Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt: XI GC 703/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Weronika Szymczuk-Dąbkowska

po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. O.

przeciwko Towarzystwu (...) spółka akcyjna w W. oraz (...)w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) w W. na rzecz powódki K. O. kwotę 6.480 (sześć tysięcy czterysta osiemdziesiąt) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 2 lutego 2015 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w stosunku do Towarzystwa (...) spółka akcyjna w W. w całości;

3.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 379 (trzysta siedemdziesiąt dziewięć) złotych i 69 (sześćdziesiąt dziewięć) groszy tytułem nieuiszczonych kosztów procesu;

4.  zasądza od pozwanego (...) w W. na rzecz powódki kwotę 2.341 (dwa tysiące trzysta czterdzieści jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

5.  zasądza od powódki K. O. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) spółka akcyjna w W. kwotę 1.217 (jeden tysiąc dwieście siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: XI GC 703/15

Sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Powódka K. O. wniosła o zasądzenie od pozwanej Towarzystwa (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 6 480 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 lutego 2015 roku do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego roszczenia powódka wskazała, że dochodzona pozwem kwota stanowi należne powodowi wynagrodzenie za wynajęcie samochodu P. S., którego to pojazd marki M. o numerze rejestracyjnym (...) został uszkodzony w dniu 15 października 2014 roku przez sprawcę ubezpieczonego u pozwanej.

Powódka dochodzi od pozwanego należności za czas trwania najmu pojazdu zastępczego przez okres 69 dni przy dobowej stawce najmu w wysokości 180 złotych.

Poszkodowany dokonał cesji wierzytelności jej przysługującej względem pozwanej w zakresie kosztów wynajmu pojazdu zastępczego.

Powódka wystawiła rachunek na kwotę 12 420 złotych brutto.

Podmiot pośredniczący w likwidacji szkody przekazał poszkodowanej pismo, w którym likwidator uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłacił powódce odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego w wysokości 5 940 złotych.

Dnia 25 marca 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powódki.

W przepisanym terminie Pozwana Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwana zgłosiła zarzut braku legitymacji procesowej biernej, wskazując, iż nie posiada umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ze sprawcą zdarzenia szkodowego i jest jedynie korespondentem podmiotu odpowiedzialnego, tj. ubezpieczyciela pojazdu kierowanego przez sprawcę. Postępowanie likwidacyjne było prowadzone w imieniu innego ubezpieczyciela, tj. A. V.-AG na podstawie umowy łączącej ubezpieczyciela niemieckiego i ubezpieczyciela polskiego.

W konsekwencji powódka wniosła o dopozwanie w sprawie (...) w W., wskazując, że ten podmiot jest „również” odpowiedzialny za wypłatę odszkodowania (karta 103).

Mając na uwadze wniosek powódki, Sąd na posiedzeniu w dniu 22 lipca 2015 roku w trybie art. 194 § 3 k.p.c. wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego (...)w W., któremu został doręczony odpis pozwu z załącznikami.

(...) w W. w piśmie z dnia 13 sierpnia 2015 roku złożyło odpowiedź na pozew, w którym wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu wg norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko (...) w W. wskazało, że obowiązkiem poszkodowanego było podejmowanie działań zmierzających do minimalizacji szkody, czego de facto nie czynił, skoro przez okres 69 dni, tj. do dnia wypłaty odszkodowania, zwlekał ze zgłoszeniem roszczenia o najem pojazdu zastępczego. Zdaniem pozwanego uniemożliwiło to korespondentowi ds. roszczeń udzielenie pomocy w zakresie znalezienia tańszej oferty najmu pojazdu zastępczego. Pozwany zakwestionował wysokość dziennej stawki najmu pojazdu zastępczego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 15 października 2014 roku doszło do kolizji drogowej, w której samochód marki M. o numerze rejestracyjnym (...) należący do P. S. uległ uszkodzeniu przez sprawcę ubezpieczonego od odpowiedzialności cywilnej w A. A. w M. w Niemczech. Reprezentantem roszczeń niemieckiego ubezpieczyciela w Polsce jest Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W..

