Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 grudnia 2015r. w S.

odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 5 lutego 2015 r. Nr (...)

w sprawie J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje J. K. prawo do emerytury od dnia 01 grudnia 2014r.

Sygn. akt IV U 287/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5.02.2015 r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. działając na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8 poz. 43 ze zm.) odmówił ubezpieczonemu J. K. przyznania prawa do emerytury w wieku obniżonym. Uzasadniając powyższe organ rentowy wskazał, iż ubezpieczony nie udowodnił, by na dzień 1.01.1999 r. legitymował się 15 letnim okresem pracy w warunkach szczególnych.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł J. K., który domagał się jej zmiany i przyznania mu prawa do emerytury. Stwierdził, iż ZUS niesłusznie nie uwzględnił do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w W. w okresie od 2.06.1981 r. do 28.02.1989 r., gdzie pracował jako kierowca samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 t. oraz maszynista koparek oraz w (...) Sp. z o. o. w Z. w okresie od 1.10.1991 r. do 30.09.2002 r. (odwołanie k. 1-2).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie k. 3-4).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony J. K., ur. (...), w dniu 31.12.2014 r. złożył do pozwanego organu rentowego wniosek o przyznanie prawa do emerytury w wieku obniżonym. (wniosek k. 1-3 a. e.). Na podstawie przedłożonych dokumentów, ZUS wyliczył wnioskodawcy na dzień 1.01.1999 r. staż ubezpieczeniowy w wymiarze 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Organ rentowy nie zaliczył ubezpieczonemu żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych. Zdaniem ZUS, przedstawione przez J. K. świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych wydane przez Przedsiębiorstwo (...) w W. oraz (...) Sp. z o. o. w Z. zawierają błędy formalne, które uniemożliwiają zaliczenie powyższych okresów do pracy w warunkach szczególnych. Powyższe stało się podstawą do wydania w dniu 5.02.2015 r. zaskarżonej decyzji (k. 43 a. e.).

W toku postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy ustalił, iż J. K. w okresie od 28.06.1979 r. do 28.02.1989 r. był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) w W..

W początkowym okresie, tj. od 28.06.1979 r. do 1.06.1981 r. pracował jako cieśla na wysokości. Do jego zadań należało stawianie rusztowań z konstrukcji stalowych oraz, w razie potrzeby, drewnianych na budowie elektrowni w S.. Konstrukcja drewniana stawiana była w miejscach, w których niemożliwym było ustawienie rusztowań stalowych. Ubezpieczony wykonywał wymienioną pracę na wysokości, tj. maksymalnie do poziomu kominów.

Od dnia 2.06.1981 r. do 28.02.1989 r. J. K. wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze powyżej 3,5 t. tj. pojazdu marki S. oraz maszynisty koparki. Wymienione prace wykonywał zamiennie. Koparka, przy pomocy której ubezpieczony świadczył pracę, nie była wyposażona w gąsienice i znajdowała się na samochodzie ciężarowym marki S. lub T. 148. Stąd też J. K. miał za zadanie dojechać, kierując samochodem ciężarowym, na określoną budowę, a następnie wykonywać obowiązki operatora koparki.

W okresie od 1.10.1991 r. do 31.12.1998 r. J. K. był zatrudniony w pełnym wymiarze na stanowisku wydawcy paliw w (...) Sp. z o. o. w Z.. Ubezpieczony, pracując na wymienionym stanowisku, zajmował się nalewaniem paliw do aut. Ubezpieczony nie jest członkiem OFE (zeznania ubezpieczonego k. 8v i 14v – tym nagranie od 1.19 min, do 14.37 min., zeznania świadków k. B. G. k. 9 i A. Z. k. 9v, świadectwo pracy k. 17 a. e., świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach k. 18 a. e., świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach oraz świadectwo pracy k. 5 i 6 a. e. z wniosku o ustalenie kapitału początkowego, dokumenty pracownicze znajdujące się w aktach osobowych z (...) Przedsiębiorstwa (...) w W.).

