Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Janina Kacprzak (spr.)

Sędziowie: SSA Ewa Naze

SSO del. Joanna Kasicka

Protokolant: st.sekr.sądowy Kamila Tomasik

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2013 r. w Łodzi

sprawy J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi w Ł.

o wysokość podstawy wymiaru składek,

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 17 września 2012 r., sygn. akt: VIII U 2989/12,

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 1688/12

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołanie J. S. od decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. z dnia 25 czerwca 2012 roku, którą to decyzją Zakład ustalił miesięczne podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne J. S. z tytułu prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej w okresie od 1 stycznia 1999 roku do 23 czerwca 2011 roku.

Powyższe rozstrzygniecie zapadło po ustaleniu przez Sąd Okręgowy, że J. S. prowadzi od 1983 roku pozarolniczą działalność gospodarczą od 1983 roku w zakresie transportu osobowego. Z tego tytułu zgłosił się do ubezpieczeń zdrowotnych od 1 stycznia 1999 roku, a do ubezpieczeń społecznych tylko w okresie od 1 do 3 stycznia 1999 roku. Decyzją z 1 grudnia 2011 roku ZUS objął J. S. ubezpieczeniami społecznymi z tytułu prowadzenia powyższej działalności gospodarczej za okres od 1 stycznia 2011 roku do 23 czerwca 2011 roku. Odwołanie ubezpieczonego od tej decyzji zostało prawomocnie oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 19 marca 2012 roku w sprawie VIII U 170/12.

W tak ustalonym stanie faktycznym sąd pierwszej instancji uznał odwołanie za niezasadne, powołując przepisy art. 6 ust. 1 pkt 4, art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych oraz § 3 ust. 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad i trybu postępowania w sprawach rozliczania składek (Dz. U. nr 165, poz. 1197 ze zm.).

Wyrok sądu pierwszej instancji zaskarżony został w całości apelacją ubezpieczonego J. S.. Apelacja zarzuca zaskarżonemu wyrokowi naruszenie prawa materialnego, to jest naruszenie art. 24 ust. 4 w zw. z art. 18 ust. 8 i 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez błędną wykładnię prowadzącą do nieuwzględnienia obowiązującego okresu przedawnienia.

Powołując się na powyższy zarzut ubezpieczony wniósł o „uchylenie” zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołania w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego za postępowanie przed sądami I i II instancji, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji z pozostawieniem temu sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego.

Organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna. Przede wszystkim zauważyć należy, że apelacja oparta jest wyłącznie na zarzucie naruszenia prawa przepisów prawa materialnego, zatem okoliczności faktyczne rozpoznawanej sprawy są bezsporne. Z tych bezspornych okoliczności wynika, że skarżący w okresie od 1 stycznia 1999 roku do 23 czerwca 2011 roku podlegał obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu, co zostało stwierdzone decyzją organu rentowego z 1 grudnia 2011 roku, a której prawidłowość została potwierdzona prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego oddalającego odwołanie skarżącego od tej decyzji. Przedmiotem postępowania w rozpoznawanej sprawie, zakreślonym treścią decyzji z 25 czerwca 2012 roku, jest podstawa wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne skarżącego za cały okres objęty wyżej wymienioną prawomocną decyzją z 1 grudnia 2011 roku. Skarżący nie kwestionuje wysokości podstaw wymiaru składek na jego ubezpieczenia społeczne, określonych decyzją z 25 czerwca 2012 roku – co wynika jednoznacznie z treści odwołania, jak i treści apelacji. Zarzuca zaskarżonemu wyrokowi jedynie błędną wykładnię art. 24 ust. 4 w zw. z art. 18 ust. 8 i ust. 9 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. nr 205, poz. 1585 t.j. ze zm.). Zarzut naruszenia wymienionych przepisów jest chybiony, gdyż po pierwsze: sąd pierwszej instancji nie dokonywał wykładni tych przepisów, a apelacja nie zarzuca naruszenia przepisów prawa procesowego, chociażby art. 328 § 2 k.p.c., po drugie przepisy art. 18 ust. 8 i ust. 9 powołanej ustawy nie pozostają w żadnym związku z art. 24 ust. 4 tej ustawy. Stąd też, jak należy się domyślać, skarżącemu w istocie chodziło o naruszenie art. 24 ust. 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przepisu przez jego niezastosowanie. Przepis art. 24 ust. 4 powołanej ustawy dotyczy terminu przedawnienia należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne. Natomiast art. 18 ust. 8 powołanej ustawy określa w jaki sposób ustala się kwoty podstawy wymiaru składek osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą. W myśl tego przepisu podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5, stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybie art. 19 ust. 10 na dany rok kalendarzowy. Składka w nowej wysokości obowiązuje od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku. Z kolei ust. 9 art. 18 dotyczy proporcjonalnego zmniejszenia podstawy wymiaru składek za miesiące, w których nastąpiło odpowiednio objęcie ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi lub ich ustanie i jeżeli trwały one tylko przez część miesiąca. Z przedstawionej materii uregulowań przepisów objętych zarzutem apelacyjnym jednoznacznie wynika, że w związku pozostają tylko przepisy art. 18 ust. 8 i ust. 9 ustawy. Natomiast art. 24 ust. 4 ustawy, jako przepis regulujący kwestie przedawnienia należności z tytułu składek nie odnosi się w żadnej mierze do przepisów regulujących zasady ustalania podstawy wymiaru składek. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w ramach uprawnień wynikających z art. 83 ust. 1 ustawy może wydać decyzję ustalającą prawidłowe podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w każdym czasie. Prawo do wydania takiej decyzji nie ulega przedawnieniu. Przedawnieniu, o którym mowa w art. 24 ust. 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podlegają jedynie należności z tytułu składek. Stąd też zarzut przedawnienia może być brany pod uwagę tylko w sprawach z odwołań od decyzji wymierzających wysokość składek, w tym ustalających wysokość zaległości w opłacaniu składek i zobowiązujących do ich zapłacenia.

Mając na uwadze powyższe, a w szczególności okoliczność, że skarżący nie kwestionuje prawidłowości ustalenia wysokości podstaw wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne skarżącego, wyrok sądu pierwszej instancji odpowiada prawu, a apelacja jako pozbawiona uzasadnionych podstaw podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.