Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Maria Stelska

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Radek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2016 roku w L.

sprawy z powództwa T. J. i M. J. (1)

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powódki T. J. kwotę 40 000 (czterdzieści tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 28 listopada 2013 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda M. J. (1) kwotę 40 000 (czterdzieści tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 28 listopada 2013 r. do dnia zapłaty;

III.  oddala powództwo T. J. i M. J. (1) w pozostałej części;

IV.  koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie znosi;

V.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Lublinie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 2.382,26 (dwa tysiące trzysta osiemdziesiąt dwa 26/100) złotych tytułem części kosztów sądowych, których nie mieli obowiązku uiszczać powodowie T. J. i M. J. (1);

VI.  w pozostałej części koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

I C 104/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 stycznia 2014 r. powodowie T. J. i M. J. (1) wnieśli o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na ich rzecz kwot po 60 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 listopada 2013 r. do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych tj. więzi rodzinnej, uczuciowej i emocjonalnej pomiędzy rodzicami i synem. Wnosili nadto o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, że w dniu 19 czerwca 2002, r. w miejscowości G., doszło do wypadku komunikacyjnego. W wyniku tego zdarzenia śmierć poniósł ich syn M. J. (2). Sprawca wypadku, J. Ł., kierujący samochodem marki T. (...), w dacie zdarzenia posiadał ubezpieczenie w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Powodów i ich zmarłego syna łączyła silna więź uczuciowa i emocjonalna. Po śmierci syna ich życie uległo całkowitej i trwałej przemianie. Do dnia dzisiejszego nie pogodzili się z tragedią. Wciąż rozpaczają i rozpamiętują syna. Na jego wspomnienie, pomimo upływu lat, nadal pojawiają się łzy, poczucie beznadziei, złość. Wysokość żądanych kwot została określona z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy, a więc okoliczności wypadku, relacji rodzinnych, sposobu przeżywania śmierci najbliższej osoby bezpośrednio po wypadku i obecnie, rozmiaru cierpień, bólu oraz tęsknoty, jaka wiązała się ze stratą (pozew z uzasadnieniem k. 2-6).

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od każdego z powodów na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Przyznał, że w oparciu o zawartą umowę ubezpieczenia, był gwarantem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. Po przeprowadzeniu postępowania likwidującego szkodę, pozwany odmówił jednakże wypłaty zadośćuczynienia, ze względu na brak podstawy do uznania roszczenia na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. Możliwość taką przewiduje jedynie art. 446 k.c., który nie ma w niniejszej sprawie zastosowania. Art. 448 k.c. w związku z art. 24§1 k.c. stanowi podstawę do żądania zadośćuczynienia wyłącznie temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone czynem niedozwolonym. Dopiero poprzez wprowadzenie do kodeksu cywilnego art. 446§ 4 k.c., ustawodawca rozszerzył krąg uprawnionych i przedmiot ochrony, przyznając osobom bliskim poszkodowanego roszczenie o zadośćuczynienie także za własną krzywdę niemajątkową, w tym za naruszenie więzi między rodzicami a dzieckiem. Regulacja ta znajduje zastosowanie do stosunków prawnych powstałych po dacie 3 sierpnia 2008 r. Zdarzenie, w którym śmierć poniósł syn powodów miało miejsce w dniu 19 czerwca 2002 r. Gdyby przed zmianą kodeksu cywilnego z dniem 3 sierpnia 2008 r. możliwym było zastosowanie przepisów dotyczących ochrony dóbr osobistych poprzez objęcie nimi osób bliskich zmarłemu wskutek czynu niedozwolonego, ustawodawca nie zdecydowałby się na nowelizację poprzez wprowadzenie § 4 do art. 446 k.c.

