Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Przemysław Dominik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 9.02, 10.03.2016 roku sprawy, przeciwko A. S. s. R. i J. z domu U. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 19 maja 2015 r. około godziny 16:55 w W. na drodze publicznej w rejonie skrzyżowania ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w w art 22 ust 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki V. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany zajmowanego pasa ruchu, oraz nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki F. o nr rej. (...) doprowadzając do zderzenia z nim, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. o czyn z art. 86§1 Kodeksu wykroczeń, w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, (Dz. U. z 2012 roku poz. 1137 ze zm.).

orzeka

I.  Obwinionego A. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 par 1 kw wymierza karę grzywny w wysokości 400 ( czterysta) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego 40 ( czterdzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 6953/15

UZASADNIENIE

A. S. został obwiniony o to, że w dniu 19 maja 2015 r. około godziny 16:55 w W. na drodze publicznej w rejonie skrzyżowania ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w w art 22 ust 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki V. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany zajmowanego pasa ruchu, oraz nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki F. o nr rej. (...) doprowadzając do zderzenia z nim, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86§1 Kodeksu wykroczeń, w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, (Dz. U. z 2012 roku poz. 1137 ze zm.).

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 maja 2015 r. około godziny 16:55 A. S. kierował samochodem marki V. o nr rej. (...) i jechał w W. ul. (...) w kierunku Centrum. Początkowo kierowany przez A. S. samochód marki V. znajdował się na pasie skrajnym lewym, przeznaczonym wyłącznie do skrętu w lewo w ulicę (...). W tym samym czasie w tym samym kierunku po pasie skrajnym prawym ul. (...) poruszał się kierujący samochodem marki F. o nr rej. (...) M. D.. A. S. postanowił zmienić zajmowany pas ruchu ze skrajnego lewego na środkowy. Wykonanie powyższego manewru zmiany pasa ruchu przez A. S. było nieprawidłowe. W trakcie wykonywania powyższego manewru zmiany pasa ruchu A. S. nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu M. D. – kierującemu samochodem marki F. o nr rej. (...), który w tym samym czasie również wykonywał zmianę pasa ruchu polegającą na wjeździe na pas środkowy z prawej strony. W wyniku kolizji w samochodzie marki F. o nr rej. (...) doszło do uszkodzenia następujących elementów samochodu: wgnieciony lewy tylny błotnik pojazdu, zarysowane lewe tylne drzwi, porysowany tylny zderzak z lewej strony, obtarta i zarysowana lewa tylna felga ze stopu lekkiego. Natomiast w samochodzie marki V. o nr rej. (...) doszło do uszkodzenia następujących elementów samochodu: wgnieciony i zarysowany prawy przedni błotnik, zarysowany z prawej strony oraz wypięty z mocowań przedni zderzak. Żaden z kierujących pojazdami uczestniczących w kolizji drogowej nie był pod wpływem alkoholu. Zdarzenie wystąpiło w porze dziennej, na mokrej nawierzchni – po opadach deszczu, w warunkach dużego nasilenia ruchu kołowego.

A. S. ma 56 lat. Jest żonaty. Jest zatrudniony w(...), uzyskuje dochód w wysokości około 700-800 zł netto. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Był jednokrotnie ukarany sądownie za wykroczenie drogowe.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego A. S. /e-protokół rozprawy z dnia 9 lutego 2016 r. – k. 52-54/, zeznań świadka M. D. /k. 12v-13, e-protokół rozprawy z dnia 10 marca 2016 r. – k. 78-79/ , opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 59-70, e-protokół rozprawy z dnia 10 marca 2016 r. – k. 78, 79-80/, a także notatek urzędowych /k. 1-2, 9/, szkiców /k. 3, 57/, protokołów oględzin pojazdów /k. 4, 5/, protokołów użycia alkomatu /k. 6, 7/, oświadczenia /k. 8/, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 22/.

