Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XV C 219/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 sierpnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku XV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Agata Wojciszke

Protokolant: staż. Justyna Trzeciak

po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2013 r. na rozprawie w Gdańsku

sprawy z powództwa J. J.

przeciwko R. L.

o zapłatę

I. oddala powództwo,

II. zasądza od powoda J. J. na rzecz pozwanego R. L. kwotę

3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

W pozwie przesłanym w dniu 28 września 2011 do Sądu Okręgowego wK. J. J. wniósł o zasądzenie od R. L. kwoty 77.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz obciążenie go kosztami procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany został wyznaczony jego pełnomocnikiem z urzędu do złożenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Sądu Apelacyjnego w G. z dnia 27 kwietnia 2011 w sprawie I ACa 349/11. W dniu 21 września 2011 pozwany wywiódł opinię prawną o braku podstaw do wniesienia takiej skargi. Przed sporządzeniem powyższej opinii powód prosił pozwanego o osobisty kontakt w Areszcie Śledczym w (...) celem omówienia opisanej sprawy i zdaniem powoda "zachowanie pozwanego stanowi naruszenie zasad etyki radcy prawnego jako nierzetelnego, co wynika z ustawy i kpc, oraz przepisów prawa powszechnie obowiązującego jak brak możliwości złożenia w/w skargi, dochodzenia nią praw w trybie art. 417 kc i dalsze przy uwzględnieniu skargi przez SN w Warszawie i w innym postępowaniu zgłoszenia roszczenia, co wynika z ustawy o kc". Niezależnie od powyższego pozwany naruszył swoim zachowaniem dobra osobiste powoda, co wynika z braku szacunku do powoda, jego lekceważenia i wykorzystania jego położenia życiowego. Zdaniem powoda nic nie stało na przeszkodzie, by pozwany spotkał się z nim w Areszcie Śledczym w (...) wyraził pogląd, że gdyby posiadał środki pieniężne i zapłacił pozwanemu, ten by się z nim spotkał i złożył oczekiwaną przez powoda skargę, tymczasem pozwanemu zależało na rychłym złożeniu opinii prawnej i zawnioskowaniu o wynagrodzenie ze środków publicznych. W ocenie powoda gdyby pozwany był człowiekiem, to by się zachował po ludzku, wysłuchałby stanowiska powoda zgodnie z treścią art. 4241 kpc.

W odpowiedzi na pozew nadesłanej w dniu 23 stycznia 2013 R. L., przed wdaniem się w spór podniósł zarzut niewłaściwości miejscowej sądu i wniósł o przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w G. jako właściwemu dla jego miejsca zamieszkania, odnosząc się do żądania powoda wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

Pozwany wskazał, że roszczenie powoda jest całkowicie bezpodstawne, powód mimo że twierdzi, że pozwany naruszył jego dobra osobiste, nie wskazał do naruszenia jakich dóbr doszło. W dniu 7 września 2011 na adres kancelarii, w której pozwany jest partnerem, doręczono zawiadomienie, że pozwany został wyznaczony pełnomocnikiem z urzędu dla powoda w sprawie I ACa 349/11 o zapłatę do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w G. z dnia 27 kwietnia 2011. W dniach 13 i 14 września 2011 pozwany zapoznał się z aktami wymienionej sprawy, których kopię sporządził ustanowiony przez niego pełnomocnik substytucyjny; przeprowadzona analiza akt doprowadziła do wniosku, że brak jest podstaw do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w G. wydanego w tej sprawie.

W dniu 15 września 2011 pozwany wystosował do powoda, na adres aresztu, w którym powód przebywał, pismo informujące, że został ustanowiony jego pełnomocnikiem wraz z prośbą o pilny kontakt w celu omówienia powierzonej sprawy, jednak do dnia 21 września 2011, w którym upływał termin określony w art. 118 § 5 kpc, powód nie skontaktował się z pozwanym. Powód sporządził opinię o braku podstaw do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia - wyroku Sądu Apelacyjnego w G. z dnia 27 kwietnia 2011 wydanego w sprawie I ACa 349/11; tego samego dnia, 21 września 2011, powyższa opinia wraz z pismem informującym o jej sporządzeniu została wysłana do powoda i do Sądu Apelacyjnego w G.. Dopiero w dniu 23 września 2011, już po sporządzeniu opisanej opinii, do kancelarii pozwanego wpłynęło pismo powoda informujące o możliwości spotkania się z nim w Areszcie Śledczym w (...)celem omówienia sprawy.

