliczki klientowi, pozwana nie zajmowała się dalej tą sprawą i uznawała swoją rolę za wyczerpaną wobec istnienia porozumienia z cedentką, na mocy którego przyjęła na siebie doprowadzenie do wydania przedmiotowych bram. Koresponduje to z zeznaniami D. Ś. (cedentki), w których potwierdziła, że podejmowała bez powodzenia próby demontażu wadliwych bram u klienta pozwanej. Zarówno zeznania świadka P. W. (2), jak i D. Ś. potwierdziły, że cedentka przyjechała do P. R., by odebrać wadliwe bramy, ale ten nie zezwolił na wejście na posesję. Tym samym potwierdzona została okoliczność, że bramy przemysłowe miały być zwrócone cedentce wierzytelności, co było przedmiotem uzgodnienia z pozwaną przy rozwiązaniu umowy. W świetle zasad doświadczenia życiowego i logiki jedynym racjonalnym uzasadnieniem dla porozumienia się stron co do zwrotu przedmiotu sprzedaży jest okoliczność, że ustał stosunek prawny, na podstawie którego nastąpiło uprzednie wydanie nabywcy przedmiotu sprzedaży.

Nadto podkreślenia wymaga, że stosownie do art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Sąd Rejonowy nie uwzględnił natomiast, że w ramach współpracy pozwana i cedenta posługiwały się wykształconą praktyką składania zamówień i porozumiewania się droga e –mailową lub ustną, nie dokonywały zatem żadnych czynności w drodze sformalizowanej, poza wystawianiem faktur za zrealizowane zamówienia. W drodze niesformalizowanego ustnego porozumienia doszło również do rozwiązania umowy między stronami, co potwierdza dotychczas stosowany przez obie strony zwyczaj dokonywania transakcji.

W konsekwencji rozwiązania umowy, podobnie jak przy odstąpieniu od umowy wzajemnej strony powinny nawzajem zwrócić otrzymane świadczenia według przepisów o odstąpieniu od umowy wzajemnej (por. art. 494 § 1 k.c.). Oznacza to, że na skutek rozwiązania umowy sprzedaży własność przedmiotowych bram przeszła z powrotem na cedentkę wierzytelności, a zatem nie przysługuje jej względem pozwanej roszczenie o zapłatę ceny. Badając natomiast istnienie po stronie pozwanej obowiązku zwrotu rzeczy na skutek rozwiązania umowy, uwzględnić trzeba okoliczność, iż strony porozumiały się co do tego, że bramy zostaną odebrane przez cedentkę lub producenta- firmę (...).

Nieuwzględnienie przez Sąd I instancji okoliczności rozwiązania umowy sprzedaży wadliwych bram i skutku w postaci nieistnienia po stronie obowiązku zapłaty ich ceny skutkował naruszeniem prawa materialnego polegającym na błędnym zastosowaniu art. 451 k.c. i przyjęciu, że uzasadnione było zarachowanie przez cedentkę na poczet długu o charakterze pieniężnym za wadliwą bramę późniejszych płatności dokonanych przez pozwaną w związku z innymi zamówieniami.

Jak wynika z zebranego materiału dowodowego wpłaty kwot 6.663,22 zł w dniu 22 maja 2013 r. oraz 8.944,78 zł w dniu 14.06.2013 roku dokonane w drodze przelewu bankowego na rachunek cedentki przez pozwaną dotyczyły należności za zrealizowane zamówienia stwierdzone w fakturach VAT nr (...) z dnia 17 czerwca 2013 roku oraz nr (...) z dnia 18.06.2013 r.

Sąd Rejonowy bezzasadnie uznał, że pozwana nie dokonała wskazania, że uiściła powyższe kwoty na poczet wskazanych zobowiązań.

Stosownie do art. 451 § 1 k.c. dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. Jeżeli dłużnik nie wskazał, który z kilku długów chce zaspokoić, a przyjął pokwitowanie, w którym wierzyciel zaliczył otrzymane świadczenie na poczet jednego z tych długów, dłużnik nie może już żądać zaliczenia na poczet innego długu (§ 2). W braku oświadczenia dłużnika lub wierzyciela spełnione świadczenie zalicza się przede wszystkim na poczet długu wymagalnego, a jeżeli jest kilka długów wymagalnych - na poczet najdawniej wymagalnego (§ 3).

