Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR A. B.

Protokolant: staż. P. O.

po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa M. C.

przeciwko K. C.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt II C 843/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 14 października 2015 roku M. C. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego K. C. kwoty 10.448,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 6 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż strony postępowania są byłymi małżonkami. Jeszcze w czasie trwania małżeństwa stron powódka zaciągnęła pożyczkę w Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej w K., która została przeznaczona na potrzeby obojga małżonków. Pozwany K. C. zobowiązał się w oświadczeniu z dnia 8 listopada 2013 roku do spłaty połowy w/w pożyczki w miesięcznych ratach po 350 zł, do 5 dnia każdego miesiąca, jednak nie dokonał ani jednej wpłaty z tego tytułu. W związku z niespłacaniem przez powódkę zaciągniętego zobowiązania kredytowego, pożyczkodawca wszczął względem niej postępowanie egzekucyjne, co spowodowało wzrost globalnej kwoty należności powódki z tytułu zaciągniętej pożyczki, odsetek, kosztów zastępstwa w egzekucji oraz pozostałych opłat do kwoty 20.895,79 zł. Wobec powyższego w ocenie powódki zasadne jest dochodzenie przez nią od pozwanego połowy należności wyliczonych przez komornika sądowego wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 6 grudnia 2013 roku wobec faktu, iż pierwsza rata związana z zobowiązaniem pozwanego miała był uiszczona do dnia 5 grudnia 2013r.

(pozew – k. 2-4)

W odpowiedzi na pozew z dnia 15 lutego 2016 roku pozwany K. C. wniósł o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego. Podniósł, iż nie może ponosić odpowiedzialności za długi swojej byłej żony, która wykazała się daleko idącym brakiem odpowiedzialności doprowadzając do zadłużenia względem Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej w K. nie płacąc zobowiązań na niej ciążących. Wskazał, że powódka żądając od pozwanego zapłaty należności wynikających z jej długów chce osiągnąć nienależne jej korzyści majątkowe, a ponadto wskazał że jej żądania są przedawnione.

(odpowiedź na pozew – k. 39-41)

W piśmie procesowym z dnia 15 marca 2016 roku, powódka reprezentowana przez pełnomocnika procesowego w osobie radcy prawnego, sprecyzowała żądania pozwu wskazując, że domaga się zasądzenia na jej rzecz od pozwanego kwoty 5.625,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 6 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty z tytułu niewykonania zobowiązania pozwanego z dnia 8 listopada 2013 roku oraz kwoty 4.823,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niewykonanie przez pozwanego zobowiązania z dnia 8 listopada 2013 roku, opierając swoje żądania w tym zakresie na podstawie art. 471 k.c.

(pismo procesowe z dnia 15.03.2016r. – k. 77-78)

Na rozprawie w dniu 17 marca 2016 roku pełnomocnik powódki wskazał, ze zobowiązanie pozwanego z dnia 8 listopada 2013 roku można zakwalifikować jako uznanie długu.

(protokół rozprawy z dnia 17.03.2016r. – k. 79)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka M. C. i pozwany K. C. są byłymi małżonkami. Ich małżeństwo zostało rozwiązane z dniem 11 marca 2014 roku.

(okoliczność bezsporna)

W marcu 2013 roku powódka M. C. zaciągnęła w Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej w K. pożyczkę. Kwota, którą z tego tytułu otrzymała do ręki wynosiła 11.250,00 zł. Pierwsza rata pożyczki miała być płatna na początku czerwca 2013 roku. M. C. nie zapłaciła żadnej raty pożyczki.

(bezsporne, zeznania powódki – k. 81, zeznania pozwanego – k. 80-82)

W dniu 8 listopada 2013 roku pozwany K. C. podpisał dokument zatytułowany „zobowiązanie”, w którym zobowiązał się do spłaty połowy pożyczki zaciągniętej przez M. C. w Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej na kwotę 11.250,00 zł. Pozwany zobowiązał się do spłaty tej kwoty w ratach, po 350 zł miesięcznie, do 5 dnia każdego miesiąca kalendarzowego, na rachunek bankowy powódki o numerze (...) prowadzony przez Bank (...) S.A. Jednocześnie w tym samym dokumencie powódka zobowiązała się do informowania pozwanego o dokonywanych wpłatach.