Obwiniony A. S. /e-protokół rozprawy z dnia 9 lutego 2016 r. – k. 52-54/, nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w dacie wykroczenia poruszał się w kierunku P. (...) wzdłuż ul. (...) lewym skrajnym pasem ruchu. Wskazał, że gdy zatrzymał się na skrajnym pasie ruchu przy ul. (...) zadzwonił do niego znajomy, który poprosił go, aby udał się on do niego na ul. (...). Obwiniony wyjaśnił, że w związku z tym, że znajdował się wówczas na pasie do skrętu w lewo, zmuszony był zmienić zajmowany pas ruchu, na ten, który prowadził prosto w stronę P. Lotnika. A. S. wskazał, że gdy zmieniał zajmowany pas ruchu, spojrzał w lusterka, włączył kierunkowskaz prawy i upewnił się, że na pasie, na który zamierza wjechać nie ma już żadnych samochodów. Wyjaśnił, że przed wykonaniem powyższego manewru miał wówczas do przejechania jeszcze fragment „przerywanego pasa” oraz wskazał, że pojazdy w tym czasie poruszały się jeden za drugim. Wyjaśnił, że rozpoczął wykonywanie manewru zmiany pasa ruchu wówczas, gdy powstała luka pomiędzy pojazdami. Obwiniony wyjaśnił, że nie wykonałby manewru zmiany pasa ruchu, gdy na pasie ruchu, na który zamierza wjechać nie było miejsca na wykonanie powyższego manewru. Wskazał, że występowały w tym czasie dobre warunki atmosferyczne, nie było ciemno i widział on pozostałych kierowców. Wskazał również, że poruszał się wówczas z prędkością 4-5 km/h, gdyż z uwagi na występujący wówczas ruch drogowy nie można było jechać szybciej. Obwiniony A. S. wskazał, że gdy znalazł się czterema kołami samochodu na pasie środkowym i przejechał ok. 4-5 m, w prawy zderzak jego samochodu uderzył lewym błotnikiem samochód marki F., który wjechał przed jego pojazd z prawego pasa ruchu i zatrzymał się w odległości ok. 10 metrów przed jego pojazdem. Obwiniony wyjaśnił, że przed wystąpieniem kolizji nie widział on tego samochodu. Wskazał on również, że po wystąpieniu kolizji obaj z drugim kierującym zjechali na ul. (...), aby nie zagradzać ruchu drogowego i sprawdzili uszkodzenia. Obwiniony wyjaśnił, że ustalił wówczas, że uszkodzeniu uległ przód prawego błotnika jego pojazdu oraz została zerwana uszczelka reflektora, natomiast w drugim pojeździe uszkodzeniu uległ tylny lewy błotnik. A. S. wskazał, że to drugi kierujący wezwał policję. Wskazał on także, że po przyjeździe na miejsce policjanci stwierdzili, że to on jest sprawcą powyższej kolizji, gdyż to on zajechał drogę drugiemu kierującemu. Obwiniony w złożonych wyjaśnieniach wskazał, że nie poczuwa się do winy za spowodowanie kolizji, gdyż zdarzenie miało przeciwny przebieg niż ustalili to policjanci i to właśnie kierujący samochodem marki F. zajechał mu drogę. Obwiniony wskazał bowiem, że w czasie zdarzenia znajdował się już na pasie ruchu i kierujący samochodem marki F. uderzył w jego pojazd z lewej strony. Obwiniony wyjaśnił, że gdyby oba pojazdy znajdowały się wówczas na lewym pasie, to wówczas pojazdy zderzyłyby się bokami. Wyjaśnił on także, że gdyby to on uderzył kierowanym pojazdem w ten samochód, to wówczas samochód F. by się obrócił o 180 stopni. Obwiniony wskazał także, że kolizja miała charakter otarciowy. Wskazał on nadto, że pojazdy znajdujące się przed nim poruszały się w odległości około 10-15 m od niego i w związku z tym samochód marki F. mógł zmieścić się w tą lukę.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia złożone przez obwinionego A. S., w których zaprzecza on sprawstwa przedmiotowego wykroczenia w ruchu drogowym, stanowią w ocenie Sądu rezultat przyjęcia przez obwinionego określonej linii obrony, zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie. Okoliczność, że A. S. jest sprawcą wykroczenia z art. 86 § 1 kw znajduje potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie niniejszej materiale dowodowym, a w szczególności w zeznaniach świadka M. D. i opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego J. K.. Wskazać należy, że w czasie zdarzenia obwiniony realizował manewr zmiany pasa ruchu i z uwagi na wykonywany manewr drogowy zobowiązany był do wykonania powyższego manewru z zachowaniem szczególnej ostrożności określonej w art. 2 pkt 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz do ustąpienia pierwszeństwa pojazdowi marki F. o nr rej. (...). Wystąpienie kolizji świadczy o tym, że obwiniony podczas wykonywania manewru zmiany zajmowanego pasa ruchu nie zachowywał szczególnej ostrożności oraz nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki F. o nr rej. (...) doprowadzając do zderzenia z nim, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, co oznacza, że podczas przedmiotowego zdarzenia obwiniony nie wypełnił obowiązku sformułowanego w art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

