Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Prudniku II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Mariusza Łojko

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2015 r., 19 stycznia 2016 r., 18 lutego 2016 r.

sprawy

J. S.

s. B. i J. z domu S.

ur. (...) w G.

oskarżonego o to, że:

W dniu 31 maja 2015 r. w G., kierował samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...), po drodze publicznej, będąc w stanie nietrzeźwym – 1,8 promila alkoholu we krwi

tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 kk

I.  uznaje oskarżonego J. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. przestępstwa z art. 178a § 1 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 70 (siedemdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydzieści) złotych;

II.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat;

III.  na podstawie art. 43a § 1 kk orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej w punkcie I wyroku kary grzywny zalicza oskarżonemu okres zatrzymania w dniu 31.05.2015 r., tj. 1 dzień, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny;

V.  na podstawie art. 43 § 3 kk nakłada na oskarżonego obowiązek zwrotu prawa jazdy;

VI.  na podstawie art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 387,44 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania w tym 210 zł tytułem opłaty.

Sygn. akt II K 592/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

31 maja 2015 r. w G., w godzinach popołudniowych oskarżony J. S. spożywał alkohol w postaci wódki i piwa. Przed godziną 20, ulicą (...) w G. szedł A. K. wraz z narzeczoną R. K. (wtedy G.). A. K. jest funkcjonariuszem policji w Wydziale Ruchu Drogowego Komendy Powiatowej Policji w N.. Ulica (...) łączy się z ulicą (...), przy której w domu jednorodzinnym zamieszkuje oskarżony. Dochodząc do skrzyżowania A. i R. K. zauważyli wjeżdżający z ulicy (...) samochód marki F. (...), którym kierował oskarżony. Pojazd zatrzymał się na wjeździe, na posesji oskarżonego. Oskarżony J. S. wysiadł z auta, podczas czego się przewrócił, a następnie chwiejnym krokiem udał się do budynku. Po chwili oskarżony wrócił na podjazd, wsiadł do samochodu, uruchomił silnik i zaczął cofać w kierunku ulicy (...). Widząc powyższe z naprzeciwka oraz mając podejrzenie, że oskarżony jest nietrzeźwy A. K. podbiegł do samochodu oskarżonego, żeby uniemożliwić kierowcy włączenie się do ruchu. O zaobserwowanej sytuacji powiadomił też dyżurnego Komisariatu Policji w G., który na miejsce zdarzenia skierował patrol policji w osobach T. W. i A. J.. Oskarżony wyjechał tyłem pojazdu już na ulicę (...), a następnie ponownie wjechał na teren posesji, gdzie drzwi pojazdu od strony pasażera otworzył A. K., chcąc wyciągnąć ze stacyjki kluczyki. Oskarżony go jednak uprzedził i sam zgasił silnik. Oskarżony zapytał A. K. co robi, więc mu odpowiedział, że na miejsce wezwana jest policja, ponieważ dopuścił się przestępstwa kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości. Słysząc to oskarżony chciał uciec do domu, ale A. K. zagrodził mu drogę, i razem czekali do czasu przyjazdu patrolu policji. Oskarżony zaprzeczał, aby miał kierować samochodem po drodze publicznej, A. K. sprawdził komorę silnika samochodu oskarżonego, która była ciepła.

Przybyli na miejsce funkcjonariusze wezwali oskarżonego do okazania dokumentów czego jednak odmówił. Zaprzeczył, aby miał kierować samochodem. W związku z taką postawą oskarżonego został on doprowadzony do Komisariatu Policji w G., gdzie odmówił poddania się badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Oskarżonemu w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w G. pobrano krew do badań na zawartość alkoholu. Ekspertyza wykazała, że we krwi oskarżonego było odpowiednio 1,7 oraz 1,8 promila alkoholu. Oskarżony odmówił podpisania protokołów: z użycia alkosensora, zatrzymania oraz z pobrania krwi, bez podania przyczyny.

dowód: protokół z użycia alkosensora – k.2,

notatka urzędowa – k.1,

ekspertyzy z badań krwi – k.11-14,

usytuowanie ulic z serwisu google maps – k.4,

częściowo wyjaśnienia osk.– k. 68-69,

zeznania św. A. K. – k.77-78,

zeznania św. R. K. – k.78,

zeznania św. T. W. – k.77,

zeznania św. A. J. – k.77,

dokumentacja fotograficzna – k.83-87,

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa i odmówił składania wyjaśnień. W postępowaniu sądowym oskarżony przyznał, że w dniu zdarzenia spożywał alkohol ze znajomymi, po czym pieszo wrócił do domu. Po powrocie zaś wyjechał samochodem z garażu na podjazd swojej posesji, aby załadować do niego narzędzia do koszenia trawy. W trakcie przygotowywania samochodu do załadunku miał do niego podejść nieznany mu mężczyzna, który zakazał mu jazdy samochodem. Zaprzeczył, aby w stanie nietrzeźwości kierował samochodem.

