Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Zawierciu II Wydział Karny

w składzie :

Przewodnicząca - SSR Agata Mikoda

Protokolant – st.sekr.sądowy Małgorzata Bratek

przy udziale Prokuratora – Doroty Jaworskiej z Prok. Rej. w Zawierciu

po rozpoznaniu sprawy z oskarżenia publicznego w dniu 25.02., 22.04., 30.09., 4.11. 2015 r., 19.01., 26.01., 1.03.2016 r.

przeciwko B. Ż. (1)

synowi R. i K.

urodzonemu w dniu (...) we W.

oskarżonemu o to , że :

w dniu 7.04.2014 r. w miejscowości L., kierując samochodem ciężarowym marki S. 8-145LC, nr rej. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że jadąc drogą (...), w kierunku K., z prędkością 85 km/h a to przekraczająca dozwoloną w terenie zabudowanym oraz niewłaściwie obserwując przedpole jazdy , przy wykonywaniu manewru wyprzedzania , bez upewnienia się czy może ten manewr bezpiecznie wykonać, doprowadził do zderzenia z pojazdem m-ki F. (...), nr rej. (...), wykonującym manewr skrętu w lewo , kierowanym przez J. F. (1) skutkiem czego pasażerka L. F. doznała obrażeń ciała w postaci : siniaków obu okolic oczodołowych , wycieku krwi z nosa, licznych drobnych otarć naskórka lewej połowy twarzy oraz lewej okolicy czołowo-ciemieniowo-skroniowej głowy, krwiaka podskórnego lewej połowy twarzy, złamania kości twarzoczaszki lewego łuku jarzmowego oraz lewej kości , złamania kości nosa, podbiegnięć krwawych tkanek miękkich głowy obu okolic skroniowych oraz mięśni skroniowych po stronie lewej, zawiasowego złamania postawy kości czaszki biegnące przez dół środkowyczaszki, przez obie piramidy kości skroniowych i siodło tureckie, złamania obustronne łusek kości skroniowych, stłuczenia krwotocznego obu płatów skroniowych mózgu, krwotoku podpajęczynówkowego i obrzęku mózgu, klepsydrowych otarć naskórka okolicy mostkowej, podbiegnięć krwawych mięśni międzyżebrowych w lewej okolicy międzyżebrowej i pachowej, złamania żeber, I-VII w linii przedniej, lewej, podbiegnięć krwawych tkanek włóknistych śródpiersia, podbiegnięć krwawych doopłucnowych, obustronnego stłuczenia płuc, podbiegnięć krwawych drobnych powierzchni przedniej worka osierdziowego, w następstwie których zmarła, nadto kierowca pojazdu m-ki F. (...) J. F. (1) doznał obrażeń w postaci: urazu wielomiejscowego stłuczenia głowy ze wstrząśnieniem mózgu, licznych ran głowy, stłuczenia klatki piersiowej, stłuczenia płuc, złamania żeber II, VI, VII,XII po stronie prawej oraz V i VI po stronie lewej , otwartego złamania trzonu kości udowej prawej z przemieszczeniem odłamów, złamania kości krzyżowej po stronie prawej , wielołamowego złamania kości łonowej lewej z rozejściem się spojenia łonowego, obustronnego złamania panewek stawów biodrowych , stłuczenia uda prawego, zwichnięcia lewego stawu krzyżowo biodrowego, parestezji kończyny dolnej, stłuczenia i rany tłuczonej okolicy łokcia prawego, stłuczenia pęcherza moczowego, naruszających czynności narządu ciała powyżej 7 dni, skutkujących chorobą realnie zagrażającą życiu,

to jest o czyn z art. 177 § 1 i 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

1)  uznaje oskarżonego B. Ż. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku z tym, że przyjmuje, że umyślnie naruszył on zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym tj. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 177 § 1 i 2 kk i za to z mocy art. 177 § 2 kk skazuje oskarżonego na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

2)  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby,

3)  na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 70 (siedemdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, iż 1 (jedna) stawka dzienna jest równoważna kwocie 40 (czterdzieści) złotych ,

4)  na podstawie art. 42 § 1 k.k. i art. 43 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 (jednego) roku,

5)  na mocy art. 43 § 3 kk zobowiązuje oskarżonego do zwrotu prawa jazdy do tut. Sądu w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia,

6)  na podstawie art. 616 § 1 kpk i art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. F. (1) kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika z wyboru,

7)  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust.1 pkt.4 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę sądową w wysokości 580 (pięćset osiemdziesiąt) złotych oraz wydatki postępowania w kwocie (...) (pięć tysięcy dziewięćset dwadzieścia jeden) złotych.

