Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Pleszewie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Protokolant : starszy sekretarz sądowy Ewelina Mielcarek

po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2015 r. w Pleszewie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółka Akcyjna we W.

przeciwko K. W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej K. W. na rzecz powoda (...) Bank Spółka Akcyjna we W. kwotę 12.774,06 zł (dwanaście tysięcy siedemset siedemdziesiąt cztery złote 06/100) z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP obliczanymi od kwoty 4.544,04 zł (cztery tysiące pięćset czterdzieści cztery złote 04/100) od dnia 30 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.056,00 zł (trzy tysiące pięćdziesiąt sześć złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 2.417,00 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego

3.  wyrokowi w punkcie 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Ireneusz Kawęcki

Sędzia SR

Sygn. akt I C 1342/15

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank S.A. siedzibą we W. wniósł w pozwie złożonym w dniu 30 kwietnia 2015 roku w postępowaniu elektronicznym o zasądzenie od pozwanej K. W. kwoty 12.774,06 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 10 %, ale nie wyższymi niż czterokrotność stopy lombardowej NBP obliczanymi od kwoty 4.544,04 zł od dnia 30 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych w wysokości 160,00 zł i kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 2.400,00 zł..

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że przedmiotowa wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez stronę pozwaną w dniu 04 marca 2006 r. umowy kredytowej. Strona pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania, nie regulując na rzecz banku płatności w sposób przewidziany w umowie. W związku z naruszeniem przez stronę pozwaną postanowień łączącego strony stosunku zobowiązaniowego bank pismem z dnia 05 lutego 2007 r. wypowiedział umowę oraz wezwał pozwaną do zapłaty wezwaniem z dnia 29 kwietnia 2015 r..

W dalszej części uzasadnienia pozwu powód wskazał, że dochodzi od strony pozwanej niespłaconej kwoty kapitału w wysokości 4.544,04 złotych, odsetek umownych w wysokości 72,30 złotych, skapitalizowanych odsetek karnych w wysokości 7.782,72 zł, a także kosztów windykacji w wysokości 375,00 zł..

Postanowieniem z dnia 06 maja 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Pleszewie.

Pozwana K. W. na rozprawie w dniu 22 grudnia 2015 roku oświadczyła, że uznaje roszczenie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 04 marca 2006 roku pozwana K. W. zawarła z (...) Bankiem S.A. we W. umowę pożyczki. W księgach rachunkowych powoda ujęta została wymagalna wierzytelność przysługująca powodowi wobec pozwanego z tytułu tej umowy, która na dzień wystawienia wyciągu z ksiąg rachunkowych tj. na dzień 28 lipca 2015 roku wynosiła 12.774,06 złotych. Na kwotę wymagalnego zadłużenia złożyły się: kwota 4.544,04 złotych tytułem kapitału, kwota 72,30 zł tytułem odsetek umownych za okres od dnia 04 września 2006 r. do 13 marca 2007 r., kwota 7.782,72 zł tytułem odsetek od należności przeterminowanych od dnia 04 września 2006 r. do dnia 27 lipca 2015 r. oraz kwota 375,00 złotych tytułem kosztów windykacji.

(dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych banku z dnia 28 lipca 2015 r. k.10)

Sąd zważył, co następuje.

W przedmiotowej sprawie pozwana, na rozprawie w dniu 22 grudnia 2015 roku uznała roszczenie. Uznanie roszczenia może nastąpić w dowolnej formie (vide Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 8 października 1982r. I CZ 106/82), w sposób wyraźny lub dorozumiany (np. poprzez wykonanie części świadczenia, częściową zapłatę, złożenie prośby o odroczenie terminu płatności, rozłożenie należności na raty). „Uznanie niewłaściwe nie jest czynnością prawną, a jedynie przyznaniem obowiązku świadczenia wynikającego z innego źródła, a więc deklaratywnym stwierdzeniem, że taki obowiązek istnieje i że dłużnik nie zamierza uchylić się od jego wypłacenia” (SN z dnia 7 grudnia 1957r.). Uznanie nie może być cofnięte lub odwołane. Unicestwia ono dotychczasowy bieg przedawnienia w dniu jego dokonania, a termin ten biegnie na nowo od dnia następnego (art. 111 § 2 k.c.). W świetle okoliczności faktycznych przedmiotowej sprawy oraz cytowanego orzecznictwa uznanie roszczenia przez pozwaną, w ocenie sądu, nie było sprzeczne z prawem ani zasadami współżycia społecznego, jak również nie zmierzało do obejścia prawa. Uznanie to należy zatem uznać za w pełni skuteczne, choć ubocznie wskazać należy, że samo roszczenie dochodzone przez powoda jest roszczeniem przedawnionym, lecz pozwana nie podniosła w sprawie zarzutu przedawnienia.

Mając powyższe na względzie sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. który stanowi, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu w przedmiotowej sprawie należy kwota 639,00 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz kwota 2.417,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Łączne kwoty procesu wyniosły zatem 3.056,00 złotych. W związku z powyższym Sąd orzekł jak w punkcie 2.

W punkcie 3 wyroku Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności, zgodnie z treścią art. 333 § 1 punkt 2 k.p.c., albowiem pozwana na rozprawie uznała roszczenie.

/-/Ireneusz Kawęcki

Sędzia S.R.