Sąd uznał zeznania złożone przez ubezpieczonego oraz świadków B. G. i A. Z. za miarodajny i wiarygodny dowód. Są bowiem one logiczne oraz nie wykluczają się. Wymienieni świadkowie byli również zatrudnieni w (...) Przedsiębiorstwie (...) w W. oraz (...) Sp. z o. o. w Z. w podobnym, co ubezpieczony okresie. Świadczenie przez J. K. pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego oraz maszynisty koparki znajduje swoje potwierdzenie w dokumentach zgormadzonych w aktach osobowych, w tym chociażby pisma stwierdzającego uprawnienie do obsługi koparki k. 38 akt osobowych.

W ocenie Sądu, praca wykonywania przez ubezpieczonego w okresie od 28.06.1979 r. do 1.06.1981 r. na stanowisku cieśli powinna zostać zakwalifikowana jako pełniona w warunkach szczególnych, stosownie do załącznika do przywołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r., wykazu A, działu V poz. 5, tj. prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości. Uszczegółowienie powyższego odnaleźć można w zarządzeniu nr 16 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 10.12.1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładzie pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wzrostu emerytury W załączniku nr 1 do wymienionego aktu prawnego w cz. I poz. 5 pkt 3 wskazano stanowisko cieśli wykonującego prace na wysokości. W ocenie Sądu, zatrudnienie ubezpieczonego w powyższym okresie stanowiło pracę w warunkach szczególnych. Zajmował się on bowiem stawianiem konstrukcji stalowych na wysokości, tj. do poziomu kominów na budowie elektrociepłowni w S.. Jak wskazał ubezpieczony, w sytuacji, gdy niemożliwe było postawienie konstrukcji metalowych, zajmował się wznoszeniem drewnianych rusztowań. Stąd też stwierdzić należy, iż zasadniczym zadaniem J. K. była praca przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości.

Pracę wykonywaną przez J. K. w okresie od 2.06.1981 r. do 28.02.1989 r. również zakwalifikować zatem należy jako odbywaną w warunkach szczególnych. Pracował on bowiem jako kierowca samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, która jest wymieniona w załączniku do cyt. wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r., w wykazie A, dziale VIII, poz. 2 oraz jako operator koparki, czyli angaż wymieniony w dziale V poz. 3 -praca maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych. Prace te były wykonywane przez ubezpieczonego zamiennie. Powyższy fakt nie przeszkadza kwalifikacji zatrudnienia ubezpieczonego jako pełnionego w warunkach szczególnych, ponieważ praca na obydwu z nich jest zaliczana do wykonywanych w opisywanych warunkach.

Nie budzi wątpliwości Sądu, iż zatrudnienie ubezpieczonego od 1.10.1991 r. do 31.12.1998 r. jako wydawcy paliw w (...) Sp. z o. o. w Z. było pełnione w warunkach szczególnych, zgodnie z przywoływanym już wcześniej załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r., wykazem A, dziale IV poz. 19, tj. przetwórstwem, magazynowaniem, przepompowywaniem, przeładunkiem transportem oraz dystrybucją ropy naftowej i jej produktów. W zacytowaną pracę wpisują się czynności, które wykonywał ubezpieczony, a mianowicie wydawanie paliw.

Podkreślić przy tym należy, iż jak jest powszechnie przyjmowane, o kwalifikacji danego zatrudnienia jako pełnionego w wyżej wymienionych warunkach decydujące znacznie ma nie nazwa wynikająca z dokumentów pracowniczych, a rodzaj faktycznie wykonywanej pracy. Powyższemu nie może stać na przeszkodzie kwestionowanie przez organ rentowy, iż ubezpieczony w ogóle nie okazał stosownego świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub też, że zawiera ono błędy formalne.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego, ubezpieczony spełnił kwestionowany przez ZUS wymóg pracy w warunkach szczególnych.

Tym samym ubezpieczony spełnił wszystkie, określone w art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz § 2 ust. 1 i § 4 ust. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983 r., warunki do nabycia emerytury w wieku obniżonym. W dniu 4.09.2014 r. ukończył bowiem 60 lat życia. Stąd też zasadnym jest przyznanie mu prawa do emerytury od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożył wniosek, stosownie do treści art. 129 ust. 1 wymienionej wyżej ustawy.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku.