Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2015r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku Sekcja ds. (...) w VI Wydziale Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2015 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o zasiłek macierzyński

z odwołania od decyzji z dnia 9 czerwca 2015 r., znak (...) - (...)

1.  Oddala odwołanie,

2.  Zasądza od wnioskodawczyni M. S. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. kwotę 180,00 zł (słownie: sto osiemdziesiąt 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

VIU 983/15

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni M. S. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. z dnia 9 czerwca 2015r. znak (...) - (...), który odmówił jej prawa do wypłaty odsetek od wypłaconego zasiłku macierzyńskiego za okres od dnia 21 czerwca 2013r. do 19 czerwca 2014r. uzasadniając tym, że pozwany nie ponosi odpowiedzialności za okoliczności, następstwem których było opóźnienie w przyznaniu i wypłacie świadczenia, bowiem zasiłek został wypłacony wnioskodawczyni 30 dni od wpływu ostatniego dokumentu niezbędnego do ustalenia prawa do przysługujących wnioskodawczyni zasiłków, którym to dokumentem był wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 20 marca 2015r.

Wnioskodawczyni zarzuciła, że organ rentowy ponosi konsekwencje przewidziane w art. 85 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w postaci zapłaty odsetek ustawowych, zarówno w razie niewydania decyzji w terminie jak i w razie wydania decyzji błędnej. W konsekwencji wnioskodawczyni wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie od organu rentowego na jej rzecz kosztów postępowania sądowego w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

/k. 2-4 odwołanie/

Pismem przygotowawczym z dnia 6 października 2015r. wnioskodawczyni sprecyzowała terminy i kwoty, od jakich dochodzi odsetek ustawowych.

/k. 23-24 pismo przygotowawcze/

Pozwany wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że obowiązek zapłaty odsetek pozwanego dotyczy wyłącznie sytuacji zwłoki w spełnieniu świadczenia, co ma miejsce tylko wtedy, gdy zobowiązany pomimo istniejącego obowiązku nie spełnia świadczenia w terminie, a niedotrzymanie terminu jest następstwem okoliczności, za które ponosi odpowiedzialność. Chodzi zatem o odsetki za zwłokę w świadczeniu, powstałą wskutek okoliczności, za które organ rentowy odpowiada, a nie za opóźnienie, w którym nie ma elementu winy w jakiejkolwiek postaci.

/k. 16 odpowiedź na odwołanie/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Bezspornym w sprawie jest, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. decyzją z dnia 29 lipca 2013r. odmówił wnioskodawczyni M. S. prawa do zasiłku chorobowego i macierzyńskiego. Wymieniona decyzja była konsekwencją decyzji z dnia 22 lipca 213r. nr (...), którą pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. stwierdził, że M. S. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia od dnia 15 listopada 2012r.u płatnika (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością S. tj. ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu. Organ rentowy zarzucił w decyzji, że umowa o pracę została zawarta w sposób naruszający przepisy art. 210 § 1 kodeksu spółek handlowych i została zawarta jedynie w celu uzyskania przez pracownika niewspółmiernie wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego przysługujących ze stosunku pracy i faktycznie nie była wykonywana.

Bezspornym jest również, że decyzja z dnia 22 lipca 2013r. o niepodleganiu M. S. obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S., została zaskarżona i w związku z tym toczyło się postępowanie sądowe pod sygnaturą akt VIIIU 1469/13 przed Sądem Okręgowym w Gdańsku. W toku postępowania, po przeprowadzeniu dowodów w tym przesłuchaniu świadków i stron, wyrokiem z dnia 7 maja 2014r., Sąd Okręgowy w Gdańsku oddalił odwołanie i zasądził na rzecz pozwanego koszty zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał m.in., że do zawarcia umowy o pracę doszło z naruszeniem art. 210 ksh, co w świetle art. 58 § 1 kc prowadzi do nieważności pisemnej umowy o pracę. Jednakże Sąd wskazał jednocześnie, że ze względu na specyfikę stosunku pracy regulowanego w kodeksie pracy, a zwłaszcza ze względu na konsensualno-realny charakter umów o pracę powszechnie - zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie Sądu Najwyższego – przyjmuje się, że zawarcie nieważnej umowy o pracę może w pewnych przypadkach prowadzić do nawiązania stosunku pracy i to na warunkach określonych w tej umowie. Może to mieć miejsce wtedy, gdy pracownik za wiedzą i wolą osób (organów) uprawnionych do działania za pracodawcę został dopuszczony do wykonywania pracy na warunkach przewidzianych taką umową. Jednakże w dalszej części rozważań Sąd Okręgowy stwierdził, że – w jego ocenie – M. S. i (...) Sp. z o.o. nie wykazały, aby umowa o pracę faktycznie była wykonywana. W tym zakresie Sąd Okręgowy powołał się m.in. na zeznania świadków, nie wykazanie przez Spółkę (...) rzeczywistej i ekonomicznej potrzeby zatrudnienia M. S..