Ponadto pozwany zakwestionował istnienie więzi rodzinnej między powodami a ich zmarłym synem. Wskazał, że pokrewieństwo nawet najbliższe nie przesądza o tym, że śmierć poszkodowanego stanowi zerwanie szczególnej więzi. W ocenie pozwanego między powodami a ich synem nie istniał więź. Syn powodów, bowiem przed śmiercią przeprowadził się do W.. Nie pomagał rodzicom finansowo i rzadko ich odwiedzał. Pozwany podniósł także zarzut częściowego przyczynienia się przez poszkodowanego do powstania szkody, poprzez stworzenie zagrożenia w ruchu drogowym. Poszkodowany M. J. (2) wykonał, bowiem manewr skrętu bez zachowania elementarnych zasad ostrożności, zajeżdżając drogę innemu uczestnikowi uchu drogowego (odpowiedź na pozew k. 36-39v).

W toku dalszego postępowania, powodowie popierali powództwo, zaś pozwany konsekwentnie nie uznawał powództwa i wnosił o jego oddalenie (protokoły rozpraw k. 110-115, 215-216v, 220-220v, 226-226v).

Ustalenia faktyczne:

W dniu 19 czerwca 2002 r. w miejscowości G. doszło do wypadku komunikacyjnego. J. Ł. kierujący samochodem osobowym marki T. (...) o nr rej. (...), objętym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. z siedzibą w W., naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że jadąc samochodem z kierunku W. nie zachował należytej ostrożności oraz znacznie przekroczył dozwoloną prędkość w terenie zabudowanym, w wyniku, czego uderzył w rowerzystę jadącego w tym samym kierunku i wykonującego manewr skrętu lewo. Rowerzysta M. J. (2) doznał rozległych obrażeń ciała, skutkujących jego śmiercią. J. Ł. wyrokiem Sądu Rejonowego w Otwocku został uznany za winnego popełnienia zarzucanego czynu i skazany na karę jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres trzech lat (wyrok k. 15-16, zeznania świadka J. Ł. protokół rozprawy z dnia k. 220-220v, zeznania świadka T. B. k. 226v).

Zmarły M. J. (2) urodził się w dniu (...) W chwili wypadku miał (...) lata (odpis skrócony aktu zgonu k. 14). Przez całe swoje życie mieszkał z rodzicami. Dopiero dwa miesiące przed śmiercią zamieszkał w W., gdzie podjął swoją pierwszą pracę w piekarni. Zmarły M. J. (2) był najmłodszym z siedmiorga dzieci powodów, bardzo kochanym przez rodziców. Był domatorem, lubił piec ciasta, gotować obiady. Jego relacje z rodzicami były bardzo ścisłe.

Nagła śmierć M. J. (2) była dla powodów przeżyciem traumatycznym.

Powódka T. J. bardzo ciężko przeżyła śmierć syna M.. Był bardzo lubiany przez wszystkich domowników. Często pomagał powódce w codziennych czynnościach, spędzał z nią wolny czas. Rodzina wstrzymywała się z informowaniem jej o wypadku, w obawie o jej zdrowie. Powódka nie może uporać się ze stratą syna. Po śmierci syna znajdowała się wstanie silnego kryzysu psychicznego, który utrzymywał się przez okres powyżej dwóch lat. Traumatyczne doświadczenie wypadku i śmierci syna spowodowało poczucie nieodwracalnej zmiany życiowej, osłabienie witalności i energii, zanik motywacji do dotychczasowej aktywności, spadek sił życiowych i woli działania. Między powódką a zmarłym synem istniała silna więź emocjonalno-uczuciowa, związana z faktem iż był to najmłodszy syn powódki oraz jego właściwości osobowościowych i predyspozycji psychicznych. Więź ta zbudowana była na wspólnym zamieszkiwaniu, wykonywaniu czynności domowych i gospodarczych. Śmierć syna spowodowała załamanie zdrowia psychicznego i somatycznego powódki. Nasiliła objawy nerwicowe, których podłożem były silne przeżycia emocjonalne. Miało to wpływ na utratę dotychczasowej aktywności, osłabienie motywacji, postawę rezygnacji i wycofania z życia. Powódka nie zaadaptowała się do zmienionej sytuacji rodzinnej. Nie potrafi czerpać radości ani przyjemności z codziennych sytuacji. Przez cztery lata od śmieci syna powódka przyjmowała leki uspokajające. Po wypadku pojawiły się u niej dodatkowo dolegliwości kardiologiczne. Kardiolog wykrył u niej chorobę serca na tle nerwowym. W opinii lekarza prowadzącego, powódka nie rokuje wyleczenia. Stale rozpamiętuje wypadek z 19 czerwca 2002 r. Raz w tygodniu chodzi na grób syna, a w rocznicę wypadku zamawia za niego msze. W każde święta wspomina syna, nadal przechowuje jego zdjęcia. Śmierci syna M. dotychczas nie przepracowała ani mentalnie, ani też emocjonalnie. (zeznania powódki T. J. k. 215v w zw. z k.111-111v, zeznania świadka M. C. k. 112v-113v, zeznania świadka K. J. k. 113v-114, opinia biegłej psycholog J. K. k 139-142).