Dowód:

-niesporne, a nadto umowa (...), k.?

-przetłumaczona umowa w sprawie opłat manipulacyjnych, k. 95-98.

Dnia 16 października 2014 roku szkoda została zgłoszona Towarzystwu (...) spółce akcyjnej w W.. Następnego dnia odbyły się oględziny uszkodzonego pojazdu. Dnia 22 października 2014 roku pozwana dokonała wstępnej wyceny uszkodzeń, z której wynikało, że ich zakres w powiązaniu z wartością pojazdu, kwalifikują szkodę jako całkowitą. Tego samego dnia towarzystwo ubezpieczeń informuje, że konieczne będzie ponowne wyliczenie wartości pojazdu po dostarczeniu przez poszkodowanego dowodu rejestracyjnego. W wiadomości elektronicznej z dnia 25 października 2014 roku poszkodowany dostarcza dowód rejestracyjny, a także kieruje prośbę o pomoc w zbyciu uszkodzonego pojazdu. Dnia 3 listopada 2014 roku pozwane towarzystwo ubezpieczeń ponownie przeprowadza weryfikację wykonanej pierwotnie wyceny pojazdu i wprowadza uszkodzony samochód na aukcję internetową celem wskazania jego kupca. Pismem z dnia 7 listopada 2014 roku towarzystwo ubezpieczeniowe informuje o wysokości przyznanego odszkodowania oraz wskazuje potencjalnego kupca pojazdu. Dnia 22 listopada 2014 roku poszkodowany sprzedaje rzeczony samochód. W wiadomości elektronicznej z dnia 18 listopada pozwana wskazuje na przekroczenie trzydziestodniowego terminu likwidacji szkody. Dnia 25 listopada 2014 roku pozwane towarzystwo ubezpieczeń informuje, że opóźnienie jest spowodowane brakiem policyjnej notatki o kolizji. Poszkodowany wysyła pozwanemu zakładowi ubezpieczeń ponaglenie. Dnia 17 grudnia 2014 roku policja przesłała pozwanemu notatkę informacyjną z przedmiotowego zdarzenia. Dnia 22 grudnia 2014 roku pozwany zakład ubezpieczeń wydał decyzję o przyznaniu odszkodowania, zakończając tym samym proces likwidacji szkody. W okresie od dnia oszacowania ostatecznej wartości odszkodowania i wskazania potencjalnego kupca uszkodzonego samochodu, tj. 7 listopada 2014 roku, do dnia zakończenia procesu likwidacji szkody, tj. 22 grudnia 2014 roku, pozwany zakład ubezpieczeń pozostawał w bezczynności.

Dowód:

-druk zgłoszenia szkody, k. 23-24;

-wydruki wiadomości elektronicznej, k. 26-28,

-opinia biegłego, k. 561-573.

Uszkodzony pojazd był niezbędny poszkodowanemu w życiu codziennym, m.in. do dojazdów na rozmowy kwalifikacyjne i do rodziny, a także podczas robienia zakupów. W dniu zdarzenia poszkodowany nie dysponował innym pojazdem mogącym zastąpić ten uszkodzony. Poszkodowany nie dysponował też środkami pozwalającymi na zakup podobnego samochodu. Z tego względu dnia 16 października 2014 roku poszkodowany P. S. oraz I. S. (1) zawarli z powódką K. O. umowę najmu pojazdu zastępczego marki K. o numerze rejestracyjnym (...), ustalając cenę czynszu za każda rozpoczętą dobę najmu bez limitu kilometrów na kwotę 200 złotych. Pojazd został zwrócony po 69 dniach, w dniu 24 grudnia 2014 roku. Poszkodowany przystępując do najmu pojazdu zastępczego nie mógł przewidzieć, iż najem ten będzie trwał powyżej 30 dni.