Wnioskodawcy M. S. i płatnik składek Spółka (...) wywiedli apelację od powyższego wyroku. Do apelacji załączyli dodatkowe dowody w postaci dokumentów (artykuł Wynagrodzenia w branży IT w 2013 roku oraz dokumentację rekrutacyjną M. C. – W. i R. N.).

Wskutek powyższej apelacji Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 20 marca 2015r. w sprawie III AUa 1715/14 zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku i poprzedzającą go decyzję i ustalił, że wnioskodawczyni M. S. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym jako pracownik u płatnika składek (...) Sp. z o.o. w S. od 15 listopada 2012r. i zasądził od pozwanego na rzecz wnioskodawców koszty procesu za obie instancje.

W uzasadnieniu Sąd Apelacyjny wskazał m.in., że apelacja była uzasadniona skutkując zmianą zaskarżonego orzeczenia i poprzedzającej go decyzji, ale nie wszystkie zarzuty były zasadne w tym zarzut nie rozpoznania istoty sprawy. Sąd Apelacyjny wskazał, że Sąd odwoławczy orzeka w oparciu o całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, dokonując na nowo jego własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych w postępowaniu przed sądami obu instancji dowodów i jako sąd merytoryczny może nadto czynić ustalenia i to odmienne od ustaleń Sądu I instancji bazując na tym samym materiale dowodowym. Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy dokonał błędnej oceny materiału dowodowego i w konsekwencji poczynił nieprawidłowe ustalenia prawne, co skutkowało naruszeniem przepisów prawa materialnego i niewłaściwą subsumpcją ustaleń faktycznych pod odpowiednie dyspozycje przepisów prawa materialnego. Dalej Sąd Apelacyjny odnosząc się do samodzielnej oceny poszczególnych dowodów, wskazał na brak dowodu w sprawie wzbudzającego uzasadnione wątpliwości co do braku rzeczywistego zamiaru zatrudnienia wnioskodawczyni lub by strony działały wyłącznie z innych pobudek, niż chęć zawarcia umowy o pracę i w ocenie Sądu Apelacyjnego rzeczywistym celem i zamiarem stron zawartej umowy była faktyczna realizacja treści nawiązanego stosunku pracy, a nie jedynie uzyskanie statusu pracownika w oparciu o formalne wykreowanie stosunku pracy, w celu nabycia prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, a w konsekwencji zostały spełnione ustawowe przesłanki objęcia M. S. obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym.

/bezsporne, nadto akta VIIIU 1469/13 i k. 2-198 odwołania, k. 199-200 odpowiedź na odwołanie, k. 345-355 wyrok SO w Gdańsku z uzasadnieniem, k. 359-369 apelacja, k. 400-417 wyrok SA w Gdańsku z uzasadnieniem/

W dniu 27 kwietnia 2015r. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem został doręczony pełnomocnikowi pozwanego.

/dowód: akta VIIIU 1469/13 i k. 420 zpo/

Termin do wniesienia skargi kasacyjnej upłynął w dniu 27 czerwca 2015r.

/dowód: akta VIIIU 1469/13 i k. 423 zarządzenie Przewodniczącego Wydziału/

Nie wnosząc skargi kasacyjnej, decyzją z dnia 15 maja 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał M. S. prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 6 marca 2013r. do dnia 20 czerwca 2013r oraz do zasiłku macierzyńskiego za okres od dnia 21 czerwca 2013r. do 19 czerwca 2014r. i odstąpił od żądania od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością zwrotu zasiłku chorobowego wraz z odsetkami w łącznej kwocie 45.303,58 zł. W uzasadnieniu Zakład wskazał na wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku w sprawie AUa 1715/14, który orzekł, że wnioskodawczyni podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym jako pracownik u płatnika składek (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. od 15 listopada 2012r. W związku z tym Zakład uchylił decyzję z dnia 29 lipca 2013r. odmawiającą prawa do zasiłków i żądającą zwrotu wypłaconego zasiłku chorobowego oraz przyznał wnioskodawczyni prawo do spornych zasiłków.