Powód M. J. (1) miał również bardzo dobre relacje z synem M.. Syn będąc w wieku szkolnym pomagał mu przy pracach polowych, w obejściu, przy obsłudze inwentarza. Powód mógł liczyć na syna, który zawsze był w domu i nie spotykał się z kolegami. Odnosił się do swojego ojca z szacunkiem. Powód nie miał z nim żadnych problemów wychowawczych. Wiadomość o śmierci syna bardzo wstrząsnęła powodem. Przyjmował leki uspokajające i obniżające ciśnienie krwi. W nocy rozmyślał o synu. Przez miesiąc od śmierci syna przyjmował też środki nasenne. Wspomina syna go w każde święta, nie może pogodzić się z wypadkiem. W następstwie śmierci syna utracił radość życia, siły witalne, energię, wolę działania i nadzieję na przyszłość. Cierpienia psychiczne w stopniu nasilonym utrzymywały się u powoda przez okres jednego roku. Aktualnie powód permanentnie przeżywa poczucie żalu, krzywdy, niekorzystnej zmiany życiowej. Utracił chęć do pracy. Stał się skryty i zamknięty w sobie. Co dwa tygodnie odwiedza grób syna. Wizyty na cmentarzu kończą się płaczem. Jest w słabej kondycji psychicznej Bardzo brakuje mu syna (zeznania powoda M. J. (1) k. 216 w zw. z k. 111v-112, zeznania świadka M. C. k. 112v-113v, zeznania świadka K. J. k. 113v-114, opinia biegłej psycholog J. K. k 137--138).

Według biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego M. J. (3) do wypadku z dnia 19 czerwca 2002 r. przyczynili się obaj jego uczestnicy. Jadący rowerem M. J. (2) wykonał w sposób nieprawidłowy manewr zmiany kierunku jazdy (najprawdopodobniej skrętu w lewo), które powinno być poprzedzone zbliżeniem się do osi jezdni i odpowiednio wczesnym i wyraźnym sygnalizowaniem zamiaru wykonania tego manewru. Natomiast kierujący samochodem T. J. Ł. przez przekroczenie dopuszczalnej w miejscu wypadku prędkości, pozbawił się możliwości skutecznego reagowania na zmieniającą się na jezdni sytuację wytworzoną przez kierującego rowerem. Gdyby J. Ł. poruszał się z dozwoloną prędkością 60 km/h, do czego był zobowiązany, to M. J. (2) zdążyłby zjechać z toru ruchu samochodu, nawet bez podejmowania jakichkolwiek manewrów przez kierującego nim J. Ł.. Tymczasem prędkość samochodu T. bezpośrednio przed wypadkiem wynosiła 96 km/h, a w chwili zderzenia z rowerzystą 65 km/h. (opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego k. 161-191v).

Pismem z dnia 22 października 2013 r. powodowie zgłosili szkodę pozwanemu (...) S.A. Domagali się przyznania zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w kwocie po 100 000 zł na rzecz każdego z nich, zwrotu kosztów pogrzebu w kwocie 8 000 zł oraz odszkodowania w kwocie po 50 000 zł na rzecz każdego z powodów za znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej (zgłoszenie szkody k. 77-77v).

Pozwany (...) Spółka S.A. decyzjami z dnia 27 listopada 2013 r. odmówił wypłaty zadośćuczynienia i odszkodowania z uwagi na brak podstaw do ich przyznania (decyzje k. 64-65v).

