Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV K 758/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w W. w IV Wydziale Karnym
w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Religa

Protokolant: Łukasz Gajowniczek

Przy udziale Prokuratora Joanny Stryjeckiej - Surmy

po rozpoznaniu w dniu 07.03.2016r.

sprawy

A. M. syna A. i B. urodz. (...) w W.

Oskarżonego o to, że:

1.  W dniu 10 marca 2015r. w W. w mieszkaniu przy ul. (...) wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość substancji psychotropowych w postaci 36 tabletek zawierających (...) oraz środków odurzających w postaci marihuany w ilości 59,91 grama tj. o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

2.  W dniu 23 marca 2015r. w W. w okolicy skrzyżowania ulicy (...) znieważył funkcjonariuszy Straży Miejskiej insp. J. J. oraz str. M. P. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych używając wobec nich słów powszechnie uważanych za obelżywe, obraźliwe i wulgarne tj. o czyn z art. 226 § 1 kk;

Orzeka:

I.  Oskarżonego A. M. uznaje za winnego popełnienia zarzuconych mu czynów i za to: za czyn opisany w pkt 1 na podst. art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazuje oskarżonego na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn opisany w pkt 2 na podst. art. 226 § 1 kk skazuje oskarżonego na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  Na podst. art. 85, 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk łączy orzeczone kary i wymierza oskarżonemu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

III.  Na podst. art. 69 § 1 i 2 kk, 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby;

IV.  Na podst. art. 73 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk oddaje oskarżonego pod dozór kuratora w okresie próby;

V.  Na podst. art. 72 § 1 pkt 6 kk w zw. z art. 4 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego do poddania się leczeniu odwykowemu w okresie próby;

VI.  Na podst. art. 71 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę 100 (sto) stawek dziennych grzywny po 50 (pięćdziesiąt) złotych;

VII.  Na podst. art. 63 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk zalicza na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania oskarżonego w dniach: 10.03.2015r. – 12.03.2015r.;

VIII.  Na podst. art. 72 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005r. orzeka przepadek poprzez zniszczenie dowodów rzeczowych zarejestrowanych w wykazie na k. 36 poz. 6-7, 9;

IX.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 (trzysta) złotych opłaty oraz kwotę 3.378,64 (trzy tysiące trzysta siedemdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt cztery grosze) złote tytułem pozostałych kosztów sądowych.

Sygn. akt IV K 758/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 07 marca 2016 r. tutejszy Sąd uznał oskarżonego A. M. za winnego tego, że:

3.  W dniu 10 marca 2015r. w W. w mieszkaniu przy ul. (...) wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość substancji psychotropowych w postaci 36 tabletek zawierających (...) oraz środków odurzających w postaci marihuany w ilości 59,91 grama, tj. o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

4.  W dniu 23 marca 2015r. w W. w okolicy skrzyżowania ulicy (...) znieważył funkcjonariuszy Straży Miejskiej insp. J. J. oraz str. M. P. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych używając wobec nich słów powszechnie uważanych za obelżywe, obraźliwe i wulgarne, tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.

Z uwagi na okoliczność, iż wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku złożony przez obrońcę oskarżonego dotyczył wyroku wydanego w trybie art. 387 k.p.k. Sąd zgodnie z treścią art. 424 § 3 k.p.k. ograniczył zakres uzasadnienia jedynie do wyjaśnienia podstawy prawnej oraz wskazanych rozstrzygnięć.