Dowód:

-oświadczenie, k. 19;

-umowa najmu, k. 20;

-protokół wydania pojazdu, k. 21;

-protokół zwrotu pojazdu, k. 22;

-zeznania P. S., k. 551-552;

-zeznania W. S., k. 591-592.

Z tego tytułu powódka wystawiła poszkodowanym P. S. i I. S. (2) rachunek na kwotę 12 420 złotych, tj. za okres 69 dni najmu przy stawce za dobę najmu w wysokości 180 złotych.

Dowód:

-rachunek, k. 29

Dnia 24 grudnia 2014 roku poszkodowany P. S. oraz I. S. (2) przelali na powódkę K. O. wierzytelność dotycząca najmu pojazdu zastępczego, przysługującą im z tytułu przedmiotowej szkody.

Dowód:

-umowa przelewu wierzytelności, k. 52

Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W. przyznało powódce kwotę 5 940 złotych tytułem odszkodowania za najem pojazdu zastępczego. Pismem z dnia 9 lutego 2015 roku powódka wezwała pozwane towarzystwo ubezpieczeń do zapłaty kwoty 6 480 złotych tytułem pełnego odszkodowania związanego z wynajmem pojazdu zastępczego. Pozwana podtrzymała swoje wcześniejsze stanowisko.

-decyzja, k. 46-47;

-wezwanie do zapłaty, k. 48-49;

-pismo, k. 50-51.

W okolicznościach niniejszej sprawy uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wyniósł 69 dni. Wysokość dobowej stawki jest uzależniona od czasu najmu, to znaczy powyżej 30 dni najmu stawka zaczyna być niższa, aniżeli ustalona przy wysokości stawki najmu przy zawieraniu umowy. Przy najmie długoterminowym (powyżej 30 dni) koszt najmu samochodu zastępczego wahał się w przedziale od ok. 93 do 156 złotych. W tym wariancie stawka najmu zastosowana przez powódkę (180 złotych) była nieznacznie wyższa. Przy najmie krótkoterminowym (poniżej 30 dni) koszt wynajmu pojazdu zastępczego wahał się w przedziale od ok. 150 do 190 złotych. W tym wariancie stawka najmu zastosowana przez stronę powodową zawierała się w przedziale stawek stosowanych na rynku.

Dowód:

-wykres pt. „krzywa przebiegu stawek najmu”, k. 589

-opinia biegłego, k. 562-573

-opinia ustna uzupełniająca biegłego W. S., k. 591-592

Koszt naprawy uszkodzonego samochodu przekraczał jego wartość rynkową. Poszkodowanemu przyznano odszkodowanie stanowiące różnicę pomiędzy wyliczoną wartością pojazdu nieuszkodzonego, a wartością pojazdu uszkodzonego. Dnia 22 listopada 2014 roku P. S. sprzedał uszkodzony samochód za cenę 2000 złotych. Kwota uzyskanego odszkodowania nie pozwalała na zakup samochodu o parametrach zbliżonych do pojazdu uszkodzonego.

Dowód:

-wycena, k. 36-37;

-umowa sprzedaży samochodu, k. 45

-opinia biegłego, k. 562-573.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo stosunku do jednego z pozwanych okazało się zasadne.

Odpowiedzialności (...) w W. należy upatrywać w art. 123 ust. 1 w zw. z art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) (Dz.U. 2003 nr 124 poz. 1152 ze zm.), dalej zwaną ustawą o ubezpieczeniach obowiązkowych. Zgodnie z jego treścią, w sytuacji gdy szkoda komunikacyjna spowodowana jest na terytorium naszego kraju przez pojazdy zarejestrowane w państwach, których biura narodowe są sygnatariuszami Porozumienia Wielostronnego, za szkody odpowiedzialne jest (...). Zgodnie natomiast z art. 1 pkt. 15 ww. ustawy, Porozumieniem Wielostronnym określa się umowę zawartą między biurami narodowymi z państw członkowskich Unii Europejskiej, państw Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) oraz państw stowarzyszonych, określająca wzajemne stosunki między biurami narodowymi. Zresztą pozwane (...) w W. nie kwestionowało swojej legitymacji procesowej biernej.