Natomiast w zakresie zwrotu kosztów pogrzebu pozwany decyzjami z dnia 13 grudnia 2013 r. przyznał powodom odszkodowanie w kwocie po 2 737,50 zł (decyzje k. 54-55v).

Stan faktyczny został ustalony w oparciu o powołane wyżej dowody.

Dowody z dokumentów nie budziły zastrzeżeń Sądu, nie były też kwestionowane przez strony.

Sąd obdarzył wiarą zeznania powodów T. J. (k. 215v w zw. z k.111-111v) i M. J. (1) (k. 216 w zw. z k. 111v-112), jak również zeznania świadków M. C. ( k. 112v-113v) i K. J. k. 113v-114). Dowody te w pełni korespondują z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie, w tym przede wszystkim z opiniami biegłego psychologa. Tworzą spójną i logiczną całość obrazującą stan emocjonalny powodów po śmierci syna M. J. (2).

Sąd podzielił wywołane w sprawie opinie biegłego sądowego z zakresu psychologii J. K. (k. 137-138 i k. 139-142). Opinie zostały wydane przez osobę posiadającą wiedzę specjalistyczną w swojej dziedzinie, kwalifikacje i doświadczenie, na podstawie materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy a także po bezpośrednich badaniach powodów.

Sąd podzielił także wnioski wypływające z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego M. J. (3) (k. 161-191v). Opinia w całości odpowiadała na zadane przez Sąd pytania oraz szczegółowo wyjaśniała wszystkie niejasności związane z przedmiotowym zdarzeniem. Sporządzona została przez biegłego specjalistę w swojej dziedzinie w oparciu o materiał dowodowy z akt niniejszej sprawy oraz akt sprawy karnej.

Ustalenie faktyczne Sąd oparł także na zeznaniach świadków J. Ł. ( k. 220-220v) i T. B. ( k. 226v). Zeznania te, w zakresie przebiegu wypadku komunikacyjnego z dnia 19 czerwca 2002 r., nie budziły wątpliwości Sądu. Znajdują również potwierdzenie w opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego.

Uzasadnienie prawne:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 i § 2 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa wyżej, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (art. 822 § 4 k.c.).

W świetle art. 35 i art. 36 ust. 1 zd.1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003r., Nr 124, poz. 1152) ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

W niniejszej sprawie winę za spowodowanie wypadku ponoszą obaj jego uczestnicy. Zarówno J. Ł. jak i M. J. (2) przyczynili się do wypadku. J. Ł. jadący samochodem osobowym marki T. (...), znacznie przekroczył dopuszczalną w miejscu wypadku prędkość, co skutkowało brakiem możliwości skutecznego reagowania na zmieniającą się na jezdni sytuację (wyhamowania samochodu), w następstwie czego potrącił jadącego rowerem M. J. (2). Natomiast M. J. (2) wykonał nagły manewr zmiany kierunku jazdy, nie zachowując ostrożności i nie sygnalizując zamiaru jego dokonania.

Z uwagi na powyższe, stopień przyczynienia się poszkodowanego M. J. (2) do wypadku ustalony przez pozwanego (...) S.A. na poziomie 50%, należy uznać za określony prawidłowo. Powodowie nie sprzeciwiali się takiemu założeniu. W przekonaniu powodów, kwoty dochodzonych roszczeń uwzględniają wskazaną skalę przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody.

Przystępując do rozważań merytorycznych należy wskazać, że roszczenie najbliższych członków rodziny zmarłego o przyznanie stosownego zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę przewiduje art. 446 § 4 k.c. Przepis ten został dodany przez art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2008 r. (Dz.U.2008.116.731), zmieniającej ustawę kodeks cywilny z dniem 3 sierpnia 2008 r. Przepis ten nie obowiązywał w dacie zdarzenia, którego konsekwencją stała się śmierć M. J. (2) czyli w dniu 19 czerwca 2002 r.