Oskarżony A. M. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, oraz wystąpił z wnioskiem o wymierzenie mu bez dalszego postępowania dowodowego zaproponowanych kar i nałożenia obowiązków, które Sąd w trybie art. 387 § 2 k.p.k. uwzględnił. Należy bowiem wskazać, że oskarżony przyznając się do zarzucanych mu czynów nie zakwestionował zarówno posiadania w zajmowanym przez siebie mieszkaniu znacznej ilości substancji psychotropowych w postaci 36 tabletek zawierających (...) oraz środków odurzających w postaci marihuany w ilości 59,91 grama netto, jak również nie zanegował, iż znieważył funkcjonariuszy Straży Miejskiej J. J. oraz M. P. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych używając wobec nich słów powszechnie uważanych za obelżywe, obraźliwe i wulgarne. Tak złożone wyjaśnienia są wiarygodne i logiczne, albowiem pokrywają się z pozostałym materiałem dowodowym zarówno osobowym jak i z dokumentów zgromadzonym w aktach sprawy. Sąd dał w pełni wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, w których przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, gdyż w świetle całości materiału dowodowego, w tym dowodów przeprowadzonych w trybie art. 387 § 4 k.p.k. okoliczność ta pozwala na ustalenie stanu faktycznego sprawy i uznanie, że okoliczności czynów popełnionych przez oskarżonego nie budzą żadnych wątpliwości. W tym stanie rzeczy możliwe było zatem wydanie wyroku skazującego w trybie art. 387 k.p.k. Biorąc pod uwagę w/w okoliczności Sąd na mocy art. 387 § 2 k.p.k. przychylił się zatem do wniosku złożonego przez oskarżonego w przedmiocie wydania wyroku skazującego bez przeprowadzania postępowania dowodowego, gdyż oskarżyciel publiczny oraz pokrzywdzeni nie sprzeciwili się temu i również wniosek ten zaakceptowali. Wskazania przy tym wymaga, że Sąd wkraczając w merytoryczną treść wniosku wziął jednocześnie pod uwagę zarówno okoliczności łagodzące jak i przemawiające na niekorzyść oskarżonego, mając na uwadze fakt, by zawarta we wniosku propozycja kary i obowiązków w okresie próby rażąco nie naruszały dyrektyw wymiaru kary.

Zgromadzony i ujawniony materiał dowodowy wyraźnie wskazuje na to, że oskarżony A. M. wbrew przepisom Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. posiadał w zajmowanym przez siebie mieszkaniu w dniu 10 marca 2015 r. przy ul. (...) w W. znaczną ilość substancji psychotropowych w postaci 36 tabletek zawierających 3, 4 – metylenodioksymetamfetaminę ( (...)) zaliczaną zgodnie z wykazem umieszczonym w załączniku do ustawy o przeciwdziałaniu narkomani do grupy I – P oraz znaczną ilość środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste (marihuana) w ilości 59,91 grama netto zaliczanego zgodnie z wykazem umieszczonym w załączniku do ustawy o przeciwdziałaniu narkomani do grup I – N i IV - N, których to posiadanie substancji psychotropowych i środków odurzających jest zabronione. Nie ulega przy tym jakiejkolwiek wątpliwości, że oskarżony A. M. już chociażby z racji na skrzętne ukrycie tych narkotyków tj. w wyniku ich umieszczenia w zamkniętych pojemnikach, a także schowania pod wanną w łazience czy za lodówką w kuchni doskonale zdawał sobie sprawę z faktu, że ich posiadanie jest zgodnie z polskim prawem zabronione. Oskarżony doskonale zatem zdawał sobie sprawę z rodzaju posiadanych przez siebie narkotyków, a tym wiedział, że popełnia przestępstwo. Zarówno zamiar popełnienia tego czynu, sprawstwo jak i wina oskarżonego nie budzą jakiejkolwiek wątpliwości.