Pozwany faktycznie nie spotkał się z powodem osobiście, lecz po wnikliwym przeanalizowaniu akt sprawy uznał, że osobiste spotkanie z powodem nie jest konieczne, gdyż rozstrzygnięcie, czy występuje podstawa do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w G. z dnia 27 kwietnia 2011, było możliwe na podstawie analizy akt sprawy. Co więcej powód zawiadomił pozwanego o chęci spotkania już po sporządzeniu i wysłaniu do powoda opinii o braku podstaw do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Żaden przepis prawa - ani w kpc, ani w ustawie o radcach prawnych - ani żaden zapis Zasad Etyki Radców Prawnych nie nakłada na pełnomocnika z urzędu osobistego kontaktu z mocodawcą; niezależnie od tego nie był on konieczny w tej konkretnej sprawie. Zadaniem radcy prawnego jest prawidłowa obrona praw i interesów osoby reprezentowanej, do tego zaś nie jest każdorazowo konieczny osobisty kontakt z osobą reprezentowaną. Brak osobistego kontaktu z powodem nie świadczy o braku wypełnienia przez pozwanego obowiązków wynikających z pełnomocnictwa. Pozwany zapoznał się z dokumentacją i poinformował powoda o podjętych działaniach, były to działania dostateczne do wydania opinii, brak zatem podstaw do uznania zachowania pozwanego za bezprawne.

Ze względu na brak naruszenia dóbr osobistych powoda i brak bezprawności działania pozwanego nie ma podstaw do przyjęcia, że zachowanie pozwanego wyrządziło powodowi krzywdę. Brak tym samym podstaw do żądania przez powoda od pozwanego wskazanego w pozwie zadośćuczynienia.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powód J. J. wniósł pozew o zapłatę przez C. C. kwoty 77.000 zł ze względu na zarzucane mu przez powoda naruszenie dóbr osobistych w związku z rzekomo nieprawidłowym działaniem pozwanego w charakterze jego pełnomocnika z urzędu. Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2010, wydanym w sprawie I C 1677/09, Sąd Okręgowy w G. oddalił powództwo. Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2011, wydanym w sprawie I ACa 349/11, Sąd Apelacyjny w G. oddalił apelację powoda od tego wyroku.

Postanowieniem z dnia 17 sierpnia 2011 Sąd Apelacyjny wG.ustanowił dla powoda radcę prawnego do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, którego wyznaczyć miała Okręgowa Izba Radców Prawnych w G.. Pismem z dnia 2 września 2011, złożonym w Sądzie Apelacyjnym w G. w dniu 6 września 2011, przesłanym również do wiadomości powoda, pełnomocnikiem z urzędu dla powoda wyznaczony został pozwany R. L.. W dniu 13 września 2011 umocowana przez pozwanego radca prawny M. W. sporządziła fotokopię akt sprawy I ACa 349/11.

/okoliczności bezsporne, potwierdzone:

- wyrokiem z 20 XII 2010 z uzasadnieniem - k. 178-181,

- wyrokiem z 27 IV 2011 z uzasadnieniem - k. 182-191,

- postanowieniem z 17 VIII 2011 - k.194,

- pismem z 2 IX 2011 - k.195,

- wnioskiem z 13 IX 2011 z pełnomocnictwem substytucyjnym - k. 196-197/

Po zapoznaniu się z dokumentami zawartymi w aktach wymienionej sprawy pozwany, pismem z dnia 15 września 2011, powiadomił powoda o ustanowieniu go dla niego pełnomocnikiem z urzędu do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia wydanego w sprawie toczącej się ostatnio przed Sądem Apelacyjnym w G. pod sygnaturą I ACa 349/11, wskazał, że zapoznał się z aktami powyższej sprawy i prosi powoda o pilny kontakt w sprawie jej omówienia. Opisane pismo pozwany przesłał powodowi przesyłką priorytetową w dniu 15 września 2011, dodatkowo zaś w dniu 16 września 2011 faksem do Aresztu Śledczego w (...), w którym powód przebywał.