Za wiarygodne należało uznać wyjaśnienia obwinionego, w których przedstawił on uszkodzenia do jakich doszło w obu pojazdach biorących udział w kolizji oraz podane przez obwinionego informacje dotyczące wydarzeń, które miały miejsce po wystąpieniu kolizji, tj. zjechaniu przez obu uczestników zdarzenia na ul. (...) oraz w zakresie, w jakim podał on, że to właśnie M. D. powiadomił o powyższym zdarzeniu funkcjonariuszy Policji, którzy po przybyciu na miejsce ustalili, że to właśnie obwiniony jest sprawcą powyższego zdarzenia drogowego. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie należało uznać za logiczne i spójne. Były one również zgodne z zeznaniami świadka M. D. oraz zebraną w sprawie dokumentacją.

Za wiarygodne należało uznać również wyjaśnienia obwinionego dotyczące natężenia ruchu występującego w czasie zdarzenia, podawane przez niego informacje dotyczące odbytej rozmowy telefonicznej przed wystąpieniem kolizji oraz podane przez niego dane dotyczące miejsca, do którego się przed wystąpieniem kolizji kierował. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie były logiczne i spójne oraz zgodne z doświadczeniem życiowym.

Za wiarygodne należy uznać również wyjaśnienia obwinionego, w których potwierdził on, że przed wystąpieniem kolizji poruszał się lewym skrajnym pasem ruchu ul. (...) oraz, że bezpośrednio przed wystąpieniem kolizji wykonywał manewr zmiany pasa ruchu na pas środkowy. Powyższe wyjaśnienia obwinionego były bezsporne.

Mając na uwadze opinie biegłego z zakresu ruchu drogowego J. K. Sąd uznał za nielogiczne wyjaśnienia obwinionego, w których wskazywał, że przed wystąpieniem kolizji i w chwili kolizji poruszał się z prędkością 4-5 km/h, gdyż wolna przestrzeń na pasie środkowym o długości ok. 20 m powinna była umożliwić płynną zmianę pasa ruchu i poruszanie się w rzędzie pojazdów na środkowym pasie ruchu raczej z wyższą prędkością, typową dla takich manewrów, nawet przy występowaniu na ulicy zatoru drogowego. Jednocześnie mając na uwadze opinie biegłego z zakresu ruchu drogowego J. K. Sąd uznał, że w warunkach dużego natężenia ruchu zmiana pasa ruchu nie powinna trwać tak długo, jak wskazywał w złożonych wyjaśnieniach obwiniony. Zdaniem tut. Sądu na podstawie wyjaśnień obwinionego nie można jednoznacznie ustalić czy w chwili kolizji kierowany przez niego samochód V. jechał, czy też był zatrzymany. Podkreślić należy również, że z wyjaśnień obwinionego wynika, że sprawdził on pas przed jego zmianą (powyższa okoliczność, którą powołał w złożonych wyjaśnieniach obwiniony w ocenie Sądu była wiarygodna), ale nie wiadomo czy sprawdzał on wówczas sytuację na prawym pasie ruchu. Jednocześnie wyjaśnienia obwinionego, w których podawał on, że dostrzegł samochód marki F. w chwili kolizji świadczą o tym, że obwiniony nie obserwował właściwie drogi, gdyż powinien dostrzec ten samochód wcześniej.

Mając na uwadze niesporną okoliczność, że podczas przedmiotowego zdarzenia obwiniony wykonywał manewr zmiany pasa ruchu ze skrajnego lewego na środkowy oraz niesporną okoliczność, że w tym czasie świadek M. D. wykonywał zmianę pasa ruchu polegającą na wjeździe na pas środkowy z prawej strony, Sąd oceniając wyjaśnienia obwinionego przychylił się do opinii wyrażonej przez biegłego z zakresu ruchu drogowego J. K., który wskazywał, że cechy kinematyczne samochodów osobowych raczej przemawiają za tym, że w chwili kolizji samochód V. poruszał się do przodu, gdyż nawet działając w sposób zamierzony trudno jest wywołać otarcia boku samochodu osobowego przed i za osią tylną w kontakcie z nieruchomą przeszkodą i poruszaniem się po torze zbliżonym do prostoliniowego. Sąd oceniając wyjaśnienia obwinionego przychylił się do opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego J. K., że na podstawie wyjaśnień obwinionego nie można uznać, by w chwili kolizji samochód V. zakończył manewr zmiany pasa ruchu, gdyż parametry tj. prędkość lub zatrzymanie nie potwierdzają, by poruszał się on w chwili kolizji na pasie środkowym po zakończeniu manewru zmiany pasa ruchu.

