Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Łomży w II Wydziale Karnym w składzie :

Przewodniczący SSO Grzegorz Skrodzki

Protokolant Adam Jagielski

przy udziale oskarżyciel publicznego ---

po rozpoznaniu w dniu 09 marca 2016r

sprawy L. G.

obwinionego z art. 86§1 kw i inne

na skutek apelacji obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łomży

z dnia 01 grudnia 2015 r. sygn. akt II W 1373/14

I. zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy

II. zasądza od obwinionego L. G. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków za postępowanie przed Sądem II instancji i zasądza od niego 70 (siedemdziesiąt ) złotych tytułem opłaty za instancję odwoławczą.

Sygn. akt II Ka 24/16

UZASADNIENIE

L. G. został obwiniony o to, że:

1. w dniu 26.07.2014 r. ok. godziny 16.30 na odcinku drogi R. - K., gm. P. kierujący pojazdem marki L. o nr rej. (...) zjeżdżał na lewy pas ruchu w miejscu obowiązywania znaku P-4 "podwójna linia ciągła";

2. w dniu 26.07.2014 r. w B. droga nr (...) gm. P. kierujący pojazdem marki L. o nr rej. (...), jadąc w kierunku Ł., prawym pasem ruchu, uniemożliwił kierującemu pojazdem marki C. o nr rej. (...), który był w trakcie wyprzedzania, zjazd na prawy pas ruchu, zmuszając go do gwałtownego hamowania - czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym;

3. w dniu 26.07.2014 r. w P. kierujący pojazdem marki L. o nr rej. (...) na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) nie zastosował się do sygnalizacji świetlnej, tj. wykonał manewr skrętu w lewo na wyświetlonym dla jego kierunku jazdy czerwonym świetle.

Tj. o wykroczenie z art. 92§1 k.w. art. 86§1kw. art. 92§1 k.w.

Wyrokiem z dnia 01 grudnia 2015 r. sygn. akt II W 1373/14 Sąd Rejonowy w Łomży uznał obwinionego L. G. za winnego tego, że w dniu 26.07.2014 r. w B. droga nr (...) gm. P. kierując pojazdem marki L. o nr rej. (...), jadąc w kierunku Ł. prawym pasem ruchu na pasie ruchu o dwóch jezdniach, po wykonanym manewrze wyprzedzania go przez kierującego samochodem marki C. o nr rej. (...) J. I. (1), uniemożliwił kierującemu C. zasygnalizowany kierunkowskazem powrót na prawy pas jezdni poprzez zwiększenie prędkości, zmuszając go w celu uniknięcia zderzenia do gwałtownego hamowania, a następnie wjazdu na wydzieloną z ruchu część jezdni, czym spowodował realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj. wykroczenia z art. art. 86§1kw w zw. z art.24 ust.6 ustawy prawo o ruchu drogowym oraz tego, że w dniu 26.07.2014 r w P. kierując samochodem marki L. o nr rej. (...) na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) nie zastosował się do sygnalizacji świetlnej wykonując manewr skrętu w lewo przy wyświetlonym dla jego kierunku jazdy czerwonym świetle tj. wykroczenia z art.92§1kw w zw. z §95 ust.1 pkt.3 rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych z dnia 31.07.2002r w sprawie znaków i sygnałów drogowych i za to z mocy art.86§1kw w zw. z art.9§2kw w zw. z art.24§1i3kw wymierzył mu łącznie karę grzywny w kwocie 700 (siedemset) złotych, uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu w pkt. I czynu oraz zasądził od obwinionego L. G. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Powyższy wyrok na podstawie art. 103 § 2 k.p.s.w. w całości zaskarżył obwiniony. Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.s.w. powyższemu wyrokowi zarzucił:

1. odnośnie czynu przypisanego obwinionemu w punkcie 2 wyroku obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. przez dowolną a nie swobodną ocenę zeznań świadków J. I. oraz B. I. i danie im wiary w całości, co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do popełnienia przez obwinionego wykroczenia z art. 86 § 1 k.w.