Z pismem z dnia 21 września 2011 pozwany przesłał tak powodowi, jak i Sądowi Apelacyjnemu wG., stosownie do przepisu art. 118 § 5 kpc, opinię stwierdzającą brak podstaw do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku tego Sądu wydanego w dniu 27 kwietnia 2011 w sprawie I ACa 349/11.

W przedstawionej opinii pozwany zaznaczył, że została ona sporządzona w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sprawy, bowiem z uwagi na przesłanki dopuszczalności skargi ściśle określone w przepisie art. 4241 kpc umożliwiały one ocenę podstaw do wniesienia tego środka zaskarżenia. Pozwany stwierdził, że o ile można by uznać za spełnioną przesłankę wyrządzenia powodowi szkody przez wydanie będącego przedmiotem analizy wyroku, o tyle skarga kasacyjna od tego wyroku była - co do zasady - dopuszczalna, nie zachodzi zatem przesłanka niemożności zmiany lub uchylenia orzeczenia w drodze przysługujących powodowi, tak w chwili orzekania co do skargi, jak i w przeszłości, środków prawnych. Pozwany nie stwierdził również, by zachodził wyjątkowy wypadek, kiedy mimo nieskorzystania przez stronę z przysługujących jej środków prawnych może ona wystąpić ze skargą, związany ze szczególnym charakterem podstaw skargi w postaci naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela. Pozwany wyjaśnił przy tym, że skarga może być uzasadniona jedynie jeśli orzeczenie, przeciwko któremu jest skierowana, jest niezgodne z prawem, przy czym dane orzeczenie winno być niewątpliwie sprzeczne z niepodlegającymi różnej wykładni przepisami, ogólnie przyjętymi standardami rozstrzygnięć albo zasadami właściwego stosowania prawa, a niewłaściwość w tym zakresie jest oczywista i nie wymaga głębszej analizy prawniczej, których to zarzutów nie można postawić wyrokowi, wniesienie skargi od którego było intencją powoda.

W piśmie z dnia 20 września 2011, doręczonym pozwanemu w dniu 23 września 2011, powód potwierdził doręczenie mu pisma pozwanego w dniu 19 września 2011 i wyjaśnił, że omówienie sprawy I ACa 349/1 może nastąpić w Areszcie Śledczym w (...) do tego zaś czasu prosi pozwanego o niepodejmowanie żadnych kroków w sprawie, gdyż spotkanie z nim ułatwi pozwanemu właściwe reprezentowanie interesu powoda. Powód zwrócił się również do pozwanego o nadesłanie mu materiałów biurowych jak papier A4 gładki i w kratkę, koperty dużego i małego formatu, kalki i klej biurowy, znaczki pocztowe i długopisy, korektor i taśma przezroczysta, linijka i nożyczki do papieru, karty telefoniczne; wyjaśnił, że potrzebuje tego do utrzymania właściwej korespondencji urzędowej i innej, a nie ma pomocy z wolności, zaś Areszt Śledczy w(...)nie zapewnia mu wymienionych materiałów; powód zaznaczył przy tym, że zwraca się do pozwanego jak "człowiek do człowieka aniżeli do pełnomocnika z urzędu".

/okoliczności bezsporne, potwierdzone:

- pismem z 15 IX 2011 - k. 98,

- potwierdzeniami przesłania pisma z 15 IX 2011 - k. 99-101,

- pismem z 21 IX 2011 - k. 102,

- opinią - k. 103-110,

- potwierdzeniem przesłania pisma z 21 IX 2011 - k. 111,

- pismem powoda z 20 IX 2011 - k. 112-113/

Po złożeniu przez powoda wniosku o zmianę pełnomocnika z urzędu w sprawie I ACa 349/11 Sądu Apelacyjnego w G. Dziekan Okręgowej Izby Radców Prawnych w G., pismem z dnia 7 października 2011, poinformował powoda, że z akt sprawy wynika, że ustanowiony jego pełnomocnikiem z urzędu pozwany sporządził i przesłał do Sądu Apelacyjnego w G. opinię o braku podstaw do wniesienia skargi od wydanego w sprawie wyroku. Sąd nie miał zastrzeżeń do złożonej opinii, wobec czego należy stwierdzić, że opinia ta sporządzona została z zachowaniem zasad należytej staranności, nie ma tym samym podstaw do wyznaczenia przez Radę innego radcy jako pełnomocnika z urzędu powoda. Ponadto postanowieniem z dnia 28 października 2011 Sąd Apelacyjny w G. przyznał na rzecz pozwanego kwotę 2.700 zł, wraz z należnym podatkiem VAT, tytułem wynagrodzenia za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.

