Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział VII Karny

w składzie:

Przewodniczący – SSR Monika Cieszkowska

Protokolant - Magdalena Berdych

przy udziale oskarżyciela -----

po rozpoznaniu dnia 2 marca 2016 r.

sprawy z oskarżenia Straży Miejskiej w S.

przeciwko P. Z.

s. K. i M.

urodzonemu w dniu (...) w G.

obwinionemu o to, że:

dnia 03 marca 2015 roku o godzinie 12:08 w S. na drodze publicznej ulicy (...) kierując samochodem osobowym marki T. o numerach rejestracyjnych (...) nie zastosował się do ograniczenia prędkości określnej znakiem drogowym B-33 do 40 km/h, w wyniku czego jadąc z prędkością 71 km/h przekroczył dozwoloną prędkość o 31 km/h

to jest o czyn z art. 92a kw

I.  uznaje obwinionego P. Z. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za wykroczenie to na podstawie art. 92a kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) złotych;

II.  na podstawie art. 627 kpk w związku z art. 119 kpw, art. 118 § 1 kpw oraz art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie 130 (sto trzydzieści) złotych, na którą składają się:

⚫

zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 (stu) złotych,

⚫

opłata w kwocie 30 (trzydziestu) złotych.

Sygn. akt VII W 2942/15

UZASADNIENIE

P. Z. w dniu 3 marca 2015r. był użytkownikiem samochodu osobowego marki T. o nr rej. (...), którym kierował w tym dniu w S. na drodze publicznej ul. (...). O godz. 12.08 jechał on z prędkością 71 km/h w miejscu, gdzie z mocy znaku drogowego B-33 obowiązuje ograniczenie prędkości do 40 km/h.

Opisane zdarzenie zostało zarejestrowane przez urządzenie M. 6F o numerze fabrycznym 01-08-2804, które było sprawdzone w dniu 30 kwietnia 2014r. , a legalizacja ponowna była ważna do dnia 30 kwietnia 2015r.

Dowód : - dokumentacja fotograficzna wraz z raportem– k. 4 w związku z k.39

- wydruk mapy k. 5 w związku z k. 39

- świadectwo legalizacji ponownej– k.4 odwrót w związku z k.39

- oświadczenie C. O. k. 8 w związku z k. 39

- pismo obwinionego k. 18 w związku z k. 39

- kopia zdjęcia z wniosku o wydanie dowodu osobistego z pismem przewodnim k. 20-21 w związku z k.39

Obwiniony P. Z. ma 29 lat. Jest żonaty, ma jedno dziecko na utrzymaniu. Z zawodu jest prawnikiem, pracuje w firmie (...), z tytułu zatrudnienia deklaruje dochód w wysokości 1200 zł netto.

Obwiniony był karany w postępowaniu mandatowym, nie był karany za przestępstwa.

Dowód: - wyjaśnienia obwinionego k.38

Obwiniony P. Z. w toku postępowania sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, odmówił składania wyjaśnień i udzielania odpowiedzi na pytania.

W toku postępowania wyjaśniającego obwiniony złożył pismo z dnia 11.08.2015r. – k. 16, informujące iż pojazd przekazał T. K., a następnie pismo z dnia 29.09.2015r. – k. 18 , iż kierującym był sam obwiniony. Za wiarygodne Sąd uznał to oświadczenie , w którym P. Z. potwierdził fakt prowadzenia przez siebie pojazdu w dniu 3 marca 2015 r. w S. na ul. (...), albowiem koresponduje ono z dowodami z dokumentów w postaci wydruku zdjęcia z wizerunkiem obwinionego, odpowiadającym osobie kierującego na zdjęciu z raportu z fotoradaru oraz oświadczeniem C. O. co do osoby, której powierzyła przedmiotowy pojazd . Jako odpowiadające prawdzie Sąd ocenił również twierdzenia obwinionego co do okoliczności dotyczących jego sytuacji osobistej i majątkowej, gdyż w toku postępowania nie ujawniły się okoliczności, które uzasadniałyby odmienną ocenę tych wyjaśnień.

