Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Aleksandra Konkel

Protokolant: staż. J. P.

po rozpoznaniu w dniu 29 lutego 2016r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa Ł. P.

przeciwko (...) Spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda Ł. P. kwotę 4.297,68 zł (cztery tysiące dwieście dziewięćdziesiąt siedem złotych sześćdziesiąt osiem groszy) wraz z odsetkami:

- od kwoty 4.077,68 zł od dnia 4 października 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. w wysokości odsetek ustawowych oraz od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie,

- od kwoty 220 zł od dnia 4 grudnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015r. w wysokości odsetek ustawowych oraz od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego (...) Spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda Ł. P. kwotę 832 zł (osiemset trzydzieści dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) Spółki akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk- Północ w Gdańsku kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 756/15

UZASADNIENIE

Powód Ł. P. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki akcyjnej w W. kwoty 4.297,69 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty:

- 4.077,69 zł od dnia 23 września 2014 r. do dnia zapłaty,

- 220 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a nadto zasądzenia kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w następstwie kolizji drogowej w dniu 2 września 2014 roku uszkodzeniu uległ pojazd marki B. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność poszkodowanego W. (...). W następstwie zgłoszenia szkody pozwany posiadający status ubezpieczyciela OC sprawcy szkody wszczął postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego uznał swoją odpowiedzialność za powstałą szkodę i wypłacił odszkodowanie w wysokości 2.623,77 zł. Na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 17 listopada 2014 r. powód nabył na swoją rzecz wierzytelność związaną z likwidacją przedmiotowej szkody. Uznawszy wypłacone odszkodowanie za znacznie zaniżone, a nie mając kompetencji do ustalania kosztów naprawy, powód zlecił wykonanie kalkulacji naprawy pojazdu niezależnemu rzeczoznawcy. W oparciu o kalkulacje powód ustalił, że kwota niezbędna do naprawy pojazdu wynosi 6.701,45 zł. Powód wskazał, iż uszkodzony pojazd nie został naprawiony. Odnośnie żądania odsetek powód wskazał, iż dochodzi ich od dnia następnego po upływie 30 dni, licząc od daty zgłoszenia szkody.

Nakazem zapłaty z dnia 12 lutego 2015r. referendarz sądowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zaskarżył nakaz w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości na koszt powoda.

W uzasadnieniu podniósł, iż nie można wykluczyć, że powód składa roszczenie o zapłatę hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu po uprzedniej naprawie auta w warsztacie samochodowym. Wskazał również, iż pojęcie „stanu poprzedniego” do jakiego pojazd winien zostać przywrócony, nie może być rozumiane w ten sposób, że tylko użycie części identycznej jak część wymieniana jest przywróceniem stanu poprzedniego. Zdaniem pozwanego, bezpieczeństwo późniejszej eksploatacji i skuteczność wykonanej naprawy można także osiągnąć przy użyciu zamienników gwarantujących jakość porównywalną do jakości części pochodzących od producenta pojazdu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 02 września 2014 roku doszło do kolizji drogowej, na skutek której uszkodzeniu uległ pojazd marki B. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność poszkodowanego W. (...) Odpowiedzialnym za kolizję oraz powstałą w jej wyniku szkodę był kierujący posiadający ubezpieczenie z tytułu odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce akcyjnej w W.. Szkoda została zgłoszona w dniu 03 września 2014 r.

(okoliczności bezsporne, nadto dowód: zgłoszenie szkody, k.24-26 akt szkody)

Decyzją z dnia 25 września 2014 r. (...) S.A. w W. przyznał poszkodowanemu W. (...) kwotę 2.623,77 zł tytułem odszkodowania, w oparciu o kosztorys -E.’s nr (...).

(okoliczność bezsporna, nadto dowód: decyzja z dnia 26.01.2012 r., k.11 akt szkody; kosztorys, k.18-19 akt szkody)

W dniu 17 listopada 2014 r. W. (...) zawarł umowę przelewu wierzytelności z Ł. P. z tytułu odszkodowania z polisy OC sprawy za szkodę komunikacyjną nr (...) powstałą w związku ze zdarzeniem z dnia 02 września 2014 r. W §3 umowy zawarto oświadczenie cedenta, że nie przywrócił pojazdu do stanu sprzed powstania szkody.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności –k. 5v)

Ł. P. zlecił rzeczoznawcy samochodowemu T. M. wykonanie kalkulacji naprawy pojazdu marki B. o nr rej. (...), uszkodzonego w dniu 02 września 2014 r., ponosząc z tego tytułu koszt w wysokości 220 zł brutto.

(dowód: kalkulacja naprawy nr (...) – k.7-9v, faktura VAT nr (...) - k.10)