Oskarżony J. S. jest żonaty, ma jedno dorosłe dziecko. Posiada średnie wykształcenie, z zawodu jest mechanikiem. Utrzymuje się z wykonywania prac artystycznych, z czego deklaruje dochód w wysokości 2000 zł miesięcznie, jest nadto właścicielem domu, pracowni oraz galerii o łącznej wartości 230 000 zł. Oskarżony nie był karany sądownie.

dowód: wyjaśnienia osk.– k. 68-69,

dane osobopoznawcze – k. 38,

dane o karalności – k. 37.

Sąd zważył co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań świadków A. i R. K., ekspertyzy z badań krwi na zawartość alkoholu, a dodatkowo też i zeznań funkcjonariuszy policji T. W. oraz A. J., należy przyjąć, że wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie przypisanego mu wyrokiem czynu nie budzą wątpliwości.

W ocenie Sądu, na podstawie powyższych dowodów jako wewnętrznie spójnych i logicznych, wzajemnie się uzupełniających można odtworzyć rzeczywisty przebieg zdarzenia z dnia 31 maja 2015 r., a polegającego na prowadzeniu przez oskarżonego samochodu w stanie nietrzeźwości w ruchu lądowym w G..

Sąd przydał zeznaniom w/w świadków walor prawdomówności albowiem w toku całego postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności mogące wskazywać, że A. i R. K. fałszywie obciążali swymi zeznaniami oskarżonego, który przed zdarzeniem w ogóle nie był im znany. Na takie okoliczności nie wskazywał i sam oskarżony. W tych okolicznościach trudno zakładać aby będący poza służbą funkcjonariusz policji dokonywał zatrzymania oskarżonego, gdyby nie miał ku temu faktycznych podstaw. (...) podjęta przez A. K. wynikła z obserwacji zachowania oskarżonego, który po wjeździe na posesję i opuszczeniu samochodu zataczał się, a nawet przewrócił. Kiedy więc ponownie wsiadł do samochodu A. K. podjął decyzję o powiadomieniu policji oraz próbę (skuteczną) uniemożliwienia oskarżonemu ponownego wyjazdu na ulicę (...). W wyniku jego działań oskarżony nie zdołał odjechać ze swojej posesji, powrócił na nią. Zachowanie A. K. cechował przy tym profesjonalizm wynikający z wykonywanego zawodu. Uniemożliwił bowiem oskarżonemu oddalenie się od samochodu po popełnieniu przestępstwa, sprawdził ciepłotę komory silnika. Zeznania A. K. korespondują, ze złożonymi przez R. K., aczkolwiek należy mieć na uwadze, że jej przesłuchanie miało miejsce dopiero 22 września 2015 r., a to w ramach pomocy prawnej w Komisariacie Policji w O.. Niemniej zeznania te w zasadniczej części wskazują na przebieg zdarzenia podawany przez A. K.. O. świadków obserwowało zdarzenie z tej samej perspektywy, podczas podchodzenia do posesji oskarżonego i bezpośrednio przy niej. Nie mieli wątpliwości, że oskarżony najpierw wjechał na swoją posesję z ulicy (...), a następnie ponownie na nią wycofał, a dalszej jeździe oskarżonego zapobiegł A. K..