Zaznaczenia wymaga, że co do zasady o sposobie zarachowania wpłaty na poczet długu decyduje wola dłużnika, wyrażona przy zapłacie w sytuacji, gdy ma kilka długów wobec tego samego wierzyciela. Może on w takiej sytuacji, spełniając świadczenie, wskazać, który z długów przez swoje świadczenia zamierza zaspokoić. Wola dłużnika zaliczenia spełnionego świadczenia na poczet określonych długów może być określona w dowolny sposób, a jej interpretacja podlega zasadom określonym w art. 65 § 1 k.c. W szczególności o zamiarze dłużnika może świadczyć także wysokość spełnionego świadczenia. W przypadku spełnienia świadczenia odpowiadającemu wysokością jednemu z dwóch świadczeń głównych można domniemywać – wobec braku innych okoliczności – że zamiarem dłużnika było zaspokojenie tego długu, który wysokością odpowiada spełnionemu świadczeniu (por. m.in. F. Zoll (w:) System prawa prywatnego, t. 6, Suplement, s. 46; wyrok SN z dnia 16 lutego 2012 r., IV CSK 233/11, LEX nr 1164749). Dłużnik, o ile w ramach zaspokajanego długu nie występują zaległe należności uboczne (np. odsetki) czy zalegające świadczenia główne, nie jest ograniczony w zakresie dokonanego wyboru (por. F. Zoll (w:) System prawa prywatnego, t. 6, Suplement, 2010, s. 44). Może wskazać, za który dług płaci również później, do chwili odebrania pokwitowania, w którym wierzyciel dokonał zarachowania. Prawo dłużnika jest tamowane uprawnieniami wierzyciela, który ma prawo zaspokojenia z tego, co przypada na rachunek danego długu, przede wszystkim zaległych należności ubocznych oraz zalegających świadczeń głównych (por. Zdzisław Gawlik (w: ) Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna”).

Pozwana w tytułach przelewów bankowych nie oznaczyła w sposób precyzyjny zobowiązania, na poczet którego uiściła kwoty 6.663,22 zł w dniu 22 maja 2013 r. oraz 8.944,78 zł w dniu 14.06.2013, wskazując jedynie, iż są to płatności za zamówione bramy. Jednakże dorozumiane wskazanie, że jest to płatność za faktury VAT nr (...) z dnia 17 czerwca 2013 roku oraz nr (...) z dnia 18.06.2013 r. wynika z całokształtu okoliczności sprawy, w szczególności z korespondencji mailowej między cedentką a pozwaną oraz zeznań świadków P. W. (2), samej cedentki D. Ś. oraz jej byłej pracownicy E. K. (2). Jak wynika z zebranego materiału dowodowego praktyka ukształtowana między cedentką oraz pozwaną była na tyle jednoznaczna i zgodnie ustalona, że strony nie miały wątpliwości co do tego, za co dokonywana jest określona zapłata. Przede wszystkim z zeznań świadków D. Ś. oraz P. W. (2) oraz prowadzonej między stronami korespondencji e- mailowej wynika, że ustalenia dotyczące zawieranych transakcji, w tym płatności za zamówione towary były dokonywane e - mailowo lub ustnie. Wskazać należy, że w e –mailu z dnia 11 czerwca 2013 r. cedentka wierzytelności napisała do pozwanej w słowach „P. wpłacaj kasę za bramę to na piątek powinno się udać 8.944,87 zł”. Następnie w dniu 14 czerwca 2013 r. pozwana przelała na konto cendetki kwotę 8.944,87 zł wpisując w tytule „zapłata za bramę H.E. S.”, zaś w dniu 14 czerwca 2013 r. w e- mailu do cedentki pozwana napisała „Prześlij to potwierdzenie do H., że kasa poszła”. Faktura na kwotę 8.943,64 zł za zamówione bramy została wystawiona później w dniu 18 czerwca 2013 roku, jednakże m.in. zeznania D. Ś. oraz E. K. (2) potwierdziły, że w ramach rozliczeń z pozwaną stosowała w ostatnim okresie współpracy formę przedpłat. Po złożonym zamówieniu cedentka przekazywała w e – mailu cenę do zapłaty za umówiony towar i dopiero po jej zapłacie przez pozwaną zlecenie zostało zrealizowane i faktura za nie była wystawiana w późniejszym czasie niż płatności. O tym, że pozwana w sposób dorozumiany wskazywała na poczet jakiego zobowiązania wpłacała należności świadczy także tożsamość kwot wynikających z przedpłat i wskazanych na fakturach VAT nr (...) z dnia 17 czerwca 2013 roku oraz nr (...) z dnia 18.06.2013 r. oraz bliskość czasowa między datą zapłaty i datą wystawienia faktur. Jedynie niewielka różnica między wpłaconą w dniu 14.06.2013 roku kwotą 8.944,78 zł a kwotą 8.943,64 zł widniejącą na fakturze nr (...) z dnia 18.06.2013 r. wynika z tego, że płatność była dokonywana w formie przedpłaty i kwota ta podana została w e - mailu przez cedentką przed wystawieniem faktury na ostateczną cenę.