Nie można podzielić stanowiska obwinionego co do kwestionowania uprawnień oskarżyciela publicznego i istnienia podstaw do umorzenia postępowania .

Powołane na wstępie dowody z dokumentów Sąd uznał za pełnowartościowy dowód w sprawie, albowiem ich autentyczność i prawdziwość zawartych w nich treści nie budzi wątpliwości , a dokumenty te sporządzone zostały w części przez uprawnione podmioty, nadto są one jasne i pełne. Świadectwo legalizacji ponownej potwierdza, iż urządzenie dokumentujące przejazd dopuszczone zostało do obrotu w dniu przedmiotowego zdarzenia, czyli było sprawne i działało prawidłowo, zaś utrwalony wizerunek kierowcy jest w pełni czytelny. Z dokumentu tego wynika, że dokonany pomiar bez żadnych wątpliwości dotyczył pojazdu obwinionego, gdyż w pobliżu nie znajdował się żaden inny pojazd.

Odnosząc się do braku skargi uprawnionego oskarżyciela należy wskazać, iż kwestia kompetencji strażników gminnych (miejskich) do stosowania stacjonarnych i przenośnych urządzeń rejestrujących w oparciu o kompleksową wykładnię przepisów statuujących i dookreślających uprawnienia organów kontroli ruchu drogowego, a także przepisów odnoszących się do urządzeń rejestrujących oraz zasad ich instalacji w pasie drogowym nie budziła żadnych wątpliwości co do czynności podejmowanych do dnia 31 grudnia 2015r. Stosownie do treści art. 129b ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym kontrola ruchu drogowego w gminach lub miastach, które utworzyły straż gminną (miejską) może być wykonywana przez strażników gminnych (miejskich). Przed zmianą ustawy Prawo o ruchu drogowym ustawą z dnia 24 lipca 2015r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz ustawy o strażach gminnych, zgodnie z treścią ust. 2 pkt 1b cytowanego powyżej przepisu strażnicy gminni (miejscy) byli uprawnieni do wykonywania kontroli ruchu drogowego wobec kierującego pojazdem naruszającego przepisy ruchu drogowego, w przypadku ujawnienia i zarejestrowania czynu przy użyciu urządzenia rejestrującego. W ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego w powyższym zakresie, strażnicy gminni (miejscy) byli upoważnieni m.in. do: używania urządzeń rejestrujących, z tym że w przypadku używania urządzenia zainstalowanego w pojeździe w czasie pracy urządzenia pojazd nie mógł znajdować się w ruchu (art. 129b ust. 3 pkt 3 powołanej ustawy przed zmianą ). Definicję legalną pojęcia „urządzenia rejestrującego” statuuje art. 2 pkt 59 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym jest to stacjonarne, przenośne albo zainstalowane w pojeździe albo na statku powietrznym urządzenie ujawniające i zapisujące za pomocą technik utrwalania obrazów naruszenia przepisów ruchu drogowego przez kierujących pojazdami. W świetle powyższego nie ulegało wątpliwości, że do zakresu urządzeń rejestrujących wchodzą trzy typy: urządzenia stacjonarne, urządzenia przenośne oraz zainstalowane w pojeździe albo na statku powietrznym. Zważywszy natomiast na fakt, że ustawodawca jest racjonalny i w art. 129 b ust. 1, 2 i 3 posługiwał się sformułowaniem „urządzenie rejestrujące”, bez wskazania konkretnego jego typu, przyjmowano, iż zakresem zastosowania norm wyinterpretowanych z ww. przepisów objął wszystkie te urządzenia.

Zgodnie z treścią art. 129b ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015r. strażnicy gminni (miejscy) mogli dokonywać na drogach gminnych, powiatowych i wojewódzkich oraz drogach krajowych w obszarze zabudowanym, z wyłączeniem autostrad i dróg ekspresowych, czynności z zakresu kontroli ruchu drogowego z użyciem przenośnych albo zainstalowanych w pojeździe urządzeń rejestrujących w oznakowanym miejscu i określonym czasie. Nie był to jedyny przepis konstytuujący warunki, w ramach których strażnicy gminni mogli dokonywać czynności z zakresu kontroli ruchu drogowego, zarówno w kontekście wcześniejszych ustępów tego artykułu, jak i wobec treści art. 129 g ustawy Prawo o ruchu drogowym przed zmianą jego treści.

Analiza przepisów kreujących formalne podstawy do występowania przez straż gminną, miejską z wnioskiem o ukaranie przekonuje natomiast, że w przypadku ujawnienia (w zakresie swego działania) i zarejestrowania przy użyciu urządzenia rejestrującego czynu polegającego na naruszeniu przez kierującego pojazdem przepisów ruchu drogowego, straż gminna, miejska miała uprawnienia do kierowania wniosków o ukaranie do Sądu. Wynika to z brzmienia art. 17 ust. 3 kpsw (który przyznaje strażom gminnym uprawnienia oskarżyciela publicznego) oraz z treści art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (który statuuje uprawnienie strażników gminnych do kierowania wniosków o ukaranie do sądu). Oznacza to, że w dacie skierowania wniosku o ukaranie, czyli w dniu 3 grudnia 2015r. Straż Miejska w S. posiadała uprawnienia oskarżyciela publicznego. Uprawnień tych nie utraciła mimo zmian dokonanych ustawą z dnia 24 lipca 2015r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz ustawy o strażach gminnych. Dla ustalenia uprawnień oskarżyciela publicznego ustawodawca wymaga spełnienia łącznego dwóch warunków sprecyzowanych w art. 17§3 in fine Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, czyli ujawnienia w zakresie działania organu wykroczenia i wystąpienia z wnioskiem o ukaranie. Przesłanki te mają być spełnione w dacie kierowania wniosku o ukaranie, co w niniejszej sprawie nastąpiło. Zważywszy, iż oskarżenie publiczne następuje w interesie społecznym, nie może budzić wątpliwości, iż oskarżyciel po wniesieniu wniosku o ukaranie przestaje być dysponentem skargi, decydującym o bycie procesu, a gospodarzem postępowania staje się wyłącznie Sąd, a co za tym idzie - zmiana zakresu uprawnień organu po dacie wniesienia wniosku o ukaranie nie wpływa na zmianę statusu oskarżyciela .

Kierując się zaprezentowaną oceną dowodów Sąd uznał sprawstwo i winę obwinionego w zakresie zarzuconego mu czynu za udowodnione. Opisanym na wstępie zachowaniem obwiniony w sposób umyślny wyczerpał ustawowe znamiona wykroczenia stypizowanego w art. 92a kw, zgodnie z którym kto prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, podlega karze grzywny.

Zachowanie obwinionego było bezprawne i zawinione, albowiem w realiach niniejszej sprawy nie zachodzą okoliczności wyłączające bezprawność karną czynu lub winę sprawcy.

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił stopień winy i społecznej szkodliwości czynu obwinionego, który nie jest wysoki, a także cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Sąd wziął pod uwagę rangę naruszonego przepisu prawa, czas i miejsce zdarzenia, a także rozmiar przekroczenia dozwolonej prędkości. Sąd miał nadto na uwadze sytuację osobistą obwinionego, która posiada dziecko na utrzymaniu. Za okoliczność łagodzącą Sąd przyjął niekaralność P. Z. za przestępstwa . Mając na uwadze przedstawione przesłanki za adekwatną Sąd uznał karę grzywny w wysokości 200 złotych.

Zdaniem Sądu tak ukształtowana kara w pełni osiągnie swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do obwinionego, uwzględnia też potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zważywszy na zagrożenie ustawowe, przewidujące możliwość wymierzenia kary grzywny do 5000 zł, kara ta nie może być uznana za surową.

Kierując się ogólną zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, w oparciu o przepisy powołane w punkcie drugim dyspozytywnej części wyroku Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu. Jedynie wyjątkowo Sąd może zwolnić obwinionego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby zbyt uciążliwe, co w niniejszej sprawie nie może mieć miejsca zważywszy na posiadanie przez obwinionego możliwości zarobkowych .