Po wystąpieniu przez powoda z ponownym wnioskiem, z dnia 19 grudnia 2011, o ustanowienie dla niego pełnomocnika z urzędu w postępowaniu ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku z dnia 27 kwietnia 2011, postępowanie zostało umorzone postanowieniem z dnia 25 stycznia 2012.

/okoliczności bezsporne, potwierdzone:

- pismem OIRP w G. z 7 X 2011 - k. 198,

- postanowieniem z 28 X 2011 - k. 199,

- postanowieniem z 25 I 2012 - k. 200/

Przedstawiony stan faktyczny był praktycznie bezsporny między stronami, został ustalony w oparciu o zgromadzone w toku postępowania dokumenty, prawdziwości których nie kwestionowała żadna ze stron, nie budziła ona również wątpliwości Sądu. Sąd pominął dowód z przesłuchania powoda w charakterze strony wobec jego nieusprawiedliwionego niestawiennictwa na rozprawie w dniu 19 lipca 2013 - administracja Aresztu Śledczego w(...), w którym przebywa powód, nadesłała informację, że powód, wezwany do stawienia się celem przesłuchania w charakterze strony pod rygorem pominięcia, zgłosił administracji, że "nie będzie uczestniczył w czynnościach procesowych w Sądzie Okręgowym w G."; wcześniej powód nadesłał pismo, w którym oświadczył, że "rezygnuje z udziału w rozprawie", wnosząc o przesłuchanie w ramach odezwy przed Sądem Rejonowym wW."z uwagi na prowadzenie procesu 60 km od miejsca pobytu powoda", co w istocie nie miało miejsca (odległość pomiędzy siedzibą sądu a aresztem, w którym przebywa powód, wynosi, w zależności od trasy przejazdu, od 50,6 do 56,1 km), wobec czego brak było podstaw do przeprowadzania jakichkolwiek dowodów w trybie odezwy przed Sądem wezwanym.

Poczynione ustalenia prowadzą do wniosku, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 24 § 1 kc ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Stosownie przy tym do przepisu art. 448 zd. 1 kc w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Powód ogólnikowo wskazał w pozwie, że pozwany naruszył swoim zachowaniem jego dobra osobiste, "co wynika z braku szacunku do powoda, jego lekceważenia i wykorzystania jego położenia życiowego". Powód nie sprecyzował, w zakresie jakich konkretnie dóbr doznał naruszenia i bliższe wyjaśnienie tego, wobec niestawiennictwa powoda na wezwanie Sądu związane z zaplanowanym przeprowadzenia przesłuchania go dla ustalenia niewyjaśnionych twierdzeń i faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, nie było możliwe. Niezależnie od działającego na korzyść powoda domniemania bezprawności postępowania osoby mającej dopuścić się naruszenia jego dóbr osobistych, na powodzie spoczywał ciężar dowodu w zakresie doznanego przez niego naruszenia jego chronionej prawnie sfery uprawnień osobistych. Powód jednak ani nie sprecyzował, ani nie wykazał naruszenia jego dóbr osobistych.

Pozwany nie miał z powodem żadnego osobistego kontaktu, analogicznie, jak wskazywał na to Sąd Apelacyjny w G. w wyroku wydanym w sprawie I ACa 349/11, pozwany nie przedstawił powoda w złym świetle, nie naraził na szwank jakiegokolwiek jego dobra osobistego, wyraził jedynie swój pogląd prawny na stan sprawy, w której został wyznaczony pełnomocnikiem z urzędu, do czego był tym samym zobowiązany w ramach starannego, wymaganego od niego działania.

Stosownie do przepisu art. 118 § 5 kpc jeżeli adwokat lub radca prawny ustanowiony w związku z postępowaniem kasacyjnym lub postępowaniem ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, nie stwierdza podstaw do wniesienia skargi, jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić na piśmie o tym stronę oraz sąd, nie później niż w terminie dwóch tygodni od dnia zawiadomienia go o wyznaczeniu. Do zawiadomienia adwokat lub radca prawny dołącza sporządzoną przez siebie opinię o braku podstaw do wniesienia skargi. Opinia nie jest załączana do akt sprawy i nie jest doręczana stronie przeciwnej. Przesłanki wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia reguluje zaś przepis art. 4241 kpc. Zgodnie z jego treścią można żądać stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego wyroku sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie stronie została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego wyroku w drodze przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe (§ 1) w wyjątkowych wypadkach, gdy niezgodność z prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, można także żądać stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego wyroku sądu pierwszej lub drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych, chyba że jest możliwa zmiana lub uchylenie wyroku w drodze innych przysługujących stronie środków prawnych (§ 2).

Pozwany prawidłowo zanalizował przesłanki wniesienia środka prawnego, w sprawie wniesienia którego został ustanowiony i zgodnie z przywołanym przepisem złożył opinię o braku podstaw do wniesienia skargi. Ani Sąd Apelacyjny w G., ani Okręgowa Izba Radców Prawnych w G. nie stwierdzili żadnych nieprawidłowości w działaniu pozwanego, nieprawidłowości takich nie dostrzega również Sąd rozpoznający niniejszą sprawę. Działaniu pozwanego, wbrew twierdzeniom powoda, nie można zatem przypisać bezprawności warunkującej uruchomienie ochrony dóbr osobistych, której domagał się powód.

Pozwany został ustanowiony pełnomocnikiem powoda w konkretnym celu - jego zadaniem była ocena, czy istnieją podstawy do wniesienia skargi, o jakiej mowa w art. 4241 kpc i należyte reprezentowanie interesów powoda w tym zakresie. Interesy te muszą być jednak rozumiane nie w subiektywnym ujęciu, w jakim postrzega je powód, ale w obiektywnym ujęciu, opartym na przepisach obowiązującego prawa. Jeśli po analizie akt sprawy, w której został ustanowiony, pozwany uznał, że zgromadzone w nich dokumenty stanowią dostateczną podstawę do podjęcia stanowczej oceny prawnej, spotkania z powodem nie należały do jego obowiązków, tak jak i pozwany nie miał obowiązku realizowania oczekiwań powoda co do zapewnienia mu materiałów do obsługiwania "korespondencji urzędowej i innej". Podstawę działań pozwanego stanowiły określone okoliczności procesowe i ich prawne uwarunkowania, a nie ich osobista ocena ze strony powoda. Dochowanie przez pozwanego terminu przewidzianego w art. 118 § 5 kpc, czyli przesłanie stosownej informacji wraz z opinią do dnia 21 września 2011, było przy tym przejawem jego staranności; oczekiwanie przez dłuższy okres na zajęcie stanowiska przez powoda nie usprawiedliwiłoby opóźnienia pozwanego, trudno zatem czynić pozwanemu z tego tytułu zarzut.

Mając powyższe na uwadze, wobec braku w ujęciu obiektywnym naruszenia dóbr osobistych powoda i braku bezprawności działania pozwanego, Sąd - na mocy art. art. 24 § 1 i 448 kc - oddalił powództwo jako nieuzasadnione, o czym orzekł w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

W punkcie drugim sentencji wyroku, stosownie do wyrażonej w przepisie art. 98 kpc zasady odpowiedzialności za wynik procesu, Sąd zasądził od przegrywającego sprawę powoda na rzecz wygrywającego ją pozwanego koszty jego zastępstwa procesowego w wysokości wynikającej z przepisu § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, wraz z poniesioną opłatą od pełnomocnictwa, stosownie do przepisu art. 6 ust. 1 pkt 4 i cz. IV załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 o opłacie skarbowej.

Brak było, w ocenie Sądu, podstaw do innego rozstrzygnięcia w zakresie kosztów. Powód skorzystał z pomocy państwa w zakresie wniesienia pozwu, ze swojej strony nie dołożył żadnych starań, by umotywować swoje żądanie skierowane przeciwko pozwanemu, nie przedstawił żadnych wniosków bądź twierdzeń bardziej zindywidualizowanych niż wykorzystywane w wielu analogicznych pozwach, choćby w sprawie, w toku której pozwanego ustanowiono pełnomocnikiem z urzędu powoda. W tej sytuacji, niezależnie od obecnego braku dochodów powoda, brak było podstaw, by uznać, że zachodzą jakiekolwiek szczególne okoliczności uzasadniające zasądzenie od powoda tylko części kosztów albo nieobciążanie go w ogóle kosztami procesu.