Nie ulega także wątpliwości, że zgodnie z wnioskami płynącymi z opinii wydanej na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej ilość 36 tabletek, w których stwierdzono obecność substancji psychotropowej w postaci 3, 4 – metylenodioksymetamfetaminy oraz łączna ilość 59,91 grama netto środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste, posiadanych przez oskarżonego A. M. w dniu 10 marca 2015 r. w chwili zatrzymania przez Policję, stanowi „znaczną ilość” w rozumieniu przepisu art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Z treści tej opinii wynika bowiem, że zabezpieczona u oskarżonego ilość środków odurzających stanowi od około 60 do 200 porcji handlowych. Również tak duża ilość zabezpieczonych w mieszkaniu oskarżonego tabletek zawierających substancję psychotropową także niewątpliwie wystarcza na zaspokojenie co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych. W tym miejscu przytoczyć należy Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2009 r. w którym stwierdza się mianowicie, że „Jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. Nr 179, poz. 1485 ze zm.) jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to "znaczna ilość" w rozumieniu tej ustawy.(I KZP 10/09, OSNKW 2009/10/84, Biul.SN 2009/10/22-23). Podobne orzekł Sąd Najwyższy w Postanowieniu z dnia 1 lutego 2007 r., a więc, że „Znaczna ilość narkotyków to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób.” (III KK 257/06, OSNwSK 2007/1/339, Biul.PK 2007/7/27). Sąd składzie orzekającym w przedmiotowej sprawie w pełni podziela w/w stanowiska uznając je za słuszne.

Żadnych wątpliwości nie budzi także wypełnienie przez oskarżonego znamion z art. 226 § 1 k.k. a więc zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia czynu. Kierowanie przez oskarżonego w dniu 23 marca 2015r. słów powszechnie uznawanych za obelżywe, obraźliwe i wulgarne w stosunku do obydwu funkcjonariuszy Straży Miejskiej spowodowało ich znieważenie, a tym samym oskarżony popełnił przestępstwo stypizowane w art. 226 § 1 k.k. Oczywistym jest przy tym, iż oskarżony wobec pełnego umundurowania funkcjonariuszy J. J. oraz M. P., w tym zaobserwowania przez niego podejmowanej przez nich w stosunku do innej osoby interwencji, doskonale zdawał sobie sprawę, że zarówno J. J. jak i M. P. są funkcjonariuszami Straży Miejskiej. Co więcej wobec okoliczności, iż funkcjonariusze zostali znieważeni w trakcie wykonywania przez siebie czynności służbowych, zachowanie oskarżonego miało miejsce podczas i w związku z pełnieniem przez tych funkcjonariuszy obowiązków służbowych. Czyn oskarżonego pozostawał bowiem w związku z pełnieniem czynności i był popełniony podczas pełnienia czynności.

Przy wymiarze kary jako okoliczności obciążające w stosunku do oskarżonego A. M. Sąd potraktował wysoką społeczną szkodliwość popełnionego przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w tym znaczną ilość posiadanych przez niego narkotyków a także stosunkowo znaczną szkodliwość społeczną popełnionego przestępstwa z art. 226 § 1 k.k., wyrażającą się w tym, iż zachowanie oskarżonego godziło w prawidłową i niezakłóconą działalność organu państwowego, w tym konkretnym przypadku Straży Miejskiej, której funkcjonariusze podjęli interwencję, która biorąc pod uwagę zachowanie oskarżonego, była w pełni uzasadniona, zaś sposób jej przeprowadzenia był zgodny z obowiązującymi przepisami prawa. Powyższe okoliczności rzutują zatem na osobę oskarżonego.

Okoliczność łagodzącą stanowi zaś przyznanie się przez oskarżonego do winy oraz równoczesne wystąpienie z wnioskiem o wymierzenie mu bez dalszego postępowania dowodowego zaproponowanych kar i nałożenia obowiązków, co znacznie ułatwiło postępowanie doprowadzając do jego szybkiego zakończenia. Na korzyść należało także zaliczyć brak uprzedniej karalności oskarżonego za przestępstwa (informacja z K. k. 86).

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd zgodnie ze złożonym wnioskiem w trybie art. 387 k.p.k. kierując się dyrektywą z art. 4 § 1 k.k., zgodnie z którą jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy wymierzył oskarżonemu A. M.:

za zarzucany mu w pkt I aktu oskarżenia czyn z karę w wysokości 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

za zarzucany mu w pkt II aktu oskarżenia czyn karę w wysokości 8 miesięcy pozbawienia wolności,

które to kary jednostkowe następnie połączył i wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności.