(zobowiązanie – k. 5, bezsporne)

Zobowiązanie to zostało sporządzone w dwóch egzemplarzach, po jednym dla każdej ze stron.

(zeznania powódki – k. 81)

Wpłaty z tytułu rat pożyczki miały być dokonywane na wspólny rachunek bankowy stron postępowania, z którego pozwany jednak nie korzystał. Wpłaty miały być dokonywane przez pozwanego bezpośrednio w banku na wskazany numer rachunku, gdyż miał on zajęcia komornicze i nie mógł korzystać w pełni z posiadanego przez niego rachunku bankowego w G. Banku i wykonywać za jego pośrednictwem przelewów bankowych.

(zeznania powódki – k. 81, zeznania pozwanego – k. 80-82)

Powódka i pozwany sporządzili przedmiotowe oświadczenie z uwagi na to, że pozostawali w związku małżeńskim, a małżonkowie powinni sobie wzajemnie pomagać. Pozwany uważał, że w związku małżeńskim jest zaufanie. Chciał pomóc powódce w spłacie zaciągniętego przez nią kredytu. To było przyczyną podpisania przez niego oświadczenia z dnia 8 listopada 2013 roku.

W treści w/w oświadczenia, został wskazany obowiązek M. C. o informowaniu K. C. o dokonanych przez nią wpłatach z tytułu raty kredytu, gdyż pozwany chciał być o nich informowany. Oczekiwał, że jej powódka dokona płatności raty kredytu pokaże mu wydruk przelewu z tego tytułu i potwierdzi, że taka wpłata miała miejsce. Ten dodatkowy warunek został do treści dokumentu z dnia 8 listopada 2013 roku wprowadzony na żądanie pozwanego.

(zeznania powódki – k. 81, zeznania pozwanego – k. 80-82)

W styczniu 2014 roku pozwany przekazał powódce kwotę 150 zł do ręki. Następnie taką samą kwotę przekazał jej bezpośrednio do rąk własnych na przełomie kwietnia i maja 2014 roku. Pozwany zakładał, że powódka wpłaci te pieniądze na konto i spłaci ratę kredytu.

(zeznania powódki – k. 81, zeznania pozwanego – k. 80-82)

W związku z niespłacaniem przez powódkę jej zobowiązań względem Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej w K. zostało przeciwko niej wszczęte postępowanie egzekucyjne przez Komornika Sądowego w Ś. A. P.. Postanowieniem z dnia 9 marca 2015 roku o przekazaniu sprawy Komornik Sądowy w Ś. A. P. uznał się niewłaściwym do dalszego prowadzenia sprawy i wniosek egzekucyjny przekazał Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy – Woli w W. J. B. - z uwagi na treść przepisu art. 773 ¹ k.p.c. W postanowieniu tym wskazano jednocześnie, że zaległość M. C. w tym postępowaniu wynosi łącznie 20.895,79 zł, na którą to zaległość składają się: 14.090,00 zł – należność główna, 2.859,69 zł – odsetki (naliczone do dnia 9.03.2015r.), 2.581,00 zł - koszty procesu, 1.200,00 zł – koszty zastępstwa w egzekucji oraz kwota 164,67 zł – opłaty.

(postanowienie – k. 16)

Poczynione ustalenia faktyczne Sąd oparł na powołanych dokumentach i ich kserokopiach załączonych do akt sprawy, których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony oraz na podstawie zeznań pozwanego i zeznań powódki. Ustaleń stanu faktycznego na podstawie kserokopii dokumentów dokonano na podstawie przepisu art. 308 k.p.c.

Zeznania stron postępowania zostały przyjęte przez Sąd za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie w zakresie w jakim nie pozostawały ze sobą w sprzeczności, wzajemnie się potwierdzały i uzupełniały. Co do zasady, zeznania te były ze sobą zbieżne.