Mając na uwadze ujawnione uszkodzenia w obu pojazdach biorących udział w kolizji, do których doszło w wyniku zdarzenia, za nielogiczne należało uznać wyjaśnienia obwinionego, w których podawał on, że gdyby oba pojazdy znajdowały się wówczas na lewym pasie, to wówczas pojazdy zderzyłyby się bokami. Jednocześnie mając na uwadze podawaną przez świadka M. D. okoliczność, że w czasie zdarzenia nie poruszał się on ze zbyt dużą prędkością, za nielogiczne należy uznać wyjaśnienia obwinionego, w których podawał on, że gdyby to on uderzył kierowanym pojazdem w samochód kierowany przez świadka M. D., to wówczas samochód F. by się obrócił o 180 stopni, gdyż taka sytuacja, tj. obrót pojazdu o 180 stopni mogłaby mieć miejsce w warunkach, w których pojazdy poruszałyby się ze znacznie większymi prędkościami.

Sąd obdarzył zeznania świadka M. D. /k. 12v-13, e-protokół rozprawy z dnia 10 marca 2016 r. – k. 78-79/, walorem wiarygodności. Zeznania jego złożone w postępowaniu wyjaśniającym i przed Sądem są spójne i zgodne z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, uznanymi przez Sąd za wiarygodne.

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie oparł się również na opiniach biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego J. K. /k. 59-70, e-protokół rozprawy z dnia 10 marca 2016 r. – k. 78, 79-80/.

W sporządzonych opiniach biegły sądowy odnosząc się do kwestii ewentualnego naruszenia przez uczestników zdarzenia przepisów ruchu drogowego wskazał, że podczas przedmiotowego zdarzenia obaj jego uczestnicy wykonywali manewr zmiany pasa ruchu, w związku z tym na każdym z nich spoczywał (między innymi) obowiązek zachowywania szczególnej ostrożności. Zdaniem biegłego brak rozpoznania przez obwinionego wystąpienia stanu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu wskazuje, że obwiniony takiej ostrożności nie zachowywał.

Mając na uwadze zeznania świadka M. D., biegły ocenił, że na ich podstawie nie można stwierdzić, by wybór manewru obronnego podjętego przez świadka był niewłaściwy, lecz nie zapewnił on uniknięcia kolizji.

Biegły oceniając zachowanie uczestników zdarzenia wskazał, że podczas przedmiotowego zdarzenia obaj jego uczestnicy naruszyli zasady ruchu drogowego określone w art. 22 ust. 1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym. Biegły wskazał bowiem, że podczas analizowanego zdarzenia obwiniony wjeżdżał na pas środkowy z jego lewej strony, a świadek - z prawej. Zdaniem biegłego taka konfiguracja torów ruchu wskazuje, że pierwszeństwo wjazdu na pas środkowy przysługiwało świadkowi – kierującemu samochodem F.. Mając na uwadze powyższe w opinii biegłego obwiniony tego pierwszeństwa świadkowi nie ustąpił, co oznacza, że obwiniony naruszył zasadę ruchu drogowego zapisaną w art. 22 ust. 4 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

Oceniając technikę i taktykę jazdy obu uczestników zdarzenia biegły wskazał, że w oparciu o występujący materiał dowodowy nie jest możliwe jednoznaczne ustalenie dlaczego obwiniony nie dostrzegł wjeżdżającego na pas środkowy samochodu F.. Biegły wskazał przy tym, że z wyjaśnień obwinionego można wnioskować, że przystępując do zmiany pasa ruchu ograniczył się on do obserwacji sytuacji wyłącznie na środkowym pasie ruchu, gdyż obwiniony w swoich wyjaśnieniach nie informował o sprawdzeniu działań kierujących pojazdami poruszającymi się po skrajnym prawym pasie ruchu. Mając na uwadze powyższe w opinii biegłego niesprawdzenie przez obwinionego w warunkach przedmiotowego zdarzenia sytuacji na pasie skrajnym prawym należy kwalifikować jako błąd taktyki jazdy. Jednocześnie zdaniem biegłego nie można wykluczyć, że w chwili podejmowania decyzji o zmianie pasa ruchu uwaga obwinionego mogła być zaabsorbowana prowadzoną (lub bezpośrednio przed tym zakończoną) rozmową telefoniczną, co mogło powodować nie dość dokładną obserwację sytuacji drogowej i sprzyjać możliwości popełnieniu błędu techniki jazdy. Zdaniem biegłego występujący w sprawie materiał dowodowy nie jest wystarczający do kategorycznego wypowiadania się o taktyce i technice jazdy kierującego samochodem F.. Biegły wskazał przy tym, że nie można wykluczyć, że nieuniknięcie przez świadka kolizji z samochodem V. wynikało z błędu techniki jazdy tego uczestnika zdarzenia, lecz raczej nie można stwierdzić, by taktyka jazdy tego uczestnika zdarzenia była nieprawidłowa.