Stosownie do wyraźnego treści wniosku powoda (karta 103) sąd wezwał do udziału (obok już występującego w niniejszym procesie pozwanego) wymienionego wyżej pozwanego. Powód wskazał bowiem, że niniejszemu podmiotowi należy także (a zatem obok dotychczasowego) przypisać należy przymiot legitymacji biernej.

Stan faktyczny sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy, w tym znajdujących się w aktach szkody. Prawdziwość tychże nie była kwestionowana przez strony, zaś Sąd nie dopatrzył się przyczyn uniemożliwiających nadania im mocy dowodowej.

Ustalenia faktyczne co do konieczności posiadania, używania samochodu zastępczego i czasu trwania najmu Sąd oparł również na zeznaniach świadka P. S.. Świadek zeznał, że uszkodzony pojazd był mu niezbędny w życiu codziennym, tj. m.in. do dojazdów na rozmowy kwalifikacyjne i do rodziny, a także podczas robienia zakupów. Poszkodowany zeznał, że nie dysponował innym pojazdem, którym mógłby zastąpić pojazd uszkodzony, a także, że nie dysponował środkami umożliwiającymi zakup podobnego samochodu. Sąd zeznania te uznał ze spójne, korespondujące z pozostałym materiałem w sprawie, w tym ze złożonym rachunkiem, umową cesji wierzytelności i złożonym uprzednio oświadczeniem.

Okoliczności faktyczne w istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy kwestiach Sąd ustalił głównie w oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej W. S..

Strona powodowa wniosła zastrzeżenia do powyższej opinii, na skutek których biegły złożył uzupełniającą opinię ustną, w sposób wyczerpujący odnosząc się do tych zastrzeżeń. W opinii uzupełniającej biegły wskazał, że dobowa stawka najmu pojazdu w każdym segmencie klasy pojazdu jest uzależniona od okresu najmu pojazdu. Biegły złożył do akt sprawy wykres, z którego wynika, że w przypadku, gdy najem trwa dłużej niż 30 dni (najem długoterminowy) to stawka najmu jest mniejsza, aniżeli gdy najem trwa poniżej 30 dni (najem krótkoterminowy). Innymi słowy przy najmie określonego pojazdu, dobowa stawka najmu będzie niższa w przypadku najmu długoterminowego i wyższa w przypadku najmu krótkoterminowego.

Po złożeniu przez biegłego opinii uzupełniającej strona powodowa nie podważyła opinii, również Sąd nie dopatrzył się potrzeby jej uzupełnienia, czy wyjaśnienia. Wskazać należy, że opinia sporządzona została przez osobę o odpowiednich kwalifikacjach, w oparciu o zgromadzony materiał oraz zawierała precyzyjne wnioski, które zostały logicznie uzasadnione.

W kwestii ustalenia zasadnego okresu najmu pojazdu zastępczego, Sąd podzielił ustalenia i wnioski biegłego, mianowicie, że uzasadniony czas trwania najmu pojazdu zastępczego w realiach niniejszej sprawy wyniósł 69 dni. Jak wskazał biegły, pozwane towarzystwo pozostawało w półtoramiesięcznej bezczynności w sprawie, oczekując na policyjną notatkę ze zdarzenia drogowego. Pozwane towarzystwo ubezpieczeń mogło pozyskać niezbędne informacje przez wgląd do akt sprawy w odpowiedniej jednostce policji (przez upoważnionego pracownika). Sąd podziela przy tym opinię biegłego, że niepoinformowanie pozwanego towarzystwa ubezpieczeń o najmie pojazdu zastępczego nie może usprawiedliwiać jego bezczynności - tym bardziej, że w świetle obowiązujących przepisów pozwany nie miał przecież takiego obowiązku. Ponadto poszkodowany na bieżąco monitował i wskazywał na przekroczenia terminów przez pozwany zakład ubezpieczeń. W świetle powyższego, zarzuty (...) w W., mianowicie, że poszkodowany nie podejmował działań mających na celu minimalizację powstałej szkody oraz nie współpracował z zakładem ubezpieczeń, są bezzasadne.