Podkreślić trzeba, że świadek P. W. (1) (który jako pracownik pozwanej faktycznie realizował transakcje) zeznał podczas rozprawy z dnia 6 maja 2015r., że pamięta, iż dokonywał przedmiotowych przelewów bankowych na poczet faktur VAT nr (...) z dnia 17 czerwca 2013 roku oraz nr (...) z dnia 18.06.2013 r. po uprzednim telefonicznym uzgodnieniu tego z cedentką D. Ś., która nie mogła więc mieć wątpliwości jakich faktur dotyczą te przelewy. Sama D. Ś. z kolei zeznała między innymi, że: „Z uwagi na opóźnienia w płatnościach przez pozwanego pobieraliśmy przedpłaty i nie wykluczam, że odnośnie towaru objętego spornymi fakturami były przedpłaty, ale w rozliczeniu mogły być zaliczane na poczet najstarszych faktur” (k.336).

Skoro pozwana uzgodniła z cedentką wierzytelności, na poczet jakiego długu dokonuje wpłat kwot 6.663,22 zł oraz 8.944,87 zł, przepis art. 451 k.c. w ogóle nie ma zastosowania. C. nie mogła zatem zarachować w sposób dowolny dokonanych przez pozwaną wpłat, a w szczególności w sposób bezpodstawny zarachowała wpłacone kwoty na poczet zobowiązania, które wygasło wskutek rozwiązania umowy sprzedaży.

Pozwana udowodniła zatem, że należności z faktur VAT nr (...) z dnia 17 czerwca 2013 roku oraz nr (...) z dnia 18.06.2013 r. zostały przez nią zapłacone. Powodowi nie przysługuje w tym zakresie wierzytelność wobec pozwanej, wobec czego powództwo w tej części nie zasługiwało na uwzględnienie. Pozwana natomiast nie przedstawiła żadnych dowodów na to, że uiściła należności z pozostałych wskazanych w pozwie faktur nr (...) z dnia 12.09.2012 r. w kwocie 1.564,58 zł z terminem płatności do 29.09.2012 r. oraz nr (...) z dnia 31.12.2012 r. w kwocie 190,04 zł z terminem płatności do 7.01.2013 r. W tym zakresie powód w oparciu o załączone faktury wykazał istnienie oraz wysokość roszczenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.754,62 złotych, a w pozostałej części oddalił powództwo. W pozostałej części Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O odsetkach Sąd II instancji orzekł na podstawie art. 481 k.c. uznając w tym zakresie żądanie pozwu (przy uwzględnieniu terminów płatności należności wskazanych w fakturach) za uzasadnione.

W konsekwencji zmianie uległo rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania pierwszoinstancyjnego, które powinny zostać rozliczne w oparciu o art. 100 k.p.c. – zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów między stronami z uwagi na to, że żądanie powoda zostało uwzględnione w 10%. Koszty poniesione przez powoda wyniosły 3292 zł (opłata sądowa od pozwu – 875 zł, koszty zastępstwa procesowego - 2400 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł). Kwota wynagrodzenia pełnomocnika powoda została ustalona na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r. nr 461). Pozwana w postępowaniu pierwszoinstancyjnym poniosła jedynie koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2417 zł ustalone na podstawie § 6 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r. nr 490). Łącznie koszty poniesione przez strony wyniosły 5709 zł. Z uwagi na wynik procesu powód ponosi koszty w 90 % a pozwana w 10 %. W związku z powyższym powód winien zwrócić pozwanej kwotę 1847 zł tytułem kosztów procesu.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Apelacja pozwanej została uwzględniona w 90%, w związku z czym w tym zakresie przysługuje jej zwrot poniesionych kosztów procesu od powoda, na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego - 1200 zł ustalone na podstawie na podstawie § 12 ust.1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 powołanego rozporządzenia w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz opłata sądowa od apelacji - 875 zł. Powód poniósł w postępowaniu apelacyjnym jedynie koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1200 zł ustalone na podstawie § 13 ust.1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 powołanego rozporządzenia w sprawie opłat za czynności adwokackie. Łącznie koszty poniesione przez strony wyniosły 3275 zł. Z uwagi na wynik procesu powód ponosi koszty w 90 % a pozwana w 10 %. W związku z powyższym powód winien zwrócić pozwanej kwotę 1.742 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.