2. odnośnie czynu przypisanego obwinionemu w punkcie 3 wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść tego orzeczenia, polegający na dowolnym ustaleniu, że obwiniony wjechał na skrzyżowanie i opuścił je skręcając w lewo pomimo że dla tego kierunku włączyło się światło czerwone.

Wskazując na powyższe zarzuty na podstawie art. 437 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.s.w. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 2 oraz 3 i uniewinnienie go od zarzucanych mu czynów a także o uznanie za niewinnego w zakresie czynu wskazanego w pkt. 1 wyroku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i jeżeli sąd uzna to za konieczne i dopuszczalne przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego jest bezzasadna. W pierwszej kolejności wskazać należy iż w zakresie pierwszego z zarzucanych mu czynów to zaskarżonym wyrokiem został on uniewinniony od jego popełnienia a w związku z powyższym wniosek apelacji o jego uniewinnienie także od tego zarzutu należy traktować jako element stanowiska o podtrzymanie wyroku w tym zakresie albowiem po stronie obwinionego brak jest interesu prawnego w jego zaskarżeniu .

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie oraz dokonał oceny zebranych dowodów, a wyciągnięte z tej oceny wnioski przedstawił w prawidłowo sporządzonym pisemnym uzasadnieniu wyroku motywując przyczyny wydanego wyroku. Ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji jest rzetelna, wszechstronna i rzeczowa, nie zawiera błędów natury logicznej i została przeprowadzona zgodnie z regułą wyrażoną w art. 7 k.p.k. Znajduje wyraz w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym, a jej prawidłowość da się skontrolować w postępowaniu odwoławczym, nie wymagając korekty.

Apelację skarżącego sprowadzić można do kwestionowania oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Skarżący zdaje się zapominać, iż prawem i powinnością sądu orzekającego jest rozważyć całość materiału dowodowego, ale zarazem, oprzeć rozstrzygnięcie na tych dowodach, które oceni jako wiarygodne. Nie można więc czynić zarzutu z samego tylko uznania określonych dowodów za wiarygodne i odmówienia tej cechy innym, gdyż stanowi to przecież prerogatywę sądu orzekającego. W realiach niniejszej sprawy obwiniony składając wyjaśnienia podał przebieg ocenianych przez Sąd zdarzeń, przedstawił swoją linię obrony, swoje argumenty i stanowisko .Sąd Rejonowy kwestie te skrupulatnie i dokładnie przeanalizował, podając w uzasadnieniu orzeczenia dlaczego podawane przez obwinionego okoliczności mogły lub nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych. O rzetelności powyższych ustaleń świadczy chociażby to iż obwiniony został przecież uniewinniony od popełnienia jednego z zarzucanych mu czynów.