Za zgodność z oryginałem

Starszy Sekretarz Sądowy

Małgorzata Bratek

Sygn. akt II K 1365/14

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2014r. oskarżony B. Ż. (1) kierował samochodem ciężarowym marki S. 8-145 LC nr rej. (...). Jechał z prędkością 85 km/h w terenie zabudowanym drogą (...) przez miejscowość C., Ż., L. w kierunku K.. W L. przed nim jechał samochód marki F. (...) o nr rej. (...), którym kierował J. F. (1), a obok niego na siedzeniu pasażera siedziała jego żona L. F.. Oskarżony podjął manewr wyprzedzania tego samochodu, niestety nie upewnił się, czy może ten manewr bezpiecznie wykonać i doprowadził do zderzenia z P., wykonującym manewr skrętu w lewo. Doszło do zderzenia, uderzył w lewy bok P..

Na skutek wypadku pasażerka samochodu P. L. F. doznała obrażeń ciała w postaci: siniaków obu okolic oczodołowych , wycieku krwi z nosa, licznych drobnych otarć naskórka lewej połowy twarzy oraz lewej okolicy czołowo-ciemieniowo-skroniowej głowy, krwiaka podskórnego lewej połowy twarzy, złamania kości twarzoczaszki lewego łuku jarzmowego oraz lewej kości , złamania kości nosa, podbiegnięć krwawych tkanek miękkich głowy obu okolic skroniowych oraz mięśni skroniowych po stronie lewej, zawiasowego złamania postawy kości czaszki biegnące przez dół środkowy czaszki, przez obie piramidy kości skroniowych i siodło tureckie, złamania obustronne łusek kości skroniowych, stłuczenia krwotocznego obu płatów skroniowych mózgu, krwotoku podpajęczynówkowego i obrzęku mózgu, klepsydrowych otarć naskórka okolicy mostkowej, podbiegnięć krwawych mięśni międzyżebrowych w lewej okolicy międzyżebrowej i pachowej, złamania żeber, I-VII w linii przedniej, lewej, podbiegnięć krwawych tkanek włóknistych śródpiersia, podbiegnięć krwawych doopłucnowych, obustronnego stłuczenia płuc, podbiegnięć krwawych drobnych powierzchni przedniej worka osierdziowego, w następstwie których zmarła. Nadto kierowca pojazdu m-ki F. (...) J. F. (1) doznał obrażeń w postaci: urazu wielomiejscowego stłuczenia głowy ze wstrząśnieniem mózgu, licznych ran głowy, stłuczenia klatki piersiowej, stłuczenia płuc, złamania żeber II, VI, VII,XII po stronie prawej oraz V i VI po stronie lewej , otwartego złamania trzonu kości udowej prawej z przemieszczeniem odłamów, złamania kości krzyżowej po stronie prawej , wielołamowego złamania kości łonowej lewej z rozejściem się spojenia łonowego, obustronnego złamania panewek stawów biodrowych , stłuczenia uda prawego, zwichnięcia lewego stawu krzyżowo biodrowego, parestezji kończyny dolnej, stłuczenia i rany tłuczonej okolicy łokcia prawego, stłuczenia pęcherza moczowego, naruszających czynności narządu ciała powyżej 7 dni, skutkujących chorobą realnie zagrażającą życiu. J. F. (1) został przewieziony do Szpitala (...). B. w S.. Oskarżony nie odniósł żadnych obrażeń.

Na miejscu zdarzenia funkcjonariusze policji z Komendy Powiatowej Policji w B. dokonali badania stanu trzeźwości kierowców z wynikiem 0,00 mg/dm3. Przeprowadzono oględziny pojazdów, oględziny miejsca zdarzenia, sporządzono szkic miejsca zdarzenia, zabezpieczono tachograf.