Bogate orzecznictwo Sądu Najwyższego i sądów powszechnych nie pozostawia jednakże wątpliwości, że najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem (...) r. (wejście w życie art. 446 § 4 k.c.). Wprowadzenie art. 446 § 4 k.c. doprowadziło bowiem jedynie do zmiany w sposobie realizacji roszczenia przez skonkretyzowanie osób uprawnionych do jego dochodzenia oraz przesłanek jego stosowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.05.2011r. I CSK 621/10 LEX nr 848128, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2011-05-25 II CSK 537/10 LEX nr 846563 i inne).

Sąd Apelacyjny w Łodzi, w wyroku z dnia 12.07.2012r. stwierdził nadto, że także przed wejściem w życie art. 446 § 4 k.c., umowa ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym wprawianym w ruch za pomocą sił przyrody, obejmowała roszczenie osób pośrednio poszkodowanych o zadośćuczynienie z tytułu naruszenia dóbr osobistych, określone w art. 34 ust. 1 w zw. z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.), o ile do naruszenia tychże dóbr doszło w wyniku ruchu pojazdu mechanicznego (OSAŁ 2012/3/22). Argumentacja pozwanego zawarta w odpowiedzi na pozew, jakoby przepisy obowiązujące w dacie zdarzenia nie dawały podstaw do zasądzenia na rzecz powodów zadośćuczynienia, nie może zatem znaleźć aprobaty sądu orzekającego w tej sprawie.

Prawo do życia w rodzinie i utrzymania tego rodzaju więzi stanowi dobro osobiste członków rodziny i podlega ochronie na podstawie art. 23 i art. 24 k.c. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 23.01.2013r. I ACa 1134/12 LEX nr 1264390).

Sąd Okręgowy w Lublinie w obecnym składzie, w pełni podziela poglądy wyrażone w cytowanych wyżej orzeczeniach.

Nie ma wątpliwości, że powodowie T. J. i M. J. (1) jako rodzice zmarłego M. J. (2) należą do kręgu osób mu najbliższych, a w konsekwencji także do kręgu osób uprawnionych do otrzymania zadośćuczynienia, które zmierza do zaspokojenia poniesionej przez niego szkody niematerialnej.

W myśl powoływanego już wcześniej art. 448 k.c., w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W tym przypadku, zadośćuczynienie służy rekompensacie krzywdy po stracie osoby najbliższej, a zatem uszczerbku dotykającego subiektywnej sfery osobowości, uczuciowości człowieka, w szczególności cierpienia, bólu i poczucia osamotnienia, powstałych utrudnień życiowych, konieczności zasadniczo odmiennego urządzenia sobie życia. Przy ustalaniu rozmiaru cierpień w sytuacji śmierci osoby bliskiej powinny być zatem uwzględniane: rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie i czas trwania, dramatyzm negatywnych doznań, poczucie osamotnienia i pustki, rodzaj i natężenie więzi uczuciowych między powodem a zmarłym, rola w rodzinie pełniona przez osobę zmarłą, występowanie zaburzeń psychicznych lub somatycznych po utracie osoby bliskiej, w tym ewentualne leczenie traumy, stopień i tempo asymilacji do zmienionych warunków, wiek pokrzywdzonego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 23.01.2013r.I ACa 714/12 Lex nr 1286461).

W tym kontekście oraz przy uwzględnieniu dowodów przeprowadzonych w sprawie, żądanie powodów dotyczące zasądzenia na ich rzecz zadośćuczynienia niewątpliwie jest uzasadnione co do zasady, chociaż nie co do wysokości. Nie powtarzając argumentacji powołanej w ustalonym wyżej stanie faktycznym, stwierdzić należy jedynie, że nagła śmierć osoby bliskiej spowodowała u powodów cierpienia, destabilizację życia i rezygnację z planów. Utrata dziecka jest niewątpliwie przeżyciem najcięższym. Cierpienia są tym większe im bardziej powodowie byli zżyci z synem i mieli z nim dobre relacje. Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że syn powodów był osobą dla nich ważną. Zmarły M. J. (2) był najmłodszym dzieckiem bardzo lubianym przez rodziców. Mieszkając wspólnie z rodzicami często im pomagał, zarówno w domu jak i pracach polowych. Po śmierci syna powodowie wycofali się z życia towarzyskiego. Podupadają na zdrowiu, w szczególności powódka T. J., u której lekarz wykrył chorobę serca na tle nerwowym. Mimo upływu lat ciągle rozpamiętują śmierć syna, wspominają go w każde święta. Nie mogą pogodzić się z jego stratą.