Bezspornym jest również, że wypłata zasiłku, zgodnie z powyższą decyzją na rzecz wnioskodawczyni M. S., nastąpiła w dniu 25 maja 2015r.

/bezsporne/

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zawartych w aktach oraz okoliczności bezspornych. Oceniając dowody Sąd dał im wiarę w całości, gdyż nie budziły wątpliwości co do prawdziwości i autentyczności, nadto strony ich nie kwestionowały. Okoliczności bezsporne także nie budziły wątpliwości Sądu i znajdowały swoje potwierdzenie w dokumentach.

Oceniając odwołanie, Sąd miał na uwadze, że zasady wypłaty odsetek reguluje art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U z 2013r., poz. 1442 ze zm.-j.t., zwanej u.s.u.s.), który stanowi, iż jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności. Dodatkowo kwestie te reguluje Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 lutego 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń społecznych (Dz.U.1999.12.104), które w przepisie § 2 ust. 1, 2, 4 i 6 stanowi, iż odsetki wypłaca się za okres od dnia następującego po upływie terminu na ustalenie prawa do świadczeń lub ich wypłaty, przewidzianego w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń - do dnia wypłaty świadczeń. Okres opóźnienia w ustaleniu prawa do świadczeń i ich wypłacie, dla których przepisy określające zasady ich przyznawania i wypłacania przewidują termin na wydanie decyzji, liczy się od dnia następującego po upływie terminu na wydanie decyzji. Okres opóźnienia w wypłaceniu świadczeń okresowych liczy się od dnia następującego po ustalonym terminie ich płatności. Jeżeli świadczenie jest wypłacane osobie uprawnionej za pośrednictwem poczty lub na rachunek bankowy, za dzień wypłaty świadczeń uważa się dzień przekazania należności na pocztę lub do banku.

Terminy przyznania i wypłaty zasiłku macierzyńskiego określa art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. 2014r.159, ze. zm.), zgodnie z którym zasiłki wypłaca się nie później niż w ciągu 30 dni od daty złożenia dokumentów niezbędnych do stwierdzenia uprawnień do zasiłków.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury, organ emerytalno-rentowy jest zobowiązany do wypłaty odsetek od opóźnionego ustalenia i wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego, gdy opóźnienie to zostało spowodowane błędem tego organu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 30.09.1997r., III AUa 332/97, OSA 1998/9/31, podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 24.06.1997 r., Apel-Lub 1997/3/17, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 19.09.2001 r. , OSA 2002/4/17 ).

Organ rentowy może uwolnić się od obowiązku wypłaty odsetek, jeśli wykaże, że opóźnienie w wypłaceniu świadczenia było następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności (art. 85 ust. 1 zdanie drugie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych ).

W niniejszej sprawie Sąd ocenił, że pozwany dysponował pełnym materiałem dowodowym pozwalającym na stwierdzenie uprawnień ubezpieczonej do zasiłku macierzyńskiego dopiero od dnia 27 kwietnia 2015r., bowiem w tej dacie został doręczony pozwanemu odpis wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku wraz z uzasadnieniem. Pozwany nie zdecydował o wniesieniu skargi kasacyjnej i w terminie 30 dni od dnia doręczenia omawianego wyroku dokonał wypłaty świadczenia.

Oczekiwanie na zakończenie procesu w sprawie VIIIU 1469/13 prowadzonego przed Sądem Okręgowym i następnie Sądem Apelacyjnym w Gdańsku było uzasadnione, czego dowodem jest fakt, iż oba Sądy orzekały odmiennie, a materiał dowodowy był uzupełniany na etapie postępowania apelacyjnego.