W chwili zdarzenia panowały dobre warunki atmosferyczne. Samochody P. i S. były sprawne technicznie i mogły być dopuszczone do ruchu po drogach. A ich stan techniczny nie miał wpływu na zaistnienie i przebieg zdarzenia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o notatkę urzędową k: 1, protokoły z przebiegu badania stanu trzeźwości k: 2,3, protokoły oględzin miejsca wypadku drogowego k: 6-7,15-17, protokoły oględzin pojazdów k: 8-9,10-11, szkic miejsca wypadku drogowego k: 12, protokół z oględzin i otwarcia zwłok k: 34-36, opinie techniczne – badanie powypadkowe pojazdów 43-60,61-75, opinia KWP w K. Laboratorium Kryminalistyczne wraz z protokołem pobrania krwi k: 84-85, opinia toksykologiczno – sądowa wraz z protokołem pobrania krwi k: 88,89, historie choroby k: 96-131, opinia z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych k: 135-178,244-277,303-304, protokół analizy lekarskiej k: 181, opinia techniczna uzupełniająca k: 187-191, zeznania M. B. k: 198,239, J. F. k: 92,243, wyjaśnienia B. Ż. k: 237).

Oskarżony B. Ż. (1) (k: 185-186,237-238) na etapie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, oświadczył, że był tylko uczestnikiem zdarzenia i skorzystał z prawa do odmowy złożenia wyjaśnień i odpowiedzi na pytania. Na rozprawie także nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że jadąc jakieś 100-150 m przed sobą zauważył samochód P. stojący przy krawężniku przy prawej stronie z włączonym lewym kierunkowskazem, samochód włączył się do ruchu, jechał on wolno. On zaś kierował z prędkością 85 km/h. Upewnił się, czy nie stwarza zagrożenia innym uczestnikom drogi, upewnił się przez lusterko boczne i że z naprzeciwka nic nie nadjeżdża i że ma możliwość pola manewru, włączył lewy kierunkowskaz sygnalizując rozpoczęcie manewru wyprzedzania. Gdy był na wysokości samochodu marki P., około 10-20 m za nim i chciał energicznie wykonać manewr wyprzedzania, to wtedy kierowca P., gdy on już przekroczył oś jezdni lewą stroną swojego pojazdu to P. bez wyjaśnionych przyczyn, bez kierunkowskazu skręcił w lewą stronę, czyli wjechał wprost pod jego auto. On wówczas bardzo mocno nacisnął na hamulec, skręcił w lewą stronę na chodnik, ale kierowca P. cały czas jechał na wprost w lewo. Doszło do bocznego zderzenia, tzn. on uderzył w bok samochodu marki P.. Wybiegł z samochodu, udzielał pomocy. Dodał, że nie zgadza się z opinią biegłego ds. ruchu drogowego, choć przyznał, że pojazd w obszarze zabudowanym winien poruszać się z prędkością do 50 km/h.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego nie przyznającego się do winy, oskarżony choć ma świadomość, że w terenie zabudowanym obowiązują przepisy poruszania się z prędkością 50 km/h, nie zważając na znaki przez kolejne miejscowości, co stwierdzili biegli poruszał się z prędkością 85 km/h. Jechał samochodem ciężarowym załadowanym ładunkiem z prędkością niebezpieczną, która doprowadziła do katastrofalnych niestety skutków. I tu oskarżony nie widzi swojej winy. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom, że to zdarzenie należy kwalifikować jako nieumyślne naruszenie zasad ruchu drogowego. Takim bowiem wyjaśnieniom przeczy opinia biegłego do spraw rekonstrukcji wypadku drogowego. Przyjętą zatem postawę przez oskarżonego Sąd potraktował jako linię obrony zmierzającą do złagodzenia skutków skazania.

Oskarżyciel posiłkowy J. F. (1) (k: 92-93,243) – zeznał, że kierował samochodem marki P., zatrzymał się w miejscowości L. przed budynkiem znajomej żony. Stał na poboczu. Kiedy małżonka załatwiła sprawy, siadła obok niego, włączył kierunkowskaz i ruszyli powoli. Następnie poczuł uderzenie z dużą siłą. Zapadła cisza. Do zdarzenia doszło, gdy ujechał może 10-15 m.

Świadek M. B. (3) (k: 198,239) – funkcjonariusz policji, który przybył na miejsce po zdarzeniu, zeznał, że na miejscu zastał pojazdy P. i S.. jedna osoba nie żyła. Kierowca P. znajdował się w karetce. Oskarżony na miejscu zdarzenia podał, że podczas manewru wyprzedzania P., kierujący P. gwałtownie skręcił w lewo pod pojazd S. i on nie miał możliwości wykonania jakiegokolwiek manewru.