Sąd pominął zeznania stron w zakresie w jakim dotyczyły one sposobu wykorzystania środków z pożyczki zaciągniętej przez powódkę, gdyż w jego ocenie okoliczności te nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie wobec spójnych zeznań obu stron postępowania, co do tego, że dokument z dnia 8 listopada 2013 roku został sporządzony przez strony z uwagi na chęć udzielenia przez pozwanego powódce pomocy w spłacie zaciśniętego przez nią zobowiązania i wzajemne zaufanie w małżeństwie łączącym strony.

Sąd oddalił wniosek dowodowy pozwanego o zobowiązanie pozwanej do przedłożenia zestawienia wszystkich niespłaconych przez powódkę zobowiązań powstałych w trakcie małżeństwa, gdyż okoliczność ta nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

Sąd oddalił również wnioski dowodowe pozwanego o zobowiązanie pozwanej do przedłożenia: wyciągu bankowego o spłaceniu zobowiązania kredytowego na rzecz (...) im. (...) z dnia 8 listopada 2013 roku, przedłożenia zaświadczenia (...) im. (...) o spłaceniu kredytu konsumpcyjnego z dnia 8 listopada 2013 roku w całości i o braku zobowiązania powódki wobec (...) oraz wpłat należności zapłaconych przez pozwanego zgodnie z jego zobowiązaniem z dnia 8 listopada 2013 roku – gdyż wobec zeznań powódki, że zobowiązanie to nie zostało w żadnym zakresie spłacone, Sąd uznał, że okoliczności te zostały już dostatecznie wyjaśnione po przeprowadzeniu dowodu z przesłuchania stron.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości jako nieuzasadnione.

W piśmie procesowym z dnia 15 marca 2016 roku, pełnomocnik powódki wskazał, że domaga się zasądzenia od pozwanego na rzecz powódki m.in. kwoty 4.823,00 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niewykonanie przez pozwanego zobowiązania z dnia 8 listopada 2013 roku, opierając swoje żądania w tym zakresie na podstawie art. 471 k.c. oraz kwoty 5.625 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 6 grudnia 2013r. do dnia zapłaty, nie wskazując wyraźnie podstawy prawnej tego żądania, awizując jedynie, że w tym zakresie można mówić o uznaniu długu przez pozwanego.

W żadnym zakresie pełnomocnik powódki nie odniósł się jednak do samego charakteru czynności prawnej, jakiej dokonały strony przedmiotowego postępowania w dniu 8 listopada 2013 roku. Z pewnością nie mamy jednak do czynienia w tej sprawie z uznaniem długu przez pozwanego, gdyż instytucja ta dotyczy czynności prawnych dokonywanych przez osobę przeciwko której przysługuje roszczenie. Wskazana przez pełnomocnika powódki podstawa prawna będzie mogła podlegać rozważaniom Sądu, jednak dopiero po szczegółowym wyjaśnieniu i ustaleniu, jaki charakter miała czynność prawna dokonana w dniu 8 listopada 2013 roku.

W ocenie Sądu Rejonowego strony zawarły szczególnego rodzaju umowę nienazwaną, w swych zasadniczych elementach zbliżoną do konstrukcji wskazanej w treści przepisu art. 392 k.c., z pewnymi modyfikacjami.

Jak wynika z treści powołanego przepisu, jeżeli osoba trzecia zobowiązała się przez umowę z dłużnikiem zwolnić go od obowiązku świadczenia, jest ona odpowiedzialna względem dłużnika za to, że wierzyciel nie będzie od niego żądał spełnienia świadczenia. W przedmiotowej sprawie pozwanego należy traktować jak osobę trzecią, a powódkę jak dłużnika.