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty w postaci: notatek urzędowych /k. 1-2, 9/, szkiców /k. 3/, protokołów oględzin pojazdów /k. 4, 5/, protokołów użycia alkomatu /k. 6, 7/, oświadczenia /k. 8/, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 22/. Ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

Sąd za wiarygodny uznał również szkic sporządzony przez obwinionego /k. 51/. Powyższy szkic, za pomocą którego obwiniony przedstawił przebieg powyższego zdarzenia, jest spójny z relacją przedstawioną przez kierującego samochodem marki F. o nr rej. (...) świadka M. D. – drugiego uczestnika zdarzenia.

Obwinionemu A. S. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że w dniu 19 maja 2015 r. około godziny 16:55 w W. na drodze publicznej w rejonie skrzyżowania ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki V. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany zajmowanego pasa ruchu, oraz nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki F. o nr rej. (...) doprowadzając do zderzenia z nim, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis art. 86 § 1 kw polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wykroczenie określone w dyspozycji art. 86 § 1 kw ma charakter powszechny i materialny, a więc może je popełnić każdy uczestnik ruchu drogowego zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie. Skutkiem jest realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3 ust. 1) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo, gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Przepis art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym przewiduje, że kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony.

Stan zagrożenia bezpieczeństwa ruchu został wywołany działaniami obwinionego, gdyż w czasie zdarzenia podczas zmiany pasa ruchu obwiniony miał obowiązek zachowania szczególnej ostrożności, tj. ostrożności polegającej na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (art. 2 pkt 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym) oraz do ustąpienia pierwszeństwa pojazdowi marki F. o nr rej. (...).

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że obwiniony w czasie zdarzenia podczas zmiany zajmowanego pasa ruchu nie zachowywał szczególnej ostrożności oraz nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki F. o nr rej. (...) wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony, co oznacza, że podczas przedmiotowego zdarzenia obwiniony nie wypełnił obowiązku sformułowanego w art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, a także właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości zachowania obwinionego jako wysoki. Obwiniony w czasie wykonywania manewru zmiany pasa ruchu, był zobowiązany do zachowania szczególnej ostrożności. W związku z wykonywanym manewrem był on zobowiązany do ustąpienia pierwszeństwa pojazdowi marki F. o nr rej. (...) wjeżdżającemu na pas środkowy z prawej strony. Pomimo niniejszych obowiązków nie dostosował on swojego postępowania do zasad ruchu drogowego obowiązujących przy wykonywaniu przedmiotowego manewru, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki F. o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W wyniku działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia, podlega szczególnej ochronie.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował stosunkowo niewielki rozmiar uszkodzeń powstałych w pojeździe pokrzywdzonego, do których doszło w wyniku niezgodnego z zasadami ruchu drogowego zachowania obwinionego. Okolicznością łagodzącą było również to, że w czasie zdarzenia kierujący samochodem marki F. o nr rej. (...) również nie wypełnił obowiązku sformułowanego w art. 22 ust. 1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym, gdyż podczas zmiany zajmowanego pasa ruchu również nie zachowywał szczególnej ostrożności.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią karalność obwinionego za wykroczenie drogowe /k. 22/, co świadczy o lekceważeniu przez obwinionego przepisów ruchu drogowego.

Wykroczenie wskazane w art. 86 § 1 kw zagrożone jest karą grzywny. Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 400 zł, uznając tę karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowego wykroczenia. W ocenie Sądu wymierzona kara stanowi odpowiednią dolegliwość dla obwinionego uwzględniając jego postawę. Pozwoli ona także na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania, ugruntowując słuszne społeczne przekonanie, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami niezgodnego z przepisami zachowania. W ocenie Sądu orzeczona kara sprzyjać będzie pohamowaniu się przez obwinionego od podobnych zachowań w przyszłości.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 40 zł.

Jednocześnie Sąd mając na uwadze sytuację materialną obwinionego, który osiąga niewielkie zarobki, obciążył obwinionego jedynie częściowo wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w wysokości 100 złotych, zwalniając go od ponoszenia kosztów związanych z wydaniem opinii przez biegłego, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji.