Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 30 lipca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Małgorzata Bojarska

Protokolant:Ewa Chorzępa

po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2015r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa J. S.

przeciwko K. K.

- o zapłatę 1500 zł.

powództwo oddala.

Sygn. akt XI C 553/15

UZASADNIENIE

Powódka J. S. pozwem z dnia 26 czerwca 2014r. domagała się zasądzenia od pozwanego K. K. kwoty 1500 zł. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 6 marca 2014r. do dnia zapłaty i zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 19 sierpnia 2013r. pozwany wynajął od powódki samochód. Pozwany zwrócił pojazd w stanie uszkodzonym w dniu 17 października 2013r.; uszkodzenia polegały na porysowaniu drzwi przednich prawych, tylnych prawych i błotnika tylnego prawego. Zgodnie z Ogólnymi Warunkami Wynajmu samochodu, zaakceptowanymi przez pozwanego , odpowiedzialność finansowa Najemcy w szkodach o wartości powyżej 1500 zł. lub kradzieży samochodu wynosi 1500 zł. Sporządzony został kosztorys naprawy pojazdu ; całkowity koszt naprawy pojazdu wyniósł 3 619,07 zł. W dniu 14 lutego 2014r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 1500 zł., bezskutecznie.

W dniu 28 lipca 2014r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej w sprawie XI Nc 1272/14 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając powództwo w całości.

Sprzeciw od opisanego nakazu zapłaty wniósł pozwany, zaskarżając opisany nakaz w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. Pozwany zakwestionował powództwo co do zasady i wysokości. W ocenie pozwanego powódka winna udowodnić nienależyte wykonanie umowy przez pozwanego. Pozwany wykonał umowę prawidłowo; powiadomił powódkę o szkodzie i wskazał, że winna spowodowaniu szkody jest osoba trzecia. Pozwany nie podejmował żadnych dodatkowych czynności, gdyż pracownik powódki poinformował pozwanego, że szkoda zostanie zlikwidowana z AC. W ocenie pozwanego nie ponosi on odpowiedzialności za szkody parkingowe, a w ocenie pozwanego tak właśnie należy zakwalifikować szkodę w wynajmowanym przez pozwanego od powódki samochodzie. Żądanie powódki jest także sprzeczne z zasadami współżycia społecznego; pozwany został poinformowany , że szkoda zostanie zlikwidowana z AC powódki. Wobec tej okoliczności pozwany nie wykazał żadnej inicjatywy w celu uniknięcia odpowiedzialności z tytułu kary umownej a powódka po upływie pól roku zaczęła żądać zapłaty kary umownej. Ponadto pozwany, kwestionując roszczenie wskazał, że kalkulacja naprawy przedłożona przez powódkę nie może stanowić dowodu w sprawie; kalkulacja nie została przez nikogo podpisana a ponadto wydruk odnosi się do szkody z dnia 2 września 2013r. a nie szkody, która zgłosił pozwany. Ponadto nie jest wiadomym, jakiego rodzaju uszkodzenia ujęto w kalkulacji; pojazd mógł ulec innym uszkodzeniom. Ponadto w ocenie pozwanego kosztorys jest zawyżony, w szczególności co do ilości roboczogodzin.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 sierpnia 2013r. pomiędzy stronami zawarta została umowa wynajmu samochodu - R. (...) nr rej. (...). Samochód został wydany pozwanemu w stanie nieuszkodzonym w dniu 19 sierpnia 2013r. o godz. 8.40. Pozwany zapoznał się z Ogólnymi Warunkami Wynajmu Samochodu (dalej OWWS) obowiązującymi u powódki. Zgodnie z treścią postanowienia pkt 10 OWWS z zastrzeżeniem pkt 9 odpowiedzialność finansowa (kara umowna) Najemcy w szkodach o wartości powyżej 1500 zł. lub kradzieży samochodu wynosi 1500 zł.

Dowód: kontrakt wynajmu auta z dnia 19 sierpnia 2013r. wraz z Ogólnymi Warunkami Wynajmu Samochodu k- 5-6;

W dniu 9 września 2013r. pozwany, korzystając nadal z wynajmowanego samochodu, zauważył, ze nieznany sprawca w czasie parkowania samochodu, spowodował szkodę w postaci zarysowania lakieru drzwi przednich i tylnych prawych oraz prawego błotnika. Pozwany skontaktował się telefonicznie z powódką i poinformował o zauważonej szkodzie, przesyłając powódce zdjęcia uszkodzeń.

Dowód: wiadomość e-mail z dnia 9 września 2013r. wraz z dokumentacją zdjęciową k – 7-8;

Uszkodzony pojazd został odebrany od pozwanego w dniu 17 października 2013r. W dniu 7 lutego 2014r. sporządzony został wydruk - kalkulacja naprawy nr 383, gdzie wskazano, że koszty naprawy szkody z dnia 2 września 2013r. samochodu marki R. (...) nr rej. (...) wynoszą 3619,07 zł. W dniu 14 lutego 2014r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 1500 zł. tytułem kary umownej, bezskutecznie.

Dowód: kontrakt wynajmu auta z dnia 19 sierpnia 2013r. wraz z protokołem odbioru pojazdu k – 5;

kalkulacja naprawy nr 383 k – 9-14;

wezwanie do zapłaty z dowodem nadania k – 15;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Powódka domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 1500 zł. z tytułu kary umownej , zastrzeżonej w tej kwocie na wypadek powstania szkody w wynajmowanym pojeździe, jeżeli wartość szkody przekroczyła 1500 zł. lub w przypadku kradzieży samochodu. Zgodnie z treścią przepisu art. 484 § 1 kc w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły. Powyższe „naprawienie szkody" może nastąpić przez zapłatę określonej sumy i oznacza jedynie tyle, że zastrzeżona kara umowna ma zrekompensować wszelkie niedogodności, jakie dotykają wierzyciela, a ich przyczyną jest niewykonanie lub nienależyte wykonanie świadczenia głównego. Z reguły tak się jednak zdarza, że są to następstwa przewidziane w art. 361 § 2 k.c. Nie wydaje się zasadne dopatrywanie się w art. 483 § 1 k.c. normy uzależniającej roszczenie o zapłatę kary umownej od faktu powstania lub zwiększenia się szkody. Zerwaniu ulega także związek przyczynowy pomiędzy sankcją w postaci kary umownej a poniesieniem szkody przez wierzyciela. Zastrzeżenie w umowie kar umownych sprawia, że w każdym wypadku nienależytego wykonania lub niewykonania zobowiązania sprawia, że bez znaczenia dla powstania obowiązku ich zapłaty są przyczyny, które spowodowały naruszenie obowiązków ciążących na dłużniku stosownie do treści zobowiązania. Wierzyciel dla realizacji przysługującego mu roszczenia o zapłatę kary umownej musi wykazać istnienie i treść zobowiązania łączącego go z dłużnikiem, a także fakt niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (wyrok SN z dnia 27 czerwca 2000 r., I CKN 791/98, LEX nr 50891; wyrok SN z dnia 7 lipca 2005 r., V CK 869/04, LEX nr 150649; wyrok SN z dnia 9 lutego 2005 r., II CK 420/04, LEX nr 301769).

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że powódka wykazała powyższe przesłanki, jednakże biorąc pod uwagę sformułowanie pkt 10 OWWS, że „ odpowiedzialność finansowa (kara umowna) Najemcy w szkodach o wartości powyżej 1500 zł. lub kradzieży samochodu wynosi 1500 zł.” wskazuje, że wysokość kary umownej została ściśle uzależniona od wartości szkody ( za taką interpretacją przemawiają dalsze postanowienia OWWS a dotyczące szkód o niższej wartości) a zatem powódka winna była także wykazać, że szkoda powstała w wynajmowanym samochodzie przekroczyła 1500 zł. Tego obowiązku powódka nie wypełniła, wbrew treści przepisu art. 6 kc. Słusznie podnosi pozwany, że dowodem na okoliczność wysokości szkody w pojeździe nie może być przedłożona przez powódkę kalkulacja, której nie można przypisać nawet charakteru dokumentu prywatnego w rozumieniu art. 245 kpc, jako że nie została przez nikogo podpisana. Ponadto wskazać należy, że nawet przy założeniu, iż taki walor przedmiotowa kalkulacja posiada, opinia sporządzona na prywatne zlecenie powódki nie posiada waloru dowodu z opinii w rozumieniu art. 278 § 1 k.p.c., a rozstrzygnięcie w zakresie ustalenia wartości szkody niewątpliwie wymagało wiadomości specjalnych. Inicjatywy dowodowej w tym zakresie powódka jednakże nie podjęła. Ponadto słusznie podnosi pozwany, że kalkulacja datowana jest na dzień 7 lutego 2014r. a więc sporządzona została po upływie prawie czterech miesięcy po zwrocie auta przez pozwanego a więc nie jest wiadomym, czy auto w tym okresie nie uległo innym uszkodzeniom. Wobec powyższego Sąd uznał zatem, iż powódka nie udźwignęła ciężaru udowodnienia faktów, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. Podkreślić przy tym trzeba, że samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (wyrok SN z dnia 22.11.2001 r., sygn. I PKN 660/00, publ. Wokanda 2002/7-8/44). Zgodnie z art. 232 k.p.c. obowiązek wskazania dowodów obciąża przede wszystkim strony, a w myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Oznacza to, że ten, kto powołuje się na przysługujące mu prawo, występując z żądaniem obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądania. Chodzi tu o fakty, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wykazujące istnienie prawa. Zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą kontradyktoryjności sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (wyrok SN z dnia 17.12.1996 r., sygn. I CKU 45/96, publ. OSNC 1997/6-7/76). Dopuszczenie dowodu z urzędu jest co do zasady prawem, a nie obowiązkiem sądu. W związku z powyższym, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony przez strony nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nie udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Wobec nie wykazania przez powódkę wysokości szkody, od której uzależniony był obowiązek zapłaty kary umownej w określonej wysokości, powództwo w całości podlegało oddaleniu.