Stawkę najmu określoną przez stronę powodową należało uznać za odpowiadającą stawkom przyjętym na rynku. Jak wskazał na ostatniej rozprawie biegły, poszkodowany przystępując do najmu pojazdu zastępczego, nie mógł określić, że najem będzie trwał dłużej niż 30 dni. Sąd podziela powyższą konstatację, ponieważ poszkodowany nie mógł przewidzieć a priori, że pozwany zakład ubezpieczeń będzie zwlekał z zakończeniem postępowania likwidacyjnego. W pisemnej opinii biegły wskazał, że przedział stawek najmu pojazdu zastępczego wynosił od 93 do 156 zł brutto za dobę. Stawka przyjęta przez stronę powodową (180 zł) jest więc nieznacznie wyższa. Trzeba mieć jednak na względzie to, iż podany przedział został ustalony dla najmu długoterminowego, a więc powyżej 30 dni, a jak wskazał biegły w ustnej opinii uzupełniającej, poszkodowany nie mógł z góry przyjąć, że najem ten będzie tak długi. Oznacza to, że pomimo, iż w niniejszej sprawie mamy do czynienia z najmem długoterminowym, to wysokość stawki dla takiego najmu winna być określona wg cennika dla najmu krótkoterminowego. Jak już zostało wcześniej wspomniane, przy najmie krótkoterminowym stawki te są nieznacznie wyższe. W ustnej opinii uzupełniającej biegły wskazał, że dla takiego rodzaju najmu przedział dobowych stawek wynosi od 150 do 190 złotych za dobę, co oznacza, że stawka przyjęta przez stronę powodową mieści się we wskazanym przedziale.

Na marginesie dodać tylko należy, że nawet gdyby przyjąć, że poszkodowany winien od samego początku zawrzeć umowę najmu długoterminowego, a w konsekwencji przyjąć, iż winny go obowiązywać stawki jak przy takim najmie, to i tak nie zmieniłoby to rozstrzygnięcia Sądu w tej kwestii. Sama bowiem okoliczność, iż stawka najmu jest wyższa od średniej na rynku nie oznacza jeszcze, że wynajmujący zastosował stawkę rażąco wygórowaną.

Biorąc zatem pod uwagę uzasadniony czas najmu 69 dni i stawkę dobową najmu w wysokości 180 zł, należy uznać za koszt najmu pozostający w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą wynosi kwotę 12 420 zł.

Reasumując, Sąd w punkcie I wyroku na podstawie art. 822 kc zasądził na rzecz powódki kwotę 6 480 zł, stanowiącą różnicę pomiędzy kwotą należną w wysokości 12 420 tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego, a kwotą przyznaną przez stronę pozwaną, tj. 5 940 zł.

Odsetki przyznano na podstawie 817 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu. Żądanie w zakresie odsetek i wskazywany termin płatności nie był kwestionowany przez pozwaną, nie narusza on także obowiązujących przepisów.