Przepis ten reguluje umowę o charakterze gwarancyjnym polegającą na przyjęciu odpowiedzialności odszkodowawczej wobec kontrahenta za to, że jego wierzyciel uzyska od niego należne temu wierzycielowi świadczenie. Przesłanką zastosowania tego przepisu jest zawarcie przez strony umowy, w której jedna z nich ("osoba trzecia") zobowiązuje się zwolnić drugą ("dłużnika") z obowiązku świadczenia. Skutkiem zawarcia tej umowy jest powstanie odpowiedzialności osoby trzeciej względem dłużnika za to, że wierzyciel nie będzie od niego żądał spełnienia świadczenia. Chodzi tu o odpowiedzialność odszkodowawczą i właśnie ponoszenie tej odpowiedzialności jest świadczeniem osoby trzeciej w tym zobowiązaniu. Inaczej mówiąc, przez zawarcie umowy z art. 392 KC osoba trzecia zobowiązuje się naprawić szkodę, jaką jej kontrahent (dłużnik) poniesie przez to, że wierzyciel zażąda od niego spełnienia świadczenia (tak Z. Radwański, w: SPC, t. 3, cz. 1, s. 457; A. Olejniczak, w: A. Kidyba (red.), KC. Komentarz, t. 3, 2010, s. 271; zob. szerzej P. Machnikowski, Umowa o zwolnienie poręczyciela z obowiązku świadczenia, MoP 2008, Nr 9).

Prawidłowa interpretacja tego przepisu musi jednak polegać na tym, że obowiązek naprawienia szkody powstanie nie wówczas, gdy wierzyciel zażąda spełnienia świadczenia od dłużnika (nawet gdyby żądanie to było zasadne), ale dopiero wówczas, gdy dłużnik należne wierzycielowi świadczenie spełni, dopiero wtedy bowiem powstanie po jego stronie szkoda.

Przepis ten ma jednak charakter dyspozytywny, strony mogą bowiem inaczej uregulować łączący je stosunek zobowiązaniowy.

W umowie tej należy określić świadczenie, którego niespełnienie osoba trzecia gwarantuje dłużnikowi. Do powstania roszczenia dłużnika przeciwko osobie trzeciej konieczne jest, by świadczenie to było przedmiotem istniejącego obowiązku prawnego (zobowiązania cywilnoprawnego, nie ma przy tym znaczenia rodzaj zobowiązania ani charakter świadczenia; zob. wyr. SN z 15.2.2007 r., II CSK 372/06, OSP 2008, Nr 6, poz. 69, z glosą P. Machnikowskiego); osoba trzecia nie odpowiada zatem za szkody, które dłużnik poniósł podejmując działanie, do którego nie był zobowiązany.

Z zawarcia umowy o zwolnienie przez osobę trzecią z obowiązku świadczenia nie wynikają żadne skutki w sferze stosunku prawnego między wierzycielem a dłużnikiem (zobowiązania, którego dotyczy gwarancja). Osoba trzecia nie staje się także zobowiązana do spełnienia świadczenia wobec wierzyciela, który nadal ma roszczenie o jego spełnienie tylko wobec dłużnika.

Skutkiem zawarcia umowy jest, powstanie zobowiązania osoby trzeciej, w którym świadczenie polega na naprawieniu szkody, jaką poniósł dłużnik przez to, że był zmuszony spełnić świadczenie na rzecz wierzyciela. Na dłużniku ciąży także obowiązek lojalnego postępowania wobec osoby trzeciej, którego naruszenie może uzasadniać zmniejszenie świadczenia osoby trzeciej na podstawie art. 362 k.c.

Przesłankami obowiązku świadczenia osoby trzeciej są: spełnienie przez dłużnika świadczenia należnego wierzycielowi lub świadczenia odszkodowawczego za niewykonanie zobowiązania; powstanie po stronie dłużnika szkody i istnienie związku przyczynowego pomiędzy tymi dwoma zdarzeniami. Ciężar udowodnienia wszystkich tych faktów spoczywa na powodzie.