Nadto Sąd miał na uwadze wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 października 2014r. (IIUK 40/14), na który powoływała się również wnioskodawczyni w odwołaniu. Omawiany wyrok wydano - w podobnym do przedmiotowej sprawy stanie faktycznym - gdzie Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną w sprawie, w której Sądy obu instancji przesądziły o braku prawa wnioskującej do wypłaty odsetek od zasiłku chorobowego, w sytuacji gdy do niewypłacenia ubezpieczonej świadczeń z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa doszło w następstwie decyzji organu rentowego, którą stwierdzono, że ubezpieczona nie podlega ubezpieczeniu społecznemu z tytułu umowy o pracę, która to decyzja została następnie prawomocnie zmieniona wyrokiem Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych poprzez stwierdzenie, że ubezpieczona podlegała ubezpieczeniu społecznemu w związku z zawartą umową. Wówczas Sąd Najwyższy wskazał, że doszło do spełnienia dyspozycji art. 85 ust. 1 u.s.u.s. zdanie pierwsze tj. organ rentowy nie ustalił w terminie prawa do świadczenia pieniężnego z ubezpieczenia społecznego, ale analizował, czy w związku z tym odpowiedzialność organu rentowego jest wyłączona na podstawie art. 85 ust. 1 u.s.u.s. zdanie drugie, który przewiduje, że obowiązek wypłaty odsetek nie dotyczy przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności. Sąd Najwyższy uznał, że - w omawianej sprawie - wyrok Sądu II instancji miał ten walor, że z chwilą uprawomocnienia się potwierdził fakt podlegania przez ubezpieczoną ubezpieczeniom społecznym w spornym okresie, przy czym ze względu na charakter tego wyroku, przed jego uprawomocnieniem się nie istniała podstawa do uznania, iż ubezpieczona podlegała w spornym okresie ubezpieczeniom społecznym. Choć orzeczenie to miało charakter ustalający (deklaratoryjny), to jednak do czasu jego uprawomocnienia się skutkującego ostatecznym rozstrzygnięciem sporu dotyczącego podlegania ubezpieczeniom społecznym organ rentowy, z przyczyn od niego niezależnych, nie mógł wypłacić na rzecz ubezpieczonej wnioskowanych przez nią świadczeń.

Sąd Najwyższy wskazał, że "zawarte w art. 85 ust. 1 u.s.u.s. określenie "nie ustalił prawa do świadczenia " oznacza zarówno niewydanie w terminie decyzji przyznającej świadczenie , jak i wydanie decyzji odmawiającej przyznania świadczenia, mimo spełnienia warunków do jego uzyskania, a zatem w tym ostatnim wypadku chodzi o sytuacje, w których organ rentowy, odmawiając przyznania świadczenia, naruszył przepisy prawa materialnego określające przesłanki nabycia prawa do świadczenia pieniężnego z ubezpieczenia społecznego, przy czym dla powstania obowiązku wypłaty odsetek konieczne jest stwierdzenie naruszenia prawa przez organ rentowy prawomocnym wyrokiem sądu zmieniającym decyzję organu rentowego i przyznającym prawo do tego świadczenia. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie jest obowiązany do wypłaty odsetek, o których mowa w art. 85 ust. 1 u.s.u.s. nie tylko wtedy, gdy nie ponosi winy w opóźnieniu, lecz także wtedy, gdy opóźnienie w ustaleniu i wypłacie prawa do świadczenia pieniężnego z ubezpieczenia społecznego jest skutkiem innych przyczyn niezależnych od Zakładu". Jak wyjaśnił dalej Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wskazanego wyroku, " do skutków opóźnienia, o którym mowa w art. 85 ust. 1 u.s.u.s., nie stosuje się odpowiednio przepisów Kodeksu cywilnego dotyczących skutków opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego (art. 481 § 1 kc)" oraz "do skutków opóźnienia w ustaleniu i wypłacie świadczenia pieniężnego tym bardziej nie stosuje się przepisów Kodeksu cywilnego dotyczących odpowiedzialności opartej na winie sprawcy (art. 415 kc) oraz obowiązku naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 kc), nawet w drodze analogii" a "żądanie odsetek nie jest zależne od poniesienia przez ubezpieczonego szkody, jako następstwa opóźnienia".