Wobec treści zeznań świadków K., a następnie dalszego przebiegu interwencji przeprowadzanej przez patrol policji z oskarżonym na miejscu zdarzenia i później, obrana przez niego linia obrony zaprezentowana podczas przesłuchania na rozprawie jawi się jako niewiarygodna, nie znajdująca oparcia w materiale dowodowym sprawy. Oskarżony zaprzeczył więc aby kierował samochodem po ulicy (...), twierdząc, że wyjechał jedynie autem z garażu, ponieważ chciał załadować sprzęt ogrodniczy aby kosić trawę w B.. Okoliczności tej jednak zatrzymującym go funkcjonariuszom policji, ani A. K. a później i pozostałym funkcjonariuszom w ogóle nie zgłaszał. Powyższe uniemożliwiło weryfikację tej wersji, skoro podał ją po ponad pół roku od zdarzenia. W szczególności nie stanowią jej potwierdzenia zeznania E. S., złożone dopiero na rozprawie po skorzystaniu uprzednio przez nią z prawa do odmowy składania zeznań. Sąd do zeznań tych, podszedł z dużą dozą ostrożności, jako składanych przez małżonkę oskarżonego, i to dopiero podczas rozprawy, po zaprezentowaniu przez oskarżonego linii obrony. Świadek ów zeznał więc, że widział samochód w garażu, a następnie po 5 minutach będąc w łazience usłyszał zamieszanie, jak już przybyli policjanci z patrolu. Przez okno świadek zauważył wtedy, że auto jest wyprowadzone z garażu, przy czym nie słyszał jak było wyprowadzane. Skonstatować należy, że nawet tak złożone zeznania nie wykluczają sprawstwa oskarżonego, skoro świadek nie zarejestrował momentu wyjazdu oskarżonego z garażu. Wreszcie nie wykluczają tego i zeznania pozostałych świadków, a to R. C., zięcia oskarżonego oraz A. R.. R. C. zeznał jedynie, że pomiędzy 16 a 17 spotkał teścia w lokalu (...) w G., skąd oskarżony miał iść do domu. Z kolei A. R. zeznał, że spożywał z oskarżonym alkohol w okolicy (...) w godzinach od około 18 do 20, skąd poszli razem w kierunku domu oskarżonego. Sam oskarżony podał jednak, że alkohol z tymże świadkiem spożywał do 17, po czym udał się do domu przez lokal (...). Jest to o tyle istotne, że do zdarzenia doszło przed godziną 20, a z aktu oskarżenia nie wynika, aby oskarżonemu zarzucono kierowanie samochodem bezpośrednio po opuszczeniu przez niego lokalu.

W obliczu powyższych ustaleń zachowanie przypisane oskarżonemu wypełnia zespół ustawowych znamion przestępstwa z art.178a §1 kk, zgodnie z którym „kto, znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2”. Oskarżony prowadził bowiem pojazd mechaniczny (samochód) w ruchu lądowym (ulicą (...) w G.) będąc w stanie nietrzeźwości (1,8 promila alkoholu we krwi).

Zgodnie z przepisami art.53 kk sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (§1); §2 stanowi zaś, że wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Uwzględniając powyższe dyrektywy oraz priorytet kar nieizolacyjnych Sąd przyjął, że kara 70 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości stawki dziennej na 30 zł, oraz wymierzony oskarżonemu obligatoryjnie, na zasadzie art.42 §2 kk zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na minimalny okres, tj. trzech lat oraz na podstawie art.43a §2 kk świadczenie pieniężne w kwocie 5000 zł wdrożą oskarżonego do przestrzegania w przyszłości porządku prawnego, w szczególności w zakresie przestrzegania zasad ruchu drogowego. Zdaniem Sądu, przy uwzględnieniu znacznego stopnia zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości czynu, na który składa się ilościowe stężenie alkoholu u oskarżonego w trakcie jazdy samochodem kara ta będzie współmierną odpłatą za jego popełnienie. Wymierzona oskarżonemu kara winna nadto spełnić cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć wobec oskarżonego oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd zważy przy tym na uprzednią niekaralność oskarżonego.

Ustalając oskarżonemu wysokość stawki dziennej grzywny Sąd wziął pod uwagę stosownie do treści art.33 §3 kk jego dochody, warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe.

Przy wymiarze środka karnego, tj. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, Sąd miał na względzie treść art.42 §2 kk, stanowiącego, o obligatoryjnym, nie krótszym niż trzyletni zakazie prowadzenia pojazdów w razie popełnienia przez sprawcę przestępstwa z art.178a §1 kk.

Podobnie obligatoryjnym było orzeczenie świadczenia pieniężnego na podstawie art.43a §2 kk. Przepis ten stanowi, że w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art.178a §1, art.179 lub art.180, sąd orzeka świadczenie pieniężne wymienione w art.39 pkt7 na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 5000 złotych.

Mając na względzie, że oskarżony został zatrzymany do sprawy w dniu 31 maja 2015 r., Sąd zaliczył mu ten okres na poczet wymierzonej kary grzywny (pkt.IV wyroku).

W związku z treścią pkt. II wyroku Sąd, na podstawie art.43 §3 kk nałożył na oskarżonego obowiązek zwrotu prawa jazdy.

Orzeczenie o kosztach postępowania uzasadnia treść przepisów prawa cyt. w punkcie VI wyroku, a nadto sytuacja materialna oskarżonego.