Powództwo podlegało oddaleniu w stosunku do Towarzystwa (...) spółki akcyjnej w W. wobec braku jej legitymacji biernej w sprawie. Powódka nie udowodniła, że pozwane towarzystwo ubezpieczeń ponosi odpowiedzialność za szkodę w związku ze zdarzeniem szkody jako ubezpieczyciel sprawcy szkody (art. 822 kc w zw. z art. 436 kc w zw. z art. 6 kc). Dowodem na tą okoliczność byłaby umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zawarta między sprawcą szkody a pozwanym towarzystwem ubezpieczeń, na okres obejmujący zdarzenie wypadkowe. Tymczasem, jak wskazała pozwana, szkodę likwidowała jako korespondent do spraw roszczeń zagranicznego ubezpieczyciela. Zgodnie z art. 81 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zadaniem reprezentanta do spraw roszczeń jest likwidacja szkód, powstałych w związku z ruchem pojazdu mechanicznego, którego posiadacz miał zawartą umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z reprezentowanym zakładem ubezpieczeń. Celem powołania tej instytucji była pomoc osobom poszkodowanym w różnego rodzaju wypadkach w zgłoszeniu i przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej niż państwo, w którym poszkodowani ci mają miejsce zamieszkania. Wykładnia celowościowa nakazuje zatem uznać, iż udział reprezentanta jest potrzebny tak długo jak toczy się postępowanie likwidacyjne. Jeżeli natomiast poszkodowany jest niezadowolony z wyniku postępowania likwidacyjnego i postanawia dochodzić swych praw przed sądem, to mając możliwość (jak w niniejszej sprawie) dochodzenia swych roszczeń przed sądem polskim, właściwym według swojego miejsca zamieszkania, udział reprezentanta w postępowaniu przed sądem staje się całkowicie zbędny (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 stycznia 2014 roku, sygn. akt I ACa 919/13).

Reprezentant do spraw roszczeń powołany został zatem do likwidacji szkód w postępowaniu likwidacyjnym, znikąd natomiast nie wynika jego umocowanie do reprezentowania ubezpieczyciela w postępowaniu sądowym. Powódka zarazem nie wykazała, aby uprawnienie do wszczęcia procedury sądowej przeciwko reprezentantowi do spraw roszczeń wynikało z np. umowy łączącej pozwaną z zagranicznym zakładem ubezpieczeń, z którym sprawca szkody zawarł umowę ubezpieczenia OC. Odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego towarzystwa ubezpieczeń względem powódki nie można wysnuć ani z jakiejkolwiek umowy, łączącej strony, ani też nie jest to odpowiedzialność za czyn niedozwolony sprawcy zdarzenia – Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W. nie jest wszak wystawcą dokumentu polisy sprawcy wypadku, nie przejęło także umownie odpowiedzialności od ubezpieczyciela. Możliwość pozwania podmiotu, ustanowionego jako reprezentant do spraw roszczeń zagranicznego ubezpieczyciela, nie wynika także z przywołanej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych -art. 19 ustawy bowiem nie wymienia go wśród podmiotów, przeciwko którym można dochodzić roszczeń.

Powództwo w stosunku Towarzystwa (...) spółki akcyjnej w W. podlegało więc oddaleniu, o czym orzeczono w pkt. II wyroku.

Zgodnie z art. 113 ust. 1. ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2005 r., nr 167, poz.1398 ze zm.) kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, Sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

W związku z faktem iż koszty opinii biegłego wyniosły 1179,69zł, a powódka uiściła zaliczkę jedynie w wysokości 800 zł, Sąd w pkt. III nakazał pobrać przedmiotową różnicę od pozwanego, tj. kwotę 379,69 zł.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu przez pozwane (...) w W. Sąd orzekł w pkt. IV wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c. Jej zastosowanie jest uzasadnione faktem, że powództwo wobec pozwanego było zasadne w całości.

Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 2341 zł i obejmowały: opłatę sądową od pozwu w kwocie 324 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, koszty zastępstwa adwokata w kwocie 1200 zł (§ 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Dz.U. 2002, Nr 163, poz. 1349 ze zm.) oraz zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 800 zł.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu przez powódkę K. O. Sąd orzekł w pkt. V wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c. Jej zastosowanie jest uzasadnione faktem, że powództwo wobec pozwanej Towarzystwa (...) spółki akcyjnej w W. zostało w całości oddalone.

Koszty poniesione przez pozwaną wyniosły łącznie 1217 zł i obejmowały: opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 1200 zł (§ 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Dz.U. 2002, Nr 163, poz. 1349 ze zm.) oraz zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 800 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...) I. P.;

4.  (...)