Świadek J. L. (k: 23-24,239) - brat zmarłej L. F., nie miał wiedzy na temat okoliczności zdarzenia, nie był jego bezpośrednim świadkiem. Zeznał, że jego szwagier J. F. (1) ma prawo jazdy od 40 lat, jest nadzwyczaj rozważnym kierowcom, osobą bardzo spokojną, wykluczył, aby bez sygnalizacji gdzieś nagle skręcił.

Sąd dał wiarę zeznającym w sprawie świadkom, zeznali na temat tego, czego byli bezpośrednimi świadkami, albo to co zaobserwowali.

Kluczową kwestią podlegającą ustaleniu w niniejszym postępowaniu było ustalenie prędkości przedwypadkowej i kolizyjnej pojazdu, którym kierował oskarżony, a w konsekwencji ustalenie czy to było umyślne czy też nieumyślne naruszenie zasad ruchu drogowego i w konsekwencji ustalenie kto i jakie naruszył zasady ruchu drogowego i bezpośrednio przyczynił się do tego zdarzenia.

Na etapie postępowania przygotowawczego biegły z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych M. W. wydał opinię techniczną (k: 135-178), w której uznał, że prędkość z jaką w miejscu zdarzenia poruszał się kierujący samochodem ciężarowym marki S. wynosząca 85 km/h w sposób drastyczny przekraczała dopuszczalną administracyjnie w miejscu zdarzenia prędkość jazdy wynoszącą 50 km/h i w ocenie biegłego była prędkością niebezpieczną dla kierującego samochodem ciężarowym marki S. i miała decydujący związek przyczynowy z zaistnieniem zdarzenia. Oskarżony przejeżdżając przez kolejne miejscowości: C., Ż. oraz L. aż do miejsca zdarzenia z prędkością ustaloną bez żadnych wątpliwości na około 85 km/h – w sposób drastyczny przekraczał kolejno dozwoloną prędkość jazdy w kolejnych następujących po sobie obszarach zabudowanych. Była to prędkość niebezpieczna i nie zapewniała mu na rzeczowym odcinku drogi panowania nad pojazdem z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywał. Oskarżony kierujący samochodem S., przystępując do wykonywania manewru wyprzedzania w trakcie bardzo szybkiej, niedozwolonej jazdy i bez upewnienia się czy może go bezpiecznie wykonać naruszył przepisy ruchu drogowego. I to zachowanie na drodze oskarżonego naruszające wiele zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego miało bezpośredni wpływ na zaistnienie i przebieg przedmiotowego zdarzenia i stanowiło o jego bezpośrednim przyczynieniu się do zaistnienia zdarzenia. Kierujący samochodem P. w ocenie biegłego poruszał się po drodze w sposób prawidłowy, a jego zachowanie nie miało wpływu na zaistnienie oraz przebieg zdarzenia.

W opinii technicznej uzupełniającej (k: 187-191) biegły M. W. stwierdził, że nie istnieje możliwość fizykalnego ustalenia czy żarówki w P. w chwili zaistnienia zdarzenia były w cyklu świecenia, czy nie.