W ocenie Sądu Odwoławczego trafnie Sąd Rejonowy wskazał, iż zeznania świadków J. i B. I. (2), którzy są jedynymi świadkami przypisanego obwinionemu wykroczenia, dają podstawę do dokonania ustaleń, iż obwiniony w dniu zdarzenia jadąc w kierunku Ł. prawym pasem ruchu na pasie ruchu o dwóch jezdniach, po wykonanym manewrze wyprzedzania przez kierującego samochodem marki C. o nr rej. (...) J. I. (1) uniemożliwił mu zasygnalizowany kierunkowskazem powrót na prawy pas jezdni poprzez zwiększenie prędkości, zmuszając go w celu uniknięcia zderzenia do gwałtownego hamowania, a następnie do wjazdu na wydzieloną z ruchu część jezdni. Sąd I instancji mając na względzie treść zeznań świadków J. i B. I. (2) oraz okoliczności i sposób jazdy obwinionego, miał podstawy do uznania ich za wiarygodne. Z oceny zeznań świadków wynikają bowiem okoliczności prawidłowo wychwycone przez Sąd Rejonowy w Łomży. Sposób jazdy obwinionego, przyśpieszenie w momencie włączenia przez świadka I. kierunkowskazu jak również rozpoczęcia przez niego manewru zmiany pasa ruchu na prawy, jednoznacznie wskazują, że musiał on następnie wykonać manewry obronne aby uniknąć kolizji z obwinionym. Sąd I instancji wskazał w szczególności, dlaczego odmówił wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego L. G. w tym zakresie jak też uznał dlaczego zeznania świadka J. I. (1) i B. I. (2) są wiarygodne. Przekonania Sądu I instancji w tym zakresie pozostają pod ochroną art. 7kpk, recypowanego przez art. 8kpsw, gdyż zostały poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, a nadto zajęte stanowisko w tym zakresie jest wynikiem rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego. Powyższe ustalenia i przeprowadzoną ocenę dowodów Sąd Okręgowy w pełni akceptuje i podziela co czyni zbędnym jej powielanie . Podkreślić należy iż o ile obwiniony ma prawo przedstawiać swoją wersję wydarzeń tak samo Sąd Rejonowy jest uprawniony do jej negatywnej weryfikacji w oparciu o całość materiału dowodowego . Stanowisko apelacji jest powieleniem argumentacji i okoliczności podnoszonych w toku postępowania przed Sądem Rejonowym , projekcją własnego stanowiska i ocen , skupiających się na kwestionowaniu wiarygodności świadków . Stawiane w tym zakresie zarzuty są nieprzekonywujące i maja charakter własnych ocen i poglądów . Zasygnalizować należy iż z zeznań kierowcy C. jednoznacznie wynika charakter i rodzaj podjętych przez niego manewrów obronnych wymuszonych określonym zachowaniem obwinionego na drodze . Ewidentnie doszło do sytuacji zagrożenia konkretnego, czyli znamiennego skutkiem sytuacyjnym, którym jest zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Nie musi to być skutek rzeczowy (np. rozbicie samochodu), aczkolwiek i on wchodzi w rachubę, ale generalnie wystarczy skutek sytuacyjny (np. sprowadzenie sytuacji, w której istnieje niebezpieczeństwo rozbicia samochodu).

Nie zasługuje na uwzględnienie również drugi zarzut apelacji, który miałby polegać na dowolnym ustaleniu, ze obwiniony wjechał na skrzyżowanie i opuścił je skręcając w lewo pomimo, że dla jego kierunku jazdy wyświetliło się światło czerwone. W tym zakresie z pełnych zeznań świadka J. I. (1) wynika iż o ile obwiniony w momencie przejazdu przez pasy nie miał jeszcze czerwonego światła to następnie jednakże, po przejechaniu pasów , uwzględniając natężenie ruchu , sam manewr skrętu w lewo wykonał kiedy pojazdy z naprzeciwka miały już światło zielone dla swego kierunku jazdy, a on sam miał natomiast światło czerwone. W związku z powyższym z miejsc swojego zatrzymania powinien on " przepuścić" pojazdy jadące na zielonym światle z naprzeciwka a dopiero później , przy wyświetlonym dla swojego kierunku jazdy zielonym sygnalizatorze , z miejsca zatrzymania dokonać skrętu. Wykonanie skrętu w warunkach wyświetlonego światła czerwonego stanowi ewidentnie działanie wbrew art. 92 §1 kw.

Tym prawidłowym ustaleniom i ocenie materiału dowodowego skarżący przedstawia własną ocenę materiału dowodowego, nie wskazując żadnych rzeczowych argumentów, które mogłyby uzasadniać twierdzenie o błędności poczynionych ustaleń faktycznych w tym zakresie. W ugruntowanym orzecznictwie sądowym wypowiadana jest teza, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku nie może się sprowadzać do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego (wyrok SA w Łodzi z dnia 6 października 2000 roku, sygn. akt II AKa 138/00, OSN Prok. i Pr. 2002, nr 1, poz. 28, wyrok SA w Łodzi z dnia 10 maja 2001 roku, sygn. akt II AKa 80/01, Prok. i Pr. Dodatek Orzecznictwo 2002, nr 11, poz. 27). Sama zaś możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd pierwszej instancji, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Mając na uwadze powyższe, na zasadzie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 1 kpsw Sąd Okręgowy nie dopatrując żadnych przesłanek do wzruszenia zaskarżonego wyroku utrzymał go w mocy.

O opłacie za drugą instancję orzeczono na podstawie art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst. jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.), zaś o zryczałtowanych wydatkach za postępowanie odwoławcze na podstawie § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r. Nr 118 poz. 1269) .