Obowiązek odszkodowawczy obejmuje, stratę wynikłą ze spełnienia przez dłużnika świadczenia. Ponadto jednak osoba trzecia ma naprawić inne szkody pozostające w związku przyczynowym z koniecznością spełnienia świadczenia, takie jak odsetki za opóźnienie, kary umowne, koszty procesu itp., a także utracone przez dłużnika korzyści. Dłużnikowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze także wtedy, gdy dobrowolnie (nie w wyniku postępowania egzekucyjnego) spełnił swój wymagalny dług na żądanie wierzyciela (tak też W. Popiołek, w: K. Pietrzykowski, KC. Komentarz, t. 1, 2008, art. 392, Nb 2; A. Olejniczak, w: A. Kidyba (red.), KC. Komentarz, t. 3, 2010, s. 271 i n.; wyr. SN z 15.2.2007 r., II CSK 372/06, OSP 2008, Nr 6, poz. 69, z glosą P. Machnikowskiego; przeciwnie P. Drapała, w: SPP, t. 5, s. 859).

Za niespełnienie lub nienależyte spełnienie obowiązku odszkodowawczego osoba trzecia odpowiada na zasadach ogólnych (art. 471 k.c.).

Te rozważania ogólne należy w dalszej kolejności przenieść na grunt przedmiotowej sprawy. W ocenie Sądu, w dniu 8 listopada 2013 roku powódka M. C. i pozwany K. C. zawarli szczególnego rodzaju umowę nienazwaną zbliżoną do konstrukcji opisanej w treści przepisu art. 392 k.c., z pewnymi modyfikacjami w zakresie sposobu płatności. C. tej czynności należy w ocenie Sądu poszukiwać w chęci pozwanego do niesienia powódce pomocy w spłacie jej zobowiązania kredytowego i udzielenia jej wsparcia w tym zakresie. Okoliczność ta została wyraźnie wskazana i podkreślona w zgodnych zeznaniach obu stron postępowania. Składając powyżej opisane oświadczenie pozwany przyjął na siebie zobowiązanie o charakterze gwarancyjnym co do spłaty połowy zaciągniętej przez powódkę pożyczki w Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo – Kredytowej w K.. Nie zrodziło to jednak żadnego stosunku zobowiązaniowego pomiędzy tą Kasą a pozwanym, gdyż dłużnikiem z tytułu umowy pożyczki w dalszym ciągu pozostawała M. C..

Zgodnie jednak ze statuowaną przez przepis art. 353 ¹ k.c. zasadą swobody umów, powódka i pozwany dokonali modyfikacji tradycyjnej umowy o zwolnienie dłużnika z obowiązku świadczenia - w zakresie sposobu płatności. Strony w tym zasadzie miały w ocenie Sądu pełną dowolność i sposób przekazywania środków pieniężnych przez pozwanego (na rachunek bankowy, z którego korzystała powódka), został zaakceptowany przez każdą ze stron. Co więcej, w zgodnych zeznaniach powódki i pozwanego w tym zakresie zostało wskazane, że decyzja ta była podyktowana i tym faktem, że pozwany w związku z zajęciami komorniczymi nie mógł w pełni korzystać z posiadanego przez niego rachunku bankowego w (...) Banku S.A. W ocenie Sądu, tym bardziej uzasadniało to umówienie się przez strony, że wpłat pozwany będzie dokonywał bezpośrednio w banku na rachunek wskazany w treści oświadczenia z dnia 8 listopada 2013 roku.

Nie bez znaczenia dla oceny gwarancyjnego charakteru umowy zawartej przez strony jest też treść zobowiązania przyjętego na siebie przez powódkę w powyżej opisanym dokumencie. Zobowiązała się ona bowiem do informowania K. C. o dokonanych przez nią wpłatach z tytułu raty kredytu w (...). Obowiązki przyjęte przez pozwaną w opisanym powyżej zakresie, były w pełni uzasadnione w szczególności modyfikacją sposobu regulowania należności przez pozwanego do rąk powódki (na jej rachunek bankowy), a nie do rąk wierzyciela. Pozwany w tym zakresie wyraźnie podkreślał w swoich zeznaniach przed Sądem, że chciał być o tych wpłatach informowany.