Uzasadniony ekonomicznie koszt naprawy przedmiotowego pojazdu marki B. o nr rej. (...) wyraża się kwotą 6.701,45 zł brutto. Koszt ten uwzględnia stawki za rbg w wysokości 110 zł za prace mechaniczno-blacharskie i 130 zł za prace lakiernicze. Stawki te, których zastosowania domagał się powód, są niższe od średnich stawek występujących na terenie rynku lokalnego w dacie powstania szkody, a wynoszących – odpowiednio – 120 zł i 134 zł.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego w zakresie techniki motoryzacyjnej, wyceny wartości pojazdów oraz określenia jakości napraw L. A. wraz z kalkulacją naprawy – k. 40-55)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd oparł swe ustalenia faktyczne na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy w takim zakresie jaki został wskazany w uzasadnieniu, pozostałe dokumenty uznając za nieistotne dla rozstrzygnięcia.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka W. (...), uznając okoliczności, na które świadek miałaby zeznawać, za wykazane innymi dowodami. Zważyć należy bowiem, iż w umowie cesji zawarto oświadczenie poszkodowanego, że nie dokonał naprawy pojazdu. Występując z wnioskiem o dopuszczenie dowodu z zeznań wskazanego świadka na okoliczność ustalenia, czy przedmiotowy pojazd był naprawiany, strona pozwana nie zakwestionowała prawdziwości tegoż oświadczenia, podnosząc jedynie, że nie można wykluczyć, że roszczenie powoda dotyczy hipotetycznych kosztów naprawy, oderwanych od rzeczywiście poniesionych kosztów. Wskazać należy w tym miejscu, że nawet wykazanie przez pozwanego, że samochód został poddany naprawie, zaś wydatkowane na ten cel środki były niższe od żądanych w sprawie niniejszej nie oznacza wcale, że uszkodzony w kolizji pojazd został przywrócony do stanu sprzed zdarzenia z dnia 2 września 2014r.

Okoliczności faktyczne w istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy kwestiach Sąd ustalił głównie w oparciu o opinię biegłego sądowego L. A.. W ocenie Sądu opinia sądowa sporządzona została przez osobę o odpowiednich kwalifikacjach, w oparciu o zgromadzony materiał oraz zawierała precyzyjne wnioski, które zostały logicznie uzasadnione. Żadna ze stron postępowania nie wniosła zastrzeżeń do sporządzonej opinii. Sąd również nie dopatrzył się potrzeby jej uzupełniania, czy wyjaśniania.

Przystępując do rozważań prawnych należy wskazać, że stan faktyczny w sprawie był w znacznej mierze bezsporny, a powództwo zasługiwało na uwzględnienie w znacznej części. Pozwany nie kwestionował w szczególności faktu wystąpienia kolizji drogowej, jak i samej zasady odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego Zakładu, bezspornie na podstawie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej. Poza sporem była również wysokość już dokonanej wypłaty odszkodowania z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu.

Spornym zagadnieniem w przedmiotowej sprawie była wysokość stawek za roboczogodzinę oraz ceny części zamiennych, których zastosowanie byłoby uzasadnione przy naprawie przedmiotowego pojazdu.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż naprawienie szkody oznacza wykonanie czynności niezbędnych do przywrócenia stanu sprzed szkody zaistniałej w pojeździe, przy czym brak poniesienia tych kosztów przez stronę poszkodowaną nie oznacza, iż szkody tej nie poniosła. Powód ma prawo żądać uiszczenia na jego rzecz odszkodowania w wysokości niezbędnej do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego.

Zgodnie z przepisem art. 822 kc, w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody. Wysokość odszkodowania powinna być określona według reguł określonych w art. 363 kc i art. 361 kc, przy czym w przypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu „wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia do stanu poprzedniego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 1970 r., II CR 425/72).

Należy mieć na uwadze, że przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę.

Sąd w oparciu o opinię biegłego sądowego do spraw samochodowych ustalił niezbędny i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 6.701,45 zł.

Wobec faktu, iż niezbędny i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu wyniósł 6.701,45 zł, a pozwany tytułem odszkodowania wypłacił przed wszczęciem procesu kwotę 2.623,77 zł, należy uznać, iż kwotą należą powodowi z tytułu odszkodowania jest kwota 4.077,68 zł.

W ocenie Sądu zasadne jest również żądanie powoda odnośnie zwrotu kosztów wykonania ekspertyzy – wyceny kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, które pozwoliło powodowi zakreślić realne ramy żądania dochodzonego na drodze sądowej.

W związku z czym Sąd na mocy powołanych przepisów orzekł jak w punkcie I wyroku, zasądzając na rzecz powoda kwotę 4.297,68 zł, w tym 220 zł tytułem zwrotu kosztów sporządzonej kalkulacji.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 14 ust.1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Wskazać należy w tym miejscu, że powód żądał odsetek od dnia 23 września 2014 r. podczas gdy zgłoszenie szkody miała miejsce w dniu 3 września 2014 r. Sąd zasądził zatem odsetki począwszy od 31-go dnia od zgłoszenia szkody, to jest od dnia 4 października 2014r., co do kwoty 4.077,68 zł. Od kwoty 220 zł odsetki zasądzono natomiast od dnia wniesienia pozwu – zgodnie z żądaniem powoda.

W punkcie 2 Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania odsetek od daty wcześniejszej niż 4 października 2014r. oraz co do żądania w zakresie kosztów naprawy w wysokości 1 grosza, bowiem różnica pomiędzy kwotą kosztów określonych w opinii biegłego a potwierdzających ustalenia poczynione przez powoda przed wszczęciem procesu (6.701,45 zł) a kwotą wypłaconą przez ubezpieczyciela poszkodowanemu (2.623,77 zł) wynosi 4.077,68 zł a nie 4.077,69 zł.

O kosztach procesu w punkcie III wyroku Sąd orzekł na mocy art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc, 100 kpc i 108 § 1 kpc uznając, że powód przegrał sprawę w nieznacznej tylko części, co skutkowało obciążeniem pozwanego całością kosztów procesu poniesionych przez powoda. Tym samym, należało zasądzić od pozwanego na jego rzecz kwotę 832 zł, na którą złożyła się opłata od pozwu (215 zł) oraz kwotę 617 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalonych na mocy § 6 pkt 3 w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. Nr 490).

W punkcie IV wyroku kosztami poniesionymi przez Skarb Państwa tytułem wynagrodzenia biegłego, obciążony został pozwany, jako strona przegrywająca proces.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)