Sąd uznał, że wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe za popełnione przez niego występki w tym kara łączna 2 lat pozbawienia są adekwatne do stopnia winy oraz stopnia społecznej szkodliwości czynów. Kara łączna 2 lat pozbawienia wolności spełni nadto wobec oskarżonego wychowawcze i zapobiegawcze cele, o których mowa w art. 53 § 1 k.k. będzie sprawiedliwa w odczuciu społecznym i osiągnie właściwy skutek wychowawczy wobec oskarżonego. Kara 2 lat pozbawienia wolności będzie również odpowiednia do realizacji zarówno sprawiedliwościowego jak i prewencyjnego celu kary. Przy wymiarze kary łącznej Sąd miał na uwadze z jednej strony bliskość czasową obu przestępstw a z drugiej – różną kwalifikację prawną, charakter i okoliczności obu czynów. Stąd wymierzono karę na zasadzie asperacji.

Sąd uznając iż w stosunku do oskarżonego zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna skorzystał z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności i zawiesił oskarżonemu A. M. wykonanie kary na okres 3 lat tytułem próby. Oskarżony dotychczas nie był karany. Sąd uznał, iż pomimo popełnienia dwóch przestępstw oskarżony A. M. nie jest osobą na tyle zdemoralizowaną, w stosunku do której tylko orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności gwarantowałoby jego skuteczną resocjalizację i zapobieżenie powrotowi do przestępstwa. W ocenie Sądu już sama możliwość zarządzenia wykonania oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności w należytym stopniu umotywuje go do życia zgodnego z ustalonym porządkiem prawnym, zaś okres 3 lat będzie wystarczający dla weryfikacji przekonania Sądu o tym, iż oskarżony pomimo nie wykonania kary będzie przestrzegać porządku prawnego. Kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania należycie spełni rolę wychowawczą uzmysławiając oskarżonemu niewłaściwe postępowanie i tym samym zapewni, iż w przyszłości zachowania takiego się nie dopuści.

Na podstawie art. 73 § 1 k.k. Sąd oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego celem wychowania i zapobiegnięcia jego dodatkowej demoralizacji. Zdaniem Sądu oddanie oskarżonego pod dozór kuratora w wysokim stopniu spowoduje, że pomimo nie wykonania orzeczonej kary przestrzegać będzie on porządku prawnego i nie wróci więcej na drogę przestępstwa.

Sąd zawieszając wykonanie kary pozbawienia wolności na podstawie art. 72 § 1 pkt 6 k.k. zobowiązał także oskarżonego do poddania się leczeniu odwykowemu związanemu z jego uzależnieniem od narkotyków na co oskarżony wyraził zgodę. W ocenie Sadu powyższy obowiązek zapobiegnie w przyszłości ponownemu popełnieniu przez oskarżonego czynu podobnego.

Dodatkowo aby oskarżony nie kojarzył warunkowego zawieszenia wykonania kary z uwolnieniem odpowiedzialności Sąd na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzekł karę 100 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 50 złotych. Wymierzona kara grzywny dodatkowo uzmysłowi tym samym oskarżonemu wagę naruszonych przez niego przepisów i w należytym stopniu stanowić będzie dopełnienie orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności.

W myśl art. 63 § 1 k.k. Sąd orzekł o zaliczeniu na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny rzeczywistego okresu pozbawienia wolności w sprawie od dnia 10 marca 2015roku do dnia 12 marca 2015 roku.

Na podstawie art. 70 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd orzekł o przepadku dowodów rzeczowych w postaci narkotyków szczegółowo opisanych i zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych na k. 36 pod poz. 6 – 7, 9 poprzez ich zniszczenie.

Zgodnie z art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r., Sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania w sprawie w tym opłatą albowiem w ocenie Sądu sytuacja materialna pozwala oskarżonemu na ich uiszczenie.