Biegły z zakresu techniki samochodowej oraz ruchu drogowego, w tym rekonstrukcji kolizji, wypadków i zdarzeń drogowych rzeczoznawca samochodowy T. B. w opinii pisemnej z dnia 30.06.2015r. (k: 244-277) wydanej na etapie postępowania sądowego stwierdził, że jako przyczynę zdarzenia drogowego z dnia 7.04.2014r. należy wskazać zbieg nieprawidłowych zachowań na drodze obydwu uczestników wypadku. Kierowcy samochodu osobowego marki F. (...), nr rej. (...) J. F. (1), gdyż nie zachował ustawowo wymaganej szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewry zmiany kierunku jazdy, w wyniku czego wjechał na tor ruchu wyprzedzającego go z nadmierną prędkością samochodu ciężarowego marki S. nr rej. (...) kierowanego przez oskarżonego B. Ż. (1). Zachowaniem swoim kierujący samochodem F. (...) nr rej. (...) J. F. (1) naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, mające bezpośredni związek przyczynowy z zaistnieniem wypadku. Kierowcy samochodu ciężarowego marki S. nr rej. (...) oskarżonego B. Ż. (1), gdyż przekroczył prędkość dopuszczalną wynoszącą 50 km/h o około 35 km/h, na skutek czego pozbawił się bezwarunkowej możliwości uniknięcia wypadku poprzez zatrzymanie pojazdu przed miejscem kolidowania z samochodem P. nr rej. (...) kierowanym przez J. F. (1). Zachowaniem swoim oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, mające bezpośredni związek przyczynowy z zaistnieniem wypadku. Nadmierna prędkość samochodu ciężarowego marki S. wynosząca około 85 km/h, wyższa o około 35 km/h od prędkości dopuszczalnej wynoszącej 50 km/h miała bezpośredni wpływ na zaistnienie zdarzenia. Oskarżony B. Ż. (1) jadąc z prawidłową prędkością, nie wyższą niż 50 km/h, mógł uniknąć wypadku.

Na rozprawie w dniu 19.01.2016r. biegły T. B. (k: 303-304) podtrzymał wnioski opinii pisemnej, dodał, że oskarżony podejmując decyzję o podjęciu manewru wyprzedzania nie był zwolniony z zachowania przepisów ruchu drogowego. Był ustawowo zobowiązany do zachowania szczególnej ostrożności, w ramach której winien obserwować pojazd, który zamierza wyprzedzić i upewnić się, czy ma możliwość zakończenia tego manewru na odcinku drogi, który może obserwować. Jeżeli założymy, że kierujący P. nie sygnalizował, albo sygnalizował zbyt późno manewr skrętu to podstawowe znaczenie będą miały inne okoliczności czyli możliwość bezpiecznego powrotu na prawy pas ruchu. Jest jeszcze kwestia rozsądnej oceny dlaczego jadący przed nami samochód jedzie tak wolno. Należy to już rozważyć, że zamierza skręcić. Rozważny kierowca powinien zminimalizować prędkość do takiego poziomu by móc zareagować. Taką bezpieczną prędkością byłoby 30, 40 km/h. Manewr wyprzedzania jest manewrem szczególnym i należy zachować szczególną ostrożność i rozważyć wszelkie możliwości. Gdyby oskarżony jechał z prędkością 30-40 km/h i podjął manewr wyprzedzania skutki zdarzenia nie byłyby tragiczne. W tym konkretnym przypadku samochód oskarżonego na jedną sekundę przed podjęciem przez niego manewru intensywnego hamowania znajdował się w takiej odległości, która przy przyjęciu prędkości dopuszczalnej nie wyższej niż 50 km/h dawała bezwarunkową możliwość uniknięcia wypadku przez zatrzymanie pojazdu przed torem ruchu samochodu P.

Sąd uznał opinie biegłych za pełne, jasne i nie zawierające sprzeczności, wzajemnie spójne. Biegli bardzo dokładnie przeanalizowali zaistniałe zdarzenie, dokładnie z podaniem stosownych wyliczeń uzasadnili poczynione wnioski. Na podstawie tych opinii Sąd poczynił ustalenia faktyczne w sprawie.

Jedynymi świadkami a zarazem uczestnikami zajścia byli oskarżony B. Ż. (1) i oskarżyciel posiłkowy J. F. (1).

Bezspornym w sprawie jest fakt, iż w chwili zdarzenia oskarżony B. Ż. (1) kierował samochodem ciężarowym marki S. i nienależycie obserwował przedpole jazdy, nadto kierował z niedozwoloną prędkością w terenie zabudowanym, albowiem z prędkością 85 km/h. W Polsce obowiązuje przepis, że w terenie zabudowanym można poruszać się z prędkością do 50 km/h. Nie bez kozery taki przepis obowiązuje. Jest to bowiem prędkość bezpieczna i pozwala na zatrzymanie się przed przeszkodą, a więc w ogóle uniknięcia zderzenia lub minimalizująca jego skutki. Tę zasadę – jako jedną z naczelnych zasad bezpiecznego poruszania się po drogach naruszył oskarżony. Przekroczenie prędkości jest umyślne, a zatem mamy do czynienia z umyślnym naruszeniem zasad ruchu drogowego. Niestety ta zasada jest nagminnie łamana w Polsce i złamał ją również oskarżony. Oskarżony na rozprawie stwierdził, że poruszał się wprawdzie z niedozwoloną prędkością, ale nie jest winny temu zdarzeniu, bo to oskarżyciel posiłkowy gwałtownie zaczął skręcać. Niestety jak stwierdzili biegli gdyby poruszał się z dozwoloną prędkością, może w ogóle uniknął by zderzenia z samochodem P., albo skutki zdarzenia nie byłyby tak tragiczne. Z pola widzenia nie należy tracić konsekwencji takiego umyślnego naruszenia zasad ruchu drogowego, czyli przekroczenia prędkości. Niestety skutki wypadku były tragiczne i nie odwracalne.

Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona ustawowe przestępstwa z art. 177 § 1 i 2 k.k., w którym to zakresie okoliczności czynu zostały wyjaśnione, a wina oskarżonego została udowodniona natomiast nie zachodzą żadne okoliczności, które by tę winę wyłączały, a tym samym nie zachodzą przesłanki wyłączające odpowiedzialność karną.

Nie można powiedzieć, że przedmiotowy wypadek to splot zdarzeń, na które oskarżony nie miał wpływu. Jakkolwiek przy przyjęciu, że pokrzywdzony zamierzał skręcić to jednak miał on wpływ na to z jaką prędkością poruszał się kierowany przez niego pojazd. Oskarżony przekraczając dopuszczalną prędkość w terenie zabudowanym dopuścił się umyślnego naruszenia zasad ruchu drogowego.

Biorąc to pod uwagę Sąd uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 7.04.2014 r. w miejscowości L., kierując samochodem ciężarowym marki S. 8-145LC, nr rej. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że jadąc drogą (...), w kierunku K., z prędkością 85 km/h a to przekraczająca dozwoloną w terenie zabudowanym oraz niewłaściwie obserwując przedpole jazdy , przy wykonywaniu manewru wyprzedzania , bez upewnienia się czy może ten manewr bezpiecznie wykonać, doprowadził do zderzenia z pojazdem m-ki F. (...), nr rej. (...), wykonującym manewr skrętu w lewo , kierowanym przez J. F. (1) skutkiem czego pasażerka L. F. doznała obrażeń ciała w postaci : siniaków obu okolic oczodołowych , wycieku krwi z nosa, licznych drobnych otarć naskórka lewej połowy twarzy oraz lewej okolicy czołowo-ciemieniowo-skroniowej głowy, krwiaka podskórnego lewej połowy twarzy, złamania kości twarzoczaszki lewego łuku jarzmowego oraz lewej kości , złamania kości nosa, podbiegnięć krwawych tkanek miękkich głowy obu okolic skroniowych oraz mięśni skroniowych po stronie lewej, zawiasowego złamania postawy kości czaszki biegnące przez dół środkowy czaszki, przez obie piramidy kości skroniowych i siodło tureckie, złamania obustronne łusek kości skroniowych, stłuczenia krwotocznego obu płatów skroniowych mózgu, krwotoku podpajęczynówkowego i obrzęku mózgu, klepsydrowych otarć naskórka okolicy mostkowej, podbiegnięć krwawych mięśni międzyżebrowych w lewej okolicy międzyżebrowej i pachowej, złamania żeber, I-VII w linii przedniej, lewej, podbiegnięć krwawych tkanek włóknistych śródpiersia, podbiegnięć krwawych doopłucnowych, obustronnego stłuczenia płuc, podbiegnięć krwawych drobnych powierzchni przedniej worka osierdziowego, w następstwie których zmarła, nadto kierowca pojazdu m-ki F. (...) J. F. (1) doznał obrażeń w postaci: urazu wielomiejscowego stłuczenia głowy ze wstrząśnieniem mózgu, licznych ran głowy, stłuczenia klatki piersiowej, stłuczenia płuc, złamania żeber II, VI, VII,XII po stronie prawej oraz V i VI po stronie lewej , otwartego złamania trzonu kości udowej prawej z przemieszczeniem odłamów, złamania kości krzyżowej po stronie prawej , wielołamowego złamania kości łonowej lewej z rozejściem się spojenia łonowego, obustronnego złamania panewek stawów biodrowych , stłuczenia uda prawego, zwichnięcia lewego stawu krzyżowo biodrowego, parestezji kończyny dolnej, stłuczenia i rany tłuczonej okolicy łokcia prawego, stłuczenia pęcherza moczowego, naruszających czynności narządu ciała powyżej 7 dni, skutkujących chorobą realnie zagrażającą życiu. Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 177 § 1 i 2 k.k.