Okoliczności przytoczone w tym miejscu oraz w ustalonym stanie faktycznym muszą uzasadniać przyznanie powodom zadośćuczynienia w wysokości, która zrekompensuje rozmiar ich cierpienia, z drugiej zaś strony uwzględni panujące stosunki społeczne i nie spowoduje wzbogacenia powodów. Musi także uwzględniać stopień przyczynienia się poszkodowanego M. J. (2) do powstania szkody, który to stopień przyczynienia został określony na 50%.

W ocenie Sądu, zasadne staje się ustalenie wysokości należnego powodom zadośćuczynienia na poziomie 80 000 złotych, a po uwzględnieniu 50% stopnia przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody, na poziomie 40 000 złotych na rzecz każdego z powodów. Należy przy tym zauważyć, że stopień przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody nie powoduje automatycznego obniżenia ustalonej wysokości świadczenia o procentowy udział przyczynienia się do powstania szkody. Obniżenie wysokości zadośćuczynienia z powodu przyczynienia się, podlega, podobnie jak ustalenie wysokości należnego świadczenia, ocenie Sądu, po rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy. Okoliczności obecnej sprawy i dokonane wcześniej w tym zakresie rozważania merytoryczne, w pełni uzasadniają, w przekonaniu Sądu, wysokość przyznanego powodom świadczenia.

W pozostałym zakresie żądania powodów z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, jako wygórowane, należało oddalić.

Stosownie do treści art. 817 § 1 k.c. pozwany był zobowiązany spełnić świadczenie w terminie 30 dni licząc od daty zgłoszenia szkody i sprecyzowania przez powoda roszczenia wynikającego z poniesionej szkody. Powodowie zgłosili szkodę i sprecyzowali swoje roszczenia w zakresie zadośćuczynienia w piśmie z dnia 22 października 2013 r. Termin do spełnienia świadczenia upłynął zatem bezskutecznie w dniu 21 listopada 2013 r. Pozwany decyzją z dnia 27 listopada 2013 r. odmówił wypłaty zadośćuczynienia. Powodowie domagali się natomiast odsetek od dnia 28 listopada 2013 r. tj. od dnia następującego po wydaniu decyzji przez pozwanego. Sąd jest związany żądaniem powodów.

Orzeczenie o kosztach procesu uzasadnia treść art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Koszty procesu pomiędzy stronami obecnego procesu zostały wzajemnie zniesione.

Koszty poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa zostały natomiast pomiędzy stronami rozdzielone po ½ części, przy czym koszty przypadające od powodów, Sąd, stosownie do treści art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sadowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2014r., poz. 1025), przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Pozostałą częścią kosztów poniesionych przez Skarb Państwa obciążono stronę pozwaną. Należy wskazać, że łącznie koszty poniesione przez Skarb Państwa wyniosły 7.170 złotych (6.000 złotych nieuiszczone opłaty od pozwu plus koszt opinii biegłego psychologa 1 170 złotych). Przy rozdziale kosztów po ½ części pozwany obowiązany byłby ponieść je w wysokości 3.585 złotych. Biorąc jednakże pod uwagę, że kwota 1.202,74 złotych uiszczona przez stronę pozwaną na koszt opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego nie została rozchodowana, kwotę tę przeksięgowano na konto dochodów Skarbu Państwa ( k 229), pomniejszając o taką samą wartość obowiązek pozwanej w zakresie zwrotu kosztów należnych Skarbowi Państwa.

Reasumując, pozwany winien zwrócić koszty tymczasowo poniesione przez Skarb Państwa w wysokości 2.382,26 zł ( 3585 zł. minus 1.202, 74 zł).

Z tych względów, na podstawie powołanych przepisów prawa, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.