Z kolei w wyroku z dnia 7 lutego 2006r. (IUK 191/05) Sąd Najwyższy wskazał m.in., że w przypadku, gdy ZUS nie sprawdził w postępowaniu kontrolnym rzetelności zaświadczeń o czasowej niezdolności do pracy, uzasadnione jest przyznanie odsetek od 30 dnia po przedstawieniu przez ubezpieczonego tych zaświadczeń, a nie od daty wyroku sądu ustalającego prawo do zasiłku chorobowego (...) podkreślając, iż milczenia organu ubezpieczeń społecznych nie można uznać za okoliczność, za którą ZUS nie ponosi odpowiedzialności. Jednocześnie Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku wskazał, że przesłanki egzoneracji Zakładu były przedmiotem jego rozważań i w judykaturze przyjmowano jej możliwość, gdy opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczeń było skutkiem przyczyn niezależnych od organu (por. wyroki SN z dnia 7 października 2004r. IIUK 485/03, OSNP 2005 nr 10, poz. 147 i z dnia 25 stycznia 2005r. IUK 159/04 OSNP 2005 nr 19, poz. 308). Jednocześnie jako błąd obciążający organ ubezpieczeń społecznych kwalifikowano niepodjęcie z urzędu czynności zmierzających do ustalenia prawa i pozostawienie bez rozpoznania wniosku strony (por. wyroki SN z dnia 12 sierpnia 1998r., IIUKN 171/98, OSNAPiUS 1999 nr 16, poz. 521 i z dnia 9 marca 2001r., IIUKN 402/00, OSNAPiUS 2002nr 20, poz. 501). W przedmiotowej sprawie sytuacja "milczenia organu rentowego" nie miała miejsca, pozwany wydał odmowną decyzję w przedmiocie prawa do świadczenia, która była konsekwencją innej decyzji w przedmiocie nie podlegania wnioskodawczyni ubezpieczeniu społecznemu.

W uzasadnieniu wyroku z dnia 15 kwietnia 2011r. (IBU 13/10) Sąd Najwyższy stwierdził zaś, że art. 85 ust. 1 u.s.u.s. stanowi regulację szczególną względem przepisów kodeksu cywilnego, której odrębność polega przede wszystkim na powstaniu obowiązku zapłaty odsetek wyłącznie w wypadku zwłoki (inaczej opóźnienie kwalifikowane), która ma miejsce wtedy, gdy zobowiązany, pomimo istniejącego obowiązku nie spełnia świadczenia w terminie, przy czym niedotrzymanie terminu jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy odpowiada, a nie za opóźnienie, w którym nie ma elementu winy w jakiejkolwiek postaci (por. art. 85 ust. in fine, wyrok SN z dnia 27 września 2002r., IIUK 214.02, OSNP 2004/5/89; M M., Podział odsetek ze względu na źródło obowiązku zapłaty, MoP (...)).

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie pozwany uprzednią decyzją stwierdził, że wnioskodawczyni nie podlega ubezpieczeniom społecznym, co w konsekwencji rodziło brak prawa do świadczeń z ubezpieczenia chorobowego, bowiem w myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. 2014.159) świadczenia te (w tym zasiłek macierzyński, co wynika z art. 2 pkt 5 w/w ustawy) przysługują osobom objętym ubezpieczeniem społecznym w razie choroby i macierzyństwa określonym w ustawie z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2013r., poz. 1442, z późn. zm.)

Zatem wynik postępowania sądowego zainicjowanego odwołaniem od decyzji stwierdzającej nie podleganie ubezpieczeniom społecznym wnioskodawczyni, miał istotne i prejudycjalne znaczenie dla ustalenia uprawnień wnioskodawczyni do wnioskowanych zasiłków, skoro prawo do nich było uzależnione m.in. od przesłanki podlegania ubezpieczeniu społecznemu na wypadek choroby i macierzyństwa, co przesądziło dopiero orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku poprzez zmianę orzeczenia Sądu Okręgowego w Gdańsku. Skoro organ rentowy dokonał wypłaty świadczenia w terminie 30 dni od doręczenia mu wyroku Sądu Apelacyjnego wraz z uzasadnieniem i przed terminem do wniesienia skargi kasacyjnej, to uznać należało, że zapłata nastąpiła w terminie, za który pozwany nie ponosi odpowiedzialności w myśl art. 85 ust. 1 u.s.u.s.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie jako nieuzasadnione. Jednocześnie wskazać należało, że wniosek odwołania o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, nie znajdował uzasadnienia również w myśl art. 477 ¹⁴ kpc, bowiem zgodnie z wymienionym przepisem sąd może albo oddalić odwołanie, gdy nie ma podstaw do jego uwzględnienia (art. 477 ¹⁴ § 1 kpc) albo w razie uwzględnienia odwołania zmienić w całości lub części zaskarżoną decyzję organu rentowego lub zaskarżone orzeczenie wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności i orzec co do istoty sprawy.

O kosztach Sąd orzekł zgodnie z wnioskiem pozwanego i zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na mocy art. 98 § 1 i 3 i 4 kpc w zw. z art. 99 kpc i w zw. z art. 108 § 1 kpc.

O wysokości kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 180 zł, Sąd orzekł zgodnie z § 12 ust 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 2013 , poz. 461, ze zm.).