Zmierzając jednak do wykazania niezasadności żądań pozwu, odnieść się należy do przesłanek odpowiedzialności pozwanego z tytułu zobowiązania zaciągniętego przez niego w dniu 8 listopada 2013 roku. Jego odpowiedzialność na podstawie przepisu art. 471 k.c., a więc na podstawie prawnej wskazanej przez pełnomocnika powódki, mogłaby się zaktualizować w sytuacji spełnienia kilku przesłanek: spełnienia przez M. C. jej świadczenia na rzecz Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej, powstania po jej stronie szkody i istnienia związku przyczynowego pomiędzy tymi dwiema pierwszymi przesłankami.

Przy łącznym spełnieniu powyżej wymienionych przesłanek, obowiązek odszkodowawczy pozwanego mógłby obejmować zarówno kwotę połowy pożyczki udzielonej M. C., jak i inne szkody w postaci: odsetek, kosztów procesu, kosztów zastępstwa w egzekucji i innych opłat ubocznych.

Ciężar udowodnienia wszystkich tych przesłanek spoczywał na stronie powodowej, stosownie do reguły rozkładu ciężaru dowodowego wyrażonej w art. 6 k.c. Już na wstępie podnieść należy, że z zeznań samej powódki wynikało, że nie dokonała ona spłaty żadnej raty pożyczki zaciągniętej w marcu 2013 roku w Spółdzielczej (...). Tym samym nie można w ocenie Sądu mówić o zaktualizowaniu się odpowiedzialności pozwanego z tytułu umowy zawartej przez strony przedmiotowego postępowania w dniu 8 listopada 2013 roku. Rozważanie w tym momencie dalszych przesłanek statuujących odpowiedzialność pozwanego jest bezprzedmiotowe.

Na marginesie jedynie zaznaczenia wymaga, że strona powodowa nie wykazała również pozostałych przesłanek odpowiedzialności pozwanego.

Wobec zakwestionowania przez pozwanego w całości żądań pozwu, za nieudowodnioną należy uznać również wysokość roszczenia głównego i innych roszczeń. Na tę okoliczność powódka nie przedstawiła żadnego innego dokumentu, poza postanowieniem Komornika Sądowego w Ś. A. P., który nie pozwalał sądowi jednoznacznie ustalić wysokości należności głównej dochodzonej w toku postępowania egzekucyjnego, jak i np. tego co składało się na koszty i opłaty w kwocie 164,67 zł. Co więcej, nie została w ocenie Sądu orzekającego wykazana również przesłanka związku przyczynowego pomiędzy działaniem pozwanego, a wysokością szkody po stronie powódki. Po pierwsze, jeszcze przed dniem 8 listopada 2013 roku powódka nie tylko nie spłacała terminowo, ale w i żadnym zakresie, zobowiązania zaciągniętego w Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej. Także później nie dokonała spłaty połowy należności wynikających z tejże umowy kredytowej, która to część wyłącznie ją obciążała. Nie wykazała, że brak uiszczania przez pozwanego kwot po 350 zł miesięcznie uniemożliwiał jej dokonywanie (terminowych) spłat ją obciążającej drugiej części raty kredytu. W tym zakresie nie została również spełniona przesłanka wynikająca z samej istoty umowy zawartej przez strony, a więc obowiązek lojalnego postępowania wobec osoby trzeciej, którego naruszenie mogłoby uzasadniać zmniejszenie świadczenia pozwanego na rzecz powódki na podstawie art. 362 k.c. Również z uwagi na wszystkie powołane w tym akapicie okoliczności, powództwo powinno podlegać oddaleniu.

Rozważania spełnienia lub niespełnienia dalszych przesłanek odpowiedzialności pozwanego wskazanych w treści art. 471 k.c., wobec nieudowodnienia przez powódkę zaktualizowania się jego odpowiedzialności w oparciu o treść umowy łączącej go z M. C., uznać należało za przedwczesne. Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.