Przy wymiarze kary jako okoliczności obciążające Sąd uznał wagę czynu i jego skutek, a jako okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego – jego dotychczasową niekaralność.

Uwzględniając te okoliczności Sąd wymierzył oskarżonemu na mocy art. 177 § 2 k.k. karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania tej kary na okres 2 lat tytułem próby. Ustalając dwuletni okres próby Sąd uznał, iż taki okres próby jest potrzebny dla osiągnięcia celów kary i zapobiega powrotowi przez oskarżonego do przestępstwa. Dla wzmocnienia dolegliwości kary, którą warunkowo zawieszono Sąd orzekł karę grzywny w wymiarze 70 stawek dziennych grzywny przy określeniu wartości jednej stawki dziennej na kwotę 40 złotych. Przy określeniu liczby stawek dziennych Sąd wziął pod uwagę winę oskarżonego i społeczną szkodliwość czynu natomiast przy określeniu wartości jednej stawki Sąd wziął pod uwagę dochody oskarżonego w postaci pensji w kwocie 1500 złotych.

Jednocześnie na mocy art. 42 § 1 k.k. i art. 43 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku. Na takiej treści orzeczenie wpływ miały, okoliczności i miejsce popełnienia czynu, szkodę jaką wyrządził oskarżony, skutek wypadku w postaci śmierci pasażera innego pojazdu. Bowiem kodeks karny przewiduje orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów wobec osoby uczestniczącej w ruchu – w razie skazanie jej za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. W art. 42 § 1 k.k. przewidziano możliwość orzekania zakazu prowadzenia pojazdów. Jest to środek o charakterze fakultatywnym. Chodzi o istnienie okoliczności zagrożenia bezpieczeństwa w komunikacji wskazujących na stworzenie niebezpieczeństwa jej sprowadzenia z powodu między innymi braku przygotowania, choroby, ułomności wynikającej z kalectwa lub wieku, rażącego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu związanego z ich nieznajomością, lekceważeniem, brawurą. Zakaz prowadzenia pojazdów jest środkiem o charakterze głównie prewencyjnym, stanowiącym jedno z narzędzi walki z przestępczością drogową. Wśród instrumentów prawno - karnych do zwalczania tej przestępczości wydaje się, że ma on największe znaczenie w przypadku przestępstw komunikacyjnych. Zadaniem zakazu prowadzenia pojazdów jest wykluczenie z ruchu niebezpiecznych sprawców, którzy nie umieją ocenić sytuacji faktycznej lub własnych umiejętności. Ten zakaz winien skłonić oskarżonego do zachowania ostrożności w komunikacji po odzyskaniu uprawnień. To co bowiem się stało jest już nieodwracalne, kobieta poniosła śmierć, inna osoba uczestnicząca w wypadku leczy się. Oskarżony zlekceważył zasady ostrożności i bezpieczeństwo innych uczestników ruchu. Przez swoje zachowanie w ocenie Sądu stwarza zagrożenie w komunikacji (wyrok S.A. w Katowicach z dnia 26.07.2012r. II AKa 250/12).

Sąd uznał, iż tak określona kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego i bynajmniej nie nazbyt surowa i spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Bowiem z jednej strony kara w odczuciu społecznym musi odpowiadać poczuciu sprawiedliwości i skuteczności, a z drugiej strony i to jest jej cel priorytetowy skłonić winna oskarżonego do powstrzymywania się w dalszym życiu od popełniania przestępstw.

Sąd nadto orzekł w wyroku o zobowiązaniu oskarżonego do zwrotu prawa jazdy w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku.

O kosztach, na które składają się wydatki postępowania i opłata orzeczono na podstawie przepisów wskazanych w sentencji wyroku, obciążając nimi oskarżonego, który winien był na te koszty w związku z prowadzonym postępowaniem karnym naszykować się. Jednocześnie zasądzono od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. F. (1) koszty ustanowienia pełnomocnika, stosownie do ilości rozpraw i według norm przepisanych.